Τα σενάρια των «ηττημένων»

 Πολλά σενάρια αυτών των ημερών θα καταρρεύσουν όταν ανοίξουν οι κάλπες, καθώς μόνο μετά το αποτέλεσμα και τους νέους συσχετισμούς που θα διαμορφωθούν θα μπορέσουν να συζητηθούν οι πιθανές συμμαχίες και συνεργασίες.   

Παρά την αύξηση της συσπείρωσης που καταγράφει και την επιστροφή ψηφοφόρων από τη λεγόμενη «γκρίζα ζώνη», είναι πολύ μακριά από το να πετύχει η κυβέρνηση την αυτοδύναμη νίκη που θέλει.

 

γράφει η Βασιλική Σιούτη

 

ΟΙ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ φαίνεται να ωφέλησαν την κυβέρνηση, σύμφωνα με τα τελευταία δεδομένα που καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις, καθώς αυτές την εμφανίζουν να ανακτά μέρος των δυνάμεων που απώλεσε λόγω των Τεμπών. Βεβαίως, παρά την αύξηση της συσπείρωσης που καταγράφει και την επιστροφή ψηφοφόρων από τη λεγόμενη «γκρίζα ζώνη», είναι πολύ μακριά από το να πετύχει την αυτοδύναμη νίκη που θέλει.

 

Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη, παρά τη διπλή γλώσσα που χρησιμοποιεί για την «κυβέρνηση των ηττημένων», με τους Τσακαλώτο και Δραγασάκη να δηλώνουν υπέρ και τον Τσίπρα να τους διαψεύδει, κατέστησε σαφές, διά του προέδρου του, ότι θα προσπαθήσουν να σχηματίσουν κυβέρνηση ακόμα και χωρίς να έχουν νικήσει. Σε συνέντευξη που έδωσε σε πρωινή τηλεοπτική εκπομπή είπε με έμφαση ότι υπάρχουν «πολλοί τρόποι για να στηριχθεί μια κυβέρνηση, είτε με τη συμμετοχή κάποιου σε αυτή είτε και με την ανοχή του».

 

Ο προεκλογικός χρόνος είναι πυκνός και συμβαίνει, κατά τη διάρκειά του, ακόμα και βεβαιότητες να ανατρέπονται. Τα σενάρια που διακινούνται αυτή την περίοδο είναι όλων των ειδών, αλλά είναι μόνο σενάρια και δεν έχουν καμία αξία πριν βγάλει το αποτέλεσμα η κάλπη.

Ο Γ. Βαρουφάκης έχει δηλώσει ωστόσο, και μάλιστα γλαφυρά, πως καλύτερα να του «κοπεί το χέρι», παρά να στηρίξει μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Όσο για το ΚΚΕ, την ανοχή του οποίου θα ήθελε ο ΣΥΡΙΖΑ σε ένα τέτοιο σενάριο, ο Δημήτρης Κουτσούμπας, μιλώντας στην ΕΡΤ, δήλωσε ότι «δεν θα στηρίξει ούτε θα δείξει ανοχή στην όποια αντιλαϊκή κυβέρνηση, όπως κι αν ονομάζεται». Η καμπάνα, φυσικά, χτυπάει για τον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς η Νέα Δημοκρατία δεν περιμένει στήριξη από το ΚΚΕ.

 

  Τα καρφιά του Κουτσούμπα και η «μούφα προοδευτική κυβέρνηση»  

Ο κ. Κουτσούμπας αφήνει κι άλλα καρφιά για τον Αλέξη Τσίπρα που είχε χαρακτηρίσει «λόγια του αέρα όσα λέγονται προεκλογικά», αναφερόμενος στα σενάρια για την κυβέρνηση της επόμενης μέρας.

 

«Το ΚΚΕ δεν λέει άλλα προεκλογικά και άλλα μετεκλογικά», επιμένει ο γραμματέας του, απορρίπτοντας κάθε συμμετοχή ή στήριξη σε οποιαδήποτε κυβέρνηση. Άλλωστε ο ίδιος ανέφερε ότι «η δήθεν «προοδευτική κυβέρνηση» του κ. Τσίπρα είναι «μούφα» και βάσει της εμπειρίας από την προηγούμενη τετραετία του κ. Τσίπρα, που «θα άλλαζε τα πάντα, δεν θα έφερνε μνημόνια και διάφορες υποσχέσεις προεκλογικά» και στη συνέχεια ήταν η χειρότερη κυβέρνηση και το χειρότερο μνημόνιο όλων των εποχών που έφερε».

 

Ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να δυσκολεύεται να ξεκολλήσει τα ποσοστά του και να τα αυξήσει θεαματικά, έχει όμως ένα σχετικό πλεονέκτημα, όπως κατέδειξε πρόσφατη δημοσκόπηση της Pulse, και αυτό είναι ότι οι περισσότεροι από τους αναποφάσιστους φαίνεται να είναι πιο κοντά τους. Στον ΣΥΡΙΖΑ, πάντως, βάζουν θέμα δημοσκοπήσεων για άλλη μια φορά, παρότι ακόμα και οι έρευνες κοινής γνώμης που γίνονται με τις εταιρείες που συνεργάζονται με τα φιλικά προς αυτόν ΜΜΕ την ίδια περίπου εικόνα παρουσιάζουν.

 

Τα φώτα στον Βαρουφάκη

Τις τελευταίες μέρες ο Γ. Βαρουφάκης έχει μπει κι αυτός δυναμικά στο προεκλογικό παιχνίδι, καταφέρνοντας να τραβήξει την προσοχή. Τα ποσοστά του κόμματός του καταγράφουν άνοδο και φαίνεται ότι καταφέρνει να προσελκύσει κάποιους ψηφοφόρους από τον ΣΥΡΙΖΑ, είτε από τους λεγόμενους «αντισυστημικούς» είτε από αυτούς που απογοητεύονται από μεταγραφές που δίνουν ένα κάποιο «στίγμα», όπως αυτή του πρώην κυβερνητικού εκπροσώπου κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, Βαγγέλη Αντώναρου, ή απολιτικές τηλεπερσόνες σαν τη Ράνια Θρασκιά.

 

Ο Γ. Βαρουφάκης μιλάει ανοιχτά για το πρόγραμμα που έχει επεξεργαστεί για την οικονομία, όπως το πολυσυζητημένο σχέδιο «Δήμητρα», και επιμένει να αρνείται τη συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο Τσίπρας δεν διαψεύδει ότι θέλει συνεργασία με τον Βαρουφάκη, αλλά, σε αυτή την περίπτωση, αποκλείει ότι θα εφαρμοστούν οι θέσεις του ΜέΡΑ25-Συμμαχία για τη Ρήξη.

 

«Δεν μπορεί αυτός που θα έχει 3% ή 4% να βάλει τους όρους του, είναι αστείο», ανέφερε χαρακτηριστικά, μιλώντας σε πρωινή εκπομπή, στην οποία επικαλέστηκε και τον Γερμανό καγκελάριο Σολτς για το ίδιο θέμα. «Πιστεύει κανείς ότι θα με υποδεχόταν ο καγκελάριος Σολτς να μιλήσουμε για την προοπτική μιας προοδευτικής κυβέρνησης στην Ελλάδα εάν θεωρούσε ότι στόχος μας είναι να… κλείσουμε τις τράπεζες; Είναι αστείο», είπε.

 

Τα προεκλογικά «λόγια του αέρα» και η κάλπη

Την ίδια, πάνω-κάτω, άποψη έχει ο Αλέξης Τσίπρας και για το ΠΑΣΟΚ, το οποίο δεν αποκλείει τη συνεργασία μαζί του, όπως κάνουν τα κόμματα της αριστεράς. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν βάζει κάποιο θέμα για τις θέσεις του ΠΑΣΟΚ, όπως για του ΜέΡΑ25, αλλά εξακολουθεί να μη δέχεται επ’ ουδενί την υπόθεση να μην είναι ο ίδιος πρωθυπουργός αν συγκυβερνήσει με τον Νίκο Ανδρουλάκη.

 

 

Άλλωστε, σε αυτό ακριβώς αναφερόταν όταν μιλούσε για προεκλογικά «λόγια του αέρα», καθώς δεν πιστεύει ότι τα εννοεί ο Νίκος Ανδρουλάκης. «Αυτά λέγονται προεκλογικά για να συσπειρώσουν το κοινό τους και να ανεβάσει κάθε πολιτικός παίκτης τη διαπραγματευτική του αξία», αναφέρει στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ.

 

«Αν ο ΣΥΡΙΖΑ βγει πρώτο κόμμα, το ΠΑΣΟΚ θα υποχρεωθεί να συνεργαστεί και ως μικρότερη δύναμη δεν θα μπορεί να επιβάλει τέτοιους όρους. Σε όλες τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις συνεργασίας θεωρείται αυτονόητο ότι πρωθυπουργός γίνεται ο αρχηγός του μεγαλύτερου κόμματος», υποστηρίζει, και αυτή είναι και η κομματική γραμμή.

 

Στο ΠΑΣΟΚ επιμένουν ότι εννοούν αυτά που λένε, αν και πρόσωπα όπως ο καθηγητής Νίκος Αλιβιζάτος, που μίλησε στην ΕΡΤ ερμηνεύοντας τη στάση του Νίκου Ανδρουλάκη, εκτιμούν ότι δεν θα θελήσει να αφήσει τη χώρα ακυβέρνητη, θα πάει με όποιον υποδείξει η κάλπη ως πρώτο κόμμα και θα διαπραγματευτεί ανάλογα με την ισχύ του.

 

«Είναι προφανές ότι δεν μπορεί να επιμείνει πως δεν θέλει τον αρχηγό του πρώτου κόμματος, αν αυτό έχει 149 βουλευτές». Ανέφερε ως παράδειγμα τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛ. του 2015, λέγοντας ότι θα ήταν γελοίο αν ο Καμμένος έλεγε ότι δεν ήθελε τον Τσίπρα πρωθυπουργό. Στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ φαίνεται να υπάρχει προβληματισμός για τις δημοσκοπήσεις, που δείχνουν στασιμότητα ή και υποχώρηση. Τα ποσοστά κοντά στο 15% που καταγράφηκαν όταν εξελέγη ο Νίκος Ανδρουλάκης μοιάζει δύσκολο για την ώρα να τα προσεγγίσουν ξανά και κάποιοι βλέπουν τώρα το ρίσκο που έχει η τακτική «ούτε Μητσοτάκης, ούτε Τσίπρας». Φαίνεται ότι αυτή φόβισε κάποιους ψηφοφόρους και αυτό αποτυπώνεται και στις δημοσκοπήσεις.

 

Ο προεκλογικός χρόνος είναι πυκνός και συμβαίνει, κατά τη διάρκειά του, ακόμα και βεβαιότητες να ανατρέπονται. Τα σενάρια που διακινούνται αυτή την περίοδο είναι όλων των ειδών, αλλά είναι μόνο σενάρια και δεν έχουν καμία αξία πριν βγάλει το αποτέλεσμα η κάλπη. 

 

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Πολιτικές τερατογενέσεις και άλλες ιστορίες…

 

Πολιτικά φληναφήματα, φωνές φόβου μπροστά σε μια ενδεχομένη ήττα και τη συνακόλουθη απώλεια της εξουσίας και αβάσιμα επιχειρήματα.

 

γράφει ο Γιάννης Παντελάκης

  

Ανεξάρτητα από το αν κάποιες από τις οικουμενικές κυβερνήσεις χαρακτηρίστηκαν «ειδικού σκοπού» για να απαλύνουν κάθε φορά τα αρνητικά συναισθήματα και την οργή των ψηφοφόρων, δεν έπαψαν να είναι κυβερνήσεις συνεργασίας, ακόμα και αν είχαν βραχύ βίο και πολλές σκοπιμότητες. Εικονογράφηση: bianka/LIFO

  

ΑΜΗΧΑΝΟΣ ΨΗΦΟΦΟΡΟΣ ακούει από τα πρωθυπουργικά χείλη, και όχι μόνο, ότι εάν η κάλπη τα φέρει έτσι και η ΝΔ είναι πρώτο κόμμα, αλλά χωρίς να πετύχει αυτοδυναμία, και συνεργαστούν το δεύτερο (ΣΥΡΙΖΑ) με το τρίτο (ΠΑΣΟΚ) κόμμα για να σχηματίσουν κυβέρνηση, η κυβέρνηση που θα προκύψει θα είναι μια κυβέρνηση ηττημένων και μια πολιτική τερατογένεση. Είναι αλήθεια πως ο όρος «κυβέρνηση ηττημένων» που έχει καθιερωθεί τις τελευταίες εβδομάδες έχει προκαλέσει μια μικρή αναταραχή στον ΣΥΡΙΖΑ με τις διαφορετικές ερμηνείες που ακούστηκαν στο εσωτερικό του (Τσίπρας, Τσακαλώτος κ.λπ.), αλλά αυτό είναι ένα πρόβλημα του κόμματος. Το πρόβλημα ενός αμήχανου ψηφοφόρου είναι να καταλάβει ακριβώς γιατί το ενδεχόμενο μιας τέτοιας συνεργασίας θα αποτελούσε πολιτική τερατογένεση και η κυβέρνηση που θα προέκυπτε θα ήταν μια κυβέρνηση ηττημένων. Η απάντηση είναι πως όλα αυτά είναι απλώς πολιτικά φληναφήματα, φωνές φόβου μπροστά σε μια ενδεχομένη ήττα και τη συνακόλουθη απώλεια της εξουσίας και αβάσιμα επιχειρήματα που δεν έχουν σχέση με την πολιτική πρακτική και κουλτούρα, ιδιαίτερα αν ο ψηφοφόρος αυτός ξύσει λίγο τη μνήμη του και θυμηθεί το πρόσφατο αλλά και πιο μακρινό πολιτικό παρελθόν της χώρας.

 

Ο Μητσοτάκης και η ΝΔ οδηγούνται σε τέτοια αβάσιμα επιχειρήματα γιατί αντικειμενικά θα είναι εξαιρετικά δύσκολο, σε περίπτωση πρωτιάς, να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση, αλλά, κυρίως, γιατί οι πιθανότητες για συνεργασία με κάποιο άλλο κόμμα είναι ελάχιστες.

Αυτό το παρελθόν αναφέρει πως έχουμε ζήσει μια κυβέρνηση ΝΔ και ενιαίου Συνασπισμού (1989), μια οικουμενική κυβέρνηση που στήριζαν η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και ο Συνασπισμός (1990), μια κυβέρνηση Παπαδήμου που είχε τη στήριξη από ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ (2011) και μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. (2015) ‒ αυτή κι αν ήταν προϊόν τερατογένεσης. Ανεξάρτητα από το αν κάποιες από αυτές τις κυβερνήσεις χαρακτηρίστηκαν «ειδικού σκοπού» για να απαλύνουν κάθε φορά τα αρνητικά συναισθήματα και την οργή των ψηφοφόρων, δεν έπαψαν να είναι κυβερνήσεις συνεργασίας, ακόμα και αν είχαν βραχύ βίο και πολλές σκοπιμότητες, ακόμα και αν κάποιοι από τους συμμετέχοντες στις κυβερνήσεις αυτές τις υπονόμευαν οι ίδιοι. Τέτοιου είδους πολιτικές τερατογενέσεις, με την έννοια ότι συνεργάστηκαν κόμματα με διαφορετικές πολιτικές αναφορές, είχε η χώρα πολλές ακόμα στο μακρινό παρελθόν (κυβέρνηση Πλαστήρα, Σοφοκλή Βενιζέλου κ.ά.), αλλά αυτές είναι πολύ παλιές ιστορίες. Ας σταθούμε στη σημερινή πρωθυπουργική κινδυνολογία.

 

 

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επικαλείται τα περί πολιτικής τερατογένεσης επιχειρώντας να πει ότι το κόμμα του, παρότι θα είναι πρώτο στις επιλογές των ψηφοφόρων, δεν θα καταφέρει να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση, κάτι που ενδεχομένως να πετύχουν τα δύο μειοψηφούντα κόμματα. Η λογική, το Σύνταγμα και οι απόλυτοι αριθμοί διαφωνούν έντονα μαζί του. Αν η ΝΔ καταφέρει να είναι το πρώτο κόμμα, θα έχει μεν τις περισσότερες ψήφους συγκριτικά με τα υπόλοιπα κόμματα, αλλά θα συνεχίσει να αποτελεί μειοψηφία στο σύνολο των ψηφοφόρων, πόσο μάλλον στο σύνολο των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων.

 

Στις εκλογές του 2019, που η ΝΔ κέρδισε αυτοδυναμία με ένα απόλυτα πλειοψηφικό αλλά και ‒για θυμηθούμε την ορολογία του ΚΚΕ‒ καλπονοθευτικό εκλογικό σύστημα: σε απόλυτους αριθμούς η κυβέρνηση που ρυθμίζει τις τύχες μας επί τέσσερα χρόνια είχε τη στήριξη μιας μικρής μόνο πλειοψηφίας του λαού. Η «πανηγυρική», όπως τη χαρακτήρισαν, νίκη με 39,85% αντιστοιχούσε σε 2.251.618 ψήφους σε σύνολο 9.984.934 εγγεγραμμένων ψηφοφόρων ή, έστω, των 5.649.527 που τελικά πήγαν στις κάλπες. Και πάλι κυβέρνηση μειοψηφίας ήταν. Στο ενδεχόμενο μιας κυβέρνησης που θα σχηματιστεί με το δεύτερο και το τρίτο κόμμα, βάσει απόλυτων αριθμών, συγκριτικά με μια μονοκομματική κυβέρνηση, η στήριξη θα είναι μεγαλύτερη, αφού θα αθροίζονται δύο σχετικά μεγάλα ποσοστά.

 

Ο Μητσοτάκης και η ΝΔ οδηγούνται σε τέτοια αβάσιμα επιχειρήματα γιατί αντικειμενικά θα είναι εξαιρετικά δύσκολο, σε περίπτωση πρωτιάς, να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση, αλλά, κυρίως, γιατί οι πιθανότητες για συνεργασία με κάποιο άλλο κόμμα είναι ελάχιστες. Δεν υπάρχουν υποψήφια κόμματα για συγκυβέρνηση. Το ΠΑΣΟΚ, που σε άλλες εποχές θα μπορούσε να είναι ένας εταίρος, δεν θα ξανασυνεργαζόταν ‒ η προηγούμενη φορά αποδείχτηκε απόλυτα καταστροφική για το ίδιο το κόμμα. Το κόμμα Βελόπουλου, που είναι πιο συγγενικό πολιτικά με τη ΝΔ, είναι μια κάποια λύση, που θα έλεγε και ο ποιητής, αλλά είναι δύσκολη μια τέτοια συνεργασία με τον πρόεδρο του κόμματος που μοίραζε «επιστολές του Ιησού», η γραφικότητα έχει κάποια όρια. Άλλωστε, απ’ ό,τι φαίνεται, τις τελευταίες ημέρες η διάλυση του κόμματος αυτού είναι μια πιο πρόσφορη λύση από τη συνεργασία με αυτό. Αν εικάσουμε ότι υπάρχουν και κάποιοι πρόθυμοι στο ΠΑΣΟΚ βουλευτές να συνεργαστούν μετεκλογικά με τη ΝΔ, τότε ίσως ευοδωθούν οι προσδοκίες Μητσοτάκη.

 

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Για μια φανέλα ιερή, για ένα πέναλτι…

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

 

Απολύτως μηχανιστικά και αυθαίρετα, ο ψηφοφόρος λαός είναι το άθροισμα των «λαών» που έχουν στενές ή χαλαρές σχέσεις με τα κόμματα όλων των λογιών, συν τους ανέντακτους, τους αδιάφορους και τους αρνητές της πολιτικής. Φυσικά, κάθε κόμμα και κάθε κομματάρχης πιστεύουν ότι υπό τα λάβαρά τους έχουν τον γνήσιο λαό και τον ενάρετο. Αυτόν που διαθέτει καθαρή συνείδηση και καθαρά χέρια, στρατεύεται δε εμφορούμενος από ευγενείς ιδέες και όχι με βάση τη λογική και ηθική τού δούναι και λαβείν. Ο «σκάρτος» είναι με τους άλλους…

 

Τίτλοι ιδιοκτησίας δεν είναι δυνατόν να προσκομιστούν. Ετσι, κάθε κόμμα μένει με τη σιγουριά του ότι εκπροσωπεί αυθεντικά τον αυθεντικό λαό, και όλα μαζί, λαϊκιστικά και κατά δήλωση αντιλαϊκιστικά, συνεχίζουν να ομνύουν εις το όνομα ενός Λαού ιδεωδώς αγνού, δηλαδή ανύπαρκτου· ακόμα και οι φημισμένοι γκοστμπάστερ δεν θα τον εντόπιζαν. Ο «λαός», πλάσμα πρωτεϊκής φύσεως, ούτε ενιαίος και μονοδιάστατος είναι (αγνός για τους μεν, σκάρτος για τους δε) ούτε ασάλευτος ιδεολογικά. Παράγει την ιστορία ενόσω τον παράγει η ιστορία.

 

Επίσης μηχανιστικά, ο λαός είναι το άθροισμα των «λαών» που στρατεύονται υπέρ κάποιας ποδοσφαιρικής ομάδας (τα άλλα αθλήματα λειτουργούν παραπληρωματικά), συν τους ιδεολογικά αντίπαλους της στρογγυλής θεάς και τους αδιάφορους. Ακριβώς όπως συμβαίνει και στο κομματικό πεδίο, κάθε ομάδα και κάθε ομαδάρχης πιστεύουν ότι μαζί τους είναι το πιο φίλαθλο τμήμα του λαού, που δεν χουλιγκανίζει ποτέ, «παρότι σφαγιάζεται μονίμως». Οι επίσημες ανακοινώσεις των συλλόγων εκδίδονται στο όνομα του «λαού τους». Και αρκετά συχνά οι ομαδάρχες υποκύπτουν στον πειρασμό να χρησιμοποιήσουν τον «λαό τους» σαν στρατό τους, βέβαιοι ότι επηρεάζουν τους οπαδούς και πέραν του γηπεδικού διώρου. Ολους, οργανωμένους και μη, τους θεωρούν δεδομένους.

 

Οι δύο «λαοί», ο κομματικός και ο ποδοσφαιρικός, δεν ταυτίζονται, κοινά γνωρίσματα όμως έχουν: αντιδρούν θυμικά, μισούν τους αντιπάλους τους και στα εκτονωτήρια των σόσιαλ μίντια χρησιμοποιούν την ίδια ωμή σεξιστική γλώσσα. Πιθανόν μερικοί θα αποφασίσουν στην κάλπη έχοντας τον νου τους «σε μια φανέλα ιερή, σε ένα πέναλτι». Πόσοι; Αν πιστέψουμε πως θα είναι πολλοί, πρέπει επίσης να πιστέψουμε ότι, μετά τις σφόδρα αντικυβερνητικές ανακοινώσεις του Ολυμπιακού στις 6.11.2022, με το πέναλτι υπέρ του ΠΑΟ, και προχθές, με το πέναλτι υπέρ της ΑΕΚ, το αποτέλεσμα έχει ήδη κριθεί. Δεν χρειάζεται καν VAR.

Θα καούμε στο (προεκλογικό) ζέσταμα

 

γράφει ο Δημήτρης Μηλάκας

 

Το περασμένοΣάββατο, κατά την επίσκεψή του στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ο πρωθυπουργός  ανακοίνωσε το κλείσιμο της Βουλής και  εγκαινίασε επίσημα την προεκλογική περίοδο για τις εκλογές της 21ης Μαΐου.

 

 

Πρόκειται ωστόσο μόνο για το τυπικό σκέλος της έναρξης της προεκλογικής διαδικασίας, καθώς αυτή έχει ήδη ξεκινήσει από την αρχή του χρόνου, για να μην πούμε νωρίτερα. Ήδη οι πολιτικοί αρχηγοί έχουν «οργώσει» μια φορά τις περιφέρειες της χώρας και θα τις ξαναοργώσουν στοχευμένα δίνοντας βάρος εκεί όπου παρατηρούνται προβλήματα συσπείρωσης.

 

Πρόκειται, τελικά, για μια μακρά προεκλογική περίοδο, η οποία, όπως είπαμε, έχει ξεκινήσει πολύ νωρίτερα και έχει ήδη οδηγήσει τα κόμματα εξουσίας (Ν.Δ., ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και τον πιθανό εταίρο τους σε περίπτωση που προκύψει από τις κάλπες δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας) σε έναν βούρκο μικροπολιτικών αντιπαραθέσεων.

  

Ειδικότερα, και κατά κύριο λόγο, η αντιπαράθεση των δύο «φαβορί» (Ν.Δ. – ΣΥΡΙΖΑ) για τη νίκη στις επικείμενες εκλογές επικεντρώνεται στα «άπλυτα» του καθενός, τα οποία ο άλλος αναζητά για να τα βγάλει στη φόρα.

 

Οι… λασπομαχίες των δύο «μεγάλων» μπορεί να λειτουργούν συσπειρωτικά ως προς τους δεδομένους ψηφοφόρους τους, την ίδια στιγμή ωστόσο προκαλούν την αποστροφή στο «νηφάλιο» κοινό, που ψάχνει να βρει, να μελετήσει και να συγκρίνει τα προγράμματα των επίδοξων κυβερνητών του τόπου.

 

Την ίδια αποστροφή και απέχθεια δημιουργούν οι «μικροπολιτικές» προσωπικές επιθέσεις και στους νέους ψηφοφόρους, οι οποίοι αδυνατούν να παρακολουθήσουν αυτού του είδους την αντιπαράθεση.

Ενδεχομένως οι εν λόγω πολιτικές «λασπομαχίες» να βολεύουν τους επίδοξους νικητές των επόμενων εκλογών, καθώς με αυτόν τον τρόπο μπορούν να κρύψουν βασικές ομοιότητες σε μια σειρά από μείζονα ζητήματα που έχουν να κάνουν με την καθοδηγούμενη από τις Βρυξέλλες (Γερμανία) οικονομική και εξωτερική (από τις ΗΠΑ) πολιτική της χώρας.

 

Σε κάθε περίπτωση τα μέχρι στιγμής δείγματα της τακτικής που έχουν υιοθετήσει τα κόμματα δεν αφήνουν περιθώρια αισιοδοξίας: μέχρι να φτάσουμε στην κάλπη θα αξιοποιηθεί / χρησιμοποιηθεί κάθε διαθέσιμο βρόμικο χαρτί εις βάρος του αντιπάλου, γεγονός που πιθανότατα θα αποτυπωθεί και στην κάλπη. Κι αυτό διότι η πολιτική αντιπαράθεση αυτού του επιπέδου οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια το ίδιο το σύστημα, μέρος του οποίου είναι τα κόμματα (εξουσίας), στην απαξίωση και τους ψηφοφόρους στην «παραίτηση» και την αποχή…

Τσακίζει τα εισοδήματα ο πληθωρισμός: Μειώθηκε κατά 7,5% ο πραγματικός μισθός στην Ελλάδα το 2022

 

Ο υψηλός πληθωρισμός είχε ως συνέπεια τη μείωση των πραγματικών μισθών και την αύξηση της φορολογικής επιβάρυνσης στις χώρες του ΟΟΣΑ το 2022, διαπιστώνει ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης σε έκθεσή του (Taxing Wages). Συγκεκριμένα, στην Ελλάδα, ο μέσος ονομαστικός μεικτός μισθός το 2022 αυξήθηκε κατά 1,5% αλλά ο μέσος πραγματικός μισθός μειώθηκε κατά 7,4% λόγω του πληθωρισμού 9,7%.

 

Η συνολική φορολογική επιβάρυνση των μισθωτών στην Ελλάδα -δηλαδή το ποσό του φόρου εισοδήματος και των ασφαλιστικών εισφορών των μισθωτών, αφού αφαιρεθούν τα επιδόματα, ως ποσοστό στο συνολικό κόστος εργασίας- μειώθηκε οριακά κατά 0,02 ποσοστιαίες μονάδες για τους άγαμους μισθωτούς χωρίς παιδιά με μέσο εισόδημα και διαμορφώθηκε στο 37,1%, σύμφωνα με έκθεση του ΟΟΣΑ.

 

Η οριακή υποχώρηση της επιβάρυνσης (tax wedge) προέκυψε κυρίως από τη μείωση των εισφορών εργαζομένων και εργοδοτών για την επικουρική ασφάλιση, η οποία μείωσε συνολικά την επιβάρυνση κατά 0,21 ποσοστιαίες μονάδες. Η μείωση αυτή υπερκάλυψε την αύξηση της επιβάρυνσης από τη φορολογία εισοδήματος κατά 0,18 ποσοστιαίες μονάδες, λόγω της αύξησης των ονομαστικών εισοδημάτων.

 

Για το σύνολο των χωρών του ΟΟΣΑ, ο μέσος συντελεστής για την παραπάνω κατηγορία νοικοκυριών παρέμεινε αμετάβλητος στο 34,6%. Για τα ζευγάρια με δύο παιδιά και έναν εργαζόμενο με μέσο μισθό, η συνολική επιβάρυνση αυξήθηκε οριακά κατά 0,03 ποσοστιαίες μονάδες στο 33,7%, ενώ στον ΟΟΣΑ αυξήθηκε κατά μέσο όρο κατά 1,05 ποσοστιαίες μονάδες στο 25,6%.

 

Για παντρεμένους με δύο παιδιά, εκ των οποίων ο ένας έχει μέσο μισθό και ο άλλος το 67% του μέσου μισθού, το tax wedge αυξήθηκε κατά 1,52 ποσοστιαίες μονάδες στο 35,7%. Σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, η αύξηση οφείλεται στο γεγονός ότι τα νοικοκυριά της κατηγορίας αυτής δεν δικαιούνταν επιδόματα παιδιών λόγω της αύξησης του μέσου μισθού. Στις χώρες του ΟΟΣΑ, η μέση αύξηση της φορολογικής επιβάρυνσης για την κατηγορία αυτή ήταν 0,45 ποσοστιαίες μονάδες στο 29,4%.

 

πηγή με πληροφορίες ΑΠΕ-ΜΠΕ

 

«Πολιτικός απατεώνας που κοροϊδεύει την κοινωνία» ο Βελόπουλος – «Πολιτική εγκληματική οργάνωση» η Ελληνική Λύση

 

Βολές κατά του Κυριάκου Βελόπουλου, αυτή τη φορά για τα οικονομικά της Ελληνικής Λύσης, εξαπέλυσε ο πρώην βουλευτής του κόμματος, Αντώνης Μυλωνάκης, μιλώντας στα «Παραπολιτικά90,1».

 

Πιο συγκεκριμένα, έκανε λόγο για «μαύρα» χρήματα που πλήρωναν οι βουλευτές στο κόμμα, χωρίς να ξέρουν που πήγαν αυτά τα χρήματα.  Μεταξύ άλλων  αναφέρθηκε στον Κυριάκο Βελόπουλο, αποκαλώντας τον «πολιτικό απατεώνα που κοροϊδεύει την κοινωνία», ενώ για το κόμμα της Ελληνικής Λύσης, είπε ότι φαίνεται να λειτουργεί «σαν μια πολιτική εγκληματική οργάνωση η οποία έχει σκοπό τη δολοφονία χαρακτήρων».

 

Ειδικότερα, αναφορικά με τη δήλωσή του ότι θα ζητήσει κομματικό έλεγχο δήλωσε: «Είμαστε σε ένα κομματικό μηχανισμό που διαχειρίζεται χρήματα, άρα εκτός από όλα τα άλλα είναι και οικονομικό το θέμα γιατί τα λεφτά τα οποία διαχειρίζεται ένα κόμμα δεν είναι δικά του. 800 χιλιάδες είναι η επιχορήγηση το χρόνο, 200 χιλιάδες είναι για τα ιδρύματα. Είναι μετά τα χρήματα τα οποία δίνουν οι βουλευτές γιατί αυτά φορολογούνται στους βουλευτές. Εμείς δίνουμε 1.500 το μήνα, 1.000€ τα παίρνει το κόμμα κατευθείαν από τη μισθοδοσία και τα 500€ είναι μαύρα σε ένα φάκελο. Δεν προβλέπεται πάνω από 1.000€, αν δείτε αυτά που σημειώνουμε όταν πάει στο λογιστήριο της Βουλής δεν μπορεί να πάρει πάνω από 1.000€. Εικάζω ότι χρησιμοποιούνται για το κόμμα αλλά δεν πρέπει να ξέρουμε τι γίνεται; Δεν κατηγορώ κανέναν».

 

Στα social media του Κυριάκου Βελόπουλου, όπως καταγράφεται στον real.gr δημοσιεύθηκε ανάρτηση που, όμως, διεγράφη μετά από λίγη ώρα.

 

«Κορεατική ρήση: Υπάρχουν διάφοροι τύποι ανθρώπων στην κοινωνία. Όλοι πιστεύουν ότι είναι ξεχωριστοί. Αν δείτε όμως, είναι ή το ένα ή το άλλο, θηρευτής ή θήραμα, ή θα τους φας ή θα σε φάνε! ΜΕΡΙΚΟΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΘΗΡΕΥΤΕΣ, ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΘΗΡΑΜΑΤΑ. #εκλογες_2023 #Βελοπουλος» αναφερόταν στην ανάρτηση.

 

Συμπέρασμα: Το ξεκατίνιασμα έχει ξεπεράσει κάθε όριο και οι χαρακτηρισμοί δεν είναι και τόσο αστείοι. Ούτε οι «επιστολές του Ιησού» που… διαφήμιζε ο Βελόπουλος δεν τους σώζουν.   

πηγή

Πράσινες απαντήσεις για τις «τερατογενέσεις» – Γιατί επιμένει ο Μητσοτάκης

 

Στην Χαριλάου Τρικούπη ερμηνεύουν την γαλάζια επιμονή στο σενάριο της «τερατογένεσης» ως μια απόπειρα εκφοβισμού των ψηφοφόρων του προοδευτικού κέντρου

Από το ΠΑΣΟΚ έχουν ξεκαθαρίσει σε κάθε τόνο τις θέσεις τους για τις μετεκλογικές συνεργασίες -και μια από αυτές, όπως έχει διατυπωθεί και δια στόματος Νίκου Ανδρουλάκη, αποκλείει οποιαδήποτε συμμετοχή σε σχήμα στο οποίο συμμετέχει το ΜέΡΑ25 του Γιάνη Βαρουφάκη.

 

Η εξήγηση είναι απλή: στην Χαριλάου Τρικούπη θεωρούν πως το ΠΑΣΟΚ υπήρξε πολύ συνεπές στη διαχείριση της κρίσης, πληρώνοντας με πολιτικό κόστος την λιτότητα, με μοναδικό στόχο -λένε τα στελέχη του- να διατηρήσει την χώρα εντός της ευρωζώνης. Ο Βαρουφάκης, από την άλλη, συνέδεσε το όνομά του με την πιθανότητα επιστροφής στην δραχμή, ενώ ακόμα και σήμερα στελέχη του κόμματός του δεν αποκλείουν το κλείσιμο των τραπεζών.

  

Μπορούν αυτές οι πλευρές να συνυπάρξουν σε ένα κυβερνητικό σχήμα; Για το ΠΑΣΟΚ η απάντηση που δίνεται όλο αυτό το διάστημα είναι μια: «Σε καμία περίπτωση».

 

Επί της ουσίας αυτή η θέση αποκλείει την όποια πιθανότητα σχηματισμού κυβέρνησης χωρίς την συμμετοχή του πρώτου κόμματος, εφόσον η σειρά των κομμάτων είναι αυτή που δείχνουν οι δημοσκοπήσεις.

 

Κι αυτό γιατί ακόμα και στην περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ θα μπορούσαν, ως δεύτερο και τρίτο κόμμα, να συζητήσουν μετεκλογικά (γεγονός που ωστόσο αποκλείει ο επίσημος ΣΥΡΙΖΑ, λέγοντας «όχι» σε κυβέρνηση ηττημένων), το «βέτο» της Χαριλάου Τρικούπη στο ΜέΡΑ25 δεν επιτρέπει μαθηματικά να υπάρξει κυβέρνηση.

 

Επιμένει στα περί «τερατογένεσης» η ΝΔ

Παρόλα αυτά, η ΝΔ δια στόματος Κυριάκου Μητσοτάκη επιμένει στο θέμα των «τερατογενέσεων», βάζοντας εκ νέου το ζήτημα στο τραπέζι: «Προσέξτε, οι αντίπαλοί μας δεν έχουν αρχές. Εάν οι αριθμοί βγαίνουν -μικρή η πιθανότητα αλλά μπορεί να υπάρξει- τότε δεν θα διστάσουν να συμμαχήσουν ανεξάρτητα από όσα λένε προεκλογικά», είπε ο πρωθυπουργός στην Κέρκυρα.

 

«Δεν πιστεύω ούτε μία λέξη από αυτά τα οποία λέει ο κ. Τσίπρας. Εάν τα κουκιά βγαίνουν, μην έχετε καμία αμφιβολία ότι θα επιχειρήσει μια τέτοιου είδους «πολιτική τερατογένεση»», είπε στο Ναύπλιο.

 

Η πράσινη απάντηση

Και στο ΠΑΣΟΚ αποφάσισαν να απαντήσουν, μιλώντας από την πλευρά τους για fake news και μυθομανία: «Έχει το θράσος να συνεχίζει τα fake news και τη μυθομανία, αποδεικνύοντας την πραγματική του αγωνία. Λέει ότι ετοιμάζω διακυβέρνηση με τον κ. Βαρουφάκη. Ποιος το λέει αυτό; Ο κ. Μητσοτάκης που μαζί με Τσίπρα, Βαρουφάκη, Σαμαρά -όλοι μαζί- δίχασαν τον ελληνικό λαό όταν χρεοκόπησε την πατρίδα μας ο κ. Καραμανλής;», ανέφερε από τα Τρίκαλα ο Νίκος Ανδρουλάκης.

 

Ο γραμματέας του κόμματος, Ανδρέας Σπυρόπουλος, ξεκαθάρισε πως το ΠΑΣΟΚ δεν θα κάνει «καμία κυβέρνηση με τον κ. Βαρουφάκη, που έπαιξε στα ζάρια την παραμονή της χώρας στον σκληρό πυρήνα του ευρώ», ενώ στον ίδιο τόνο ο Παναγιώτης Δουδωνής επιτέθηκε στη ΝΔ: «Λέτε ότι είναι επικίνδυνο το ΠΑΣΟΚ, το οποίο λειτούργησε πάντα με συνέπεια; Πότε το ΠΑΣΟΚ έχει κάνει άλλα σε επίπεδο συνεργασιών από αυτά που έχει πει;», σχολίασε, απαντώντας στον Αδωνι Γεωργιάδη.

 

Στην Χαριλάου Τρικούπη ερμηνεύουν την γαλάζια επιμονή στο σενάριο της «τερατογένεσης» ως μια απόπειρα εκφοβισμού των ψηφοφόρων του προοδευτικού κέντρου που ενδεχομένως τους σπρώξει πιο εύκολα προς την ψήφο στη ΝΔ, μπροστά στο ρίσκο επανόδου του ΣΥΡΙΖΑ.

 

Γνωρίζοντας πως η απερχόμενη κυβέρνηση έχει (μεταξύ άλλων) στόχο και τους ψηφοφόρους που την ψήφισαν το 2019 για να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ και ενδεχομένως τον τελευταίο χρόνο να απογοητεύτηκαν από τους χειρισμούς του Μαξίμου.

 

«Δεν ζητά θετική ψήφο για το έργο του. Τι κάνει; Περιφέρει το σκιάχτρο διακυβέρνησης του κ. Τσίπρα και λέει: “Ψηφίστε με, γιατί θα έρθουν αυτοί”», σχολίασε την Κυριακή ο Ανδρουλάκη. Λέω λοιπόν ψηφίστε ΠΑΣΟΚ για να μην έρθει κανένας από τους δύο». 

Μυρτώ Λιαλιούτη

Αλαλούμ στη δεξιά πολυκατοικία - Τι συμβαίνει με τον Βελόπουλο

 

Κρίση με αποχωρήσεις στην Ελληνική Λύση στη σκιά των κατηγοριών για απόπειρα “αρπαγής” βουλευτών από τη ΝΔ.

γράφει η Βίκυ Σαμαρά

 

Αλαλούμ επικρατεί στη δεξιά πολυκατοικία, με τον Κυριάκο Βελόπουλο να κατηγορεί βουλευτές του ότι συνομιλούν με τη Νέα Δημοκρατία και δύο εξ αυτών να αποχωρούν από την Ελληνική Λύση, με αιχμές κατά της ηγεσίας του δεξιού κόμματος.

 

Η κρίση ξεκίνησε όταν η Ελληνική Λύση ανακοίνωσε το Σάββατο την απόφαση τρεις βουλευτές της να κατέλθουν σε διαφορετικές εκλογικές περιφέρειες από αυτές στις οποίες εκλέγονται, κατόπιν δημοσιευμάτων για συζητήσεις με τη ΝΔ.

 

Ο κ. Βελόπουλος θέλησε έτσι να πάρει τα μέτρα του ώστε να μην του “κλέψει” βουλευτές ο Κυριάκος Μητσοτάκης μετά τις δεύτερες εκλογές για να συγκροτήσει κυβέρνηση, στην περίπτωση που στη ΝΔ έλειπαν δυο- τρεις έδρες για την αυτοδυναμία.

 

Από το Μαξίμου φυσικά και διαψεύδουν ότι υπήρξε οποιαδήποτε “όχληση” σε βουλευτές της Ελληνικής Λύσης, όπως υποστηρίζει η πλευρά Βελόπουλου. Το σενάριο μετεκλογικών μεταγραφών βουλευτών που θα έχουν εκλεγεί με άλλα κόμματα, ώστε να συμπληρωθεί ο “μαγικός αριθμός” 151, δεν είναι πάντως νέο. Τον περασμένο Σεπτέμβριο μάλιστα η σχετική συζήτηση είχε ανοίξει τόσο, που το Μαξίμου αναγκάστηκε να την κόψει καθώς ερχόταν σε αντίθεση με το δεδηλωμένο στόχο της αυτοδυναμίας.

 

Ο κ. Μητσοτάκης έχει δε ξεκαθαρίσει ότι δε θα συγκυβερνούσε με τον κ.Βελόπουλο, τον οποίο στο Μαξίμου θεωρούν αν μη τι άλλο έναν ασταθή εταίρο, ενώ εξάλλου η ΝΔ κοιτά προς ΗΠΑ και η Ελληνική Λύση προς Μόσχα όσον αφορά στον προσατανολισμό της εξωτερικής πολιτικής της χώρας.

 

Με αφορμή τον πόλεμο στην Ουκρανία πάντως, η Ελληνική Λύση πάρει δυσαρεστημένους δεξιούς ρωσόφιλους ψηφοφόρους, ενώ στη βόρεια Ελλάδα είχε συγκροτήσει ισχυρούς πυρήνες με τη βοήθεια αντιεμβολιαστών ιεραρχών, αλλά και πατώντας πάνω στην ακρίβεια και σε τοπικά θέματα. Στη ΝΔ ως εκ τούτου φοβούνται για τον κίνδυνο διαρροών δεξιών δυσαρεστημένων ψηφοφόρων, ακόμη και για το ενδεχόμενο σε ορισμένες περιφέρειες στη βόρεια Ελλάδα η Ελληνική Λύση να είναι τρίτο κόμμα.

 

Μετά το μπαράζ αποχωρήσεων από την Ελληνική Λύση το Σάββατο πάντως, στη ΝΔ ελπίζουν ότι μπορεί αυτή η τάση να ανακοπεί. Υπενθυμίζεται ότι οι βουλευτές Αναστασία- Αικατερίνη Αλεξοπούλου και Αντώνης Μυλωνάκης αποχώρησαν από την Ελληνική Λύση μετά την απόφαση Βελόπουλου να τους στείλει σε άλλες περιφέρειες. Ο δε κ.Μυλωνάκης στη συνέχεια κατηγόρησε τον κ.Βελόπουλο ότι είχε συζητήσει με πολιτευτές της Χρυσής Αυγής. Ενώ η κ.Αλεξοπούλου διαμαρτυρήθηκε ότι εκδιώχθηκε από την περιφέρεια της με μόνο πειστήριο ένα ανώνυμο συκοφαντικό δημοσίευμα.

 

Ο κ. Βελόπουλος βέβαια προφανώς ήθελε να διασφαλίσει πως κανένας από τους υποψήφιους βουλευτές του δεν θα σκεφτεί καν να “φλερτάρει” με τη ΝΔ, αλλά και να περάσει στο κοινό του τη γραμμή περί “υπόγειων διαδρομών” με στόχο την Ελληνική Λύση.

 

Σημειωτέον ότι ο κ.Βελόπουλος προσδοκά και σε ψήφους της Χρυσής Αυγής, εφόσον ο Άρειος Πάγος μπλοκάρει το κόμμα Κασιδιάρη. Υπενθυμίζεται πάντως ότι ο πρώην αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου, Αναστάσιος Κανελλόπουλος, επιχειρώντας νομική "ντρίμπλα", επαναφέρει το κόμμα "ΕΑΝ", το οποίο θα απορροφήσει το ακροδεξιό μόρφωμα και θα λειτουργήσει ως κόμμα-ομπρέλα του ακροδεξιού συνασπισμού.

 

Από την πλευρά του ο κ.Μητσοτάκης επιχειρεί να κρατήσει μέσα στο “γαλάζιο μαντρί” τους δεξιούς ψηφοφόρους, με την απειλή πως διαφορετικά θα επιστρέψει στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ μαζί με το ΠΑΣΟΚ και με υπουργό το Γιάνη Βαρουφάκη.

 

Ο πρωθυπουργός μάλιστα την Παρασκευή από την Καλαμάτα επιχείρησε να απευθυνθεί ξανά στη σαμαρική δεξιά, με εγκώμια για τον Αντώνη Σαμαρά. Ενώ στις 9 Μαϊου θα πραγματοποιηθεί ειδική εκδήλωση στο Ζάππειο Μέγαρο για την επέτειο ένταξης της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ, στην οποία θα μιλήσουν εκτός από τον κ.Μητσοτάκη και ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, αλλά και ο κ.Σαμαράς, σε μία κίνηση με σαφή εσωκομματικό συμβολισμό πριν τις κάλπες.  

Τα χελιδόνια [μου]

 

γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος

  

 

Στρουθία τινά είχαν καταλάβει τους δύο φωλεούς χελιδονιών που έχουν κατασκευάσει εδώ και δύο χρόνια στη μικρή βεράντα του σπιτιού. Χθες τα χελιδόνια επέστρεψαν από τον μακρινό ζεστό Νότο της Αφρικής. Είδαν τους καταληψίες και εξεμάνησαν. Αρχισε τότε μια επίθεση που όμοιά της δεν είχα ματαδεί.

 

Με συνεχείς επιθέσεις μέσα στις φωλιές ανάγκασαν τα σπουργίτια να παραδεχτούν την ιδιοποίηση της κατοικίας, όχι όμως χωρίς να αγωνιστούν για το βόλεμά τους. Τότε τα χελιδόνια αγρίεψαν πραγματικά. Τα έπιαναν από τον αυχένα και τα χτυπούσαν αλύπητα στο έδαφος. Εξι αυτά εναντίον δύο. Ανισος ο αγώνας. Επέμεναν εντούτοις τα σπουργιτάκια και αυτό το εντυπωσιακό θέαμα κράτησε περίπου πέντε με δέκα λεπτά για την τελική εκπαραθύρωση.

 

Το σημειώνω γιατί πριν από δύο μέρες φίλος μού τα έλεγε διαφορετικά, ότι δηλαδή άμα τα χελιδόνια δουν μετά την επιστροφή τους ότι οι φωλιές τους έχουν καταληφθεί από μικρά τεμπέλικα πετούμενα αρνούνται να ξαναμπούν στις φωλιές διότι απεχθάνονται τις άλλες μυρωδιές ή θεωρούν ότι η κατάληψη είναι μορφή βαρβαρότητας και ξιπασιάς.

 

Τέλος πάντων συνέβη αυτό και πετάνε τώρα χαρούμενα και δικαιωμένα. Η ιδιοκτησία δεν είναι κλοπή για αυτά τα όμορφα πουλιά. Φεύγουν, μου λένε, αρχές Απρίλη από την άκρη της Αφρικής κι έρχονται στις φωλιές τους για να γεννήσουν και στη συνέχεια να θρέψουν και να εκπαιδεύσουν τα μικρά τους και να τα πάρουν μαζί τους στον Νότο - και οι δύο γονείς. Η ανθρώπινη παρουσία δεν τα ενοχλεί ασφαλώς.

 

Καλό θα ήταν το αντινεοδημοκρατικό μέτωπο να μιμηθεί την επίθεση των χελιδονιών στους κατέχοντες θώκους εξουσίας και να επέλθουν γαλήνη, εξάλειψη της φτώχειας και του φόβου που έχει επικρατήσει στην ελληνική κοινωνία.

 

Στο καφενείο έχουν αρχίσει βεβαίως «πολιτικές» συζητήσεις [του καφενείου χαμπέρια], όχι όμως με την ένταση άλλων προεκλογικών περιόδων, ειδικά οι πολλοί [και] πολύ νέοι χλευάζουν τέτοιου είδους συζητήσεις. Οι περισσότεροι αγρότες μιλάνε για τη στενάχωρη θέση στην οποία έχουν βρεθεί και δεν μπορούν λόγω της ακρίβειας να καλλιεργήσουν τα χωράφια τους και τα αμπέλια τους και να τα βγάλουν πέρα με τα ζωντανά τους.

 

Κλαδεύουν ακόμη εδώ - αμπέλια, μηλιές και ξέρω γω τι άλλο. Τους προτείνω να πάω να τους βοηθήσω και αρνούνται ευγενικά [και όχι χωρίς κάποιο κρυφό μειδίαμα]. Ξεκινώ λοιπόν μετά από περίπου δύο χρόνια να ξεφυλλίζω κάνα βιβλιαράκι, αφού το καφενείο είναι σχεδόν έρημο τα πρωινά.

 

Μπορεί όμως κανείς να κάνει και άλλα πράγματα στο χωριό: να φυτέψει ωραία λουλούδια, να πάει βόλτα στον κάμπο, να δεχτεί επισκέψεις αργόσχολων και συνταξιούχων που επέλεξαν να ζήσουν μόνιμα στο χωριό μετά τη συνταξιοδότησή τους [να αναπολήσει, να κλάψει ή να γελάσει, να μάθει ή να θυμηθεί αγροτικές εργασίες και λοιπά]. Για λίγες μέρες το χωριό φαντάζει ιδανικό. Για μείνε μόνιμα εδώ, μου λένε, να δούμε πόσο όμορφο είναι το χωριό. Εχουν δίκιο, βεβαίως, τι, ψέματα να γράψουμε;  

Ημερολόγιο της άνοιξης

γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

 

 

Πόσα είναι τα πράγματα που θυμίζουν την Ελλάδα; Αυτή την Ελλάδα που αγαπάς να ζεις και όχι την άλλη που σε πληγώνει; Τι είναι; Ανθρωποι; Συνήθειες; Εικόνες; Μυρωδιές;

 

Εκείνο το πρωινό της γιορτής, στην ανθοστόλιστη αυλή με τα γεράνια, τα γαρίφαλα, τις νεραγκούλες και τις τριανταφυλλιές, την παράσταση έκλεβε μια μυρωδιά μεθυστική, που δεν μπορεί, Ελλάδα θυμίζει. Οι ανθισμένες πορτοκαλιές και μανταρινιές με τα λευκά και ταπεινά λουλουδάκια τους γέμιζαν την ατμόσφαιρα με όλο το άρωμα της άνοιξης.

 

Ο αέρας το έφερνε μέσα στο σπίτι από τα ανοιχτά παράθυρα και η γιαγιά το φόρεσε στο πέτο κόβοντας ένα κλαδάκι με δυο ανθούς. Ισως να μην ήταν εκείνη τη μέρα γιαγιά, αλλά μικρό κορίτσι, μια «μικρή πράσινη θάλασσα δεκατριώ χρονώ/ Με τον άσπρο γιακά και την κορδέλα»*. Και τα παιδιά, τσιμπολογώντας τις πρώτες φράουλες, έπαιζαν στον ήλιο και φώναζαν, γιατί η ζωή ήταν ωραία και γεμάτη υποσχέσεις και μόνο το καλό μπορούσαν να φανταστούν στα χρόνια που έρχονταν. Γιατί ήταν παιδιά και έτσι πρέπει να είναι τα πράγματα, να οραματίζονται το καλό.

 

Σ’ εκείνη τη γλάστρα με τις μοβ μαργαρίτες, μια πασχαλιά έκανε τη βόλτα της πάνω στα πράσινα φύλλα πριν πετάξει μακριά και από κάπου ακούγονταν μέλισσες στον αέναο κάματο να σώσουν τη φύση και να παράξουν τον ευλογημένο, θρεπτικό και θεραπευτικό χυμό τους.

 

Και τα πουλιά, α, τα πουλιά. Σε κέφι τρελό, έκαναν συναυλία κατάλληλη για να συνοδεύσουν την οργιαστική αναγέννηση του κόσμου.

 

Πόσο μεγάλη ήταν εκείνη η μέρα και πόσο όμορφη. Το φαγητό ήταν πιο νόστιμο από ποτέ, τα γέλια πιο ζεστά και ανοιχτόκαρδα και οι κουβέντες είχαν παρέα χαμόγελα. Τα μάγουλα κοκκίνισαν κάπως από το κρασί και τη χαρά και πόνεσαν λίγο από το τράνταγμα των ευτυχισμένων στιγμών. Εκείνων που όλοι ήθελαν να επαναληφθούν και πρόσμεναν με λαχτάρα κάθε φορά.

 

Υπήρχε και μια θλίψη κρυμμένη σε μικρές γωνιές. Στην κόγχη των ματιών, πίσω από μια κορνίζα με παλιές φωτογραφίες, στις νότες ενός χαρούμενου τραγουδιού που έφερε δυο μερακλήδες στο κέφι και σηκώθηκαν να το χορέψουν.

 

Ηταν η μνήμη αυτών που έλειπαν, που έφυγαν πριν από ένα, δύο, πέντε ή δεκαπέντε χρόνια, και δεν γύρισαν ποτέ. Ο ήχος από τα δικά τους γέλια και τις φωνές, οι δικές τους χορευτικές φιγούρες, η μυρωδιά από τις αγκαλιές τους. Κι ας μην έλειπαν ακριβώς. Κάποιος θα έλεγε κάτι, όπως: «Αν ήταν εδώ τώρα ο… θα σας έλεγε ότι…». Ή, «αυτό, πόσο άρεσε στην… και το έφτιαχνε σαν κανέναν άλλο». Αλλά κι εκείνο το τιμητικό και πάντα συγκινητικό: «Αχ, και να ήταν εδώ ο/η… να σας καμάρωνε…».

 

Και τότε κάποιοι, ή όλοι, φανερά ή μη, συγκινούνταν και τσούγκριζαν τα ποτήρια, και με την ευχή «και του χρόνου, όλοι εδώ», έδιναν τόπο στο χθες.

 

Αλλωστε στην αυλή η ζωή συνεχιζόταν: οι πορτοκαλιές και οι μανταρινιές προσκαλούσαν με τα λουλούδια τους τις μέλισσες να συνεχίσουν να σώζουν τον πλανήτη, οι πασχαλιές πετούσαν από γλάστρα σε γλάστρα και μια παρδαλή γάτα θήλαζε τα νεογέννητα γατάκια της σε μια κούτα στρωμένη με μια παλιά μάλλινη κουβέρτα. Τα παιδιά σηκώθηκαν από το τραπέζι και με ένα κομμάτι σοκολάτα υγείας έτρεξαν στον ήλιο. Τα πουλιά μέσα στη μεσημεριανή ζέστη είχαν σταματήσει το τραγούδι, να ξεκουράσουν τις χορδές τους.

 

Το βράδυ, μετά τους αποχαιρετισμούς, όταν όλα ησύχασαν, έμεινε μια γλυκιά κούραση για να θυμίζει την ανοιξιάτικη γιορτινή μέρα. Αυτή που τόσο έχει δεθεί με την ωραία ελληνική άνοιξη. Και είχαν ξεχαστεί για λίγο τα άλλα, εκείνα που πληγώνουν και που διώχνουν τα παιδιά μακριά.

 

Ηταν μία ακόμη ημέρα στο ημερολόγιο της άνοιξης. Μια όμορφη ημέρα. Και αυτό ήταν αρκετό.

 

 *Από τη «Μικρή πράσινη θάλασσα», του Οδυσσέα Ελύτη, από τη συλλογή «Το Φωτόδεντρο και η Δέκατη Τέταρτη Ομορφιά», Ικαρος, 1971