Το "φιλελέ" πάρτυ στην Βουλή για το εργασιακό

 

Όταν οι «γαλάζιοι» βουλευτές βρήκαν ευκαιρία να «βγάλουν το άχτι τους» κατά του συνδικαλισμού και των κοινωνικών διεκδικήσεων

γράφει ο Γεράσιμος Λιβιτσάνος

 

Αν πιστέψουμε τις δεσμεύσεις της αντιπολίτευσης και ιδίως του ΣΥΡΙΖΑ, τότε ο χρόνος ζωής του νομοσχεδίου για τα εργασιακά, θα είναι ίσος με αυτόν της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ιδίως από την στιγμή που οι αντιδράσεις δείχνουν ότι το νομοθέτημα δεν έχει κοινωνική αποδοχή.

 

 

 

Όμως ότι κι αν γίνει στο μέλλον με αυτό το νομοθέτημα, η πρώτη μέρα της συζήτησής του στην Βουλή, έδειξε ότι οι βουλευτές της Ν.Δ – ιδίως αυτοί που ανήκουν στην «φιλελεύθερη» πτέρυγα- το …απολαμβάνουν στο παρόν.

 

Όπως φάνηκε από τις τοποθετήσεις τους μάλλον περίμεναν από καιρό, δεκαετίες ίσως, την ψήφιση ενός τέτοιου νόμου. Ενθουσιώδους υποδοχής έτυχαν οι διατάξεις που περιορίζουν το δικαίωμα στην απεργία.

 

Έτσι λοιπόν προκειμένου να στηρίξει το νομοσχέδιο η Ντόρα Μπακογιάννη αναθυμήθηκε την δεκαετία του ’80 όταν – όπως είπε- ήταν συνδικαλίστρια. Εξιστόρησε πως «το 1982 ήμουνα συνδικαλίστρια στο Υπουργείο Συντονισμού. Η Νέα Δημοκρατία είχε τότε το συνταρακτικό ποσοστό του 12% και το ΠΑΣΟΚ είχε πάντα περίπου 80%. Ήμασταν μια θλιβερή, θλιβερότατη μειοψηφία. Επειδή, όμως, είχαμε «κέφι» αντιπολιτευτικό αποφασίσαμε στη γενική συνέλευση των υπαλλήλων του Υπουργείου Συντονισμού να πάρουμε τη γενική συνέλευση». Έτσι είπε «αρχίσαμε να μιλάμε επί της διαδικασίας από τις 15.00΄ το μεσημέρι μέχρι τις 03.00΄ τη νύχτα» και «πήραμε τη γενική συνέλευση διότι οι άλλοι είχαν εξοντωθεί και είχαν φύγει».

  

Στο ίδιο μήκος κύμματος και η Φωτεινή Πιπιλή. Αναφέρθηκε στην δεκαετία του ’90 λέγοντας πως «η αυλαία από την εποχή των Σταμουλοκολλάδων έχει πέσει οριστικά» αναφερόμενη προφανώς στις κινητοποιήσεις των εργαζομένων στην ΕΑΣ όταν αποφάσισε την ιδιωτικοποίηση των δημόσιων λεωφορείων η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη (1990-1993) . Είπε μάλιστα πως «επιτέλους γλιτώνουμε από το «νταβατζιλίκι», όπως το λέει ο λαός, του πάσα ένα συνδικαλιστή».

 

 

Τις συνελεύσεις της ΕΣΗΕΑ αναπόλησε ο Θοδωρής Ρουσόπουλος. Περιγράφοντας πως «έπαιρνα συνεχώς προσκλήσεις για τις γενικές συνελεύσεις. Ερχόταν η πρώτη πρόσκληση, γενική συνέλευση την τάδε του μηνός, απαιτείται παρουσία του 75% των εργαζομένων. Δεύτερη, νέα: παρουσία 50%, 35%. Φτάναμε σε ένα σημείο όπου από τους σχεδόν πέντε χιλιάδες τότε δημοσιογράφους εμφανίζονταν γύρω στους εκατόν πενήντα με διακόσιους στην αίθουσα της Ενώσεως Συντακτών και αποφάσιζαν για το σύνολο των υπολοίπων». Βέβαια ο πρώην υπουργός των κυβερνήσεων του Κώστα Καραμανλή δεν εξήγησε για ποιόν λόγο η κυβέρνηση της Ν.Δ από το 2004 έως το 2009 δεν προχώρησε στην νομοθέτηση ανάλογων διατάξεων με τις σημερινές. Ένα ερώτημα που θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον να απαντηθεί.

 

Ο Γιάννης Λοβέρδος πάλι υποστήριξε ότι «οι συνδικαλιστές έχουν πολλές φορές φέρει πολλά δεινά σε αυτή την κοινωνία και την οικονομία» ενώ υποστήριξε ότι όσοι απεργούν αυτές τις μέρες μάλλον έχουν …παρασυρθεί. Όπως είπε «ο μέσος πολίτης δεν μπορεί να γνωρίζει τι ακριβώς περιλαμβάνει το νομοσχέδιο και μπορεί να παρασύρεται από κάποιες κουβέντες που ακούει. Το τι θα γίνει και το τι θα ισχύσει θα το αντιληφθεί στην πράξη».

 

 

Με μένος κατά του συνδικαλισμού εμφανίστηκε και ο Φίλιππος Φόρτωμας υποστηρίζοντας πως «σεβαστό πρέπει να είναι και το δικαίωμα των πολιτών να μην γίνονται όμηροι στην αυθαιρεσία των διαφόρων –θα έλεγα- συνδικαλιστών. Ποτέ άλλοτε τόσοι λίγοι δεν ταλαιπωρούσαν τόσους πολλούς».

 

Ανάλογη τοποθέτηση και από τον βουλευτή Γιώργο Κοτρώνια. Είπε πως πλέον «χάνεται η επί πολλά χρόνια ασυλία και η δυνατότητα άσκησης πίεσης μέσα από την απορρύθμιση της οικονομικής ζωής και την αφόρητη ταλαιπωρία του κοινωνικού συνόλου».

 

«Κερασάκι στην τούρτα» και ο γνωστων πεποιθήσεων Θάνος Πλέυρης που δήλωσε πως «είμαστε στην εποχή – ως δικηγόρος το λέω- που αν πάρει απόφαση το συνδικαλιστικό μας όργανο, είμαστε υποχρεωμένοι να πειθαρχήσουμε. Εκεί δεν προσβάλλονται τα δικαιώματα της εργασίας; Δεν υπάρχουν συμπεριφορές συνδικαλιστών εκβιαστικές και εκφοβισμού στους ανθρώπους οι οποίοι θέλουν να εργαστούν;». Τοποθέτηση που προφανώς απευθύνεται προς τον Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών.

 

 

Τον τόνο πάντως σε αυτού του είδους την ρεβανσιστική προσέγγιση έχει δώσει εδώ και μέρες ο ίδιος ο εισηγητής- υπουργός του νομοσχεδίου. Τοποθετούμενος στην επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων στην πρώτη φάση επεξεργασίας του νομοσχεδίου ο Κωστής Χατζηδάκης είχε δηλώσει αγανακτισμένος με τις αντιρρήσεις των κομμάτων της αριστεράς. Είπε πως «εδώ και δεκαετίες, δηλαδή από τότε που ήμουνα φοιτητής το θυμάμαι αυτό, ισχυρίζεστε όλοι μαζί, ότι έχετε το μονοπώλιο της καρδιάς, το μονοπώλιο της ευαισθησίας. Εγώ εκείνο το οποίο βλέπω, είναι, ότι έχετε το μονοπώλιο στο δογματισμό και στη στασιμότητα».