Στα νέα από τα παλιά

 

γράφει ο Πέτρος Μανταίος

 

 

Τώρα που εκδηλώθηκε η πρώτη φάση παντοδυναμίας του Κυριάκου Μητσοτάκη. Τώρα που η δυναμική είναι μαζί του, ακόμα και να φτάσει σε πλήρη κατίσχυση στις δεύτερες εκλογές· κι ας αφήσουμε στην άκρη τις ευελπιστούμενες 180 έδρες που εγείρουν ορέξεις εφόδου και στο Σύνταγμα.

 

Τώρα, αναλογίζομαι, πρώτον: Οτι η ψαλίδα Ν.Δ. (Μητσοτάκης) - ΣΥΡΙΖΑ (Τσίπρας) του σχεδόν 21%, είναι η δεύτερη μεγαλύτερη της Μεταπολίτευσης, με πρώτη, αυτήν των πρώτων εκλογών μετά τη δικτατορία, Ν.Δ. (Καραμανλής) - Ενωση Κέντρου (Μαύρος), 34%. Και δεύτερον: Εχω μια αίσθηση επιστροφής στα παλιά, έστω υπό νέες συνθήκες· μιας και από τότε πέρασε μισός αιώνας!

 

Το ποιες είναι οι «νέες συνθήκες» δεν είναι και το ευκολότερο να το περιγράψει κανείς. Το θέμα είναι ότι τότε, το 1974, βγαίναμε από μία δικτατορία, άρα η πρώτη δημοκρατική κυβέρνηση είχε ανάγκη πρόσθετης, αυξημένης ισχύος που το εκλογικό σώμα, ενστικτωδώς και αυθορμήτως, την παρείχε, έστω με οριακά δημοκρατική επιλογή την «ενός ανδρός αρχή», του μονοκομματικού κράτους.

 

Στα χρόνια που ακολούθησαν, το πολιτικό σύστημα της χώρας ισορρόπησε, μέσες-άκρες, σε δυο βασικούς πόλους, τον λεγόμενο δικομματισμό, δύο ισχυρών κομμάτων και προσωπικοτήτων: Ν.Δ. (Καραμανλής) - ΠΑΣΟΚ (Παπανδρέου)… και επίγονοι. Η ισορροπία αυτή, κάτω από τις γνωστές συνθήκες των μνημονίων και του οικονομικού/πολιτικού εξαναγκασμού τους, ανατράπηκε από δύο συνεχόμενες νίκες ενός «αουτσάιντερ» της Αριστεράς, τον ΣΥΡΙΖΑ (υπό τον Τσίπρα), με όσα επένδυσε και έλπισε, σε κόμμα και ηγέτη, το επιθυμητό, ίσως και το φαντασιακό των ψηφοφόρων.

 

Τι συνέβη τώρα, μετά από πενήντα χρόνια, και οι εκλογείς δείχνει να επιστρέφουν στην επιλογή του παλιού (νέας «κοπής») μοντέλου του μονοκομματισμού; Αυτό μένει να το δούμε τις επόμενες ημέρες. Μένει όμως πρωτίστως να το δουν, σοβαρά και εμπράκτως, τα κόμματα της αντιπολίτευσης! Διότι, αν τότε ο μονοκομματισμός ήταν άμυνα της δημοκρατίας, τώρα είναι μία σοβαρή απειλή εναντίον της.