Ωρες ευθύνης...

 

γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος

 

Πώς μπορούν να εξευτελίζουν, να απαξιώνουν ή και να λοιδορούν ακόμη οι άνθρωποι της Αριστεράς ένα από τα πιο δημοκρατικά εκλογικά συστήματα, όπως αυτό της απλής αναλογικής; Για τη Δεξιά δεν γίνεται λόγος...

 

Ποιος φωστήρας από τον ΣΥΡΙΖΑ συμβούλεψε (;) τον αρχηγό του να μιλάει [αυθαίρετα, δυστυχώς] ότι υφίσταται ο όρος «κυβέρνηση ηττημένων» και ότι δεν πρόκειται να συμμετάσχει σε αυτήν, εάν δεν έλθει το κόμμα του πρώτο; Εάν δηλαδή το κόμμα του και άλλα αποκαλούμενα «προοδευτικά» συγκεντρώσουν τις απαιτούμενες έδρες και μπορούν να σχηματίσουν κυβέρνηση, δεν θα είναι αυτονόητα η πλειοψηφία του ελληνικού λαού;

 

Δεν είναι αυτή η πλειοψηφία η αποτύπωση της βούλησης και της επιθυμίας των περισσότερων Ελλήνων σε σύγκριση με ένα ισχνό ποσοστό (περί το 30%), στο οποίο κινείται η νυν κυβέρνηση και που δεν εκφράζει παρά το ένα τρίτο όλων των Ελλήνων; Για ποιες πρωτιές και ανοησίες κάνει λόγο ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Δεν καταλαβαίνει ότι με αυτή του τη λογική φαίνεται σαν να μη σέβεται τη βούληση της πλειοψηφίας; Τι είδους αρχηγισμοί είναι ετούτοι; Τι εγωισμοί; Τι αλαζονεία;

 

 

Ο Βαρουφάκης λέει ότι θα του κοπεί ο ώμος, εάν συνεργαστεί ή και να δώσει ψήφο ανοχής σε κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Αλέξη Τσίπρα. Ενας άκαπνος της βιοπάλης. Ο Ανδρουλάκης, «τα ζώα μου αργά» [με την ίδια ακαπνία] και ο Κουτσούμπας δεν βρήκε μία κυβέρνηση της Δεξιάς να είναι χειρότερη από αυτήν του ΣΥΡΙΖΑ. Βρε, τα «προοδευτικά» μας κόμματα.

 

Φαίνεται ξεκάθαρα ότι αυτό που τους νοιάζει είναι η παρουσία τους στη Βουλή, οι πολύτιμες καρέκλες της εξουσίας και του βουλευτικού μισθού -αυτά έχουν πηγή τη ματαιοδοξία, την αρχομανία και, ασφαλώς, την απληστία, όλα εκείνα δηλαδή που έχει επισημάνει εδώ και δυόμισι χιλιετίες ο αξεπέραστος Θουκυδίδης [για φαντάσου!]. Ξέρουν ίσως ότι οι ψηφοφόροι άγονται και φέρονται, δυστυχώς.

 

Εάν έτσι έχουν τα πράγματα, ας αφήσουν στην ησυχία τους τους ψηφοφόρους, να μην προσδοκάνε οι τελευταίοι τίποτα από αυτούς και ας πάνε οι εκπρόσωποι αυτών των κομμάτων σπίτια τους, διότι απλώς δεν σέβονται τον ελληνικό λαό. Είναι δυνατόν να αφήνουν τη χώρα να κυβερνάται από ένα θλιβερό 30%; Δεν είναι ανήκουστο; Δεν είναι παράλογο; Δεν είναι γελοίο; Δεν είναι εγκληματικό;

 

Τα ερωτήματα δεν είναι ρητορικά και ας χασκογελάνε τινές, αναλφάβητοι περί τη δημοκρατία. Απορεί κανείς με τις δεξαμενές σκέψης της κυβερνήσασας τουλάχιστον Αριστεράς [αλλά και με τους απλούς ψηφοφόρους, που μάλλον ψηφίζουν εγωιστικά -και εκδικητικά]. Εδώ, όμως, ενδιαφέρουν οι αρχηγοί των μικρών κομμάτων, κατά πόσον δηλαδή είναι έτοιμοι να παραιτηθούν από το χθαμαλό εγώ τους προς το συμφέρον της ελληνικής [πλειοψηφικής!] κοινωνίας.

 

Είναι η ώρα ευθύνης για τούτους τους μικρούς [αλλά αληθινούς;] σχηματισμούς πολιτικών κομμάτων. Εάν έχουν πέτσα, θα συμφωνήσουν μεταξύ τους για τον ελληνικό λαό, εάν όχι, καλύτερα να πάνε για βρούβες και ας αφήσουν την Ακροδεξιά να λυμαίνεται τον τόπο. Και, επιτέλους, γιατί την ψήφισαν αυτήν τη ρημάδα την απλή αναλογική; Δεν ντρέπονται λίγο;