Μαύρα ρεπό... θερισμένες ζωές

 

γράφει η Αθηνά Παπανικολάου  

Όσο οι ποιητές θα συνεχίσουν σήμερα να γράφουν στίχους, οι θάλασσες να στέλνουν προσκλητήριο με τον φλοίσβο των κυμάτων τους και οι ουρανοί να γράφουν μπλε διαδρομές του χρόνου,

 

η ζωή μας, η ζωή των παιδιών μας θα ξηλώνεται με Χατζηδάκειες ρυθμίσεις.

 

Η εργασία απελευθερώνει είναι το δόγμα των αδούλευτων.

 

Όλα ελεύθερα, τι σκοτίζεστε;

 

Όρεξη να 'χετε, όρεξη να 'χουν τα τέκνα και τα εγγόνια μας.

 

Το απλήρωτο δεκάωρο γίνεται απλήρωτο δωδεκάωρο.

 

Μαύρη εργασία, μαύρα ρεπό.

 

Τα νιάτα μας θα πέφτουν σε χειμερία νάρκη για να αναπληρώσουν τις υπερωρίες.

 

Η υγεία θα παραδοθεί στους ιδιώτες.

 

Το δίλημμα δεν θα είναι Ζωή ή Θάνατος,

 

αλλά Θάνατος ή Θάνατος.

 

Διαλέχτε...

 

Η παιδεία στους ιδιώτες.

 

Οι δρόμοι στους ιδιώτες.

 

Η ασφάλεια στους ιδιώτες.

 

Οι συντάξεις στους ιδιώτες.

 

Οι παραλίες στους ιδιώτες.

 

Τα βουνά στους ιδιώτες.

 

Το νερό στους ιδιώτες

 

Ο αέρας σε ιδιώτες.

 

Τα χωράφια στους ιδιώτες.

 

Τα σπίτια σε νέους ιδιοκτήτες.

 

Τα μουσεία στους ιδιώτες.

 

Η ιστορία στους ιδιώτες.

 

Η δικαιοσύνη στους ιδιώτες.

 

Η πληροφορία στους ιδιώτες.

 

Ο ύπνος στους ιδιώτες.

 

Τα όνειρα στους ιδιώτες.

 

Η χώρα στους ιδιώτες.

 

Μια μέρα θα ξυπνήσουμε και δεν θα υπάρχουν ούτε ποιητές. Κι οι στίχοι θα έχουν ιδιωτεύσει.

 

Θα γυαλίζουν αυτόκλητες οι λέξεις τους, θα επιχρυσώνουν τις αλυσίδες μας.

 

Α, τι ωραία θα θαυμάζουμε δεμένοι χειροπόδαρα τόσες θερισμένες ζωές!