H Ελληνική Περιφέρεια ερημώνει– Ο πληθυσμός συρρικνώνεται, η χώρα γερνά.!

 

 γράφει ο Σταύρος Φυντικάκης

Η Ελλάδα βιώνει μια αθόρυβη αλλά βαθιά κρίση: τα χωριά αδειάζουν, οι νέοι φεύγουν και οι γεννήσεις μειώνονται δραματικά. Η ερημοποίηση της ελληνικής περιφέρειας και η υπογεννητικότητα συνθέτουν ένα εκρηκτικό δημογραφικό μείγμα που απειλεί το μέλλον της χώρας.

 

Η Ελλάδα που μικραίνει

 

Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, ο δείκτης γονιμότητας στην Ελλάδα παραμένει καθηλωμένος στο 1,3 παιδί ανά γυναίκα, πολύ κάτω από το όριο αναπλήρωσης του πληθυσμού (2,1). Παράλληλα, ο πληθυσμός της χώρας μειώνεται σταθερά: το 2022 οι θάνατοι ξεπέρασαν τις γεννήσεις κατά περίπου 35.000.

 

Η οικονομική κρίση, η ακρίβεια, η ανασφάλεια για το μέλλον και η απουσία σοβαρών πολιτικών στήριξης της οικογένειας έχουν κάνει πολλούς νέους να αναβάλουν ή να εγκαταλείψουν την ιδέα της τεκνοποίησης. Το αποτέλεσμα είναι μια κοινωνία που γερνά, χωρίς να ανανεώνεται.

 

Η περιφέρεια που αδειάζει

 

Την ίδια στιγμή, η ελληνική ύπαιθρος ερημώνει. Από τη Θεσσαλία και την Ήπειρο μέχρι τα νησιά του Αιγαίου και την Κρήτη, ο πληθυσμός μειώνεται χρόνο με τον χρόνο. Νέοι φεύγουν για τα αστικά κέντρα ή το εξωτερικό, αφήνοντας πίσω χωριά με ελάχιστους κατοίκους, σχολεία που κλείνουν και υποδομές που υπολειτουργούν.

 

Η ερήμωση δεν είναι μόνο δημογραφική — είναι και οικονομική. Η εγκατάλειψη της γης οδηγεί σε μείωση της αγροτικής παραγωγής, ενώ η απουσία νέων ανθρώπων σημαίνει λιγότερη καινοτομία και λιγότερες ευκαιρίες ανάπτυξης. Πολλές περιοχές της χώρας ζουν πια με τον φόβο ότι θα «σβήσουν» από τον χάρτη.

 

Οι συνέπειες μιας σιωπηλής κρίσης

 

Η συρρίκνωση του πληθυσμού έχει ήδη αρχίσει να επηρεάζει κρίσιμους τομείς:

 

Το ασφαλιστικό σύστημα πιέζεται, καθώς λιγότεροι εργαζόμενοι συντηρούν περισσότερους συνταξιούχους.

 

Η οικονομία χάνει δυναμικό και παραγωγική βάση.

 

Η εθνική συνοχή απειλείται, καθώς μεγάλες περιοχές μένουν υποπληθυσμένες.

 

Η πολιτιστική ταυτότητα αλλοιώνεται, με τα παραδοσιακά επαγγέλματα και ήθη να χάνονται.

Χωρίς εθνικό σχέδιο πληθυσμιακής και περιφερειακής αναγέννησης, η τάση αυτή δύσκολα θα αναστραφεί.

Μέτρα που θα μπορούσαν να εφαρμοστούν και που θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην αναζωογόνηση της Ελληνικής υπαίθρου θα μπορούσαν να είναι:

 

Οικονομικά κίνητρα και φοροαπαλλαγές για νέες οικογένειες.

 

Στήριξη της κατοικίας και της απασχόλησης στην περιφέρεια.

 

Επενδύσεις σε υποδομές, παιδεία, υγεία και συνδεσιμότητα, ώστε η ζωή μακριά από τα μεγάλα αστικά κέντρα να είναι βιώσιμη.

 

Ενίσχυση της αγροτικής παραγωγής και της πράσινης οικονομίας.( Ενεργειακές Κοινότητες σε ΟΤΑ και Συνεταιρισμούς με απώτερο στόχο την μείωση του κόστους ζωής αλλά και του πρωτογενούς τομέα  κ.α). 

Αντί αυτών των αναπτυξιακών μέτρων, που θα έπρεπε να είναι ο πρωταρχικός στόχος, βλέπουμε να λυμαίνονται τις Κρατικές επιδοτήσεις  για τον αγροτοκτηνοτροφικό τομέα διάφοροι επιτήδειοι ....χωρίς να έχουν καμμία σχέση με την ιδιότητα του αγρότη - κτηνοτρόφου, τα καταστήματα των ΕΛΤΑ να κλείνουν εν μια νυκτί χωρίς καμία προειδοποίηση ή επεξεργασία κάποιου βιώσιμου σχεδίου, οι αναεμογεννήτριες εκεί που κάποτε υπήρχαν παραγωγικές εκτάσεις για καλλιέργειες φυτρώνουν σαν μανιτάρια, έναντι πινακίου φακής ως ενοίκιο, στους δικαιούχους των εκτάσεων.. 

Είναι πλέον πασιφανές και στους πιο δύσπιστους η παντελής έλλειψη πολιτικής βούλησης και οποιουδήποτε σχεδίου από τους Κρατούντες για την στήριξη και την αναζοωγόνηση της Ελληνικής Περιφέρειας...

 

Ένα στοίχημα για το μέλλον

 

Η Ελλάδα του μέλλοντος δεν μπορεί να στηρίζεται μόνο σε γηρασμένους πληθυσμούς στα μεγάλα αστικά κέντρα. Η αναζωογόνηση της περιφέρειας και η ενίσχυση της οικογένειας είναι προϋποθέσεις για τη βιωσιμότητα της χώρας.

Αν δεν υπάρξει άμεση δράση με στοχευμένες παρεμβάσεις, η «ερημοποίηση» δεν θα αφορά μόνο τη γη — θα αφορά και την ίδια την κοινωνία μας.

 

Αντίστροφη Πορεία: Γιατί η Ελλάδα πηγαίνει προς 13ωρο ενώ η Ευρώπη υιοθετεί την 4ήμερη εργασία

 

Με φόντο τις εργασιακές ελαστικοποιήσεις και το brain drain, η κυβέρνηση Μητσοτάκη ενισχύει τις ώρες εργασίας για να τονώσει την παραγωγικότητα. Όμως τα στατιστικά δείχνουν ότι η υπερεργασία δεν φέρνει ευημερία — αλλά φθορά, ανισότητα και φυγή.

Ενώ η Ευρώπη συζητά πειραματικά την καθιέρωση της 4ήμερης εργασίας για τη βελτίωση της παραγωγικότητας και της ψυχικής υγείας των εργαζομένων, η Ελλάδα ακολουθεί την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Την προηγούμενη εβδομάδα, η Βουλή ενέκρινε το νομοσχέδιο «Δίκαιη Εργασία για Όλους», το οποίο επιτρέπει — υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις — 13ωρες εργάσιμες ημέρες, ως συνέχεια της περσινής θεσμοθέτησης της 6ήμερης εργασίας σε επιλεγμένους κλάδους.

 

Η κίνηση αυτή, που υποστηρίζεται από την κυβέρνηση Μητσοτάκη ως εργαλείο για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και τη μείωση της αδήλωτης εργασίας, πυροδότησε κύμα απεργιακών κινητοποιήσεων και επικρίσεις από συνδικάτα, ειδικούς εργασιακού δικαίου και την αντιπολίτευση.

 

Ποιο είναι το πραγματικό υπόβαθρο των αριθμών;

 

Η Ελλάδα διατηρεί σταθερά μια από τις υψηλότερες ετήσιες ώρες εργασίας παγκοσμίως. Το 2023, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, οι Έλληνες εργάστηκαν κατά μέσο όρο περισσότερες ώρες από τους πολίτες όλων των κρατών της Ε.Ε., ενώ μόνο Κολομβία, Μεξικό, Κόστα Ρίκα και Χιλή κατέγραψαν υψηλότερα επίπεδα παγκοσμίως.

 

Παρά τις υπερωρίες και τις εξαντλητικές εβδομάδες, η αγοραστική δύναμη των νοικοκυριών παραμένει σε ιστορικά χαμηλά. Έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Κοινωνικών Δικαιωμάτων το 2024 διαπίστωσε ότι σχεδόν τα μισά ελληνικά νοικοκυριά αδυνατούν να καλύψουν βασικές ανάγκες, ενώ η Ελλάδα κατατάσσεται προτελευταία στην Ε.Ε. ως προς την αγοραστική δύναμη.

 

Από την κρίση στην «ανάκαμψη»: Ποιο είναι το τίμημα;

 

Η χώρα υπέστη βαριά οικονομική καθίζηση μετά το ξέσπασμα της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης το 2008. Το ΑΕΠ της Ελλάδας κατέρρευσε κατά 25% μεταξύ 2009 και 2014, η ανεργία εκτοξεύθηκε στο 28%, ενώ το δημόσιο χρέος εκτοξεύτηκε άνω του 200% του ΑΕΠ.

 

Αν και τα τελευταία χρόνια παρατηρείται στατιστική ανάκαμψη — το χρέος υποχώρησε από 209,4% το 2020 σε 163,9% το 2023 και η ανάπτυξη υπερέβη τον μέσο όρο της Ευρωζώνης — η βελτίωση είναι εύθραυστη και εξαρτώμενη από χαμηλής παραγωγικότητας τομείς, όπως ο τουρισμός, η εστίαση και οι υπηρεσίες.

 

Έρευνα του London School of Economics με τίτλο Greece’s Cafe Economy διαπιστώνει πως από το 2009 έως το 2023, η απασχόληση σε τουριστικά επαγγέλματα αυξήθηκε κατά 87%, ενώ η προστιθέμενη αξία αυτών των επαγγελμάτων αυξήθηκε μόλις κατά 11%. Η παραγωγικότητα εργασίας μειώθηκε κατά 16% και οι πραγματικοί μισθοί κατέρρευσαν από 26% έως και 60% στους συγκεκριμένους κλάδους.

 

Ο φαύλος κύκλος των χαμηλών μισθών και των υπερωριών

 

Οι περικοπές στους μισθούς, οι παγωμένοι κατώτατοι, η εξασθένιση των συλλογικών συμβάσεων — όλα μέρος των μνημονιακών παρεμβάσεων — οδήγησαν στο σημερινό τοπίο: η Ελλάδα διαθέτει πλέον ένα από τα υψηλότερα ποσοστά χαμηλόμισθων εργαζομένων στην Ευρώπη. Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της Eurostat, το 20% των Ελλήνων εργάζεται πάνω από 45 ώρες την εβδομάδα — το υψηλότερο ποσοστό στην Ε.Ε.

 

Ακόμα κι έτσι, σχεδόν 1 εκατομμύριο άτομα παραγωγικής ηλικίας εγκατέλειψαν τη χώρα μεταξύ 2010 και 2022. Ο συνδυασμός αυτής της φυγής με τον δείκτη γονιμότητας των 1,3 γεννήσεων ανά γυναίκα απειλεί με μείωση του πληθυσμού έως και 25% μέχρι το 2070 — έξι φορές πάνω από τον μέσο όρο της Ε.Ε. — θέτοντας σε κίνδυνο τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος.

 

Τι υποστηρίζει η κυβέρνηση και γιατί αντιδρούν οι εργαζόμενοι;

 

Η κυβέρνηση επιχειρηματολογεί υπέρ της νέας εργασιακής ευελιξίας ως μηχανισμού ενίσχυσης της απασχόλησης, της καταγραφής της αδήλωτης εργασίας και της παραγωγικότητας. Μεταξύ άλλων έχει εφαρμόσει:

 

Ψηφιακή κάρτα εργασίας για την παρακολούθηση ωραρίων και υπερωριών

 

Αυξήσεις στον κατώτατο μισθό — που ωστόσο δεν ακολουθούν τον πληθωρισμό

 

Επέκταση γονικής άδειας και θεσμοθέτηση τηλεργασίας με δικαίωμα αποσύνδεσης

 

Μείωση των εργοδοτικών εισφορών

 

Το πιο πρόσφατο μέτρο αφορά την επέκταση των ωρών εργασίας έως 13 ημερησίως (με ανώτατο ετήσιο όριο τις 150 ώρες υπερωρίας), κυρίως σε τουριστικές και εποχιακές δραστηριότητες, με στόχο την κάλυψη της ζήτησης χωρίς προσλήψεις. Η κυβέρνηση υποστηρίζει πως πρόκειται για νόμιμη αναγνώριση υπερωριών που ήδη υφίστανται άτυπα και θα πληρώνονται κανονικά.

 

Όμως, όπως επισημαίνουν εργατολόγοι και εργατικά συνδικάτα, το μέτρο:

 

Νομιμοποιεί την υπερεργασία αντί να χτυπά τις αιτίες της — τις εξαντλημένες συλλογικές συμβάσεις και τους χαμηλούς μισθούς.

 

Δεν εγγυάται ουσιαστική προστασία: Αν και ο υπουργός Εργασίας διαβεβαιώνει ότι κανείς δεν μπορεί να εξαναγκαστεί να εργαστεί 13 ώρες ή να απολυθεί επειδή αρνήθηκε, η αδυναμία του ΣΕΠΕ να πραγματοποιεί επαρκείς ελέγχους αφήνει τους εργαζόμενους εκτεθειμένους σε αυθαιρεσία.

 

Υπερεργασία αντί για μεταρρυθμίσεις; Η Ελλάδα στο σταυροδρόμι

 

Θα βοηθήσει άραγε η 6ήμερη εβδομάδα και οι 13ωρες βάρδιες στην οικονομική ανάκαμψη της χώρας; Οι ενδείξεις δεν είναι ενθαρρυντικές. Η παρατεταμένη εργασία ενισχύει τον κίνδυνο εξουθένωσης και προβλημάτων υγείας, περιορίζει την παραγωγικότητα μακροπρόθεσμα και τροφοδοτεί τη διαρροή εγκεφάλων προς το εξωτερικό.

 

Πιο σκληρές εργασιακές συνθήκες δυσκολεύουν τις οικογένειες να αποκτήσουν παιδιά, εντείνοντας το δημογραφικό πρόβλημα. Το παράδοξο είναι ότι η ελληνική κυβέρνηση επιλέγει να στηρίξει την ανάπτυξη όχι μέσα από την ενίσχυση της παραγωγικότητας και της καινοτομίας, αλλά μέσω της χρονικής επέκτασης της φθηνής εργασίας.

 

Συμπέρασμα: Ανάπτυξη για ποιους και με ποιους όρους;

 

Η Ελλάδα, παρά τις επίσημες πανηγυρικές αναφορές περί επιστροφής στην κανονικότητα, φαίνεται να πορεύεται σε αντίθετη τροχιά από τον ευρωπαϊκό διάλογο για τη μείωση της εργασιακής κόπωσης και την ποιότητα ζωής. Η στροφή προς περισσότερο χρόνο εργασίας — αντί για καλύτερες συνθήκες — κινδυνεύει να αναπαράγει το ίδιο το παραγωγικό αδιέξοδο που οδήγησε στη κρίση.

 

Η πραγματική ερώτηση δεν είναι αν δουλεύουμε αρκετά, αλλά τι αξία παράγουμε και πώς τη μοιραζόμαστε. Αν η απάντηση της χώρας στην κρίση είναι «δουλέψτε περισσότερο, κερδίστε λιγότερα», τότε η κοινωνική φθορά θα προηγηθεί της οικονομικής ανάκαμψης.

 πηγή

Η βία σαν το θηλυκό του βίου

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

 

Η μυθολογία, όπως την κωδικοποίησε ο Ησίοδος στη «Θεογονία», θέλει τη Βία θυγατέρα της Στυγός και του Γίγαντα Πάλλαντα και αδερφή του Κράτους, του Ζήλου και της Νίκης. Στην Τιτανομαχία η Στύγα τάχθηκε στο πλευρό του Δία και ο αρχιθεός την τίμησε, ορίζοντας να γίνει αυτή «ο μέγας όρκος των θεών» («Μά τη Στύγα»), να μείνουν δε τα τέκνα της αιώνιοι παραστάτες του. Κράτος και Βία, αχώριστο εννοιολογικό ζευγάρι έκτοτε, ανέλαβαν κατά τον Αισχύλο τον «σωφρονισμό» του φιλάνθρωπου Προμηθέα. Και με το δεδομένο ότι στις «φυσικές» και «κανονικές» πατριαρχικές κοινωνίες οι αδερφοί θεωρούν τις αδερφές τους κτήμα τους, που το μοιράζονται με τον Πατέρα Αφέντη, το Κράτος αυτοπροσδιορίζεται ανέκαθεν ως ο μοναδικός νόμιμος ιδιοκτήτης του δικαιώματος στην άσκηση βίας.

 

Από την πλευρά της, η γλωσσολογία θέλει την ομηρική λέξη «βία» καταγόμενη από αμάρτυρη ινδοευρωπαϊκή ρίζα. «Παλιό ριζικό ουσιαστικό που αντιστοιχεί επακριβώς» στο σανσκριτικό όνομα της υπερίσχυσης, της κυριαρχίας, γράφει ο Πιερ Σαντρέν στο «Ετυμολογικό Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής» (Ινστιτούτο Νεοελληνικών Σπουδών, 2023), ο δε Γ. Μπαμπινιώτης, στο «Ετυμολογικό Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας» (Κέντρο Λεξικολογίας, 2009) σημειώνει ότι «πιθ. συνδ. με το αρχ. βινέω “συνουσιάζομαι”». Ακόμα κι αν η εικασία αυτή δεν αληθεύει, ο αρσενικός πόθος δεν εκδηλώνεται κυριαρχικός και καταναγκαστικός αποκλειστικά στους βιασμούς που γίνονται γνωστοί, και οι οποίοι είναι πολύ μικρό ποσοστό όσων γίνονται στα σκοτεινά και τα βουβά.

 

Ομηρική και η λέξη «βίος» –λιγότερο συχνή πάντως στα έπη από τη λέξη «βίοτος», που εικάζεται ότι πλάστηκε κατ’ αναλογίαν προς το «θάνατος»–, κατάγεται επίσης από αμάρτυρη ινδοευρωπαϊκή ρίζα. Και σημαίνει τον τρόπο ζωής των ανθρώπων, «από όπου», λέει ο Σαντρέν, «προέρχεται η σημασία μέσα διαβίωσης, περιουσία, πόροι». Και κάπως έτσι, εκ κληρονομίας ή εκ νέας δημιουργίας, δηλώνουμε οι νεοέλληνες το έχει μας με τη μονοσύλλαβη λέξη «βιός».

 

Στην αρχαιότητα, και έως τον Ομηρο, το «βιός», δισύλλαβο εκεί, «βι-ός», σήμαινε το τόξο ή τη χορδή του. Εξ ου και το λογοπαίγνιο του Ηράκλειτου, του μοναδικού μεταομηρικού χρήστη της λέξης: «Τω ουν τόξω όνομα βίος, έργον δε θάνατος». Το όνομα του τόξου είναι βίος, το έργο του όμως είναι θάνατος. «Παρωνόμασται γαρ εκ του βίου ως του ζην αίτιος, θανατοί δε τους βληθέντας και στερίσκει του ζην», λέει για τις παρονομαστικές δοκιμές του Ηράκλειτου ο Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, τον 12ο αιώνα.

 

«Καμπούλ»

Ο,τι κι αν λέει η γραμματική και η μυθοθεολογία, η ίδια η ζωή μαρτυρεί πως η βία είναι το θηλυκό του βίου. Η καθημερινότητά μας κατάντησε ένα εκτενέστατο, αενάως επαναλαμβανόμενο αστυνομικό δελτίο Τύπου. Η παρακολούθηση των ειδησεογραφικών τηλεδελτίων είναι μια άσκηση στην απελπισία ή την κατάθλιψη, και δεν ευθύνεται γι’ αυτό αποκλειστικά η πολιτική μονομέρειά τους αλλά και το αιματηρό περιεχόμενό τους. «Η Αθήνα κατάντησε Καμπούλ», έλεγε κάποτε ο «μονιμάς» ηγήτωρ του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη. Και να μην του το θυμίζουν αυτό οι πολιτικοί του αντίπαλοι, του το θυμίζει η ενοχλητική πραγματικότητα. Γιατί μπορεί να αποκτήσαμε επιτέλους «ελληνικό FBI», αυτό όμως δεν τρόμαξε τις ποικίλης εθνικής συγκρότησης μαφίες που δρουν ανάμεσά μας, άλλες πυρετικά και άλλες σποραδικά: ελληνική, αλβανική, σερβική, ρωσική, με προσφιλή τόπο δράσης τη Μύκονο, βουλγαρική, τουρκική, διακλαδιζόμενη σε μια πλήρη ενδεκάδα συμμοριών, μαυροβουνιώτικη, ακόμα και μεξικανική.

 

Μπορεί να αποκτήσαμε επιτέλους «ελληνικό FBI», αυτό όμως δεν τρόμαξε τις ποικίλης εθνικής συγκρότησης μαφίες που δρουν ανάμεσά μας, άλλες πυρετικά και άλλες σποραδικά. Υπάρχουν και συμμορίες στις οποίες οι λαοί των Βαλκανίων γίνονται μπράτιμοι και πολεμούν από κοινού για να επιβληθούν.

 

Το έγκλημα πάντως είναι αποδεδειγμένα διεθνιστικό, υπάρχουν λοιπόν και συμμορίες στις οποίες οι λαοί των Βαλκανίων γίνονται μπράτιμοι και πολεμούν από κοινού για να επιβληθούν στον έναν ή τον άλλον τομέα μιας τεράστιας χρυσοφόρας αγοράς: ναρκωτικά, όπλα, συμβόλαια θανάτου, εμπρηστικές και βομβιστικές επιθέσεις, στοχευμένες κλοπές (λ.χ. υπερπολυτελών αυτοκινήτων), ξέπλυμα μαύρου χρήματος, προστασία –όχι μόνο νυχτερινών κέντρων–, νοθευμένα καύσιμα, εμπορία ανθρώπων αλλά και σπάνιων πλασμάτων της ελληνικής πανίδας και επίσης σπάνιων βοτάνων της χλωρίδας μας. Και τι δεν θα ‘χε να γράψει ο Καρλ Μαρξ για να εμπλουτίσει το ειρωνικό δοκίμιό του «Εγκώμιο του εγκλήματος».

 

Βία όμως δεν παράγουν μόνο οι μαφίες, οι επαγγελματίες του εγκλήματος, που αμφισβητούν με την ποικίλη δράση τους το μονοπώλιο του κράτους. Αφθονη και ατιθάσευτη βία εκλύεται σχεδόν από όλους τους πόρους της κοινωνίας, ανεξαρτήτως ηλικίας και τάξης: ενδοοικογενειακή βία, ενδοσχολική, ενδοκοινοτική (σαν τη δήθεν «πατροπαράδοτη» στα Βορίζια της Κρήτης), οπαδική (ενδογηπεδική και εξωγηπεδική). Σαν να ‘χει φτηνύνει η ζωή, σαν να ‘γινε το κουμπούρι ή το μαχαίρι το φυσικότερο των πραγμάτων.

 

Μέρα παρά μέρα «πέφτουμε από τα σύννεφα» μαθαίνοντας ότι «μια χαρά άνθρωποι» της διπλανής πόρτας σκότωσαν ή προσπάθησαν να σκοτώσουν δι’ ασήμαντον αφορμήν ή «για την τιμή και τ’ όνομά μας» ή για ένα χωράφι, μια κληρονομιά. Ακόμα και για μια θέση παρκαρίσματος πέφτει άγριο ξύλο και η «κακιά στιγμή» μπορεί να επιφέρει ακόμα και θάνατο. Δεν θέλει πολύ για να πεθάνει κανείς. Πολύ θέλει για να γεννηθεί και να μεγαλώσει.

 

Σαν να ξυπνάμε με τα αίματά μας ήδη αναμμένα και με τα νεύρα μας ήδη τεντωμένα. Με την τσίμπλα στο μάτι μπαίνουμε ψευδωνύμως στο Διαδίκτυο και ξεφορτώνουμε κακία, φθόνο, χυδαιότητα. Μπαίνουμε έπειτα στο αυτοκίνητο και ανεβοκατεβάζουμε τις ταχύτητες (μαζί με καντήλια) βλέποντας παντού εχθρούς, ατζαμήδες που «το πήραν νύχτα» ή λαδώνοντας. Βίαια οδηγούμε, «αρσενικά», εξ ου και τα βλέμματα χλεύης προς τις γυναίκες οδηγούς.

 

Τα παιδιά μας

Μας βλέπουν και μας ακούν τα παιδιά μας, όταν κρατάμε το τιμόνι, όταν βλέπουμε τηλεόραση, όταν πάμε στο γήπεδο, στην παραλία, στην ταβέρνα, και μαθαίνουν. Μαθαίνουν πως ο πατέρας τους έχει πάντα δίκιο αλλά τον αδικούν πάντα και όλοι. Και αποφασίζουν από πολύ μικρά ότι και αυτά έχουν και θα έχουν πάντα δίκιο, στο σχολείο, στο γηπεδάκι, παντού, μόνο που πάντα θα τα αδικούν – όλοι, ακόμα και οι φίλοι τους. Μαθαίνουν τον τρόπο της καχυποψίας («μην εμπιστεύεσαι κανέναν»), του τσαμπουκά («με τον σταυρό στο χέρι δεν πας πουθενά»), της εγωπάθειας.

 

 

Κι ο γιαλός στραβός και στραβά αρμενίζουμε. Η περίφημη «Ελλάδα 2.0» δεν μας εμπεριέχει όλους· κάποιους τους μετράει σαν αναχρονιστικό βαρίδι – το πιστοποίησε και η υπόθεση των ΕΛΤΑ. Το μόνο που παράγει εν αφθονία είναι αυθαιρεσία, αυταρχισμό, αναξιοκρατία, ανασφάλεια, άγχος. Και κατακερματίζεται έτσι η κοινωνία σε μονάδες εριστικές και βίαιες. Δεν είναι πιο σωστό λοιπόν να λέμε «Ελλάδα – Απογοήτευση 0-2»;

 

Ο πρωθυπουργός προφανώς ήξερε για την οπλοκατοχή στην Κρήτη και το 2019 – Γιατί δεν πήρε τότε μέτρα;

 Ο πρωθυπουργός θα πρέπει να παραδεχτεί ότι ήταν η ολιγωρία και της δικής του κυβέρνησης που δεν απέτρεψε το φονικό στην Κρήτη

 

γράφει ο Λευτέρης Θ. Χαραλαμπόπουλος

 

Οι κυριακάτικες αναρτήσεις του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη είναι αλήθεια πολύ καλογραμμένες και προσεκτικές.

 

Συχνά περιέχουν διαπιστώσεις με τις οποίες δύσκολα θα μπορούσε να διαφωνήσει κανείς, ιδίως όταν αγγίζει πραγματικά προβλήματα.

 

Αυτό θα μπορούσε να αναφέρει κανείς και για την τελευταία του ανάρτηση με αφορμή το φονικό στα Βορίζια στην Κρήτη, όπου ορθά μιλά για το πώς έχει διαστρεβλωθεί η κρητική παράδοση σε σχέση με τα όπλα. Αντίστοιχα, θα μπορούσε να συζητήσει κανείς για τα μέτρα που προτείνει.

 

Όμως, υπάρχει ένα κρίσιμο ζήτημα. Ο πρωθυπουργός δεν είναι σχολιαστής. Δεν είναι αναλυτής. Δεν είναι καν ένας ειδικός που γράφει τη γνώμη του για το τι πρέπει να γίνει στη χώρα.

 

Ο πρωθυπουργός κυβερνά. Για την ακρίβεια κυβερνά εδώ και πάνω από έξι χρόνια. Πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορεί πλέον να λέει τι θα κάνει από εδώ και πέρα, χωρίς να εξηγεί γιατί δεν έκανε τίποτα τα πάνω από έξι χρόνια που κυβερνά.

 

Τα προβλήματα με την οπλοκατοχή και ένα ολόκληρο φάσμα από παραβατικές συμπεριφορές στην Κρήτη τα ήξερε και πριν εκλεγεί πρωθυπουργός. Άλλωστε, συχνά υπογραμμίζει με υπερηφάνεια την κρητική του καταγωγή. Άρα όλα αυτά είναι πράγματα που τα έχει ακούσει, τα έχει δει, τα έχει συναντήσει.

 

 

Γιατί τότε δεν πρότεινε νωρίτερα τα μέτρα που προτείνει τώρα; Γιατί δεν αυστηροποιήθηκε νωρίτερα το πλαίσιο για την οπλοκατοχή και μάλιστα από μια κυβέρνηση που έχει «σήμα κατατεθέν» την αύξηση των ποινών σε βαθμό υπερβολής; Γιατί δεν ξεκίνησαν νωρίτερα προγράμματα στα σχολεία, όταν αρκεί μια βόλτα σε ένα χωριό της Κρήτης για να δεις το πρόβλημα με τη στρεβλή και επικίνδυνη σχέση με τα όπλα; Γιατί δεν αναδιαρθρώθηκαν έγκαιρα οι αστυνομικές δυνάμεις ώστε να μπορούν να προλαμβάνουν τέτοιες καταστάσεις;

 

Όλα αυτά τα ερωτήματα δεν είναι ρητορικά. Και απάντηση υπάρχει, αν και φαντάζομαι ότι δεν θα τη δώσει ο πρωθυπουργός, γιατί είναι από αυτές που συνοδεύονται από πολιτικό κόστος. Θα τηρήσει σιγή ιχθύος, όπως έπραξε και με την «προσωπική άποψη» του κορυφαίου υπουργού του Αδωνι Γεωργιάδη που τάχθηκε υπέρ της οπλοκατοχής βάσει του διεθνώς κατακριτέου αμερικανικού μοντέλου, χαϊδεύοντας τα αυτιά της ακροδεξιάς, που σε τέτοιους καιρούς πολιτικής ρευστότητας ίσως αποδειχθούν οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» την κρίσιμη ώρα.

 

Και η απάντηση είναι ότι υπήρξε μια συνειδητή ανοχή σε όλα αυτά για ψηφοθηρικούς λόγους, ως τμήμα της προσπάθειας να γίνει «γαλάζιο» το νησί. Προφανώς και αυτό δεν αναιρεί τις ευθύνες και προηγούμενων κυβερνήσεων που επίσης ανέχτηκαν πρακτικές για να μην χάσουν ψηφοφόρους. Όμως, η τωρινή κυβέρνηση, όπως φάνηκε και από το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ (γιατί και εκεί η παραβατικότητα είχε ιστορικό βάθος), επέλεξε να το κάνει πολύ πιο συνειδητά. Δηλαδή, επέλεξε να κερδίσει εκλογικό ακροατήριο με το να ανέχεται – ή στην περίπτωση των αγροτικών επιδοτήσεων ακόμη και να επιτείνει – παραβατικές συμπεριφορές. Και τώρα πληρώνουμε πολλαπλά το τίμημα.

 

Επομένως, ο πρωθυπουργός πρέπει να απαντήσει γιατί δεν έκανε εγκαίρως όσα έπρεπε, γιατί η κυβέρνησή του, το κόμμα του, οι τοπικοί του κομματάρχες μετέτρεψαν την ανοχή στην παραβατικότητα σε κομματική στρατηγική, γιατί την ώρα που υποτίθεται ότι καταπολεμά την «ανομία» επέτρεψε όντως μια κατάσταση ανομίας και μάλιστα ένοπλης, γιατί σε τελική ανάλυση άφησε να διαστρεβλώνονται οι παραδόσεις της πατρίδας του.

 

Διαφορετικά οι όποιες διαπιστώσεις, αλλά ακόμη και οι όποιες προτάσεις για μέτρα και δράσεις θα φαντάζουν απλώς ως εκ των υστέρων προσπάθειες να συγκαλυφθεί η άρνηση ευθύνης για πραγματικά λάθη και τραγικές παραλείψεις.

Η µοίρα µας η µεταπρατική

 

 

γράφει ο Μανώλης Κουφάκης*

Θυµάµαι τον εαυτό µου στην πρώτη µου νεότητα να εντυπωσιάζεται από την εισβολή της τεχνολογίας στη ζωή της επαρχίας όπου ζούσα, και τη συνακόλουθη αλλαγή επί τα βελτίω της ζωής µας.

Περισσότερα αυτοκίνητα, οικιακές συσκευές που έλυναν πρακτικά προβλήµατα, κάποια πρώτα αεροπορικά ταξίδια και αργότερα η τηλεόραση, µου έδειχναν ότι, χωρίς αµφιβολία, η πορεία µας προς το µέλλον σαν άτοµα, σαν κοινωνία, σαν χώρα περνάει µέσα από την τεχνολογία.

Κάπως έτσι στο νεανικό µου µυαλό -χωρίς σκέψη, απλά θεωρώντας το νοµοτελειακό- µου δηµιουργήθηκε η πεποίθηση ότι κάποια στιγµή, όσο θα δυναµώνει η χώρα µου, θα φθάσει να κατασκευάζει οικιακές συσκευές και τηλεοράσεις και αυτοκίνητα και αεροπλάνα. ∆ηλαδή να παράγει.

 

   

  

Τι ροµαντική αφέλεια! Στα χρόνια που ακολούθησαν είδα τις θνησιγενείς προσπάθειες της OPEL και της NISSAN να παράγουν αυτοκίνητα στην Ελλάδα, είδα την αγωνιώδη (αλλά χωρίς αίσιο τέλος) προσπάθεια της ελληνικής εταιρείας NAMCO µε το θρυλικό και πολύ επιτυχηµένο Pony, να κρατηθεί στη ζωή, είδα πάµπολλες ελληνικές βιοµηχανίες να µετακοµίζουν στη Βουλγαρία, Ρουµανία και αλλού, είδα τις ιστορικές βιοµηχανίες Izola και Pitsos να παράγουν σήµερα όχι στην Ελλάδα, αλλά η πρώτη στην Πολωνία και η δεύτερη στην Τουρκία.

Γιατί όλα αυτά (και άλλα παρόµοια βεβαίως); Τι συµβαίνει µε ‘µας και αποστρεφόµαστε την παραγωγική διαδικασία που µπορεί να δηµιουργήσει µια στέρεα οικονοµική βάση για τη χώρα; Γιατί διώξαµε τις βιοµηχανίες από την Ελλάδα και στη συνέχεια γίναµε αντιπρόσωποι των προϊόντων τους στον τόπο µας; Γιατί προτιµήσαµε να γίνουµε µεταπράτες και εκπρόσωποι ξένων συµφερόντων αντί παραγωγοί; Έχει σχέση αυτό µε το πώς βλέπουµε τους εαυτούς µας σε σχέση µε τους ξένους; Ήταν αυτό πάντα έτσι;

Όχι, δεν ήταν πάντα έτσι, λέει ο καθηγητής Χρήστος Γιανναράς στη σχετική µελέτη του, την οποία περιλαµβάνει στο πολύ αξιόλογο βιβλίο του «Πολιτιστική ∆ιπλωµατία», εκδόσεις Ίκαρος, 2003: « Στην περίοδο της Τουρκοκρατίας οι Έλληνες έµποροι και ναυτικοί διέπρεπαν στις αγορές των µεγάλων ευρωπαϊκών πόλεων και στη ναυτιλία της Μεσογείου, της Μαύρης Θάλασσας, της Μέσης Ανατολής. Το Οικουµενικό Πατριαρχείο ασκούσε ευρύτατη και δυναµική διεθνή πολιτική, συχνά επί ίσοις όροις µε τις µεγάλες Ευρωπαϊκές ∆υνάµεις. Ελληνικές παροικίες ανθούσαν στις ευρωπαϊκές µεγαλουπόλεις, Έλληνες λόγιοι εκαλούντο ως σύµβουλοι σε ανακτορικές Αυλές ή τους τιµούσαν επιστηµονικές ακαδηµίες και πανεπιστήµια της Ευρώπης. …Τα θέατρα των Ελλήνων της Σµύρνης, της Τραπεζούντας, της Οδυσσού συναγωνίζονταν την όπερα του Παρισιού και της Βιέννης. Αυτός ο πολύπτυχος, οργανικός και αβίαστος εξευρωπαϊσµός δεν έθιγε στο παραµικρό την ελληνικότητα του φρονήµατος, της παιδείας, των λαϊκών παραδόσεων, της εκκλησιαστικής πνευµατικότητας, των κοινωνικών και κοινοτικών θεσµών. Ο κοσµοπολιτισµός ήταν η φυσική ανάσα και απλοχωριά του Ελληνισµού όσο οι Έλληνες πίστευαν όχι στην αρχαία των προγόνων τους αλλά στη ζωντανή δική τους πολιτιστική ιδιαιτερότητα και δυναµική».

Μέσα σ’ αυτό το κλίµα και το πνεύµα που διαµόρφωναν τα παραπάνω, ερχόταν σαν φυσικό ο Ρήγας Φεραίος να οραµατιστεί την απελευθέρωση των Ελλήνων και όλων των υπόδουλων λαών της Βαλκανικής από την Οθωµανική κυριαρχία. Τη δηµιουργία µιας ελεύθερης, δηµοκρατικής και δίκαιης πολιτείας, όπου οι πολίτες, ανεξάρτητα από θρησκεία ή καταγωγή, θα είχαν ίσα δικαιώµατα.

Ο Ρήγας Φεραίος, στο όραµά του για µια ελεύθερη και ενωµένη βαλκανική πολιτεία, είχε «ονειρευτεί» ως πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη. Τη θεωρούσε φυσικό κέντρο, όχι µόνο για τους Έλληνες, αλλά για όλους τους λαούς της Βαλκανικής, λόγω: της ιστορικής και πολιτιστικής της κληρονοµιάς (Βυζάντιο – Ρωµανία), της γεωγραφικής της θέσης, στο σταυροδρόµι Ανατολής και ∆ύσης, και του συµβολισµού της ως πόλης που ένωνε θρησκείες και λαούς. ∆εν την έβλεπε απλώς ως έδρα ενός ελληνικού βασιλείου, αλλά ως πρωτεύουσα µιας δηµοκρατικής οµοσπονδίας λαών.

Μιλώντας για το ίδιο θέµα ο Οδυσσέας Ελύτης λέει: «Να µπορούσαν και τη σηµασία των λαών να την µετράνε [τα οργανωµένα κράτη] όχι από το πόσα κεφάλια διαθέτουνε για µακέλεµα, όπως συµβαίνει στις µέρες µας, αλλά απ’ το πόση ευγένεια παράγουν, ακόµα και κάτω από τις πιο δυσµενείς και βάναυσες συνθήκες, όπως ο δικός µας ο λαός στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, όπου το παραµικρό κεντητό πουκάµισο, το πιο φτηνό βαρκάκι, το πιο ταπεινό εκκλησάκι, το τέµπλο, το κιούπι, το χράµι, όλα τους αποπνέανε µιάν αρχοντιά κατά τι ανώτερη των Λουδοβίκων. Τι σταµάτησε αυτά τα κινήµατα ψυχής που αξιώθηκαν κι έφτασαν ως τις κοινότητες; Ποιος καπάκωσε µια τέτοιου είδους αρετή, που µπορούσε µια µέρα να µας οδηγήσει σ’ ένα ιδιότυπο, κοµµένο στα µέτρα της χώρας πολίτευµα;»

Αυτά φαίνεται να χάθηκαν αµέσως µετά την Επανάσταση, µε την ίδρυση του νέου Ελληνικού κράτους. Η οργανωτική του δοµή, οι πολιτικές και κοινωνικές του λειτουργίες συγκροτήθηκαν µε τη συνειδητή επιδίωξη, όχι να είναι πρωτίστως ελληνικό, αλλά ένα συνεπές αντίγραφο των πεφωτισµένων κρατών της Ευρώπης. Τη θεωρητική υποστήριξη της προοπτικής αυτής του νέου Ελληνικού κράτους την είχε προετοιµάσει ο Αδαµάντιος Κοραής, την ενστερνίστηκαν οι περισσότεροι Έλληνες λόγιοι του 18ου και 19ου αιώνα, την υιοθέτησε ο Καποδίστριας, την προώθησε τα µέγιστα η Βαυαροκρατία και την σκυτάλη πήραν έκτοτε οι Έλληνες πολιτικοί µέχρι σήµερα. «Έτσι, ο µιµητικός εξευρωπαϊσµός της χώρας αποτέλεσε από την πρώτη στιγµή την επίσηµη κρατική ιδεολογία και πρακτική.», γράφει ο Χρ. Γιανναράς. Η εξέλιξη αυτή είχε δύο πολύ σηµαντικές -δυστυχώς αρνητικές- συνέπειες για το νέο Ελληνικό κράτος και τους Νεοέλληνες: Όταν µια ολόκληρη κρατική δοµή αποβλέπει όχι πρωτίστως στην εξυπηρέτηση των αναγκών της κοινωνίας της, αλλά στη µίµηση άλλων ιδεών και καταστάσεων που συµβαίνουν αλλού, τότε είναι βέβαιον ότι, όσο πετυχηµένα κι αν το κάνει, πάντοτε θα υπολείπεται του αυθεντικού πρωτοτύπου και ο µόνος ρόλος που της µένει είναι αυτός του µεταπράτη· ρόλος που την καταδικάζει σε µόνιµη υπανάπτυξη, ιστορική καθυστέρηση και αβάσταχτο αίσθηµα µειονεξίας. Αφ’ ετέρου, αυτό ακριβώς το βασανιστικό αίσθηµα µειονεξίας που γεννά ο µεταπρατισµός, και που µας κατατρύχει τόσο ως ατοµικό όσο και ως συλλογικό βίωµα, ζητά µια «καθ’ υπερβολήν αναπλήρωση». Και αυτή τη βρήκαµε µε την καταφυγή στην καύχηση για το αρχαίο κλασικό παρελθόν της χώρας µας και τα κατορθώµατα των απώτερων ενδόξων προγόνων µας.

Εδώ, είµαι σίγουρος, θα εντοπίζετε µια αντίφαση που αντικατοπτρίζει την αντιφατική φύση του Νεοέλληνα και του νέου Ελληνικού κράτους: Από τη µία προβάλλουµε την «ελληνικότητά» αξιώνοντας σεβασµό και από την άλλη καταβάλλουµε αγωνιώδη προσπάθεια να µιµηθούµε τους Ευρωπαίους και να αποβάλουµε κάθε τι το ελληνικό!

Η σύγχυση αυτή στο µυαλό και τα αισθήµατά µας, η οποία συνεχίζει να υπάρχει και στις µέρες µας, φαίνεται να προέρχεται σε µεγάλο βαθµό από τη θέση που πήραµε για τη σχέση του νεότερου Ελληνισµού µε τον βυζαντινό και µεταβυζαντινό Ελληνισµό. Τόσον ο Κοραής, οι ιδέες του οποίου επικράτησαν, όσον βέβαια και οι Βαυαροί, είχαν άγνοια και έτρεφαν απροκάλυπτη περιφρόνηση για το βυζαντινό και µεταβυζαντινό παρελθόν, δηλαδή για οτιδήποτε το ελληνικό στην εποχή τους. Αυτή η σχολή σκέψης επικράτησε και ήταν µάλλον αναπόφευκτο και οι πολιτικοί µας, µέχρι και στις µέρες µας, να σκέφτονται κατά τον ίδιο τρόπο. Ο Πρόεδρος της Ελληνικής ∆ηµοκρατίας Κωνσταντίνος Τσάτσος, σε συνέντευξή του σε µεγάλη Γαλλική εφηµερίδα, καυχιόταν ότι πνευµατική του πατρίδα ήταν η Χαϊδελβέργη και το Παρίσι. Λίγο αργότερα ο Κωνσταντίνος Καραµανλής, επίσης ως Πρόεδρος της Ελληνικής ∆ηµοκρατίας δήλωνε σε δηµόσιο λόγο του ότι «εµείς οι Έλληνες ήµασταν για αιώνες σκλάβοι: πρώτα στους Ρωµαίους, ύστερα στους Βυζαντινούς και µετά στους Τούρκους»!

Κάναµε λοιπόν ένα τεράστιο ιστορικό, νοητικό και ψυχολογικό άλµα παραγραφής είκοσι πέντε αιώνων, για να αντλήσουµε τον αυτοσεβασµό µας και να απαιτήσουµε τον σεβασµό των άλλων από την αρχαία, την κλασική Ελλάδα. Ένα άλµα είκοσι πέντε αιώνων που µας αποδυνάµωσε, µας απογύµνωσε από την «ελληνικότητά» µας και που, ως φαίνεται, αποδεικνύεται ως ένα άλµα στο κενό. Αυτόν τον άνευρο και ανούσιο µεταπρατικό χαρακτήρα και την επίκληση της αρχαίας Ελλάδας από τον Νεοέλληνα, σχολίαζε σαρκαστικά ο ζωγράφος Γιάννης Τσαρούχης µε τη φράση: «Είµαστε όλοι µας φιλέλληνες»!

 

*O Μανώλης Κουφάκης είναι δρ µηχανικός π. δ/ντής ∆Ε∆∆ΗΕ Α.Ε.

"Όσο μπορείς"....

 

γράφει ο Σταύρος Φυντικάκης

Με αφορμή την επικείμενη κυκλοφορία του βιβλίου του πρώην Πρωθυπουργού  Αλέξη Τσίπρα και την προδημοσίευση του εξωφύλλου του  με τον τίτλο “Ιθάκη”, δανεισμένος ο τίτλος από το εξαιρετικό ποίημα του Κωνσταντίνου Καβάφη, καλό θα ήταν να του υπενθυμίσουμε και τους στίχους από ένα άλλο αριστουργηματικό ποίημα  του ιδίου ποιητή με τον τίτλο “Όσο μπορείς”…. 

Πιστεύω να τους λάβει και αυτούς σοβαρά υπόψη του για ‘ τα επόμενα βήματα που σχεδιάζει για την επαναφορά του  ( rebranding) στο Πολιτικό προσκήνιο. Μου είναι δύσκολο να πιστέψω πως ένας άνθρωπος που είναι ο κύριος υπεύθυνος για τον κατακερματισμό της Αριστεράς και της προοδευτικής παράταξης, πως είναι δυνατόν να φιλοδοξεί να επανενώσει όλα αυτά τα "αποκόματα" που με δική του ευθύνη και σχέδιο δημιουργήθηκαν... 

Εύχομαι να διαψευστούν όσοι μιλάνε  για συμφωνίες  με μεγαλοεκδότες και επιχειρηματικούς ομίλους στο παρασκήνιο που ετοιμάζουν το έδαφος για την ολοκλήρωση του σχεδίου.... Αναρωτιέται κανείς προς όφελος άραγε ποίου αποσκοπούν όλα αυτά ? Φαντάζομαι πάντως πως δεν βοηθούν στην προσπάθεια για να  απαλλαγεί η κοινωνία από την χειρότερη Κυβέρνηση που γνώρισε ποτέ ο τόπος τα τελευταία χρόνια ....   

 

"Όσο μπορείς"

"Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες. Μην την εξευτελίζεις πηγαίνοντάς την, γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την στων σχέσεων και των συναναστροφών την καθημερινήν ανοησία, ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική."

Το ποίημα γράφτηκε το [1913] από τον Κωνσταντίνο Καβάφη αλλά είναι τόσο επίκαιρο και διδακτικό... ειδικά για όλους εκείνους που υπόσχονται Ιθάκες και γαλήνιες θάλασσες.....

 

Η Διοίκηση των ΕΛΤΑ χθες έκλεινε υποκαταστήματα και την ίδια ώρα ασφάλιζε τα μέλη της έναντι αγωγών

 

Το ασφαλιστήριο αυτό είναι συνήθης πρακτική για μεγάλους οργανισμούς, καθώς καλύπτει στελέχη απέναντι σε ευθύνες και πιθανές διεκδικήσεις. Ωστόσο, η χρονική σύμπτωση γεννά εύλογα ερωτήματα.

Την ίδια ημέρα που 46 καταστήματα των ΕΛΤΑ κατέβαζαν οριστικά ρολά -αφήνοντας δεκάδες περιοχές της χώρας χωρίς πρόσβαση σε βασικές ταχυδρομικές υπηρεσίες και ενώ δεκάδες συμβασιούχοι ενημερώνονταν ότι μένουν χωρίς εργασία- η διοίκηση του Ομίλου των Ελληνικών Ταχυδρομείων προχωρούσε σε μία απόφαση που δύσκολα θα περάσει «αναίμακτα» και αν μη τι άλλο θα προκαλέσει ακόμα μεγαλύτερες αντιδράσεις.

 

 

Χθες 3 Νοεμβρίου 2025, εγκρίθηκε η πληρωμή ασφαλιστηρίου συμβολαίου για την κάλυψη ευθύνης στελεχών Διοίκησης (D&O), συνολικού ύψους 461.223 ευρώ, με την κάλυψη να ισχύει μάλιστα αναδρομικά από τις 26 Σεπτεμβρίου 2025. Το ποσό θα καταβληθεί σε δύο δόσεις και η σύμβαση καλύπτει έως τις 25 Σεπτεμβρίου 2026.

 

Το ασφαλιστήριο αυτό είναι συνήθης πρακτική για μεγάλους οργανισμούς, καθώς καλύπτει στελέχη απέναντι σε ευθύνες και πιθανές διεκδικήσεις. Ωστόσο, η χρονική σύμπτωση γεννά εύλογα ερωτήματα και καθιστά την απόφαση αυτή διόλου αθώα.

 

Με λίγα λόγια, την ώρα που η διοίκηση των ΕΛΤΑ συρρίκνωνε το δίκτυό της και την ίδια την εταιρία της και ενώ, οι εργαζόμενοι ζουν στην αβεβαιότητα και πολίτες καλούνται να ταξιδεύουν χιλιόμετρα για υπηρεσίες που μέχρι χθες είχαν στη γειτονιά τους, την ίδια ώρα η διοίκηση επέλεξε να θωρακίσει πρώτα τη δική της νομική προστασία - και μάλιστα με αναδρομική ισχύ, δηλαδή για περίοδο αρκετά πριν από την ημερομηνία έγκρισης της δαπάνης.

 

 

Ενδεικτικό της σκοπιμότητας του συγκεκριμένου ασφαλιστηρίου συμβολαίου είναι το γεγονός ότι καλύπτει, μεταξύ άλλων, και περιπτώσεις πιθανών αγωγών από εργαζόμενους ή αντισυμβαλλόμενους των ΕΛΤΑ, κάτι που, σε αυτή τη συγκυρία, μοιάζει περισσότερο με «προετοιμασία» για αυτά που έρχονται, παρά με εταιρική διαδικασία «ρουτίνας». 

 

Θανάσης Κουκάκης

Η σιωπή δεν είναι πάντα χρυσός

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

Αδίκως κατηγορείται ο πρωθυπουργός ότι στην κυριακάτικη ανάρτησή του τήρησε σιγήν ισχύος για το αιφνιδιαστικό λουκέτο σε 204 ταχυδρομεία και για το μακελειό στα Βορίζια της Κρήτης, που σίγουρα απέσπασαν το δημόσιο ενδιαφέρον πολύ περισσότερο απ’ ό,τι οι 2.679 αιτήσεις στην πλατφόρμα Ηλεκτρονικής Ταυτότητας Κτιρίου ή η ενθρόνιση νέου αρχιεπισκόπου στην Αγία Αικατερίνη του Σινά. Οι εθιμικές πρωθυπουργικές αναρτήσεις είναι ένα κακέκτυπο ή υποκατάστατο λογοδοσίας. Ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης τις αξιοποιεί για να πλέκει με άψογη αντικειμενικότητα ύμνους στην κυβέρνησή του, δηλαδή στον επικεφαλής της. Και μάλιστα τώρα που η κυβερνητική καταλληλότητά του εμφανίζεται στα γκάλοπ απειλούμενη από τον Κανέναν και ηττώμενη από το Χάος (το ησιόδειο βέβαια, όχι τη φερώνυμη ομάδα των εξορίστων αιρετικών της Αριστεράς τα χρόνια της χούντας). Γιατί είναι άδικες οι κατηγορίες; Επειδή ο κ. Μητσοτάκης είχε δείξει αρκετά πριν από τον επικήδειό του για τον Διονύση Σαββόπουλο ότι έχει περί πολλού τον «Αγγελο εξάγγελο», εφαρμόζοντας κάπως ιδιότροπα όσα λέει το τραγούδι. Στην περίφημη «επικοινωνία με τον λαό» το δόγμα του είναι απλό: Οταν δεν έχει νέα ευχάριστα να πει, ώστε να τα πιστωθεί κατ’ αποκλειστικότητα, διαλέγει να μην πει κανένα. Κι αν καμιά φορά καταπιάνεται με κάτι δυσάρεστο, το προσεγγίζει διά της βασιλικής οδού με την ονομασία «Δεν Γνώριζα Τίποτα». Οσον αφορά τα ΕΛΤΑ, όμως, δεν μπορούσε να πάρει τον δρόμο της αιφνιδιασμένης αγνωσίας και της μετάθεσης ευθυνών σε ώμους υφισταμένων. Τον είχε ήδη καπαρώσει ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Κωστής Χατζηδάκης.

 

Ο πρωθυπουργός όφειλε να μιλήσει για τη διάχυτη φονική βία. Κι αν όχι για τη «νεωτερική» με τις αλληλοσφαζόμενες μαφίες, έστω για την «παραδοσιακή». Σαν κι αυτήν που εκδηλώνεται στη γενέτειρά του την Κρήτη, κρατικώς ανενόχλητη και περήφανη για τις «ρίζες» της. Ενα εκατομμύριο παράνομα όπλα για 650.000 κατοίκους συνιστούν πολιτειακό πρόβλημα μάλλον βαρύτερο από «το άβατο των Εξαρχείων». Κι όμως. Σιωπή…

 

Και για τα ΕΛΤΑ έπρεπε κάτι να πει. Για να εξηγήσει ποια «έγνοια για την αναζωογόνηση της περιφέρειας» αναδεικνύει η σταδιακή εξαφάνιση του Δημοσίου ακόμα και σε ακριτικές περιοχές, που οι κάτοικοί τους καλούνται να «κόψουν το κεφάλι τους», ώστε να τα βγάλουν πέρα δίχως δημόσια συγκοινωνία, γιατρούς, δασκάλους, τράπεζες, ΑΤΜ, τώρα και ταχυδρομείο. Κι αν αντί να κόψουν το κεφάλι τους αποφασίσουν να γίνουν εκλογικοί κοψοχέρηδες;

Ηλθε η σειρά και των ΕΛΤΑ

 

γράφει ο ΔημήτρηςΜακροδημόπουλος*

 

«Το ζητούμενο είναι να επιβιώσουν», είπε ο κύριος Πιερρακάκης αναφερόμενος στα ΕΛΤΑ μετά την απόφαση 204 καταστήματά τους να αναστείλουν τη λειτουργία τους. «Τα ΕΛΤΑ έχουν πρόβλημα, συνέχισε. Πάρα πολλά προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπίσουν. Η αλληλογραφία είναι 10% αυτού που ήταν. Πρέπει να ληφθούν δύσκολες αποφάσεις». Η αλήθεια είναι ότι κάθε φορά που ακούω τον υπουργό Οικονομικών, μετά τη θητεία του στο υπουργείο Παιδείας, όταν καταπατήθηκε το Σύνταγμα, είμαι βέβαιος ότι κάποια νεοφιλελεύθερη «μεταρρύθμιση» έπεται. Εμφανίζεται ως πρόθυμος για όλα, γι' αυτό μάλλον επιλέγεται.

 

Γιατί όμως τα ΕΛΤΑ έχουν πρόβλημα; Γιατί η αλληλογραφία μειώθηκε στο 10% αυτού που ήταν; Στις αρχές του 2021 το 38% του προσωπικού των ΕΛΤΑ, δηλαδή 1.968 υπάλληλοι από τους τότε 5.165, αποχώρησε με εθελουσία έξοδο στο πλαίσιο της τότε «εξυγίανσης» της επιχείρησης. Αντί δηλαδή να αξιοποιηθεί η εμπειρία τους και με την αξιοποίηση της τεχνολογίας οι δραστηριότητες των ΕΛΤΑ να επεκταθούν στην αγορά, δημιουργήθηκαν συνθήκες συρρίκνωσής τους. Ο Ανταμ Σμιθ, τον οποίο επικαλούνται οι νεοφιλελεύθεροι όταν τους βολεύει, υποστήριζε ότι η απόκτηση παραγωγικών ικανοτήτων από τον υπάλληλο κοστίζει πάντα πραγματική δαπάνη η οποία είναι πάγιο κεφάλαιο και περιέχεται στον ίδιο τον υπάλληλο. Με την αποχώρησή του, αν η εμπειρία του δεν μεταφερθεί σε νεότερους υπαλλήλους, χάνεται μαζί με το πάγιο κεφάλαιο για την εταιρεία. Αυτό συνέβη και στα ΕΛΤΑ αφού οι θέσεις όσων αποχώρησαν χάθηκαν για πάντα

 

Πού αποσκοπούσε τότε η «εξυγίανση» των ΕΛΤΑ; Διαβάσαμε τότε σε εφημερίδα προσκείμενη στην κυβέρνηση («Καθημερινή» 25/2/2021, σελ. 25): «Καταλύτης για την απελευθέρωση ανθρώπινου δυναμικού, παρά την εθελουσία, υπήρξε η νομοθετική ρύθμιση για το λεγόμενο Τ+3, που επιμηκύνει από μία σε τρεις μέρες τον χρόνο υποχρέωσης παράδοσης μιας επιστολής, όπως ακριβώς συμβαίνει και στην πλειονότητα των ευρωπαϊκών χωρών»! Δηλαδή νομοθετήθηκε η επιδείνωση των παρεχόμενων υπηρεσιών αντί της περαιτέρω βελτίωσής τους, πρωτοφανής απόφαση για κράτος που διατυμπανίζει καθημερινά ότι επιδιώκει τον εκσυγχρονισμό του.

 

Επομένως, η υποβάθμιση των ΕΛΤΑ ήταν απόφαση ειλημμένη και στοχευμένη. Παρατήρηση πρώτη: Είτε πρόκειται για το «καλό» είτε πρόκειται για το κακό, όπως στην προκειμένη περίπτωση, η κυβέρνηση πάντα επικαλείται την Ευρώπη. Τόσο αναχρονιστικές είναι οι υπηρεσίες στην Ευρωπαϊκή Ενωση; Παρατήρηση δεύτερη: Οι υπηρεσίες που προσέφεραν τα ΕΛΤΑ, παρά τα προβλήματά τους που είχαν οξυνθεί με τα μνημόνια, ήταν τότε καλές. Αυτό ομολογείται με τη νομοθετική ρύθμιση Τ+3 που προαναφέρθηκε. Θυμάμαι ότι έστελνα επιστολή από Αλεξανδρούπολη στο Τριάδι Θεσσαλονίκης πριν από τις 12 το μεσημέρι και την επομένη το πρωί ο παραλήπτης την παραλάμβανε, αλλιώς τη μεθεπομένη. Με απλό μάλιστα γραμματόσημο των 1,2-1,5 ευρώ.

 

Τότε, η κυβέρνηση για να εξωραΐσει τις πραγματικές προθέσεις της εξήγγειλε παράλληλα με την εθελουσία έξοδο τον ψηφιακό μετασχηματισμό της εταιρείας. Τα αποτελέσματα τα βιώνουμε, αποκάλυψαν και τις προθέσεις. Τα κόμιστρα πολλαπλασιάστηκαν, όπως και ο χρόνος παράδοσης που ξεπέρασε κατά πολύ και το όριο του Τ+3, ενώ η έλλειψη προσωπικού δημιούργησε δυσλειτουργίες. Παρά τις υποσχέσεις για τον ψηφιακό μετασχηματισμό της εταιρείας, έστελνες επιστολή από Αλεξανδρούπολη στην Ορεστιάδα και έφτανε στον προορισμό της μέσω του κέντρου διαλογής της Θεσσαλονίκης. Το αποτέλεσμα ήταν μέσα σε τέσσερα χρόνια να μεταφερθεί το 90% του επιστολικού έργου των ΕΛΤΑ στον ιδιωτικό τομέα. Ολα αυτά εκεί αποσκοπούσαν εξ αρχής.

 

Ποιο είναι το οξύμωρο της κυβερνητικής πολιτικής με την απόφαση αναστολής της λειτουργίας 204 καταστημάτων των ΕΛΤΑ; Συνεχίζει να πριμοδοτεί την αστυφιλία και την ερήμωση ολόκληρων περιοχών με την κατάργηση θέσεων εργασίας και την αναστολή λειτουργίας στοιχειωδών υπηρεσιών για τη ζωή των ντόπιων ώστε να παραμείνουν στον τόπο τους. Ακούσαμε τον Οκτώβριο του 2024 τον πρωθυπουργό της χώρας στην Ορεστιάδα, στο πλαίσιο της εκδήλωσης «Εθνική στρατηγική για την περιφερειακή και τοπική ανάπτυξη. Συζητάμε, αποφασίζουμε, συζητάμε, προχωράμε, ΜΑΖΙ για τον Εβρο», να εξαγγέλλει μέτρα και να τα εστιάζει στον κεντρικό και τον βόρειο Εβρο όπου η δημογραφική κατάρρευση επέφερε την ερήμωσή τους. Στα 204 υποκαταστήματα των ΕΛΤΑ που αναστέλλουν τη λειτουργία τους περιλαμβάνονται τα καταστήματα του Σουφλίου, των Μεταξάδων και του Τυχερού, του κεντρικού Εβρου δηλαδή.

 

Βέβαια δεν είναι μόνον τα ΕΛΤΑ. Μεγάλες βιομηχανικές μονάδες έκλεισαν (ΕΖΑΧ, κρέατος «Θράκη» κ.ά.) συμπαρασύροντας μεσαίες και μικρότερες επιχειρήσεις, δημόσιες υπηρεσίες και τράπεζες αποχώρησαν και αντί να δοθούν κίνητρα στους νέους των χωριών, επάνδρωσαν τη συνοροφυλακή, οι οποίοι εγκαθιστάμενοι στα αστικά κέντρα συμπαρέσυραν και τους ανιόντες γονείς τους. Τα κέντρα υγείας υπολειτουργούν λόγω υποστελέχωσης, ενώ η εγκατάλειψη έφτασε σε σημείο ώστε η σιδηροδρομική σύνδεση του Εβρου και της Θράκης με την υπόλοιπη Ελλάδα να είναι ανύπαρκτη εδώ και χρόνια. Σε όλα αυτά ήλθε να προστεθεί και η αναστολή της λειτουργίας των καταστημάτων των ΕΛΤΑ που επιδεινώνει περαιτέρω τις συνθήκες διαβίωσης των κατοίκων, αλλά και θέσεις εργασίας καταργεί. Κυρίως όμως αποκαλύπτει ότι η κυβέρνηση συνεχίζει να προτάσσει τις νεοφιλελεύθερες επιταγές υποβαθμίζοντας τη ζωή των πολιτών.

 

*Τ. αρχιμηχανικός ΟΣΕ, πολιτικός μηχανικός ΑΠΘ

Η άλλη Κρήτη...

 

γράφει ο Σταύρος Φυντικάκης

 

Μετά το νέο μακελειό στα Βορίζια και την εν ψυχρώ δολοφονία στο Έλος Κισσάμου, ήταν η αφορμή σε πολλά ΜΜΕ  και site αλλά και πολλούς χρήστες του διαδικτύου να αναπαράγουν την  είδηση, για να χύσουν απέραντη χολή και να βγάλουν αβυσσαλέο μίσος για την Κρήτη και τους Κρητικούς, χωρίς κανένα διαχωρισμό των κακοποιητικών συμπεριφορών ορισμένων ατόμων από το σύνολο του Κρητικού λαού.

 

Χωρίς να παραγνωρίζω την σοβαρότητα αυτών των συμπεριφορών, κάτι που ουσιαστικά η γενεσιουργός αιτία, για την ανεξέλεγκτη οπλοκατοχή και οπλοχρησία, έχει πολλές ερμηνείες αλλά και παραλείψεις, κυρίως από την έλλειψη στοχευμένων παρεμβάσεων της Κεντρικής Εξουσίας, στα θέματα παιδείας – πολιτισμού και στην κουλτούρα της παραδοσιακής οικογένειας…, κυρίως ορεινών και απομακρυσμένων  περιοχών. Αλλά και χωρίς τους  κατά καιρούς εναγκαλισμούς των τοπικών - πολιτικών  αρχόντων (για τα ψηφαλάκια…) με τους παραβατικούς...,  με αποτέλεσμα το φαινόμενο αυτό να διαιωνίζεται έως τις μέρες μας…    

Καλό θα ήταν λοιπόν να τους υπενθυμίσουμε σε όλους αυτούς εάν δεν το γνωρίζουν ότι υπάρχει και η ΑΛΛΗ ΚΡΗΤΗ..!

Είναι η Κρήτη του Πολιτισμού, των Γραμμάτων και των Τεχνών , του Ζορμπά του Καζαντζάκη, του Κορνάρου, του Χορτάτζη, του Θεοτοκόπουλου (ΕΛ ΓΚΡΕΚΟ), του Θεοδωράκη, του Κατράκη, του Μινωτή και τόσων άλλων σπουδαίων Ελλήνων που κοσμούν και διαφημίζουν την Ελλάδα παγκόσμια . Είναι η Κρήτη που ύμνησε τον Έρωτα, όσο κανείς άλλος λαός στον Κόσμο. Είναι η Κρήτη της φιλοξενίας και του γλεντιού. Είναι η Κρήτη της Δημοκρατίας ,της Ελευθερίας και της Λεβεντιάς .!

Αυτή την Κρήτη γνώρισα και αυτή θέλω να θυμάμαι.! 

 

 

 

Όταν η Κρήτη πυροβολεί τον εαυτό της...

 

Το νέο μακελειό στα Βορίζια δεν είναι κεραυνός εν αιθρία· είναι το τελευταίο επεισόδιο μιας επαναλαμβανόμενης ιστορίας.

 

Χτες, μέλη μίας οικογένειας έριξαν βόμβα σε σπίτι που έχτιζε μια άλλη. Σήμερα, η άλλη οικογένεια «απάντησε» με σφαίρες. Δύο χιλιάδες πυροβολισμοί με καλάσνικοφ, δύο νεκροί, τέσσερις σοβαρά τραυματίες και δεκάδες μικροτραυματισμοί. Έτσι “λύνουν” τα προβλήματα οι “καπεταναίοι” στην Κρήτη. Κάνοντας πόλεμο στον ίδιο τους τον τόπο και σπέρνωντας την καταστροφή… Η Κρήτη, για ακόμη μία φορά, έγινε πρωτοσέλιδο για λάθος λόγους.

 

Κάποιοι θα σπεύσουν πάλι να πουν ότι το νησί μπαίνει άδικα στο στόχαστρο, πως «αυτά γίνονται και αλλού». Ναι, γίνονται και αλλού. Όχι, όμως, στην έκταση, με τη συχνότητα και τη βουβή αποδοχή που βλέπουμε να συμβαίνουν εδώ. Όποιος δεν το βλέπει, όποιος υποβαθμίζει αυτή την πραγματικότητα, δεν υπερασπίζεται την Κρήτη — τη βυθίζει ακόμα πιο βαθιά στο σκοτάδι.

 

Η κουλτούρα της ατιμωρησίας

 

Ο “πόλεμος”, σύμφωνα με τα ειδησεογραφικά πρακτορεία του Ηρακλείου, συνεχίστηκε στα φαράγγια, με τους λεβεντοκρητικούς να λύνουν τις διαφορές τους με τα όπλα — γιατί έτσι κάνουν οι «άντρες». Όχι στα δικαστήρια, που είναι «για τους φλώρους τους πεδινούς». Αυτή είναι η αφήγηση της ντροπής που βαφτίσαν κάποιοι παράδοση.

 

Η Κρήτη έχει γεμίσει φραπέδες και μαφιόζους, κατσικοκλέφτες και μικρούς «βαρόνους» της αυθαιρεσίας. Ανθρώπους που αφαιρούν τη σήμανση από τα πρόβατα για να τα παρουσιάζουν ως δικά τους, που αναζητούν πάντα τον πιο πλάγιο δρόμο προς τον πλουτισμό. «Έξυπνος» δεν είναι ο δημιουργός κι ο παραγωγός, αλλά ο κηφήνας που καρπώνεται τους κόπους των άλλων. «Μάγκας» είναι ο τραμπούκος, ο εκβιαστής, ο καπετάνιος της ανομίας. Μάγκας είναι ο κλέφτης, αν δεν τον πιάσουν. Κι αν τον πιάσουν; Ε τότε φταίει το σύστημα. Φταίει ο ΟΠΕΚΕΠΕ.

 

Από τον ΟΠΕΚΕΠΕ στη γενικευμένη διαφθορά

 

Το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ δεν έπεσε από τον ουρανό. Είναι το καθρέφτισμα μιας νοοτροπίας. Μπράβοι βρέθηκαν με τεράστιες περιουσίες, με «ιδιοκτησίες» σε εκτάσεις που ποτέ δεν τους ανήκαν. Έχτισαν σπίτια, γκαρσονιέρες, «παλάτια» με βρώμικο χρήμα — από ζώα που ποτέ δεν είχαν και επιδοτήσεις που ποτέ δεν έπρεπε να έχουν πάρει, με τη βοήθεια κυκλωμάτων που καρπώθηκαν μεγάλα οφέλη και όσων κάνουν τα στραβά μάτια, είτε από φόβο είτε επειδή έχουν κι αυτοί οφέλη.

 

Αυτό είναι το έγκλημα: Ότι πλέον οι άνθρωποι φοβούνται να μιλήσουν για την τόσο ξεδιάντροπη ατιμία που συμβαίνει μπροστά στα μάτια τους γιατί έχουν πειστεί ότι μονο που θα μπλέξουν, επειδή γνωρίζουν, ότι το πρόβλημα δεν είναι αυτοί που τα κάνουν αλλά οι ισχυροί που τα επιτρέπουν, που πολλές φορές συμμετέχουν στη μάσα.

 

Κι ενώ ο έντιμος παραγωγός ζει μέσα στη φτώχεια, τιμωρούμενος για την τιμιότητά του, αυτοί που δεν έχουν παράξει ούτε μια στάλα γάλα πλουτίζουν.

 

Τι μήνυμα δίνει αυτό στους νέους των χωριών;

 

Ότι η επιτυχία έρχεται από τη δουλειά ή από την κλεψιά;

 

Από την παραγωγή ή από την απειλή ενός όπλου;

 

Από την αξία ή από το βύσμα;

 

Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι

 

Δεν φταίει ο ΟΠΕΚΕΠΕ για τη διαφθορά στο νησί. Η διαφθορά στον οργανισμό είναι το σύμπτωμα — όχι η αιτία. Το πρόβλημα βρίσκεται πιο ψηλά: στις πολιτικές οικογένειες, στους παράγοντες που προσφέρουν ασυλία για λίγους ψήφους. Είναι η συγκάλυψη που κάνει τον εγκληματία «σεβαστό άντρα του τόπου» και τον νομοταγή πολίτη ανυπεράσπιστο.

 

Η Κρήτη κυβερνάται —εδώ και δεκαετίες— από ένα δίκτυο σχέσεων που προστατεύει τους δυνατούς, τους πλούσιους και τους βίαιους.

 

Το ψάρι όμως βρωμάει από το κεφάλι, και η δυσωδία έχει πια καλύψει ολόκληρο το νησί.

 

Βορίζια: ένα σύμπτωμα, όχι εξαίρεση

 

Τα Βορίζια χαρακτηρίζονται χρόνια τώρα ως επικίνδυνο χωριό. Όλοι το γνωρίζουν: οι κάτοικοι των γειτονικών περιοχών, οι αρχές, η κοινωνία.

 

Σπίτια με κάμερες, αποθήκες γεμάτες όπλα, πλούτος αδικαιολόγητος.

 

Από πού προέκυψε; Από ποια παραγωγή; Από ποια δουλειά;

 

Και όμως, κανείς δεν αγγίζει τους υπαίτιους. Οι τοπικοί παράγοντες συναγελάζονται με όσους τρομοκρατούν, οι νόμοι μένουν στα χαρτιά, και η ομερτά κρατά.

 

Όλα συνεχίζονται… κανονικά, ώσπου να ακουστεί ξανά ο ήχος των όπλων και να ματώσει το νησί — ξανά και ξανά. Μετά, όλοι μένουν έκπληκτοι. Πόσες φορές θα γίνει ακόμα για να υπάρξουν πραγματικές συνέπειες; Για να προκύψει κάποια αλλαγή;

 

Πρέπει μήπως πρώτα να εξαφανιστεί η ύπαιθρος; Γιατί, όταν ξεγυμνώνεται η ύπαιθρος από τους ανθρώπους που δημιουργούν και παράγουν, όταν αυτοί μπαίνουν στο περιθώριο, η ύπαιθρος θα εξαφανιστεί. Ήδη συμβαίνει. Η ύπαιθρος πεθαίνει, παρά τον παράνομο πλούτο κάποιων.

 

Ή, ζουν κάποιοι πολύ καλά, για να πεθάνουν οι πολλοί…

 

Το ψευδώνυμο της «λεβεντιάς»

 

Τη στιγμή που εξεγείρονται κάποιοι για τους ξυπόλητους από το Σουδάν, την Αίγυπτο και το Μπαγκλαντές που φτάνουν με σαπιοκάραβα στο νησί, η Κρήτη βυθίζεται όχι εξαιτίας των μεταναστών αλλά εξαιτίας ενός πολιτισμού ατιμωρησίας, ψευδολεβεντιάς και βίας που κληροδοτείται ως δήθεν “παράδοση”. Ενός πολιτισμού που επιβραβεύει κηφύνες και ενός πολιτικού συστήματος που αντί να αλλάξει την κατάσταση αποτυπώνει την κυριαρχία του διαμορφώνοντας σχέσεις με κατεστημένα καταστρεπτικά για το νησί.

 

Άραγε, πόσες βεντέτες ακόμα θα χρειαστούν για να αντιληφθούμε ότι αυτή η τοξική κληρονομιά πνίγει το μέλλον του νησιού;

πηγή