Σερβιτόρων χώρα

 

γράφει ο Δημήτρης Νανούρης

 

Συμπαθούσα παιδιόθεν τα γκαρσόνια, ιδίως τ’ ασπροφορεμένα στον «Κρίνο» της οδού Αιόλου που με πήγαινε η μάνα μου για λουκουμάδες, όποτε κατεβαίναμε για ψώνια στο κέντρο. Η παρουσία τους ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με λιχουδιές κι αργότερα με ευωχία και γλέντι. Διαισθανόμουν –ποιος ξέρει;– ότι το επάγγελμα θα γινόταν κάποτε σήμα κατατεθέν της χώρας και πως αργά ή γρήγορα θα καμαρώναμε ως καμαρότοι ακόμα και όσοι δεν ασχολούμαστε με την εστίαση, αν εννοείτε.

 

Από προχθές το βράδυ, ωστόσο, που παρακολούθησα την εφ’ όλης της ύλης εξομολόγηση του Εν Τούτω Νίκα Καρανίκα στον Alpha, αντιμετωπίζω με έκδηλη καχυποψία άπαντες τους εκπροσώπους του πολυπληθούς κλάδου. Τους θεωρώ συλλήβδην οπισθόβουλους και εξουσιομανείς, οίτινες χαμογελούν ψεύτικα στην πελατεία, την ίδια στιγμή που κατά βάθος επιβουλεύονται τη ζωή, την ψυχική ισορροπία και το πορτοφόλι της. Υποστήριξε, μεταξύ, άλλων, πως παρίστανε επί συναπτά έτη τον σερβιτόρο βάσει σατανικού σχεδίου: Ενταγμένος εξ απαλών ονύχων στην Αριστερά, είχε στο πίσω μέρος του εγκεφάλου του, στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού του άλλως ειπείν, το όραμα της κατάληψης των χειμερινών ανακτόρων, εν προκειμένω του μεγάρου Μαξίμου. Αφοσιώθηκε ψυχή τε και πνεύματι στον ιερό συλλογικό σκοπό κι έπρεπε να κάνει αναγκαστικά δουλειές του ποδαριού για να κατορθώσει να τον επιτύχει.

 

Σκληρό αναμφισβήτητα το γκαρσονιλίκι, του άφηνε μολαταύτα χρονικά περιθώρια να ασχοληθεί παραλλήλως με την αναζήτηση ξεχωριστών ταλέντων στα τσικό της παράταξης. Βλέπεις, εκατοντάδες πιτσιρικάδες του χώρου ξημεροβραδιάζονταν στα μαγαζιά που εργαζόταν κατά καιρούς, επιδιδόμενοι σε ατέρμονες περί παντός του επιστητού συζητήσεις μέχρι πρωίας. Κάπως έτσι έπεσε στου πουθενά τη Μέσι πάνω στον Λιονέλ Αλέξη. Ιδού πώς το θέτει ο ίδιος: «Μαζί με άλλους συντρόφους θέλαμε να στήσουμε τη Νεολαία Συνασπισμού, όταν ήταν πρόεδρος η Μαρία Δαμανάκη. Ψάχναμε τον ανθό της Αριστεράς με στόχο να γίνουμε κυβέρνηση μια μέρα. Κι εγώ ανακάλυψα τότε τον Τσίπρα». Αποδέχτηκε δε αγογγύστως τον χαρακτηρισμό «σκάουτερ» που του απέδωσε ο παρουσιαστής.

 

Ιδροκόπησε δολώνοντας διαρκώς το αγκίστρι της πετονιάς, αλλά έβγαλε λαβράκι, για να μην πω δεκαπεντάκιλο ροφό. Στον τέως πρωθυπουργό μπορείς να καταλογίσεις πολλά, όχι όμως και το θανάσιμο αμάρτημα της αχαριστίας, καίτοι ο Αλέκος Αλαβάνος έχει λόγους να εκφέρει διαφορετική άποψη. Στον Εν Τούτω Νίκα εν τούτοις στάθηκε σπαθί και τον διόρισε σύμβουλο στρατηγικού σχεδιασμού. Εκείνος πέρασε την πόρτα του Μαξίμου μόνο και μόνο επειδή οραματιζόταν τριάντα τρία χρόνια την ευλογημένη στιγμή. Οικονομικά δεν τον συνέφερε. Με χίλα διακόσια ευρώ μηνιαίως και χωρίς τιπς –πουρμπουάρ, ντε– χτυπάς σασί μεσούσης της κρίσης. Πήγε παρά ταύτα και δούλεψε σκληρά. Τουτέστιν δεν έχανε λεπτό, κατά δήλωσίν του, από την τετράωρη καθημερινή εκπομπή της λατρευτής του Ελένης Μενεγάκη που προβαλλόταν στο πικ της δουλειάς. Δεν σου απονέμονται έτσι εύκολα τα εύσημα κοτζάμ Αδ-όνειδος.