Από το ρίσκο στο απομνημόνευμα

 

γράφει ο Πέτρος Μανταίος

  

Ολα άρχισαν από ένα πλυντήριο. Το δελτίο έδινε βροχές (με τρεις γραμμές μάλιστα· αυξημένη πιθανότητα). Βγήκα έξω, ξημερώματα, κοίταξα, άλλα μου λέγανε τα μάτια… «Θα βγω για περπάτημα», σκέφτηκα, «και με την επιστροφή, θα δω αν θα βάλω πλυντήριο…».

 

Στη διαδρομή ο καιρός άλλαζε κάθε τέταρτο. Σκέφτηκα: «Θα το ρισκάρω, θα βάλω πλυντήριο και όπου βγει…».

 

Τότε, έπιασα να φιλοσοφώ το ζήτημα, με θέμα το ρίσκο, τη διακινδύνευση γενικά· όχι ένα ασήμαντο πλυντήριο, αν θα στεγνώσουν τα ρούχα ή όχι, αλλά για σημαντικές στιγμές της ζωής μας: αν χρειάζεται να ρισκάρεις και μέχρι πού μπορεί να φτάσεις το ρίσκο.

 

Εξαιρώ τους χαρτοπαίχτες και τους εν γένει ρέποντες σε στοιχήματα, που είναι περίπου ταυτισμένοι με το ρίσκο, ζουν μ’ αυτό. Τους εξαιρώ, διότι, απλούστατα, δεν τους γνωρίζω· παρακολουθώ, αλλά δεν νιώθω, δεν έχω… ενσυναίσθηση αυτής της νοοτροπίας, καθώς ουδέποτε υπήρξα λάτρης της πράσινης τσόχας ή θαυμαστής της τύχης· απλώς, την υφίσταμαι, στις καλές της και στα στριμμένα της.

 

Τι μπορεί να σημαίνει λοιπόν ρίσκο για τους πολλούς… ανειδίκευτους, που απλώς κάποια στιγμή τούς έρχεται να ρισκάρουν, και αν αξίζει τον κόπο να το κάνουν ή θα ήταν καλύτερα να καθίσουν στ’ αυγά τους για να μην το μετανιώσουν έπειτα! Αυτό έχει να κάνει με το είδος του ρίσκου (τι ακριβώς διακινδυνεύεις) και τι θα αλλάξει στη ζωή σου το ενδεχόμενο επιτυχίας ή αποτυχίας.

 

Το βέβαιο είναι ότι ρισκάροντας κάτι, βγαίνεις, έστω για λίγο, από την καθημερινή σιγουριά, την ασφάλεια, τη μονοτονία.

 

Εάν όμως το ρίσκο είναι αυτό που λέμε μεγάλο, τότε, είτε σου βγει είτε δεν σου βγει, αφήνει πολύ έντονο αποτύπωμα στον χρόνο και παράγει απομνημόνευμα. Αμα δεν ρισκάρεις και πότε πότε, δεν θα ’χεις και κάτι να θυμάσαι αύριο - μεθαύριο· περνάνε τα χρόνια κι η μνήμη θαμπώνει...