Σουηδία γίναμε (η όχι;)

 

“Σκανδιναβούς" στο ασφαλιστικό, "τριτοκοσμικούς" στο εργασιακό μας θέλει όπως φαίνεται το υπουργείο Εργασίας και η κυβέρνηση.

γράφει ο Γεράσιμος Λιβιτσάνος

 

Σε περίπτωση που δεν το έχετε προσέξει, το πρότυπο χώρας για την κοινωνική ασφάλιση για την κυβέρνηση είναι το «Σουηδικό μοντέλο». Έτσι είπε στο τελευταίο υπουργικό Συμβούλιο ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

 

Την σκανδιναβική αυτή χώρα έφεραν άλλωστε σήμερα ως παράδειγμα ο Κωστής Χατζηδάκης και ο Πάνος Τσακλόγλου παρουσιάζοντας τον νέο νόμο για την επικουρική ασφάλιση που θα ψηφιστεί στην καρδιά του θέρους, Κάπου προς το τέλος Ιουλίου, αρχές Αυγούστου. Τότε που οι κυβερνώντες ευελπιστούν ότι τα πλήθη θα βρίσκονται στις παραλίες, οπότε όλα περνάνε πιο «εύκολα» και πιο απαρατήρητα. Το νομοθέτημα αλλάζει το σύστημα για τις επικουρικές συντάξεις από αναδιανεμητικό σε κεφαλαιοποιητικό.

 

Πριν όμως «πιάσουμε» τα του ασφαλιστικού, ας ασχοληθούμε λίγο ακόμη με την χώρα πρότυπο: Την Σουηδία. Εκτός από το ότι έχει αναδιανεμητικό σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, είναι ταυτόχρονα και μία από τις πρώτες χώρες που διερευνά το αν γίνεται να μετατρέψει το εργασιακό 8ωρο σε εργασιακό 6ωρο. Να μειώσει δηλαδή τον χρόνο εργασίας, δίχως μείωση αποδοχών. Σε αντίθεση με την Ελλάδα όπου με το τελευταίο νομοσχέδιο του Κωστή Χατζηδάκη το 8ωρο έγινε 10ωρο, δίχως να πληρώνονται αυτές οι παραπάνω ώρες ενώ αυξήθηκε η δυνατότητα υπερωριών ανά εργαζόμενο. Ως εκ τούτου συμπεραίνουμε με σχετική ασφάλεια πως η συμπάθεια της κυβέρνησης προς την Σουηδία είναι επιλεκτική.

 

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο εμπνευστής του ασφαλιστικού νομοσχεδίου, ο υφυπουργός Πάνος Τσακλόγλου έχει μία σαφέστατη και τεκμηριωμένη άποψη για το τι πρέπει να γίνει με το ασφαλιστικό σύστημα. Οι θέσεις του είναι γνωστές εδώ και χρόνια, διαθέτοντας μάλιστα συγκεκριμένο πολιτικό «φορτίο».

 

Είναι οπαδός του κεφαλαιοποιητικού συστήματος εκτιμώντας ότι τα αποθεματικά των ταμείων οφείλουν να είναι μοχλός ανάπτυξης για την αγορά, ως εκ τούτου να επενδύονται από ιδιώτες. Επίσης πιστεύει στην ατομο-κεντρική προσέγγιση του ασφαλιστικού συστήματος ως εκ τούτου προκρίνει τους «προσωπικούς κουμπαράδες» ανά ασφαλισμένο. Επίσης θεωρεί ότι οι κίνδυνοι των αγορών στους καιρούς αβεβαιότητας που ζούμε, είναι μικρότεροι από το μέλλον ταμείων που θεωρεί ότι είναι σκοτεινό λόγω του δημογραφικού προβλήματος.

 

Με την αντίληψη αυτή είναι εύλογο να διαφωνούν όσοι πιστεύουν στον αλληλέγγυο χαρακτήρα του ασφαλιστικού συστήματος. Όσοι θεωρούν ιδιωτικοποίηση το να διατίθενται προς επένδυση οι εισφορές των εργαζομένων και όσοι θεωρούν ρίσκο το να βασίζονται οι αποδόσεις του συστήματος στις συμπεριφορές και τις διακυμάνσεις της αγοράς. Επίσης όσοι εκτιμούν πως το χρηματοδοτικό κενό που θα προκύψει από την μετάβαση από το ένα σύστημα στο άλλο, οδηγεί σε μερικά χρόνια σε περικοπή συντάξεων. Αυτές οι απόψεις άλλωστε θα «αναμετρηθούν» στον πολιτικό και κοινοβουλευτικό διάλογο που ήδη έχει ξεκινήσει.

 

Έως εδώ καλά. Όμως αυτήν την διάσταση απόψεων, επιχειρεί να αποκρύψει η επικοινωνιακή πολιτική της κυβέρνησης. Φορέας της οποίας είναι κυρίως ο υπουργός Εργασίας, Κωστής Χατζηδάκης. Ακολουθώντας την ίδια τακτική που υιοθέτησε και στο εργασιακό νομοσχέδιο, επιχειρεί να προβάλλει την ασφαλιστική μεταρρύθμιση ως μία ακόμη «ευλογία» για τους εργαζόμενους.

 

Αυτό που εισέπραξε ο μέσος πολίτης από την παρουσίαση του νομοσχεδίου, αλλά κυρίως από τα «πρωτοσέλιδα» του φίλιου στην κυβέρνηση τύπου και των ανάλογων ιστοσελίδων, είναι πως το υπουργείο Εργασίας βρήκε τον μαγικό τρόπο να αυξήσει τις συντάξεις: Από 153 ευρώ στα 157 για τον χαμηλοσυνταξιούχο λένε οι πίνακες και δημοσιεύματα, από 353 στα 594 για τον λίγο καλύτερα αμειβόμενο. Πολιτικά άραγε στέκει αυτό; Θέλουν να πιστέψουμε ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη βρήκε την «μαγική συνταγή»;

 

Αν ήταν τόσο απλό γιατί άραγε δεν το έκανε η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή; Γιατί δεν το έκανε η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά; Γιατί - παρότι το σκέφθηκαν- δεν το έκαναν οι κυβερνήσεις του Κώστα Σημίτη (μια και ο Πάνος Τσακλόγλου προέρχεται από τον χώρο του κέντρου). Προφανώς γιατί «κάποιο λάκκο έχει η φάβα»,

 

Στην προκειμένη ο «λάκκος» συνίσταται στο ότι αυτά τα νούμερα δεν είναι αυξήσεις συντάξεων αλλά πιθανές αποδόσεις και σενάρια βασισμένα στην προγενέστερη εμπειρία. Προφανώς αρκετά επισφαλή σε μία 15ετή περίοδο όπου καταρρέει η κάθε Lehman Brothers και μια παγκόσμια πανδημία πατάει pause στον παγκόσμιο καπιταλισμό. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι ο ορίζοντας της μεταρρύθμισης που επιχειρεί η κυβέρνηση είναι το 2025 και το 2070. Ημερομηνίες που, παρεμπιπτόντως, υπερβαίνουν την κυβερνητική θητεία.

 

Πολιτικό ενδιαφέρον είχε και η πολιτική δέσμευση που ανέλαβαν ο Κωστής Χατζηδάκης και ο Πάνος Τσακλόγλου. Αναφέροντας ότι το συγκεκριμένο νομοσχέδιο δεν αποτελεί το πρώτο βήμα ώστε να επεκταθεί το σύστημα αυτό και στις κύριες συντάξεις. Αντιθέτως είπαν πως για την εθνική και την ανταποδοτική σύνταξη τα πράγματα μένουν ως έχουν.

 

Καλό είναι όμως για αυτό να ειδοποιήσουν και τον καθηγητή του Πανεπιστημίου Πειραιά Μιλτιάδη Νεκτάριο. Αφού μόλις χθες σε αρθρογραφία του ανέφερε ότι το ασφαλιστικό αποτελεί «το υπόβαθρο για την ολοκλήρωση της μεταρρύθμισης του συστήματος συντάξεων της χώρας, με την επέκταση των Ατομικών Λογαριασμών τόσο στο σύστημα των Κύριων Συντάξεων». Ο εν λόγω πανεπιστημιακός δεν αναφέρεται προφανώς τυχαία, αλλά γιατί αποτέλεσε τον βασικό σύμβουλο του υφυπουργού Εργασίας Πάνου Τσακλόγλου όταν πριν λίγο καιρό ανέλυσε τις κυβερνητικές προθέσεις για το ασφαλιστικό στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής.

 

Γερμανία: Πρόταση για σύνταξη στα 68 έτη.!

 

Δουλειά μέχρι τα βαθιά γεράματα και συντάξεις ψίχουλα είναι το σχέδιο των Βρυξελλών για τους εργαζόμενους λαούς. Κεφαλαιοκράτες και κυβερνήσεις των κρατών – μελών της ΕΕ ήδη ξεδιπλώνουν τα αντιδραστικά προγράμματα τους.  Το Βερολίνο έκανε το πρώτο βήμα σε αυτή την κατεύθυνση. Σύνταξη στα 68 έτη και όποιος αντέξει… Την πρόταση για νέα αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης έκαναν σύμβουλοι του υπουργείου Οικονομίας με το γνωστό πρόσχημα, το δημογραφικό και τον «κίνδυνο» το συνταξιοδοτικό σύστημα να καταρρεύσει.

 

Η εισήγηση του Επιστημονικού Συμβουλίου του υπουργείου Οικονομίας, που δημοσιεύθηκε τη Δευτέρα, θεωρεί ότι το όριο συνταξιοδότησης επιβάλλεται να αυξηθεί σταδιακά στα 68 έτη. Επικαλούμενο τις δημογραφικές εξελίξεις το Επιστημονικό Συμβούλιο ισχυρίζεται πως καθώς το προσδόκιμο ζωής αυξάνεται όλο και λιγότερες εισφορές θα πρέπει να χρηματοδοτούν όλο και περισσότερες συντάξεις.

 

Σύμφωνα με δημοσίευμα της DW, «οι τελευταίες προσαρμογές που είχαν γίνει στο συνταξιοδοτικό σύστημα επέφεραν αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης από τα 65 στα 67 έτη, σταδιακά και μέχρι το 2029». Πλέον οι σύμβουλοι του υπουργείου Οικονομίας υποστηρίζουν πως «από το 2025 θα υπάρξουν προβλήματα χρηματοδότησης, που μπορεί να οδηγήσουν σε παράλυση». Σύμφωνα με τις σημερινές προβλέψεις «το ιδανικό όριο θα είναι τα 68 έτη μέχρι το 2042», εκτιμούν οι θιασώτες της νέας αύξησης του ορίου συνταξιοδότησης. 

πηγή

  

 

Το τέλος της μασκοφορίας

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

Θα χρειαστεί και τρίτη δόση εμβολίου; Κινδυνεύουμε να μπλέξουμε και με τέταρτο κύμα; Οσοι έχουν κάνει το εμβόλιο μεταδίδουν τον κορωνοϊό; Τα υπάρχοντα εμβόλια μας προστατεύουν επαρκώς από όλες τις μεταλλάξεις, οι οποίες, παρεμπιπτόντως, εξακολουθούν να αναφέρονται με βάση τη χώρα της πρώτης τους εμφάνισης και όχι ονοματισμένες με κάποιο από τα τέσσερα γράμματα.. του αλφαβήτου μας;

Οι ειδικοί δεν συμφωνούν. Οι απαντήσεις τους ποικίλλουν ανά χώρα και στο εσωτερικό κάθε χώρας. Για παράδειγμα, οι μέχρι χθες προτάσεις για το πότε θα απαλλαγούμε από τη μάσκα κάλυπταν το χρονικό διάστημα από τα τέλη της εβδομάδας που διανύουμε έως τα τέλη του καλοκαιριού. Από το «αύριο-μεθαύριο» στο «σε δυο-τρεις μήνες». Επιχειρήματα παρέθεταν όλοι τους, και όλοι τους επικαλούνταν αριθμούς και ποσοστά. Αλλά ήταν σαφές ότι δεν θα αποφάσιζαν αυτοί, με επιδημιολογικά και μόνο κριτήρια. Εχει και η οικονομία τον λόγο της. Και η εξουσία την αυθεντία της.

 

Εμείς ακούμε, διαβάζουμε (όχι πάντα με την οφειλόμενη προσοχή και την αναγκαία σεμνότητα μπροστά σε γνώσεις που μας υπερβαίνουν), μπερδευόμαστε, πιστεύουμε κάποια στιγμή ότι ξεδιαλύναμε τα πράγματα, διαβάζουμε κάτι νέο, ξαναμπερδευόμαστε. Και ακόμα και οι φανατικοί της μάσκας, που επιμένουμε να τη φοράμε κι ας κάναμε και τις δύο δόσεις του εμβολίου, την ξεχνάμε όλο και πιο συχνά. Εχει και η μνήμη της ρουτίνας τα όριά της.

 

Η διχογνωμία δεν είναι ασυνήθιστη στην επιστήμη. Και σίγουρα, παρεκτός και είμαστε κακόπιστοι και ηδονιστές της συνωμοσιολογίας, δικαιολογούν πολλά οι πιεστικότατες συνθήκες, που δεν επιτρέπουν να ολοκληρωθεί η ιατρική και βιοχημική έρευνα χωρίς άγχος, με πολλαπλές δοκιμές και επαληθεύσεις. Μυριάδες επιστήμονες κοπιάζουν για την ανθρωπότητα στο σύνολό της και για τον καθένα μας ξεχωριστά. Ας συνεχίσουμε να τους χειροκροτούμε. Από μέσα μας. Αξίζει πιο πολύ.

 

Η μονομέρεια είναι ίδιον της πολιτικής, όχι της επιστήμης. Οι πολιτικοί βλέπουν ό,τι θέλουν να δουν. Κόβουν την εικόνα στη μέση και κρατούν το συμφέρον τμήμα της. Η οπτική τους επικαθορίζει την τελική τους γνώμη, ή μάλλον νομιμοποιεί την προκατασκευή της. Το βλέπουμε και με το αιφνίδιο θέμα «τελικός του Γιούρο». Κατά τον Μάριο Ντράγκι, τα πράγματα στην Αγγλία δεν πάνε καλά, άρα ο αγώνας πρέπει να μεταφερθεί αλλού, ίσως στη Ρώμη. Κατά τον Μπόρις Τζόνσον, όλα βαίνουν καλώς, άρα πρέπει να γίνει στο Γουέμπλεϊ. Μα και βέβαια συναρτούν το «πρέπει» τους με τη γνώμη των γιατρών. Θέλει ρώτημα;  

 

«Επένδυση» Λάτση στο Ελληνικό: Το ξεπούλημα το πληρώνουμε από τα θεμέλια…

 

Οι μπουλντόζες εμφανίστηκαν στο Ελληνικό. Ο Μητσοτάκης με κράνος και εργατικό γιλέκο βρέθηκε στην έκταση για δηλώσεις και φωτογραφίες. Ο κρατικός μηχανισμός ανέλαβε να ισοπεδώσει κτίρια και εγκαταστάσεις για να παραδώσει το «οικόπεδο» στη LAMDA Development…

 

Από το 2014 όταν και υπογράφηκε η νεοαποικιοκρατική σύμβαση για το ξεπούλημα της πρώην έκτασης του αεροδρομίου του Ελληνικού στην εταιρεία του Λάτση κυβερνήσεις, τράπεζες, κρατικές δομές και υπηρεσίες  δουλεύουν στην «υπηρεσία» του μεγιστάνα για την προώθηση του έργου…

 

Το Ελληνικό που για τον Μητσοτάκη «θα γίνει το σύμβολο της νέας Ελλάδας» και κατά τον Τσίπρα είναι η πλέον «εμβληματική επένδυση» στη χώρα αποτελεί ίσως το πιο απτό παράδειγμα καπιταλιστικής ανάπτυξης που στηρίζεται σε:

 

Λεόντειες συμβάσεις προς όφελος των επενδυτών

Προκλητικές κρατικές ενισχύσεις και «φωτογραφικούς» νόμους

Αθρόες δανειοδότησεις με ελάχιστες εγγυήσεις

Οι κυβερνήσεις της χώρας με συνέπεια από το 2014 υπέγραψαν και προώθησαν μια σύμβαση με την οποία ξεπούλησαν κοψοχρονιά το μεγαλύτερο παραθαλάσσιο  «φιλέτο» της Ευρώπης. Ταυτόχρονα ψήφισαν πλήθος νόμων και διαταγμάτων για την έναρξη του έργου, ενώ συγχρόνως υπέδειξαν στο τραπεζικό σύστημα να χρηματοδοτήσει τους νέους ιδιοκτήτες για την υλοποίηση του.

 

Το πολιτικό και οικονομικό καταστημένο ήταν αυτό που στα πλαίσια της σκανδαλώδους εκποίησης της δημόσιας περιουσίας:

 

Στις 14 Νοεμβρίου 2014 ( κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου) υπογράφει τη Σύμβαση Αγοραπωλησίας Μετοχών της «Ελληνικόν Α.Ε.» ξεπουλώντας ένα δημόσιο χώρο 6.240 στρεμμάτων προς 92 ευρώ το τ.μ!!! Σε μια περιοχή που οι τιμές πώλησης των οικοπέδων κυμαίνονται από 1.000 έως 4.000 ευρώ το τετραγωνικό μέτρο!!!

Στην ίδια σύμβαση αποδέχεται το Ελληνικό Δημόσιο το συνολικό τίμημα των 915 εκατ. Ευρώ να δοθεί σε τρεις δόσεις κάνοντας πράξη το γνωστό …«οικόπεδα με δόσεις»!!!

Στην ίδια σύμβαση δεσμεύεται το Ελληνικό Δημόσιο για την υλοποίηση της σύμβασης να πληρώσει πάνω από 140 εκατ. ευρώ για τη μεταστέγαση υπηρεσιών και υποδομών που βρίσκονταν μέσα στο χώρο του πρώην αεροδρομίου. Το ελληνικό Δημόσιο επίσης πληρώνει την κατεδάφιση των κτιρίων στο Ελληνικό. Με άλλα λόγια τη φιέστα Γεωργιάδη – Μητσοτάκη με τις μπουλντόζες την πληρώσαμε εμείς!!! Δηλαδή και το χαρίσαμε και χρεωθήκαμε!!!  Επίσης υπάρχει και μια μικρή λεπτομέρεια: Το έργο των κατεδαφίσεων το έχει αναλάβει η εταιρεία ΙΝΤΡΑΚΑΤ συμφερόντων Κόκκαλη…

Στις 20 Ιουνίου 2016 (κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου) το σύνολο των αστικών πολιτικών κομμάτων εγκρίνει το ξεπούλημα. Με τις ψήφους των βουλευτών  ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, Δημοκρατικής Συμπαράταξης, Ποταμιού, ΑΝ. ΕΛΛ. και Ένωσης Κεντρώων έγινε νόμος του κράτους η «κύρωση της σύμβασης της αξιοποίησης» του Ελληνικού. Οι βουλευτές του Έθνους με την ψήφο τους ενέκριναν μαζί με την παράδοση στην ιδιωτική κερδοσκοπία του χώρου του πρώην Αεροδρομίου του Ελληνικού και 955.000 τ.μ. παραλιακής ζώνης με 3,5 χιλιόμετρα ακτογραμμής, συμπεριλαμβανομένων και των αθλητικών εγκαταστάσεων του Αγίου Κοσμά!!!

Στις 9 Ιουλίου 2019 νέος υφυπουργός Περιβάλλοντος,  αρμόδιος για θέματα Χωροταξίας και Αστικού Περιβάλλοντος, αναλαμβάνει ο Δημήτρης Οικονόμου. Πρόκειται για μέχρι εκείνη την στιγμή το σύμβουλο της Lamda Development για το Ελληνικό ο οποίος σήμερα κλήθηκε από τον πρωθυπουργό να αναλάβει ακριβώς να ολοκληρώσει, τα χωροταξικά και πολεοδομικά θέματα της επένδυσης του Ελληνικού. Ο υπάλληλος του Λάτση λοιπόν ανέλαβε να «τρέξει» την επένδυση του πρώην αφεντικού του!!! Ο Δημήτρης Οικονόμου, συμμετείχε, μέχρι να γίνει υφυπουργός στο πλευρό των μελετητών της Lamda Development στις προπαρασκευαστικές συναντήσειςπου γίνονταν στο υπουργείο Περιβάλλοντος για τις πολεοδομικές μελέτες του Ελληνικού. Μελέτες απαραίτητες για την έκδοση των κοινών υπουργικών αποφάσεων… Πλέον θα είχε τη δυνατότητα ως υφυπουργός να τις συντάσσει κιόλας!!!

Στις 16 Ιουλίου 2019 η Ολομέλεια του ΣτΕ, με τότε πρόεδρο την σημερινή πρόεδρο της Δημοκρατίας Αικατερίνη Σακελλαροπούλου και εισηγητή τον σύμβουλο Επικρατείας Χρήστο Ντουχάνη ενέκρινε οριστικά την «επένδυση» και την κατασκευή των έργων! Με δύο αποφάσεις της (1305 και 1306/2019) η Ολομέλεια του ΣτΕ απέρριψε τις αιτήσεις ακύρωσης κατασκευής του έργου περίπου 550 κατοίκων της περιοχής του Ελληνικού (Κάτω και Άνω Ελληνικό, Άγιος Κοσμάς, Αργυρούπολη και όμοροι δήμοι), όπως και νομικά πρόσωπα (Πανελλήνιο Δίκτυο Οικολογικών Οργανώσεων, Οικολογική Συνεργασία, Πανελλήνια Ένωση Δασολόγων Δημοσίων Υπαλλήλων, Παγκόσμιο Ταμείο για τη Φύση WWF Ελλάς, Δικηγορικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης). Με τις αιτήσεις ακύρωσης ζητούσαν, μεταξύ των άλλων, να ακυρωθεί το επίμαχο Προεδρικό Διάταγμα κατά το σκέλος εκείνο που προβλέπει την τοποθέτηση 6 ουρανοξυστών μέγιστου ύψους 200 μέτρων!!! Νόμιμοι λοιπόν και οι ουρανοξύστες που απαίτησε ο Λάτσης για να προχωρήσει το έργο, οι οποίοι σύμφωνα με τους ειδικούς θα «πνίξουν» μέρος του λεκανοπεδίου.

Στις 30 Ιουλίου 2019  δύο υπουργοί της κυβέρνηση Μητσοτάκη (Γεωργιάδης και Χατζηδάκης) έρχονται να νομιμοποιήσουν πλήρως – μέσω ΤΡΟΠΟΛΟΓΙΑΣ – την κατασκευή των ουρανοξυστών – τερατουργημάτων. Με την τροπολογία της κυβέρνηση υπάρχει απαγόρευση κατασκευής κτιρίων και εγκαταστάσεων των οποίων το ύψος υπερβαίνει το μέγιστο επιτρεπόμενο από τον Νέο Οικοδομικό Κανονισμό, εντός ζώνης 100 μέτρων από τα όρια του ακινήτου του πρώην Αεροδρομίου Ελληνικού, αλλά στο κείμενο διευκρινίζεται ότι η συγκεκριμένη διάταξη «δεν εφαρμόζεται»: α) ως προς το τμήμα του ακινήτου του πρώην Αεροδρομίου Ελληνικού που έχει πρόσωπο επί της λεωφόρου Βουλιαγμένης και επί της λεωφόρου Ποσειδώνος και β) ως προς τμήματα υψηλών κτιρίων και εγκαταστάσεων, εφόσον το ύψος αυτών δεν υπερβαίνει το μέγιστο επιτρεπόμενο ύψος ανά ζώνη ανάπτυξης ή περιοχή προς πολεοδόμηση». Στα σημεία δηλαδή που η LAMDA Development θέλει να κατασκευάζει τους ουρανοξύστες των καζίνο!

Τον Σεπτέμβριο του 2019 οι συστημικές τράπεζες της χώρας – που ανακεφαλοποίησε ο Ελληνικός λαός ο οποίος φορτώθηκε στην πλάτη τρία μνημόνια ενέκριναν δάνεια για να πληρώσει ο Λάτσης το τίμημα της εξαγοράς! Ναι ο πλουσιότερος Έλληνας δεν θα βάλει ούτε ένα  ευρώ από την τσέπη του για την εξαγορά του «φιλέτου». Οι τράπεζες  αποφάσισαν να δώσουν «δύο εγγυητικές επιστολές έως €495 εκατ. εκ των οποίων η μία ύψους έως €345 εκατ. θα παραδοθεί στο ΤΑΙΠΕΔ ως κάλυψη της πρώτης δόσης για  το πιστούμενο τίμημα αγοραπωλησίας των μετοχών της ΕΛΛΗΝΙΚΟ Α.Ε. Επίσης ενέκριναν και η άλλη μια «εγγυητική επιστολή»  ύψους €150 εκατ. που  θα εκδοθεί προς εξασφάλιση της εκπλήρωσης υποχρεώσεων της Εταιρείας στο πλαίσιο των ως άνω χρηματοδοτήσεων». Δηλαδή άλλα 150 εκατομμυριάκια για τα …πρώτα έξοδα της εταιρείας του Λάτση. Οι τράπεζες μάλιστα αποδέχτηκαν ως «εγγυήσεις» από το Λάτσης τα μελλοντικά κέρδη που θα έχει!!! Αν δεν έχει ή αποδείξει ότι δεν έχει, τα βάρη για την αποπληρωμή των δανείων θα πάνε στην πλάτη του ελληνικού λαού όπως γίνεται συνήθως σε αυτή τη χώρα όταν οι «ευεργέτες» …αποχωρούν. Με λίγα λόγια ο Λάτσης εξασφάλισε περίπου 850 εκατ. ευρώ από δανειακές συμβάσεις και 150 εκατ. ευρώ από την έκδοση ομολογιακού δανείου και δεν θα χρειαστεί να βάλει ούτε ευρώ από τα δικά του κεφάλαια για να ξεκινήσει το έργο!!! Ναι ο πλουσιότερος Έλληνας βρέθηκε με το «φιλέτο» στα χέρια στο …τζάμπα!

Τσιμέντο θα γίνει…

 

Πρωθυπουργοί, υπουργοί, υφυπουργοί, βουλευτές, τραπεζίτες, δικαστές ο καθένας από το πόστο του έκαναν λοιπόν τα πάντα για να προχωρήσει το «έργο» του …«ευεργέτη» Λάτση.

 

Ποιοι όμως είναι οι σχεδιασμοί της εταιρείας του κεφαλαιοκράτη; Όσοι ονειρεύεστε πάρκα και αμμουδιές στο Ελληνικό μάλλον θα μείνετε με το όνειρο. Το τσιμέντο θα κυριαρχήσει στο χώρο…

 

Το χρονοδιάγραμμα της «αξιοποίησης» της έκτασης εκτείνεται συνολικά σε 25 έτη και το σχέδιο περιλαμβάνει μεταξύ άλλων την κατασκευή περίπου 10.800 κατοικιών!!! Χωρίς σε αυτά να υπολογίζονται τα κτίρια των γραφείων, το καζίνο, τα Mall και τα ξενοδοχεία.

 

Μόνο για τα ξενοδοχεία ο σχεδιασμός προβλέπει περίπου 1.000 δωμάτια σε τρία ξενοδοχεία, πέραν του ξενοδοχείου του ολοκληρωμένου τουριστικού συγκροτήματος με καζίνο (IRC). Αυτά είναι ένας πύργος ξενοδοχείου 600 δωματίων στη Βουλιαγμένης, άλλο πολυτελές ξενοδοχείο 270 δωματίων στη μαρίνα και, τέλος, παραθαλάσσιο πολυτελές ξενοδοχείο 170 δωματίων.

 

Ειδικότερα μόνο την πρώτη πενταετία θα τσιμεντωθεί με συνοπτικές διαδικασίες η παραλιακή ζώνη, τμήματος του πολεοδομικού κέντρου επί της Λεωφόρου Βουλιαγμένης καθώς και σε ένα σημαντικό τμήμα του χώρου το οποίο θα συνδέει το παραλιακό μέτωπο με τη Λεωφόρο Βουλιαγμένης.

 

Οι σχεδιαζόμενες επενδύσεις γι αυτή την πενταετία περιλαμβάνουν:

 

— Ανέγερση παραθαλάσσιου ουρανοξύστη κατοικιών, ύψους έως 200 μέτρων, με συνολική δόμηση 45.000 τ.μ

 

— Δημιουργία παραθαλάσσιου οικισμού ήπιας δόμησης (μονοκατοικίες, συγκροτήματα κατοικιών-διαμερισμάτων μέγιστου ύψους 11 μ.), σε περιοχή με χρήσεις αμιγούς κατοικίας, συνολικής επιφάνεια δόμησης 43.500 τ.μ.

 

— Τμηματική ανέγερση συγκροτημάτων κατοικιών διαφόρων τύπων (κτίρια ύψους έως 50 μέτρων, διαμερίσματα κλπ), εκτιμώμενης δόμησης περίπου 40.000 τ.μ. – Κατασκευή παραθαλάσσιου πολυτελούς ξενοδοχείου 5 αστέρων, δυναμικότητας 170 δωματίων.

 

— Δημιουργία εμπορικού κέντρου και καταστημάτων συνολικής δόμησης περίπου 30.000 τ.μ. στον χερσαίο χώρο της μαρίνας Ελληνικού

 

— Ανάπτυξη δεύτερου εμπορικού κέντρου 72.000 τ.μ. εντός του πολεοδομικού κέντρου επί της Λεωφόρου Βουλιαγμένης, κοντά στη στάση του Μετρό

 

Η δημιουργία του περιβόητου «Μητροπολιτικού Πάρκου» δεν υπάρχει πουθενά στους σχεδιασμούς της εταιρείας την πρώτη πενταετία… Αλλά και όταν θα δημιουργηθεί θα αποτελεί απλώς το πράσινο «κερασάκι» της τσιμεντένιας «τούρτας» για να μοσχοπουληθούν τα ακίνητα αφού θα έχουν και θέα σε …κήπο!

 

Όσο για την δημιουργία των χιλιάδων θέσεων εργασίας που υπόσχεται η κυβέρνηση; Αυτές εκτός ότι θα είναι κακοπληρωμένες με μεροκάματα «ψίχουλα» θα έχουν ημερομηνία λήξης αφού μόλις πήξει το τσιμέντο και μπουν τα τούβλα οι εργάτες δεν θα χρειάζονται πλέον… 

πηγή

  

 

Μικρό κορίτσι στη θάλασσα

 

γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

 

Ο πρώτος καύσωνας της χρονιάς, ο πρώτος του φετινού καλοκαιριού. Οι άνθρωποι με όποιο τρόπο ξέρουν και μπορούν κλέβουν σταγόνες δροσιάς.

 

Ενας πλανόδιος πωλητής, στη νησίδα της λεωφόρου, έχει καθίσει κάτω από ένα δέντρο. Τρώει σουσαμένιο κουλούρι και πίνει παγωμένο νερό από ένα πλαστικό μπουκάλι. Μια κομψή ηλικιωμένη κυρία, με κόκκινο σαν τη φωτιά λινό αεράτο φόρεμα και πέδιλα, ανεμίζει τη βεντάλια της ενώ περιμένει στη στάση το λεωφορείο. Δυσανασχετεί με τη μάσκα της, τη βγάζει για λίγο και αστράφτει στη σκιά το κατακόκκινο κραγιόν που φοράει προφανώς και κυρίως για εκείνη. Τινάζει πίσω τα καλοχτενισμένα λουλακί μαλλιά της. Την καμαρώνω. Σκέφτομαι ότι θα ήθελα να της μοιάσω κάποτε.

 

Υπάλληλοι των καταστημάτων στο κέντρο της πόλης βγαίνουν για λίγο στο πεζοδρόμιο. Μια ρουφηξιά από τσιγάρο, δυο γουλιές καφέ, και ξανά μέσα, στον κλιματισμό και την εξυπηρέτηση των πελατών. Υποφέρουν κάτω από το βαρύ μακιγιάζ και τα ομοιόμορφα, σαν στολή, ρούχα τους.

 

Δυο άνδρες, με κοστούμια, πουκάμισα κουμπωμένα έως τον λαιμό και γραβάτες, περπατούν κρατώντας χαρτοφύλακες και τσάντες με τα λάπτοπ τους. Συζητούν για κάτι σοβαρό, ξεσφίγγουν με ένταση τον γιακά τους. Βιάζονται κάπου να πάνε, κάποιοι τους περιμένουν, τα ραντεβού είναι πιεστικά. Κι όμως τους άκουσα να σκάνε στα γέλια.

 

Ενα νέο κορίτσι, με άνετο παντελόνι, ριγέ ασπρόμαυρη μακρυμάνικη μπλούζα, ψάθινο καπέλο και ασορτί τσάντα, στηρίζεται σε έναν στύλο και μιλάει στο τηλέφωνό της. Εχει μακριά σγουρά μαλλιά που πετάγονται ατίθασα αριστερά και δεξιά. Αν δεν ήταν το τηλέφωνο, θα έλεγες ότι ξέφυγε από το μυθιστόρημα της Μαργαρίτας Λυμπεράκη. Από λάθος βρέθηκε, Ιούνιο του 21ου αιώνα, στην τσιμεντένια πόλη.

 

Κι εγώ, με τον κλιματισμό στο φουλ, οδηγώ για να προλάβω να φτάσω. Κίνηση, πολλή. Τα αυτοκίνητα σαν μυρμήγκια το ένα πίσω από το άλλο, μια ολόκληρη στρατιά. Αλλά έτσι παρατηρώ τους ανθρώπους. Ζεσταίνομαι, παρά τον κλιματισμό, πίνω γουλιές κρύο νερό από το μπουκάλι μου και κάνω υπομονή.

 

Στο ραδιόφωνο ο παραγωγός κάνει έναν διαγωνισμό: Στείλτε μήνυμα στον τάδε αριθμό, γράψτε την τάδε λέξη και μπείτε στην κλήρωση για ένα διήμερο στο πιο όμορφο νησί των Κυκλάδων. Χαμογελάω πικρά, μου φαίνεται μάταιο και να προσπαθήσω. Αλλά χαίρομαι για όσους θα το κάνουν. Κάποιος θα είναι πράγματι ο τυχερός.

 

Ονειρεύομαι κι εγώ μια εκδρομή στη θάλασσα. Να ρίξω τη σκιά μου στην άμμο, μήπως πάρει αυτή κάποιο από τα βάρη μου. Και μετά να μπω στο νερό. Χωρίς καπέλο, χωρίς αντηλιακό, όπως όταν ήμουν παιδί. Τότε που, μόλις έμπαινε το καλοκαίρι, μου έκοβαν τα μαλλιά κοντό καρέ, για να δυναμώσουν -και να μην παιδεύεται η μάνα μου στο λούσιμο- και φορούσα ό,τι πιο ελαφρύ υπήρχε. Που το καλοκαίρι και η χαρά δεν είχαν τόσα όρια και προϋποθέσεις και αρκούσε μια φέτα φρεσκοκομμένο καρπούζι στο χέρι για να γλυκαθεί όλος ο κόσμος.

 

Οταν τα βότσαλα και τα κοχύλια ήταν αντικείμενα μυστήρια και μαγικά και με λίγη φαντασία μπορούσες να γίνεις ό,τι ήθελες: η μικρή γοργόνα του παραμυθιού, η νεράιδα που μάγεψε τον ψαρά, ή απλώς εσύ: ένα μικρό κορίτσι που τα μαλλιά του γίνονταν σχεδόν ξανθά από το αλάτι και τον ήλιο. Που σου άρεσε να κάνεις βουτιές από την προβλήτα και να κολυμπάς γύρω από τις βάρκες, γιατί ήθελες να καταλάβεις πώς γίνεται να βάφουν με τα χρώματά τους το νερό.

 

Αλλά η πραγματικότητα είναι εδώ και σε ξυπνάει. Μια κόρνα από το αυτοκίνητο πίσω σου, ένας πεζός που θέλει να περάσει με πράσινο φανάρι και τρέχει κάνοντας χειρονομίες για να τον προσέξεις, μια φρικαλέα είδηση στο μονόλεπτο δελτίο που θα σε ταράξει.

 

«Και τι ζητάω, τι ζητάω, μια ευκαιρία στον παράδεισο να πάω», λέει το τραγούδι που παίζει στο ραδιόφωνο. Αλλά ο παράδεισος -όποιος κι αν είναι αυτός- σήμερα είναι μακριά.  

 

Σε ποιον θα ανήκει η Αθήνα μετά την Πανδημία;

 

Σταθερά υψηλά ενοίκια, σταδιακή ανάσταση Airbnb, πλειστηριασμοί και κατάργηση της προστασίας πρώτης κατοικίας. Oι 30ρηδες που μένουν με τους γονείς τους, θα φύγουν ποτέ από το πατρικό;

 

γράφει ο Παναγιώτης  Μενέγος

 

To Airbnb άλλαξε την περασμένη δεκαετία τον τρόπο που ζούμε, δουλεύουμε και ταξιδεύουμε. Η επίδρασή του στις σύγχρονες οικονομίες, και στον τρόπο ζωής μας, είναι τόσο πολυδιάστατη που καταλήγει αντιφατική. Είναι υπέροχο όταν μας βοηθά να διαμένουμε προσιτά και πιο «αληθινά» στα μέρη που επισκεπτόμαστε, υπήρξε σωτήριο για μια μερίδα ανθρώπων που βρήκαν έξτρα εισόδημα σε μια ταραγμένη οικονομικά περίοδο, στο τέλος της ημέρας όμως μοιάζει με τον Δούρειο Ίππο που αμφισβητεί την ίση πρόσβαση (ίσως και ίδιο το δικαίωμα) στην στέγαση.

 

 

Στην Ελλάδα νομιμοποιήθηκε στα τέλη του 2015/αρχές του 2016. Συνδυάστηκε δηλαδή με μια περίοδο που, και για γεωπολιτικούς λόγους, η Αθήνα άλλαξε πίστα και μπήκε σε καθεστώς «υπερτουρισμού». Είτε ως τελικός προορισμός, είτε ως ολιγοήμερο transit πριν τα νησιά. Τα ενοίκια εκτινάχθηκαν. Σε κάθε παρέα, έτσι και στη δική σας, κάποιος έχει να διηγηθεί μια βασανιστική ιστορία αναζήτησης διαμερίσματος που περνά από τις συμπληγάδες ιδιοκτητών που ανακάλυψαν την πλατφόρμα κι έδιωξαν τους ενοικιαστές τους, μεσιτών που προσπαθούν να πουλήσουν πανάκριβο πάγο σε φτωχούς Εσκιμώους και, κυρίως, funds από το εξωτερικό που αγόρασαν ολόκληρες πολυκατοικίες ή μπλοκ διαμερισμάτων, προχώρησαν σε φασόν ινσταγκραμικές ανακαινίσεις και τα απέκλεισαν από την μακροχρόνια μίσθωση. Οι «ελκυστικές», «μποέμικες», «ενδιαφέρουσες» γειτονιές της Αθήνας έγιναν κομμάτια μιας Airbnb-land που όλο και μεγάλωνε καταβροχθιζοντας το gentrification του ευρύτερου κέντρου - Κουκάκι, Πετράλωνα, Εξάρχεια, Παγκράτι, Κυψέλη, τώρα Νέος Κόσμος. Σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, έγιναν και οι Αθηναίοι priced out από την ίδια τους την πόλη. Γιατί δεν είναι μόνο η τιμή των ενοικιών, αλλά και η γενικότερη αναπροσαρμογή των υπηρεσιών του κέντρου σε «τιμές τουριστών». Σε μια πόλη, μάλιστα, πυκνοκατοικημένη που δεν έχει τη δυνατότητα να επεκτείνεται και να επανεφευρίσκει διαρκώς τον εαυτό της.

 

Στη Βαρκελώνη οι ντόπιοι έκαιγαν τα λάστιχα των τουριστικών πούλμαν. Το Άμστερνταμ απαγόρευσε το Airbnb σε τρεις ιστορικές γειτονιές του. Οι δύο αυτές πόλεις, χαρακτηριστικά παραδείγματα του Airbnb effect, ενώθηκαν μαζί με άλλες εννιά (Βερολίνο, Μπορντό, Βρυξέλλες, Κρακοβία, Μόναχο, Παρίσι, Βαλένθια και Βιέννη) για να φτιάξουν μια συμμαχία πόλεων που ζητούν ευρωπαϊκή νομοθεσία και περιοριστικά μέτρα στις βραχυχρόνιες μισθώσεις. Με δυο λόγια, κανόνες.

 

Η Αθήνα θα μπορούσε να είναι μια από αυτές. Αλλά, παράλληλα έχει και τις ιδιαιτερότητές της. Το κέντρο της δεν είναι ακριβώς το λαμπερό της κομμάτι, ούτε πιο ακριβό από τα καλά προάστια. Το Airbnb, κι αυτό είναι λάθος να παραγνωρίζεται, αποτέλεσε σοβαρή οικονομική διέξοδο για ανθρώπους που τσακίστηκαν από την κρίση, ενώ έδωσε λύση αξιοποίησης σε αμέτρητα άδεια ακίνητα.

 

 

Από την άλλη, η κρίση δεν ξεπεράστηκε απλά αποτελεί τη νέα πραγματικότητα. Το 80% των ενηλίκων έως 30 ετών στην Ελλάδα συγκατοικεί με τους γονείς του (δεύτερο υψηλότερο ποσοστό στις 40 χώρες του ΟΟΣΑ, πίσω μόνο από την Ιταλία). Κάτι που προφανώς συνδέεται με το υψηλό ποσοστό ιδιοκατοίκησης (63%, 10ο στη λίστα του ΟΟΣΑ). Και μας οδηγεί σε ένα πολύ σημαντικό νούμερο που διαλύει ίσως και κάποιους μύθους για το «φθηνό κόστος στέγασης» στην Ελλάδα. Σύμφωνα με την έρευνα του πανευρωπαϊκού δικτύου για τη δημόσια, συνεταιριστική & κοινωνική στέγη Housing Europe, το μέσο ελληνικό νοικοκυριό καταβάλλει πάνω από το 40% του διαθέσιμου εισοδήματός του (μετά από φόρους και κοινωνικές μεταβιβάσεις) για την κάλυψη των αναγκών στέγασης. Είναι το μεγαλύτερο στην ΕΕ, ένα ακραίο νούμερο (21.1% ο ευρωπαϊκός μέσος όρος) που προφανώς έχει εκτοξευθεί λόγω της φτωχοποίησης που έφερε η δεκαετία της κρίσης και παραμένει υψηλό όσο παραμένει ψηλά και η ανεργία.

 

Κι εδώ μπαίνει η πανδημία που άλλαξε συγκλονιστικά το τοπίο.

 

Ο τουρισμός μπήκε στο ψυγείο κι αυτό είχε σαν συνέπεια να καταρρεύσουν οι βραχυχρόνιες μισθώσεις. Δημιουργήθηκαν οξύμωρα. Ας πούμε, οι ιδιοκτήτες των Airbnb, υποστηρικτές της ευέλικτης οικονομίας διαμοιρασμού που είναι απέναντι στα κρατικά regulations, να ζητούν βοήθεια από το κράτος. Αλλά, και παράλληλα τα ενοίκια π.χ. εντός του Δήμου Αθηναίων να παραμένουν ψηλά παρότι πολλοί επέστρεψαν στην κλασική μακροχρόνια μίσθωση. Μήπως δεν φταίει τελικά το Airbnb που έχουν ανέβει τα ενοίκια; Ή μήπως η αγορά του καθορίζεται πλήρως από μεγάλους παίκτες που έχουν την πολυτέλεια να περιμένουν την «κανονικότητα»;

 

2 στοιχεία που ίσως απαντούν (από την εξαιρετική έρευνα του Σωτήρη Σιδέρη πάνω στο θέμα): α) μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2019 πραγματοποιήθηκαν πάνω από 5000 αγοραπωλησίες μέσω του προγράμματος της χρυσής βίζας στην Ελλάδα, με το 80% των ακινήτων να βρίσκονται στην ευρύτερη περιοχή της Αθήνας, β) το Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς οι ιδιοκτήτες που διαθέτουν πάνω από ένα διαμέρισμα στο Airbnb και έχουν de facto εμπορική δραστηριότητα μέσω της πλατφόρμας ήταν λίγω από το 50% των αντίστοιχων ιδιοκτητών στην Αθήνα. Τι λέτε; Μετά από 1.5 χρόνο πανδημίας, αυτό το ποσοστό θα έχει ανέβει ή όχι;

 

Σε μια ήδη μπερδεμένη κατάσταση που ο κορονοϊός την μεταλλάσσει εκ νέου, έρχεται να προστεθεί η κατάργηση της προστασίας πρώτης κατοικίας. Καθώς από την 1η Ιουνίου πρέπει να εφαρμοστεί το αποτέλεσμα της συμφωνίας της κυβέρνησης με τους θεσμούς, στο πλαίσιο της αξιολόγησης του περασμένου Ιανουαρίου, σε συνδυασμό με το νέο πτωχευτικό κώδικα.

 

Τις προηγούμενες εβδομάδες διαβάζουμε ειδήσεις για το πάγωμα των πλειστηριασμών με πρωτοβουλία της κυβέρνησης. Το θέμα είναι ταμπού στην Ελλάδα, τα κυβερνώντα κόμματα - ανεξαρτήτως ιδεολογικής κατεύθυνσης - ξέρουν ότι η ισορροπία ανάμεσα στις απαιτήσεις των θεσμών και στο πολιτικό κόστος των εξώσεων είναι ισορροπία τρόμου. Παρολ’ αυτά, σύμφωνα με την έρευνα του iMEdD Lab, περισσότεροι από 46.000 ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί έχουν γίνει τα τελευταία 3,5 χρόνια. το 88% έχει γίνει με εμπλοκή των τραπεζών, ενώ σημειώθηκε κατακόρυφη αύξηση πλειστηριασμών το 2020 (ειδικά τους μήνες Σεπτέμβριο-Οκτώβριο ανάμεσα στα lockdown). Εδώ η πανδημία, δεν πάγωσε τα πράγματα (γέλια… ή κλάματα).

 

Σε μια πόλη που η κοινωνική κατοικία απουσιάζει και το τουριστικό ενδιαφέρον είναι βέβαιο ότι θα επανέλθει, είναι μεγάλο ερωτηματικό πώς θα αλλάξει το τοπίο της στέγασης η μη προστασία της πρώτης κατοικίας. Ιδίως όταν στήνεται παράλληλα με τους πλειστηριασμούς ένα offshore μονοπάτι με εταιρείες απαιτήσεων (αντιδεοντολογικά συνδεδεμένες με τις τράπεζες) που επενδύουν πάνω στο χρέος των νοικοκυριών, δημιουργώντας κέρδος μέσω φορολογικών ελαφρύνσεων σε τρίτες χώρες.

 

Όταν αφήσουμε την πανδημία πίσω μας, ξανασπάσουμε το ρεκόρ αφίξεων και ξαναβγάλουμε το διαμέρισμά μας στο Airbbnb, σε ποιον άραγε θα ανήκει η Αθήνα;