Μαζική αποχώρηση μελών από τον ΣΥΡΙΖΑ Πιερίας

 

Με κείμενο υπογραφών 23 πρώην μέλη ανακοινώνουν την αποχώρησή τους από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης αφήνοντας σαφείς αιχμές κατά της νέας ηγεσίας.

Στην ανακοίνωσή τους καταγγέλλουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ απομακρύνεται από τις ιδρυτικές του αξίες, ενώ αναδεικνύουν προβληματικά στοιχεία στη νέα εποχή για το κόμμα, όπως η θέση στο Παλαιστινιακό, η ομιλία Κασσελάκη στον ΣΕΒ, αλλά και τα όσα συνέβησαν στην εκρηκτική συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής.

 

«Ο λόγος της αποχώρησής μας είναι καθαρά πολιτικός και ιδεολογικός.  Είναι η απόλυτη διαφωνία μας με τον νέο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και ό,τι πλέον πρεσβεύει. Έναν ΣΥΡΙΖΑ που οδηγείται μακριά από τις αρχές και τις θέσεις της ριζοσπαστικής αριστεράς και που με βάση τις εκφρασμένες απόψεις του αρχηγού του, προσεγγίζει νεοφιλελεύθερες θέσεις.

 

Οι ευθύνες της ηγεσίας του κόμματος, ήταν και είναι καθοριστικές γι' αυτή την πορεία» υπογραμμίζουν.

 

Αναλυτικά η ανακοίνωση

Μετά την διπλή συντριπτική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ στις τελευταίες εκλογές, την αποχώρηση του Α.Τσίπρα από την προεδρία του κόμματος και την εκλογή της νέας ηγεσίας, αναμέναμε μια ευρεία εσωκομματική συζήτηση για τα λάθη που έγιναν και για την από εδώ και πέρα στρατηγική του κόμματος, προκειμένου η Αριστερά να συνεχίσει να παραμένει ηγετική δύναμη στη μεταμνημονιακή εποχή και ως τέτοια να βρεθεί ξανά σε θέση κυβέρνησης.

 

Δημοσκόπηση με εκπλήξεις: Ποια η διαφορά ΝΔ με ΣΥΡΙΖΑ – Τι ποσοστό παίρνει η Νέα Αριστερά

ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ Πιερίας: Παγκόσμια ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών.

Μετά τις τελευταίες εσωκομματικές εκλογές, η ηγετική ομάδα του κόμματος, με εντολέα το νέο πρόεδρο, παρακάμπτει και απαξιώνει συστηματικά συλλογικές διεργασίες και αποφάσεις, ενώ αποστασιοποιείται από θέσεις αρχής και καταστατικές λειτουργίες του ίδιου μας του κόμματος.

 

Από την επίσημη θέση του ΣΥΡΙΖΑ για το Παλαιστινιακό ζήτημα και την τοποθέτησή στο ΣΕΒ για τις σχέσεις κεφαλαίου – εργασίας, έως τις «εντολές» για διαγραφές ιστορικών στελεχών και πρώην υπουργών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, εμπεδώνεται με τον πιο επίσημο τρόπο ότι το κόμμα πλέον θα λειτουργεί υπό το δόγμα «ενός ανδρός αρχή» και κάθε κομματική λειτουργία πλέον θα φαντάζει ανούσια.

 

Η κορύφωση δε, αυτής της πορείας, ήρθε με τη διχαστική εισήγηση του προέδρου στην Κεντρική Επιτροπή, η οποία έρχεται να επισημοποιήσει και να νομιμοποιήσει τον κανιβαλισμό, την χλεύη και την απαξίωση οποιασδήποτε διαφοροποίησης, καθώς και να εισάγει νέα ήθη όσον αφορά τον εσωτερικό διάλογο. Ένας διάλογος ο οποίος, ο οποίος μέχρι πρότινος λάμβανε χώρα με την μορφή fake news, δολοφονίες χαρακτήρων στα κοινωνικά δίκτυα και τοξικότητα. Την ίδια στιγμή που η ηγεσία διερύγνυε τα ιμάτια της για την ενότητα, τροφοδοτούσε τα media με αήθεις δηλώσεις και γεγονότα που προσεγγίζουν την “λογική της κλειδαρότρυπας”.

 

Ο λόγος της αποχώρησής μας είναι καθαρά πολιτικός και ιδεολογικός.

 

Είναι η απόλυτη διαφωνία μας με τον νέο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και ό,τι πλέον πρεσβεύει. Έναν ΣΥΡΙΖΑ που οδηγείται μακριά από τις αρχές και τις θέσεις της ριζοσπαστικής αριστεράς και που με βάση τις εκφρασμένες απόψεις του αρχηγού του, προσεγγίζει νεοφιλελεύθερες θέσεις. Οι ευθύνες της ηγεσίας του κόμματος, ήταν και είναι καθοριστικές γι' αυτή την πορεία.

 

Η επιλογή της αποχώρησης δεν ήταν μια εύκολη υπόθεση. Είναι όμως μια πράξη ευθύνης καθώς δεν μπορούμε να γινόμαστε μάρτυρες αλλά και συνυπεύθυνοι\ες της ταχύτατης μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα μόρφωμα με απροσδιόριστη πολιτική ταυτότητα. Ένα κόμμα που απομακρύνεται από οτιδήποτε μπορεί να θυμίζει τις ιδρυτικές του αρχές, τις ιδέες και τα οράματα που υπηρετήσαμε, αλλά και τους αγώνες που από κοινού δώσαμε με συντρόφους/ισσες εντός του και στην κοινωνία. (*)

 

Οι υπογράφοντες

Αμανατίδης Χάρης

Αρβανίτη Μαίρη, πρώην μέλος Ν.Ε.

Δημητσάκης Φίλιππος

Κάργα Αναστασία

Κάργα Βαΐτσα

Καστόρης Αστέριος, πρώην βουλευτής και μέλος συντονιστικού γραφείου Ν.Ε. Κουμαντάκη Ελένη

Κατσαμάγκα Λουκία

Μητρόπουλος Αντώνης

Μουκριώτου Βασιλική

Μπέση Σταματία

Ορφανίδης Λάζαρος

Ορφανίδου Ελένη

Παπαθανασίου Νίκος

Πελάγου Άρτεμις

Ρεμπατσιός Αριστείδης, πρώην αναπληρωτής συντονιστής Ν.Ε Συμεωνίδης Στάθης, πρώην μέλος συντονιστικού γραφείου της Ν.Ε Τερζή Αναστασία

Τουμάζος Χρήστος

Τριανταφυλλίδου Ελένη

Τριανταφύλλου Γιώργος

Χαϊλατζίδου Βέτα

Χατζηστογιάννης Νίκος, πρώην μέλος συντονιστικού γραφείου της Ν.Ε

(*): υπάρχει μεγάλος αριθμός πρώην μελών που συνυπογράφουν το κείμενο, που δεν επιθυμούν την δημοσιοποίηση των ονομάτων τους.

Το 2024 ξεκίνησε με την στοχοποίηση ενός παιδιού και όχι, δεν μας κάνει εντύπωση

 

Η διασπορά των fake news έγινε πιο γρήγορα και από τη διασπορά του κορονοϊού στα πάρτι. Οι ακροδεξιοί και οι δικαιωματιστές βοήθησαν σε αυτό.

  

 

“New year, new me” και το ακροδεξιό τρολ, πασαλειμμένο με ζάχαρη άχνη, αφήνει στο τραπέζι το ποτήρι με τη φθηνή σαμπάνια που βρήκε σε προσφορά λόγω των ημερών και ανοίγει το κινητό του για να: α) μας ενημερώσει ότι κέρδισε το φλουρί, β) ετοιμάσει τη μουσική λίστα για το πάρτι που ξεκινά σε λίγα λεπτά, γ) σχολιάσει το μελαχρινό κορίτσι δίπλα στον Χάρη Δούκα, δ) το «γ».

 

Στη μικρή, διανθισμένη με πολλά tweets και ευχές, ιστορία μας, το τρολ αποφάσισε να πατήσει snooze στην υπόσχεση που έδωσε στον εαυτό του λίγο πριν αλλάξει ο χρόνος και να γίνει καλύτερος άνθρωπος από τον άλλο μήνα. Η καλοσύνη, η καθαρή σκέψη και η εγκράτεια, μπορούν να περιμένουν, ένας καλός σχολιασμός της επικαιρότητας στο Χ, όχι.

 

 

Έτσι, αφού χαλάρωσε τη γραβάτα που τόσο τον έσφιγγε, κάθισε στον καναπέ, έβαλε το δεξί του πόδι πάνω από το αριστερό και επέλεξε την απάντηση «3». Πάτησε το κόκκινο κουμπί. Η επιλογή μεταξύ του «γ» και το «δ» ήταν ιδιαίτερα δύσκολη, αν παρατηρήσετε καλά, θα δείτε μικροσκοπικές σταγόνες ιδρώτα στους κροτάφους του.

 

Και κάπως έτσι, ξεκινάει το πρωτοχρονιάτικο, 100% σουρεαλιαστικό παραμύθι μας το οποίο είναι ακατάλληλο για παιδιά. Βλέπετε, πρωταγωνιστεί σε αυτό ένα μικρό κορίτσι -μελαχρινό, δυστυχώς για εκείνο και τους γονείς του. Ναι, δε βγάζει νόημα το παραπάνω, αλλά τι έβγαζε νόημα όσο περνούσαμε το κατώφλι του 2024; Εδώ μία κοπέλα, στην εκπνοή του χρόνου, απολύθηκε επειδή είχε braids. Δεν είναι fake news, ισχύει, σε αντίθεση με τα όσα γράφτηκαν για το «προσφυγόπουλο».

 

 

Το «προσφυγόπουλο», λοιπόν, που εμφανίστηκε στο πλάι του Χάρη Δούκα στην αντίστροφη μέτρηση, είναι η κόρη της Νάνσυς Ζαμπέτογλου και του Νάσου Γαλακτερού. Όμως αυτό μικρή σημασία έχει. Η μικροπολιτική μέσω της στοχοποίησης ενός παιδιού είναι το θέμα μας.

 

Ο Θάνος Πλεύρης, με αφορμή τις παλαιστινιακές σημαίες που υψώθηκαν στο Σύνταγμα, είπε να κάνει ένα μικρό διάλειμμα από τις οικογενειακές διαφωνίες που έχουν προκύψει το τελευταίο διάστημα και να ασκήσει κριτική στον Χάρη Δούκα. Δεν ήθελε και πολύ. Αντλώντας θάρρος από την τοποθέτηση του πρώην υπουργού Υγείας, τα τρολ έστησαν το δικό τους ακροδεξιό πάρτι στο διαδίκτυο.

Στον δήμο της Αθήνας μία σημαία υψώνεται και αυτή είναι της Πατρίδας μας της Ελλάδας. Τις σημαίες άλλων κρατών να τις υψώνει ο νέος δήμαρχος στο σπίτι του.

— Θάνος Πλεύρης (@thanosplevris) January 1, 2024

 Η συντονισμένη επίθεση στον Χάρη Δούκα είχε παράπλευρες απώλειες και αφού εξαντλήθηκε το topic «παλαιστινιακές σημαίες στην Ελλάδα μας», οι ακροδεξιοί έφτασαν σε σημείο να επιτεθούν στο κοριτσάκι. Είναι μελαχρινό, άρα είναι προσφυγόπουλο, άρα αλλοιώνονται συνειδήσεις μέσω της τηλεόρασης και μάλιστα από τον δήμαρχο της Αθήνας. Μιλάμε για πλεκτάνη!

Μερικά απο τα σχόλια που γράφτηκαν μέχρι να ξεκαθαρίσει η κατάσταση με το κοριτσάκι που είχε ο Δούκας μαζί του στη σκηνή για την αλλαγή του χρόνου.Αν δεν έχετε σιχαθεί ακόμα τη φάρα μας,έχετε μιά πολύ καλή ευκαρία να το κάνετε τώρα.

(🎥evangian)#Συνταγμα #πρωτοχρονια #Δουκας pic.twitter.com/p8kc2lyfsD

— antonis kelaidonis (@antonkelaidon) January 1, 2024

Η διασπορά των fake news έγινε πιο γρήγορα και από τη διασπορά του κορονοϊού στα οικογενειακά τραπέζια. Διαβάσαμε ότι το κοριτσάκι είναι μέλος της Χαμάς, των Ταλιμπάν κι ότι ο Δήμος Αθηναίων δεν επέτρεψε σε Έλληνες να πάρουν μέρος στην εκδήλωση. Σαν να μην έφτανε αυτό, οι «απέναντι», θέλοντας να προστατεύσουν το κορίτσι ή απλώς να κάνουν μια βουτιά στην πισίνα του δικαιωματισμού, βοήθησαν χωρίς να το γνωρίζουν τους πρώτους.

 

Διαβάσαμε ότι ο νέος δήμαρχος της Αθήνας ανέβηκε στη σκηνή με ένα παιδί από την Παλαιστίνη και έστειλε ισχυρό μήνυμα ειρήνης αλλά και αλληλεγγύης στα θύματα του πολέμου στη Γάζα. Και οι δύο πλευρές, χρησιμοποίησαν ένα κορίτσι για να υπερασπιστούν τα «πιστεύω» τους, πατώντας πάνω σε ψευδείς ειδήσεις.

Αν δεν ήταν στη μέση ένα παιδί, σήμερα θα μιλούσαμε για την αστεία στιγμή που ένωσε το 2023 και το 2024, αποτέλεσμα του παραλογισμού που επικρατεί στα social media και την ελληνική κοινωνία που κρίνει και έχει άποψη για τα πάντα, χωρίς να γνωρίζει -όπως αποδείχθηκε ξανά- τίποτα.

 

Εφόσον έχουμε να κάνουμε με την στοχοποίηση ενός παιδιού, όμως, το γέλιο κόβεται και τη θέση του, παίρνει ένας ακόμα προβληματισμός. Μέχρι να πάρει τη θέση του ένας άλλος.  

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΔΕΔΕΣ  

   

Χρόνια Πολλά - Καλή χρονιά.!

 

"Ο παλιός χρόνος φεύγει και ελπίζω να πάρει μαζί του όλες τις ψεύτικες υποσχέσεις και όσα γεγονότα μας πλήγωσαν για μια καλύτερη ζωή. Εύχομαι η καινούργια χρονιά να είναι σύμμαχος μιας μεγάλης "επανάστασης" για μια ζωή ανθρώπινη με "ΕΙΡΗΝΗ" και "ΥΓΕΙΑ" πάνω απ’ όλα."

Σ.Φ

Ποιος περιμένει λιγότερη βία από του χρόνου;

 

Στην Αθήνα, στην Θεσσαλονίκη, στην Πράγα, στην Ουκρανία, στο Ισραήλ και τη Γάζα (κάθε θανάτωση αμάχου αποτελεί φόνο), τα περιστατικά εκπλήσσουν με την ωμότητα και τον αριθμό τους. Μπορούμε να ελπίζουμε σε κάποια  αντιμετώπιση ή σε μείωσή τους  στο νέο χρόνο, ή θα περιμένουμε μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα τις νέες εκπλήξεις;

 

 γράφει ο Νίκος Παρασκευόπουλος

 

Οι φόνοι δεν αποτελούν ευπρόσδεκτο θέμα στη στροφή του χρόνου. Εν τω μεταξύ οι ειδήσεις δεν πειθαρχούν και δεν σβήνονται από τον ορίζοντα. Στην Αθήνα, στην Θεσσαλονίκη, στην Πράγα, στην Ουκρανία, στο Ισραήλ και τη Γάζα (κάθε θανάτωση αμάχου αποτελεί φόνο), τα περιστατικά εκπλήσσουν με την ωμότητα και τον αριθμό τους. Μπορούμε να ελπίζουμε σε κάποια  αντιμετώπιση ή σε μείωσή τους  στο νέο χρόνο, ή θα περιμένουμε μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα τις νέες εκπλήξεις;

 

Αμέσως μετά το πολύνεκρο μακελειό που στοίχισε τη ζωή  14 ατόμων  στο πανεπιστήμιο της Πράγας ακούστηκε και κυκλοφόρησε πολύ η αγωνιώδης φράση «Προσπαθούμε να καταλάβουμε τί έγινε. Πότε προλάβαμε να γίνουμε Αμερική και δεν το συνειδητοποιήσαμε;». Όμως, χωρίς αντίληψη των πραγμάτων δεν υπάρχει πρόληψη. Κρύβοντας για παράδειγμα τους αριθμούς για τους πνιγμένους πρόσφυγες στη Μεσόγειο, δεν παράγουμε ησυχία, αλλά τον επόμενο όλεθρο.         

 

Το φαινόμενο των μαζικών φονικών επιθέσεων σε σχολεία αναπτύχθηκε πρώτα στις ΗΠΑ. Η Πράγα αποτελεί μια πρόσφατη γεωγραφική επέκταση. Όλοι γνωρίζουν ότι βραχυπρόθεσμες λύσεις και αντιδράσεις παρέχει μόνο η Αστυνομία. Αποτελεί συνθήκη αναγκαία όταν συνδυάζεται με τη δικαιοσύνη, αλλά καθόλου επαρκή. Η πρόληψη προϋποθέτει έγκαιρες διαγνώσεις και εξηγήσεις και εντέλει κοινωνικές στρατηγικές σε βάθος χρόνου. Αλλιώς, από το κλίμα  επηρεάζεται και η ίδια η Αστυνομία, θρηνώντας τραγικά θύματα ή παράγοντας αυτή βία.

 

 

Χρειάζεται λοιπόν να εξοικειωθούμε με μια ανεπιθύμητη και αλλόκοτη πραγματικότητα. Να προσθέσουμε νέες εξηγήσεις, χωρίς να ξεχάσουμε τις παλιές. Η βία οπωσδήποτε ξέφυγε από τα μέτρα και τα αρχέγονα βιοκοινωνικά της χαρακτηριστικά, ξέφυγε από τα αφηγήματα που βοηθούν να την καταλάβουμε (βιογενετική επιθετικότητα, βία – μαμή της Ιστορίας, εθνικοί ανταγωνισμοί, ξεκαθαρίσματα  λογαριασμών, πατριαρχική ζήλεια, κτηματικές διαφορές, εξουσιαστική απληστία, βεντέτες οπαδών και άλλα ανάλογα). Τώρα διεισδύει απρόσμενη και σε τακτοποιημένες γειτονιές, σχολεία, ήσυχα σπίτια. Ο όρος – ιδέα «τρομοκρατία» θεσμοποιήθηκε, αλλά  επίσης σχετικοποιήθηκε σε πολλές περιπτώσεις επιλεκτικά, δεν αποσόβησε.

 

Καθώς λοιπόν οι αιτίες  αναζητούνται, θυμίζω μερικές σκόρπιες γνώμες και ενστάσεις που διατυπώθηκαν εδώ το 2023.

 

 

Ο πολίτης  στην εποχή της επιτάχυνσης ωθείται να μη χάνει χρόνο με εξηγήσεις, παρά να καταπίνει  στιγμιαίους συνειρμούς. Στην ώρα της οργής, του φόβου, αυτοί θα τον κινητοποιούν. Συνηθίζει (τον συνηθίζουν) να μην ζυγίζει  στην είδηση το αποτρεπτικό περιεχόμενο, αλλά να προσέχει μόνο τον τίτλο και την εικόνα. Εκεί κατοικοεδρεύει το μήνυμα – μιμίδιο, το  meme. Άγριο, καθόλου λογικό ή αστείο. Παράλληλα οι συστημικές προτροπές του Law and Order για άμετρη  κατασταλτική αυστηρότητα  πλασάρουν διαρκώς και επίμονα το δίδαγμα  «μόνο από βία καταλαβαίνει ο άλλος». «Ψηφίστε το κόμμα μας με ισοπεδωτικές ποινές και δυο κινήσεις θα εξαφανίσει το έγκλημα».  Οι παλιές παρόλες  «οι άλλοι χρειάζονται μαστίγιο ή βρεμένη σανίδα ή ένα λοχία με τουφέκι  κλπ » αλλάζουν ύφος, όχι ήθος, αναδιατυπώνονται  και πλάθουν  νταήδες και αυτοσχέδιους τιμωρούς. Κρύβουν ότι την ειρήνη τη φέρνουν ο διάλογος και η δικαιοσύνη.

 

Λιγότερη βία από του χρόνου μπορεί να περιμένει μόνο όποιος θα τη διεκδικήσει.  Όποιος, για παράδειγμα, θα αγωνιστεί για ανόρθωση των δημόσιων αυτοδιοικούμενων  πανεπιστημίων,  όπου να μπορούν να μαθαίνουν τα ζωτικά εργαλεία της φύσης και της πολιτικής όλοι οι νέοι, πλούσιοι ή φτωχοί..

Με βροχή αστεριών

 

γράφει ο Πέτρος Μανταίος

 

Αντιγραφή από ημερολόγιο: «Τετάρτη, 27 Δεκεμβρίου 2023, 5:36. Κάπου δεν τα λέει καλά το δελτίο καιρού· αν και, τελευταία, το συνηθίζει. Ομως το σημερινό είναι εντυπωσιακό: και 9 βαθμοί θερμοκρασία κάτι πάει κι έρχεται· αν και δεν ταιριάζει, στους 18,8 μες στο σπίτι, παρόλο που έχω ρυθμίσει τον θερμοστάτη στους 18· είναι δηλαδή το σπίτι ζεστό από μόνο του. Αλλά υγρασία 100% –που σημαίνει βροχή– με την επιπλέον ένδειξη “κυρίως νεφελώδης” και με... φεγγαράδα, είναι τρελή αναντιστοιχία διάγνωσης και πραγματικότητας· κι άσε την πρόγνωση!

 

 

»Πανσέληνος του Δεκέμβρη χθες, που –με υπολογισμούς αστρολόγων υποθέτω– θεωρείται η πιο τυχερή της χρονιάς, αν και ονομάζεται, λόγω της εποχής, “Ψυχρή Σελήνη”· την είδα από τη βεράντα, με θέα τον φωτισμένο Παρθενώνα, κι είναι μια χαρά θερμή· έχω αυτό το προνόμιο: καληνυχτίζω και καλημερίζω την Ακρόπολη, κάθε μέρα· ευτυχώς, από το Παγκράτι, δεν διακρίνεται το τσιμέντωμα της κ. Μενδώνη.

 

»Από τους μοϊκανούς Ινδιάνους, η τελευταία πανσέληνος του χρόνου έχει ονομαστεί Φεγγάρι Μακράς Νύχτας (Long Night Moon), καθώς ανατέλλει στις “μεγαλύτερες” νύχτες του χρόνου, κοντά στο χειμερινό ηλιοστάσιο. Λάμπει δε πάνω από τον ορίζοντα για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Κατά τη Θεογονία του Ησίοδου η Σελήνη είναι κόρη του Υπερίωνα και της Θείας, αδελφή της Ηούς (Αυγής) και του Ηλιου, που τη φωτίζει αιωνίως λόγω στενής... συγγένειας.

 

 

»Ετυμολογείται από το σέλας (φως), φωτεινή, λαμπερή... Ηράσθη θνητό, βοσκό, πλην ομορφόπαιδο, τον Ενδυμίωνα. Για χάρη της ο Δίας του χάρισε αθανασία και διαρκή νεότητα, πλην κοιμώμενου. Επισκεπτόταν λοιπόν κάθε βράδυ τον ομορφονιό η Σελήνη στον ύπνο του και έκανε... ό,τι έκανε (απαιτείται γονική συναίνεση!)· και επειδή μιλάμε για μυθολογία, το κάνει ακόμα...».

 

Με την πιο τυχερή πανσέληνο της χρονιάς να λάμπει ακόμα, καίτοι στη χάση της. Εύχομαι σε όλες/όλους Καλή Χρονιά, με Υγεία και Τύχη! Βγαίνω με βροχή... αστεριών!

Η χρονιά που αποκάλυψε μια χώρα

 

Το 2023 δοκιμάστηκε κυρίως η κοινωνία, η οποία έκανε τη δική της αξιολόγηση.

 

γράφει ο Γιάννης Παντελάκης

 

 

Oι ελαστικές συνειδήσεις, οι μειωμένες προσδοκίες, οι χαμηλές απαιτήσεις για το συλλογικό καλό, ο περίκλειστος κόσμος μας, αποτελούν τις ιδανικές συνθήκες για να μπει και η χώρα μας σε επικίνδυνους δρόμους. Εικονογράφηση: bianka/ LIFO

 

«Πολλές κυβερνητικές προσπάθειες να υπονομευτεί η δημοκρατία είναι “νόμιμες” με την έννοια ότι εγκρίνονται από το νομο θετικό σώμα ή γίνονται αποδεκτές από τα δικαστήρια. Μπορούν ακόμη και να απεικονιστούν ως προσπάθειες για τη βελτίωση της Δημοκρατίας».*

 

Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΕΝΟΣ τρένου που εκτελεί ένα συνηθισμένο καθημερινό δρομολόγιο κοστίζει πενήντα επτά ζωές και δεκάδες τραυματίες, επιβεβαιώνοντας ότι ζούμε καθαρά από τύχη και δεν υπάρχει προστασία πουθενά. Πολλές πυρκαγιές καταστρέφουν ανθρώπινες ζωές, ισοπεδώνουν τεράστιες εκτάσεις και προκαλούν την εκκένωση πολλών οικισμών, ακόμα και νοσοκομείων. Μεγάλες βροχές και πλημύρες παρασύρουν στο πέρασμά τους τα πάντα, ανθρώπους, ζώα και τεράστιες περιουσίες.

 

Ένα ναυάγιο στέλνει στον βυθό της θάλασσας ανοιχτά της Πύλου περίπου επτακόσιους πενήντα καταραμένους, οι οποίοι αναζητούσαν μια καλύτερη τύχη. Η χώρα γνωρίζει δυο συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις μέσα από τις οποίες αναδεικνύεται μια μεγάλη συντηρητική στροφή της κοινωνίας. Το δεύτερο(;) σε δύναμη κόμμα της Βουλής αναζητεί έναν Μεσσία που θα το βγάλει από τα αδιέξοδα και την κρίση που βιώνει.

 

Αν υπάρχουν κάποιες χρονιές που ξεχωρίζουν από τις υπόλοιπες, όχι απαραίτητα με θετικό πρόσημο, το 2023 διεκδικεί βάσιμα μια θέση ανάμεσα σε αυτές, το αξίζει. Ήταν μια χρονιά γεμάτη μεγάλα, σημαντικά, συχνά συγκλονιστικά και αρνητικά γεγονότα που δεν μας άφησε ποτέ να πλήξουμε. Συμβαίνει όμως κάτι παράδοξο με αυτά. Λόγω της μεγάλης συχνότητάς τους και ενδεχομένως λόγω μειωμένων αντανακλαστικών, η κοινωνία δυσκολεύεται να τα παρακολουθήσει και να τα ιεραρχήσει όπως τους αρμόζει.

 

Αν υπάρχουν κάποιες χρονιές που ξεχωρίζουν από τις υπόλοιπες, όχι απαραίτητα με θετικό πρόσημο, το 2023 διεκδικεί βάσιμα μια θέση ανάμεσα σε αυτές, το αξίζει.

Έχουν τόση δύναμη, συμβαίνουν τόσο συχνά και μεταδίδονται με τόσο μεγάλη ταχύτητα που οι άνθρωποι αδυνατούν ακόμα και να τα επεξεργαστούν, να βγάλουν συμπεράσματα, να τα κατατάξουν σε μια αξιολογική κλίμακα και, τελικά, όταν πηγαίνουν στην κάλπη, αυτά απουσιάζουν από τη σκέψη και τη συνείδησή τους.

  

Μόλις ολοκληρώνεται ένα γεγονός το διαδέχεται ένα δεύτερο, πάλι ιδιαίτερης σημασίας, και συμβαίνει συχνά όλα αυτά να περνάνε στο συλλογικό μας υποσυνείδητο σχεδόν ακατέργαστα, χωρίς να προλαβαίνουμε να σκεφτούμε και να κάνουμε μια ορθολογική εκτίμηση η οποία θα μας δώσει τη δυνατότητα να κρίνουμε αντικειμενικά όσο αυτό είναι εφικτό. Έτσι, σχεδόν ασυνείδητα, διαμορφώνονται συμπεριφορές με βάση το θυμικό, παραστάσεις της στιγμής, την αναζήτηση του μικρότερου κακού· με έναν τρόπο εθιζόμαστε στο να ζούμε με ιδιαίτερα χαμηλές προσδοκίες και αυτό μας αρκεί..

 

Σε όλα αυτά συμμετοχή έχουν και πολλά μέσα ενημέρωσης, ιδιαίτερα τηλεοπτικά, που μεταδίδουν όσα συμβαίνουν με ένα περιγραφικό και επιδερμικό τρόπο, αρκεί αυτός να εντυπωσιάσει τους αποδέκτες. Αρκετά από αυτά αποφεύγουν την έρευνα και την παράθεση στοιχείων που θα βοηθήσουν να καταλάβουμε γιατί συνέβη ό,τι συνέβη, αποφεύγουν να δώσουν συνέχεια σε ένα σημαντικό γεγονός, εμποδίζοντας, όσους ενδιαφέρονται, να δουν τη μεγάλη εικόνα. Έτσι, αρκούνται στις μικρές και εντυπωσιακές.

 

Σύντομα, όσα συνέβησαν και με τον τρόπο που συνέβησαν μοιάζει να αποτελούν μακρινό παρελθόν. Άλλωστε, ένα νέο, μεγάλο γεγονός μάς περιμένει προσεχώς, που θα σκεπάσει το προηγούμενο, δεν έχουμε χρόνο να σκεφτούμε τα παλιά και ας συνέβησαν πριν από λίγους μήνες και ας προκάλεσαν μικρές ή μεγάλες τραγωδίες.

 

Μέσα από όλα αυτά τα μεγάλα που έγιναν το 2023 δοκιμάστηκαν τα κόμματα και το πολιτικό προσωπικό, οι θεσμοί, δοκιμάστηκε η χώρα σε πολλά και διαφορετικά επίπεδα, δοκιμάστηκε κυρίως η ίδια η κοινωνία, η οποία έκανε τη δική της αξιολόγηση, με βάση την οποία λειτουργεί σήμερα. Αν σκεφτεί κάποιος τη συμπεριφορά αν όχι της πλειονότητας αλλά σίγουρα ιδιαίτερα μεγάλης μερίδας του κόσμου, θα βγάλει ένα ασφαλές συμπέρασμα: τα ενδιαφέροντά της (και) λόγω της καθημερινής προσπάθειας για επιβίωση περιορίζονται στα τρέχοντα και όσα αφορούν την προσωπική ζωή. Η ανησυχία για όσα συμβαίνουν γύρω μας περιορίζεται, το ατομικό κυριαρχεί έναντι του συλλογικού: οι επιστήμονες θα μιλούσαν για την αρχή της παρακμής μιας κοινωνίας.

 

 

Όλες οι μετρήσεις που καταγράφουν τη διάθεση της κοινής γνώμης δείχνουν ότι δύο πόλεμοι που βρίσκονται σε εξέλιξη απασχολούν πια ως γεγονότα πολύ λίγους και όχι στον βαθμό που αντικειμενικά πρέπει να απασχολούν οι πόλεμοι· ένα μεγάλο σκάνδαλο, όπως αυτό των υποκλοπών, θεωρείται άνευ ιδιαίτερης σημασίας· η μεγάλη απαξίωση και υποβάθμιση θεσμών όπως οι ανεξάρτητες αρχές δεν κρίνεται ως κάτι σημαντικό, το ότι χάθηκαν επτακόσιες πενήντα ζωές μεταναστών αντιμετωπίζεται συχνά με μια φράση που συνοψίζει μια σχεδόν κυνική πολιτική στάση: «κρίμα, αλλά προέχουν τα δικά μας».

 

Έτσι, ή κάπως έτσι, πορεύεται η ελληνική κοινωνία όχι μόνο τη χρονιά που κλείνει αλλά και τα χρόνια που προηγήθηκαν, άλλωστε η κοινωνική και πολιτική συμπεριφορά είναι άθροισμα βιωμάτων μεγάλου χρόνου. Στην πορεία της αυτή η κοινωνία δείχνει μεγάλα περιθώρια ανοχής ακόμα και για όσους την επηρέασαν αρνητικά, εκφράζει μεγάλους φόβους, και ως μηχανισμούς άμυνας επιλέγει την ιδιωτικότητα και μικρούς περίκλειστους κόσμους, κινείται πιο συντηρητικά γιατί θεωρεί ότι αυτό τής δίνει ασφάλεια, μοιάζει παραδομένη σε όσα συμβαίνουν και δεν αντιδρά. Προτιμά την ησυχία της, που όμως τη βυθίζει πιο βαθιά.

 

Στη χρονιά που πέρασε επιβεβαιώθηκε, για παράδειγμα, η πολιτική βούληση της κυβέρνησης να απαξιώσει περισσότερο θεσμούς όπως οι ανεξάρτητες αρχές που θα λειτουργούσαν ως αντίβαρο σε μια μικρή ομάδα υπερεξουσιών που έχει συγκεντρωθεί στο Μέγαρο Μαξίμου και προσπαθεί να επηρεάσει, εκτός από τους θεσμούς, τα ΜΜΕ ακόμα και τη Δικαιοσύνη.

 

 

Ο Χρήστος Ράμμος, ένας κατά κοινή ομολογία ακέραιος δικαστής, αναγκάστηκε να καταγγείλει την ολιγωρία της Δικαιοσύνης για το σκάνδαλο και αυτό είχε κόστος για τον ίδιο. Φωτ.: Νίκος Παλαιολόγος/ SOOC

Στην περίπτωση των υποκλοπών αποδείχτηκαν με έναν χαρακτηριστικό τρόπο οι κυβερνητικές παρεμβάσεις, ο ίδιος ο πρωθυπουργός επιτέθηκε στην ΑΔΑΕ και τον πρόεδρό της, ενώ με υπόγειους ή ακόμα και ευθείς τρόπους αυτή η επίθεση εκφράστηκε και από τα προσκείμενα στην κυβέρνηση μέσα ενημέρωσης. Ο Χρήστος Ράμμος, ένας κατά κοινή ομολογία ακέραιος δικαστής, αναγκάστηκε να καταγγείλει την ολιγωρία της Δικαιοσύνης για το σκάνδαλο και αυτό είχε κόστος για τον ίδιο.

 

Αυτό είναι απλώς ένα παράδειγμα ενδεικτικό, το οποίο αναφέρεται στο παρόν σημείωμα περισσότερο για να αναδειχθεί η παθητική στάση μεγάλου μέρους της κοινωνίας σε σχέση με ένα μεγάλο σκάνδαλο, όπως αυτό των υποκλοπών, που αφορά την ίδια τη λειτουργία της δημοκρατίας. Είμαστε ελαστικοί στην κριτική μας, δεν μας απασχολεί ιδιαίτερα το αν η κεντρική εξουσία προσπαθεί να επιβάλει την επιρροή της σε όποιους θεσμούς μπορεί να λειτουργήσουν ως αντίβαρο σε όποιες κυβερνητικές αυθαιρεσίες· ακόμα, δεν δείχνουμε να μας αγγίζει ένα μεγάλο δράμα, όπως αυτό με τους μετανάστες που πνίγηκαν ανοιχτά της Πύλου.

 

Με τον τρόπο αυτό, και αρκετούς άλλους, έχει δημιουργηθεί ένας σύγχρονος ανθρωπότυπος ο οποίος θέλει απλώς την ησυχία του. Δεν εκφράζει όλους, εκφράζει σίγουρα πολλούς. Η κυβέρνηση έχει κάθε λόγο να τρίβει τα χέρια της από ικανοποίηση, οι μειωμένες προσδοκίες μας την εξυπηρετούν.

 

Κάπως έτσι, όμως, οι εξουσίες, χρησιμοποιώντας νόμιμα ή στα όρια της νομιμότητας μέσα, καταφέρνουν να ροκανίζουν τις δημοκρατίες. Δύο σημαντικοί καθηγητές του Χάρβαρντ, οι Steven Levitsky - Daniel Ziblatt, το όχι και τόσο μακρινό 2018, επισήμαναν αυτούς τους κινδύνους.

 

Σε ένα βιβλίο που είχε τον ιδιαίτερα ανησυχητικό τίτλο Πώς πεθαίνουν οι δημοκρατίες αναφέρουν πως «από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου οι περισσότερες δημοκρατικές καταρρεύσεις προκλήθηκαν όχι από στρατηγούς και στρατιώτες αλλά από τις ίδιες τις εκλεγμένες κυβερνήσεις». Μελέτησαν ένα μεγάλο πρόβλημα των καιρών μας που αφορά την υιοθέτηση αυταρχικών πολιτικών και την υπονόμευση των δημοκρατιών μέσα από διαδικασίες ελέγχου των θεσμών που λειτουργούν στο πλαίσιο των δημοκρατιών.

 

Οι δυο καθηγητές βασίστηκαν στη μελέτη δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων που άσκησαν ή ασκούν αυταρχικές πολιτικές και αναφέρουν ως χαρακτηριστικά παραδείγματα τη Γεωργία, την Ουγγαρία, την Πολωνία (κρίνοντας το καθεστώς πριν από τις πρόσφατες εκλογές), τη Ρωσία κ.ά., δηλαδή χώρες με τις οποίες θα ήταν εντελώς αδόκιμο να συγκριθεί η δική μας. Η Ελλάδα δεν είναι Ουγγαρία και ο Μητσοτάκης δεν είναι Όρμπαν.

 

Όμως οι ελαστικές συνειδήσεις, οι μειωμένες προσδοκίες, οι χαμηλές απαιτήσεις για το συλλογικό καλό, ο περίκλειστος κόσμος μας, αποτελούν τις ιδανικές συνθήκες για να μπει και η χώρα μας σε επικίνδυνους δρόμους. Αναρωτιέμαι, όταν έρθει η ώρα της κυβερνητικής φθοράς, ποιος θα την εισπράξει; Σίγουρα όχι ο Κασσελάκης που ισχυρίζεται ότι διεκδικεί μια θέση ως ο δεύτερος πόλος της εξουσίας.

 

*Steven Levitsky - Daniel Ziblatt, Πώς πεθαίνουν οι δημοκρατίες, εκδόσεις Μεταίχμιο

 

  

Fake news και επιβεβαίωση πηγής στην αρχαία Ελλάδα.

 

Οι αρχαίοι είχαν εντοπίσει το πρόβλημα των ψευδών ειδήσεων, επειδή αυτές συνήθως έφταναν από ανεπίσημες πηγές, πράγμα που καθιστούσε πολύ δύσκολη την αξιολόγησή τους. Για παράδειγμα:

 

Οι έμποροι σιτηρών συχνά διέδιδαν φήμες για καταιγίδες και ναυάγια για να αυξήσουν τις τιμές (τακτική που κι οι εχθροί χρησιμοποιούσαν κατά τη διάρκεια πολέμου)

 

Όταν ένας κουρέας διέδωσε την είδηση της καταστροφής που έπαθαν οι Αθηναίοι στην Σικελία το 413 π.Χ., την οποία άκουσε από έναν επιζώντα στρατιώτη, τον κατηγόρησαν για διασπορά αναταραχής και βασανίστηκε έως ότου κάποια στιγμή επιβεβαιώθηκε η ιστορία του.

 

Πως προσπαθούσαν λοιπόν να αξιολογήσουν τέτοιες ειδήσεις οι αρχαίοι;

 

Πρώτα, εξέταζαν την «ταυτότητα» του ομιλητή: ποια ήταν τα διαπιστευτήριά του;

Μετά, έβλεπαν τη θέση του ομιλητή. Αν ο παραπάνω φτωχός κουρέας ήταν ένας αριστοκράτης, μπορεί και να τον είχαν πιστέψει.

Οι αναφορές από πρώτο χέρι ήταν σαφώς πιο αξιόπιστες από διαδόσεις («τα μάτια είναι καλύτεροι μάρτυρες από τα αυτιά»).

Και τέλος, ποιο θα μπορούσε να είναι το κίνητρο που οδηγεί τον ομιλητή; Μήπως ψάχνει π.χ. για κέρδος;

Ο βέλτιστος τρόπος μιας ελεύθερης κοινωνίας για την διευκρίνηση και επεξεργασία των πληροφοριών, είναι να θέτει τις σωστές ερωτήσεις. Για τους Έλληνες, αυτό ακριβώς διέκρινε τη δημοκρατία από την τυραννία.

 

πηγή: Από το βιβλίο του Γιώργου Γιώτη HOAX – Οδηγός επιβίωσης στην εποχή της παραπληροφόρησης των εκδόσεων Θύραθεν

 

Το αναφέρει ο Πλούταρχος στον “Βίο του Νικία”.

 

 

Και επί γης Ειρήνη... Καλά Χριστούγεννα

 

- ΕΦΤΑΣΕ η μεγάλη γιορτή της Χριστιανοσύνης! Η γέννηση του Θεανθρώπου - άσχετα με το αν κάποιος πιστεύει και πόσο - αποτελούσε ανέκαθεν ένα ξεχωριστό γεγονός. Μια γιορτή που είναι συνδεδεμένη με την ελπίδα, με την αγάπη και την ειρήνη! Λέξεις με νόημα και γεμάτες ουσία, εμπλουτισμένες με το πανανθρώπινο αγαθό που όλοι ποθούμε, τη γαλήνη και την ψυχική ισορροπία. Κάτι που σήμερα, περισσότερο παρά ποτέ επιζητούμε, γιατί πολλά άλλαξαν στον πλανήτη ολόκληρο τα τελευταία χρόνια κι όλα προς το χειρότερο...

 

- ΣΤΗ σημερινή κοινωνία, όπου αξίες και ιδανικά ποδοπατιούνται και το χρήμα και η εξουσία θεοποιούνται, βρήκε χώρο κι εγκαταστάθηκε στο θρόνο του ψυχισμού του σημερινού ανθρώπου η δυστυχία, η οποία δεν εισχώρησε εκεί τυχαία. Είναι αποτέλεσμα ραγδαίων κοινωνικών εξελίξεων, ηθικών αναστολών κι αλλοίωσης της προσωπικότητας, σ' έναν κόσμο σημερινό όπου οι ισχυροί της γης και τα οικονομικά συμφέροντα κάνουν κουμάντο, με λαούς ολόκληρους να εξαθλιώνονται και να ποδοπατιούνται βασικά δικαιώματά τους, ζώντας κάτω από έναν αόριστο φόβο για το τι θα ξημερώσει αύριο...

 

- ΜΕΡΙΚΕΣ δεκαετίες αν γυρίσουμε πίσω, θα δούμε τη διαφορά του τότε και του σήμερα. Άνθρωποι του μόχθου, μακριά απ' τ' αγαθά του πολιτισμού (ως πηγή δυστυχίας τα είχε χαρακτηρίσει ο Φρόιντ), μακριά απ' την "πλύση εγκεφάλου" που γίνεται σήμερα από Μ.Μ.Ε., κινητά, f/b και διαδίκτυο, μπορεί να έτρωγαν "ψωμί κι ελιές", έλεγαν όμως εκείνο το "δοξασμένος ο Θεός" και τρανταχτά γέλια έβγαιναν απ' τα στήθη, χωρίς άγχος και χωρίς κατάθλιψη! Σήμερα, δυστυχώς, αυτά τ' απλά πράματα δε μας κάνουν ευτυχισμένους. Πρεσαρισμένοι είμαστε κι ανήμποροι ν' αντιδράσουμε στις βίαιες κι αλλοπρόσαλλες εξελίξεις και βγαίνει έτσι εκείνο το "κτήνος" που κρύβεται μέσα μας...

 

- ΚΙ ΕΠΙ ΓΗΣ ΕΙΡΗΝΗ! Ο Χριστός μπορεί να "γεννιέται" κάθε χρόνο τέτοια εποχή, όμως εμείς αλλιώς τον υποδεχόμαστε... Με στολισμούς, με γλυκά και πολλά φαγητά κι όχι με λαχτάρα να Τον βάλουμε να κατοικήσει μέσα μας και να μας ηρεμήσει... Αφού την άλλη την ειρήνη - αυτή τη με ή χωρίς όπλα και πολέμους - οι ισχυροί της γης και τα συμφέροντα τη "διαχειρίζονται", μήπως αλήθεια κι ο Χριστός αυτή την εσωτερική ειρήνη και την ψυχική γαλήνη εννοούσε που είναι και στο χέρι μας και δεν εξαρτάται από κανέναν άλλον παρά απ' τον ίδιο μας τον εαυτό; Μήπως η "φάτνη" βρίσκεται μέσα μας; Κι, αλλάζοντας πρώτα τους εαυτούς μας, θα μπορούμε μετά ν' αλλάξουμε και την κοινωνία μέσα στην οποία ζούμε; Μήπως θα πρέπει να διώξουμε τη μεγάλη μας υποκρισία, το "Φαρισαϊσμό" που μας διακρίνει και να δούμε το βαθύτερο νόημα των Χριστουγέννων όπως πρέπει κι όχι όπως εμείς το ερμηνεύουμε λανθασμένα, ως ένα "πανηγύρι" απολαύσεων και μόνο;

 

- ΑΣ αναρωτηθούμε κι ας κάνουμε και την αυτοκριτική μας...

ps: Καλά Χριστούγενα με υγεία σε όλους.!

 

Κώστας Παπαδόπουλος

 

Όταν δεν υπάρχει αριστερά η κυβέρνηση θα απαντάει μόνο στα δεξιά της δεξιάς

 

Η κυβέρνηση δείχνει να ανησυχεί μόνο για την πίεση από τα δεξιά

 

γράφει ο Λευτέρης Θ.Χαραλαμπόπουλος

Η επικαιρότητα των τελευταίων ημερών είναι πολύ ενδεικτική της κατάστασης που αντιμετωπίζουμε.

 

Κατεβάζει η κυβέρνηση τροπολογία για νομιμοποίηση «παράτυπων» μεταναστών υπό την πίεση της έλλειψης εργατικών χεριών, ιδίως στον αγροτικό τομέα. 

 

Η βασική αντιπαράθεση δεν έγινε ανάμεσα στην κυβέρνηση και τα κόμματα της αντιπολίτευσης που είναι στα αριστερά της, που θα μπορούσαν παρεμπιπτόντως να ασκήσουν εντονότερη κριτική στην κυβέρνηση, γιατί η ρύθμιση τελικά αφορά μικρό αριθμό μεταναστών, αλλά και γιατί η ίδια κυβέρνηση συνολικά προκρίνει τους «φράχτες» παρά το δρόμο της νομιμοποίησης και της ενσωμάτωσης.

 

Η βασική αντιπαράθεση έγινε με τη δεξιά πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας, που εκπροσωπήθηκε από το «όχι» του Αντώνη Σαμαρά και που εάν δεν έχει τεθεί ζήτημα κομματικής πειθαρχίας θα είχε καταψηφίσει σε μεγάλο βαθμό.

 

Μια αντιπαράθεση όπου η δεξιά πτέρυγα απαιτούσε ακόμη πιο σκληρή αντιμεταναστευτική πολιτική και ήταν η κυβέρνηση που αμυντικά απαντούσε ότι παραμένει μια δεξιά κυβέρνηση, χρησιμοποιώντας φρασεολογία που μάλλον δεν έβριθε ανθρωπιάς και εργαλειοποιώντας απροκάλυπτα τους μετανάστες.

 

Έρχεται μετά το ζήτημα με το εικαστικό έργο που εκτέθηκε στη Νέα Υόρκη. Ένα έργο που αφορούσε το ζήτημα της έμφυλης βίας και των γυναικοκτονιών.

 

Σε άλλες εποχές, ακριβώς το γεγονός ότι ήταν ο Νάτσιος της ακροδεξιάς «Νίκης» που σήκωσε το θέμα στη Βουλή θα ήταν ικανός λόγος και το βασικό επιχείρημα ώστε ο αρμόδιος υπουργός να μην κάνει τίποτα, για να μην φανεί ότι ενδίδει στην πίεση της άκρας δεξιάς. Όμως τώρα, με ερεθισμένα τα αντανακλαστικά της σκληρής δεξιάς, -που βλέπει να ξεσπούν μίνι εμφύλιοι για ζητήματα που θεωρούσε λυμένα αφού έρχονται σε κόντρα με τις συντηρητικές ιδέες και Αρχές του ορθόδοξου δεξιού-, προφανώς κρίθηκε μικρότερη η ζημιά από την ταύτιση με τους ακροδεξιούς.

 

Όλοι γνωρίζουμε τι έγινε τελικά: ύστερα από λίγο και κατευθυνόμενο θόρυβο στη Νέα Υόρκη, κάποια ποσταρίσματα από εδώ και από εκεί, και βεβαίως την ανάδειξη του ζητήματος από τον πρόεδρο της «Νίκης», ο υπουργός Εξωτερικών έσπευσε να ανακοινώσει ότι θα αφαιρεθεί από την έκθεση το επίμαχο έργο τέχνης, δηλαδή θα ασκηθεί λογοκρισία -ξυπνώντας μνήμες μαύρων εποχών πνευματικού μεσαίωνα- επειδή το απαίτησαν διάφοροι δεξιοί και ακροδεξιοί τύποι.

 

Ας προσθέσω και ένα ακόμη περιστατικό. Σηκώνεται ένα ζήτημα από την υπόλοιπη αντιπολίτευση, καθαυτό πολύ σοβαρό, δηλαδή ότι με τροπολογία τελευταίας στιγμής ο Δήμος της Αθήνας -όπως και όλη η Τοπική Αυτοδιοίκηση- χάνει κάθε εκπροσώπηση στη διοίκηση της δημόσιας επιχείρησης που διαχειρίζεται σημαντικά έργα που αφορούν σε πολύ μεγάλο βαθμό τον δήμο της Αθήνας.

 

Επειδή το θέμα αυτό δεν το σήκωσε η δεξιά και η ακροδεξιά, η κυβέρνηση δεν φάνηκε να ανησυχεί, προτίμησε να το αντιμετωπίσει σχεδόν σαν κάτι το αυτονόητο και αδιαφόρησε για τις ηχηρές αντιδράσεις της προς τα αριστερά της αντιπολίτευσης.

 

Γιατί, όμως, έχουμε φτάσει σε ένα σημείο όπου η πολιτική αντιπαράθεση γίνεται ανάμεσα σε παραλλαγές μιας δεξιόστροφης πολιτικής κατεύθυνσης και όπου η κυβέρνηση δείχνει να ανησυχεί περισσότερο για τη «δεξιά της δεξιάς», παρά για την αριστερά;

 

Γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει αριστερά με μαζικούς όρους, δηλαδή ως ένα δυνάμει ηγεμονικό πολιτικό ρεύμα που θα μπορούσε να διεκδικήσει ξανά την κυβερνητική εξουσία, επομένως να θεωρείται από την κυβέρνηση σοβαρή «απειλή» και ως εκ τούτου να επιβάλλει ατζέντα.

 

Η κρίση του ΣΥΡΙΖΑ ήδη παίρνει τα χαρακτηριστικά διάλυσης και αποδιάρθρωσης και διαμορφώνει ένα τοπίο όπου η κυβέρνηση φαντάζει παντοδύναμη, τουλάχιστον σε δημοσκοπικό επίπεδο, καθώς ούτε το ΠΑΣΟΚ δείχνει διατεθειμένο (μπορεί άραγε;) να κάνει σοβαρή αντιπολίτευση.

 

Επιπλέον, αυτή η αποδιάρθρωση της αριστεράς και ευρύτερα της προοδευτικής παράταξης έχει ως αποτέλεσμα να μετατοπίζεται και η δημόσια συζήτηση.

 

Δηλαδή, ιδέες, θέσεις, έννοιες, ακόμη και λέξεις που κάποτε ήταν αυτονόητες πλέον δεν ακούγονται, ενώ αντίθετα η ρητορική της ακροδεξιάς κερδίζει συνεχώς έδαφος, είμαστε -δυστυχώς- πολύ κοντά στο να θεωρείται ότι ανήκει στην «κανονικότητα».

 

Με αποτέλεσμα σε κάποιες στιγμές να μην βλέπουμε μια σύγκρουση «αριστεράς – δεξιάς», αλλά μια αντιπαράθεση «νεοφιλελευθερισμού – ακροδεξιάς».

 

Και ας μην γελιόμαστε: τα πράγματα απλώς θα γίνονται χειρότερα όσο δεν υπάρχουν διαδικασίες που να προσπαθούν να ανασυνθέσουν ένα πλατύ πλειοψηφικό ρεύμα, που να εκπροσωπεί ξανά το αίτημα για κοινωνική δικαιοσύνη, διαφάνεια, αλληλεγγύη και ανεκτικότητα. Ο κίνδυνος του στασιμοκαπιταλισμού, στον οποίο έχω αναφερθεί, δεν απειλεί μόνο την οικονομία, αλλά και την κοινωνία, την ίδια την ύπαρξη ιδεολογιών και οραμάτων, το μέλλον.

 

Αλλά αυτή είναι μια συζήτηση – και ευθύνη…– που ακόμη εκκρεμεί, αν και η κλεψύδρα για ανήκεστο βλάβη έχει γυρίσει και αυτό πρέπει να το λάβουν σοβαρά υπόψη στην Αριστερά.

 

PS: «Ο παλιός κόσμος πεθαίνει και ο νέος παλεύει για να γεννηθεί, ζούμε την εποχή των τεράτων»

 

Αντόνιο Γκράμσι

«Επί γης ειρήνη»; Ισως του χρόνου

 

 γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

Θα ακουστεί άραγε σε λίγες ημέρες στη Βηθλεέμ, στην κατεχόμενη Δυτική Οχθη, το παραμυθητικό άγγελμα «επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία»; Με χιλιάδες νεκρούς και δεκάδες χιλιάδες τραυματισμένους, παιδιά, γυναίκες και γενικά άμαχους στη συντριπτική τους πλειονότητα, θα πρόκειται για τραγική, τραγικότατη ειρωνεία. Με αυτά κατά νουν, εικάζω, η Ευαγγελική Λουθηρανική Εκκλησία στη Βηθλεέμ ετοίμασε μια φάτνη ασυνήθιστη: από μπάζα. Σαν κι αυτά που έχουν κατακαλύψει τη Λωρίδα της Γάζας, στον Βορρά και στον Νότο. Οι βομβαρδισμοί πενήντα ημερών, τιμωρητικά σαρωτικοί, κατά το δόγμα της συλλογικής ευθύνης, και όχι «χειρουργικοί», έχουν καταστρέψει τα κτίρια της περιοχής περισσότερο και απ’ ό,τι είχαν καταστρέψει τη Δρέσδη οι συμμαχικοί βομβαρδισμοί στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

 

Τίποτε παραστατικότερο από τη φάτνη των μπάζων, με μια μωρουδίστικη κούκλα ανάμεσά τους: η εικόνα της απόγνωσης με άκρα σαφήνεια. Και τίποτε αποκαλυπτικότερο για τη λογική (και την ηθική) που διέπει την περίφημη «αυτοάμυνα» του Μπέντζαμιν Νετανιάχου και της ακραίας κυβέρνησής του από τη δολοφονία τριών Ισραηλινών ομήρων από τον ίδιο τον στρατό της πατρίδας τους: «Πυροβολούμε ό,τι κινείται. Πρώτα γαζώνουμε και κατόπιν το ψάχνουμε». Ημίγυμνοι ήταν οι τρεις άντρες. Για να φαίνεται από μακριά πως δεν είναι ζωσμένοι εκρηκτικά. Και κρατούσαν λευκή σημαία. Και ζητούσαν βοήθεια στα εβραϊκά. Μολαταύτα, πυροβολήθηκαν χωρίς δεύτερη σκέψη. Οι Ισραηλινοί επίσημοι, πολιτικοί και στρατιωτικοί, «ζήτησαν συγγνώμη», διαβεβαίωσαν ότι «μαθαίνουν από τα λάθη τους» και απτόητοι, παρότι όλο και περισσότερο απομονωμένοι, συνεχίζουν στον λαθεμένο δρόμο τους.

 

Τα θλιβερά αποτελέσματα ανάγκασαν ακόμα και την ηγεσία των ΗΠΑ να νουθετήσει δειλά την ηγεσία του Ισραήλ. Να την προειδοποιήσει, εμπιστευόμενη την πείρα της, ότι κινδυνεύει να χάσει το ηθικό και πολιτικό κεφάλαιό της, έτσι αδιάκριτα όπως βομβαρδίζει. Από κοντά, διαμαρτυρόμενες, η βρετανική και η ιταλική κυβέρνηση. Για να θυμηθούν, όμως, το ανθρωπιστικό δίκαιο χρειάστηκαν οι φονικοί πυροβολισμοί Ισραηλινού ελεύθερου σκοπευτή εναντίον καθολικής εκκλησίας στη Γάζα.

 

Από τον βομβαρδισμό της παμπάλαιης ελληνορθόδοξης εκκλησίας του Αγίου Πορφυρίου κλείνει μήνας, αλλά η δική μας κυβέρνηση διατηρεί τη σιωπηρή ψυχραιμία της. Αλλωστε, είχε διαμαρτυρηθεί το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων για τον θάνατο 18 αμάχων. Τι θα είχε να προσθέσει ο Ελληνας πρωθυπουργός.

Η “γκαλερί” Μητσοτάκη: Αλαζονεία, καθεστωτισμός και κατάχρηση εξουσίας…

 

Ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί χρησιμοποιούν μεθόδους που αποπνέουν αλαζονεία, καθεστωτισμό και κουρέλιασμα κάθε θεσμικής εγγύησης. Με απλά λόγια κάνουν διαρκή κατάχρησης της εξουσίας τους.

 

 γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης παρουσιάζει τον εαυτό του ως «φιλελεύθερο» και «κεντροδεξιό» (με έμφαση στη λέξη «κέντρο») πολιτικό, προσπαθώντας να βγάλει τη ρετσινιά «δεξιά» από την κυβέρνησή του. Και μέχρι στιγμής τα έχει καταφέρει, αν κρίνουμε από τα εκλογικά αποτελέσματα.

 

Ωστόσο, πριν κλείσει το εξάμηνο της δεύτερης θητείας της, η συμπεριφορά της επιβεβαιώνει αυτό που επιμελώς κρυβόταν στην πρώτη τετραετία: ότι είναι μια κλασική δεξιά κυβέρνηση. Καπηλεύεται τη σημαία λογοκρίνοντας ένα έργο τέχνης. Προστατεύει το συγγενή του πρωθυπουργού (ηττηθέντα και απερχόμενο) δήμαρχο Αθηναίων, «τιμωρώντας» τον διάδοχό του. Και, προκειμένου να εξυπηρετήσει φίλια ιδιωτικά συμφέροντα, κουρελιάζει το Σύνταγμα, που απαγορεύει την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων.

 

Η καπηλεία της έννοιας πατρίδας και συμβόλων όπως η σημαία είναι ίδιον της Δεξιάς. Και όταν μια κυβέρνησή της, όπως η σημερινή που θέλει να αποτινάξει αυτή τη ρετσινιά, πιέζεται από την ακροδεξιά πτέρυγά της, πετάει τη «φιλελεύθερη» και «κεντρώα» μάσκα. Και κάνει αυτό που έκανε- «φιλελεύθερος» και «κεντρώος» κατά τα άλλα- κ. Γεραπετρίτης. Υπακούοντας στα κελεύσματα του επικεφαλής της ψεκασμένης «Νίκης» , ο-ευρωπαίος κατά τα άλλα- υπουργός Εξωτερικών κατέβασε ένα έργο τέχνης από το χώρο του ελληνικού προξενείου. Με αστείες δικαιολογίες. Ένας «φιλελεύθερος» και «κεντρώος» υπουργός ευρωπαϊκής κυβέρνησης καταφεύγει σε λογοκριτικές μεθόδους, για να μην αφήσει όλη την σημαιοκαπηλία στα ψεκασμένα κομματίδια της ακροδεξιάς.

 

 

Αλλά στη «γκαλερί» της σημερινής κυβέρνησης δεν εκτίθεται μόνο η πατριδοκαπηλία δια της σημαιοκαπηλίας.

 

Εκτίθεται και η προστασία της οικογένειας. Όχι αυτής που περιλαμβάνεται στο τρίπτυχο «Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια». Αυτή εκτίθεται μονίμως. Εδώ έχουμε να κάνουμε με την απόπειρα προστασίας ενός συγγενικού προσώπου του πρωθυπουργού, που ήταν δήμαρχος Αθηναίων αλλά οι Αθηναίοι είπαν ότι δεν θέλουν να είναι ξανά. Αυτό που έγινε με μια τροπολογία της τελευταίας στιγμής εκθέτει τον απερχόμενο δήμαρχο, τιμωρεί το διάδοχό του, αλλά πάνω απ’ όλα δείχνει βαθιά περιφρόνηση προς τους Αθηναίους ψηφοφόρους. Οι δε δικαιολογίες που ψέλλισαν υπουργοί όπως η κ. Μενδώνη και ο κ. Βορίδης είναι, επιεικώς, αστείες. Η τροπολογία αυτή αποκαλύπτει σε όλο της το μεγαλείο την ιδιοκτησιακή αντίληψη που διακατέχει τους σημερινούς διαχειριστές της εξουσίας. Ηττήθηκε ο δικός τους; Αποκλείουν με το έτσι θέλω, το διάδοχό του από τα έργα για την Αθήνα. Έτσι γουστάρουν, έτσι κάνουν οι κατά τα άλλα «φιλελεύθεροι» και ομνύοντες στα ευρωπαϊκά ιδεώδη: φεύγει ο Μπακογιάννης, σιγά που θα επιτρέψουν στον Δούκα να κοιτάξει τι έγινε στο Δήμο την προηγούμενη τετραετία. Το «μαγαζί» το θέλουν όλο δικό τους.

 

 

Τελευταίο, αλλά όχι έσχατο, είναι αυτό που γίνεται με την πομπώδη εξαγγελία για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Ανεξάρτητα από τα υπέρ και τα κατά αυτής της εξαγγελίας, είναι εξοργιστικό ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του να επιχειρούν να επιβάλουν την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων κουρελιάζοντας το Σύνταγμα της χώρας. Το οποίο στο περίφημο άρθρο 16 απαγορεύει ρητά και κατηγορηματικά την ίδρυση ανώτατων ιδρυμάτων από ιδιώτες. Για του λόγου το αληθές: «H ανώτατη εκπαίδευση παρέχεται αποκλειστικά από ιδρύματα που αποτελούν νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου με πλήρη αυτοδιοίκηση. H σύσταση ανώτατων σχολών από ιδιώτες απαγορεύεται».

 

Όλες οι κυβερνήσεις-και της ΝΔ- από το 1974 έως σήμερα σεβάστηκαν αυτή τη συνταγματική επιταγή. Είναι δικαίωμα της σημερινής κυβέρνησης να επιδιώξει την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων. Αλλά αυτή δεν μπορεί να γίνει με κατάφωρη παραβίαση του Συντάγματος. Στην επόμενη συνταγματική αναθεώρηση να επιδιώξει την αλλαγή του άρθρου 16 και μετά να προχωρήσει. Έτσι κάνουν οι κυβερνήσεις που σέβονται τους θεσμούς και δεν επιδιώκουν απλώς να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις ιδιωτών σε βάρος των δημόσιων ιδρυμάτων.

 

Παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις, ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του εξέλαβαν την εκλογική νίκη τους σαν λευκή επιταγή. Και με την αίσθηση ότι δεν έχουν αντίπαλο, χρησιμοποιούν μεθόδους διακυβέρνησης που αποπνέουν υπερχειλίζουσα αλαζονεία, θηριώδη καθεστωτισμό και κουρέλιασμα κάθε θεσμικής εγγύησης. Με απλά λόγια κάνουν διαρκή κατάχρησης της εξουσίας τους.

 

Το έχει πει με οκτώ λέξεις ο Γάλλος ποιητής Πολ Βαλερί: «Εξουσία χωρίς την κατάχρησή της δεν έχει γούστο»…

 

 

 

 

Φιάσκο της κυβέρνησης με την Ανάπλαση Α.Ε.

 

Κυβερνητική βιασύνη και προχειρότητα για να εκδιώξουν τον Δούκα • Η επωνυμία «Ανάπλαση Α.Ε.» χρησιμοποιείται ήδη από άλλη εταιρεία από το 2007.

Σε φιάσκο εξελίσσεται η σπουδή του Μεγάρου Μαξίμου ΝΔ να αφαιρέσει με μια σκανδαλώδη τροπολογία της νύχτας όλες τις αρμοδιότητες του Δήμου Αθηναίων από την εταιρεία Ανάπλαση Αθήνας ΑΕ και να τις μεταφέρει στην κυβέρνηση μέσω της εταιρείας Ανάπλαση ΑΕ.

 

 

Η βιασύνη και η προχειρότητα με την οποία ενέργησαν οι κυβερνητικοί παράγοντες και πρωθυπουργικοί σύμβουλοι, στην προσπάθεια τους να προλάβουν να εκδιώξουν τον δήμαρχο Αθηναίων από την εταιρεία, αποδεικνύεται μέσω του εγγράφου που φέρνει στο φως η efsyn.gr.

 

Σύμφωνα με αυτό και με βάση τις δημοσιεύσεις στο ΓΕΜΗ η επωνυμία ΑΝΑΠΛΑΣΗ Α.Ε.  χρησιμοποιείται ήδη ως διακριτικός τίτλος από άλλη εταιρεία από το 2007, κάτι που απαγορεύεται (δηλαδή η χρήση πανομοιότυπης επωνυμίας και διακριτικού τίτλου από δύο εταιρείες ταυτόχρονα).

Καταρρίπτεται έτσι ως προσχηματικό το κεντρικό κυβερνητικό επιχείρημα περί απόφασης που είχε ληφθεί από το 2022. Γεννάται λοιπόν το εύλογο ερώτημα, τόσους μήνες μετά, δεν έγινε έστω ένας τυπικός έλεγχος για την επωνυμία, ώστε να μην είναι ίδια με άλλη ενεργή εταιρεία;

Η απάντηση προφανής, όλα έγιναν γρήγορα και την τελευταία στιγμή, με συνέπεια να μην αποφευχθεί μια γκάφα που εκθέτει τον πρωθυπουργό και τους εμπνευστές της απόφασης να καρατομησουν το Δήμο Αθηναίων από ένα ζωτικό χρηματοδοτικό εργαλείο, με μοναδικό κριτήριο ότι δεν είναι της αρεσκείας τους.

πηγή