Σκέψεις εργάσιμης ημέρας

 

γράφει η  Αρχοντία Κάτσουρα

 

Πρωινό ξύπνημα. Καφές στο μπρίκι -η καφετιέρα χάλασε, τι να σου κάνει κι αυτή, τόσα χρόνια δούλευε σκληρά, κάθε πρωί και συχνά και τα απογεύματα-, λίγο ψωμί, λίγο ταχίνι, λίγο μέλι. Στα γρήγορα, ένα πότισμα στα φυτά στο μπαλκόνι - θα κάνει ζέστη σήμερα, άσε το σκούπισμα για το βραδάκι ή αύριο. Ο βασιλικός και ο δυόσμος έπεσαν θύμα κάποιου αχόρταγου εντόμου και μόνο τα πιο σκληρά κοτσάνια τους στέκουν μόνα κι έρημα στη ζαρντινιέρα - πάνε τα σχέδια για φρέσκια σάλτσα πέστο… Να τα πετάξω και να φυτέψω άλλα; Ασε, μπορεί να αναστηθούν, θα δούμε, δεν προλαβαίνω να αποφασίσω σήμερα.

 

Κοιτάζω το ρολόι. Δεν προλαβαίνω… έκτακτη αλλαγή προγράμματος και ένα ραντεβού που είχα ξεχάσει. Τρέχω στην κουζίνα. Ευτυχώς, φαγητό έχει στο ψυγείο από χθες. Πλένω στα γρήγορα ό,τι λέρωσα - δεν αντέχω να τα βρω το βράδυ στον νεροχύτη, δεν μπορώ να αφήσω «μαγιά» για μετά.

 

Γρήγορα στο μπάνιο. Γρήγορο ξεδιάλεγμα στα βρόμικα, ένα πλυντήριο - αυτό θα με περιμένει έτοιμο όταν γυρίσω. Ντους, ντύσιμο και στον δρόμο.

 

Στο αυτοκίνητο ακούω ειδήσεις. Κάποιος υπουργός αναλύει το επίτευγμα της κυβέρνησης να «διορθώσει» τα κακώς κείμενα των εργασιακών σχέσεων. Βαρύ το βιογραφικό του: πτυχία, μεταπτυχιακά, ίσως και κάποιο διδακτορικό - αυτός δεν ήταν τεμπέλης, οι νέοι που θέλουν τώρα να κάνουν διδακτορικό χαρακτηρίζονται από αυξημένη ροπή για ραχάτι. «Δίνουμε στον εργαζόμενο το δικαίωμα να διαμορφώνει τον χρόνο εργασίας του» λέει και εύκολα φαντάζομαι το ύφος αυταρέσκειας στο πρόσωπό του. «Κούνια που σε κούναγε», του απαντώ κι ας ξέρω ότι δεν με ακούει. Και εκεί να ήμουν, πάλι δεν θα άκουγε. Επιλεκτική κώφωση λέγεται η ασθένεια και οι έχοντες θώκους την αποκτούν αυθωρεί, με την ανάληψη των καθηκόντων τους. Μερικοί γεννιούνται με αυτήν, όπως και με την επιλεκτική τύφλωση, ειδικά αν από γεννήσεώς τους προορίζονται για τις μεγάλες θέσεις και εξ απαλών ονύχων μαθαίνουν ότι το «ελέω Θεού» δεν αφορούσε μόνο τους μονάρχες.

 

Ο υπουργός αυτοθαυμάζεται ανενόχλητος, ο συνάδελφος στο ραδιόφωνο -όπως και κάποιοι άλλοι πολύ νωρίς το πρωί στην τηλεόραση- έχει μείνει άλαλος από τη σοφία και τη ρητορική δεινότητά του.

 

Αλλάζω σταθμό. Καλύτερα μουσική. Αποφασίζω για λίγο κι εγώ να εισέλθω στη νιρβάνα της επιλεκτικής κώφωσης. Για να φτάσω ασφαλής στο μετρό - όπου θα στοιβαχτώ με εκατοντάδες άλλους συνανθρώπους, συνεργαζόμενους, τουρίστες και λοιπούς.

 

Αναρωτιέμαι, πόσοι από αυτούς σαν εμένα άκουσαν -όχι από τους κυβερνώντες, αλλά από τους επιστήμονες, που έγιναν η ουρά τους- ότι όλα τα εμβόλια είναι καλά και αποφάσισαν να κάνουν το πρώτο διαθέσιμο; Και τώρα όλοι μαζί, όσοι περιμένουμε τη δεύτερη δόση, αγωνιούμε μήπως στην άλλη στροφή του δρόμου, μέσα στον ύπνο μας, την ώρα που συναντάμε τους φίλους μας, θα μας βρει το μοιραίο.

 

Πόσοι κυκλοφορούμε στις πόλεις και τα χωριά μας ως δυνάμει μελλοθάνατοι γιατί η κυβέρνησή μας -και οι επιστήμονες, το ξαναλέω, που έγιναν η ουρά της και σαν παπαγάλοι έλεγαν όσα έλεγαν, πατώντας τον όρκο τους και κάνοντας σφουγγαρόπανο την αξιοπιστία τους, τον ρόλο τους ως καθηγητών στα πανεπιστήμια, όπου εκτός από γνώση πρέπει να διδάσκουν και ήθος- επέλεξε να στείλει εκτός Ελλάδας το μήνυμα της ασφαλούς τουριστικής χώρας; Ολα για την οικονομία… Αλλωστε τι είναι στατιστικά 1,3 ή 3 νεκροί ανά εκατομμύριο; Σταγόνα στον ωκεανό.

 

Τελικά, δεν ακούω ούτε μουσική. Οι δρόμοι είναι πηγμένοι. Προσπαθώ μέχρι να φτάσω να είμαι προσεκτική. Παρκάρω, φοράω τη διπλή μάσκα μου, παίρνω την τσάντα μου και μπαίνω στον σταθμό του μετρό. Με περιμένει ένα οχτάωρο ή εννιάωρο ή δεκάωρο και ένας μικρός μισθός, για την ώρα εξασφαλισμένος. Και πάλι καλά να λέω. Εχει ο Θεός, έχει και ο Μωυσής στο Μαξίμου, που ο Πανάγαθος μέρες να μου κόβει και να του δίνει χρόνια, για να μεταρρυθμίζει τη χώρα.