Αν υπάρξει μέλλον, αυτό θα είναι πράσινο

 

Στην Ελλάδα, όμως, η πράσινη ανάπτυξη σχεδιάζεται με το μυστρί παραμάσχαλα, ενώ νεοπλουτίστικα έργα φαραωνικών διαστάσεων ενδύονται τα «πράσινα», δίχως να λαμβάνεται υπόψη ούτε η προστασία των τοπικών οικοσυστημάτων και η βιωσιμότητα, ούτε η κοινωνία των πολιτών.

 

γράφει ο Αντώνης Ντινιακός

 

Οι Έλληνες πολιτικοί περιφέρουν συχνά τον όρο «πράσινη ανάπτυξη», σαν ένα είδος θαυματουργού εμβολίου για πάσα οικονομική «νόσο». Εξακοντίζουν με χαρακτηριστική άνεση κούφιες εξαγγελίες από πάνελ σε πάνελ και ξεστομίζουν, κυνικά και ανεύθυνα, μεγαλόστομες υποσχέσεις, σε μια προσπάθεια να συνδεθούν όπως, όπως με την ανερχόμενη «πράσινη» τάση της νέας εποχής. Είναι δεδομένο πως τα επόμενα χρόνια θα δούμε ακόμα περισσότερους εκπροσώπους του Κοινοβουλίου να κόπτονται για τη Γη και να επανασυστήνονται, στη δημόσια σφαίρα, ως υπέρμαχοι του περιβάλλοντος, σφύζοντας από κλιματικές ανησυχίες. Άλλωστε όπως είχε πει κάποτε και η Γερμανίδα πολιτικός και ακτιβίστρια, Πέτρα Κέλλυ, από τις πρωτεργάτριες των Γερμανών Πρασίνων, «Αν υπάρξει μέλλον, αυτό θα είναι πράσινο».

 

 

Σήμερα, η πρόβλεψη της επαληθεύεται μεγαλοπρεπώς σε ένα ευρύτερο πλαίσιο. Το πράσινο είναι πράγματι το χρώμα που ορίζει τα επόμενα βήματα. Το επιβεβαιώνουν και οι τάσεις, διεθνώς, στις μεγάλες δυτικές δημοκρατίες. Τα φιλόδοξα σχέδια του Τζο Μπάιντεν, στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, το διόλου απίθανο ενδεχόμενο να δούμε τα επόμενα χρόνια μια πράσινη Καγκελάριο στη Γερμανία, χάρη στην Αναλένα Μπέρμποκ, η προσήλωση της ΕΕ στην Ευρωπαϊκή Πράσινη Συμφωνία, όλα καταδεικνύουν πως οι πράσινες πολιτικές θα κυριαρχήσουν στον πόλεμο των ιδεών. Η Ελλάδα, ασφαλώς, δεν αποτελεί εξαίρεση. Εσχάτως, μάλιστα παρατηρείται ολοένα και μεγαλύτερη δραστηριότητα «πράσινων» αποχρώσεων σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα. Αίφνης, άπαντες εμφανίζονται ως «πράσινοι». Τι κοστίζει στην τελική;

 

Στον ελληνικό πολιτικό χυλό όπου όλα ανακατεύονται άτσαλα για να καταλήξουν στις γνωστές business λίγων και εκλεκτών, είναι εύλογο να παρακολουθεί κανείς με καχυποψία τις «πράσινες» υποσχέσεις που ολοένα και πληθαίνουν αγκαζέ με τα πάσης φύσεως μεγαλόπνοα «αναπτυξιακά» έργα.

Από την άλλη, το περιβαλλοντικό τσουνάμι που σαρώνει ολοκληρωτικά τις κυρίαρχες ιδεολογίες του κόσμου μας, επαναπροσδιορίζοντας την παγκόσμια πολιτική ατζέντα, απαιτεί κάτι περισσότερο από παχιά λόγια και ένα πράσινο πασπάλισμα σε παρωχημένες συνταγές. Κοινώς, δεν νοείται πράσινη ανάπτυξη με το μυστρί του τσιμέντου παραμάσχαλα και στο βάθος του ορίζοντα κάμποσα νεοπλουτίστικα έργα φαραωνικών διαστάσεων που σχεδιάζονται και υλοποιούνται δίχως να λαμβάνεται υπόψη τόσο η προστασία των τοπικών οικοσυστημάτων και η βιωσιμότητα όσο και η κοινωνία των πολιτών. Έργα που ενδύονται τα «πράσινα», όμως πραγματοποιούνται χωρίς τη συναίνεση ή τη συμμετοχή των τοπικών κοινωνιών στην όποια διαβούλευση -όλα αυτά είναι καθαρή κοροϊδία και το μόνο που πετυχαίνουν είναι να απαξιώνουν τις λιγοστές αγνές προθέσεις στα μάτια του κόσμου. Εν ολίγοις, ανάπτυξη που δίνει προτεραιότητα στην οικονομία και όχι στη περιβαλλοντική βιωσιμότητα, δεν είναι ούτε πράσινη, ούτε καν «ανάπτυξη» στη γλώσσα της αειφορίας. Είναι απλώς άλλη μια ευκαιρία για επενδύσεις χωρίς κανένα θετικό αποτύπωμα για το περιβάλλον και τον άνθρωπο.

 

Ασφαλώς, στον ελληνικό πολιτικό χυλό όπου όλα ανακατεύονται άτσαλα για να καταλήξουν στις γνωστές business λίγων και εκλεκτών, είναι εύλογο να παρακολουθεί κανείς με καχυποψία τις «πράσινες» υποσχέσεις που ολοένα και πληθαίνουν αγκαζέ με τα πάσης φύσεως μεγαλόπνοα «αναπτυξιακά» έργα. Νησιά ανακηρύσσονται «πράσινα» υπό την αιγίδα πολυεθνικών, την ώρα που όσα πρωτοπορούν πραγματικά στη βιώσιμη ανάπτυξη εδώ και χρόνια παλεύουν μόνα τους, ποδηλατόδρομοι απλώνονται από τη μια στιγμή στην άλλη σε ολόκληρο το παραλιακό μέτωπο, μαρίνες που μέχρι πρότινος υποδέχονταν μικρά σκάφη, ορέγονται πια ένα μέλλον με mega yachts και ελικόπτερα στο όρμο τους, ενώ αιωνόβια δέντρα στη Βουλιαγμένη ετοιμάζονται να δώσουν τη θέση τους σε εμπορικά πάρκα και πάρκινγκ στο όνομα της ανάπτυξης. Μιας ανάπτυξης που παρουσιάζεται εντέχνως με ένα μανδύα περιβαλλοντικής ευαισθησίας, όμως αδυνατεί να κρύψει την ασύμμετρα τονισμένη οικονομική της διάσταση και το μηδενικό όφελος στις τοπικές κοινωνίες.

 

Το θετικό είναι, όπως θα δείτε και στην έρευνα του 20/20 στο NEWS 24/7, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος, πως οι πολίτες είναι πλέον πιο συνειδητοποιημένοι αναφορικά με το ουσιαστικό διακύβευμα της κλιματικής κρίσης, περισσότερο υποψιασμένοι στις «πράσινες» εξαγγελίες, ενώ το ενδιαφέρον για τα πραγματικά περιβαλλοντικά ζητήματα και την κλιματική δικαιοσύνη στην κοινωνία των πολιτών αναπτύσσεται σταθερά, διεκδικώντας το δικό της ζωτικό χώρο. Ώστε να μετασχηματιστεί τα επόμενα χρόνια σε ένα ακόμα πιο μαζικό και δυναμικό κίνημα με κυρίαρχο πρόταγμα την προστασία του περιβάλλοντος και όχι την οικονομική ανάπτυξη μέσω αυτού. Η ανάπτυξη, όσο κι αν προσπαθούν να την παρουσιάσουν ως λύση, δεν είναι παρά ένα σημαντικό μέρος του προβλήματος. Κι αν δεν το λύσουμε εμείς, θα το λύσει η Ιστορία.