Ωρες ευθύνης...

 

γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος

 

Πώς μπορούν να εξευτελίζουν, να απαξιώνουν ή και να λοιδορούν ακόμη οι άνθρωποι της Αριστεράς ένα από τα πιο δημοκρατικά εκλογικά συστήματα, όπως αυτό της απλής αναλογικής; Για τη Δεξιά δεν γίνεται λόγος...

 

Ποιος φωστήρας από τον ΣΥΡΙΖΑ συμβούλεψε (;) τον αρχηγό του να μιλάει [αυθαίρετα, δυστυχώς] ότι υφίσταται ο όρος «κυβέρνηση ηττημένων» και ότι δεν πρόκειται να συμμετάσχει σε αυτήν, εάν δεν έλθει το κόμμα του πρώτο; Εάν δηλαδή το κόμμα του και άλλα αποκαλούμενα «προοδευτικά» συγκεντρώσουν τις απαιτούμενες έδρες και μπορούν να σχηματίσουν κυβέρνηση, δεν θα είναι αυτονόητα η πλειοψηφία του ελληνικού λαού;

 

Δεν είναι αυτή η πλειοψηφία η αποτύπωση της βούλησης και της επιθυμίας των περισσότερων Ελλήνων σε σύγκριση με ένα ισχνό ποσοστό (περί το 30%), στο οποίο κινείται η νυν κυβέρνηση και που δεν εκφράζει παρά το ένα τρίτο όλων των Ελλήνων; Για ποιες πρωτιές και ανοησίες κάνει λόγο ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Δεν καταλαβαίνει ότι με αυτή του τη λογική φαίνεται σαν να μη σέβεται τη βούληση της πλειοψηφίας; Τι είδους αρχηγισμοί είναι ετούτοι; Τι εγωισμοί; Τι αλαζονεία;

 

 

Ο Βαρουφάκης λέει ότι θα του κοπεί ο ώμος, εάν συνεργαστεί ή και να δώσει ψήφο ανοχής σε κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Αλέξη Τσίπρα. Ενας άκαπνος της βιοπάλης. Ο Ανδρουλάκης, «τα ζώα μου αργά» [με την ίδια ακαπνία] και ο Κουτσούμπας δεν βρήκε μία κυβέρνηση της Δεξιάς να είναι χειρότερη από αυτήν του ΣΥΡΙΖΑ. Βρε, τα «προοδευτικά» μας κόμματα.

 

Φαίνεται ξεκάθαρα ότι αυτό που τους νοιάζει είναι η παρουσία τους στη Βουλή, οι πολύτιμες καρέκλες της εξουσίας και του βουλευτικού μισθού -αυτά έχουν πηγή τη ματαιοδοξία, την αρχομανία και, ασφαλώς, την απληστία, όλα εκείνα δηλαδή που έχει επισημάνει εδώ και δυόμισι χιλιετίες ο αξεπέραστος Θουκυδίδης [για φαντάσου!]. Ξέρουν ίσως ότι οι ψηφοφόροι άγονται και φέρονται, δυστυχώς.

 

Εάν έτσι έχουν τα πράγματα, ας αφήσουν στην ησυχία τους τους ψηφοφόρους, να μην προσδοκάνε οι τελευταίοι τίποτα από αυτούς και ας πάνε οι εκπρόσωποι αυτών των κομμάτων σπίτια τους, διότι απλώς δεν σέβονται τον ελληνικό λαό. Είναι δυνατόν να αφήνουν τη χώρα να κυβερνάται από ένα θλιβερό 30%; Δεν είναι ανήκουστο; Δεν είναι παράλογο; Δεν είναι γελοίο; Δεν είναι εγκληματικό;

 

Τα ερωτήματα δεν είναι ρητορικά και ας χασκογελάνε τινές, αναλφάβητοι περί τη δημοκρατία. Απορεί κανείς με τις δεξαμενές σκέψης της κυβερνήσασας τουλάχιστον Αριστεράς [αλλά και με τους απλούς ψηφοφόρους, που μάλλον ψηφίζουν εγωιστικά -και εκδικητικά]. Εδώ, όμως, ενδιαφέρουν οι αρχηγοί των μικρών κομμάτων, κατά πόσον δηλαδή είναι έτοιμοι να παραιτηθούν από το χθαμαλό εγώ τους προς το συμφέρον της ελληνικής [πλειοψηφικής!] κοινωνίας.

 

Είναι η ώρα ευθύνης για τούτους τους μικρούς [αλλά αληθινούς;] σχηματισμούς πολιτικών κομμάτων. Εάν έχουν πέτσα, θα συμφωνήσουν μεταξύ τους για τον ελληνικό λαό, εάν όχι, καλύτερα να πάνε για βρούβες και ας αφήσουν την Ακροδεξιά να λυμαίνεται τον τόπο. Και, επιτέλους, γιατί την ψήφισαν αυτήν τη ρημάδα την απλή αναλογική; Δεν ντρέπονται λίγο;

Μαθαίνοντας ότι είσαι μικρός

 

γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

  

Οταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελάει, λέει μια παλιά παροιμία και, για ακόμη μια φορά, η λαϊκή σοφία δεν πέφτει και τόσο έξω. Γιατί μπορεί να είναι λαμπρή άνοιξη, ο καιρός να βελτιώνεται κάθε μέρα και περισσότερο, παντού -ή σχεδόν παντού- να έχει γεμίσει ο κόσμος χρώματα και αρώματα, κι εσύ να ονειρεύεσαι μια μικρή εξόρμηση. Και τότε, στα καλά του καθουμένου, έρχεται ένας πυρετός και ένα θετικό τεστ και ξαφνικά τρέμεις σαν το ψάρι και πονάς σαν να έχεις παλέψει με τα σίδερα και τις πέτρες μέρες πολλές, και τελικά νικήθηκες.

 

Στην αρχή λες, εντάξει, ήρθε και σε μένα ο ιός, τι περίμενα; Οτι εγώ θα γλίτωνα; Ασφαλώς όχι. Γιατί αυτό είναι οι ιοί και οι πανδημίες. Περιμένουν στη γωνία ακόμη και τον πιο προσεκτικό. Ημουν προσεκτική; Δεν ξέρω. Πού τον συνάντησα; Δεν έμαθα ποτέ. Τις πρώτες μέρες επιλέγεις να το αντιμετωπίσεις με στωικότητα. Κάνεις τα αναγκαία τεστ, απομονώνεσαι από τον κόσμο -μόνο ο γάτος δεν δεχόταν «όχι», οπότε για να μη φάει την πόρτα με τα νύχια του, τον αφήνεις να κοιμηθεί στα πόδια σου. Και να τα θερμόμετρα, και να τα οξύμετρα, και να οι χυμοί, οι σούπες και τα αντιπυρετικά. Και λες κι ευχαριστώ, γιατί δεν σε βρήκαν τα χειρότερα. Και κοιμάσαι. Πολύ. Οσο δεν είχες κοιμηθεί ούτε μωρό, τρόπος του λέγειν. Γιατί ο ιός σε εξαντλεί και κουράγιο δεν έχεις.

 

Αλλά οι μέρες περνάνε και ο πυρετός φεύγει. Και έξω είναι χαρά θεού και εσύ δεν μπορείς να βγεις. Δεν μπορείς να δεις άνθρωπο -σωστά, γιατί μπορεί να είσαι επικίνδυνος και δεν θέλεις να κολλήσεις κι άλλους, ειδικά τους πιο αδύναμους. Μπορεί να το έχεις κάνει ήδη… Μα τα ματαιωμένα σχέδια λιγάκι σε πονάνε. Και πιο πολύ σε πονάει η μνήμη των πρώτων ημερών της πανδημίας, τότε που όλοι κλείστηκαν μέσα και περίμεναν κάτι για να σωθούν: ένα εμβόλιο, ένα φάρμακο, μια θεραπεία.

 

Κάτι να τους απελευθερώσει από τα τέσσερα ντουβάρια. Και ναι, με τα εμβόλια κάτι κάναμε. Και διακοπές πήγαμε και φίλους είδαμε και σε γιορτές συμμετείχαμε. Αλλά δυσκολευόμαστε να ξεχάσουμε τον εγκλεισμό. Οτι δεν μπορούσαμε να αγκαλιάσουμε τους αγαπημένους μας. Το χειρότερο, ο φόβος ότι μπορεί να είμαστε ακούσια επικίνδυνοι για τον διπλανό μας: τον γονιό, τον σύντροφο, τον φίλο, τον αδερφό. Και ζεις μέσα στην ενοχή -αυτήν της δυνητικής ευθύνης. Μιας ευθύνης συλλογικής από τη μία, απόλυτα δικής σου από την άλλη.

 

Σκέφτεσαι κι αυτούς που δεν τα κατάφεραν. Που δεν μπόρεσαν ξανά να δουν τους δικούς τους και παύεις να γκρινιάζεις. Γιατί για κάποιους κανένα φάρμακο και καμιά φροντίδα δεν ήταν αρκετά, όσο κι αν προσπάθησαν γιατροί και νοσοκόμοι. Και τότε μαλακώνεις. «Θα έχω μια άλλη ευκαιρία», λες. «Δεν πειράζει». Κι ας πειράζει. Πολύ. Βλέπεις, ο ιός ήταν για τους πολλούς το αποκορύφωμα μιας πολύ δύσκολης δεκαετίας, ίσως και δεκαπενταετίας.

 

Οταν έμαθαν ότι δεν αρκεί να προσπαθείς και να αγωνίζεσαι για να επιβιώσεις αξιοπρεπώς, αλλά πρέπει να κάνεις κάτι παραπάνω και να μην ξέρεις αν αρκεί. Ηρθε και η πανδημία και το αστάθμητο πήρε άλλη μορφή. Και ορίζει τη ζωή σου. Και τίποτα δεν μπορείς να κάνεις γι’ αυτό. Τελεία και παύλα. Μόνο να περιμένεις. Τι; Να σου συμπεριφερθεί με κάποια «ευγένεια» και μετά ένα τεστ αρνητικό. Για να μπορείς να αγκαλιάσεις όσους αγαπάς. Για να πας στο σπίτι τους ή να έρθουν στο δικό σου. Για να πάρεις πάλι τη ζωή σου πίσω.

 

Αλλά και όταν έρθει το πολυπόθητο αρνητικό τεστ: Πώς να ξεπεράσεις τον φόβο; Εσύ που δεν φοβόσουν τίποτα - ή έτσι νόμιζες. Ισως το μάθημα να είναι ότι είσαι μικρός - πιο μικρός κι από τον ιό, και πρέπει να τον σεβαστείς. Εχει και αυτό την αξία του.

Τα σενάρια των «ηττημένων»

 Πολλά σενάρια αυτών των ημερών θα καταρρεύσουν όταν ανοίξουν οι κάλπες, καθώς μόνο μετά το αποτέλεσμα και τους νέους συσχετισμούς που θα διαμορφωθούν θα μπορέσουν να συζητηθούν οι πιθανές συμμαχίες και συνεργασίες.   

Παρά την αύξηση της συσπείρωσης που καταγράφει και την επιστροφή ψηφοφόρων από τη λεγόμενη «γκρίζα ζώνη», είναι πολύ μακριά από το να πετύχει η κυβέρνηση την αυτοδύναμη νίκη που θέλει.

 

γράφει η Βασιλική Σιούτη

 

ΟΙ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ φαίνεται να ωφέλησαν την κυβέρνηση, σύμφωνα με τα τελευταία δεδομένα που καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις, καθώς αυτές την εμφανίζουν να ανακτά μέρος των δυνάμεων που απώλεσε λόγω των Τεμπών. Βεβαίως, παρά την αύξηση της συσπείρωσης που καταγράφει και την επιστροφή ψηφοφόρων από τη λεγόμενη «γκρίζα ζώνη», είναι πολύ μακριά από το να πετύχει την αυτοδύναμη νίκη που θέλει.

 

Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη, παρά τη διπλή γλώσσα που χρησιμοποιεί για την «κυβέρνηση των ηττημένων», με τους Τσακαλώτο και Δραγασάκη να δηλώνουν υπέρ και τον Τσίπρα να τους διαψεύδει, κατέστησε σαφές, διά του προέδρου του, ότι θα προσπαθήσουν να σχηματίσουν κυβέρνηση ακόμα και χωρίς να έχουν νικήσει. Σε συνέντευξη που έδωσε σε πρωινή τηλεοπτική εκπομπή είπε με έμφαση ότι υπάρχουν «πολλοί τρόποι για να στηριχθεί μια κυβέρνηση, είτε με τη συμμετοχή κάποιου σε αυτή είτε και με την ανοχή του».

 

Ο προεκλογικός χρόνος είναι πυκνός και συμβαίνει, κατά τη διάρκειά του, ακόμα και βεβαιότητες να ανατρέπονται. Τα σενάρια που διακινούνται αυτή την περίοδο είναι όλων των ειδών, αλλά είναι μόνο σενάρια και δεν έχουν καμία αξία πριν βγάλει το αποτέλεσμα η κάλπη.

Ο Γ. Βαρουφάκης έχει δηλώσει ωστόσο, και μάλιστα γλαφυρά, πως καλύτερα να του «κοπεί το χέρι», παρά να στηρίξει μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Όσο για το ΚΚΕ, την ανοχή του οποίου θα ήθελε ο ΣΥΡΙΖΑ σε ένα τέτοιο σενάριο, ο Δημήτρης Κουτσούμπας, μιλώντας στην ΕΡΤ, δήλωσε ότι «δεν θα στηρίξει ούτε θα δείξει ανοχή στην όποια αντιλαϊκή κυβέρνηση, όπως κι αν ονομάζεται». Η καμπάνα, φυσικά, χτυπάει για τον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς η Νέα Δημοκρατία δεν περιμένει στήριξη από το ΚΚΕ.

 

  Τα καρφιά του Κουτσούμπα και η «μούφα προοδευτική κυβέρνηση»  

Ο κ. Κουτσούμπας αφήνει κι άλλα καρφιά για τον Αλέξη Τσίπρα που είχε χαρακτηρίσει «λόγια του αέρα όσα λέγονται προεκλογικά», αναφερόμενος στα σενάρια για την κυβέρνηση της επόμενης μέρας.

 

«Το ΚΚΕ δεν λέει άλλα προεκλογικά και άλλα μετεκλογικά», επιμένει ο γραμματέας του, απορρίπτοντας κάθε συμμετοχή ή στήριξη σε οποιαδήποτε κυβέρνηση. Άλλωστε ο ίδιος ανέφερε ότι «η δήθεν «προοδευτική κυβέρνηση» του κ. Τσίπρα είναι «μούφα» και βάσει της εμπειρίας από την προηγούμενη τετραετία του κ. Τσίπρα, που «θα άλλαζε τα πάντα, δεν θα έφερνε μνημόνια και διάφορες υποσχέσεις προεκλογικά» και στη συνέχεια ήταν η χειρότερη κυβέρνηση και το χειρότερο μνημόνιο όλων των εποχών που έφερε».

 

Ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να δυσκολεύεται να ξεκολλήσει τα ποσοστά του και να τα αυξήσει θεαματικά, έχει όμως ένα σχετικό πλεονέκτημα, όπως κατέδειξε πρόσφατη δημοσκόπηση της Pulse, και αυτό είναι ότι οι περισσότεροι από τους αναποφάσιστους φαίνεται να είναι πιο κοντά τους. Στον ΣΥΡΙΖΑ, πάντως, βάζουν θέμα δημοσκοπήσεων για άλλη μια φορά, παρότι ακόμα και οι έρευνες κοινής γνώμης που γίνονται με τις εταιρείες που συνεργάζονται με τα φιλικά προς αυτόν ΜΜΕ την ίδια περίπου εικόνα παρουσιάζουν.

 

Τα φώτα στον Βαρουφάκη

Τις τελευταίες μέρες ο Γ. Βαρουφάκης έχει μπει κι αυτός δυναμικά στο προεκλογικό παιχνίδι, καταφέρνοντας να τραβήξει την προσοχή. Τα ποσοστά του κόμματός του καταγράφουν άνοδο και φαίνεται ότι καταφέρνει να προσελκύσει κάποιους ψηφοφόρους από τον ΣΥΡΙΖΑ, είτε από τους λεγόμενους «αντισυστημικούς» είτε από αυτούς που απογοητεύονται από μεταγραφές που δίνουν ένα κάποιο «στίγμα», όπως αυτή του πρώην κυβερνητικού εκπροσώπου κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, Βαγγέλη Αντώναρου, ή απολιτικές τηλεπερσόνες σαν τη Ράνια Θρασκιά.

 

Ο Γ. Βαρουφάκης μιλάει ανοιχτά για το πρόγραμμα που έχει επεξεργαστεί για την οικονομία, όπως το πολυσυζητημένο σχέδιο «Δήμητρα», και επιμένει να αρνείται τη συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο Τσίπρας δεν διαψεύδει ότι θέλει συνεργασία με τον Βαρουφάκη, αλλά, σε αυτή την περίπτωση, αποκλείει ότι θα εφαρμοστούν οι θέσεις του ΜέΡΑ25-Συμμαχία για τη Ρήξη.

 

«Δεν μπορεί αυτός που θα έχει 3% ή 4% να βάλει τους όρους του, είναι αστείο», ανέφερε χαρακτηριστικά, μιλώντας σε πρωινή εκπομπή, στην οποία επικαλέστηκε και τον Γερμανό καγκελάριο Σολτς για το ίδιο θέμα. «Πιστεύει κανείς ότι θα με υποδεχόταν ο καγκελάριος Σολτς να μιλήσουμε για την προοπτική μιας προοδευτικής κυβέρνησης στην Ελλάδα εάν θεωρούσε ότι στόχος μας είναι να… κλείσουμε τις τράπεζες; Είναι αστείο», είπε.

 

Τα προεκλογικά «λόγια του αέρα» και η κάλπη

Την ίδια, πάνω-κάτω, άποψη έχει ο Αλέξης Τσίπρας και για το ΠΑΣΟΚ, το οποίο δεν αποκλείει τη συνεργασία μαζί του, όπως κάνουν τα κόμματα της αριστεράς. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν βάζει κάποιο θέμα για τις θέσεις του ΠΑΣΟΚ, όπως για του ΜέΡΑ25, αλλά εξακολουθεί να μη δέχεται επ’ ουδενί την υπόθεση να μην είναι ο ίδιος πρωθυπουργός αν συγκυβερνήσει με τον Νίκο Ανδρουλάκη.

 

 

Άλλωστε, σε αυτό ακριβώς αναφερόταν όταν μιλούσε για προεκλογικά «λόγια του αέρα», καθώς δεν πιστεύει ότι τα εννοεί ο Νίκος Ανδρουλάκης. «Αυτά λέγονται προεκλογικά για να συσπειρώσουν το κοινό τους και να ανεβάσει κάθε πολιτικός παίκτης τη διαπραγματευτική του αξία», αναφέρει στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ.

 

«Αν ο ΣΥΡΙΖΑ βγει πρώτο κόμμα, το ΠΑΣΟΚ θα υποχρεωθεί να συνεργαστεί και ως μικρότερη δύναμη δεν θα μπορεί να επιβάλει τέτοιους όρους. Σε όλες τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις συνεργασίας θεωρείται αυτονόητο ότι πρωθυπουργός γίνεται ο αρχηγός του μεγαλύτερου κόμματος», υποστηρίζει, και αυτή είναι και η κομματική γραμμή.

 

Στο ΠΑΣΟΚ επιμένουν ότι εννοούν αυτά που λένε, αν και πρόσωπα όπως ο καθηγητής Νίκος Αλιβιζάτος, που μίλησε στην ΕΡΤ ερμηνεύοντας τη στάση του Νίκου Ανδρουλάκη, εκτιμούν ότι δεν θα θελήσει να αφήσει τη χώρα ακυβέρνητη, θα πάει με όποιον υποδείξει η κάλπη ως πρώτο κόμμα και θα διαπραγματευτεί ανάλογα με την ισχύ του.

 

«Είναι προφανές ότι δεν μπορεί να επιμείνει πως δεν θέλει τον αρχηγό του πρώτου κόμματος, αν αυτό έχει 149 βουλευτές». Ανέφερε ως παράδειγμα τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛ. του 2015, λέγοντας ότι θα ήταν γελοίο αν ο Καμμένος έλεγε ότι δεν ήθελε τον Τσίπρα πρωθυπουργό. Στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ φαίνεται να υπάρχει προβληματισμός για τις δημοσκοπήσεις, που δείχνουν στασιμότητα ή και υποχώρηση. Τα ποσοστά κοντά στο 15% που καταγράφηκαν όταν εξελέγη ο Νίκος Ανδρουλάκης μοιάζει δύσκολο για την ώρα να τα προσεγγίσουν ξανά και κάποιοι βλέπουν τώρα το ρίσκο που έχει η τακτική «ούτε Μητσοτάκης, ούτε Τσίπρας». Φαίνεται ότι αυτή φόβισε κάποιους ψηφοφόρους και αυτό αποτυπώνεται και στις δημοσκοπήσεις.

 

Ο προεκλογικός χρόνος είναι πυκνός και συμβαίνει, κατά τη διάρκειά του, ακόμα και βεβαιότητες να ανατρέπονται. Τα σενάρια που διακινούνται αυτή την περίοδο είναι όλων των ειδών, αλλά είναι μόνο σενάρια και δεν έχουν καμία αξία πριν βγάλει το αποτέλεσμα η κάλπη. 

 

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Πολιτικές τερατογενέσεις και άλλες ιστορίες…

 

Πολιτικά φληναφήματα, φωνές φόβου μπροστά σε μια ενδεχομένη ήττα και τη συνακόλουθη απώλεια της εξουσίας και αβάσιμα επιχειρήματα.

 

γράφει ο Γιάννης Παντελάκης

  

Ανεξάρτητα από το αν κάποιες από τις οικουμενικές κυβερνήσεις χαρακτηρίστηκαν «ειδικού σκοπού» για να απαλύνουν κάθε φορά τα αρνητικά συναισθήματα και την οργή των ψηφοφόρων, δεν έπαψαν να είναι κυβερνήσεις συνεργασίας, ακόμα και αν είχαν βραχύ βίο και πολλές σκοπιμότητες. Εικονογράφηση: bianka/LIFO

  

ΑΜΗΧΑΝΟΣ ΨΗΦΟΦΟΡΟΣ ακούει από τα πρωθυπουργικά χείλη, και όχι μόνο, ότι εάν η κάλπη τα φέρει έτσι και η ΝΔ είναι πρώτο κόμμα, αλλά χωρίς να πετύχει αυτοδυναμία, και συνεργαστούν το δεύτερο (ΣΥΡΙΖΑ) με το τρίτο (ΠΑΣΟΚ) κόμμα για να σχηματίσουν κυβέρνηση, η κυβέρνηση που θα προκύψει θα είναι μια κυβέρνηση ηττημένων και μια πολιτική τερατογένεση. Είναι αλήθεια πως ο όρος «κυβέρνηση ηττημένων» που έχει καθιερωθεί τις τελευταίες εβδομάδες έχει προκαλέσει μια μικρή αναταραχή στον ΣΥΡΙΖΑ με τις διαφορετικές ερμηνείες που ακούστηκαν στο εσωτερικό του (Τσίπρας, Τσακαλώτος κ.λπ.), αλλά αυτό είναι ένα πρόβλημα του κόμματος. Το πρόβλημα ενός αμήχανου ψηφοφόρου είναι να καταλάβει ακριβώς γιατί το ενδεχόμενο μιας τέτοιας συνεργασίας θα αποτελούσε πολιτική τερατογένεση και η κυβέρνηση που θα προέκυπτε θα ήταν μια κυβέρνηση ηττημένων. Η απάντηση είναι πως όλα αυτά είναι απλώς πολιτικά φληναφήματα, φωνές φόβου μπροστά σε μια ενδεχομένη ήττα και τη συνακόλουθη απώλεια της εξουσίας και αβάσιμα επιχειρήματα που δεν έχουν σχέση με την πολιτική πρακτική και κουλτούρα, ιδιαίτερα αν ο ψηφοφόρος αυτός ξύσει λίγο τη μνήμη του και θυμηθεί το πρόσφατο αλλά και πιο μακρινό πολιτικό παρελθόν της χώρας.

 

Ο Μητσοτάκης και η ΝΔ οδηγούνται σε τέτοια αβάσιμα επιχειρήματα γιατί αντικειμενικά θα είναι εξαιρετικά δύσκολο, σε περίπτωση πρωτιάς, να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση, αλλά, κυρίως, γιατί οι πιθανότητες για συνεργασία με κάποιο άλλο κόμμα είναι ελάχιστες.

Αυτό το παρελθόν αναφέρει πως έχουμε ζήσει μια κυβέρνηση ΝΔ και ενιαίου Συνασπισμού (1989), μια οικουμενική κυβέρνηση που στήριζαν η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και ο Συνασπισμός (1990), μια κυβέρνηση Παπαδήμου που είχε τη στήριξη από ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ (2011) και μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. (2015) ‒ αυτή κι αν ήταν προϊόν τερατογένεσης. Ανεξάρτητα από το αν κάποιες από αυτές τις κυβερνήσεις χαρακτηρίστηκαν «ειδικού σκοπού» για να απαλύνουν κάθε φορά τα αρνητικά συναισθήματα και την οργή των ψηφοφόρων, δεν έπαψαν να είναι κυβερνήσεις συνεργασίας, ακόμα και αν είχαν βραχύ βίο και πολλές σκοπιμότητες, ακόμα και αν κάποιοι από τους συμμετέχοντες στις κυβερνήσεις αυτές τις υπονόμευαν οι ίδιοι. Τέτοιου είδους πολιτικές τερατογενέσεις, με την έννοια ότι συνεργάστηκαν κόμματα με διαφορετικές πολιτικές αναφορές, είχε η χώρα πολλές ακόμα στο μακρινό παρελθόν (κυβέρνηση Πλαστήρα, Σοφοκλή Βενιζέλου κ.ά.), αλλά αυτές είναι πολύ παλιές ιστορίες. Ας σταθούμε στη σημερινή πρωθυπουργική κινδυνολογία.

 

 

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επικαλείται τα περί πολιτικής τερατογένεσης επιχειρώντας να πει ότι το κόμμα του, παρότι θα είναι πρώτο στις επιλογές των ψηφοφόρων, δεν θα καταφέρει να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση, κάτι που ενδεχομένως να πετύχουν τα δύο μειοψηφούντα κόμματα. Η λογική, το Σύνταγμα και οι απόλυτοι αριθμοί διαφωνούν έντονα μαζί του. Αν η ΝΔ καταφέρει να είναι το πρώτο κόμμα, θα έχει μεν τις περισσότερες ψήφους συγκριτικά με τα υπόλοιπα κόμματα, αλλά θα συνεχίσει να αποτελεί μειοψηφία στο σύνολο των ψηφοφόρων, πόσο μάλλον στο σύνολο των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων.

 

Στις εκλογές του 2019, που η ΝΔ κέρδισε αυτοδυναμία με ένα απόλυτα πλειοψηφικό αλλά και ‒για θυμηθούμε την ορολογία του ΚΚΕ‒ καλπονοθευτικό εκλογικό σύστημα: σε απόλυτους αριθμούς η κυβέρνηση που ρυθμίζει τις τύχες μας επί τέσσερα χρόνια είχε τη στήριξη μιας μικρής μόνο πλειοψηφίας του λαού. Η «πανηγυρική», όπως τη χαρακτήρισαν, νίκη με 39,85% αντιστοιχούσε σε 2.251.618 ψήφους σε σύνολο 9.984.934 εγγεγραμμένων ψηφοφόρων ή, έστω, των 5.649.527 που τελικά πήγαν στις κάλπες. Και πάλι κυβέρνηση μειοψηφίας ήταν. Στο ενδεχόμενο μιας κυβέρνησης που θα σχηματιστεί με το δεύτερο και το τρίτο κόμμα, βάσει απόλυτων αριθμών, συγκριτικά με μια μονοκομματική κυβέρνηση, η στήριξη θα είναι μεγαλύτερη, αφού θα αθροίζονται δύο σχετικά μεγάλα ποσοστά.

 

Ο Μητσοτάκης και η ΝΔ οδηγούνται σε τέτοια αβάσιμα επιχειρήματα γιατί αντικειμενικά θα είναι εξαιρετικά δύσκολο, σε περίπτωση πρωτιάς, να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση, αλλά, κυρίως, γιατί οι πιθανότητες για συνεργασία με κάποιο άλλο κόμμα είναι ελάχιστες. Δεν υπάρχουν υποψήφια κόμματα για συγκυβέρνηση. Το ΠΑΣΟΚ, που σε άλλες εποχές θα μπορούσε να είναι ένας εταίρος, δεν θα ξανασυνεργαζόταν ‒ η προηγούμενη φορά αποδείχτηκε απόλυτα καταστροφική για το ίδιο το κόμμα. Το κόμμα Βελόπουλου, που είναι πιο συγγενικό πολιτικά με τη ΝΔ, είναι μια κάποια λύση, που θα έλεγε και ο ποιητής, αλλά είναι δύσκολη μια τέτοια συνεργασία με τον πρόεδρο του κόμματος που μοίραζε «επιστολές του Ιησού», η γραφικότητα έχει κάποια όρια. Άλλωστε, απ’ ό,τι φαίνεται, τις τελευταίες ημέρες η διάλυση του κόμματος αυτού είναι μια πιο πρόσφορη λύση από τη συνεργασία με αυτό. Αν εικάσουμε ότι υπάρχουν και κάποιοι πρόθυμοι στο ΠΑΣΟΚ βουλευτές να συνεργαστούν μετεκλογικά με τη ΝΔ, τότε ίσως ευοδωθούν οι προσδοκίες Μητσοτάκη.

 

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Για μια φανέλα ιερή, για ένα πέναλτι…

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

 

Απολύτως μηχανιστικά και αυθαίρετα, ο ψηφοφόρος λαός είναι το άθροισμα των «λαών» που έχουν στενές ή χαλαρές σχέσεις με τα κόμματα όλων των λογιών, συν τους ανέντακτους, τους αδιάφορους και τους αρνητές της πολιτικής. Φυσικά, κάθε κόμμα και κάθε κομματάρχης πιστεύουν ότι υπό τα λάβαρά τους έχουν τον γνήσιο λαό και τον ενάρετο. Αυτόν που διαθέτει καθαρή συνείδηση και καθαρά χέρια, στρατεύεται δε εμφορούμενος από ευγενείς ιδέες και όχι με βάση τη λογική και ηθική τού δούναι και λαβείν. Ο «σκάρτος» είναι με τους άλλους…

 

Τίτλοι ιδιοκτησίας δεν είναι δυνατόν να προσκομιστούν. Ετσι, κάθε κόμμα μένει με τη σιγουριά του ότι εκπροσωπεί αυθεντικά τον αυθεντικό λαό, και όλα μαζί, λαϊκιστικά και κατά δήλωση αντιλαϊκιστικά, συνεχίζουν να ομνύουν εις το όνομα ενός Λαού ιδεωδώς αγνού, δηλαδή ανύπαρκτου· ακόμα και οι φημισμένοι γκοστμπάστερ δεν θα τον εντόπιζαν. Ο «λαός», πλάσμα πρωτεϊκής φύσεως, ούτε ενιαίος και μονοδιάστατος είναι (αγνός για τους μεν, σκάρτος για τους δε) ούτε ασάλευτος ιδεολογικά. Παράγει την ιστορία ενόσω τον παράγει η ιστορία.

 

Επίσης μηχανιστικά, ο λαός είναι το άθροισμα των «λαών» που στρατεύονται υπέρ κάποιας ποδοσφαιρικής ομάδας (τα άλλα αθλήματα λειτουργούν παραπληρωματικά), συν τους ιδεολογικά αντίπαλους της στρογγυλής θεάς και τους αδιάφορους. Ακριβώς όπως συμβαίνει και στο κομματικό πεδίο, κάθε ομάδα και κάθε ομαδάρχης πιστεύουν ότι μαζί τους είναι το πιο φίλαθλο τμήμα του λαού, που δεν χουλιγκανίζει ποτέ, «παρότι σφαγιάζεται μονίμως». Οι επίσημες ανακοινώσεις των συλλόγων εκδίδονται στο όνομα του «λαού τους». Και αρκετά συχνά οι ομαδάρχες υποκύπτουν στον πειρασμό να χρησιμοποιήσουν τον «λαό τους» σαν στρατό τους, βέβαιοι ότι επηρεάζουν τους οπαδούς και πέραν του γηπεδικού διώρου. Ολους, οργανωμένους και μη, τους θεωρούν δεδομένους.

 

Οι δύο «λαοί», ο κομματικός και ο ποδοσφαιρικός, δεν ταυτίζονται, κοινά γνωρίσματα όμως έχουν: αντιδρούν θυμικά, μισούν τους αντιπάλους τους και στα εκτονωτήρια των σόσιαλ μίντια χρησιμοποιούν την ίδια ωμή σεξιστική γλώσσα. Πιθανόν μερικοί θα αποφασίσουν στην κάλπη έχοντας τον νου τους «σε μια φανέλα ιερή, σε ένα πέναλτι». Πόσοι; Αν πιστέψουμε πως θα είναι πολλοί, πρέπει επίσης να πιστέψουμε ότι, μετά τις σφόδρα αντικυβερνητικές ανακοινώσεις του Ολυμπιακού στις 6.11.2022, με το πέναλτι υπέρ του ΠΑΟ, και προχθές, με το πέναλτι υπέρ της ΑΕΚ, το αποτέλεσμα έχει ήδη κριθεί. Δεν χρειάζεται καν VAR.

Θα καούμε στο (προεκλογικό) ζέσταμα

 

γράφει ο Δημήτρης Μηλάκας

 

Το περασμένοΣάββατο, κατά την επίσκεψή του στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ο πρωθυπουργός  ανακοίνωσε το κλείσιμο της Βουλής και  εγκαινίασε επίσημα την προεκλογική περίοδο για τις εκλογές της 21ης Μαΐου.

 

 

Πρόκειται ωστόσο μόνο για το τυπικό σκέλος της έναρξης της προεκλογικής διαδικασίας, καθώς αυτή έχει ήδη ξεκινήσει από την αρχή του χρόνου, για να μην πούμε νωρίτερα. Ήδη οι πολιτικοί αρχηγοί έχουν «οργώσει» μια φορά τις περιφέρειες της χώρας και θα τις ξαναοργώσουν στοχευμένα δίνοντας βάρος εκεί όπου παρατηρούνται προβλήματα συσπείρωσης.

 

Πρόκειται, τελικά, για μια μακρά προεκλογική περίοδο, η οποία, όπως είπαμε, έχει ξεκινήσει πολύ νωρίτερα και έχει ήδη οδηγήσει τα κόμματα εξουσίας (Ν.Δ., ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και τον πιθανό εταίρο τους σε περίπτωση που προκύψει από τις κάλπες δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας) σε έναν βούρκο μικροπολιτικών αντιπαραθέσεων.

  

Ειδικότερα, και κατά κύριο λόγο, η αντιπαράθεση των δύο «φαβορί» (Ν.Δ. – ΣΥΡΙΖΑ) για τη νίκη στις επικείμενες εκλογές επικεντρώνεται στα «άπλυτα» του καθενός, τα οποία ο άλλος αναζητά για να τα βγάλει στη φόρα.

 

Οι… λασπομαχίες των δύο «μεγάλων» μπορεί να λειτουργούν συσπειρωτικά ως προς τους δεδομένους ψηφοφόρους τους, την ίδια στιγμή ωστόσο προκαλούν την αποστροφή στο «νηφάλιο» κοινό, που ψάχνει να βρει, να μελετήσει και να συγκρίνει τα προγράμματα των επίδοξων κυβερνητών του τόπου.

 

Την ίδια αποστροφή και απέχθεια δημιουργούν οι «μικροπολιτικές» προσωπικές επιθέσεις και στους νέους ψηφοφόρους, οι οποίοι αδυνατούν να παρακολουθήσουν αυτού του είδους την αντιπαράθεση.

Ενδεχομένως οι εν λόγω πολιτικές «λασπομαχίες» να βολεύουν τους επίδοξους νικητές των επόμενων εκλογών, καθώς με αυτόν τον τρόπο μπορούν να κρύψουν βασικές ομοιότητες σε μια σειρά από μείζονα ζητήματα που έχουν να κάνουν με την καθοδηγούμενη από τις Βρυξέλλες (Γερμανία) οικονομική και εξωτερική (από τις ΗΠΑ) πολιτική της χώρας.

 

Σε κάθε περίπτωση τα μέχρι στιγμής δείγματα της τακτικής που έχουν υιοθετήσει τα κόμματα δεν αφήνουν περιθώρια αισιοδοξίας: μέχρι να φτάσουμε στην κάλπη θα αξιοποιηθεί / χρησιμοποιηθεί κάθε διαθέσιμο βρόμικο χαρτί εις βάρος του αντιπάλου, γεγονός που πιθανότατα θα αποτυπωθεί και στην κάλπη. Κι αυτό διότι η πολιτική αντιπαράθεση αυτού του επιπέδου οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια το ίδιο το σύστημα, μέρος του οποίου είναι τα κόμματα (εξουσίας), στην απαξίωση και τους ψηφοφόρους στην «παραίτηση» και την αποχή…

Τσακίζει τα εισοδήματα ο πληθωρισμός: Μειώθηκε κατά 7,5% ο πραγματικός μισθός στην Ελλάδα το 2022

 

Ο υψηλός πληθωρισμός είχε ως συνέπεια τη μείωση των πραγματικών μισθών και την αύξηση της φορολογικής επιβάρυνσης στις χώρες του ΟΟΣΑ το 2022, διαπιστώνει ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης σε έκθεσή του (Taxing Wages). Συγκεκριμένα, στην Ελλάδα, ο μέσος ονομαστικός μεικτός μισθός το 2022 αυξήθηκε κατά 1,5% αλλά ο μέσος πραγματικός μισθός μειώθηκε κατά 7,4% λόγω του πληθωρισμού 9,7%.

 

Η συνολική φορολογική επιβάρυνση των μισθωτών στην Ελλάδα -δηλαδή το ποσό του φόρου εισοδήματος και των ασφαλιστικών εισφορών των μισθωτών, αφού αφαιρεθούν τα επιδόματα, ως ποσοστό στο συνολικό κόστος εργασίας- μειώθηκε οριακά κατά 0,02 ποσοστιαίες μονάδες για τους άγαμους μισθωτούς χωρίς παιδιά με μέσο εισόδημα και διαμορφώθηκε στο 37,1%, σύμφωνα με έκθεση του ΟΟΣΑ.

 

Η οριακή υποχώρηση της επιβάρυνσης (tax wedge) προέκυψε κυρίως από τη μείωση των εισφορών εργαζομένων και εργοδοτών για την επικουρική ασφάλιση, η οποία μείωσε συνολικά την επιβάρυνση κατά 0,21 ποσοστιαίες μονάδες. Η μείωση αυτή υπερκάλυψε την αύξηση της επιβάρυνσης από τη φορολογία εισοδήματος κατά 0,18 ποσοστιαίες μονάδες, λόγω της αύξησης των ονομαστικών εισοδημάτων.

 

Για το σύνολο των χωρών του ΟΟΣΑ, ο μέσος συντελεστής για την παραπάνω κατηγορία νοικοκυριών παρέμεινε αμετάβλητος στο 34,6%. Για τα ζευγάρια με δύο παιδιά και έναν εργαζόμενο με μέσο μισθό, η συνολική επιβάρυνση αυξήθηκε οριακά κατά 0,03 ποσοστιαίες μονάδες στο 33,7%, ενώ στον ΟΟΣΑ αυξήθηκε κατά μέσο όρο κατά 1,05 ποσοστιαίες μονάδες στο 25,6%.

 

Για παντρεμένους με δύο παιδιά, εκ των οποίων ο ένας έχει μέσο μισθό και ο άλλος το 67% του μέσου μισθού, το tax wedge αυξήθηκε κατά 1,52 ποσοστιαίες μονάδες στο 35,7%. Σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, η αύξηση οφείλεται στο γεγονός ότι τα νοικοκυριά της κατηγορίας αυτής δεν δικαιούνταν επιδόματα παιδιών λόγω της αύξησης του μέσου μισθού. Στις χώρες του ΟΟΣΑ, η μέση αύξηση της φορολογικής επιβάρυνσης για την κατηγορία αυτή ήταν 0,45 ποσοστιαίες μονάδες στο 29,4%.

 

πηγή με πληροφορίες ΑΠΕ-ΜΠΕ

 

«Πολιτικός απατεώνας που κοροϊδεύει την κοινωνία» ο Βελόπουλος – «Πολιτική εγκληματική οργάνωση» η Ελληνική Λύση

 

Βολές κατά του Κυριάκου Βελόπουλου, αυτή τη φορά για τα οικονομικά της Ελληνικής Λύσης, εξαπέλυσε ο πρώην βουλευτής του κόμματος, Αντώνης Μυλωνάκης, μιλώντας στα «Παραπολιτικά90,1».

 

Πιο συγκεκριμένα, έκανε λόγο για «μαύρα» χρήματα που πλήρωναν οι βουλευτές στο κόμμα, χωρίς να ξέρουν που πήγαν αυτά τα χρήματα.  Μεταξύ άλλων  αναφέρθηκε στον Κυριάκο Βελόπουλο, αποκαλώντας τον «πολιτικό απατεώνα που κοροϊδεύει την κοινωνία», ενώ για το κόμμα της Ελληνικής Λύσης, είπε ότι φαίνεται να λειτουργεί «σαν μια πολιτική εγκληματική οργάνωση η οποία έχει σκοπό τη δολοφονία χαρακτήρων».

 

Ειδικότερα, αναφορικά με τη δήλωσή του ότι θα ζητήσει κομματικό έλεγχο δήλωσε: «Είμαστε σε ένα κομματικό μηχανισμό που διαχειρίζεται χρήματα, άρα εκτός από όλα τα άλλα είναι και οικονομικό το θέμα γιατί τα λεφτά τα οποία διαχειρίζεται ένα κόμμα δεν είναι δικά του. 800 χιλιάδες είναι η επιχορήγηση το χρόνο, 200 χιλιάδες είναι για τα ιδρύματα. Είναι μετά τα χρήματα τα οποία δίνουν οι βουλευτές γιατί αυτά φορολογούνται στους βουλευτές. Εμείς δίνουμε 1.500 το μήνα, 1.000€ τα παίρνει το κόμμα κατευθείαν από τη μισθοδοσία και τα 500€ είναι μαύρα σε ένα φάκελο. Δεν προβλέπεται πάνω από 1.000€, αν δείτε αυτά που σημειώνουμε όταν πάει στο λογιστήριο της Βουλής δεν μπορεί να πάρει πάνω από 1.000€. Εικάζω ότι χρησιμοποιούνται για το κόμμα αλλά δεν πρέπει να ξέρουμε τι γίνεται; Δεν κατηγορώ κανέναν».

 

Στα social media του Κυριάκου Βελόπουλου, όπως καταγράφεται στον real.gr δημοσιεύθηκε ανάρτηση που, όμως, διεγράφη μετά από λίγη ώρα.

 

«Κορεατική ρήση: Υπάρχουν διάφοροι τύποι ανθρώπων στην κοινωνία. Όλοι πιστεύουν ότι είναι ξεχωριστοί. Αν δείτε όμως, είναι ή το ένα ή το άλλο, θηρευτής ή θήραμα, ή θα τους φας ή θα σε φάνε! ΜΕΡΙΚΟΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΘΗΡΕΥΤΕΣ, ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΘΗΡΑΜΑΤΑ. #εκλογες_2023 #Βελοπουλος» αναφερόταν στην ανάρτηση.

 

Συμπέρασμα: Το ξεκατίνιασμα έχει ξεπεράσει κάθε όριο και οι χαρακτηρισμοί δεν είναι και τόσο αστείοι. Ούτε οι «επιστολές του Ιησού» που… διαφήμιζε ο Βελόπουλος δεν τους σώζουν.   

πηγή

Πράσινες απαντήσεις για τις «τερατογενέσεις» – Γιατί επιμένει ο Μητσοτάκης

 

Στην Χαριλάου Τρικούπη ερμηνεύουν την γαλάζια επιμονή στο σενάριο της «τερατογένεσης» ως μια απόπειρα εκφοβισμού των ψηφοφόρων του προοδευτικού κέντρου

Από το ΠΑΣΟΚ έχουν ξεκαθαρίσει σε κάθε τόνο τις θέσεις τους για τις μετεκλογικές συνεργασίες -και μια από αυτές, όπως έχει διατυπωθεί και δια στόματος Νίκου Ανδρουλάκη, αποκλείει οποιαδήποτε συμμετοχή σε σχήμα στο οποίο συμμετέχει το ΜέΡΑ25 του Γιάνη Βαρουφάκη.

 

Η εξήγηση είναι απλή: στην Χαριλάου Τρικούπη θεωρούν πως το ΠΑΣΟΚ υπήρξε πολύ συνεπές στη διαχείριση της κρίσης, πληρώνοντας με πολιτικό κόστος την λιτότητα, με μοναδικό στόχο -λένε τα στελέχη του- να διατηρήσει την χώρα εντός της ευρωζώνης. Ο Βαρουφάκης, από την άλλη, συνέδεσε το όνομά του με την πιθανότητα επιστροφής στην δραχμή, ενώ ακόμα και σήμερα στελέχη του κόμματός του δεν αποκλείουν το κλείσιμο των τραπεζών.

  

Μπορούν αυτές οι πλευρές να συνυπάρξουν σε ένα κυβερνητικό σχήμα; Για το ΠΑΣΟΚ η απάντηση που δίνεται όλο αυτό το διάστημα είναι μια: «Σε καμία περίπτωση».

 

Επί της ουσίας αυτή η θέση αποκλείει την όποια πιθανότητα σχηματισμού κυβέρνησης χωρίς την συμμετοχή του πρώτου κόμματος, εφόσον η σειρά των κομμάτων είναι αυτή που δείχνουν οι δημοσκοπήσεις.

 

Κι αυτό γιατί ακόμα και στην περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ θα μπορούσαν, ως δεύτερο και τρίτο κόμμα, να συζητήσουν μετεκλογικά (γεγονός που ωστόσο αποκλείει ο επίσημος ΣΥΡΙΖΑ, λέγοντας «όχι» σε κυβέρνηση ηττημένων), το «βέτο» της Χαριλάου Τρικούπη στο ΜέΡΑ25 δεν επιτρέπει μαθηματικά να υπάρξει κυβέρνηση.

 

Επιμένει στα περί «τερατογένεσης» η ΝΔ

Παρόλα αυτά, η ΝΔ δια στόματος Κυριάκου Μητσοτάκη επιμένει στο θέμα των «τερατογενέσεων», βάζοντας εκ νέου το ζήτημα στο τραπέζι: «Προσέξτε, οι αντίπαλοί μας δεν έχουν αρχές. Εάν οι αριθμοί βγαίνουν -μικρή η πιθανότητα αλλά μπορεί να υπάρξει- τότε δεν θα διστάσουν να συμμαχήσουν ανεξάρτητα από όσα λένε προεκλογικά», είπε ο πρωθυπουργός στην Κέρκυρα.

 

«Δεν πιστεύω ούτε μία λέξη από αυτά τα οποία λέει ο κ. Τσίπρας. Εάν τα κουκιά βγαίνουν, μην έχετε καμία αμφιβολία ότι θα επιχειρήσει μια τέτοιου είδους «πολιτική τερατογένεση»», είπε στο Ναύπλιο.

 

Η πράσινη απάντηση

Και στο ΠΑΣΟΚ αποφάσισαν να απαντήσουν, μιλώντας από την πλευρά τους για fake news και μυθομανία: «Έχει το θράσος να συνεχίζει τα fake news και τη μυθομανία, αποδεικνύοντας την πραγματική του αγωνία. Λέει ότι ετοιμάζω διακυβέρνηση με τον κ. Βαρουφάκη. Ποιος το λέει αυτό; Ο κ. Μητσοτάκης που μαζί με Τσίπρα, Βαρουφάκη, Σαμαρά -όλοι μαζί- δίχασαν τον ελληνικό λαό όταν χρεοκόπησε την πατρίδα μας ο κ. Καραμανλής;», ανέφερε από τα Τρίκαλα ο Νίκος Ανδρουλάκης.

 

Ο γραμματέας του κόμματος, Ανδρέας Σπυρόπουλος, ξεκαθάρισε πως το ΠΑΣΟΚ δεν θα κάνει «καμία κυβέρνηση με τον κ. Βαρουφάκη, που έπαιξε στα ζάρια την παραμονή της χώρας στον σκληρό πυρήνα του ευρώ», ενώ στον ίδιο τόνο ο Παναγιώτης Δουδωνής επιτέθηκε στη ΝΔ: «Λέτε ότι είναι επικίνδυνο το ΠΑΣΟΚ, το οποίο λειτούργησε πάντα με συνέπεια; Πότε το ΠΑΣΟΚ έχει κάνει άλλα σε επίπεδο συνεργασιών από αυτά που έχει πει;», σχολίασε, απαντώντας στον Αδωνι Γεωργιάδη.

 

Στην Χαριλάου Τρικούπη ερμηνεύουν την γαλάζια επιμονή στο σενάριο της «τερατογένεσης» ως μια απόπειρα εκφοβισμού των ψηφοφόρων του προοδευτικού κέντρου που ενδεχομένως τους σπρώξει πιο εύκολα προς την ψήφο στη ΝΔ, μπροστά στο ρίσκο επανόδου του ΣΥΡΙΖΑ.

 

Γνωρίζοντας πως η απερχόμενη κυβέρνηση έχει (μεταξύ άλλων) στόχο και τους ψηφοφόρους που την ψήφισαν το 2019 για να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ και ενδεχομένως τον τελευταίο χρόνο να απογοητεύτηκαν από τους χειρισμούς του Μαξίμου.

 

«Δεν ζητά θετική ψήφο για το έργο του. Τι κάνει; Περιφέρει το σκιάχτρο διακυβέρνησης του κ. Τσίπρα και λέει: “Ψηφίστε με, γιατί θα έρθουν αυτοί”», σχολίασε την Κυριακή ο Ανδρουλάκη. Λέω λοιπόν ψηφίστε ΠΑΣΟΚ για να μην έρθει κανένας από τους δύο». 

Μυρτώ Λιαλιούτη