Το ίδιο ρούχο φορώντας

Γράφει η Λώρη Κέζα

Ο Κώστας Μπακογιάννης διεκδικεί τον Δήμο Αθηναίων κάνοντας προεκλογική καμπάνια με τη συνταγή «βγαίνω στους δρόμους με ανθρωπιά». Θα ήταν πολύ πετυχημένη εάν δεν χρησιμοποιούσε ακριβώς την ίδια συνταγή και ο θείος του Κυριάκος Μητσοτάκης, ο οποίος φόρεσε το ίδιο απλό πουλόβερ, το ίδιο απλό πανωφόρι, προκειμένου να πάει να συναντήσει τους «απλούς ανθρώπους». Ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας τις τελευταίες μέρες ακολουθεί τα βήματα του ανιψιού στο θέμα της επικοινωνίας και τούτο έχει αρνητικό αντίκτυπο και στους δυο. 

Η καμπάνια του υποψήφιου δημάρχου έχει σαφή στόχο: μέσα από καθημερινές εικόνες, παρμένες άτεχνα σαν αναρτήσεις των σόσιαλ μίντια, να δείχνει ότι είναι κομμάτι αυτής της πόλης, «ένας από εσάς». Οι μικρές συνομιλίες του Μπακογιάννη στις λαϊκές γειτονιές δίνουν την έμφαση στο «είμαι εδώ για εσάς». Έχει φυσική παρουσία εκεί που σπάνια συχνάζουν πολιτικά πρόσωπα, επικεντρώνει στην επικοινωνία πρόσωπο με πρόσωπο. Έξυπνη στρατηγική, σωστά σχεδιασμένη στη λεπτομέρεια, με τα ρούχα που καθένας θα φορούσε στη γειτονιά. Ο πολιτικός κατεβαίνει από το πάλκο, χαλαρώνει και ταυτόχρονα δείχνει να είναι σε εγρήγορση. Τα έκανε και ο Μπαράκ Ομπάμα, είναι πετυχημένη συνταγή. 

Η καμπάνια του του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι ακριβώς η ίδια. Ο Μητσοτάκης πήγε για τα Χριστούγεννα στο «μπαρ το ναυάγιο», για να συναντήσει πρώην χρήστες ναρκωτικών. Συζήτησαν για τα κέντρα απεξάρτησης, για τη ριμάδα τη ζωή, για το φως στην άκρη της πλατείας Βάθη. Και φόρεσε ο πρόεδρος το ίδιο απλό γκρι πουλόβερ, θα μπορούσε να είναι από το Ζάρα ή από το πανέρι, το ίδιο απλό μαύρο πανωφόρι, απλό απλούστατο, αθλητικό υπόδημα_ δεν ταιριάζει το σκαρπίνι με την περίσταση. Οι εικόνες εξίσου καλλιτεχνικά άτεχνες, τάχα μου ενσταντανέ από το με κινητό κάποιου περαστικού. 

Οι δυο πανομοιότυπες καμπάνιες, την ίδια περίοδο, μπορούν να προκαλέσουν ακριβώς το αντίθετο από το επιδιωκόμενο. Δηλαδή αντί για απλότητα και χαλαρότητα, ο πολίτης να ενοχληθεί επειδή πρόκειται για συνταγή που ετοιμάζεται σε κάποιο μαγειρείο επικοινωνίας. Να διαπιστώσει την επιτήδευση, να διαβάσει ως λεζάντα στις φωτογραφίες «έρχεται το μητσοτακέικο», να συνδέσει τους δυο υποψήφιους με την οικογενειακή ιστορία, να θυμηθεί τον πρώην πρωθυπουργό, να θυμηθεί την πρώην υπουργό, να πει «έλεος πια» με το σόι τους. Δηλαδή οι πανομοιότυπες καμπάνιες έρχονται να υπογραμμίσουν αυτό που ο Μπακογιάννης είχε καταστήσει πιο αχνό προβάλλοντας τις ατομικές του επιτυχίες και την προσωπική του διαδρομή στην αυτοδιοίκηση. 

Έχουμε λοιπόν ταυτόσημες καμπάνιες, δυο πολιτικά πρόσωπα με το ίδιο σουλούπι, με air de famille, με το ίδιο πουλόβερ και το ίδιο πανωφόρι, από στυλίστα διαλεγμένα, ώστε να φαίνονται όλα απλά ενώ από πίσω δουλεύει επιτελείο. Βρείτε το λάθος.

Ένα γράμμα για τον Άι Βασίλη πέρασε το τείχος στα σύνορα ΗΠΑ-Μεξικού

Ένα μπαλόνι που είχε πάνω του δεμένο το γράμμα ενός μικρού κοριτσιού από το Μεξικό για τον Άι Βασίλη πέταξε πάνω από το τείχος των συνόρων με τις ΗΠΑ.

  

Κατά τη διάρκεια της βόλτας του στην Αριζόνα, περίπου 20 μίλια βορειοανατολικά των συνόρων με το Μεξικό, ο Randy Heiss, βρήκε ένα ξεφουσκωμένο κόκκινο μπαλόνι και ένα γράμμα δεμένο πάνω του με κόκκινη κορδέλα.

Στο εξωτερικό του γράμματος είδε το όνομα «Dayami» και μέσα βρήκε μία λίστα με τις 10 πρώτες επιλογές δώρων του κοριτσιού, γραμμένη στα ισπανικά. Ο Heiss επικοινώνησε μέσω internet με έναν από τους δημοφιλέστερους ραδιοφωνικούς σταθμούς της περιοχής Nogales. Ένας δημοσιογράφος αφηγήθηκε στον αέρα την ιστορία, την οποία άκουσε η οικογένεια του κοριτσιού, και ο σταθμός τους έφερε σε επαφή.

Ο Heiss μαζί με τη σύζυγό του αγόρασαν όσο περισσότερα δώρα κατάφεραν να βρουν από αυτά που υπήρχαν στη λίστα του κοριτσιού, αλλά και δώρα για τη μικρότερη αδερφή της. Οδήγησαν μέχρι το Μεξικό, συνάντησαν τα δύο παιδιά και τους έδωσαν τα δώρα.

Δήλωσαν πολύ χαρούμενοι που μοιράστηκαν με τα παιδιά μια τέτοια στιγμή και σχολίασαν ότι «μπορεί να υπάρχει ένα τείχος με συρματόπλεγμα ύψους περίπου 6 μέτρων κατά μήκος των συνόρων, αλλά τίποτα δεν θα σταματήσει τις επιθυμίες ενός μικρού παιδιού τα Χριστούγεννα».

info-war.gr

Θερμαινόμενοι χώροι από τον Δήμο Αθηναίων για την προστασία των αστέγων

Σε ετοιμότητα τέθηκε ο μηχανισμός του δήμου Αθηναίων λόγω των χαμηλών θερμοκρασιών.

Ο ειδικά διαμορφωμένος θερμαινόμενος χώρος που βρίσκεται στην οδό Σοφοκλέους 66 άνοιξε σήμερα στις 10 το πρωί και θα παραμείνει ανοιχτός μέχρι τις 10 το πρωί του Σαββάτου 29 Δεκεμβρίου.

Παράλληλα συνεργεία του Κέντρου Υποδοχής και Αλληλεγγύης του δήμου Αθηναίων θα πραγματοποιούν επιτόπιες παρεμβάσεις σε σημεία που βρίσκονται άστεγοι συμπολίτες μας διανέμοντας κουβέρτες, ρόφημα και ενημερώνοντάς τους για τη διαθέσιμη αίθουσα.

Για τη συνδρομή και αναφορές πολιτών για έκτακτα περιστατικά θα λειτουργούν όλο το 24ωρο οι τηλεφωνικές γραμμές  210 5246515 – 210 5246516 καθώς και ο τετραψήφιος τηλεφωνικός αριθμός του δήμου Αθηναίων 1595.  

efsyn.gr

Το πνεύμα των Χριστουγέννων, ο υπερκαταναλωτισμός και η μοναξιά των γιορτών

Η αντίστροφη μέτρηση για τα Χριστούγεννα έχει ήδη ξεκινήσει και μαζί ο προγραμματισμός για όλα όσα σχεδιάζει κάποιος να κάνει. Πού θα πάει, τι θα αγοράσει, πότε θα πάρει άδεια από την εργασία του, τι δώρα θα πάρει για τα αγαπημένα του πρόσωπα;

Οι γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς είναι μία περίοδος έντονα φορτισμένη συναισθηματικά, δημιουργεί για πολλούς μία προσμονή, μία λαχτάρα,  αλλά και για άλλους θλίψη και πόνο.

Μέρες γιορτινές που περνάει κάποιος με τα αγαπημένα του πρόσωπα. Η οικογένεια, οι φίλοι, οι συγγενείς, οι συνεργάτες πλαισιώνουν τον περίγυρο με τον οποίο κυλούν οι μέρες των γιορτών, με φαγοπότι, διασκέδαση, ξεκούραση, κουβέντα, βόλτες και ταξίδια.  Δυστυχώς αυτό δεν ισχύει για όλους. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν θέλουν να έρθουν αυτές οι μέρες γιατί δεν έχουν κανέναν να τις μοιραστούν. Άλλοι στους δρόμους και στα παγκάκια, άλλοι σε άσυλα και διάφορα ιδρύματα, εγκαταλελειμμένοι,  άλλοι στο σπίτι τους,  μόνοι, χωρίς συντροφιά.

Δεν έχουν σπίτι, δεν έχουν οικογένεια, δεν έχουν τίποτα. Δεν θα ακούσουν τα χρόνια πολλά από κάποιο αγαπημένο τους πρόσωπο, δεν θα νιώσουν τη ζεστασιά του σπιτιού, δεν θα ζήσουν την αγωνία να ανοίξουν το δώρο τους, να δουν τι έχει μέσα και να χαμογελάσουν  σαν μικρά παιδιά, δεν θα απολαύσουν το γιορτινό τραπέζι, δεν θα μετρήσουν μαζί αντίστροφα να υποδεχτούν το νέο έτος, δεν θα τους αγκαλιάσει κανείς, δεν θα ακούσουν μία γλυκιά κουβέντα από κανέναν. Μία διαρκής σιωπή θα σκεπάζει αυτές τις μέρες και θα προκαλεί θλίψη, μοναξιά, ψυχικό πόνο, αίσθημα αδικίας και απαισιοδοξίας. Τι νόημα έχουν οι γιορτές γι’ αυτούς τους ανθρώπους;  Τι νόημα έχουν οι γιορτές για τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα υγείας και το μόνο που τους απασχολεί είναι να καταφέρουν να ζήσουν; Το μόνο δώρο που θέλουν είναι η ζωή. Και καθημερινά βρίσκονται σε έναν διαρκή αγώνα να παλέψουν την αρρώστια και να συνεχίσουν να αναπνέουν, να συνεχίσουν να κοιτούν τον ήλιο κι ας μην έχουν πολλά. Γιατί η αξία δεν βρίσκεται στα αντικείμενα.

Από μία άλλη άποψη, η περίοδος των εορτών που έρχεται χαρακτηρίζεται από τον υπερκαταναλωτισμό. Αγορές, ψώνια, τεράστιες προμήθειες σε διάφορα τρόφιμα σαν να μην υπάρχει αύριο. Φαγητά, ποτά, γλυκά. Λαιμαργία και δίψα για τον κορεσμό της κοιλιάς.  Άγχος για το γιορτινό τραπέζι. Άγχος για το τι θα φορέσουμε στο ρεβεγιόν.  Πώς θα στολίσουμε το σπίτι μας να είναι ακόμη πιο γιορτινό και εντυπωσιακό. Τι δώρο θα πάρουμε στα παιδιά μας για να μην γκρινιάζουν. Πως θα επιμεληθούμε την εμφάνισή μας. Πού θα κάνουμε ρεβεγιόν. Έξοδα υπερβολικά, περιττά, που ίσως δεν είναι τόσο αναγκαία για να περάσει κάποιος όμορφα τις γιορτές, όταν υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν τίποτα. Συμπεριφορά που δείχνει μία λατρεία προς τα αντικείμενα, έμφαση στο φαίνεσθε και στον εντυπωσιασμό. Και κάπου εκεί χάνεται η ουσία.

Που βρίσκεται τελικά η μαγεία των εορτών; Θα αναρωτηθεί κανείς ….δεν πρέπει να γίνονται όλα αυτά; Ασφαλώς,  αλλά με μέτρο. Ίσως τελικά δεν χρειάζονται τόσες σπατάλες, τόσο άγχος για την ποσότητα, τόσο επιμονή για την εικόνα. Ίσως τελικά δεν χρειάζεται τόση χλιδή, τόση πολυτέλεια. Η ζωή είναι ωραία ακόμη κι αν είναι απλή.

Ποιος δεν θυμάται τον Εμπενέζερ Σκρουτζ, τον φιλάργυρο και σκληρόκαρδο ήρωα του Τσαρλς Ντίκενς από το κλασικό διήγημα Χριστουγεννιάτικη Ιστορία. Τι να τα κάνεις τα πλούτη όταν είσαι μόνος και δεν μοιράζεσαι; Όταν έχεις καρδιά σκληρή σαν πέτρα και δεν νοιάζεσαι για τον συνάνθρωπό σου;

Η αγάπη και η ανθρωπιά είναι συναισθήματα που πρέπει να μας διακατέχουν αυτές τις μέρες. Κι ας φορέσουμε κάτι πιο απλό, ας φάμε λίγο πιο λιτά, ας ζήσουμε λίγο πιο απλά. Και το σημαντικότερο, να μην ξεχνάμε τους ανθρώπους που αγαπάμε, ακόμη κι αν είναι μακριά. Όλοι έχουμε ανάγκη τα αγαπημένα μας πρόσωπα αυτές τις μέρες. Ένα τηλεφώνημα στους γονείς και παππούδες που ίσως είναι μακριά, ένα πιάτο φαγητό και ένα ζεστό ρούχο σε έναν άστεγο, οικονομική βοήθεια σε μία οικογένεια που παλεύει να επιβιώσει, μία γλυκιά κουβέντα στους δικούς μας ανθρώπους, μία κίνηση αγάπης και αλληλεγγύης αρκούν για να μπορεί να πει κάποιος ότι τον διακατέχει το πνεύμα των Χριστουγέννων.

Ας προσφέρουμε ότι μπορούμε στον συνάνθρωπο που έχει ανάγκη, ας κάνουμε μία κίνηση ανθρωπιάς, ας δείξουμε την αγάπη μας, ας εκφράσουμε τα συναισθήματά μας, ας γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.

Άρθρο της δημοσιογράφου, Τάνιας Ώττα που ζει στην Σιάτιστα Βοίου.

Μελομακάρονα δίχως μέλι

Απ’ όλα τα γλυκίσματα των Χριστουγέννων αυτά που αγαπώ περισσότερο είναι τα μελομακάρονα. Και δεν είναι η μπισκοτομελένια γεύση τους που ξετρελαίνει μικρούς και μεγάλους, αλλά η σαγηνευτική μυρωδιά τους που ξυπνά μνήμες, με άρωμα κανέλας και γαρίφαλου, από κείνες τις εποχές που οι νοικοκυρές έφτιαχναν μονάχα κουραμπιέδες, μελομακάρονα κι ενίοτε δίπλες, για να υποδεχθούν την ωραιότερη γιορτή του χρόνου. Κι εγώ πιστή στην παράδοση δεν αγοράζω μελομακάρονα, αλλά φτιάνω, για να μοσχοβολήσει το σπίτι αναμνήσεις. Μια δόση πασπαλισμένα με καρυδόψιχα και βουτηγμένα στο μέλι, και μια δόση γυμνά, δίχως μέλι ∙ στη μνήμη της κυρα-Λένης.

Η κυρα-Λένη ήταν η Γιαγιά της γειτονιάς που μεγάλωσα. Όποιος είχε την τύχη να την γνωρίσει, μαγευόταν από τα τεράστια καλοκάγαθα μάτια της, τα ασημένια της μαλλιά και την μελιστάλαχτη φωνή της. Τα παιδιά τρέχανε στην αγκαλιά της σαν την έβλεπαν κι αυτή πάντα έβγαζε από τις τσέπες κείνες τις μικρές ζαχαρωμένες καραμέλες τριαντάφυλλου. Κι αν τύχαινε και δοκίμαζες και τα μελομακάρονά της, έμπαινε για πάντα στην καρδιά σου. Μάταια προσπαθούσαν οι μανάδες να της αποσπάσουν τη συνταγή. «Ποτέ μια μάγισσα δεν αποκαλύπτει τα μαγικά της φίλτρα» έλεγε γελώντας σαν μικρό παιδί που χαίρεται με το κατόρθωμά του. Μα σαν μέναμε μόνοι, έκλεινε το μάτι πονηρά και ψιθύριζε συνωμοτικά «Είναι φτιαγμένα με το φίλτρο της αγάπης. Λίγο άρωμα ελπίδας και πασπαλισμένα με θάρρος και μπόλικη καλοσύνη».

Τα χρόνια πέρασαν, εμείς κάναμε τις οικογένειές μας, και κάπου εκεί μεταξύ υποχρεώσεων και καθημερινής τρέλας, οι επισκέψεις μας στην κυρα-Λένη αραίωσαν και το άλλοτε γεμάτο από παιδικές φωνές σπίτι της ερήμωσε. Η Γιαγιά της γειτονιάς έμεινε μόνη να ακούει τους εκκωφαντικούς χτύπους του ρολογιού που μετρούσε το χρόνο της ζωής της να περνάει αργά αλλά και γρήγορα συνάμα.

Εκείνα τα Χριστούγεννα, τα τελευταία της, φορτωμένοι με δώρα και παιδιά χτυπήσαμε το κουδούνι του σπιτιού της, βέβαιοι για τη χαρά που θα της δίναμε μετά από τόσο καιρό. Μόνο που η κυρα-Λένη σαν άνοιξε και μας είδε μπροστά της, μικρούς και μεγάλους, σκοτείνιασε. Το ζεστό χαμόγελο που περιμέναμε να δούμε ήταν πιο κρύο κι απ’ τον βαθύ χειμώνα, και η λιακάδα που άλλοτε αντίκριζες στα μάτια της είχε δώσει τη θέση της στη συννεφιά. «Πάει μεγάλωσε η κυρα-Λένη κι έχασε το κέφι της» σκέφτηκα και βυθίστηκα στην ξεθωριασμένη βελούδινη μπερζέρα του σαλονιού, που μετά από καιρό κόντευε να ξεχειλίσει από τον κόσμο.

«Να σας φτιάξω κακάο; Θα το φτιάξω όπως το έφτιαχνε η μακαρίτισσα η αδελφή μου. Να θυμηθούμε τα παλιά».

Τη στιγμή που στράφηκε προς την κουζίνα, η ματιά μου πλανήθηκε στο χώρο. Το μικρό δέντρο, το στολισμένο με ελάχιστες και θαμπές από το πέρασμα του χρόνου μπάλες, φώτιζε δίπλα σ’ ένα παράθυρο με κατεβασμένα ρολά. Η κρυστάλλινη φοντανιέρα που άλλοτε φιλοξενούσε σοκολατάκια Τζοκόντα ήταν άδεια και στον σκαλιστό μπουφέ, ανάμεσα στις αγιοβασιλιάτικες φιγούρες και στις κορνιζαρισμένες ασπρόμαυρες φωτογραφίες, ήταν απλωμένοι λογαριασμοί.

«Κυρα-Λένη δεν θα φάμε μελομακάρονα; Μη μου πεις ότι δεν έφτιαξες;» ρώτησε η Εύη ναζιάρικα.

«Έφτιαξα, αλλά να. Δεν μου πέτυχαν.»

«Έλα βρε κυρα-Λένη. Από πότε οι μάγισσες ξεχνούν τα μαγικά τους;» είπε η Εύη κι όλοι σκάσαμε στα γέλια.

«Σχώρα με κόρη μου-.  Δεν περίσσεψαν λεφτά για μέλι. Και η ξαδέλφη μου δεν μου’ στειλε φέτος καρύδια από το χωριό» απάντησε διστακτικά, προσπαθώντας να κρύψει το τρέμουλο στη φωνή της. Τα μάτια της βούρκωσαν κι όρκο θα έπαιρνα πως θα ξέσπαγε σε λυγμούς, αν μια παιδική φωνούλα δεν έσπαγε την παγωμένη αμηχανία της στιγμής. «Εγώ θέλω να φάω» ακούστηκε η φωνή του μικρού Αλέξανδρου. «Η μαμά λέει ότι τα μελομακάρονά σου είναι μαγικά. Αλήθεια είσαι μάγισσα; Έχεις και σκουπόξυλο;». Για λίγα λεπτά έμεινε να τον κοιτά σαν να είχε προδώσει τον ίδιο της τον εαυτό. Κι έπειτα, σαν να ξύπνησε από βαθύ ύπνο, το βλέμμα της γλύκανε και δίχως να πει λέξη κατευθύνθηκε στην κουζίνα, για να φέρει επιστρέφοντας μια κόκκινη πιατέλα γεμάτη μελομακάρονα.

«Ντρέπομαι που το λέω αλλά νόμιζα πως με ξεχάσατε κι εσείς.  Αν ήξερα πως θα ερχόσαστε, θα είχα κάνει τα κουμάντα μου. Σας υπόσχομαι πως του χρόνου, πρώτα ο Θεός, θα φτιάξω διπλή δόση. Χρόνια πολλά παιδιά μου!»

Ποτέ άλλοτε δεν θυμάμαι τόσες λίγες λέξεις να με πόνεσαν τόσο πολύ. «Δεν περίσσεψαν λεφτά για μέλι…Νόμιζα πως με ξεχάσατε κι εσείς …». Τα συναισθήματά μου έγιναν ένα κουβάρι μέσα μου. Συμπόνια, οργή, λύπη.

«Λοιπόν κυρά Λένη μεθαύριο θα έρθεις σπίτι να φάμε όλοι μαζί. Και δεν δέχομαι όχι.» είπε η Εύη.

«Άλλη φορά. Περιμένω κόσμο.»

«Ποιος θα έρθει; Δεν ήξερα ότι έχεις συγγενείς στην Αθήνα» πετάχτηκε έκπληκτη η Σοφία.

«Μη με μαλώσετε. Αλλά να. Στη διπλανή πολυκατοικία νοίκιασε το δώμα πριν ένα μήνα μια κοπέλα. Νοσηλεύτρια είναι στο Αττικό. Η οικογένειά της είναι στην Κοζάνη κι αυτή δουλεύει ανήμερα των Χριστουγέννων. Καημένο παιδί. Κρίμα να φάει μόνη τέτοια μέρα.»

«Κυρα-Λένη την ξέρεις;»

«Τη συναντώ στο πάρκο όταν βγάζω βόλτα τη Νέλη» είπε σκύβοντας να χαϊδέψει το μαύρο κοπριτάκι, που είχε κουλουριαστεί στα πόδια της. «Φαίνεται καλό παιδί. Κι αυτή και ο Ηλίας. Εκείνο το ψηλό παλικάρι που έπιασε δουλειά στο φαρμακείο. Αν δεν ήταν αυτός να μου κάνει τις ενέσεις, ξάπλα κι ανήμπορη θα ήμουν ακόμα στο κρεβάτι. Μένει με τον πατέρα του εδώ πιο πάνω. Συνταξιούχος δάσκαλος. Μονάχοι τους δυο άντρες, τι να σου μαγειρέψουν. Αμαρτία απ’ το Θεό να τρώνε σουβλάκια Χριστουγεννιάτικα».

«Κυρά- Λένη μου επειδή σου έκανε ενέσεις, κάλεσες δυο άγνωστους για Χριστούγεννα;»

«Γιατί τι θα πάθω; Αφήστε που θα είναι εδώ και η φουρνάρισσα. Θα έρθει απ’ το πρωί να με βοηθήσει με τη γαλοπούλα. Δεν ξέρω αν μάθατε αλλά έχασε τον άντρα της πριν ένα μήνα. Δυο γιους έχει, πέντε εγγόνια, κι όλοι στη Γερμανία. Δεν μπορούν να έρθουν λένε, έχουν δουλειές. Τι να σου κάνουν κι αυτοί οι έρμοι; Σάμπως τα εισιτήρια είναι φτηνά; Αχ, της καλομάνας το παιδί το πρώτο να’ ναι κόρη. Οι κόρες είναι πιο πονετικές. Δεν θα την άφηναν μόνη»

«Μα μπορείς να τραπεζώσεις τόσους ανθρώπους; Τα γόνατά σου;»

Για μια στιγμή η 85χρονη γυναίκα δίστασε, και μια βαθιά ρυτίδα ανάμεσα στα φρύδια της έκανε την εμφάνισή της, σαν να έψαχνε απεγνωσμένα να βρει τα λόγια που θα μας έκαναν να αλλάξουμε γνώμη. Κι έπειτα οι λέξεις ξεχύθηκαν σαν χείμαρρος από μέσα της.

«Μου συμβαίνει συχνά τελευταία να πιάνω τον εαυτό μου να θυμάται πράγματα από τότε που ήμουν μικρή. Η μάνα μου στο τραπέζι των Χριστουγέννων έβαζε πάντα ένα πιάτο παραπάνω. Για τον ξένο, έλεγε, που θα χτυπήσει την πόρτα. Όλοι, ξένοι και γνωστοί, είναι ευπρόσδεκτοι ιδίως αυτές τις άγιες μέρες. Όπως ήσασταν κι εσείς, κάθε φορά που οι μανάδες σας δεν είχαν που να σας αφήσουν. Τζουρνεύατε σοκολατάκια, θυμάστε; Αλλά εγώ πάντα είχα τη φοντανιέρα στο ίδιο μέρος, γεμάτη. Ξέρετε γιατί; Γιατί όλοι οι καλοί χωράνε στο σπιτικό μου».

Ήθελα να την σφίξω στην αγκαλιά μου, να της φιλήσω τα χέρια. Για τη στοργή που έδειξε κάποτε σε εμάς, για την ίδια εκείνη στοργή που έδειχνε τώρα σε κάθε μοναχική ψυχή, πασχίζοντας να συγκρατήσει τον κόσμο για να μη καταρρεύσει. Η μοναξιά της είχε μετατραπεί σε ένα είδος αλληλεγγύης που φώτισε ξαφνικά το δωμάτιο. Δεν είχε φτιάξει τα μαγικά μελομακάρονά της γιατί δεν της έφτασε η σύνταξη. Μια σύνταξη όμως που ήταν αρκετή για τέσσερα πιάτα παραπάνω στο τραπέζι της ανήμερα των Χριστουγέννων… Όλοι οι καλοί χωράνε…

Αχ βρε κυρα-Λένη δεν ήταν τελικά το μέλι που έκανε νόστιμα τα μελομακάρονά σου, ούτε τα μαγικά σου φίλτρα. Ήσουν εσύ και η ζεστή καρδιά σου. Ήσουν εσύ που ήξερες αυτό πως οι περισσότεροι από εμάς δεν θέλουμε καν να φανταστούμε. Πώς είναι να είσαι μόνος τα Χριστούγεννα. Πως μπορεί οι δικές μας μέρες χαράς, να είναι μέρες σκοταδιού, κρύου και μοναξιάς για άλλους. Κι η μοναξιά στις γιορτές, κακά τα ψέματα, πονά περισσότερο από κάθε άλλη μέρα του χρόνου. Η άδεια καρέκλα, η σιωπή της απελπισίας, την ίδια ώρα που σε άλλα σπίτια πάνω από τα γεμάτα με γιορτινά εδέσματα τραπέζια τσουγκρίζουν ποτήρια κι ανταλλάσσονται ευχές, η παγωνιά που νιώθει κανείς μην έχοντας ένα χέρι, μια αγκαλιά, ένα βλέμμα να κρατηθεί, είναι μια φτώχεια εξίσου τυραννική με το άδειο πιάτο, το παγωμένο δωμάτιο, το χωρίς δώρα δέντρο. Πόσοι από εμάς άραγε μοιραζόμαστε το τραπέζι μας με ένα γνωστό, έναν φίλο ή με έναν συγγενή που ξέρουμε πως είναι μόνος;

Πριν δυο χρόνια, δεν θα ξεχάσω, μια φίλη σε μια ομάδα κάλεσε σπίτι της όποιο μέλος δεν είχε που να πάει τη μέρα των Χριστουγέννων για να τα περάσει μαζί με την ίδια και την οικογένειά της. Δεν έμενε σε έπαυλη. Δεν είχε φουσκωμένο πορτοφόλι. Είχε και έχει γενναία καρδιά. Μεγάλη καρδιά. Δεν περιορίστηκε σε ένα κουτί γλυκά, μια σακούλα πράγματα για τη γειτόνισσα, δυο κουτιά γάλα για το γείτονα. Άνοιξε το σπίτι της σε κάθε άνθρωπο εδώ κι εκεί, που σφάδαζε βουβά από μοναξιά. Έδειξε θάρρος και καλοσύνη…

Αφιερωμένο στην κυρα-Λένη και τη φίλη Λ. που έκαναν πράξη την αγάπη, που έδωσαν από το περίσσευμα της καρδιάς τους για να διώξουν τη θλίψη της μοναξιάς μιας άλλης καρδιάς.

thebluez.gr

Τα Κάλαντα στην εποχή του φανατισμού, του ρατσισμού και της απομόνωσης

Κάλαντα’’: Ένας πίνακας φιλοτεχνημένος το 1872 από τον Νικηφόρο Λύτρα, εκτός από μία συγκινησιακή ατμόσφαιρα, χριστουγεννιάτικη, γιορτινή, μεταδίδει μηνύματα επίκαιρα όσο ποτέ, σε μία εποχή που κυριαρχείται από την απομόνωση, τον φανατισμό και τον ρατσισμό. Μια ομάδα παιδιών ντυμένα με παραδοσιακά ενδύματα και μουσικά όργανα, λένε τα χριστουγεννιάτικα κάλαντα στην αυλή ενός αγροτόσπιτου. Πέντε παιδιά διαφορετικής καταγωγής και εθνικότητας με τον ζωγράφο να υπενθυμίζει με τον εμφανέστερο τρόπο το πνεύμα αυτής της γιορτής. Ένα ξεραμένο δέντρο, δεμένο σ` έναν πάσσαλο, ένα παιδί που παρατηρεί πίσω από έναν μαντρότοιχο, μία μητέρα με το μωρό της, χαρούμενη και το χαμόγελο της παιδικής αθωότητας και ευτυχίας του μικρού, μελαψού τυμπανιστή... Αν σας χτυπήσουν το κουδούνι παιδάκια για να πουν τα κάλαντα, ανοίξτε τους... Χρόνια πολλά!».

* Από την προσωπική σελίδα της Ναυσικάς Διαμαντοπούλου στο facebook  

Η πραγματική ιστορία του Ηρώδη

Λίγες προσωπικότητες στην ιστορία είχαν μια τόσο αμφιλεγόμενη φήμη όπως ο βασιλιάς Ηρώδης της Ιουδαίας. Σύμφωνα με την παράδοση, στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, πρόκειται για τον Βασιλιά που διατάζει τη σφαγή των νηπίων, τη θανάτωση όλων των αγοριών μωρών μετά τη γέννηση του Ιησού, για να απαλλαγεί από το θείο βρέφος, που σύμφωνα με τις προφητείες θα του έπαιρνε τον θρόνο.

Για πολλούς μελετητές όμως, ο Ηρώδης αξίζει τον χαρακτηρισμό «μέγας» που του προσάπτουν. Ο βασιλιάς της Ιουδαίας, της τελευταίας περιόδου του πρώτου αιώνα π.Χ., ήταν ένας ικανός ηγέτης. Έχτισε λαμπρά οικοδομήματα όπως υδραγωγεία, θέατρα, γυμναστήρια, ανάκτορα, οχυρά και λιμάνια. Σημαντικό έργο του ήταν και η ανοικοδόμηση του Ναού του Σολομώντα στην Ιερουσαλήμ. Επίσης, ο Ηρώδης φέρεται να συνέβαλε καθοριστικά στην αντιμετώπιση του λιμού στα μέσα της δεκαετίας του '20 π.Χ. Παρόλο που κατά τη βασιλεία του υπήρχε ειρήνη και ευημερία στην Ιουδαία, αντιμετωπίστηκε πολλές φορές με καχυποψία από τους υπόδουλούς του.

Η διακυβέρνηση του Ηρώδη ήταν προσανατολισμένη σε δύο στόχους, τον καθησυχασμό των ρωμαίων ηγετών και την εξυπηρέτηση των αναγκών του λαού της Ιουδαίας. Η συνεχής αυτή προσπάθεια, καθώς και το τοξικό περιβάλλον με τις μηχανορραφίες στο παλάτι, ενδεχομένως οδήγησαν τον Ηρώδη να γίνεται όλο και πιο παρανοϊκός και σκληρός προς το τέλος της ζωής του. Ορισμένοι ιστορικοί πιστεύουν ότι η συμπεριφορά του κατά τη διάρκεια αυτής της τελευταίας περιόδου οδήγησε τελικά στη λεγόμενη Σφαγή των Νηπίων, παρά την έλλειψη ιστορικών αποδείξεων ότι συνέβη κάτι τέτοιο.

Υπάρχει ωστόσο, μια πτυχή αυτού του βασιλιά για την οποία συμφωνούν όλοι οι σχολιαστές: Έχοντας πάντα στενές σχέσεις με τη Ρώμη, ο Ηρώδης δεν κατάφερε ποτέ να κερδίσει τις καρδιές του λαού του. Η βασιλεία του Ηρώδη στη Ιουδαία συνεχίστηκε από τον γιο του Αντίπα και οι δυο τους έγιναν σύμβολο της Καινής Διαθήκης, εξαιτίας της ζωτικής σημασίας που έπαιξε η γεωπολιτική της εποχής στην εμφάνιση της Ρώμης ως αδιαμφισβήτητης δύναμης στην ανατολική Μεσόγειο.

Άνοδος στη βασιλεία

Στις αρχές του δεύτερου αιώνα π.Χ., η δυναστεία των Σελευκιδών, κυβερνούσε τα απομεινάρια της ανατολικής αυτοκρατορίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου κοντά στη σημερινή Συρία. Πιο νότια, η αιγυπτιακή δυναστεία άρχιζε επίσης να καταρρέει. Οι Εβραίοι της Ιουδαίας, οι οποίοι βρίσκονταν ανάμεσα σε αυτές τις δυο αποδυναμωμένες δυνάμεις, άρπαξαν την ευκαιρία και κέρδισαν την ανεξαρτησία τους από τη δυναστεία των Σελευκιδών και επέκτειναν τα εδάφη τους προς τον νότο.

Αφού έλαβε αρχικά την ευλογία της Ρώμης, το ανεξάρτητο εβραϊκό βασίλειο αισθάνθηκε όλο και περισσότερο την πίεση της επέκτασης της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας στην περιοχή. Όταν η Ιουδαία έγινε υποτελές κράτος της Ρώμης το 63 π.Χ., οι ηγεμόνες βρήκαν έναν πρόθυμο συνεργάτη στο πρόσωπο του πατέρα του Ηρώδη, Αντίπατρου, ο οποίος έγινε κυβερνήτης της νέας ρωμαϊκής επαρχίας. Με το ξέσπασμα του ρωμαϊκού εμφυλίου (Οκταβιανού και Αντώνιου), ο Ηρώδης έσπευσε για βοήθεια και διορίστηκε βασιλιάς της Ιουδαίας το 40 π.Χ., ενώ είχε αναπτύξει άριστες σχέσεις με τον Μάρκο Αντώνιο. Αυτή η σχέση θα μπορούσε να είχε οδηγήσει στον θάνατο του Ηρώδη, καθώς ο Αντώνιος τελικά ηττήθηκε από τον Οκταβιανό στη μάχη του Ακτίου το 31 π.Χ. Ο νικητής Οκταβιανός ζήτησε τότε συνάντηση με τον Ηρώδη. Φοβούμενος για τη ζωή του, ο Ηρώδης ορκίστηκε υπακοή στον Οκταβιανό, ο οποίος επιβεβαίωσε τον τόπο του Ηρώδη ως βασιλιά, καθώς πίστευε ότι θα ήταν πιστός στη Ρώμη.

Στα μάτια όμως των ευσεβών Εβραίων, η αφοσίωση του Ηρώδη στους ειδωλολάτρες Ρωμαίους και ο θαυμασμός του στο ελληνιστικό ύφος έφεραν απογοήτευση και καχυποψία. Είχε βρεθεί στον θρόνο της Ιουδαίας, αφότου είχε χυθεί πολύ εβραϊκό αίμα από ρωμαϊκές δυνάμεις. Επιπλέον, η καταγωγή του ενίσχυε τις αντιδράσεις προς το πρόσωπό του. Η οικογένεια του Ηρώδη είχε ασπαστεί τον Ιουδαϊσμό, αλλά ο πατέρας του προερχόταν από άλλη περιοχή και η μητέρα του ήταν από την Αραβία. Το χειρότερο από όλα όμως ήταν ότι ο Ηρώδης «καταπάτησε» κάποιες συνήθειες και νόμους της εβραϊκής θρησκείας.

Λαμπρά επιτεύγματα

Ο Ηρώδης καλλιέργησε προσεκτικά την εικόνα του ως "σοφός βασιλιάς", αφού είχε επηρεαστεί από τον ελληνορωμαϊκό πολιτισμό, παρόλο που οι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης τον είδαν ως τύραννο. Συνεργάστηκε με κορυφαίες ρωμαϊκές φιγούρες, όπως ευγενείς, φιλοσόφους, ιστορικούς ποιητές και θεατρικούς συγγραφείς, οι οποίοι έμπαιναν στο παλάτι και η παρουσία τους φαίνεται ότι δυσαρεστούσε τις δύο κύριες εβραϊκές αιρέσεις μέσα και γύρω από την Ιερουσαλήμ. Παρόλο που ήταν διαφορετικές μεταξύ τους, συμφωνούσαν και οι δύο αιρέσεις ότι ο βασιλιάς σκόπιμα ήθελε να βλάψει τα εβραϊκά έθιμα.

Σύμφωνα με τον ιστορικό Νικόλαο Δαμασκηνό, έναν από τους στενούς συνεργάτες του Ηρώδη, ο βασιλιάς παραμελούσε τις υποθέσεις του κράτους και τη μελέτη του εβραϊκού νόμου για να περάσει τον χρόνο του μελετώντας τη φιλοσοφία, τη ρητορική και την ιστορία της Ελλάδας και της Ρώμης. Οι κρατικές υποθέσεις μεταβιβάστηκαν σε εκείνους τους υπαλλήλους που είχαν ελληνική εκπαίδευση. Ο Ηρώδης ήξερε ότι η βασιλεία στην Ιουδαία ήταν αδύνατη χωρίς τη συγκατάθεση των ισχυρών Φαρισαίων, τους οποίους «φλέρταρε» με διάφορες παραχωρήσεις. Και ήταν σε θέση να τους κρατήσει στην πλευρά του, αλλά ποτέ δεν κατάφερε να κερδίσει την απόλυτη εμπιστοσύνη τους.

Σύμφωνα με τον ιστορικό Ιωσήφ, οι νέες πόλεις του Ηρώδη ενοχλούσαν την εβραϊκή ιερατική τάξη, επειδή τα ειδωλολατρικά τους μνημεία ήταν προσβλητικά για την Ιερουσαλήμ. Χτισμένη μεταξύ 22 και 10 π.Χ., ο Ηρώδης ονόμασε την Παράλιο Καισάρεια για τον προστάτη του, τον Καίσαρα Αύγουστο. Κατασκευάστηκε γύρω από ένα τεχνητό λιμάνι, προστατευμένο από κυματοθραύστες. Αυτό το αξιοσημείωτο κατόρθωμα της μηχανικής ήταν η βάση του στόλου του, τον οποίο ο βασιλιάς έθεσε στην υπηρεσία της Ρώμης.

Οι ναοί της Καισαρείας ήταν αφιερωμένοι σε Ρωμαϊκές θεότητες και στον ίδιο τον Αυγούστο. Κάθε πέντε χρόνια, ο Ηρώδης διοργάνωνε μονομαχίες, αφιερωμένες στον Αύγουστο και τη σύζυγό του Λιβία, στις οποίες οι χορεύτριες ήταν περισσότερες από τους επισκέπτες. Μεγάλα βραβεία δίνονταν στους νικητές, ενώ κυκλοφορούσαν φήμες για ξέφρενα πάρτι οργίων που ακολουθούσαν. Οι εβραϊκές αρχές εξέφρασαν μεγάλη αποδοκιμασία για αυτές τις "υπερβολές και κραιπάλες". Θεώρησαν μάλιστα τις μονομαχίες ανήθικες, καθώς πίστευαν ότι η μοίρα της ανθρώπινης ζωής ανήκει αποκλειστικά στον Θεό.

Αν η Καισάρεια μπορούσε να διαγραφεί ως πόλη για ειδωλολάτρες, η ιερή πόλη της Ιερουσαλήμ απειλήθηκε επίσης από τα ρωμαϊκά ένστικτα του ηγεμόνα της. Η ένταση επικεντρώθηκε στον Δεύτερο Ναό, ένα κτίριο που συμβολίζει τη σύνθετη σχέση του Ηρώδη με την πίστη του. Το πρόγραμμα αποκατάστασης του Ηρώδη ξεκίνησε το 20 π.Χ., με τον ανασχηματισμό της δομής με λευκή πέτρα, ενώ διπλασιάστηκε και το μέγεθος του προαύλιου χώρου γύρω από τον ναό. Ο Ηρώδης προσπάθησε να αναδείξει την εβραϊκή πίστη, αλλά το έκανε με Έλληνες αρχιτέκτονες.

Ίσως το πιο εντυπωσιακό θρησκευτικό σκάνδαλο για το οποίο κατηγορείται ο Ηρώδης ο Μέγας ήταν η παραβίαση του τάφου του βασιλιά Δαβίδ στη Βηθλεέμ. Οι φήμες είχαν κυκλοφορήσει πολύ καιρό κι ανέφεραν ότι ο τάφος έκρυβε θησαυρό. Έχοντας ξοδέψει μεγάλα χρηματικά ποσά στο κτίριο της Καισάρειας και ίσως βλέποντας τον εαυτό του ως απόγονο του βασιλιά Δαβίδ, ο Ηρώδης φημολογείται ότι μπήκε κρυφά με εργάτες για να ληστέψει τον τάφο.

Οι σύγχρονοι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι, παρά την απληστία του, ο Ηρώδης ήταν πολύ ικανός. Η διπλωματία του Ηρώδη εξασφάλισε την επιβίωση της εβραϊκής ταυτότητας σε μια ταραχώδη στιγμή στην ανατολική Μεσόγειο, ενώ η συμβολή του στον υλικό πολιτισμό της Ιουδαίας ήταν άνευ προηγουμένου. Κατασκεύασε τα φρούρια Masada και Herodium, καθώς και εξασφάλισε παροχή νερού στην Ιερουσαλήμ. Χρησιμοποιώντας τις επαφές του με τη Ρώμη κατά τη διάρκεια του λιμού των 25-24 π.Χ., κανόνισε την εισαγωγή αιγυπτιακών σιτηρών για να τροφοδοτήσει τους πολίτες του βασιλείου του. Ωστόσο, ακόμη και οι υποστηρικτές του Ηρώδη αναγνωρίζουν τη βίαιη συμπεριφορά των τελευταίων χρόνων.

Ο «τρελός» βασιλιάς

Καθ’ όλη τη διάρκεια της βασιλείας του, η προσωπική ζωή του βασιλιά Ηρώδη αποτελούσε σκάνδαλο στην Ιερουσαλήμ. Εκτός από τη συνύπαρξη με μεγάλο αριθμό παλλαδίων, ο Ηρώδης πιστεύεται ότι είχε συνολικά εννέα συζύγους και ήταν μερικές φορές παντρεμένος με περισσότερες από μία ταυτόχρονα.

Οι θεωρίες συνωμοσίας και οι μηχανορραφίες του παλατιού τροφοδότησαν μια αυξανόμενη αίσθηση παράνοιας του Ηρώδη. Κάποιες από αυτές ήταν αληθινές και κάποιες άλλες μύθοι. Το μόνο σίγουρο είναι ότι είχε σκοτώσει πολλά μέλη της οικογένειάς του κατά τη διάρκεια των χρόνων που βρισκόταν στην εξουσία. Μεταξύ των θυμάτων του ήταν ο αδελφός του, Αριστόβουλος, τον οποίο είχε προηγουμένως χρίσει αρχιερέα. Η σύζυγός του Μαριάμη «αφανίστηκε», όπως επίσης και οι δύο γιοι της, Αλέξανδρος και Αριστόβουλος. Παράλληλα, αποκλήρωσε τον μεγαλύτερο γιο του, Αντίπατρο, από την πρώτη του σύζυγο και στη συνέχεια τον σκότωσε.

Πολλοί πολίτες επίσης έχασαν τη ζωή τους στα μπουντρούμια του παλατιού, θύματα του συστηματικού σχεδίου του Ηρώδη να εξαλείψουν όποιον έδειχνε υπακοή στο προηγούμενο καθεστώς.

Βασανισμένος από ανασφάλεια, η επιθυμία του Ηρώδη για εκδίκηση έγινε ολοένα και πιο έντονη. Ο Ιωσήφ γράφει πως ο Ηρώδης, όταν ήταν άρρωστος διέταξε, μετά τον θάνατό του, οι βασικοί ευγενείς θα έπρεπε να βρεθούν στο αμφιθέατρο της Ιεριχούς και να σκοτωθούν με βέλη. Στον θάνατό του στις 4 π.Χ., η εντολή δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ.

Αξίζει ωστόσο να αναφερθεί, ότι δεν υπάρχει άμεση απόδειξη ότι συνέβη η σφαγή των νηπίων στη Βηθλεέμ, αν και η ιστορία δεν είναι απίστευτη λόγω της ψυχικής κατάστασης του Ηρώδη. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι πράξεις του δημιούργησαν ένα συναρπαστικό ιστορικό παράδοξο: έναν άρχοντα που θα μπορούσε, αφενός, να δημιουργήσει ένα σταθερό, πλούσιο βασίλειο, αλλά και να προκαλέσει την οργή των υπηκόων του.

Μάρθα Κίσκιλα 

* Με πληροφορίες από το National Geographic

Γιατί νιώθω ότι δεν αγαπώ τα Χριστούγεννα;

“Κάθε χρόνο αρχίζουν οι στολισμοί νωρίτερα. Δεντράκια, φωτάκια, Αη Βασίληδες και “πού θα πας τα Χριστούγεννα;”. Σαν εφιάλτης που αρχίζει ξανά και χρόνο με τον χρόνο γίνεται μεγαλύτερος σε διάρκεια. Αρχίζω και νιώθω σαν τον Σκρούτζ. Όχι, δεν θέλω να χαλάσω τις γιορτές σε κανέναν, Απλά θέλω να τελειώνουν γρήγορα. Να κοιμηθώ και να ξυπνήσω, και να έχει τελειώσει όλο το βασανιστήριο.” Ελένη 40 ετών 

Οι γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς μάς δημιουργούν διάφορα συναισθήματα τα οποία σχετίζονται άμεσα με τις προσδοκίες μας αλλά και τις κοινωνικές μας σχέσεις. 

Η τηλεόραση, οι ταινίες, οι φίλοι που στολίζουν και χαμογελούν πλατιά στον φακό, τα ταξίδια που κανονίζουν και οι μεγάλες φιέστες, μας δημιουργούν μία πολύ εσφαλμένη εικόνα για το πώς είναι οι γιορτές για τους άλλους.

Είναι η περίοδος που επικεντρωνόμαστε στην έλλειψη, βλέποντας όλες αυτές τις εικόνες της -συχνά πλασματικής- πληρότητας. Μας πέφτει πολύ βαρύ να νομίζουμε ότι όλοι είναι ευτυχισμένοι εκτός από εμάς. 

Μισό λεπτό! Αλήθεια τώρα; Το πιστεύετε αυτό; 

Έστω ότι το πιστεύετε. Τι θα σας έκανε να περάσετε πραγματικά όμορφα στις γιορτές; Τι φταίει στα αλήθεια και δεν τις αγαπάτε; 

Είναι που νιώθετε πιο έντονα τη μοναξιά; Είναι τα χρήματα; Είναι η ανασκόπηση της χρονιάς που κάνουμε τον απολογισμό μας και συνήθως μετράμε τι χάσαμε και όχι τι κερδίσαμε;  Ό,τι κι αν είναι, αφού είναι δυσάρεστο, δεν είναι ώρα να κάνουμε μια προσπάθεια να αλλάξουμε τουλάχιστον την οπτική μας και να μην επηρεαζόμαστε αρνητικά; 

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. 

Αυτή η χρονιά μπορεί να ήταν δύσκολη, μπορεί και όχι. Το καλό είναι ότι τελειώνει και αυτό σηματοδοτεί αυτομάτως μια νέα αρχή! Το πώς θα είναι οι γιορτές σας αυτή τη χρονιά θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από εσάς. Μην καθίσετε στον καναπέ σας περιμένοντας να σας θυμηθεί κάποιος και να σας καλέσει κάπου. Σηκωθείτε! 

Βγείτε από το σπίτι σας. Περπατήστε. Με παρέα ή χωρίς. Αν γίνεται, πηγαίνετε στους δρόμους που έχουν στολίσει. Χαζέψτε τα φωτάκια. Δεν χρειάζεται να σας εκνευρίζουν. Κοιτάξτε τα. Είναι όμορφα! 

Η πίεση που νιώθετε ότι πρέπει να είστε χαρούμενοι, δεν είναι αληθινή. Ξέρω πως προτιμάτε το Πάσχα γιατί κανείς δεν σας υποχρεώνει να χαμογελάτε. Αν το σκεφτείτε καλύτερα, το ίδιο ισχύει στην πραγματικότητα και για τα Χριστούγεννα. Σίγουρα είναι μια ωραία ευκαιρία για να κάνετε κάτι διαφορετικό και να φτιάξετε το κέφι σας. 

Σκέφτεστε ότι δεν έχετε χρήματα ούτε για ταξίδια, ούτε για δώρα, ούτε για ρεβεγιόν και στεναχωριέστε. Ξέρετε, αυτό συμβαίνει στους περισσότερους από εμάς, τα τελευταία χρόνια. Το πώς αντιδρά κανείς σε αυτό είναι που κάνει τη διαφορά. 

Δεν σας κάλεσε κανείς. Φαντάζομαι ούτε εσείς καλέσατε κανέναν φέτος. Είναι μία ωραία στιγμή, να τηλεφωνήσετε και να καλέσετε ανθρώπους στο σπίτι σας. Μπορείτε να συνεννοηθείτε να φέρει ο καθένας κάτι και έτσι να μοιραστείτε τα έξοδα μιας γιορτής. Η Μαρία θα φέρει τη σαλάτα, ο Γιώργος το κρασί, η Γιώτα το ψωμί, κάποιος το γλυκάκι, κι έτοιμη η γιορτούλα με χαμόγελα και παρεούλα. Λύσεις υπάρχουν. Είναι πολλοί οι άνθρωποι που σκέφτονται και νιώθουν σας εσάς αυτές τις ημέρες, περιμένοντας ίσως ένα τηλεφώνημα. 

Σε κάθε περίπτωση, βάλτε και λίγα ‘Χριστούγεννα’ στο σπίτι. Μια σειρά φωτάκια είναι μια χαρά, αν ανήκετε σ’αυτούς που αρνούνται πεισματικά να στολίσουν. Η καλή διάθεση δεν έρχεται, τη φτιάχνουμε. 

Ανοίξτε την καρδιά σας. Δίνοντας, παίρνετε! 

Μπορείτε να αποφασίσετε να περάσετε σούπερ μίζερα και φέτος, μετρώντας με ανυπομονησία πότε θα τελειώσουν οι γιορτές, αλλά πραγματικά, έχετε χρόνο για χάσιμο; Γιατί να θέλετε να περάσουν οι μέρες γρηγορότερα; Είτε αποφασίσετε να υποφέρετε γυρνώντας τα μάτια σας ανάποδα κάθε φορά που ακούτε το Last Christmas είτε προσπαθήσετε να περάσετε καλά ή αδιάφορα, η απόφαση είναι δική σας. 

Σας εύχομαι φέτος να επιλέξετε να περάσετε καλύτερα από πέρσι. Είναι στο χέρι σας. Μην περιμένετε από τρίτους να σας προσφέρουν Χριστούγεννα. Προσφέρετε εσείς Χριστούγεννα σε εσάς και σε όσους χρειάζονται λίγη περισσότερη χαρά στη ζωή τους. 

Καλές γιορτές σε όλους, με υγεία!

Πηγή

Είμαι να σκάσω!

Γράφει η Νόρα Ράλλη

Δεν θα το ξανακάνω, σ' το υπόσχομαι! Ο,τι είπα είπα, ό,τι έκανα έκανα, μπάστα για φέτος. Υπόσχεση δίνω, δεσμεύομαι δημόσια. Εσένα το λέω, του αγοριού απέναντι (ιδεολογικά, ηθικά και αισθητικά). Δεν θα σου ξαναεπιτεθώ, δεν θα ξανασχολιάσω τα ασχολίαστά σου, μήτε νύξη δεν θ' αφήσω για τον βίο και την πολιτεία σου, που θέλει να πάρει και τη δική μας στον λαιμό της. Το λέω και το δηλώνω: ώς εδώ!

Θέλεις που τελειώνει η χρονιά, θέλεις που όλοι έναν κάποιο απολογισμό τον ψιλοκάνουμε, θέλεις που πλησιάζουν «Αγιες Μέρες», το αποφάσισα. Κουβέντα άσχημη για τον Κυριάκο δεν θα ξαναπώ. Οχι μόνο δεν θα ξαναπώ, αλλά θα αποδείξω σήμερα, ενώπιον όλων, ότι και στο πλευρό του είμαι (έστω το αριστερό), και του συμπαρίσταμαι, και θα το κάνω με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο. Θα μιλήσω σαν να μιλάει ο ίδιος και οι λαμπροί ψιλο- και χοντρο-ακροδεξιοί σύμμαχοί του. Ενεκα, βλέπεις, που συνέβη και αυτό το τελευταίο και είμαι... να σκάσω είμαι!

Ξεκινώ (με πυγμή και τσιρίδα): Μα είναι πράγματα αυτά τώρα; Πόσο άλλο ν' αντέξει πια!

Πήγε λέει η Ουιντέντ Μπουσαμάουι (τρέχα γύρευε!), που ούτε το όνομά της δεν μπορούμε να προφέρουμε καλά καλά (άσε που είναι και μαύρη!), η οποία πήρε το Νόμπελ Ειρήνης το 2015 (ε, και;) και πήρε την πρωτοβουλία (μάθαν κι οι γυναίκες να παίρνουν και πρωτοβουλίες τώρα!) να προτείνει τους πρωθυπουργούς της Ελλάδας και της ΠΓΔΜ, Αλέξη Τσίπρα (αναγκάζομαι να πω και τ' όνομά του, του κομμουνιστοσυμμορίτη - σχώραμε, Κυριάκο μου) και Ζόραν Ζάεφ (άλλος από κει!), ως υποψήφιους για το επόμενο Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης (άκου τώρα!).

Δεν φτάνει που είναι μαύρη, δεν φτάνει που είναι από την Τυνησία (ξύπνησαν και οι Αφρικανοί βλέπεις - ε ρε σκλαβοπάζαρο που τους χρειάζεται!), δεν φτάνει που είναι γυναίκα (Θου Κύριε!), δεν φτάνει που είπε ό,τι είπε, ήρθε και το τελειωτικό χτύπημα: Την πρόταση να γίνουν νομπελίστες Ειρήνης αυτοί οι πατριδοκάπηλοι, εθνοπροδότες, αυτές οι λαϊκάντζες τέλος πάντων, πού την έκανε νομίζεις; Σε ιδιωτικό πανεπιστήμιο! Εκεί την έκανε η ακόλαστη.

Μέσα στην ίδια την ιδεολογική φωλεά του Κυριάκου μας, στο ίδρυμα για το οποίο μάχεται με νύφες και μ' αγγόνια να ιδρύσει και στην Ελλάδα, εκεί που χτυπάει η καρδιά του αγνού νεοφιλελευθερισμού αγορών και γνώσης, εκεί όπου κάθε πολιτικός που σέβεται εαυτόν και τα κομπλεξικά σύνδρομα κυριαρχίας εαυτού έναντι όλων σπούδασε, έδρασε, ανδρώθηκε.

Ασε και το άλλο. Επιχειρηματίας είναι η εν λόγω! Και μάλιστα, μία από τις 25 καλύτερες της Αφρικής, σύμφωνα με τον γαλλικό Τύπο.

Πόσα χτυπήματα ακόμη; Και γυναίκα και μαύρη και επιχειρηματίας και μέσα στις καλύτερες και αναγνωρισμένη από τη χώρα των Βερσαλλιών και σε ιδιωτικό πανεπιστήμιο; Εντάξει, ας μη βγάλουμε και τον ανιψιό Μητσοτάκη δήμαρχο Αθηναίων, να τον τελειώσουμε μια και καλή τον Κυριάκο μας. Ελεος πια.

Τι άνθρωποι είστε εσείς, ε; Καρδιά δεν χτυπάει στο στήθος σας, ψυχή δεν έχετε στα σπλάχνα σας; Δεν φτάνει που ένα σκάνδαλο της προκοπής, με στοιχεία εναντίον της κυβέρνησης, δεν βοηθάτε να βρει η δεξιά παράταξη, δεν φτάνει που τόσα σκάνδαλα (με στοιχεία της προκοπής) έχουν βγει (και) για τη δεξιά παράταξη, δεν φτάνει που λίγο θέλει και θα κλείσει ο λαιμός των Γεωργιάδη Αδωνη, Σαμαρά Αντώνιου και Βορίδη Μαυρουδή να φωνάζουν «Ποτέ πια Αριστερά! Ούτε αριστεροί! Ούτε αριστερή ιδεολογία!» (ευτυχώς υπάρχουν και αυτά τα παιδιά κι έχει από κάπου να πιαστεί το παλικάρι), τώρα τον πολεμάτε και από τα μέσα; Ούτε στον επιχειρηματικό ούτε στον ιδιωτικό κόσμο να μη βρει συμπαράσταση; Πουθενά;

Αγόρι πολιτικοθρεμμένο και φιλελευθεροκαμωμένο μου: εγώ ό,τι μπορούσα το έκανα. Το υποσχέθηκα, το τήρησα. Να ξέρεις ότι είμαι δίπλα σου τη δύσκολη τούτη ώρα, να γνωρίζεις ότι τα κατάφερες: με έκανες ίδια με σένα.

Και είμαι βέβαιη πως δεν θα με απογοητεύσεις: μπορείς και χειρότερα! Προχώρα. Θα μας βρεις μπροστά σου. Ανοίγουμε τον δρόμο. Σε περιμένουμε...

     

Ενα τραγούδι για σένα

Γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

«Πώς να είναι να γράψει κάποιος για σένα ένα τραγούδι;» αναρωτιόταν μια κοπέλα ένα Σάββατο του Δεκεμβρίου, στη διάρκεια μιας μουσικής βραδιάς που έκλεισε με το «Χάρτινο το φεγγαράκι» σε μια μαγική εκτέλεση του υπέροχου τραγουδιού. Μια εκτέλεση σχεδόν χορωδιακή, με τις φωνές μουσικών, τραγουδιστών και του κοινού. Ανθρώπων που για μερικές ώρες βούτηξαν στα τρίσβαθά τους και βγήκαν αγαλλιασμένοι, πέντε πόντους πιο ψηλοί.

Πώς είναι να περάσεις στην ιστορία μέσα από τα λόγια ενός ποιητή και τη μουσική ενός συνθέτη; Πώς είναι κάποιοι άνθρωποι που ποτέ δεν σε γνώρισαν να σε σιγοψιθυρίζουν σε ώρες όμορφες ή λυπημένες και να γίνεσαι η παρηγοριά τους; Και πώς μπορεί να αισθανθείς αν κάποιος ένιωσε για σένα κάτι τόσο δυνατό που δεν μπορούσε παρά να το καταγράψει; Κυρίως από δική του ανάγκη.

Η φίλη της δεν ήξερε τι να της απαντήσει. Δεν ήξερε να είχε γράψει ποτέ κανείς τίποτα για κείνη. Είχε ντύσει τις μνήμες της, τις εμπειρίες της, τις χαρές, τις ελπίδες και τις λύπες της με τραγούδια, με μελωδίες, συνέχιζε να κάνει το ίδιο.

Πότε με τραγούδια καινούργια, πρωτάκουστα και πότε με τραγούδια παλιά που τα ήξερε, αλλά το φιτίλι τους είναι βραδύκαυστο και μόνο την κατάλληλη στιγμή έρχονται στην επιφάνεια και παίρνουν τη θέση που τους αναλογεί. Πίσω από αυτά σίγουρα θα κρύβονταν άνθρωποι που ποτέ δεν θα γνώριζε, εμπνεύσεις που ίσως να μην μπορούσε καν να φανταστεί.

Το μόνο που ήξερε με σχετική βεβαιότητα ήταν ότι όταν ένα τραγούδι σου μιλήσει, αγγίξει μια χορδή σου, τότε γίνεται δικό σου, σαν να έχει γραφτεί για σένα. Και δεν είχε πια σημασία ποια ήταν η αφορμή που το γέννησε, ποια ανάγκη το κυοφόρησε και ποιος το έφερε στον κόσμο. Δεν έχει σημασία καν σε ποιον απευθυνόταν αρχικά.

Εκείνο το βράδυ, λοιπόν, αφημένη στους ήχους και στα λόγια, άκουσε, τραγούδησε, χειροκρότησε, φώναξε «μπράβο» και κάποια στιγμή συγκινήθηκε. Ηταν η ώρα που μαζί με το τραγούδι την αγκάλιασε μια επιθυμία που έκανε το σώμα της να τρέμει. Η ώρα που όλες οι αισθήσεις της απέκτησαν τόση ένταση ώστε νόμιζε ότι επικοινωνεί με τους απόντες, αυτούς που θα ήθελε να είναι εκείνη τη στιγμή εκεί, δίπλα της.

«Θα ’θελα κάποιος να γράψει κάτι για μένα», άκουσε πάλι τη διπλανή της να λέει. «Κι εγώ» σκέφτηκε, κι ας αντιλαμβανόταν ότι μερικά πράγματα γίνονται χωρίς να τα ζητήσουμε, ακόμη και χωρίς να τα χρειαζόμαστε, ερήμην μας. Ηλπιζε μόνο, αν ποτέ συνέβαινε και έπαιρνε ένα τέτοιο πολύτιμο δώρο, να είναι αρκετά τυχερή, αρκετά οξυδερκής ώστε να το αντιληφθεί. Να το μάθει με κάποιον τρόπο. Και τουλάχιστον να πει «ευχαριστώ».

«Μπορεί κάποια στιγμή να συμβεί», είπε τότε στη φίλη της, σιγά, χωρίς να ακουστεί. «Κάποιος να δημιουργήσει κάτι για σένα, χάρη σε σένα». Ανθρωποι-μούσες είχαν υπάρξει πολλοί. Εστω άνθρωποι που τσίγκλησαν τις μούσες που κρύβουν άλλοι και οδήγησαν λέξεις να μπουν στη σειρά, νότες να καθίσουν σε τέλεια διαγραμμισμένα τετράδια, σφυράκια και καλέμια να δώσουν σχήμα σε μάρμαρα και κομμάτια χαλκού, μολύβια και πινέλα να γεμίσουν γραμμές και χρώματα καμβάδες και ακουαρέλες.

Και οι αποδέκτες, ταυτόχρονα ηθικοί αυτουργοί των έργων, των τραγουδιών, των ποιημάτων, των γλυπτών, των εικόνων, να γίνουν ένα με την αιωνιότητα - ή με μια μοναδική στιγμή, που ποτέ δεν θα επαναληφθεί.

Δυο μέρες μετά από εκείνη τη βραδιά, άκουσε ξανά στο ραδιόφωνο το τραγούδι που την έκανε να αναρριγήσει και σκέφτηκε πάλι το ερώτημα της φίλης της. Ηταν ξαφνικά πολύ σίγουρη ότι το πρόσωπο που έγινε ο σπόρος για τη γέννησή του ήξερε, είχε μάθει πως γράφτηκε για κείνο.

Τόση ενέργεια δεν μπορούσε παρά να διαχυθεί και να επιστρέψει σε αυτόν που την προκάλεσε. Κάτι σαν θεία δίκη. Με την καλή έννοια.

Κι αν δεν περάσει η Συμφωνία των Πρεσπών;

Γράφει ο Χρήστος Μαχαίρας

Κάθε άλλη εξέλιξη πλην της επικύρωσης της Συµφωνίας των Πρεσπών θα φέρει τη χώρα απέναντι στη διεθνή κοινότητα

Τα γεγονότα µε τη σειρά: την περασµένη άνοιξη η κυβέρνηση της Πρώην Γιουγκοσλαβικής ∆ηµοκρατίας της Μακεδονίας µετονοµάζει το αεροδρόµιο των Σκοπίων από «Μέγας Αλέξανδρος» σε «Διεθνές Αεροδρόµιο» και απαλείφει τα αλυτρωτικά σύµβολα από λεωφόρους, κτίρια και δηµόσιους χώρους.

Είχε προηγηθεί η συνάντηση στο Νταβός του Αλέξη Τσίπρα µε τον Ζόραν Ζάεφ και η δηµόσια δήλωση του δεύτερου ότι η χώρα του αποζητά µια νέα σχέση µε την Ελλάδα και µαζί µε αυτή ένα διαβατήριο ένταξης σε διεθνείς θεσµούς.

Η νέα εποχή επισφραγίζεται στις 17 Ιουνίου µε την υπογραφή της Συµφωνίας των Πρεσπών και την παράλληλη ανάληψη δέσµευσης του Ζάεφ να ολοκληρώσει τον κύκλο των προαπαιτουµένων που αυτή προβλέπει. Στους µήνες που µεσολαβούν και υπό το βλέµµα της διεθνούς κοινότητας, η γειτονική χώρα οργανώνει δηµοψήφισµα, αλλάζει το όνοµά της σε «Βόρεια Μακεδονία», αποδέχεται η σύνθετη αυτή ονοµασία να ισχύει erga omnes και προχωρά σε συνταγµατική αναθεώρηση, απαλείφοντας τις αλυτρωτικές αναφορές.

Οπως και να ’χει, λίγο δεν το λες... Την ίδια ώρα και παρά το γεγονός ότι οι Πρέσπες ως πλαίσιο συµβιβασµού κινούνται στη γραµµή του Βουκουρεστίου, που φέρει τη σφραγίδα του Κώστα Καραµανλή, η Νέα ∆ηµοκρατία τίθεται επικεφαλής ενός αντιπολιτευτικού µετώπου που διεκδικεί την απόσυρση της συµφωνίας, µε το επιχείρηµα ότι όσα προβλέπονται περί «µακεδονικής» εθνότητας και γλώσσας κρατούν ζωντανούς τους αλυτρωτισµούς.

Αλλά οι γείτονες δεν έχουν πει την τελευταία λέξη: δύο τροπολογίες που κατατέθηκαν στη διαδικασία της συνταγµατικής αναθεώρησης κλείνουν το κεφάλαιο της «µακεδονικής» εθνότητας, καθώς ξεκαθαρίζουν ότι όσα προβλέπονται από τη Συµφωνία των Πρεσπών δεν καθορίζουν την εθνότητα παρά µόνον την υπηκοότητα. Οσο δε για τα περί κινδύνου διεκδίκησης και αναγνώρισης «µακεδονικής» µειονότητας, έχει ήδη κατατεθεί άλλη τροπολογία που αντικαθιστά τον όρο «Μακεδόνες» του εξωτερικού µε τη λέξη «διασπορά».

Φαντάζεται, άραγε, κανείς, υπό το πρίσµα όλων αυτών των εξελίξεων, τι θα σήµαινε για τη διεθνή εικόνα της Ελλάδας, τα συµφέροντά της και το διπλωµατικό κεφάλαιο που έχει συσσωρεύσει, µία ενδεχόµενη απόρριψη της συµφωνίας από το ελληνικό Κοινοβούλιο ή, εν πάση περιπτώσει, µία υπερψήφισή της µε «ατελή» πλειοψηφία, που θα κρατήσει ανοιχτό το κεφάλαιο των τριβών και των πιθανών διενέξεων;

Στις συνθήκες που έχουν διαµορφωθεί και µε την κυβέρνηση Ζάεφ να περνά διά πυρός και σιδήρου τα προαπαιτούµενα της συµφωνίας, η διεθνής κοινότητα είναι προφανές ότι δεν θα σταθεί στο ποιος στήριξε την κυβέρνηση ή ποιος «µεταγράφηκε» στη Νέα ∆ηµοκρατία, αλλά θα αντιµετωπίσει το γεγονός ως παράµετρο αστάθειας στην περιοχή µε ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις διεθνείς σχέσεις της χώρας σε µια ειδική γεωπολιτική συγκυρία, όπως αυτή που διανύουµε.

Κρίσιµο, επίσης, αν και διαφεύγει την προσοχή πολλών, είναι ότι οι 140 χώρες που έχουν αναγνωρίσει τους γείτονες µε την προηγούµενη συνταγµατική τους ονοµασία, θα εξακολουθήσουν να την αποκαλούν µε τον ίδιο τρόπο, θεωρώντας ότι η Ελλάδα µπλόκαρε τη λύση και παγίωσε τα αδιέξοδα. Το θέλουµε, άραγε;