Η βραχνή μπαλάντα του αναποφάσιστου

 

Σύμφωνα πάντα με τις δημοσκοπήσεις, η πλειοψηφία των αναποφάσιστων ανήκει συντριπτικά στην ηλικιακή ομάδα 45-64 ετών, σε ποσοστό 41%. Φωτ.: Eurokinissi

γράφει ο Δημήτρης Πολιτάκης

  

ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ τους θυμούνται, τους αναζητούν, τους φλερτάρουν, τους αναλύουν, τους «ακτινογραφούν» οι δημοσκόποι και οι επιτελείς των κομμάτων, στην πραγματικότητα όμως η απαξίωση είναι η μοίρα όσων ανήκουν στη λεγόμενη «γκρίζα ζώνη» – όσων δηλαδή δηλώνουν αναποφάσιστοι ή κινούνται αργά αλλά σταθερά, σαν υπνοβάτες, προς το λευκό, το άκυρο και την αποχή. Κάποτε μας τρομοκρατούσαν ως πολίτες με τις βαριές κυρώσεις που μπορούσε να επιφέρει η αδικαιολόγητη απουσία από το «ύψιστο δημοκρατικό καθήκον», καταφέραμε όμως μετά από δεκαετίες ενοχών (και κωμικοτραγικών επιλογών) να μη θεωρούμε πλέον την αποχή (αλλά και το λευκό/άκυρο) τεράστιο κοινωνικό faux pas, μέγα πολιτικό αμάρτημα (βαριά η «απολιτίκ» ρετσινιά) ή ακόμα και ως στοιχείο παθολογίας και αντιδημοκρατικής συμπεριφοράς. Ναι, μπορεί απλά να μην πάει κάποιος/α να ψηφίσει. Δεν είναι έγκλημα ούτε τον/την καθιστά αυτομάτως κοινωνιοπαθή προσωπικότητα.

 

«Δεν ξέρω» δε σημαίνει απαραίτητα «δε με νοιάζει». Δεν αποτελούν οι αναποφάσιστοι στίγμα για την δημοκρατία, αλλά πολλοί από τους αποφασισμένους.

Ποιος ξέρει, μπορεί προηγουμένως να βασανίστηκε αναζητώντας, όχι το ιδανικό φυσικά, αλλά το μη χείρον της υπόθεσης, τον μονόφθαλμο της ιστορίας, τη μέση οδό που θα τον έβγαζε από το αδιέξοδο. Η ψήφος μπορεί να μη συνιστά απαραίτητα ταυτότητα (ιδεολογική, αισθητική ή άλλη), ας συμμεριστούμε όμως για λίγο την βαθιά απελπισία των αναποφάσιστων συμπολιτών μας, οι περισσότεροι άλλωστε λίγο-πολύ την έχουμε βιώσει κάποια στιγμή αντιμέτωποι με τις επιλογές του εγχώριου πολιτικού συστήματος. «Δεν ξέρω» δε σημαίνει απαραίτητα «δε με νοιάζει». Δεν αποτελούν οι αναποφάσιστοι στίγμα για την δημοκρατία, αλλά πολλοί από τους αποφασισμένους. Και η ιδιαίτερη φύση της προσεχούς εκλογικής αναμέτρησης που θα πραγματοποιηθεί, εκτός συγκλονιστικού (ή ψυχεδελικού) απροόπτου σε δύο κύκλους επεισοδίων, μοιάζει να ενισχύει τις γραμμές των αναποφάσιστων που κάποιες τελευταίες δημοσκοπήσεις τους φέρνουν μέχρι και στο 16,5 %. Ένα τρίτο κόμμα δηλαδή που αποτελείται από σκιές και φαντάσματα.

 

Σύμφωνα πάντα με τις δημοσκοπήσεις, η πλειοψηφία των αναποφάσιστων ανήκει συντριπτικά στην ηλικιακή ομάδα 45-64 ετών, σε ποσοστό 41%. Generation X δηλαδή σε μεγάλο βαθμό, γεγονός που ίσως εξηγεί εν μέρει μια τάση αμφιθυμίας και αποστασιοποίησης. Κάποιοι θα καταλήξουν κάπου την ύστατη ώρα, σε κάτι μικρό και θεωρητικά αβλαβές ίσως. Έχουν σωθεί όμως και τα διάφορα μεσοβέζικα άλλοθι του πρόσφατου παρελθόντος (Ποτάμια, Κουβέληδες κλπ) για όσους προτιμούν να αποφεύγουν την πόλωση (ή την ευθύνη) όπως ο διάβολος το λιβάνι. Μια αντίστοιχη περίπτωση (πολύ μικρότερης προβολής και εμβέλειας αλλά ενδεχομένως και πιο σοβαρή) υπήρχε με τη μορφή του «Πράσινου και Μωβ», αλλά τελικά ο σχηματισμός κόπηκε χθες από τον Άρειο Πάγο, μια απόφαση που σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες ήρθε ως συνέπεια του αιώνιου εμφύλιου σπαραγμού που μαστίζει τις φατρίες των εγχώριων «Οικολόγων Πράσινων». Θα έπρεπε να έχουν χωρίσει προ πολλού και με σαφήνεια τα τσανάκια τους όπως το ΚΚΕ (μ-λ) και το Μ-Λ ΚΚΕ που για άλλη μια φορά κατεβαίνουν αμφότερα για να δώσουν τον ρομαντικό αγώνα.