Από γκάφα σε γκάφα: Ο ΣΥΡΙΖΑ νομίζει ότι έχει αποκτήσει μιθριδατισμό;

 

Στον ΣΥΡΙΖΑ κάνουν τη μία γκάφα μετά την άλλη και δημιουργούν θέματα εκ του μη όντος, δίνοντας "πάσες" στην κυβερνητική προπαγάνδα.

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Όταν η προεκλογική μάχη είναι τόσο αμφίρροπη και αδυσώπητη, οι γκάφες απαγορεύονται. Ειδικά όταν ξέρεις ότι ο προπαγανδιστικός μηχανισμός του αντιπάλου καιροφυλακτεί και μπορεί να εκμεταλλευθεί και το παραμικρό.

 

Στον ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται ότι είτε το αγνοούν είτε δεν του δίνουν τη σημασία που πρέπει. Και γι’ αυτό κάνουν τη μία γκάφα μετά την άλλη και δημιουργούν θέματα εκ του μη όντος, δίνοντας «πάσες» στην κυβερνητική προπαγάνδα. Λες και δεν έχουμε εκλογές σε ένα μήνα, στις οποίες καθετί άστοχο μπορεί να στοιχίσει.

 

 

Μόνο τον τελευταίο μήνα έχουν καταγραφεί τρεις τέτοιες αστοχίες και γκάφες:

 

Εν αρχή ήν η υπόθεση Πολάκη. Μετά τα νέα «ανδραγαθήματα», στα οποία διακρίθηκε ο «αψύς Κρητικός», ο Αλέξης Τσίπρας ανακοίνωσε ότι τίθεται εκτός ψηφοδελτίων και παραπέμπεται για διαγραφή από το κόμμα. Όμως, λίγες μέρες αργότερα, ήταν αρκετή μια επιστολή συγγνώμης του αμαρτήσαντος, για να συγχωρεθούν οι αμαρτίες του και να επανέλθει νικητής και τροπαιούχος. Ομόφωνα αποφασίστηκε να διαγραφούν τα πάντα. Καμιά ποινή. Οπότε ανακύπτουν δύο εύλογα ερωτήματα. Ποια από τις δύο αποφάσεις ήταν η σωστή; Η επιβολή ποινής στον Πολάκη ή η τόσο εύκολη, μετά από λίγες μέρες, αθώωσή του; Και αν δεν άντεχαν τη σύγκρουση μαζί του και τον αποκλεισμό του από τα ψηφοδέλτια, γιατί δημιούργησαν το θέμα;

. Μετά ήρθε η υπόθεση του φράκτη στον Έβρο. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως αριστερό κόμμα είναι, από θέση αρχής, εναντίον των φρακτών. Όμως, σήμερα δεν έχουμε να κάνουμε με ένα ιδεολογικό θέμα και αυτό δεν προσφέρεται για προεκλογική αντιπαράθεση. Και αυτό φάνηκε από την αμηχανία που έδειχναν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, όταν καλούνταν να αντικρούσουν την κυβερνητική προπαγάνδα. Διότι εν προκειμένω το θέμα δεν ήταν ότι η μεγάλη πλειοψηφία των κομμάτων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου έχει ταχθεί εναντίον της χρηματοδότησης τέτοιων φρακτών. Το θέμα είναι ότι δεν μπορούσαν να απαντήσουν στο ερώτημα «τι θα κάνετε εσείς με τον φράκτη, αν ξαναγίνετε κυβέρνηση;». Άφησαν επί μέρες να σέρνεται το θέμα μέχρι να αναγκαστεί ο Τσίπρας να πει «να χρηματοδοτήσουμε όλοι μαζί τον φράκτη», για να πάει τη συζήτηση εκεί που έπρεπε να είναι, δηλαδή «να μπει φράκτης στη ακρίβεια, στην αδικία» και τα παρόμοια. Κι εδώ ανακύπτει ένα εύλογο ερώτημα: Τι νόημα είχε η δημιουργία και η συντήρηση αυτού του θέματος από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, αφού η ηγεσία του δεν έχει αποφασίσει να ταχθεί εναντίον του φράκτη; Σε προεκλογική περίοδο βρίσκονται, όχι σε ιδεολογικό φόρουμ.

Τελευταίο ήρθε το θέμα Μιθριδάτη. Το άγχος του ΣΥΡΙΖΑ να βρει προβεβλημένα πρόσωπα για τα ψηφοδέλτιά του τον έχει οδηγήσει και το παρελθόν σε ατυχείς επιλογές, που δεν του πρόσφεραν τίποτα. Και είναι απορίας άξιον γιατί επιμένει στην ίδια τακτική. Ανεξάρτητα από το αν οι στίχοι του περί ου ο λόγος είναι σεξιστικοί, όπως του καταλογίζει η κυβερνητική προπαγάνδα, είναι φανερό ότι η τέχνη του δεν διεκδικεί δάφνες ποιότητας. Αλλά φαίνεται ότι αυτό που μέτρησε εν προκειμένω είναι το άγχος της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ να προσελκύσει ψηφοφόρους νεότερων ηλικιών, που κάποτε(ή και σήμερα;) γοητεύονται από αυτό το είδος τέχνης. Χωρίς να εξετάσει κανείς τι έχει να προσφέρει ως βουλευτής ο εν λόγω καλλιτέχνης. Αρκούν, προφανώς, τα πολλά κλικ που κάνει στο YouTube.

Δεν είναι καλό για ένα κόμμα που διεκδικεί την εξουσία να κάνει γκάφες και να δίνει «πατήματα» στους αντιπάλους του ειδικά μέσα στην προεκλογική περίοδο. Εκτός αν νομίζουν ότι δεν τους βλάπτουν, διότι έχουν αποκτήσει… μιθριδατισμό στα λάθη.

 

Ποιος ξέρει; Μπορεί και να ασπάζονται αυτό που έχει γράψει ο Όσκαρ Ουάιλντ: «Δεν μου αρέσει να μου δίνουν συμβουλές. Μπορώ να κάνω και μόνος μου λάθη»…