Το τέλος της μασκοφορίας

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

Θα χρειαστεί και τρίτη δόση εμβολίου; Κινδυνεύουμε να μπλέξουμε και με τέταρτο κύμα; Οσοι έχουν κάνει το εμβόλιο μεταδίδουν τον κορωνοϊό; Τα υπάρχοντα εμβόλια μας προστατεύουν επαρκώς από όλες τις μεταλλάξεις, οι οποίες, παρεμπιπτόντως, εξακολουθούν να αναφέρονται με βάση τη χώρα της πρώτης τους εμφάνισης και όχι ονοματισμένες με κάποιο από τα τέσσερα γράμματα.. του αλφαβήτου μας;

Οι ειδικοί δεν συμφωνούν. Οι απαντήσεις τους ποικίλλουν ανά χώρα και στο εσωτερικό κάθε χώρας. Για παράδειγμα, οι μέχρι χθες προτάσεις για το πότε θα απαλλαγούμε από τη μάσκα κάλυπταν το χρονικό διάστημα από τα τέλη της εβδομάδας που διανύουμε έως τα τέλη του καλοκαιριού. Από το «αύριο-μεθαύριο» στο «σε δυο-τρεις μήνες». Επιχειρήματα παρέθεταν όλοι τους, και όλοι τους επικαλούνταν αριθμούς και ποσοστά. Αλλά ήταν σαφές ότι δεν θα αποφάσιζαν αυτοί, με επιδημιολογικά και μόνο κριτήρια. Εχει και η οικονομία τον λόγο της. Και η εξουσία την αυθεντία της.

 

Εμείς ακούμε, διαβάζουμε (όχι πάντα με την οφειλόμενη προσοχή και την αναγκαία σεμνότητα μπροστά σε γνώσεις που μας υπερβαίνουν), μπερδευόμαστε, πιστεύουμε κάποια στιγμή ότι ξεδιαλύναμε τα πράγματα, διαβάζουμε κάτι νέο, ξαναμπερδευόμαστε. Και ακόμα και οι φανατικοί της μάσκας, που επιμένουμε να τη φοράμε κι ας κάναμε και τις δύο δόσεις του εμβολίου, την ξεχνάμε όλο και πιο συχνά. Εχει και η μνήμη της ρουτίνας τα όριά της.

 

Η διχογνωμία δεν είναι ασυνήθιστη στην επιστήμη. Και σίγουρα, παρεκτός και είμαστε κακόπιστοι και ηδονιστές της συνωμοσιολογίας, δικαιολογούν πολλά οι πιεστικότατες συνθήκες, που δεν επιτρέπουν να ολοκληρωθεί η ιατρική και βιοχημική έρευνα χωρίς άγχος, με πολλαπλές δοκιμές και επαληθεύσεις. Μυριάδες επιστήμονες κοπιάζουν για την ανθρωπότητα στο σύνολό της και για τον καθένα μας ξεχωριστά. Ας συνεχίσουμε να τους χειροκροτούμε. Από μέσα μας. Αξίζει πιο πολύ.

 

Η μονομέρεια είναι ίδιον της πολιτικής, όχι της επιστήμης. Οι πολιτικοί βλέπουν ό,τι θέλουν να δουν. Κόβουν την εικόνα στη μέση και κρατούν το συμφέρον τμήμα της. Η οπτική τους επικαθορίζει την τελική τους γνώμη, ή μάλλον νομιμοποιεί την προκατασκευή της. Το βλέπουμε και με το αιφνίδιο θέμα «τελικός του Γιούρο». Κατά τον Μάριο Ντράγκι, τα πράγματα στην Αγγλία δεν πάνε καλά, άρα ο αγώνας πρέπει να μεταφερθεί αλλού, ίσως στη Ρώμη. Κατά τον Μπόρις Τζόνσον, όλα βαίνουν καλώς, άρα πρέπει να γίνει στο Γουέμπλεϊ. Μα και βέβαια συναρτούν το «πρέπει» τους με τη γνώμη των γιατρών. Θέλει ρώτημα;