Ευγενής εκ παρεξηγήσεως

 

 γράφει ο Πέτρος Μανταίος

  

 

Επιστρέφω από τον Υμηττό. Εφτάμισι το πρωί, στέκομαι στη διασταύρωση προς περιφερειακή Υμηττού, κάτω από τη γέφυρα της Κατεχάκη, περιμένοντας δύο αυτοκίνητα για να περάσω απέναντι. Στα άπειρα χρόνια που κάνω τη διαδρομή, ζήτημα αν μετριούνται στα δάχτυλα ενός χεριού οι φορές που οδηγός μού παραχώρησε προτεραιότητα.

 

Ε, αυτή τη φορά, το προπορευόμενο αμάξι, ένα Smart, στάθηκε! Δεν πρόσεξα το φύλο του οδηγού - ήταν και τα τζάμια φιμέ. Ευγενώς πάντως σήκωσα το χέρι σε ένδειξη ευχαριστίας.

 

Δεν πρόλαβα να κατεβάσω το χέρι, καθώς ήδη περνούσα απέναντι, και άκουσα βόμβο… Συνέβη ότι αυτό που δεν έβλεπα και ο (η) οδηγός του Smart είχε δει, ήταν ένα μηχανάκι που κατηφόριζε από τον Υμηττό προς Καισαριανή. Υπάρχει STOP για το ρεύμα από Καισαριανή προς περιφερειακή Υμηττού και η (ο) οδηγός τήρησε τον ΚΟΚ κατά πινακίδα, με πιθανότερη εκδοχή εγώ να μην υπήρχα καν στο «κάδρο» του (της), ως εντελώς απαρατήρητος ή, εφόσον δεν διερχόταν το «εμπόδιο», να περνούσε «κανονικά», όπως και όλα τα αυτοκίνητα που είχαν ήδη προηγηθεί.

 

Νόμισε βέβαια ότι τήρησε τον ΚΟΚ, που ναι μεν τον τήρησε, αλλά πλημμελώς. Πιθανότατα από άγνοια. Δεν ξέρω πόσοι οδηγοί –που προτού μπούνε στο αμάξι τους είναι και αυτοί πεζοί– γνωρίζουν ότι ο πεζός έχει παντού προτεραιότητα έναντι του οδηγού, εκτός από αυτοκινητοδρόμους μεγάλων ταχυτήτων με ειδική σήμανση. Αυτό είναι νόμος στη χώρα μας από ενσωματωμένη στην ελληνική νομοθεσία οδηγία της ΕΟΚ, από το… 2001. Το παράδοξο της μηχανοκίνητης εποχής μας είναι η σχέση οδηγού-πεζού, πώς από πεζός, ως οδηγός, γίνεσαι αδιάφορος για τους άλλους πεζούς, της δε ψηφιακής εποχής, η σχέση πραγματικού-εικονικού.

 

Φύλαξα το καλό για το τέλος. Την Παρασκευή, ακριβώς στο ίδιο σημείο και με μεγαλύτερη φάλαγγα αυτοκινήτων, ο πέμπτος οδηγός, όχι απλώς σταμάτησε, αλλά μου αναβόσβησε και τα φώτα!