Ο Έλληνας αξίζει σεβασμό, όχι διχασμό και χαρτζιλίκι

 

Η κυβέρνηση θα έπρεπε να είχε μια πραγματική στρατηγική πειθούς για την επιτάχυνση των εμβολιασμών. Η πολιτική των προνομίων είναι παραδοχή αποτυχίας σε μια πολύ κρίσιμη μάχη.

γράφει ο Μάνος Χωριανόπουλος

 

"Σε μια κρίση τέτοιου μεγέθους και σε ένα ζήτημα ζωής και θανάτου, η ηγεσία πρέπει να δίνει σαφές μήνυμα και να αναλαμβάνει και την ευθύνη", γράφαμε τον περασμένο Αύγουστο, όταν οι νέοι δεν ήταν άξιοι ευγνωμοσύνης και επιδοτούμενης υπευθυνότητας, αλλά δακτυλοδεικτούμενοι για την τότε νέα έξαρση κορονοϊού.

 

Οι νέοι όπως όλοι θυμόμαστε κατηγορήθηκαν πέρσι ως ανεύθυνοι, που συγκεντρώνονταν σε πλατείες και έκαναν πάρτι, για να κρυφτεί η τρικυμία εν κρανίω που επικράτησε στις κυβερνητικές αποφάσεις για την αντιμετώπιση της πανδημίας, από τον Ιούλιο του 2019 και μετά.

 

Η διαχείριση της Παιδείας την εποχή του κορονοϊού, ήταν εξίσου αποτυχημένη. Τα σχολεία ανοιγόκλειναν και ως λύση παρουσιάστηκε το ανέκδοτο της τηλεκπαίδευσης. Τα πανεπιστήμια παρέμειναν κλειστά και αναμένουν την αστυνομία τους. Η υπουργός Παιδείας, Νίκη Κεραμέως, προχώρησε σε "μεταρρυθμίσεις", εν μέσω πανδημίας.

 

Όταν τα παραπάνω αποτυπώθηκαν δημοσκοπικά, η κυβέρνηση θέλησε το πρώτο "προνόμιο" για την επιτάχυνση των εμβολιασμών να συνδυαστεί με χαρτζιλίκωμα των νέων, ώστε να αντιμετωπιστεί η δημοσκοπική ζημιά.

 

Ο λόγος που επικαλέστηκε ο ίδιος ο πρωθυπουργός ήταν η "οφειλόμενη ευγνωμοσύνη", ωστόσο μόλις 4 χρόνια πριν, o Κυριάκος Μητσοτάκης, θα διαφωνούσε με τέτοιες πρακτικές και θα αναγνώριζε ότι τα 150 ευρώ, είναι στην πραγματικότητα πράξη ασέβειας προς τους νέους.

Δεν είναι μεταρρύθμιση να δίνεις 400 ευρώ στους νέους 18-24 ετών για να περάσουν καλύτερα Χριστούγεννα και να θεωρήσουν ότι με αυτόν τον τρόπο έρχεται η ελπίδα. Αυτό είναι ένα φιλοδώρημα, δεν είναι οι βαθιές αλλαγές που περιμένουν σήμερα οι νέοι. #axizoume_kalytera

— Kyriakos Mitsotakis (@kmitsotakis) December 16, 2017

Η ασέβεια είναι η λέξη κλειδί ως προς την αντιμετώπιση των πολιτών από τη σημερινή κυβέρνηση.

 

Οι Έλληνες έχουν αποδείξει πολλές φορές και τις αντοχές τους και την υπευθυνότητά τους και την ικανότητά τους να συσπειρώνονται και να προσπαθούν.

 

Της υγειονομικής και οικονομικής κρίσης λόγω κορονοϊού, είχαν προηγηθεί τα χρόνια της χρεοκοπίας και μπορεί να έχει λοιδωρηθεί ο ελληνικός λαός για το πώς φτάσαμε στο οικονομικό τέλμα, αλλά ο ίδιος με τις θυσίες του, έστησε ξανά τη χώρα στα πόδια της.

 

Δεν γίνεται λοιπόν να αντιμετωπίζονται οι πολίτες ως ανόητοι υπηκόοι με τους δήθεν πεφωτισμένους άρχοντες να κρατούν δωροκάρτες και μαστίγια.

 

Πράγματι, η ανάγκη να επιταχυνθούν οι εμβολιασμοί είναι μεγάλη και το τείχος ανοσίας πρέπει να χτιστεί όσο πιο γρήγορα γίνεται, ωστόσο ο υπαρκτός κίνδυνος δεν μπορεί να γίνεται άλλοθι για να κρυφτούν οι ευθύνες για τη χαμηλή συμμετοχή στη διαδικασία μέχρι στιγμής.

 

Είναι εύκολο να τοποθετούμε τους πάντες στο χορό των "ψεκασμένων" και των αρνητών, που σαφώς υπάρχουν αλλά είναι λιγότεροι από όσο νομίζουμε, ακόμα και αν κάνουν θόρυβο με τις διαστημικές ανοησίες τους. Υπάρχει όμως μια σημαντική μερίδα πολιτών, που είτε φοβήθηκαν το εμβόλιο, είτε άργησαν και αργούν να το κάνουν, είτε το έκαναν μετά φόβου, λόγω των παλινωδιών των υπευθύνων.

 

Πόσες αντικρουόμενες οδηγίες μας έδωσαν για το AstraZeneca; Πόσες αποφάσεις έμοιαζαν πρόχειρες και σίγουρα όχι ενταγμένες σε ένα σχέδιο εμβολιασμού με αρχή, μέση και τέλος.

 

Η άψογη διαδικασία υπήρξε πράγματι, αλλά μόνο αφού κάποιος είχε πάρει την απόφαση να κάνει το εμβόλιο. Η στρατηγική της κυβέρνησης για να πειστεί αυτός ο κάποιος, απλώς δεν υπήρχε.

 

Έτσι φτάσαμε στον εξευτελισμό των προνομίων. Από τις προπληρωμένες κάρτες, στο διαχωρισμό των χώρων διασκέδασης και στο μπάχαλο που έρχεται.

 

Είναι βολικό να πέφτει το μπαλάκι σε μαγαζάτορες για αμιγείς και μικτούς χώρους και να καλλιεργείται ο διχασμός μεταξύ εμβολιασμένων και μη.

 

Το δύσκολο είναι με οργανωμένο και επίμονο τρόπο να καλλιεργήσεις την αλληλεγγύη και να εμπνεύσεις την εμπιστοσύνη σε ανθρώπους, που έχουν αποδείξει ότι όταν η μια κυβέρνηση τους σέβεται, βάζουν πλάτη και ανταποκρίνονται.

 

Θα περίμενε κανείς ότι ένα "επιτελικό κράτος", θα μπορούσε να πείσει την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών για το αυτονόητο: ότι δηλαδή ο εμβολιασμός είναι η μόνη λύση για το τέλος του εφιάλτη. Δεν τα κατάφερε, και η πολιτική των προνομίων είναι η παραδοχή της αποτυχίας του.