Τα πρώτα θύματα του νόμου Χατζηδάκη

 

γράφει η Μαρία Καζάντη  

 

Χρόνια ολόκληρα, στις 15 του Ιούνη, κάθε σχολική χρονιά έφτανε στο τέλος της, τουλάχιστον σε ό,τι αφορούσε τις ώρες διδασκαλίας για τους μαθητές του δημοτικού, εάν και εφόσον τούτες, λόγω ανωτέρας βίας, δεν χάνονταν. Κι επειδή οι ώρες αυτές ταυτίζονται με το εργασιακό ωράριο των δασκάλων, κάθε παράταση του διδακτικού έργου σημαίνει, αυτόματα, την υπερεργασία των εργαζόμενων εκπαιδευτικών. Για τους κακοπροαίρετους βέβαια, εκείνους που νομίζουν πως οι δάσκαλοι δεν είναι παρά ένα μάτσο τεμπέληδες, η παράταση μοιάζει μια δίκαιη τιμωρία.

 

Αυτός ο εσμός των “τεμπέληδων”, όμως, εργατοώρα δεν έχασε κατά τη διάρκεια της πανδημίας: δέχτηκε αγόγγυστα την υποχρεωτικότητα της τηλεκπαίδευσης. Δεν διαμαρτυρήθηκε όταν αποδείχτηκε πως τούτη η μορφή εργασίας κατήργησε σε μια μέρα τον δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης. Πλήρωσε -όπως και οι γονείς εξάλλου– από την τσέπη του όλο τον τεχνικό εξοπλισμό που απαιτούνταν όπως και τις εταιρείες που παρέχουν διαδίκτυο. Ανέχτηκε τη διαπόμπευση των προσωπικών δεδομένων όλης της εκπαιδευτικής κοινότητας καθώς και ως επίσημη γλώσσα του διδακτικού εργαλείου την αγγλική, μιας και η εταιρεία, αφού τσέπωσε τα λεφτουδάκια από το κράτος που τόσο μισεί, δεν μπήκε στον κόπο να τη μεταφράσει στην ελληνική. Το υπ. Παιδείας έγραψε στα παλαιά του υποδήματα τα αιτήματα για ασφαλές άνοιγμα των σχολείων, οι δε μαθητές, όπως και οι γονείς τους, βίωσαν στο πετσί τους την ταξικότητα όλης της διαδικασίας. Για να δικαιούσαι το περιβόητο βάουτσερ των 200 ευρώ για αγορά τάμπλετ, θα έπρεπε να βρίσκεσαι πολύ κάτω από το όριο της φτώχειας, στον πάτο του πηγαδιού. Αμφίβολο αν το έλαβε κανείς.

 

Ας μην γελιόμαστε: το επίδικο της κ. Κεραμέως και της ακραίας νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης που εκπροσωπεί, δεν ήταν να μάθουν όσα γράμματα δεν έμαθαν τα παιδιά του λαού. Όσο κλισέ κι αν ακούγεται, η παράταση του σχολικού έτους ήταν, μόνο ίσως, μια μορφή ιδεολογικού καταναγκασμού υπό το μανδύα της έγνοιας για τους μαθητές. Ο καταναγκασμός της υπερεργασίας, που ατόφιος μάς έρχεται με το νόμο Χατζηδάκη, συμβαίνει τώρα, αδιαμαρτύρητα, στα κεφάλια των δασκάλων. Αχρείαστη η παράταση του σχολικού έτους, αχρείαστες και οι απλήρωτες υπερωρίες των εκπαιδευτικών. Διότι, παρά τις αντιξοότητες και τις διαφωνίες τους, οι εκπαιδευτικοί έβαλαν πλάτη και καμιά διδακτική ώρα δεν χάθηκε στον καιρό της πανδημίας. Τα δε παιδιά καθόλου δεν χαίρονται κάνοντας μάθημα σε αίθουσες – θερμοκήπια, ιδροκοπώντας πίσω απ’ τις μάσκες. Η διαδικασία της, αμφισβητούμενης, μάθησης, Ιούνη μήνα, είναι, απλά, βασανιστήριο.

 

Πρωτοφανής η κατάσταση. Αμήχανα και τα συνδικάτα. Ουδέποτε διατυπώθηκε με σαφήνεια ότι η με τέτοιους όρους παράταση του σχολικού έτους είναι μαύρη και απλήρωτη εργασία για τους εργαζόμενους στην εκπαίδευση. Συμφώνησαν άραγε με τις κυβερνητικές πολιτικές ή ο φόβος του κοινωνικού αυτοματισμού τους τραβά απ’ το μανίκι; Ένας ειλικρινής διάλογος με τους γονείς, όμως, θύματα κι αυτοί των ίδιων πολιτικών, μάλλον θα οδηγούσε σε συμμαχίες για κοινωνικούς αγώνες και ανατροπές, παρά σε ενδοταξικές διαμάχες. Κι αν δεν μπορούν οι εκπαιδευτικοί, δημόσιοι υπάλληλοι γαρ, που έχουν ακόμα δικαίωμα στο συνδικαλίζεσθαι και στην απεργία, τότε ποιοι; Οι υπάλληλοι του ιδιωτικού τομέα, οι οποίοι, υπό το φόβο της απόλυσης, δεν τολμούν ούτε να σκεφτούν να συνδικαλιστούν, πόσο μάλλον να απεργήσουν; Αλληλεγγύη δεν είναι να απεμπολείς δικαιώματα επειδή άλλοι τα έχουν ήδη απολέσει. Αλληλεγγύη είναι, εσύ που μπορείς, να τα ασκείς και να τα υπερασπίζεσαι και για όσους δεν μπορούν.

 

Αν οι εκπαιδευτικοί λειτουργούν ως εθελόδουλοι της Κεραμέως, με ελάχιστη συμμετοχή σε απεργίες και κινητοποιήσεις, πώς πιστεύουν ότι αυτό θα βοηθήσει τους επισφαλώς εργαζόμενους γονείς;

 

Αν ψάχνει, λοιπόν, κανείς τα πρώτα θύματα του νόμου Χατζηδάκη, ας πάει μια βόλτα στα δημοτικά σχολεία. Οι υπόλοιποι έπονται και η τύχη τους θα είναι παρασάγγας σκληρότερη. Ρεπό άλλωστε υπάρχουν, όπως κι εκείνα τα λεφτά που λέγαμε παλιά.