Τα ορφανά του Φρίντμαν και το "πειραματόζωον Ελλάς"

Καπάκος Σ.
ΣΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ σημείωμα προσπάθησα να πω μεταξύ άλλων ότι ακόμη και αυτός ο εμπνευστής του νεοφιλελευθερισμού, ο Μίλτον Φρίντμαν, ενδεχομένως θα διαχώριζε τη θέση του μπροστά στην πρωτοφανή βαναυσότητα του ελληνικού προγράμματος, αφού τη δεκαετία του '80 υποστήριζε ότι "μια ήπια μείωση της παραγωγής και της απασχόλησης" είναι παρενέργειες αποδεκτές προσωρινά, προκειμένου να μειωθεί ο πληθωρισμός και να πάρουν μπροστά η οικονομία και η ανάπτυξη.

Αν έχει κάποια βάση ότι ακόμη και ο Φρίντμαν θα διαχώριζε τη θέση του μπροστά στο μέγεθος της σκληρής πολιτικής που εφαρμόζεται στην Ελλάδα, είναι βέβαιο ότι θα υπερθεμάτιζε ακούγοντας τα ορφανά του στην κυβέρνηση Σαμαρά να μιλούν κατά των συνδικάτων και να θέτουν θέμα περιορισμού των απεργιών. Ο περιορισμός της δύναμης των συνδικάτων ήταν η μόνιμη επωδός του...

Μη λησμονούμε ότι ο νεοφιλελευθερισμός αναπτύχθηκε σε μια συγκυρία
στασιμοπληθωρισμού, που διαδέχθηκε τη "χρυσή" κεϋνσινή μεταπολεμική τριακονταετία. Αναπτύχθηκε δηλαδή σε μια περίοδο οικονομικής στασιμότητας και υψηλού πληθωρισμού (σ.σ.: 12% στις ΗΠΑ το 1980, έπεσε στο 5% επί Ρήγκαν το 1985), κατά συνέπεια είχε κάποια βάση παρά την ακραιφνώς ταξική του στόχευση και την αντικεϋνσιανή αντιπαρεμβατική ρητορική του. Το πόσο έχουν μεταλλαχθεί τα σημερινά ζόμπι του νεοφιλελευθερισμού μπορεί να φανεί καθαρά από τις σημερινές ιδεοληψίες περί ισοσκελισμένων ή πλεονασματικών προϋπολογισμών εν μέσω ύφεσης, ενώ ακόμη και ο Ρήγκαν, πριν από τριάντα χρόνια, σχεδόν τετραπλασίασε το δημόσιο έλλειμμα προκειμένου να τονώσει την αμερικανική οικονομία.
Η ΚΡΙΣΗ του 2008, που δεν είναι κυκλική αλλά αποτέλεσμα της ανεξέλεγκτης δράσης του χρηματοπιστωτικού κερδοσκοπικού κεφαλαίου εις βάρος του παραγωγικού και των δυνάμεων της εργασίας, οφείλεται, βεβαίως και στην ανεξέλεγκτη λειτουργία των δυνάμεων της αγοράς, όμως η επικράτηση των χρηματοπιστωτικών ζόμπι είναι παρενέργεια, όχι στόχος του νεοφιλελευθερισμού.
Ο παραγωγικός επιχειρηματικός κόσμος, που στήριξε τις νεοφιλελεύθερες

Αξιοποίηση του αργούντος παραγωγικού δυναμικού: Ένας από τους πυλώνες για τη διάσωση της κοινωνίας

Του Γιάννη Μηλιού

Η Αριστερά μπορεί να χρησιμοποιήσει τον δημόσιο πυλώνα του τραπεζικού συστήματος, να δημιουργήσει ένα ειδικό ταμείο με το οποίο να χρηματοδοτήσει τα συνεργατικά εγχειρήματα των νέων. Τώρα που το παλιό σύστημα καταρρέει είναι ευκαιρία να φτιαχτεί ένα νέο παραγωγικό μοντέλο βασισμένο στην άμεση δημοκρατία, στον κοινωνικό έλεγχο, στην κάλυψη των αναγκών

Ο γ.γ. του υπουργείου Οικονομικών κ. Μέργος στον ρόλο του «λαγού» προαναγγέλλει τη μείωση του κατώτατου μισθού. Οι φορο-οφειλέτες ελάχιστων ποσών απειλούνται με κατασχέσεις μισθών, συντάξεων και περιουσιακών στοιχείων, ακόμη κι αν πρόκειται για ανθρώπους με εισοδήματα 1.000 ευρώ τον μήνα. Κάθε αυταπάτη πλέον εξαφανίζεται και ο κόσμος της εργασίας συνειδητοποιεί ετεροχρονισμένα τη σημασία της ήττας του Ιουνίου. Οι προσδοκίες ότι οι κυβερνώντες θα «απαγκιστρώσουν» σταδιακά την Ελλάδα από το Μνημόνιο αποδείχθηκαν οριστικά φρούδες ελπίδες. Η εκτίμηση ότι η κυβέρνηση θα φοβηθεί την πολιτική φθορά καθώς στην αντιπολίτευση βρίσκεται ένα δυνατό πλέον αριστερό κόμμα και θα φρενάρει τα μέτρα εξαθλίωσης του κόσμου της εργασίας και της ανεργίας για να μπορέσει να διατηρηθεί στην εξουσία αποδεικνύεται λανθασμένη. Η λογική της ανάθεσης στον ΣΥΡΙΖΑ του καθήκοντος ανατροπής της κυβέρνησης αποδεικνύεται αναποτελεσματική. Κανένα κόμμα δεν μπορεί να ανατρέψει μια κυβέρνηση, όσο κι αν το επιθυμεί, αν δεν εμφανιστούν οι μάζες στο προσκήνιο, όπως αποδεικνύεται γενικά στην Ιστορία αλλά και όπως έδειξε η πρόσφατη ιστορία των τελευταίων τριών χρόνων στην Ελλάδα. Η απεργία της 20ής Φεβρουαρίου θα δείξει πολλά για το μέλλον.
Το μέλλον που περιμένει με ανυπομονησία ο κόσμος της εργασίας για να αλλάξει η ζωή του, το

Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για την οικονομική ανάπτυξη

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΤΑΘΑΚΗ*
Η πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης, όπως γίνεται σύμφωνα με το Μνημόνιο, έχει δύο σκέλη. Τη μείωση των μισθών κατά 40% και τη βίαιη προσαρμογή των δημοσίων οικονομικών κατά 20% του ΑΕΠ, ή περίπου 40 δισ., εντός μιας τριετίας. Η πολιτική αυτή έχει συρρικνώσει σε χρόνο ρεκόρ την πραγματική οικονομία από 240 δισ. το 2009 σε 185 δισ. σήμερα.
Το Μνημόνιο θεωρεί, λανθασμένα, ότι η οικονομία θα ανακάμψει με την προσέλκυση ή την τόνωση των ιδιωτικών επενδύσεων λόγω του νέου χαμηλού εργατικού κόστους και λόγω των ιδιωτικοποιήσεων. Μόνο που οι ιδιωτικοποιήσεις θα φέρουν στην καλύτερη περίπτωση 7-8 δισ. την επόμενη 5ετία, άρα λιγότερο από 2 δισ. ετησίως. Ενώ η ιδέα ότι η χώρα μπορεί να γίνει “παραγωγός χαμηλού κόστους”, ανταγωνιστική των γειτονικών χωρών (Βουλγαρία, Τουρκία κ.λπ.) είναι απλά λάθος στρατηγική επιλογή.
Σε κάθε περίπτωση η μεταστροφή της οικονομίας απαιτεί σήμερα τεράστιους επενδυτικούς πόρους

«Σε συνθήκες φόβου…» Άρθρο του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, Αλέξη Τσίπρα

http://thehellenicmail.gr

   Η κοινωνία καθημερινά δίνει σκληρές μάχες επιβίωσης. Μάχη για το άδειο πιάτο στο τραπέζι της, για το κλειστό καλοριφέρ στο κρύο σπίτι της, για τα εξαφανισμένα φάρμακα , για την εργασία που χάνεται, την αγροτική παραγωγή που χτυπιέται, για την επιχείρηση που κλείνει. Η κοινωνία δίνει καθημερινή μάχη να επιβιώσει, να σώσει ό,τι σώζεται.

Υπάρχει όμως μία ακόμα μάχη την οποία ο ελληνικός λαός δίνει, και πολύ σύντομα θα κληθεί να δώσει, με όλη του την  ψυχική δύναμη. Τη μάχη εναντίον του φόβου.

   Ο φόβος είναι ένα συναίσθημα που δυστυχώς όταν μας κυριεύσει, μας φέρνει ακριβώς αυτό που φοβόμαστε. Τρανή απόδειξη η κατάσταση στην οποία βρεθήκαμε, ελάχιστους μήνες, μετά τις εκλογές.

Ο Βρούτσης «καπέλωσε» τον Σαμαρά

Ο τ. διοικητής του ΟΓΑ, Π. Πέτρουλας, καταγγέλλει στην «Εφ.Συν.» το παρασκήνιο της αποπομπής του

Του Τζώρτζη Ρούσσου

Την καμαρίλα της παλαιοκομματικής λογικής που διαπνέει τη συγκυβέρνηση των Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, αναδεικνύει η υπόθεση της αποπομπής του Π. Πέτρουλα, διοικητή του ΟΓΑ. Μια λογική που επιτάσσει να διοριστούν «τα δικά μας» παιδιά… Ακόμη και τώρα που το σκηνικό στην κεντρική πολιτική σκηνή έχει συντριβεί, λογικές Μαυρογιαλούρου διαπνέουν τον υπουργό Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης Γ. Βρούτση και το κομματικό επιτελείο της Ν.Δ.

Ο κ. Πέτρουλας καταγγέλλει στην «Εφ.Συν.» ότι βρέθηκε στο επίκεντρο αυτής της «καμαρίλας» όταν την προηγούμενη Τρίτη και ενώ ο υπουργός Γ. Βρούτσης είχε από τις 4 Φεβρουάριου υπογράψει, εν αγνοία του, τη λήξη της θητείας του, του τηλεφώνησε ο πρωθυπουργός Αντ. Σαμαράς για να κανονίσουν τα οικονομικής φύσης θέματα του ΟΓΑ για το επόμενο 6μηνο!!!

Καλώς τους!

Στη μακρόχρονη ιστορία της "Η Αυγή" αντιμετώπισε πολλές φορές τους φανατισμούς και την ανοικτή δίωξη που μεθόδευσαν ή και απροκάλυπτα επιχείρησαν αυταρχικές εξουσίες, το επιθετικό κεφάλαιο, η αμερικανοκρατία και η Ακροδεξιά. Η εφημερίδα μας είναι μάλιστα η μοναδική εφημερίδα την οποία η χούντα έκλεισε, εξόρισε και φυλάκισε τους αναγνώστες και τους δημοσιογράφους της και λεηλάτησε την περιουσία της. Οι διώξεις κατά της "Αυγής" είναι το τίμημα της ανεξαρτησίας της από τα μεγάλα συμφέροντα και της ταύτισής της με την Αριστερά, τα συμφέροντα του λαού και τη δημοκρατία.
Δεν μας εξέπληξε, και πολύ περισσότερο δεν μας φόβισε, η χθεσινή, προαναγγελθείσα από ημέρες μέσω των twitter και του Διαδικτύου, αγωγή της εφημερίδας "Παραπολιτικά". Καλώς τους! Δεν μας εκπλήσσει, με δεδομένο το γενικότερο πολιτικό κλίμα. Σε μια περίοδο που οι νεοναζί επιτίθενται σε ανυπεράσπιστους πολίτες, ο Δένδιας καλύπτει βασανιστήρια εις βάρος πολιτών μέσα στα κρατητήρια της ΓΑΔΑ, ο κυρίαρχος συστημικός λόγος επιχειρεί να ταυτίσει την Ακροδεξιά με την Αριστερά, μπράβοι της ακροδεξιάς διαπλοκής απειλούν δημοσιογράφους και ο Βορίδης θεωρεί το γεγονός "προσωπική διαφορά της πλάκας σε επίπεδο πταίσματος", είναι αναμενόμενη η αγωγή με τις πλάτες της κυβέρνησης.

Έχουν στην Πορτογαλία Πρετεντέρηδες και Καψήδες;

Δεν ξέρουμε αν στην Πορτογαλία έχουν Πρετεντέρηδες, Τσίμες και Καψήδες. Αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι αν γινόταν κάτι ανάλογο εδώ όπως αυτό που συνέβη στο κοινοβούλιο αυτής της χώρας οι μαρκουτσοφόροι υπηρέτες –με το αζημίωτο φυσικά- του συστήματος θα μας είχαν πρήξει αποδίδοντας μας «ασέβεια στους δεσμούς» και τα σχετικά.

Εκεί, λοιπόν, πολίτες που παρακολουθούσαν την συνεδρίαση του κοινοβουλίου, διέκοψαν την ομιλία του πρωθυπουργού τους Πάσους Κοέλιου τραγουδώντας τον ύμνο «της επανάστασης των γαρυφάλλων», σύμβουλο της δημοκρατίας και της ανεξαρτησίας της χώρας τους.

Δεν είναι στούρνος ο Στουρνάρας

Ουδεμία κρυφή ατζέντα διαθέτει η κυβέρνηση, στα φανερά «κυβερνά»! Aρκεί κανείς να διαβάζει τις εκθέσεις του ΔΝΤ.
Hδη από τον Γενάρη ο κ. Τόμσεν στην τότε έκθεσή του υπεδείκνυε την οδόν της Πορτογαλίας (με 400 ευρώ κατώτατο μισθό), βελτιώνοντάς την στα 350 τοιαύτα. Μακαρία η οδός και τα σκυλιά δεμένα - διότι
όταν το ΔΝΤ ή η Τρόικα «υποδεικνύει», στην πραγματικότητα υπαγορεύει!
Ουδεμία κρυφή ατζέντα διαθέτει η κυβέρνηση, ούτε καν ατζέντα. Αρκεί να διαβάσει κανείς το Μνημόνιο στην εξέλιξή του και το βλέπει να πραγματώνεται μπροστά του. Παντού!
Πρόκειται για μία κυβέρνηση ανδρεικέλων. Της οποίας η μόνη γελοία ικανότης είναι να προσπαθεί (όλο και πιο συχνά χωρίς επιτυχία) να διαχειρισθεί επικοινωνιακώς τη νίλα που υπηρετεί. Η μόνη φιλοδοξία που της έχει
απομείνει είναι να σκαρώνει πού και πού (κι αναλόγως ποια κεραμίδα θα της πέσει στο κεφάλι) κανένα (φθηνό) κόλπο για να περάσει η μέρα και να αγοράσει (πανάκριβον) χρόνο.
Επί παραδείγματι, οι ηρωικές δηλώσεις Στουρνάρα, Βρούτση και ΔΗΜΑΡ ότι δεν θα δεχθούν ποτέ περαιτέρω μείωση του κατώτατου μισθού κάτω απ’ τα 500 ευρώ!

ΜΕΤΑ ΤΟΝ «ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΣΤΗ», ΑΣ ΦΤΙΑΞΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟ «ΑΖΙΜΟΥΘΙΟ»...

Του ΝΙΚΟΥ  ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

Το Φλεβάρη του 1989, τρεις βδομάδες μετά την ανάδειξή του στην προεδρία της Βενεζουέλας, ο «σοσιαλιστή» Πέρες ανακοινώνει σε συνεννόηση με το ΔΝΤ ένα πρωτοφανές πρόγραμμα λιτότητας. Στις 27 του ίδιου μήνα η πρωτεύουσα Καράκας συγκλονίζεται από μαζικές διαδηλώσεις. Ο Πέρες κατεβάζει το στρατό εναντίον του λαού. Ακόμα και σήμερα ο αριθμός των νεκρών, που εκτιμώνται σε περισσότερους από 3.000, παραμένει ανεξακρίβωτος.

Ο τότε πρόεδρος του ΔΝΤ, ο επίσης «σοσιαλιστής» Καμντεσί, δεν μπορεί να κρύψει το θαυμασμό του. Ο Τύπος αναφέρει σχετικά: «Ο διευθυντής του ΔΝΤ κύριος Καμντεσί επαίνεσε τη νέα κυβέρνηση του Κάρλος Αντρές Πέρες για το "θάρρος" της να εφαρμόσει το σκληρό οικονομικό πρόγραμμα που συντάχθηκε προκειμένου να ενισχυθεί η οικονομία».

Πού το πάει το ΔΝΤ;

Του Γιάνη Βαρουφάκη
Σήμερα θα σας απευθυνθώ περισσότερο ως ‘ρεπόρτερ’ και λιγότερο ως σχολιαστής. Ελπίζω ότι, στο πλαίσιο της συζήτησης που έχει φουντώσει σε σχέση με τους δημοσιονομικούς πολλαπλασιαστές και την «λανθασμένη» εκτίμησή τους από το ΔΝΤ (μια συζήτηση που εδώ στο protagon την ξεκινήσαμε πολύ πριν, π.χ. εδώ), αυτά που έχω να σας μεταφέρω θα φανούν χρήσιμα τόσο σε εκείνους που τείνουν να συμφωνούν με τις θέσεις μου ως προς το τι πρέπει να κάνουμε ως Ελλάδα όσο και στους πολλούς επικριτές των προτάσεών μου. Έτσι τουλάχιστον ελπίζω.

Εξαθλίωση του λαού χωρίς τέλος.

Τα στοιχεία που δημοσιοποιούνται από την έρευνα του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ σοκάρουν. Σύμφωνα με αυτήν, σήμερα 3,9 εκατομμύρια Έλληνες ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, δηλαδή με εισόδημα μικρότερο από 6.000 ευρώ τον χρόνο, όταν για το 2011 οι Έλληνες που βρίσκονταν σε αποδεδειγμένη αδυναμία να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες, ήταν 3,1 εκατομμύρια, αυξήθηκαν δηλαδή κατά 800.000 μέσα σε ένα χρόνο.
Η ταξική πολιτική είναι ξεκάθαρη όταν ακόμα και ένας θεσμικός θεσμός όπως είναι η ΓΣΕΕ μας λέει ότι το φορολογικό σύστημα αποτελεί τον πλέον άδικο μηχανισμό ανισοκατανομής του εισοδήματος σε βάρος της μισθωτής εργασίας και σε όφελος των ανώτερων εισοδηματικών στρωμάτων του πληθυσμού.

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ - ΕΕ: 500ΑΡΙΚΟ ΜΙΣΘΟΣ; ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ ΕΙΝΑΙ!

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Ψεύτες, αδίστακτοι ψεύτες και πολιτικοί απατεώνες είναι οι υπουργοί που κατ' εντολήν του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά βγήκαν προχθές και χθες να διαψεύσουν τον γενικό γραμματέα του υπουργείου Οικονομικών Γιώργο Μέργο, ο οποίος μιλώντας τη Δευτέρα στην Ενωση Ασφαλιστικών Εταιρειών υπαινίχθηκε σαφώς ότι το 2014 θα μειωθεί περαιτέρω ο κατώτατος μισθός στην Ελλάδα.

Ο ίδιος ο αρμόδιος επίτροπος της ΕΕ Ολι Ρεν εξευτέλισε χθες τη συγκυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ δηλώνοντας χωρίς περιστροφές ότι από το 2014 θα αλλάξει ο κατώτατος μισθός στην Ελλάδα γιατί αυτό προβλέπει το Μνημόνιο που έχουν συνυπογράψει οι κυβερνώντες τη χώρα μας. Ο κατώτατος μισθός στην Ελλάδα «παραμένει ακόμη σε υψηλά

Μέργος είσαι και φαίνεσαι, ρε

Του Θανάση Καρτερού

Να που αποδείχτηκε πριν ο αλέκτωρ κάνει το πρώτο κικιρίκου ότι η σοφία του Γιώργου Μέργου συμβαδίζει με τη γενναιότητα. Και αν ως σοφός έλαμψε προχθές με τη δήλωσή του περί κατώτατου μισθού, ως γενναίος έλαμψε χθες. Όταν μας εξήγησε, κοτζάμ άντρας με τέτοιο βιογραφικό, ότι, βρε παιδιά, κάποιο λάθος έγινε, εγώ προσωπικές απόψεις εξέφρασα. Λέει δηλαδή και καμιά βλακεία πότε-πότε, όπως ο λαγός στο γνωστό ανέκδοτο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να πέσουν να τον φάνε οι νηστικοί.
Και ούτε λαγός ούτε ζημιά. Παρέμεινε στη θέση του, αν και τον άδειασαν δημοσίως και το Μαξίμου και τα κόμματα της συγκυβέρνησης και ο

Εκλιπαρούν για στροφή

Σταύρος Χριστακόπουλος

Όλοι θυμόμαστε το κλασικό προπαγανδιστικό σχήμα πολύ παλαιότερων δεκαετιών: «Θα έρθουν οι κομμουνιστές και θα μας πάρουν τα σπίτια και τα λεφτά». Οι κομμουνιστές ουδέποτε «ήρθαν». Σήμερα ωστόσο σύμπασα η κοινωνία και το ελληνικό κράτος κατηγορούνται επί... σοβιετισμώ από τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα που έχει ενσκήψει στη χώρα λεηλατώντας εισοδήματα και δημεύοντας περιουσίες και σπίτια. Ο κυνισμός και η γελοιότητα συνήθως συνυπάρχουν συμπληρωματικά – και στην περίπτωσή μας αυτή η διαπίστωση ισχύει απολύτως.
 

Το αµαρτωλό τρίγωνο της κλεπτοκρατίας

 Βάλια Μπαζού

Το κλειστό κλαµπ που κερδοσκοπεί µε την ανάπτυξη «βιοµηχανίας αγωγών»
εναντίον κρατών που λαµβάνουν µέτρα για την προστασία του περιβάλλοντος, της
δηµόσιας υγείας, των ανθρωπίνων δικαιωµάτων. Και η Ελλάδα στο στόχαστρο.

Έκθεση - σοκ αποκαλύπτει την απόλυτη συνταγή κερδοσκοπίας και την αφαίµαξη δηµόσιου χρήµατος, µέσω της ανάπτυξης «βιοµηχανίας» αγωγών εναντίον των χωρών που λαµβάνουν µέτρα για την προστασία του περιβάλλοντος, της δηµόσιας υγείας, των ανθρωπίνων δικαιωµάτων, ακόµα και µέτρων στο πλαίσιο της αντιµετώπισης της ένδειας των πολιτών λόγω της οικονοµικής κρίσης!

Ο εθισμός στον έρωτα: Με αφορμή τον γελοίο Άγιο Βαλεντίνο

«Σε όλο τον κόσμο οι άνθρωποι ερωτεύονται. Τραγουδούν για τον έρωτα, χορεύουν για τον έρωτα, γράφουν ποιήματα και ιστορίες για τον έρωτα.  Αφηγούνται μύθους και θρύλους για τον έρωτα. Μαραζώνουν από έρωτα και ζουν από έρωτα, σκοτώνουν από έρωτα και πεθαίνουν από έρωτα. Όπως είπε κάποτε ο ποιητής Γουόλτ Γιούτματ, "Ω, θα διακινδύνευα τα πάντα για σένα". Οι ανθρωπολόγοι έχουν βρει αποδείξεις ρομαντικής αγάπης σε 170 κοινωνίες. Δεν βρήκαν ούτε μία κοινωνία που να μην είχε.

»Αλλά ο έρωτας δεν είναι πάντα χαρούμενη εμπειρία. Στο πλαίσιο μιας έρευνας, φοιτητές υπέβαλαν πολλές ερωτήσεις για τον έρωτα. Ξεχωρίζουν δύο: «Έχετε απορριφθεί ποτέ από κάποιον που αγαπήσατε αληθινά;» Και η δεύτερη ερώτηση ήταν: «Έχετε απορρίψει ποτέ κάποιον που σας αγάπησε αληθινά;» Πάνω από το 95% ανδρών και γυναικών, απάντησαν «Ναι» και στα δύο. Σχεδόν κανείς δεν μένει αλώβητος από τον έρωτα.

»Έχουν γραφτεί πολλά για τον έρωτα, αλλά ίσως το δυνατό ποίημα ειπώθηκε από έναν ανώνυμο Ινδιάνο Κουακιούτλ της Νότιας Αλάσκας, το 1896: "Φωτιά διαπερνά το κορμί μου, με τον πόνο της αγάπης μου για σένα, πόνος διαπερνά το κορμί μου, με τη φωτιά της αγάπης μου για σένα. Πόνος σαν από έξαψη, έτοιμη να εκραγεί με την αγάπη μου για σένα, αναλώνομαι από τη φωτιά, με την αγάπη μου για σένα. Θυμάμαι αυτά που μου είπες. Σκέφτομαι την αγάπη σου για μένα. Σπαράσσομαι απ’ την αγάπη σου για μένα. Πόνος και περισσότερος πόνος, πού πηγαίνεις με την αγάπη μου; Μου είπαν πως θα φύγεις από εδώ. Μου είπαν πως θα με αφήσεις εδώ. Το κορμί μου μουδιάζει από θλίψη. Θυμήσου όσα σου είπα, αγάπη μου. Αντίο αγάπη μου, αντίο".

Η Έμιλι Ντίκινσον έγραψε κάποτε: "Ο χωρισμός είναι το μόνο που χρειάζεται να ξέρουμε από την κόλαση". Πόσοι άνθρωποι έχουν υποφέρει μέσα στα εκατομμύρια χρόνια της ανθρώπινης εξέλιξης; Πόσοι άνθρωποι στον κόσμο χορεύουν από ευτυχία αυτό ακριβώς το λεπτό; Η ρομαντική αγάπη είναι ένα από τα πιο ισχυρά αισθήματα στη Γη.

»Τι συμβαίνει μέσα στον εγκέφαλό μας με αυτήν την τρέλα; Διαπιστωθηκε ότι υπάρχει δραστηριότητα σε ένα πολύ μικρό τμήμα, κοντά στη βάση του εγκεφάλου, που ονομάζεται «κοιλιακή καλυπτρική περιοχή» (VTA). Εντοπίστηκε δραστηριότητα σε κάποια κύτταρα που ονομάζονται ApEn. Τα κύτταρα αυτά παράγουν ντοπαμίνη, ένα φυσικό διεγερτικό με το οποίο ψεκάζονται πολλές εγκεφαλικές περιοχές. Αυτό το κομμάτι, το VTA, είναι τμήμα του συστήματος επιβράβευσης του εγκεφάλου. Βρίσκεται σε χαμηλότερη θέση από τη διεργασία νοητικής σκέψης. Είναι πιο κάτω από τα συναισθήματά μας. Είναι κομμάτι αυτού που ονομάζουμε ερπετικό πυρήνα του εγκεφάλου και σχετίζεται με τις επιθυμίες, με τα κίνητρα, με την εστίαση και τον πόθο. Στην πραγματικότητα, το ίδιο εγκεφαλικό τμήμα γίνεται ενεργό όταν αισθάνεται κανείς την επίδραση της κοκαΐνης.

»Αλλά η ρομαντική αγάπη, είναι πολύ ισχυρότερη από την επίδραση της κοκαΐνης. Τουλάχιστον από την κοκαΐνη συνέρχεσαι. Η ρομαντική αγάπη είναι μια εμμονή. Σε καταλαμβάνει. Χάνεις την αίσθηση του εαυτού. Δε μπορείς να σταματήσεις να σκέφτεσαι το άλλο ανθρώπινο πλάσμα. Κάποιος κατασκηνώνει στο κεφάλι σου. Και η εμμονή μπορεί να γίνει χειρότερη όταν μας απορρίπτουν.

»Τοποθετήθηκαν στον μαγνητικό τομογράφο τα δεδομένα ανθρώπων αμέσως μετά από μια απόρριψη. Εντοπίστηκε δραστηριότητα σε τρεις εγκεφαλικές περιοχές. Βρέθηκε δραστηριότητα στην εγκεφαλική περιοχή που σχετίζεται με την έντονα ρομαντική αγάπη.

Πολύ κακή σύμπτωση. Όταν σε έχουν παρατήσει, το μόνο που θέλεις να κάνεις, είναι να ξεχάσεις αυτό το ανθρώπινο πλάσμα και να συνεχίσεις τη ζωή σου, αλλά όχι… απλώς το αγαπάς περισσότερο. Όπως είπε κάποτε ο Ρωμαίος ποιητής Τερέντιος: "Όσο λιγότερη είναι η ελπίδα μου, τόσο πιο θερμή είναι η αγάπη μου". Πράγματι, 2.000 χρόνια μετά, ξέρουμε  γιατί, μπορούμε να εξηγήσουμε τι συμβαίνει μέσα στον εγκέφαλο. Το εγκεφαλικό σύστημα, το σύστημα επιβράβευσης των επιθυμιών, των κινήτρων, του πόθου και της εστίασης, γίνεται πιο ενεργό όταν δεν μπορείς να πάρεις αυτό που θέλεις. Σε αυτήν την περίπτωση, το μεγαλύτερο έπαθλο της ζωής: έναν κατάλληλο ερωτικό σύντροφο.

»Βρήκαμε επίσης δραστηριότητα και σε άλλα τμήματα του εγκεφάλου, σε ένα τμήμα που σχετίζεται με τον υπολογισμό κέρδους και ζημίας. Υπάρχει μια σκηνή από ένα θεατρικό έργο του Ντέιβιντ Μάμετ. Είναι ένα ζευγάρι απατεώνων και η γυναίκα απατά τον άνδρα. Αυτός την κοιτάζει και της λέει: "Α, είσαι ένα κακό πόνυ. Δεν πρόκειται να στοιχηματίσω σε σένα". Πράγματι, είναι αυτό το κομμάτι του εγκεφάλου, το κέντρο του επικλινή πυρήνα, που ενεργοποιείται και μετράς τα κέρδη και τις ζημίες. Είναι το ίδιο κέντρο που ενεργοποιείται όταν είσαι διατεθειμένος να πάρεις μεγάλα ρίσκα για μεγάλα κέρδη και μεγάλες ζημίες.

»Επίσης βρέθηκε δραστηριότητα σε μια εγκεφαλική περιοχή που σχετίζεται με τους ισχυρούς δεσμούς προς άλλο άτομο. Δεν θα πρέπει να μας κάνει εντύπωση που άνθρωποι υποφέρουν ανά τον κόσμο και έχουμε τόσα πολλά εγκλήματα πάθους. Όταν έχεις απορριφθεί στον έρωτα, όχι μόνο κατακλύζεσαι από συναισθήματα ρομαντικής αγάπης, αλλά αισθάνεσαι ισχυρό δέσιμο προς το άτομο αυτό. Εξάλλου, αυτό το εγκεφαλικό κύκλωμα της επιβράβευσης λειτουργεί και νιώθετε έντονη ενέργεια, έντονη εστίαση, έντονο κίνητρο και προθυμία να ρισκάρετε τα πάντα για να κερδίσετε το σπουδαιότερο έπαθλο της ζωής.

»Η ρομαντική αγάπη είναι μια παρόρμηση, μια βασική παρόρμηση ζευγαρώματος. Όχι η σεξουαλική παρόρμηση - αυτή σε κάνει να βγεις εκεί έξω αναζητώντας μια ολόκληρη γκάμα ερωτικών συντρόφων. Η ρομαντική αγάπη σου επιτρέπει να εστιάζεις την ενέργεια του ζευγαρώματος σε έναν κάθε φορά, να διαφυλάττεις την ενέργεια του ζευγαρώματος και να ξεκινάς τη διαδικασία με αυτό το ένα άτομο. Σκέφτομαι όλη την ποίηση που έχω διαβάσει για τη ρομαντική αγάπη και αυτό που τη συνοψίζει καλύτερα είναι κάτι που ειπώθηκε από τον Πλάτωνα, πάνω από 2.000 χρόνια πριν. Είπε: "Ο Θεός του έρωτα ζει σε κατάσταση ανάγκης. Είναι μια ανάγκη. Είναι μια παρόρμηση. Είναι μια ομοιοστατική ανισορροπία. Όπως η πείνα και η δίψα, είναι σχεδόν αδύνατον να εξαλειφθεί". Έχω φτάσει να πιστεύω ότι η ρομαντική αγάπη είναι μια εξάρτηση: Μια υπέροχη εξάρτηση όταν πηγαίνει καλά και μια άκρως τραγική εξάρτηση όταν εξελίσσεται άσχημα.

»Και πράγματι, έχει όλα τα χαρακτηριστικά της εξάρτησης. Εστιάζεις στο άτομο, το σκέφτεσαι μανιωδώς, το ποθείς και διαστρέφεις την πραγματικότητα, τη διάθεσή σου να πάρεις μεγάλα ρίσκα για να κερδίσεις αυτό το άτομο. Έχει τα τρία κύρια χαρακτηριστικά της εξάρτησης. Εθισμό - θέλετε να βλέπετε το άτομο όλο και περισσότερο - εσωστρέφεια και τέλος, υποτροπή.

»Υπάρχουν πολλά ερωτήματα ακόμα που μένει να απαντηθούν και να ερωτηθούν για τη ρομαντική αγάπη. Πρώτα απ’ όλα, γιατί ερωτευόμαστε ένα άτομο κι όχι κάποιο άλλο. Ξέρουμε τι συμβαίνει στον εγκέφαλο όταν ερωτεύεσαι πραγματικά, αλλά δεν ξέρουμε γιατί ερωτευόμαστε ένα άτομο, αντί για κάποιο άλλο. Τείνουμε να ερωτευόμαστε κάποιον του ίδιου κοινωνικό-οικονομικού περιβάλλοντος, του ίδιου γενικού επιπέδου ευφυίας, του ίδιου γενικού επιπέδου ομορφιάς, των ίδιων θρησκευτικών αξιών; Γιατί, μπαίνοντας σε ένα δωμάτιο όπου όλοι προέρχονται από το περιβάλλον σας, έχουν το ίδιο γενικό επίπεδο ευφυίας, το ίδιο γενικό επίπεδο ομορφιάς, δεν νιώθετε έλξη για όλους; Υπάρχουν πολλοί λόγοι που ερωτεύεσαι κάποιον και όχι κάποιον άλλον. Η παιδική ηλικία σίγουρα παίζει κάποιο ρόλο, αλλά κανείς δεν ξέρει με ποιο τρόπο. Μέχρις εδώ, μόνο αυτά ξέρουμε. Δεν έχουμε ανακαλύψει με ποιο τρόπο δύο προσωπικότητες ταιριάζουν μεταξύ τους, ώστε να φτιάξουν έναν καλό δεσμό. Μήπως παίζει ρόλο η βιολογία και μας έλκει προς κάποια άτομα, αντί για  κάποια άλλα; Τα επόμενα χρόνια θα είμαστε σε θέση να καταλάβουμε όλα τα είδη των εγκεφαλικών μηχανισμών που καθιστούν ελκυστικό ένα συγκεκριμένο άτομο και όχι ένα άλλο. Το βέβαιο είναι ότι ο έρωτας υπάρχει μέσα μας. Είναι βαθιά εγκατεστημένος στον εγκέφαλο. Η πρόκληση είναι να καταλάβουμε ο ένας τον άλλον».

(Από τη διάλεξη της ανθρωπολόγου Helen Fischer, στο TED για την Ανατομία του Έρωτα.)

 tvxs.gr   

  

Καταστασιακοί αντιπραγματισταί. Του Ανδρέα Ρουμελιώτη

Είμαι 52 χρονών κι έχω δει «τον Χριστό-φαντάρο», ένεκα τούτου, δεν τρέφω, πλέον, καμιά αυταπάτη.

Είμαι ρεαλιστής και δεν επιδιώκω το αδύνατο (αντιθέτως με ότι διατείνονταν το γνωστό σύνθημα τον Μάη του ’68) γιατί έχει συμβεί το αδιανόητο. Επιπροσθέτως, η ανάγκη με κάνει καταστασιακό αντιπραγματιστή, αφού η δική μας ηττημένη γενιά δεν θα προλάβει τους νέους καρπούς της όποιας ουτοπίας λιπαίνουν οι νεότεροι, να γευτεί.
Ξαναμελετάω το απαύγασμα όσων έχουν γραφτεί για τις κυκλικές οικονομικές κρίσεις του καπιταλισμού και διαπιστώνω, μετά λύπης μου, ότι κάθε γενιά την «άφηναν» να ευδοκιμεί και πριν προλάβει να απολαύσει τους καρπούς της ανάπτυξης, αποσπώντας βίαια ό,τι είχε δημιουργήσει, της έκαναν πατητή. Συνήθως το επιτύγχαναν προκαλώντας παγκόσμιους και περιφερειακούς πολέμους ή εμφύλιους σπαραγμούς.

ΓΣΕΕ: 3,9 εκατ. Έλληνες κάτω από το όριο της φτώχειας

Σχεδόν 3,9 εκατ. Έλληνες βρέθηκαν κάτω από το όριο της φτώχειας το 2012, από 3,1 εκατ. που ήταν το 2011, υπογραμμίζει το ΙΝΕ-ΓΣΕΕ στη μηνιαία έκδοση του «Ενημέρωση». Σύμφωνα με το ινστιτούτο της ΓΣΕΕ το φορολογικό σύστημα αποτελεί τον πλέον άδικο μηχανισμό ανισοκατανομής του εισοδήματος σε βάρος της μισθωτής εργασίας και σε όφελος των ανώτερων εισοδηματικών στρωμάτων του πληθυσμού.

Είναι χαρακτηριστικό ότι οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι κατέβαλαν ως άμεση φορολογία 6,5 δισ. ευρώ, 47,9% (2009), 6,9 δισ. ευρώ, 52,6% (2010), 7,1 δις ευρώ, 55,5% (2011), ενώ οι επιχειρήσεις κατέβαλαν ως άμεση φορολογία 4,7 δισ. ευρώ, 35,1% (2009), 4,1 δις ευρώ, 30,7% (2010), 3,6 δις ευρώ, 28,7% (2011).

Το «θαύμα»... τετραγωνίστηκε! Του Ν. Μπογιόπουλου

Τη δεκαετία του '90 αλλά και ως τα μέσα της δεκαετίας του 2000, η Ιρλανδία, ο λεγόμενος και «κέλτικος τίγρης», ήταν το «θαύμα της ανάπτυξης». Το πού κατέληξε ο «τίγρης» είναι γνωστό...

Έλα, όμως, που για κάποιους η Ιρλανδία συνεχίζει να αποτελεί«υπόδειγμα». Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει, για παράδειγμα, ότι για την κατάσταση στην Ελλάδα δεν φταίει η πολιτική που εφαρμόζεται, αλλά ο «τρόπος», το «πώς» εφαρμόζεται.

Κυβερνητικοί αξιωματούχοι και διάφοροι ινστρούχτορες της συμφοράς το επαναλαμβάνουν σαν χαλασμένο μαγνητόφωνο:

«Δέστε - λένε - εκεί, στην Ιρλανδία, το Μνημόνιο πέτυχε»!

Δεν αξίζει να μας λυπηθεί κανείς Της Κρυσταλίας Πατούλη

Εδώ και πέντε χρόνια, η χώρα κατρακυλάει από το κακό στο χειρότερο, και καθόμαστε ακόμα να το συζητάμε. Στα παράθυρα, στα ραδιόφωνα, στις εφημερίδες, στα βιβλία, στο διαδίκτυο. Παρατηρούμε αυτούς που μας βασανίζουν, μας κακοποιούν, μας προδίδουν, μας εκπορνεύουν, μας καταστρέφουν, μας ξεπουλάνε. Και το μόνο που κάνουμε είναι να τους σχολιάζουμε. Δεν υπάρχει, λοιπόν, καμία διέξοδος στο τούνελ.  

Ούτε να μας λυπηθεί ακριβώς μπορεί κανείς. Ούτε και να γελάσει. Ένας κλαυσίγελος γελοίος - πικρός ντουμανιάζει τη χώρα

Το λάθος

Ενα λαθάκι έκανε το ΔΝΤ και πέσαμε όλοι (πλην Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ και Αρχιεπισκοπής Αθηνών) να το φάμε.
Λάθος έκανε το αντιπαθές ταμείο, δεν έκανε έγκλημα! Αλλωστε τα εγκλήματά του δεν τα κάνει κατά λάθος, αλλά εκ προμελέτης. Αφήστε που, όπως λέγεται, στην πολιτική δεν υπάρχει λάθος, υπάρχει έγκλημα.
Με δύο λόγια, ούτε οι Φράγκοι, ούτε οι τεχνοκράτες, ούτε ο κ. Βενιζέλος είναι αλάνθαστοι και ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω! - ουπς! εις το σημείον αυτό δεν υπαινίσσομαι ότι ο λιθοβολισμός θα ήταν ένα νέο έξοχο μέτρο της κυβέρνησης εναντίον των συνταξιούχων που αδυνατούν να πληρώσουν τους φόρους τους, θα
ήταν απάνθρωπο. Υπάρχουν και οι κατασχέσεις που η απανθρωπιά τους έχει πιο ανθρώπινο πρόσωπο. Μην το κουράζουμε όμως, όλοι
κάνουμε λάθη (εκτός από τους τοκογλύφους). Επί παραδείγματι, η αφεντιά μου σήμερα∙ δεν πρόλαβα να σας γράψω τρεις παραγράφους κι έκανα το λάθος να συμπεριλάβω ανάμεσα σε αυτούς που κάνουν λάθη και τον κ. Βενιζέλο! Ντροπή μου! ο άνθρωπος έχει το αλάθητο! Και το αλάνθαστο! Και το άσφαλτο!

Ιθαγένεια και ηγεμονία. Του Γιώργου Κατρούγκαλου

Η σπουδή του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας, να αξιοποιήσει την απόφαση της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας για το «νόμο Ραγκούση», αποτελεί το τρίτο βήμα στην προσπάθεια εγκαθίδρυσης καθεστώτος «νόμου και τάξης».

Η πρώτη ήταν οι συμβολικές κινήσεις κατά της «ανομίας», με επιχειρήσεις τύπου Βίλα Αμαλία. Η δεύτερη ήταν η επίθεση κατά της κοινωνικής αντίδρασης στα μνημονιακά μέτρα, με την επιστράτευση των απεργών του Μετρό και των ναυτεργατών. Η υπόθεση της ιθαγένειας φαίνεται εκ πρώτης όψεως να είναι κάτι διαφορετικό, εφόσον δεν αφορά τα «δικά μας» δικαιώματα, αλλά των περιθωριακών της κοινωνίας μας, των ξένων.