Για να γίνεις "παλιό καλό ΠΑΣΟΚ" δεν αρκούν τα μνημόσυνα στον Ανδρέα

 

Για ορισμένους στο ΣΥΡΙΖΑ φταίνε πάλι οι ψηφοφόροι. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως ήθελε να γίνει νέο ΠΑΣΟΚ, αλλά δεν έκανε σημαία του τη "διάσωση" του ΕΣΥ και του ΑΣΕΠ.

γράφει η Βίκυ Σαμαρά

 

Όταν χάνεις με 20 μονάδες από ένα κόμμα που έχει ήδη κυβερνήσει τέσσερα χρόνια, κάτι φταίει και θα έπρεπε να κάνεις σοβαρή αυτοκριτική. Για ορισμένους στον ΣΥΡΙΖΑ πάντως φταίνε πάλι… οι ψηφοφόροι.

 

Δεν έμαθαν δηλαδή τίποτε από την ήττα του 2019 και αυτό τους οδήγησε στην συντριπτική ήττα του 2023. Γιατί υιοθέτησαν κάποιοι και στα σοβαρά το σύνθημα των social “τι ψηφίσατε ρε…” και με αλαζονεία θεωρούσαν περίπου αυτονόητο ότι οι ψηφοφόροι θα επιστρέψουν στο ΣΥΡΙΖΑ γονατιστοί μετά από μία τετραετία Μητσοτάκη.

 

Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε όμως και ένα άλλο υπαρξιακό πρόβλημα. Ήθελε πάρα πολύ να γίνει ΠΑΣΟΚ. Αλλά νόμιζε ότι θα γίνει ΠΑΣΟΚ δικαιωματικά και χωρίς να κοπιάσει και πολύ, αφού το κανονικό ΠΑΣΟΚ κατέρρευσε και άφησε ένα πολιτικό κενό, το οποίο κάλυψε ο ΣΥΡΙΖΑ.

 

Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως το 2012 δεν εκτοξεύθηκε στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης επειδή ήταν μία μετριοπαθής κεντροαριστερά/σοσιαλδημοκρατία. Αλλά ούτε το ΠΑΣΟΚ το 1981 δεν σάρωσε με την “Αλλαγή” ως μετριοπαθής κεντροαριστερά/σοσιαλδημοκρατία. Το ΠΑΣΟΚ της “Αλλαγής” έφερε πράγματι πρώτα ορισμένες ρηξικέλευθες αλλαγές στη χώρα, με κυριότερο, αλλά όχι μόνο, το ΕΣΥ.

 

Αντίθετα, ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές το 2015 “πουλώντας” ρήξη. Ήρθε ως πρώτη φορά αριστερά, όχι κεντροαριστερά. Πόσο ριζοσπαστικό ήταν βέβαια να τάζεις ότι θα σκίσεις τα μνημόνια με ένα νόμο και ένα άρθρο, είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο.

 

Όταν αναγκάστηκαν μετά το δημοψήφισμα στο διεθνή πλέον όρο kolotoumpa και διασπάστηκαν, οι εναπομείναντες αποφάσισαν να αφήσουν τις αριστερές χαριτωμενιές περί ρήξης και να γίνουν ΠΑΣΟΚ.

 

Πήγαν βέβαια κατευθείαν στο τελικό στάδιο του ΠΑΣΟΚ. Όταν το Κίνημα είχε αρχίσει να γίνεται μέρος του πολιτικού κατεστημένου και ούτε το ίδιο ούτε οι ψηφοφόροι του ήθελαν να έχουν και πολύ σχέση με την αριστερά, παρά μόνο με μία αντι- δεξιά. Βέβαια είχε ήδη απλώσει βαθιές πράσινες ρίζες σε σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας.

 

Ακόμη και τότε, μετά τη μνημονιακή στροφή και αφού παρ'όλα αυτά κέρδισε τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, ο ΣΥΡΙΖΑ θα είχε την ευκαιρία να φτιάξει τη δική του πραγματική κοινωνική πλειοψηφία, ικανοποιώντας τα βαθύτερα αιτήματα ρήξεων με το κατεστημένο και αλλαγών που τότε εξέφραζε ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας, συμπεριλαμβανομένων δεξιών ψηφοφόρων. Με άλλα λόγια, αν δεν ήταν μία από τα ίδια στη διακυβέρνηση, με τη δικαιολογία πως είχαμε μνημόνιο.

 

Αλλά και ως αντιπολίτευση, ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να κάνει διαδοχικά τις χειρότερες δυνατές επιλογές. Ας αφήσουμε όμως στην άκρη θέματα στρατηγικής, όπως η ακατανόητη εμμονή στις συνεργασίες, που αγνοούσε το βασικό πολιτικό κανόνα πως υπάρχουν πράγματα στην πολιτική που γίνονται και δε λέγονται.

 

Ηθελαν στο ΣΥΡΙΖΑ να γίνουν νέο ΠΑΣΟΚ, αλλά δεν έκαναν σημαία τους τη "διάσωση" του ΕΣΥ. Δεν ζήτησαν δηλαδή την ψήφο του ελληνικού λαού με πρόταγμα να σώσουν το ΕΣΥ της Αλλαγής.

 

Δεν ασχολήθηκαν με το ερώτημα ποια ακριβώς είναι τα σχέδια της κυβέρνησης για το ΑΣΕΠ, το έτερο μεγάλο νομοθέτημα του ΠΑΣΟΚ. Άφησαν στον Κυριάκο Μητσοτάκη να παίζει μπάλα με το θέμα του κατώτατου μισθού.

 

Δεν έκρουσαν κώδωνα κινδύνου για το τι πραγματικά σημαίνει αξιολόγηση στο δημόσιο, ιδίως στην εκπαίδευση, όπου ξυπνούν μνήμες από τους επιθεωρητές δημόσιας εκπαίδευσης. Ένα θεσμό που χρησιμοποιήθηκε στο μετεμφυλιακό κράτος για διώξεις εκπαιδευτικών και τον οποίο κατήργησε το ΠΑΣΟΚ στην πρώτη του τετραετία.

 

“Παλιό καλό ΠΑΣΟΚ” δε γίνεσαι όμως με μνημόσυνα στον Ανδρέα Παπανδρέου. Και τη νέα γενιά δεν θα την πείσεις με αναφορές στην αποστασία του 1965 και με συγκρίσεις με τη Χούντα. Ούτε θα πείσεις τους κεντρώους, τους πασοκογενείς, τη μεσαία τάξη, εστιάζοντας αποκλειστικά και μόνο στις υποκλοπές. Και αν δεν σου αρέσουν οι ψηφοφόροι αυτής της χώρας, αυτοί σου έδωσαν την εξουσία το 2015 και αυτούς έπρεπε να έχεις πείσει.