Τα χελιδόνια [μου]

 

γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος

  

 

Στρουθία τινά είχαν καταλάβει τους δύο φωλεούς χελιδονιών που έχουν κατασκευάσει εδώ και δύο χρόνια στη μικρή βεράντα του σπιτιού. Χθες τα χελιδόνια επέστρεψαν από τον μακρινό ζεστό Νότο της Αφρικής. Είδαν τους καταληψίες και εξεμάνησαν. Αρχισε τότε μια επίθεση που όμοιά της δεν είχα ματαδεί.

 

Με συνεχείς επιθέσεις μέσα στις φωλιές ανάγκασαν τα σπουργίτια να παραδεχτούν την ιδιοποίηση της κατοικίας, όχι όμως χωρίς να αγωνιστούν για το βόλεμά τους. Τότε τα χελιδόνια αγρίεψαν πραγματικά. Τα έπιαναν από τον αυχένα και τα χτυπούσαν αλύπητα στο έδαφος. Εξι αυτά εναντίον δύο. Ανισος ο αγώνας. Επέμεναν εντούτοις τα σπουργιτάκια και αυτό το εντυπωσιακό θέαμα κράτησε περίπου πέντε με δέκα λεπτά για την τελική εκπαραθύρωση.

 

Το σημειώνω γιατί πριν από δύο μέρες φίλος μού τα έλεγε διαφορετικά, ότι δηλαδή άμα τα χελιδόνια δουν μετά την επιστροφή τους ότι οι φωλιές τους έχουν καταληφθεί από μικρά τεμπέλικα πετούμενα αρνούνται να ξαναμπούν στις φωλιές διότι απεχθάνονται τις άλλες μυρωδιές ή θεωρούν ότι η κατάληψη είναι μορφή βαρβαρότητας και ξιπασιάς.

 

Τέλος πάντων συνέβη αυτό και πετάνε τώρα χαρούμενα και δικαιωμένα. Η ιδιοκτησία δεν είναι κλοπή για αυτά τα όμορφα πουλιά. Φεύγουν, μου λένε, αρχές Απρίλη από την άκρη της Αφρικής κι έρχονται στις φωλιές τους για να γεννήσουν και στη συνέχεια να θρέψουν και να εκπαιδεύσουν τα μικρά τους και να τα πάρουν μαζί τους στον Νότο - και οι δύο γονείς. Η ανθρώπινη παρουσία δεν τα ενοχλεί ασφαλώς.

 

Καλό θα ήταν το αντινεοδημοκρατικό μέτωπο να μιμηθεί την επίθεση των χελιδονιών στους κατέχοντες θώκους εξουσίας και να επέλθουν γαλήνη, εξάλειψη της φτώχειας και του φόβου που έχει επικρατήσει στην ελληνική κοινωνία.

 

Στο καφενείο έχουν αρχίσει βεβαίως «πολιτικές» συζητήσεις [του καφενείου χαμπέρια], όχι όμως με την ένταση άλλων προεκλογικών περιόδων, ειδικά οι πολλοί [και] πολύ νέοι χλευάζουν τέτοιου είδους συζητήσεις. Οι περισσότεροι αγρότες μιλάνε για τη στενάχωρη θέση στην οποία έχουν βρεθεί και δεν μπορούν λόγω της ακρίβειας να καλλιεργήσουν τα χωράφια τους και τα αμπέλια τους και να τα βγάλουν πέρα με τα ζωντανά τους.

 

Κλαδεύουν ακόμη εδώ - αμπέλια, μηλιές και ξέρω γω τι άλλο. Τους προτείνω να πάω να τους βοηθήσω και αρνούνται ευγενικά [και όχι χωρίς κάποιο κρυφό μειδίαμα]. Ξεκινώ λοιπόν μετά από περίπου δύο χρόνια να ξεφυλλίζω κάνα βιβλιαράκι, αφού το καφενείο είναι σχεδόν έρημο τα πρωινά.

 

Μπορεί όμως κανείς να κάνει και άλλα πράγματα στο χωριό: να φυτέψει ωραία λουλούδια, να πάει βόλτα στον κάμπο, να δεχτεί επισκέψεις αργόσχολων και συνταξιούχων που επέλεξαν να ζήσουν μόνιμα στο χωριό μετά τη συνταξιοδότησή τους [να αναπολήσει, να κλάψει ή να γελάσει, να μάθει ή να θυμηθεί αγροτικές εργασίες και λοιπά]. Για λίγες μέρες το χωριό φαντάζει ιδανικό. Για μείνε μόνιμα εδώ, μου λένε, να δούμε πόσο όμορφο είναι το χωριό. Εχουν δίκιο, βεβαίως, τι, ψέματα να γράψουμε;