Ημερολόγιο της άνοιξης

γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

 

 

Πόσα είναι τα πράγματα που θυμίζουν την Ελλάδα; Αυτή την Ελλάδα που αγαπάς να ζεις και όχι την άλλη που σε πληγώνει; Τι είναι; Ανθρωποι; Συνήθειες; Εικόνες; Μυρωδιές;

 

Εκείνο το πρωινό της γιορτής, στην ανθοστόλιστη αυλή με τα γεράνια, τα γαρίφαλα, τις νεραγκούλες και τις τριανταφυλλιές, την παράσταση έκλεβε μια μυρωδιά μεθυστική, που δεν μπορεί, Ελλάδα θυμίζει. Οι ανθισμένες πορτοκαλιές και μανταρινιές με τα λευκά και ταπεινά λουλουδάκια τους γέμιζαν την ατμόσφαιρα με όλο το άρωμα της άνοιξης.

 

Ο αέρας το έφερνε μέσα στο σπίτι από τα ανοιχτά παράθυρα και η γιαγιά το φόρεσε στο πέτο κόβοντας ένα κλαδάκι με δυο ανθούς. Ισως να μην ήταν εκείνη τη μέρα γιαγιά, αλλά μικρό κορίτσι, μια «μικρή πράσινη θάλασσα δεκατριώ χρονώ/ Με τον άσπρο γιακά και την κορδέλα»*. Και τα παιδιά, τσιμπολογώντας τις πρώτες φράουλες, έπαιζαν στον ήλιο και φώναζαν, γιατί η ζωή ήταν ωραία και γεμάτη υποσχέσεις και μόνο το καλό μπορούσαν να φανταστούν στα χρόνια που έρχονταν. Γιατί ήταν παιδιά και έτσι πρέπει να είναι τα πράγματα, να οραματίζονται το καλό.

 

Σ’ εκείνη τη γλάστρα με τις μοβ μαργαρίτες, μια πασχαλιά έκανε τη βόλτα της πάνω στα πράσινα φύλλα πριν πετάξει μακριά και από κάπου ακούγονταν μέλισσες στον αέναο κάματο να σώσουν τη φύση και να παράξουν τον ευλογημένο, θρεπτικό και θεραπευτικό χυμό τους.

 

Και τα πουλιά, α, τα πουλιά. Σε κέφι τρελό, έκαναν συναυλία κατάλληλη για να συνοδεύσουν την οργιαστική αναγέννηση του κόσμου.

 

Πόσο μεγάλη ήταν εκείνη η μέρα και πόσο όμορφη. Το φαγητό ήταν πιο νόστιμο από ποτέ, τα γέλια πιο ζεστά και ανοιχτόκαρδα και οι κουβέντες είχαν παρέα χαμόγελα. Τα μάγουλα κοκκίνισαν κάπως από το κρασί και τη χαρά και πόνεσαν λίγο από το τράνταγμα των ευτυχισμένων στιγμών. Εκείνων που όλοι ήθελαν να επαναληφθούν και πρόσμεναν με λαχτάρα κάθε φορά.

 

Υπήρχε και μια θλίψη κρυμμένη σε μικρές γωνιές. Στην κόγχη των ματιών, πίσω από μια κορνίζα με παλιές φωτογραφίες, στις νότες ενός χαρούμενου τραγουδιού που έφερε δυο μερακλήδες στο κέφι και σηκώθηκαν να το χορέψουν.

 

Ηταν η μνήμη αυτών που έλειπαν, που έφυγαν πριν από ένα, δύο, πέντε ή δεκαπέντε χρόνια, και δεν γύρισαν ποτέ. Ο ήχος από τα δικά τους γέλια και τις φωνές, οι δικές τους χορευτικές φιγούρες, η μυρωδιά από τις αγκαλιές τους. Κι ας μην έλειπαν ακριβώς. Κάποιος θα έλεγε κάτι, όπως: «Αν ήταν εδώ τώρα ο… θα σας έλεγε ότι…». Ή, «αυτό, πόσο άρεσε στην… και το έφτιαχνε σαν κανέναν άλλο». Αλλά κι εκείνο το τιμητικό και πάντα συγκινητικό: «Αχ, και να ήταν εδώ ο/η… να σας καμάρωνε…».

 

Και τότε κάποιοι, ή όλοι, φανερά ή μη, συγκινούνταν και τσούγκριζαν τα ποτήρια, και με την ευχή «και του χρόνου, όλοι εδώ», έδιναν τόπο στο χθες.

 

Αλλωστε στην αυλή η ζωή συνεχιζόταν: οι πορτοκαλιές και οι μανταρινιές προσκαλούσαν με τα λουλούδια τους τις μέλισσες να συνεχίσουν να σώζουν τον πλανήτη, οι πασχαλιές πετούσαν από γλάστρα σε γλάστρα και μια παρδαλή γάτα θήλαζε τα νεογέννητα γατάκια της σε μια κούτα στρωμένη με μια παλιά μάλλινη κουβέρτα. Τα παιδιά σηκώθηκαν από το τραπέζι και με ένα κομμάτι σοκολάτα υγείας έτρεξαν στον ήλιο. Τα πουλιά μέσα στη μεσημεριανή ζέστη είχαν σταματήσει το τραγούδι, να ξεκουράσουν τις χορδές τους.

 

Το βράδυ, μετά τους αποχαιρετισμούς, όταν όλα ησύχασαν, έμεινε μια γλυκιά κούραση για να θυμίζει την ανοιξιάτικη γιορτινή μέρα. Αυτή που τόσο έχει δεθεί με την ωραία ελληνική άνοιξη. Και είχαν ξεχαστεί για λίγο τα άλλα, εκείνα που πληγώνουν και που διώχνουν τα παιδιά μακριά.

 

Ηταν μία ακόμη ημέρα στο ημερολόγιο της άνοιξης. Μια όμορφη ημέρα. Και αυτό ήταν αρκετό.

 

 *Από τη «Μικρή πράσινη θάλασσα», του Οδυσσέα Ελύτη, από τη συλλογή «Το Φωτόδεντρο και η Δέκατη Τέταρτη Ομορφιά», Ικαρος, 1971 

Οι χορηγοί του Κασιδιάρη

 

Οι προθέσεις της κυβέρνησης θα ήταν ειλικρινείς αν δεν άφηνε ανενόχλητο τον Κασιδιάρη για δυο χρόνια να οργανώνει το κόμμα του μέσα από τις φυλακές.

 

γράφει ο Γιάννης Παντελάκης

 

Οι δημοσκοπήσεις, όπως και το κλίμα που υπάρχει στην κοινωνία, δείχνουν πως η με κάθε τρόπο προσπάθεια να αποκλειστεί το κόμμα Κασιδιάρη από τις εκλογές λειτουργεί με εντελώς αντίστροφο τρόπο για πολλούς που έχουν μακρινή σχέση με ιστορικά γεγονότα και κουλτούρα δημοκρατίας. Εικονογράφηση: bianka/ LIFO

    

ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΠΑΡΑΔΟΞΟΤΗΤΑ και αυτή είναι πως η Νέα Δημοκρατία, η οποία αντικειμενικά αποτελεί το πλέον συγγενικό πολιτικά κόμμα με την ακροδεξιά, επιδιώκει να εμφανίζεται ως ο μεγαλύτερος πολέμιός της. Δεν μοιάζει και τόσο λογικό. Για έναν ανυποψίαστο παρατηρητή αυτό που συνέβη στον δημόσιο διάλογο πολλές ημέρες πριν κλείσει η Βουλή και ψηφιστεί μία ακόμα ‒η τρίτη‒ τροπολογία για το κόμμα Κασιδιάρη ήταν εντυπωσιακό.

 

Ιδιαίτερα αν άκουγε τα επιχειρήματα κορυφαίων υπουργών και στελεχών της ΝΔ, με τα οποία κατήγγειλαν τα υπόλοιπα κόμματα και ιδιαίτερα τον ΣΥΡΙΖΑ ότι μη συναινώντας στην τροπολογία που η κυβέρνηση θυμήθηκε να φέρει παραμονές εκλογών κλείνουν το μάτι στο νεοναζιστικό μόρφωμα του Κασιδιάρη.

 

Ο υπουργός Βορίδης, με το βαρύ αρνητικό φορτίο που κουβαλάει από το προσωπικό του πολιτικό παρελθόν, εμφανίστηκε ως διαπρύσιος κήρυκας των δημοκρατικών θεσμών, ενώ άλλοι υπουργοί και στελέχη του κόμματος που παίρνουν μέρος σε τηλεοπτικές εκπομπές, οι οποίες ονομάζονται ενημερωτικές, ακολούθησαν την ίδια λογική επιχειρημάτων.

 

Όσο κυλάει ο χρόνος και δημιουργούνται εντυπώσεις για μια απειλή ή έναν κίνδυνο για το πολιτικό σκηνικό, τα οποία αντιμετωπίζονται όχι με πολιτικά επιχειρήματα αλλά με απαγορεύσεις, το απεχθές μόρφωμα του Κασιδιάρη κερδίζει πόντους.

Οι δημοσκοπήσεις, όπως και το κλίμα που υπάρχει στην κοινωνία, δείχνουν πως η με κάθε τρόπο προσπάθεια να αποκλειστεί το κόμμα Κασιδιάρη από τις εκλογές λειτουργεί με εντελώς αντίστροφο τρόπο για πολλούς που έχουν μακρινή σχέση με ιστορικά γεγονότα και κουλτούρα δημοκρατίας. Ιδιαίτερα για εκείνους που ερμηνεύουν όσα συμβαίνουν με έναν σχεδόν πρωτόγονο τρόπο που παραπέμπει σε απολίτικες λογικές.

 

Ο νεοναζιστής καταδικασθείς για τα πιο σοβαρά εγκλήματα που υπάρχουν εμφανίζεται διωκόμενος για τις ιδέες του και αυτό διεγείρει συναισθήματα και αντιδράσεις στο συγκεκριμένο κομμάτι του πληθυσμού. Το ποιες ιδέες εκπροσωπεί αυτός ο οποίος πιστεύουν αποτελεί ένα δευτερεύον θέμα ή, συνήθως, δεν αποτελεί καν θέμα.

 

Για όλους αυτούς ο Κασιδιάρης, όπως συνέβη τα πρόσφατα χρόνια και με τα μέλη της Χρυσής Αυγής, είναι ένας αντισυστημικός πολιτικός που τα βάζει με όλους και αντιδρά σε ένα σάπιο πολιτικό σύστημα. Η σκέψη τους σταματάει κάπου εκεί, δεν έχει συνέχεια.

 

Το αποτέλεσμα των τελευταίων κυβερνητικών παλινωδιών, από τις οποίες δεν απουσιάζουν οι κομματικές σκοπιμότητες, το περιέγραψε έμμεσα αλλά αρκετά καλά ένας έμπειρος δημοσκόπος, ο Δ. Μαύρος της MRB. Είπε σε μια συνέντευξή του ότι η πρόθεση ψήφου στο κόμμα Κασιδιάρη αγγίζει το 4-4,5% και με τη σχετική αναγωγή μπορεί να φτάσει ακόμα πιο ψηλά.

 

Αν συμπεριληφθούν και αυτοί που αρνούνται να εκφράσουν δημόσια τις απεχθείς απόψεις τους, το ποσοστό θα ανέβει πιο ψηλά. Όσο κυλάει ο χρόνος και δημιουργούνται εντυπώσεις για μια απειλή ή έναν κίνδυνο για το πολιτικό σκηνικό, τα οποία αντιμετωπίζονται όχι με πολιτικά επιχειρήματα αλλά με απαγορεύσεις, το απεχθές μόρφωμα του Κασιδιάρη κερδίζει πόντους. 

 

Απ’ όλες τις μετρήσεις σχετικά με τα χαρακτηριστικά αυτών που επιλέγουν πολιτικά τη χειρότερη λύση συνάγεται το συμπέρασμα πως δεν πρόκειται μόνο για συνειδητούς ακροδεξιούς και φασιστές ψηφοφόρους ‒ οι οποίοι δεν λείπουν από τη χώρα αυτή εδώ και πολλές δεκαετίες.

 

Είναι και οι προαναφερόμενοι «αντισυστημικοί» ψηφοφόροι που μπορεί να αγνοούν τι σημαίνει σύστημα, ποιοι το εκπροσωπούν, πώς αυτό διαπλέκεται και μπορεί να κρύβεται πίσω από τις επιλογές τους, αλλά αυτό δεν τους στερεί το δικαίωμα να σκέφτονται έτσι. Ανήκουν κυρίως στις ηλικίες 30-44 και 17-29 και κατά βάση είναι κοντά στη δεξιά ή και πουθενά.

 

H κυβέρνηση δεν ενδιαφέρεται να εξαφανίσει το κόμμα Κασιδιάρη επειδή διαθέτει περισσότερες δημοκρατικές ευαισθησίες από τους υπόλοιπους, άλλωστε στην πολιτική που ακολούθησε δεν απουσίασαν ‒το αντίθετο‒ ούτε ο άκρατος λαϊκισμός, που αποτελεί συστατικό χαρακτηριστικό της αποκρουστικής ιδεολογίας, ούτε η ακροδεξιά ατζέντα σε πολλές περιπτώσεις.

 

Η κυβέρνηση, από τον διακαή πόθο να αποκλείσει το κόμμα Κασιδιάρη από τις εκλογές, έχει δύο προσδοκίες. Η πρώτη είναι να κατευθυνθούν οι δυνάμει ψήφοι αυτού του κόμματος στη δική της πολιτική δεξαμενή ‒ θα είναι ιδιαίτερα χρήσιμοι ψήφοι στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία. Η δεύτερη, και μάλλον πιο βαρύνουσα, ερμηνεύεται βάσει του εκλογικού συστήματος που προβλέπει πως όσο λιγότερα κόμματα μπουν στη Βουλή τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες για κυβερνητική αυτοδυναμία στις δεύτερες εκλογές. Ο αποκλεισμός Κασιδιάρη εξυπηρετεί και τις δύο σκοπιμότητες.

 

Οι προθέσεις της κυβέρνησης θα ήταν ειλικρινείς αν δεν άφηνε ανενόχλητο τον Κασιδιάρη για δυο χρόνια να οργανώνει το κόμμα του μέσα από τις φυλακές και αν δεν υιοθετούσε πολλές πολιτικές πρακτικές που βρίσκονται κοντά σε όσα το κόμμα του εκφράζει. Στη δεύτερη περίπτωση ειδικά, οι ψηφοφόροι τέτοιων λογικών προτιμούν το γνήσιο, που τους εκφράζει συνολικά.

 

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

21η Απριλίου 1967, μια τόσο μακρινή απουσία

 

Τελικά τα τραγούδια και τα βιβλία μάς έσωσαν. Η χούντα πέρασε, ανέκδοτο για τους πολλούς, πληγή για τους λίγους.

 

γράφει ο Νικόλας Σεβαστάκης

 

ΑΡΓΑ ΤΟ ΠΡΩΙ ΤΗΣ 21ης Απριλίου του 1967, ένας χωροφύλακας επισκέφτηκε το σπίτι μας στο Καρλόβασι. Εγώ και τα αδέλφια μου παίζαμε στο πίσω χωράφι. Ο πατέρας μου είχε προλάβει να πάει στο κέντρο της πόλης και να καταστρέψει κάποια αρχεία, έχοντας μάθει τα νέα για τη δικτατορία.

 

Σκέφτομαι πως από εκείνη τη μέρα που εγώ δεν ήμουν ούτε τεσσάρων και ο γονείς μου, γεννημένοι κι οι δυο το 1925, σαραντάρηδες, απέχουμε πια 56 χρόνια. Όσο απείχαν οι νέοι που πρωτοάκουσαν ροκ εν ρολ το 1956 από τις κυρίες με τα κρινολίνα και τις άμαξες με άλογα του 1900, όσο απέχουν οι άνθρωποι των πρώτων προσωπικών υπολογιστών τη δεκαετία του '80 από τους νέους της δεκαετίας του '30.

 

Ο χρόνος είναι όμως μέγεθος υπαρξιακό και μυστήριο, όχι ακριβώς υπόθεση των χρονολογιών. Ιδίως ο χρόνος των οικογενειών που στάθηκαν, ελέω πολιτικής και Ιστορίας, στο μεταίχμιο των προσωπικών τους ιστοριών και των εθνικών, συλλογικών δραμάτων. Συνέβη απλά και με την ωμότητα των αιφνίδιων χτυπημάτων: η Ιστορία και η βία της «μάς έκλεψε» κάτι από την παιδική μας ηλικία. Ίσως γι’ αυτό δεν μπορέσαμε να απαλλαγούμε από τους θεούς και τους δαίμονες, από τα πάθη και τις μνήμες από δεύτερο και τρίτο χέρι. Δεν μπορέσαμε να γράψουμε κάτι διαφορετικό από τις πληγές μας.

 

Ο χρόνος είναι όμως μέγεθος υπαρξιακό και μυστήριο, όχι ακριβώς υπόθεση των χρονολογιών. Ιδίως ο χρόνος των οικογενειών που στάθηκαν, ελέω πολιτικής και Ιστορίας, στο μεταίχμιο των προσωπικών τους ιστοριών και των εθνικών, συλλογικών δραμάτων.

Ο πατέρας μου επέστρεψε από την εξορία την άνοιξη του 1971. Αυτά τα τέσσερα χρόνια ειδωθήκαμε δυο φορές σε επισκεπτήριο των οικογενειών στους εξόριστους. Πράγματα που μοιάζουν από μια άλλη Ελλάδα που μέχρι και το κλίμα της έχει αλλάξει. Οι χειμώνες εκείνοι κρατούσαν μήνες, ο ουρανός ήταν μολυβένιος, οι άνεμοι έφταναν συχνά τα δέκα ή και τα έντεκα μποφόρ. Άνθρωποι τυλιγμένοι σε γκρι παλτά, με γκρι παντελόνια, βάδιζαν κόντρα στον παγωμένο αέρα.

 

Η εικόνα του Κατράκη στις ταινίες του Αγγελόπουλου έλεγε αλήθεια: μια δική μας, οικεία αλήθεια. Έπειτα και το καλοκαίρι ήταν διαφορετικό, έντονο και συγχρόνως πιο επίσημο, πιο καλοντυμένο. Οι άνθρωποι είχαν τη ρουτίνα τους, πολλά πρόσωπα έμοιαζαν ευτυχισμένα σαν την μπριγιαντίνη των παλιών διαφημίσεων – θυμάμαι πως ένιωθες την κρυφή ζωή να βράζει γύρω σαν κάτι αόριστα ερωτικό.

 

 

Τελικά, μετά το 1974 συνειδητοποιήσαμε πως ασήμαντοι άνθρωποι μπορούσαν να σε βλάψουν, να σου κάνουν κακό. Θυμάμαι τους συνεργάτες ή οπαδούς της χούντας στο Καρλόβασι, στην πόλη μας. Άνθρωποι που μετά από λίγο καιρό μάς φέρονταν ευγενικά, με ωραία και καλά λόγια, τώρα πλέον θαυμαστές του πατέρα και της μάνας μου. Ένα είδος δημοκρατικής λήθης και ο χρόνος που άλλαζε πάλι τη διάταξη των πραγμάτων και την κλίμακα των πόνων.

 

Αυτοί είχαν χειροκροτήσει, εμείς βρίζαμε. Αυτοί οργάνωναν χοροεσπερίδες κι έκτοτε κι αυτή η λέξη έπεσε θύμα των άσχημων συνειρμών που γέννησε η εποχή.

 

Πενήντα έξι χρόνια μετά δεν θυμάμαι τις μέρες, αν είχε βροχές ή λιακάδες, το πώς πέρασαν ιδίως οι πρώτοι μήνες. Υπήρχε κάπου η αίσθηση πως είχαμε κάνει κάτι κακό (έτσι έλεγε το βλέμμα μερικών συμμαθητών) ή πως μας είχε αφαιρεθεί η κανονική ζωή για την οποία δεν είμασταν άξιοι. Έτσι ένιωσα κάποιες φορές εκείνο τον καιρό, περνώντας από το όνειρο στο παγωμένο νερό της πραγματικότητας, από τη λαχτάρα στη λύπη. Φάγαμε αρκετή λύπη κάποια χρόνια και σιωπές και καπνό στα δωμάτια. Όμως ο πατέρας έδειξε δύναμη και η μάνα μου στήριξε τη ζωή μας με τις αναλαμπές των νιάτων της, ώριμη και πικραμένη, κι όμως πάντα ανοιχτή στο καινούργιο.

 

Τελικά τα τραγούδια και τα βιβλία μάς έσωσαν. Η χούντα πέρασε, ανέκδοτο για τους πολλούς, πληγή για τους λίγους. Ήμασταν σε αυτούς τους τελευταίους.

 

Τώρα, στα πενήντα εννιά μου, γράφω για μια επέτειο, συνομιλώντας απλώς με τις αγαπημένες σκιές των νεκρών μου γονιών. Ακόμα ενηλικιώνομαι προσπαθώντας να καταλάβω το νόημα της εποχής τους και της δικής μας οφειλής.

EURACTIV: Επιστροφή κρατικών κονδυλίων για τις ελληνικές πυρκαγιές του 2007 ζητά η Κομισιόν

 

Την επιστροφή των παράνομων κονδυλίων που δόθηκαν σε μορφή κρατικής ενίσχυσης ως «χάρισμα» σε επιχειρήσεις που φέρονται να επλήγησαν από τις πυρκαγιές του 2007 ζητά από την ελληνική κυβέρνηση η Κομισιόν, καθώς δόθηκαν κατά παράβαση της απόφασης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του Δικαστηρίου της ΕΕ. Τα παραπάνω μεταδίδει με το EURACTIV που επικαλείται δηλώσεις εκπροσώπου της Κομισιόν.

 

«Μετά την απόφαση της Επιτροπής της 7ης Οκτωβρίου 2019, η Ελλάδα πρέπει να ανακτήσει την ασυμβίβαστη ενίσχυση, συν τους τόκους, που χορηγήθηκε στο πλαίσιο των πυρκαγιών του 2007»,  δήλωσε ο εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

 

Όπως αναφέρει το δημοσίευμα, η τότε κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή πήρε αποφάσεις στήριξης των επιχειρήσεων που επικαλέστηκαν ζημιές από τις πυρκαγιές. Αποφάσεις για τις οποίες δεν ρώτησε, ούτε καν ενημέρωσε την Κομισιόν.

 

 

 

Επτά χρόνια αργότερα, το 2014, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ξεκίνησε έρευνα για την υπόθεση ενίσχυσης ελληνικής εταιρείας γεωργικών προϊόντων μετά σχετική καταγγελία.

 

Το 2016, η Κομισιόν πήγε ένα βήμα παραπέρα στις έρευνές της, βάζοντας στο μικροσκόπιο όλες τις αγροδιατροφικές επιχειρήσεις που έλαβαν κρατικά κονδύλια μετά τις πυρκαγιές του 2007. Οι έρευνες ολοκληρώθηκαν τον Οκτώβριο του 2019, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι οι κρατικές ενισχύσεις του 2007 ήταν παράνομες και ασυμβίβαστες με τους κανόνες της εσωτερικής αγοράς της ΕΕ.

 

Τότε, γνωστοποιήθηκε στην τρέχουσα κυβέρνηση της ΝΔ ότι η χώρα μας είναι υποχρεωμένη να πάρει πίσω όλες τις χρηματικές ενισχύσεις που δόθηκαν το 2007 από τα κρατικά ταμεία, εντός τεσσάρων μηνών από την κοινοποίηση της απόφασης της Κομισιόν.

 

Όμως, η κυβέρνηση Μητσοτάκη φαίνεται να μην πτοήθηκε, σύμφωνα με το EURACTIV, και αντί να συμμορφωθεί, ο υπουργός Οικονομικών, Χρήστος Σταϊκούρας, ανακοίνωσε ότι όλες οι επωφελούμενες από τις κρατικές ενισχύσεις εταιρείες «απαλλάσσονται πλέον από την υποχρέωση να επιστρέψουν στο ελληνικό Δημόσιο, και μάλιστα με τόκους, τις ενισχύσεις που έλαβαν πριν από πολλά χρόνια».

 

Αρκετές πηγές στην Αθήνα δήλωσαν στο EURACTIV ότι το πολιτικό κόστος της απαίτησης επιστροφής των χρημάτων θα ήταν τεράστιο για την κυβέρνηση.

 

«Ωστόσο, μια τέτοια κίνηση έρχεται σε αντίθεση με το φιλοευρωπαϊκό και μεταρρυθμιστικό αφήγημα που τόνιζε το κυβερνών κόμμα της Νέας Δημοκρατίας πριν αναλάβει την εξουσία τον Ιούλιο του 2019», επισημαίνει το μέσο ενημέρωσης.

 

Ο εκπρόσωπος της ΕΕ σχολίασε ότι μόλις ληφθεί απόφαση ανάκτησης, «τα κράτη μέλη πρέπει να εφαρμόσουν και να διασφαλίσουν την πλήρη ανάκτηση των παράνομων και ασυμβίβαστων ενισχύσεων, σύμφωνα με την εθνική τους νομοθεσία και τις διαδικασίες».

 

«Η Επιτροπή βρίσκεται σε επαφή με τις ελληνικές αρχές για την εφαρμογή της απόφασης ανάκτησης της Επιτροπής. Δεν μπορούμε να σχολιάσουμε το περιεχόμενο αυτών των επαφών», πρόσθεσε στο EURACTIV ο αξιωματούχος της ΕΕ.

 

Μάλιστα, η κυβέρνηση της ΝΔ προσέφυγε δικαστικά κατά της απόφασης της Κομισιόν ζητώντας την ακύρωσή της, ώστε να μην υποχρεωθεί να συμμορφωθεί.

 

Όμως, η προσφυγή δεν έγινε δεκτή. Στις 19 Οκτωβρίου 2022, το Γενικό Δικαστήριο την απέρριψε, μεταξύ άλλων, με την αιτιολογία ότι δεν πληρούνται οι δύο προϋποθέσεις του άρθρου 107 παράγραφος 2 στοιχείο β) της ΣΛΕΕ, δηλαδή αφενός η αιτιώδης συνάφεια μεταξύ της ζημίας και των πυρκαγιών και αφετέρου ο υπολογισμός της ζημίας για την αποφυγή υπεραντιστάθμισης.

 

Η υπόθεση βρίσκεται τώρα ενώπιον του Δικαστηρίου, μετά από περαιτέρω προσφυγή που άσκησε η Ελλάδα.  

πηγή

 

Παραιτήθηκε ο γιατρός της Σίφνου Θανάσης Κοντάρης – Επιστολή-κόλαφος στον Πλεύρη για την τραγική κατάσταση του ΕΣΥ..

 

Την τραγική κατάσταση που επικρατεί στη δημόσια Υγεία και στο Πολυδύναμο Περιφερειακό Ιατρείο Σερίφου περιγράφει σε επιστολή του προς τον υπουργό Υγείας Θ. Πλεύρη ο γενικός οικογενειακός γιατρός και επιμελητής Α’ στο Πολυδύναμο Περιφερειακό Ιατρείο Σερίφου ιατρός Αθανάσιος Κοντάρης υποβάλλοντας ταυτόχρονα τη παραίτηση του από το ΕΣΥ.

 

Ολόκληρη η επιστολή – ανάρτηση:

 

«TΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ

 

Παραθέτω το υπόμνημα – συνοδευτικό της παραίτησης μου από το ΕΣΥ – που παράλαβε ο Υπουργός Υγείας.

 

Ευχαριστώ όλους όσους βρέθηκαν δίπλα μου σε αυτό το ταξίδι!

 

Εις το επανιδείν.

 

«Αξιότιμε κύριε υπουργέ, θα ήθελα να σας ενημερώσω για τα εξής:

 

– Επέστρεψα από την Σουηδία το 2018 με σκοπό να υπηρετήσω το Ε.Σ.Υ, κάτι που έκανα με αγάπη, αφοσίωση και θυσίες μέχρι και σήμερα.

 

– Οι κάτοικοι της Σερίφου αλλά και άλλων μικρών νησιών αντιμετωπίζονται ως πολίτες τρίτης κατηγορίας.

 

– Οι υπηρεσίες υγείας που παρέχονται από το ΠΠΙ ΣΕΡΙΦΟΥ είναι επισφαλείς για τους κατοίκους αλλά και τους επισκέπτες του νησίου, ιδιαίτερα τους θερινούς μήνες. Οι λόγοι είναι ο φόρτος εργασίας, η αυξημένη επισκεψιμότητα στο νησί καθώς και η υποστελέχωση.

 

– Είμαι διορισμένος ως ΓΕΝΙΚΟΣ/ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟΣ ΙΑΤΡΟΣ, 4.5 χρόνια επιμελητής Β΄και 3 μήνες επιμελητής Α’ και δεν κατάφερα πότε να οργανώσω την ΠΦΥ. Αιτία οι προαναφερόμενοι λόγοι καθώς και το γεγονός πως εκτελώ χρέη επειγοντολόγου και όχι ΓΕΝΙΚΟΥ/ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟΥ ΙΑΤΡΟΥ.

 

– Ορίστηκα ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ ΙΑΤΡΟΣ δίχως να ερωτηθώ για αυτό. Κάτι που αδυνατώ να υπηρετήσω, ιδιαίτερα τους θερινούς μήνες. Το γεγονός αυτό όχι μόνο προκάλεσε σύγχυση στους κατοίκους του νησιού αλλά και προσέθεσε επιπλέον δυσκολία στο ήδη δύσκολο έργο μου.

 

– Ύστερα από εμπειρία 10 ετών στο εθνικό σύστημα υγείας της Σουηδίας οφείλω να σας ενημερώσω πως οι προσπάθειες – από όλες τις κυβερνήσεις – για την οργάνωση της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας είναι αποτυχημένες από την γέννηση τους.

 

– Το Υπουργείο Υγείας δεν έλαβε ποτέ σοβαρά υπόψη του, τη νησιωτικότητα και την σημαντικότητα των Κυκλάδων σε καμία νομοθεσία και σε καμία προκήρυξη. Στην τελευταία προκήρυξη, τον Αύγουστο του 2022, οι περισσότερες θέσεις ιατρών που αφορούσαν τις Κυκλάδες έμειναν αζήτητες.

 

– Η υποστελέχωση σε συνδυασμό με την πανδημία καθώς και την όλο αυξανόμενη ζήτηση υπηρεσιών υγείας έχει εξουθενώσει ψυχικά και σωματικά ιατρούς, νοσηλευτές και όσους εργάζονται στον χώρο της υγείας.

 

– Ενώ υπάρχει σαφής και αποδεδειγμένη αύξηση της επισκεψιμότητας στο νησί της Σερίφου τα τελευταία 4 χρόνια (τα στοιχεία είναι στη διάθεσή σας), και κατά συνέπεια αυξημένη ζήτηση υπηρεσιών υγείας, δεν υπήρξε αντίστοιχη ανταπόκριση στην αύξηση του προσωπικού του ΠΠΙ ΣΕΡΙΦΟΥ, παρά τις εκκλήσεις μου.

 

– Η διαμονή σε ένα τόσο μικρό νησί των Κυκλάδων αποτελεί τεράστια πρόκληση για έναν ιατρό. Εκτός από τις αντικειμενικές δυσκολίες και τις δυσκολίες στην λήψη ιατρικών αποφάσεων (καιρός, δρομολόγια), περιλαμβάνει κοινωνική απομόνωση, ερημοποίηση, ακρίβεια, δυσκολία μετακίνησης και επιστημονικό αποκλεισμό.

 

– Ζω με την οικογένειά μου και εργάζομαι σε ένα μικρό νησί που δεν διαθέτει: πρόγραμμα «Βοήθεια στο Σπίτι», κοινοτική νοσηλεύτρια, ιδιώτη ιατρό, παιδίατρο, (στοιχεία που θα μπορούσαν να αποσυμφορήσουν τη λειτουργεία του ΠΠΙ ΣΕΡΙΦΟΥ) και παιδικό σταθμό.

 

– Ο Δήμος Σερίφου αδυνατεί, λόγω νομοθεσίας, να παρέχει κάποιο κίνητρο στο μοναδικό ειδικευμένο ιατρό. Το ίδιο και η Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου η οποία χορηγεί επίδομα μονάχα σε αγροτικούς και επικουρικούς ιατρούς.

 

– Τους θερινούς μήνες εργαζόμαστε υπερωριακά, παράνομα και με εξουθενωτικά ωράρια, σε τετοίο σημείο που είμαστε επικίνδυνοι για την ασφάλεια των ασθενών, ενώ η πληρωμή μας, αφορά κυρίως (μας αποζημιώνονται) 7 εφημερίες.

 

– Δεν υπάρχει κανένα κοινωνικό, οικονομικό και επιστημονικό κίνητρο για ιατρούς-επιστήμονες που θέλουν να εργαστούν σε δυσπρόσιτες και προβληματικές περιοχές όπως οι Κυκλάδες.

 

– Μιλώντας για brain drain, το Ε.Σ.Υ. επ’ ουδενί δεν αποτελέι πόλο έλξης των Ελλήνων ιατρών που έφυγαν για το εξωτερικό.

 

– Όσο και να προσπαθήσαμε να βρούμε λύση με την προϊσταμένη αρχή μου, 2η ΔΥΠΕ, η υπάρχουσα νομοθεσία μας οδηγεί σε αδιέξοδο.

 

Για όλα τα παραπάνω, αλλά και για άλλα τόσα, σας ενημερώνω πως κατέθεσα αίτηση παραίτησής μου, από τη θέση του ΓΕΝΙΚΟΥ/ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟΥ ΙΑΤΡΟΥ επιμ. Α΄ του ΠΠΙ ΣΕΡΙΦΟΥ.

 

Με εκτίμηση,

 

Αθανάσιος Κοντάρης»

πηγή

Αλέξης Γεωργούλης: Παρέμβαση από την Αρχή Προστασίας Δεδομένων για τη διαρροή του ονόματος της καταγγέλλουσας στην υπόθεση

 

Τι αναφέρει η ανακοίνωση της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα.

Την παρέμβαση της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα προκάλεσε η δημοσιοποίηση του ονόματος και φωτογραφιών υπαλλήλου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής η οποία έχει προχωρήσει σε καταγγελία αξιόποινων πράξεων σε βάρος ευρωβουλευτή.

 

Η Αρχή θα εξετάσει τυχόν παραβίαση της νομοθεσίας και καλεί πρωτίστως τα Μέσα Ενημέρωσης να λάβουν όλα τα αναγκαία μέτρα για την προστασία των προσωπικών δεδομένων.

 

 

Ολόκληρη η παρέμβαση της Αρχής έχει ως εξής:

Με αφορμή τη συνεχή δημοσιοποίηση, από τις 17 Απριλίου 2023, σε ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης του ονόματος, φωτογραφιών καθώς και άλλων προσωπικών δεδομένων υπαλλήλου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η οποία είχε προβεί ενώπιον των αρμόδιων βελγικών αρχών σε καταγγελία για φερόμενη σε βάρος της τέλεση αξιόποινων πράξεων από ευρωβουλευτή, η Αρχή Προστασίας Δεδομένων, στο πλαίσιο άσκησης των αρμοδιοτήτων της αποφάσισε, κατόπιν και της υποβολής σχετικής καταγγελίας, να κινήσει τη διαδικασία εξέτασης τυχόν παραβίασης της νομοθεσίας για την προστασία των προσωπικών δεδομένων καθώς και της έκδοσης προσωρινών διαταγών περιορισμού της επεξεργασίας.

 

 

Επιφυλασσόμενη να εξετάσει τη σχετική καταγγελία και συνολικά τα ζητήματα που ανακύπτουν, η Αρχή καλεί πρωτίστως τα μέσα ενημέρωσης που έχουν ήδη δημοσιοποιήσει τα σχετικά προσωπικά δεδομένα να προβούν άμεσα σε επανεξέταση της νομιμότητάς των εν λόγω επεξεργασιών, σύμφωνα προς τις απαιτήσεις της νομοθεσίας για την προστασία των προσωπικών δεδομένων, και να λάβουν οίκοθεν τα αναγκαία μέτρα ελέγχοντας κατά πόσον παρίσταται αναγκαία η δημοσιοποίηση των προσωπικών δεδομένων της καταγγέλλουσας ως φερομένου θύματος αξιόποινης πράξης για την άσκηση του δικαιώματος ελευθερίας της έκφρασης και του δικαιώματος στην πληροφόρηση και ενημέρωση.

πηγή

Οι διάσημοι στην πολιτική

 

Οι επιλογές υποψηφίων από τις πολιτικές ηγεσίες παρασύρουν τους ψηφοφόρους σε αποφάσεις στις οποίες υπερτερεί η σκοπιμότητα.

 

Η συγκέντρωση ψήφων είναι αυτοσκοπός. Οι ψήφοι δεν εχουν χρώμα και παραλλαγές, απλά είναι χρήσιμες.

γράφει ο Γιάννης Παντελάκης

 

ΣΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ ΤΟΥ 2019 ο ομότιμος καθηγητής Ψυχιατρικής στο ΕΚΠΑ και σημαντικός επιστήμονας με διεθνείς διακρίσεις στον χώρο του, Δημήτρης Πλουμπίδης, ήταν υποψήφιος με τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ. Πήρε 63.748 σταυρούς, ερχόμενος στην όγδοη θέση της λίστας των αναπληρωματικών, και βρέθηκε οριακά επάνω από τη Ραλλία Χρηστίδου, γνωστή τραγουδίστρια προερχόμενη από το «Fame Story». Τους χώρισαν μόλις 1.300 περίπου ψήφοι.

 

Αν ο Πλουμπίδης δεν ήταν γιος του Νίκου Πλουμπίδη, ενός συμβολικού προσώπου με μια δραματική και γνωστή ιστορία στον χώρο της αριστεράς, θα ήταν αρκετά πιο χαμηλά στη λίστα των αναπληρωματικών. Η εξαιρετική επιστημονική του διαδρομή και η αντίστοιχη πολιτική του συγκρότηση δεν αποτελούσαν για τους ψηφοφόρους κριτήρια ικανά ώστε να τον τοποθετήσουν σε μια εκλόγιμη θέση.

 

Για την πλειονότητα των ψηφοφόρων αυτές οι ιδιότητες του Δημήτρη Πλουμπίδη είναι αδιάφορες ή και άγνωστες. Προτιμούν πρόσωπα όπως τον Αλέξη Γεωργούλη, που εκλέχθηκε με άνεση στην ευρωβουλή, συγκεντρώνοντας 140.404 σταυρούς. Υπερδιπλάσιους από τον Πλουμπίδη. Τον Γεωργούλη τον γνώριζαν από το θέατρο και την τηλεόραση, κυρίως ως «εραστή δυτικών προαστίων».

 

Η συντριπτική πλειονότητα των ψηφοφόρων, όχι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όλων ανεξαιρέτως των κομμάτων, προτιμά πρόσωπα γνωστά και προβεβλημένα, ηθοποιούς, ποδοσφαιριστές, τραγουδιστές και γενικά τηλεπερσόνες, αντί για ανθρώπους ικανούς στον χώρο τους.

Η συντριπτική πλειονότητα των ψηφοφόρων, όχι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όλων ανεξαιρέτως των κομμάτων, προτιμά πρόσωπα γνωστά και προβεβλημένα, ηθοποιούς, ποδοσφαιριστές, τραγουδιστές και γενικά τηλεπερσόνες, αντί για ανθρώπους ικανούς στον χώρο τους, με συγκρότηση, που δίνουν βάρος στην αξιοπρέπεια και τη συνέπεια αγώνων και υποτιμούν τη δημοσιότητα.

 

Υπάρχουν και άλλα παραδείγματα από εκείνο το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ των ευρωεκλογών του 2019, που δείχνουν κάτι επιπλέον. Ότι η πλειονότητα των ψηφοφόρων προτιμά ένα πρόσωπο-επαγγελματία της πολιτικής που κάνει καριέρα στην ευρωβουλή και με τα πολλά χρήματα που συγκεντρώνει αγοράζει σωρηδόν και με συνέπεια διαμερίσματα στην Αθήνα ή ένα πρόσωπο από τον χώρο της δημοσιογραφίας που δεν διακρίνεται για την πολιτική του συνέπεια ή δεν έχει και τις καλύτερες περγαμηνές στον επαγγελματικό του χώρο, γνωστό όμως και αυτό από την τηλεόραση, από ένα πρόσωπο με μεγάλη προσφορά σε ανθρωπιστικές οργανώσεις σε όλο τον κόσμο και μια σημαντική καριέρα στον χώρο της ιατρικής, που δεν εκλέχθηκε τότε (Μουζάλας). Στα ίδια ψηφοδέλτια ήταν όλοι αυτοί.

 

 

Τα παραδείγματα είναι ενδεικτικά, υπάρχουν άλλωστε δεκάδες σε όλα τα κόμματα και θα χρειαζόταν να γραφτούν εκατοντάδες λέξεις γι’ αυτά. Εύκολα θα θυμηθούμε την περίπτωση του άλλοτε ποδοσφαιριστή Θεόδωρου Ζαγοράκη, που εκλέχθηκε με τη Νέα Δημοκρατία με βασικό και μοναδικό του πολιτικό φορτίο τη δράση του στα γήπεδα και την παρεπόμενη δημοφιλία και που μια φορά καταψήφισε στο Ευρωκοινοβούλιο από παραδρομή (!) έκθεση για τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα. Έκανε λάθος, είπε.

 

Δεν είναι αυτό το ζητούμενο όμως. Αλλά η διάθεση των πολιτικών ηγεσιών να επιλέγουν πρόσωπα με αποκλειστικό κριτήριο να φέρουν ψήφους, ανεξάρτητα με το ποια είναι τα πρόσωπα αυτά που τις φέρνουν. Δεν τους ενδιαφέρει αν αυτοί που βάζουν στα ψηφοδέλτιά τους αλλοιώνουν ή διαστρεβλώνουν τα όποια πολιτικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά των κομμάτων τους, δεν τους απασχολεί ότι απαξιώνεται ακόμα περισσότερο η πολιτική και μετατρέπεται σε ένα πεδίο ανταγωνισμού διάσημων και προβεβλημένων. Η συγκέντρωση ψήφων είναι αυτοσκοπός. Οι ψήφοι δεν εχουν χρώμα και παραλλαγές, απλά είναι χρήσιμες.

 

Τα πρόσωπα αυτά εκλέγονται από τον κόσμο, αυτό είναι το βασικό επιχείρημα όσων υπερασπίζονται αυτές τις καιροσκοπικές επιλογές, μεταθέτοντας την ευθύνη στους ψηφοφόρους και ανασύροντας τη λογική της «ατομικής ευθύνης». Όσοι ψηφίζουν σίγουρα δεν είναι αμέτοχοι σε αυτό.

 

Όμως, υποτίθεται ότι οι πολιτικές ηγεσίες εκπροσωπούν ιδεολογίες, αρχές, συλλογικές αξίες με συγκεκριμένο πολιτικό φορτίο. Με τις αποφάσεις αυτές παρασύρουν την κοινωνία σε επιλογές στις οποίες υπερτερεί η σκοπιμότητα αντί για οτιδήποτε άλλο. Και αν για τα συντηρητικά κόμματα οι σχετικές επιλογές δεν απέχουν από τις όποιες ιδεολογικές αναφορές αυτά έχουν, για την αριστερά δεν (θα έπρεπε να) συμβαίνει το ίδιο. Αυτό που τη διακρίνει από τους «απέναντι» είναι η ιδεολογική και πολιτική επιρροή, η υπεροχή ενός ιδεολογικού φορτίου αντικειμενικά πιο σημαντικού, το πρόταγμα της αλήθειας όσων συμβαίνουν.

 

Όμως, αν αυτή η αριστερά «βάλθηκε να διαγράψει καθετί αριστερό», για να θυμηθούμε και τον Ντιντιέ Εριμπόν, και προσπαθεί να μοιάσει τόσο πολύ με τους άλλους, η ίδια θα είναι χαμένη από αυτή την ιστορία. Αυτό συμβαίνει με τη βασικότερη ελληνική εκδοχή της. Οι «Αντώναροι», για παράδειγμα, που σηματοδοτούν συγκεκριμένες πορείες, δεν βλάπτουν μόνο το κόμμα που τους υιοθετεί, αλλά δυσφημούν μια ολόκληρη ιδεολογία…

 

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Είχε ανάγκη να βιάσει ο ωραίος, πλούσιος και διάσημος Γεωργούλης;

 

γράφει ο Βασίλης Σ. Κανέλλης

 

Αντιλήψεις - ντροπή για τον σύγχρονο πολιτισμό. Εμφανίζουν τις γυναίκες ως αρπακτικά που «πάνε» με τον ωραίο και θέλουν να τον «τυλίξουν»

«Δικηγορίνα, ανύπαντρη, σε ηλικία γάμου, στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, αυτό και να κάνει τζιζ , για μένα ως γυναίκα, άχρωμη, άοσμη, συνηθισμένη ,σε σχέση με τις κούκλες του κινηματογράφου, βιάστηκε μέσα σε σχέση; Η δικαιοσύνη ξέρει. Πολλά πολιτικά παιχνίδια

 

«Να πέσει θύμα βιασμού ο Γεωργούλης από γυναίκα ναι το αντίθετο όχι!!! Το 90% των γυναικών να ρωτούσε κανείς «θες να πας με τον Γεωργούλη» θα σου έλεγε ναι. Πέντε ζεν πρεμιε έχουμε στην Ελλάδα Γεωργούλη, Γκλέτσο, Παπακαλιάτη; Να υπάρχει και κοινός νους. Μέτρο. Νισάφι πια. Ο χαρωπός Αλέξης που πήδαγε από την χαρά του έξω από το Ευρωκοινοβούλιο ως παιδί Μίστερ Τζέκιλ και Χάιντ, κακοποιητής; Μια δικηγόρος, υψηλά ιστάμενη στο ΠΑΣΟΚ, πριν τις εκλογές και ενώ είχε σχέση με τον Γεωργούλη σκάει αυτή την είδηση; Ο λόγος της εναντίον του δικού του. Εμένα πιο πολύ μου φαίνεται σαν μια ιστορία που δεν είχε χαπυ έντ , ότι δεν της έβαλε την κουλούρα, δεν έκαναν παιδί, αυτός πολιτικός, αυτή πολιτικός, λεφτά, δόξα και προτίμησε να είναι ελεύθερος η μια άλλη σχέση και εκείνη τα πήρε στο κρανίο».

 

Δεν θα κρίνω τον άνθρωπο που έγραψε τα παραπάνω, είναι και γυναίκα μάλιστα. Η ζωή κρίνει τους ανθρώπους, εκτός της Δικαιοσύνης.

 

Αλλά θα κρίνω το ύφος, τις σκληρές, πατριαρχικές αντιλήψεις που υπάρχουν στην κοινωνία μας και που τις ενστερνίζονται – δυστυχώς- και γυναίκες. Και που αυτές οι αντιλήψεις είναι που δημιουργούν κακοποιητικά περιβάλλοντα και οδηγούν σε εγκλήματα.

 

Αντίληψη πρώτη: Ο Γεωργούλης είναι ωραίος, ζεν πρεμιέ… άρα μπορεί να «πάει» με όποια θέλει.

 

Συγκλονιστικό. Αφού κάποιος είναι ωραίος, διάσημος, ηθοποιός, έχει τη δυνατότητα να ικανοποιήσει τα συναισθηματικά ή σεξουαλικά του ένστικτα με όποια γουστάρει. Και ξέρετε γιατί; Γιατί «το 90% των γυναικών στην Ελλάδα αν τις ρωτούσες αν θέλουν να πάνε με τον Γεωργούλη θα έλεγαν ναι». Και πιο πιθανό είναι να πέσει θύμα βιασμού ο Γεωργούλης επειδή είναι ωραίος, παρά να είναι αυτός θύτης, κάτι που θα κρίνουν οι αρχές.

 

Αν αυτό δεν είναι ντροπή για τον σύγχρονο κόσμο μας και για τον πολιτισμό μας, τότε τι να πούμε. Αν αυτό δεν είναι ακραίος σεξισμός και υποβιβασμός των γυναικών που «πάνε» με τους ζεν πρεμιέ, τότε οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους.

 

Αντίληψη δεύτερη: Δικηγορίνα, ανύπαντρη, σε ηλικία γάμου που είναι και άχρωμη, άοσμη, συνηθισμένη σε σύγκριση με τις… κούκλες του κινηματογράφου.

 

Από πού να το πιάσεις και τι να αφήσεις. Αυτή… η ανύπαντρη που θέλει γάμο και προσπάθησε να «τυλίξει» τον ωραίο και διάσημο Γεωργούλη. Και όχι μόνον αυτό, αλλά και σε σχέση με τις κούκλες που συναναστρέφεται (και συνουσιάζεται) ο ηθοποιός τι είναι αυτή; Μια άχρωμη και άοσμη.

 

Ούτε στο τελευταίο χωριό της Ελλάδας τέτοιες αντιλήψεις. Για τις γυναίκες που φτάνουν σε κάποια ηλικία και θέλουν να παντρευτούν, για τους άντρες που αντιστέκονται στις πιέσεις των γυναικών για γάμο και τελικά για την… εκδίκηση επειδή δεν έβαλε στεφάνι στα κακόμοιρα τα θηλυκά.

 

Αντίληψη τρίτη: Δικηγορίνα, υψηλά ιστάμενη στο ΠΑΣΟΚ, πριν τις εκλογές σκάει αυτή η είδηση. Αρα παίζονται πολιτικά παιχνίδια.

 

Ασχετο αν αυτό το κορίτσι κατήγγειλε πριν από τρία χρόνια τον βιαστή της (όπως η ίδια υποστηρίζει). Ασχετο αν μάζεψε τα κομμάτια της, έκανε ιατρικές εξετάσεις, έχει όλα τα στοιχεία από το 2020 και η είδηση δεν βγήκε από την ίδια αλλά από το Ευρωκοινοβούλιο.

 

Για κάποιους είναι «στημένη» δουλειά για να ζημιωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ ή ακόμη και για να παραιτηθεί ο κολοσσός της πολιτικής Αλέξης Γεωργούλης.

 

Δηλαδή δεν περνά στο μυαλό κάποιων ότι δεν μπορεί να είναι όλα πολιτικά παιχνίδια. Ότι δεν μπορεί να έχουμε συνωμοσίες για το παραμικρό. Ότι ναι, υπάρχουν και βιασθείσες, υπάρχουν και βιαστές και η Δικαιοσύνη πρέπει να ερευνήσει.

 

Αντίληψη τέταρτη. Η εκδίκηση που λέγαμε. Επειδή δεν της έβαλε την κουλούρα τον κατήγγειλε για βιασμό. Επειδή δεν είχε χάπι εντ η σχέση με έναν πλούσιο, ωραίο, διάσημο που ήθελε να είναι ελεύθερος κι όχι παντρεμένος, τα… πήρε στο κρανίο.

 

Πραγματικά ό,τι και να πει κανείς χάνει τα λόγια του μπροστά σε τέτοιες οπισθοδρομικές αντιλήψεις που εξευτελίζουν γυναίκες. Από τις πιο απλές, καθημερινές γυναίκες μέχρι τις πιο πετυχημένες.

 

Εμφανίζεται η γυναίκα ως αρπακτικό, που το μόνο που θέλει είναι να παντρευτεί έναν πλούσιο, δημοφιλή και ωραίο. Που αν δεν πετύχει το σκοπό της… ρίχνει και μια καταγγελία για βιασμό για να τον εκδικηθεί αυτόν τον ωραίο και χαρωπό ηθοποιό που είναι πάντοτε καλό παιδί.

 

Κι αυτή η γυναίκα – αρπακτικό, έχει πολιτικές βλέψεις φυσικά, μπορεί να θέλει να γίνει και γνωστή επειδή είναι… άσημη, και μπορεί να της είπαν από το κόμμα «σκίσε τώρα τον Αλέξη (Γεωργούλη) για να καταστρέψουμε τον άλλον Αλέξη (Τσίπρα) και να κάνουμε και συμμαχία με τη ΝΔ».

 

Τραγικά πράγματα που λέγονται από ανθρώπους που ζουν ανάμεσά μας.

 

Εκατοντάδες λεκτικοί κακοποιητές που βγάζουν όλο το μίσος τους μέσα από τα social media. Και που δεν αντιλαμβάνονται πόσο κακό κάνουν σε μια διαρκή προσπάθεια που γίνεται ώστε αυτός ο κόσμος να γίνει καλύτερος. Κυρίως για τις γυναίκες.

 

Ασφαλώς και οι αρμόδιες αρχές θα κρίνουν τι έγινε τελικά στην υπόθεση του Αλέξη Γεωργούλη. Δυστυχώς, όμως, δεν υπάρχουν αρχές που να σταματήσουν τέτοιες αντιλήψεις.

 

Οχι το δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου. Αλλά το δικαίωμα του να λέω ό,τι γουστάρω και να γράφω ό,τι θέλω αδιαφορώντας για το κακό που κάνω. Κυρίως στα ανθρώπινα δικαιώματα.