Στον ΣΥΡΙΖΑ, η πολλή δημοκρατία βλάπτει

 

 

Ο συγκεντρωτισμός και η έμμεση λογοκρισία που χαρακτηρίζουν τις τελευταίες αποφάσεις του Τσίπρα δεν είναι βέβαιο ότι θα έχουν καλό τέλος. Και γιατί άραγε να πετύχει η γραμμή «βρίζω τον λαό που δεν με ψήφισε» όταν έχει αποτύχει με πάταγο η αντιπολίτευση του «βρίζω επί τέσσερα χρόνια τον αντίπαλό μου»; 

γράφει ο Αλέκος Παπαναστασίου  

Στην αρχή είπαν να μιλήσουν για τη συντριβή, το τι έφταιξε, αλλά ο Αλέξης Τσίπρας είπε ότι θα μιλήσει μόνο αυτός —το έβαλε μάλιστα σε ψηφοφορία και οι περισσότεροι συμφώνησαν, μιλάει μόνο ο αρχηγός (εδώ διαβάζετε καραμπινάτο Σύνδρομο Στοκχόλμης, σύντροφοι). 

Μετά αποφασίστηκε και να μη μιλάνε γενικώς —ή όσοι μιλάνε να έχουν προηγουμένως λάβει και την έγκριση του ηγέτη, που είναι ο φωτεινός παντογνώστης και παρά τα «μπρο», τις φαιδρότητες περί βέβαιης νίκης στις προεκλογικές συγκεντρώσεις και τις βουτιές στο Σούνιο, αυτός ξέρει ποιος δικαιούται να μιλά και ποιος όχι. 

Αν μιλάμε για πρόοδο, δημοκρατία και άλλα ιδανικά, αυτά πια έχουν εγκαταλείψει την Κουμουνδούρου —αν υποθέσουμε ότι κάποτε μπορούσες να τα βρεις εκεί. Το σιωπητήριο στην Κεντρική Επιτροπή και η επιλογή στελεχών τα οποία «θα επιτρέπεται» να μιλάνε στα κανάλια θυμίζει μια όψη της Αριστεράς που ουδεμία σχέση έχει με την Αριστερά του Λεωνίδα Κύρκου, του Μανόλη Αναγνωστάκη και του Μιχάλη Παπαγιαννάκη —ονόματα που αναφέρονται στη μυθολογία του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά μόνο στο πλαίσιο μιας νεκρομαντείας για να εκμαιεύσει το συναίσθημα: τι σχέση έχουν ο προσηνής Λεωνίδας, ο κοσμοπολίτης Μιχάλης με τον φανατισμό του «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν;».   

Οι τελευταίες εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ θυμίζουν το κόμμα που μας είπε ότι ο Πάνος Καμμένος, ο Παύλος Χαϊκάλης και ο Τέρενς Κουίκ ήταν αποδεκτοί ως «σύντροφοι» στην εξουσία, σε μια επίδειξη πολιτικού κυνισμού που σφράγισε τέσσερα χρόνια από την πορεία μιας ολόκληρης χώρας. Θυμίζουν την κυβέρνηση που έκλεισε εφημερίδες (στέλνοντας προηγουμένως κομματικό «επίτροπο») και κανάλια (σε αγαστή συνεργασία με την παλιά διαπλοκή του τσιμέντου) επειδή δεν της άρεσε η άποψή τους. 

Θυμίζουν όλα αυτά που έκαναν πολλούς αριστερούς, άλλοτε νέους των 60s -τη γενιά του διαλόγου και των ζυμώσεων που είχε ανοιχτές τις κεραίες της σε ό,τι καινούργιο συνέβαινε στον κόσμο- να γυρίσει την πλάτη της στο αυταρχικό στιλάκι της ηγετικής ομάδας του Τσίπρα. 

Θυμίζουν και επιβεβαιώνουν γιατί η λεκτική βία και η δολοφονία χαρακτήρων στα social media, όλα αυτά που έγιναν ο γραφικός χαρακτήρας του ΣΥΡΙΖΑ επί Τσίπρα και Παππά, απώθησε τελικά τόσους προοδευτικούς και δημοκρατικούς ανθρώπους. 

Το 2016, σε ένα συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, ο Τσίπρας ζήτησε από τους συνέδρους να αλλάξουν την ψήφο τους γιατί δεν του άρεσε. «Αν καταλαβαίνετε τι ψηφίζετε καλώς. Αλλά αν δεν καταλαβαίνετε, τότε υπάρχει θέμα γιατί ψηφίσατε ενάντια στην εισήγησή μου», τους είπε εκνευρισμένος με αυστηρό ύφος. «Αν είναι αυτή η βούληση του Συνεδρίου, πάσο! Αλλά να ξέρουμε τι ψηφίζουμε. Εγώ ζητώ σ’ αυτό το θέμα, να μην το περάσουμε ρουτίνα και να γίνουν δύο τοποθετήσεις υπέρ, δύο κατά και να ξαναψηφίσουμε» πρόσθεσε ο Τσίπρας. 

Οι σύνεδροι πειθάρχησαν. Ακολουθήθηκε η καρικατούρα δημοκρατικής διαδικασίας που ζήτησε και τελικά πέρασε αυτό που ήθελε. Αυτή τη φορά, παρότι έχουμε μπροστά μας δεύτερες εκλογές, ο Τσίπρας δεν μπορεί να πείσει τους πολίτες ότι δεν κατάλαβαν τι ψήφισαν. 

Ούτε να τους κατευθύνει στο μαντρί για να υπηρετήσουν αυτό που έχει στο μυαλό του. Οσο κι αν ειρωνεύεται τους ψηφοφόρους ο Ξυδάκης, όσο κι αν η Σβίγκου προσπαθεί στο κόμμα (με δημοκρατικές διαδικασίες βεβαίως…) να μην ακουστεί ούτε μία λέξη κριτικής για τον αρχηγό από μικροφώνου, ο βασιλιάς του λαϊκισμού και του ψέματος είναι πλέον γυμνός. Και όσο πιο πολύ θυμώνει, τόσο περισσότερο αποκαλύπτεται το πως αντιλαμβάνεται τη δημοκρατία και τον διάλογο. 

Η προσέγγιση του ίδιου και των στενών του συμβούλων, η οποία λέει πως όποιος γίνεται όλο και πιο αυταρχικός (για να αποφύγει την κριτική) ισχυροποιείται και ενδυναμώνεται, μάλλον προσθέτει αντί να αφαιρεί κινδύνους στην πορεία τους προς τις εκλογές. Η επιθετικότητα, είτε εκφράζεται με ένα μπαράζ ψεμάτων, χυδαιότητας και λαϊκισμού, είτε κρύβεται σε ένα καβούκι θυμού, δεν είναι πάντοτε ελκυστική για τους ψηφοφόρους.

Ο βασικός λόγος είναι ότι οι εποχές έχουν αλλάξει. Eχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι από το 2012. Ενώ, βρίζοντας τον λαό κανένας δεν κατάφερε να τον κερδίσει.