Τετάρτη 30 Ιουλίου 2014

Οι πόρτες των φτωχών

Ας υποθέσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ γίνεται επιτέλους κυβέρνηση, ότι ανακάμπτει η οικοδομική δραστηριότητα, αφού προηγουμένως κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά έχουν χάσει το σπίτι τους, και ότι αποφασίζει κατά προτεραιότητα να κατεβάσει νόμο στη βουλή, σύμφωνα με τον οποίο οποιαδήποτε νέα πολυκατοικία ή συγκρότημα κατοικιών που θα κατασκευάζονται θα πρέπει οπωσδήποτε να περιλαμβάνουν ένα συγκεκριμένο ποσοστό διαμερισμάτων με χαμηλό ενοίκιο, έτσι ώστε οι νεόπτωχοι να μπορούν να βάλουν ένα κεραμίδι στο κεφάλι τους σε οποια συνοικία της πόλης θελήσουν και να μην δημιουργούνται καστροπολιτείες τύπου Εκάλης, Παλαιού Ψυχικού ή Λατινικής Αμερικής με ηλεκτροφόρα σύρματα, τάφρους και περίτεχνα οχυροματικά έργα.

Μια τέτοια απόφαση θα ξεσήκωνε αναμφίβολα θύελλα αντιδράσεων όχι μόνο στα κανάλια, αλλά και στην ίδια την ελληνική κοινωνία, η οποία θα διέβλεπε στην πρόταση αυτή την αναβίωση του λενινο-σταλινο-μπολσεβίκικου φαντάσματος, έτοιμο με το κονσερβοκούτι στο χέρι ν' απειλήσει τις ελευθερίες και τις περιουσίες των κατά τ' άλλα ανελεύθερων και λεηλατημένων νοικοκυραίων. Διότι τι αξία θα έχει πλέον το ιδιόκτητο διαμέρισμα του κυρίου τάδε, που το χρυσοπλήρωσε, αν αναγκάζεται, λόγω της κομμουνιστογεννούς νοοτροπίας της νέας κυβέρνησης, να συγκατοικεί στο ίδιο οίκημα με κάποιον κύριο δείνα, πρώην τρόφιμο Μπουρναζίου, ή ακόμα χειρότερα Περάματος; Θα μπορεί ν' αντέξει το συγχρωτισμό, το μοίρασμα του ασανσέρ, τις έντονες μυρωδιές της κατσαρόλας, τις φωνασκίες και τα καψουροτράγουδα αυτών των κοινωνικώς δευτεροκλασάτων; Εδώ ολόκληρη Μύκονος σφραγίστηκε, ώστε κανείς επισκέπτης να μην μπορεί να διαβεί τη μπούκα του καραβιού χωρίς ενδελεχή έλεγχο του εκκαθαριστικού της εφορίας. Δεν τα σηκώνει αυτά η ελληνική κοινωνία. Θέλει μεταρρυθμίσεις, θέλει εκσυγχρονισμό, θέλει να γίνει Ευρώπη, θέλει θεσμούς και νόμους που να σέβονται και να διαφυλάσσουν την περιουσία και των μόχθο των πολιτών.

Κι όχι σαν κάτι χώρες, όπως η κομμουνιστική Μεγάλη Βρετανία για παράδειγμα, που για να πάρει μια κατασκευαστική εταιρία άδεια ανοικοδόμησης θα πρέπει πρώτα να δεσμευτεί ότι ένα ποσοστό των κατοικιών ή των διαμερισμάτων θα διατίθενται με προσιτά νοίκια σε κατηγορίες αναξιοπαθούντων. Για το λόγο αυτό και για ν΄αντιμετωπιστεί η οικιστική κρίση, υπάρχουν οι Housing Associations, (Οικιστικές Ενώσεις), ως προμηθευτές κοινωνικής κατοικίας, κατά κανόνα μη κερδοσκοπικές και επιδοτούμενες από το κράτος, οι οποίες διαχειρίζονται μεγάλο αριθμό διαμερισμάτων νοικιάζοντάς τα με χαμηλό νοίκι κατά προτεραιότητα σε δικαιούχους, όπως αυτοί έχουν καταγραφεί στα κατά τόπους δημοτικά συμβούλια.

Το συγκεκριμένο μοντέλο, το οποίο είχε προωθήσει ο Ken Livingstone,δήμαρχος του Λονδίνου μέχρι το 2008, και το οποίο υιοθετήθηκε τόσο στη Σκοτία, όσο και στην Ουαλλία, είχε σαν σκοπό την ανάμιξη των διάφορων κοινωνικών τάξεων για την αποφυγή δημιουργίας γκέτο εργατικών κατοικιών και υποβαθμισμένων προαστίων. 
 
Το μέτρο συνεχίζει να εφαρμόζεται, αλλά από την “πίσω πόρτα”, κι αυτό κυριολεκτικά, αλλάζοντας δηλαδή είσοδο. Με μεγάλη έκπληξη δημοσιογράφοι του βρετανικού Guardian ανακάλυψαν ότι οι ποσοστώσεις διατηρούνται, αν και με διάφορα τερτίπια (λέγε μίζες), αρκετά κουτσουρεμένες, εν τούτοις οι δευτεροκλασάτοι ένοικοι, εν είδη απαρτχάιντ, αποκτούν πρόσβαση στα διαμερίσματά τους όχι από την κύρια χλιδάτη είσοδο με το φροντισμένο lobby, τον θυρωρό και τα τοιαύτα που προορίζονται για τους ιδιοκτήτες, αλλά από την πόρτα υπηρεσίας, αναγκασμένοι να χρησιμοποιούν διαφορετικό ασανσέρ, αλλά και διαφορετικούς κάδους σκουπιδιών, γραμματοθυρίδες και αποθηκευτικούς χώρους. Τουτέστιν, οι πολυκατοικίες σχεδιάζονται έτσι ώστε οι μεν να μην έρχονται ούτε σε οπτική επαφή με τους δε, πόσο μάλλον σε φυσική. 
 
Η επινοητικότητα των κατασκευαστών μάς δείχνει πώς ένα κατά τα άλλα σοσιαλιστικό μέτρο μπορεί να μεταρρυθμιστεί και να επιβιώσει στο σύγχρονο νεο-φιλελύθερο περιβάλλον,-μπορεί δε κάλλιστα να επεκταθεί και στα μέσα μαζικής μεταφοράς σε πείσμα της Ρόζας Παρκς-, αλλά και να καθησυχάσει τους εγχώριους ανησυχούντες για τα μελλοντικά σοσιαλιστικά πειράματα του ΣΥΡΙΖΑ.



http://e-cynical.blogspot.gr/




 

Της αξιολόγησης το κάγκελο!

Την άποψή μας για τη νεοφιλελεύθερη εμμονή της μέτρησης, αξιολόγησης και κατάταξης των πάντων, όσων μπορούν και όσων αντικειμενικά δεν μπορούν να καταταχθούν σε αμερόληπτες ιεραρχικές δομές, την έχουμε  εκφράσει πολλάκις και δεν θα την επαναλάβουμε.

Επί του παρόντος όμως, μιας και η επικείμενη εξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων βρίσκεται ήδη στο προσκήνιο ας δούμε από πιο κοντά περί τίνος πρόκειται. Τι γνωρίζουμε όμως; Ελάχιστα, όχι γιατί μάς το κρύβουν, αλλά γιατί δεν υπάρχει και τίποτε συγκεκριμένο να γνωρίσουμε. Πέρα από πυρέσουσσες παραθυράτες αντιπαραθέσεις για το αν η αξιολόγηση οδηγεί ή όχι σε απολύσεις, αντιπαράθεση για το φύλο των αγγέλων τελικά, γιατί η συγκυβέρνηση δεν έχει κανένα λόγο σ' αυτή τη φάση να το παραδεχτεί, και γιατί η αντιπολίτευση δεν έχει κανένα σημάδι που να το αποδεικνύει, τίποτε επί της ουσίας δεν έχει λεχθεί, για το ποιος δηλαδή θα αξιολογεί και για το ποια θα είναι τα κριτήρια της αξιολόγησης, τα οποία και αποτελούν την πεμπτουσία της αξιολογητικής διαδικασίας.

Το μόνο που γνωρίζουμε είναι μια τεχνική προσέγγιση, αυτή της ποσόστωσης, η οποία όμως αν το καλοσκεφτούμε δεν δείχνει τίποτε άλλο παρά την δυσπιστία των εισηγητών στην εγγυρότητα της αξιολόγησης γενικά, ανεξάρτητα από κριτήρια, μιας και αυτά δεν έχουν ακόμα θεσπιστεί και τα οποία μπορεί να είναι τα οποιαδήποτε. 

Ας το δούμε πιο συγκεκριμένα. Ποια είναι η ορθολογική διαδικασία για μια αξιολόγηση; 

Καταστρώνουμε πρώτα ένα σχεδιάγραμμα του οργανισμού, καθορίζουμε τις δραστηριότητας και τον αριθμό των ατόμων που νομίζουμε ότι επαρκούν για τη διεκπεραίωση των συγκεκριμένων δραστηριοτήτων και κατόπιν πηγαίνουμε στο διαθέσιμο υπαλληλικό προσωπικό το οποίο και κατανέμουμε στις υπάρχουσες θέσεις, αφού ταιριάξουμε τα απαιτούμενα προσόντα με τα διαθέσιμα. Αν ο οργανισμός χρειάζεται για παράδειγμα 10 γραμματείς με ύψος άνω του 1.70 μ, παίρνουμε απλά τους 10 πιο ψηλούς γραμματείς και βλέπουμε τι κάνουμε με τους υπόλοιπους κοντούς, που μπορεί να είναι πέντε, δέκα ή κανένας. Με τον ίδιο τρόπο συμπληρώνουμε και τις υπόλοιπες θέσεις του οργανισμού. Αν το προσωπικό υπολείπεται των θέσεων ή περισσεύει αυτό είναι έτερον εκάτερον και η λύση που θα δοθεί θα είναι κατόπιν πολιτικής αποφάσεως, πέρα δηλαδή από την αξιολόγηση, η οποία όπως θέλει να λέγεται είναι μια αντικειμενική διαδικασία.

Τι κάνει τώρα ο Μητσοτάκης; Ακριβώς ό,τι κάνει και ο λαικάριος! 

Ο οποίος αποφασίζει εκ των προτέρων και εντελώς αυθαίρετα ότι ο πάγκος θα έχει τριών λογιών πορτοκάλια και αυγά με βάση το κριτήριο του μεγέθους. Πάει το πρωί στο κτήμα ή το κοτέτσι, μαζεύει τα πορτοκάλια ή τα αυγά, τα βάζει κάτω και λέει ότι από τα 90 που έκοψα από τα δέντρα ή από τα 90 αυγά που γέννησαν το βράδυ οι κότες, τα μεγαλύτερα 30 θα τα ονομάσω ΑΑΑ, τα επόμενα 30, ΑΑ και τα τελευταία 30, Α. 

Φυσικά θα μπορούσε πάλι αυθαίρετα να ορίσει ότι στον πάγκο θα υπήρχαν δυο ή τεσσάρων ή εκατό ειδών πορτοκάλια και αυγά, χωρίς κανέναν περιορισμό, διότι οι θέσεις στον πάγκο είναι όλες ισοδύναμες και δεν απαιτεί κάθε μια από αυτές ιδιαίτερα προσόντα για να καλυφθεί. Αν αποφάσιζε να χωρίσει τον πάγκο σε δυο λογιών αυγά, από 45 σε κάθε κατηγορία, τότε 15 αυγά που πριν ανήκαν στην μεσαία κατηγορία ΑΑ, τώρα θα βρίσκονταν στην πρώτη. Προφανώς, αυτό δεν θα έλεγε τίποτα για την ποιότητα των αυγών, μιας και ανάλογα με τις διαθέσεις του αυγουλέμπορα ένα αυγό θα μπορούσε να θεωρηθεί είτε άριστο είτε δευτεράντζα.

Αν ο Μητσοτάκης πίστευε πραγματικά πως μπορούσε να υπάρξει αντικειμενική αξιολόγηση θα έπραττε όπως ακριβώς περιγράψαμε τρεις παραγράφους παραπάνω. Με το να θεσπίζει αυθαίρετες ποσοστώσεις,  κάνει όπως και ο μικροπωλητής των λαικών αγορών, δηλαδή παρακάμπτει a priori την αντικειμενικότητα της διαδικασίας.

Γιατί το κάνει όμως αυτό; Διότι το λέει η Τρόικα. Πιστεύει πραγματικά η Τρόικα ότι μια τέτοια αξιολόγηση μπορεί να είναι αντικειμενική και να βοηθήσει όντως "στην αναβάθμιση του δημόσιου τομέα και στην καλύτερη εξυπηρέτηση του πολίτη;". Ούτε καν! Γιατί το κάνει όμως; 

Πολύ απλά για να αναγκάσει τις πολιτικές συμμορίες που κυβέρνησαν τόσα χρόνια την Ελλάδα να ταπεινωθούν τόσο ώστε να σκύψουν και να φάνε τελικά τον ίδιο τους τον εμετό. Όπως ακριβώς έκανε και η γιαγιά μου στα απείθαρχα εγγόνια της.


 http://e-cynical.blogspot.gr/

Διαβατήριο για δουλειά… το μέσον και οι γνωριμίες!

Μόνο το 4,5% των μαθητών πιστεύει πλέον ότι το «πτυχίο» μπορεί να εξασφαλίσει επιτυχημένη επαγγελματική πορεία. Αντίθετα, οι «διασυνδέσεις» της οικογένειας, το «πολιτικό μέσο» και η «δυνατότητα μετανάστευσης στο εξωτερικό» θεωρείται ότι αποτελούν πλεονέκτημα για επαγγελματική αποκατάσταση.
ΕΡΕΥΝΑ – Του Χρήστου Κάτσικα
Τι αξίζει ένα πτυχίο σήμερα; Ο ένας στους δύο νέους δηλώνει: Αξίζει όσο ο κάτοχός του! Τι εννοεί; Οτι οι γνωριμίες, οι διασυνδέσεις και τα πολιτικά μέσα μπορούν να «χρυσώσουν» ένα πτυχίο, ενώ αντίθετα η έλλειψή τους μπορεί να το τοποθετήσει για μεγάλο χρονικό διάστημα στο ράφι!

Σε δεύτερο στάδιο εκτιμούν ότι μόνο το πτυχίο που… μεταναστεύει εκτός Ελλάδας έχει πιθανότητες να ανοίξει δρόμους στην επαγγελματική δραστηριότητα. Η πεποίθηση αυτή συνδέεται με ένα νήμα με την πρόσφατη έρευνα του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, σύμφωνα με την οποία, 140.000 Ελληνες επιστήμονες έχουν μεταναστεύσει και εργάζονται εκτός συνόρων.

Βεβαίως, οφείλουμε να επισημάνουμε ότι αυτή η δυσάρεστη και πικρή πεποίθηση των νέων «κατασκευάζεται» στο έδαφος της μνημονιακής ερημιάς στον τομέα της επαγγελματικών προοπτικών στη χώρα μας, σε μια περίοδο πρωτοφανούς ανεργίας, όπου, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, το ποσοστό ανεργίας των πτυχιούχων ΑΕΙ έχει εκτιναχθεί στο 60%!

Αν, μάλιστα, αφαιρούσε κανείς τους απασχολήσιμους και τους «ωφελούμενους» στα γνωστά προγράμματα προσωρινής απασχόλησης των 450 ευρώ, που χρησιμοποιούνται για την παγίωση των χειρότερων εργασιακών συνθηκών, τότε θα μπορούσε να μιλήσει κανείς για ανεργία που έχει ανεβεί στα σύννεφα!

Στο σημείο αυτό οφείλουμε να κάνουμε μια επισήμανση για να μην έχουμε αχρείαστες παρεξηγήσεις: Οι πτυχιούχοι που μεταναστεύουν εκτός Ελλάδος δεν είναι πλεονάζοντες, αλλά άνεργοι, καθώς δεν υπάρχουν θέσεις εργασίας στην πατρίδα τους. Από την άλλη, το γεγονός ότι βρίσκουν εργασία στο εξωτερικό διαψεύδει όσους επιχειρούν να συνδέσουν την ανεργία με την «ανεπάρκεια των ελληνικών Πανεπιστημίων», με τν «μη προσαρμοστικότητά τους στις ανάγκες της αγοράς εργασίας» ή, ακόμη περισσότερο, με τη δήθεν «ανάγκη ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων για να ανέβει το επίπεδο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης».

Η άποψη ότι οι ανώτεροι τίτλοι σπουδών αποτελούν την «άδεια εισόδου» για την κατάληψη της επιθυμητής θέσης στο επάγγελμα, ένα είδος, δηλαδή, διαπιστευτηρίων για την επαγγελματική αποκατάσταση, είναι μια αντίληψη πολύ παλιά, πολύ ισχυρή και ευρύτατα διαδεδομένη.

Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι ανήκει στα κατεξοχήν ανθεκτικά στοιχεία του συστήματος αξιών της ελληνικής οικογένειας. Πρόκειται, βέβαια, για πεποίθηση που «χρωστάει» τα οικοδομικά υλικά του σχηματισμού της σε μια προγενέστερη περίοδο, στην οποία, πράγματι οι πανεπιστημιακοί τίτλοι και τα διπλώματα αποκτούσαν τη λειτουργία που είχαν παλαιότερα οι «τίτλοι ευγενείας» για την κατάληψη μιας ευνοημένης επαγγελματικής θέσης και ως εκ τούτου μαγνήτιζαν, ιδιαίτερα, εκείνα τα τμήματα του πληθυσμού που προσπαθούσαν να «σπρώξουν» τα παιδιά τους -μέσω της εκπαίδευσης- στην «άλλη» πλευρά του λόφου, εκεί όπου απουσιάζει η χειρωνακτική εργασία, η ανασφάλεια και τα χαμηλά εισοδήματα.

Ωστόσο, η άποψη αυτή τα τελευταία χρόνια έχει χάσει το σύνολο των οπαδών της. Πολύ μικρό ποσοστό των μαθητών και των φοιτητών θεωρεί, σήμερα, ότι το απολυτήριο ή το πτυχίο και οι επιδόσεις του υποψηφίου μπορούν να εξασφαλίσουν την επαγγελματική αποκατάσταση των υποψηφίων.

Ποιοι παράγοντες μπορούν να βοηθήσουν έναν νέο απολυτηριούχο Λυκείου που αναζητεί εργασία; Ποιοι νομίζετε ότι είναι οι παράγοντες για μια επιτυχημένη επαγγελματική αποκατάσταση; Αυτή ήταν η ερώτηση η οποία έγινε σε 1.050 μαθητές Ενιαίων Λυκείων και ΕΠΑΛ του Λεκανοπεδίου (της Αθήνας, του Πειραιά, της Καλλιθέας, της Νέας Σμύρνης, του Κερατσινίου, του Περιστερίου και του Αγίου Δημητρίου), των Νομών Θεσσαλονίκης, Ιωαννίνων, Αιτωλοακαρνανίας, Ηλείας, Κέρκυρας και Ηρακλείου Κρήτης την περίοδο Ιανουαρίου–Απριλίου του 2014. Η απάντηση;

Μόνο το 4,5% των μαθητών πιστεύει πλέον ότι το «πτυχίο» γενικώς μπορεί να εξασφαλίσει τους όρους μιας επιτυχημένης επαγγελματικής πορείας. Επίσης, οι «υψηλές επιδόσεις» και η «ικανότητα» μπορούν, σύμφωνα με τις δηλώσεις των μαθητών, να παίξουν πολύ μικρό ρόλο στην επαγγελματική αποκατάσταση (5,5% και 8% αντίστοιχα). Ακόμη και οι σπουδές σε σχολές «κύρους και γοήτρου» (Ιατρική – Νομική – Πολυτεχνείο κ.ά.) δεν θεωρούνται ότι εξασφαλίζουν το επαγγελματικό μέλλον των υποψηφίων.

Αντίθετα, οι «γνωριμίες και οι διασυνδέσεις» της οικογένειας, το «πολιτικό μέσο» και η «δυνατότητα μετανάστευσης στο εξωτερικό» θεωρείται ότι αποτελούν την μπαταρία που μπορεί να φορτίσει αποτελεσματικά μια επιτυχημένη επαγγελματική πορεία. Με λίγα λόγια, στη συντριπτική πλειονότητά τους οι μαθητές θεωρούν από τη μια ότι οι εκπαιδευτικοί τίτλοι έχουν χάσει την αποτελεσματικότητα που είχαν στο παρελθόν ως μέσα επαγγελματικής προώθησης, ενώ το «δίκτυο σχέσεων» που έχει στη διάθεσή του κάποιος ή η δυνατότητα μετανάστευσης είναι το πλεονέκτημα, αυτό που κάνει τη διαφορά, για την επαγγελματική αποκατάστασή του.

Το πτυχίο… του μέσου!

Είναι γνωστό επίσης ότι υπάρχουν πανεπιστημιακές σχολές που το δίπλωμά τους μπορεί να οδηγεί σε θέση ισχύος και κύρους και το ίδιο αυτό δίπλωμα να οδηγεί στην υποαπασχόληση και την ανεργία. Δηλαδή, σε ένα επίπεδο ισότιμων τίτλων, το μισθολογικό και κοινωνικό αντίκρισμα των σπουδών μπορεί να είναι πολύ διαφορετικό ανάλογα με την κοινωνική προέλευση των ατόμων.

Αλήθεια, τι προοπτικές έχει σήμερα ένας πτυχιούχος της Νομικής; Οι φοιτητές που ρωτήθηκαν θεωρούν ότι εκείνο το στοιχείο που διαδραματίζει τελικά κυρίαρχο ρόλο στο αν θα γίνει κάποιος στέλεχος του ιδιωτικού ή του δημόσιου τομέα, μεγαλοδικηγόρος ή βουλευτής, από τη μια, ή αν θα γεμίζει ράφια στα σούπερ μάρκετ, από την άλλη, είναι αφενός η ύπαρξη ή όχι δικτύου «γνωριμιών», «διασυνδέσεων» και «πολιτικού μέσου» ή η δυνατότητα μετανάστευσης στο εξωτερικό.

Αυτή η πραγματικότητα φαίνεται ότι συνειδητά ή ασυνείδητα έχει εσωτερικευτεί και αναδεικνύεται άμεσα και με σαφήνεια στις απαντήσεις όσων ερωτώνται για τα απαραίτητα στοιχεία μιας μελλοντικής επιτυχημένης επαγγελματικής αποκατάστασης.

Με λίγα λόγια, οι απαντήσεις των φοιτητών, σήμερα, καθρεφτίζουν με σαφήνεια και ευθύτητα ότι για χιλιάδες νέους πτυχιούχους ανωτάτων σχολών η ανισότητα δεν φανερώνεται παρά μόνον όταν έχουν ήδη αποφοιτήσει, αφού είναι γνωστό ότι με τα ίδια πτυχία άλλοι οδηγούνται στην ανεργία, άλλοι στην υποαπασχόληση και άλλοι σε θέσεις που εξασφαλίστηκαν κυρίως χάρη στο status της οικογένειας, στην κοινωνική τους προέλευση, που επιτυχώς μεταμορφώνεται σ’ ένα ευρύτατο δίκτυο σχέσεων και στην ικανότητα αξιοποίησής τους.


http://www.efsyn.gr/

Ηθικοκτόνος νομιμότητα

Όταν ο Γιώργος Βουλγαράκης εκστόμισε τη ρήση "ο,τι είναι νόμιμο, είναι και ηθικό", δεν δημιουργούσε μόνο ένα πλέγμα προστασίας για όσα νόμιμα, ίσως, αλλά ανάρμοστα για τη λειτουργία ενός πολιτικού, είχε κάνει. Ο Βουλγαράκης, κυνικά, χωρίς προσχήματα και περιστροφές, εξέφραζε αυτό που επικρατεί στον κόσμο της πολιτικής στην Ελλάδα:
Μπορείς να είσαι όσο ανήθικος θες, αρκεί να μη σε τσιμπήσει ο νόμος.



Αυτός είναι ο λόγος που η πολιτική ταυτίζεται με την διαφθορά και την διαπλοκήΗ νομιμότητα όχι μόνο εντοπίζεται να υπηρετεί συγκεκριμένες ομάδες συμφερόντων, αδιαφορώντας για την ηθική, αλλά κατασκευάζεται επιμελώς με αυτά τα υλικά της διαφθοράς. Έτσι ο διεφθαρμένος, όσο διεφθαρμένος και να είναι, όσο ανήθικος και να εμφανίζεται, καλύπτεται από την κατασκευασμένη νομιμότητα.


Από φιλοσοφικής άποψης, ίσως, η νομιμότητα δεν ταυτίζεται με την ηθική. Η Κοινωνία αρκετές φορές για να αποδώσει δικαιοσύνη σωφρονίζει και τιμωρεί με μέτρα που είναι ανήθικα. Όσο όμως αναπτύσσεται πολιτισμικά και ηθικά μια κοινωνία, τόσο αυτή η διάσταση οφείλει να ελαχιστοποιείται.


Στην πολιτική, αυτή η διάσταση δεν μπορεί να υπάρχει. Ο ίδιος ο πολιτικός είναι θεωρητικά ο εγγυητής πως οι σχέσεις μεταξύ κοινωνίας και προόδου, δικαιοσύνης και ηθικής, τείνουν στο ελάχιστο. Διαφορετικά ο πολιτικός δεν θα κάνει τίποτα άλλο από νομικές προδιαγραφές για την ανηθικότητά του. Θα γίνει ο μετατροπέας της ανηθικότητας σε νομιμότητα. Και αυτό ακριβώς είναι που γίνεται στην ΕλλάδαΗ πολιτική δεν απολογείται στην ηθική, ούτε αναπαράγει ηθικές αξίες που με τη σειρά τους θα εκφραστούν και νομικά. 


Όσο οι απλοί άνθρωποι διακρίνουν πως η δικαιοσύνη δεν αποδίδεται, τόσο το πολιτικό και μιντιακό σύστημα θα αντιπαραθέτει νόμους και διατάξεις που δικαιολογούν τον εαυτό του.
Είμαστε πλήρεις νόμων, αλλά όχι δικαιοσύνης, και βέβαια ηθικής.


Στον νεοφιλελευθερισμό, αυτή η νομιμότητα, η κατασκευασμένη νομιμότητα που βολεύει συγκεκριμένα συμφέροντα, αποστασιοποιείται από την ηθική όλο και περισσότερο. Η αγορά πρέπει να λειτουργήσει και έτσι παράγει μια νομιμότητα, για παράδειγμα τους νόμους εκείνους με τους οποίους θα δωθεί η παραλία στον Λάτση. Το ηθικό κομμάτι, το οποίο μπορεί να είναι το ερώτημα με ποιο δικαίωμα δίνεται γη που ανήκει σε όλους τους Έλληνες -ακόμη και σε αυτούς που δεν έχουν γεννηθεί- σε έναν ιδιώτη, θα κάνει τους νεοφιλελεύθερους να γελάσουν με τον ρομαντισμό των ηθικών αναστολών.
Προέχει για αυτούς η "ανάγκη" η οποία μετατρέπεται σε νομιμότητα, απέναντι στην οποία η ηθική καλά θα κάνει να καθίσει στα αυγά της.


Αν ψάξει κάποιος την ιστορία, θα δει πως η νομιμότητα αυτή και η διάστασή της με την ηθική, είναι πολύ παλιό εφεύρημα, το οποίο δημιουργήθηκε όταν όσοι είχαν συμφέροντα -και προφανώς καμία ηθική- θέλησαν να τα διατηρήσουν. Έτσι για παράδειγμα ήταν απολύτως νόμιμο ως το 1822 στην Ελλάδα να υπάρχουν δούλοι και δεν είχε καμία σημασία η ηθική της εκμετάλλευσης ανθρώπων με τέτοιο τρόπο.


Ξαναγυρνάμε μάλλον στην εποχή που οι νόμοι ξορκίζονται από την ηθική τους διάσταση και αναπαράγουν τη μοναδική "ηθική" του χρήματος....

Αξίζει την Ελλάδα να την κυβερνούν άνθρωποι που θεωρούν πως η νομιμότητα προσδιορίζεται από τις προτιμήσεις και τις αποφάσεις τους και όχι από την ηθική;




Περισσότερα στο hotdoc που κυκλοφορεί.


Κώστας Βαξεβάνης


 

Αλλαγή στο πολιτικό σκηνικό ζητούν οι Έλληνες-Μόνο το 9% εμπιστεύεται τα κόμματα και το 16% τη Βουλή

Απόλυτα απογοητεύμενος από θεσμούς και πρόσωπα 'δηλώνει' ο Έλληνας πολίτης, που αντιμετωπίζει τη φτώχεια και την ανεργία ως τα σημαντικότερα προβλήματα στην καθημερινή του ζωή. Τι απαντούν οι Ευρωπαίοι

Μεγάλη απαξία για το υπάρχον πολιτικό σύστημα και τη λειτουργία των θεσμών επεφύλασσαν οι απαντήσεις των Ελλήνων στην πανευρωπαική έρευνα του ευρωβαρόμετρου το 15νθήμερο από 31/5-14/6.
Πιο συγκεκριμένα ιεραρχώντας τα δύο σημαντικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα, οι Έλληνες σε ποσοστό 63% κατατάσσουν πρώτη την ανεργία και στη συνέχεια με 48% την οικονομία.
Εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση δηλώνουν 16% των ερωτηθέντων (αύξηση 6 μονάδων σε σχέση με πέρσι), ενώ 84% απάντησαν αρνητικά (μείωση κατά 3 μονάδες των αρνητικών απαντήσεων).
Στην ΕΕ, 27% (+4%) έχουν εμπιστοσύνη στην κυβέρνησή τους και 68% (-4%) όχι.
Για τα πολιτικά κόμματα, το 91% (-3%) των ερωτηθέντων στην Ελλάδα δηλώνουν ότι δεν έχουν εμπιστοσύνη και 9% (+5%) απαντούν θετικά.
Στη Βουλή, εμπιστοσύνη δηλώνουν ότι έχουν 16% (+4%) των Ελλήνων και στις δημόσιες περιφερειακές και τοπικές αρχές 31% (+8%).
Εξάλλου, 20% (+2%) των Ελλήνων δηλώνουν ικανοποιημένοι από τον τρόπο λειτουργίας της Δημοκρατίας στη χώρα και 80% (-2%) δυσαρεστημένοι. Στην ΕΕ τα αντίστοιχα ποσοστά είναι 50% (+4%) και 48% (-4%).
«Καλή» ποιότητα ζωής θεωρούν ότι έχουν 26% των Ελλήνων (56% στην ΕΕ) και «κακή» 74% (42% στην ΕΕ).
Τέλος 95% των Ελλήνων και 88% των πολιτών στην ΕΕ υποστηρίζουν την ανάγκη να υπάρξουν μεταρρυθμίσεις, ενώ 64% των Ελλήνων και 78% των Ευρωπαίων ότι πρέπει να υπάρξουν μέτρα για περιορισμό ελλειμμάτων και χρέους.
Κακή έως πολύ κακή χαρακτηρίζει το 67% των Ελλήνων και το 31% των Ευρωπαίων την κατάσταση του νοικοκυριού τους, σύμφωνα έρευνα που διεξήγαγε το ευρωβαρόμετρο, από 31 Μαΐου- 14 Ιουνίου, και η οποία δόθηκε την Παρασκευή στη δημοσιότητα, στις Βρυξέλλες. Σε σχέση με το προηγούμενο ευρωβαρόμετρο του Νοεμβρίου οι αρνητικές απαντήσεις τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην ΕΕ έχουν μειωθεί κατά 4%.
Σχετικά με την απασχόληση, 98% των Ελλήνων (-1% σε σχέση με το προηγούμενο ευρωβαρόμετρο) χαρακτηρίζουν την κατάσταση κακή, ενώ ο μέσος όρος στην ΕΕ ήταν 74% (-4%).
Την επαγγελματική τους κατάσταση, οι Έλληνες σε ποσοστό 48% (-8%) την χαρακτηρίζουν κακή, ενώ σε ποσοστό 30% (+8%) εμφανίζονται ικανοποιημένοι. Αντίθετα, στην ΕΕ υπερτερούν σαφώς με 56% (+2%) οι θετικές απαντήσεις, έναντι 26% (-3%) των αρνητικών.
Στην ερώτηση σε ποια κατεύθυνση κινείται η χώρα, 70% (-11%) απάντησαν ότι η Ελλάδα ακολουθεί λάθος δρόμο, ενώ μόνο 15% (+6%) από τους ερωτηθέντες πιστεύουν ότι κινείται στη σωστή κατεύθυνση. Στην ΕΕ, 28% θεωρούν ότι τα πράγματα πάνε στη σωστή κατεύθυνση και 47% σε λάθος.
Σε ερώτηση για το πώς προβλέπουν την κατάσταση της οικονομίας τους επόμενους 12 μήνες, 17% (+4 μονάδες από την τελευταία δημοσκόπηση) θεωρούν ότι θα είναι καλύτερη, ενώ 49% (-14 μονάδες) υποστηρίζουν το αντίθετο. Για δε την οικονομική κατάσταση του νοικοκυριού το επόμενο έτος 14% (+2 μονάδες) υποστηρίζουν ότι θα είναι καλύτερη και 38% (-14 μονάδες) χειρότερη.
Σχετικά με την κατάσταση της απασχόλησης το επόμενο έτος, 16% (+5%) προβλέπουν βελτίωση και 51% (-19%) επιδείνωση της κατάστασης. Ποσοστό 56% των Ελλήνων και 32% των πολιτών στην ΕΕ αισθάνονται ότι διατρέχουν τον κίνδυνο φτώχειας.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ , in.gr

“Δεν υπήρξε διαγωνισμός, αγοράσαμε υποβρύχια για να μπούμε στο ευρώ”, λέει στην “SZ” o Αλ. Αβατάγγελος

"Βόμβα" από τον πρώην προφυλακισμένο για την υπόθεση των υποβρυχίων μέσω της γερμανικής εφημερίδας Süddeutsche Zeitung: "Η αγορά των όπλων είναι πάντα πολιτική απόφαση, ο Σημίτης στήριξε το σοσιαλδημοκράτη Σρέντερ. Ήταν πολύ φθηνότερα τα γαλλικά".

H γερμανική εφημερίδα Süddeutsche Zeitung φιλοξενεί σήμερα στο «σαλόνι» της ένα ολοσέλιδο ρεπορτάζ παρουσιάζοντας τον Αλέξανδρο Αβατάγγελο «σύμβουλο», όπως αυτοσυστήνεται.
Ο Αλέξανδρος Αβατάγγελος, ο οποίος είχε προφυλακιστεί στον Κορυδαλλό και βγήκε με εγγύηση 500.000 ευρώ φέρεται να έχει εμπλακεί στην υπόθεση της αγοράς υποβρυχίων από τη γερμανική εταιρεία HDW στο Κίελο.
Ξεκίνησε την καριέρα του ως ψυχολόγος στο Βέλγιο και αργότερα μεταπήδησε στα εξοπλιστικά για χάρη «του παιχνιδιού και της περιπέτειας», όπως λέει.
Το ναυπηγείο της HDW στο Κίελο
Ο Αλέξανδρος Αβατάγγελος μιλάει στην εφημερίδα για μια περίοδο που έρεε πολύ χρήμα στην αγορά όπλων. «Μέχρι την αλλαγή της χιλιετίας οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις διέθεταν πολλά χρήματα για εξοπλιστικά προγράμματα και η Ελλάδα πριν από την βαθιά οικονομική της κρίση ήταν ένας ιδιαίτερα καλός πελάτης. Η ελληνική κυβέρνηση αγόραζε πολύ και ευχαρίστως σε ιδιαίτερα υψηλές τιμές.
Οι αποφάσεις σπάνια είχαν να κάνουν με τα πλεονεκτήματα ενός οπλικού συστήματος. Στη συμφωνία των υποβρυχίων, για παράδειγμα, η δουλειά του Αβατάγγελου ήταν την παραγγελία να την πάρει το ναυπηγείο του Κιέλου και όχι ο κατά πολύ φθηνότερος γαλλικός ανταγωνιστής».
Όπως προσθέτει η Süddeutsche Zeitung: «Δεν υπήρχε πραγματικός διαγωνισμός, λέει ο Αβατάγγελος. ‘Η αγορά όπλων είναι πάντα πολιτική απόφαση: H Ελλάδα αγόρασε υποβρύχια για να μπούμε στο ευρώ. Το 80% πήγε για αυτό το σκοπό. Στην Αθήνα τότε στην κυβέρνηση ήταν ο σοσιαλιστής Κώστας Σημίτης και στο Βερολίνο ο σοσιαλδημοκράτης Γκέρχαρντ Σρέντερ. ‘Η παραγγελία των υποβρυχίων ήταν σημαντική για την HDW και για την εκλογική περιφέρεια του SPD στο βορρά’ λέει ο Έλληνας. Ο Αβατάγγελος δεν θεωρεί αυτή τη στάση αξιοκατάκριτη ‘και ο Σημίτης έκανε το σωστό’. Η Ελλάδα σύμφωνα με το σύμβουλο ‘έσωσε τότε την ΗDW, η οποία δεν θα υπήρχε πια χωρίς εμάς’. Με παρόμοιο τρόπο μιλούσαν και οι μάνατζερ της HDW στους ανακριτές στη Γερμανία. Ισχυρίζονταν ότι ‘σαν Γερμανός δεν μπορείς να κάνεις δουλειές στην Ελλάδα’. Εννοούσαν χωρίς διαμεσολαβητή, χωρίς ‘σύμβουλο’.»
Ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς φέρεται να ήθελε τη συνάντηση με την τρόικα στο Παρίσι. Ακόμα κάποιες αναφορές στο γερμανόφωνο τύπο για θέματα ελληνικού ενδιαφέροντος. Η οικονομική εφημερίδα του Ντίσελντορφ Handelsblatt φιλοξενεί ρεπορτάζ με τον τίτλο «Ο έλεγχος της τρόικας για την Ελλάδα μεταφέρεται». Η εφημερίδα σημειώνει: «Η ελληνική κυβέρνηση θέλει να δείξει αποφασιστικότητα απέναντι στους διεθνείς δανειστές της. Ο επόμενες ενδιάμεσος έλεγχος, σύμφωνα με δημοσίευμα, θα διεξαχθεί στις αρχές Σεπτεμβρίου στο Παρίσι και όχι όπως ήταν μέχρι τώρα προγραμματισμένο στην Αθήνα. (…) Σύμφωνα με πληροφορίες του γερμανικού πρακτορείου ειδήσεων, η μετάθεση στο Παρίσι ήταν επιθυμία του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά. Οι έλεγχοι τα προηγούμενα χρόνια, που διενεργούνταν για εβδομάδες στην Ελλάδα, προκαλούσαν προβλήματα σε ολόκληρο τον κρατικό μηχανισμό, ο οποίος αντιδρούσε σαν ‘παραλυμένος’ στους ελέγχους.»
Η εφημερίδα επισημαίνει: «Σύμφωνα με αναλυτές, η κυβέρνηση θέλει να δείξει στο λαό ότι ο ρόλος της τρόικας στην Ελλάδα πλησιάζει στο τέλος του και ότι η Αθήνα σιγά-σιγά είναι κυρίαρχος της κατάστασης».
Τέλος, η ίδια εφημερίδα αλλά και η εβδομαδιαία Zeit στη διαδικτυακή της έκδοση κάνουν σύντομες αναφορές στην πρόταση παραπομπής του πρώην υπουργού Οικονομικών Γιώργoυ Παπακωνσταντίνου στο Ειδικό Δικαστήριο για την υπόθεση της «Λίστας Λαγκάρντ».
ΠΗΓΗ: www.www.dw.de (Επιμέλεια: Μαρία Ρηγούτσου)

Καιρού και μυαλών γυρίσματα

Πριν καμιά δεκαριά χρόνια περνώντας από ένα ξωκλήσι στο βορειότερο άκρο του νησιού, είδα το παλαιό τέμπλο πεταμένο έξω και κατασπασμένο. Άνοιξα το εκκλησάκι του Άη Γιάννη με το κλειδί που βρισκόταν εκεί, κάτω από μια πέτρα, μπήκα μέσα και είδα στη θέση του τέμπλου ένα ολοκαίνουριο από ξύλο σουηδικό!
Έπαθα σκοτοδίνη.
Μάζεψα τα κομμάτια του παλαιού τέμπλου, τα έβαλα στο τζιπ και τα κατέβασα στην πόλη, πήγα και τα παρέδωσα στην αρχαιολογική υπηρεσία, στα εργαστήρια συντήρησης
Τις επόμενες μέρες δέχτηκα τις επισκέψεις, τις επιθέσεις και τις απειλές των χωρικών της περιοχής διότι, έλεγαν, τους έμπλεξα την αρχαιολογία μέσα στα πόδια τους και τους σταμάτησε τα έργα ανακαίνισης του ξωκλησιού και άλλα τέτοια διάφορα. Έφτασαν και στο σημείο να μου στείλουν σαφές μήνυμα μέσω συγγενικού μου προσώπου, να μην τολμήσω να ξαναπατήσω στο χωριό διότι θα με σκοτώσουν!
Προχθές μου τηλεφώνησε φίλη, η οποία παρεβρέθηκε πρόσφατα σε κάποια τελετή που έλαβε χώρα σε εκείνο το χωριό και μου είπε ότι άκουσε από την προϊσταμένη της αρχαιολογικής υπηρεσίας στη διάρκεια του γεύματος που παρατέθηκε, ότι το τέμπλο που κάποτε παρέδωσα έχει συντηρηθεί και συναρμολογηθεί ξανά και ότι πρόκειται να τοποθετηθεί και πάλι στη θέση του, με τη φροντίδα της υπηρεσίας και την οικονομική υποστήριξη της εκκλησιαστικής επιτροπής (!) οι οποίοι προβαίνουν και σε εργασίες αποκάλυψης της τοιχοποιίας από τον σοβά, στο αρμολόγημα του ξωκλησιού και στην επαναφορά του, όσο γίνεται, στην πρότερη κατάσταση.
Εγώ τι άλλο μπορώ να πω παρά μόνον ότι χαίρομαι για αυτή την εξέλιξη και ότι ελπίζω να μην χρειάζονται από δω και πέρα να περνάνε δέκα και πλέον χρόνια για να μπορεί να καταλαβαίνει και να νιώθει κανείς τον πραγματικό πλούτο και τις πραγματικές αξίες και να τις διαχωρίζει από την ευτέλεια.


http://yiannismakridakis.gr/

Τρίτη 29 Ιουλίου 2014

Σχέδιο Νόμου για τον Αιγιαλό και την Παραλία: Ανάπτυξη ή Περιβαλλοντική υποβάθμιση;

Πολλές και ενδιαφέρουσες οι απόψεις που διατυπώθηκαν στο 2ο Πολιτικό Εργαστήρι του Vouliwatch.gr «Σχέδιο Νόμου για τον Αιγιαλό και την Παραλία: Ανάπτυξη ή Περιβαλλοντική υποβάθμιση;» που πραγματοποιήθηκε στον πολυχώρο πολιτισμού Γαλαξίας του Δήμου Νέας Σμύρνης. Το πολιτικό εργαστήρι διοργανώθηκε στο πλαίσιο της συζήτησης του «Θέματος του Μήνα» στην πλατφόρμα. Η συζήτηση ήταν μακρά και ζωηρή, με ερωτήσεις από τον συντονιστή κ. Αργύρη Δεμερτζή, περιβαλλοντικού συντάκτη της εφημερίδας «Ελευθεροτυπία», αλλά και από τους πολίτες που παραβρέθηκαν. Τοποθετήθηκαν οι βουλευτές κ. Άδωνις Γεωργιάδης για τη Νέα Δημοκρατία, Στέφανος Σαμοΐλης από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο Αναπλ. Καθηγητής του Τομέα Πολεοδομίας – Χωροταξίας της Σχολής Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του ΕΜΠ κ. Κωνσταντίνος Σερράος και ο νομικός συντονιστής του WWF Ελλάς κ. Γιώργος Χασιώτης.
Ξεκινώντας την τοποθέτησή του ο κ. Γεωργιάδης αναφέρθηκε στο μνημόνιο και στην χάραξη του αιγιαλού και της παραλίας. «Η ιδέα του να κρύβεται το πολιτικό μας σύστημα πίσω από το μνημόνιο προκαλεί τρομερή απέχθεια Αυτή είναι η πραγματική ντροπή της σύγχρονης νεοελληνικής πολιτικής ιστορίας. Το μνημόνιο το μόνο που γράφει μέσα και είναι πράγματι υποχρέωση είναι να υπάρξει χωροθεσία του ποιου τμήματος των παραλιών και του αιγιαλού θα μπορεί να είναι αξιοποιήσιμο και με τι τίμημα.» Στο πολιτικό σκέλος της υπόθεσης, συμπλήρωσε: «Δεν είναι μνημονιακή μας υποχρέωση στην ουσία, είναι αυτονόητη υποχρέωση ενός κράτους να θέσει μια τάξη εφόσον υποκρίνεται ότι το θεωρεί πολύ σημαντικό και πάρα πολύ κρίσιμο». Στο θέμα του προσχεδίου νόμου που κατέθεσε το Υπουργείο Οικονομικών στη Δημόσια Διαβούλευση, «Τελικό σχέδιο νόμου δεν έχουμε μέχρι σήμερα, άρα στην πραγματικότητα μιλάμε επί θεωρητικής βάσεως», ενώ είπε πως αναμένονται πολλές αλλαγές μέχρι την κατάθεσή του. Αναφερόμενος στις επί της αρχής αντιδράσεις κυρίως της αντιπολίτευσης, είπε πως «στη χώρα περισσεύει μια τεράστια πολιτική υποκρισία». Σε πλαίσιο γενικής αρχής άρνησης οποιουδήποτε είδους εκμετάλλευσης, « να πάμε την επόμενη μέρα να ξηλώσουμε όλες τις ταβέρνες», τόνισε. «Πιστέψτε με, δεν είναι μόνο τα μεγάλα συμφέροντα», λέγοντας ότι το ποσοστό εκμετάλλευσης από μεγάλες μονάδες είναι πολύ μικρό. «Αν μας ενδιαφέρει να υπάρχει κάποιου είδους εκμετάλλευση, εκεί θα έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον να ακούσουμε τις επί των άρθρων παρατηρήσεις του ΣΥΡΙΖΑ, της ΔημΑρ, των Ανεξαρτήτων, της WWF». Δήλωσε σύμφωνος με την οικονομική εκμετάλλευση σύμφωνη με τις περιβαλλοντικές δεσμεύσεις, το Σύνταγμα της χώρας που προβλέπει την ελεύθερη πρόσβαση στον αιγιαλό, με ξεκάθαρους όρους.
Ο κ. Σερράος αναφέρθηκε σε ένα «πολλά υποσχόμενο νομοσχέδιο» γιατί ένα νομοσχέδιο με τέτοιον τίτλο έρχεται να πει ότι θα οριοθετήσει, θα διαχειριστεί, θα προστατέψει και «ποιος μπορεί σ’ αυτό να πει όχι». Αναφερόμενος στο παράκτιο μέτωπο της Αττικής και στην αντίληψη των πολιτών για την παραλία, μίλησε για κακοποίηση του μετώπου, το πάγιο αίτημα του να φύγει το Ροντέο και να καθαρίσει η παραλία. Δήλωσε προβληματισμένος μετά από καλή ανάγνωση του νομοσχεδίου, αναφέρθηκε σε αιχμηρά ζητήματα του νομοσχεδίου: α) εξαίρεση τμημάτων από κοινή χρήση, β) τεκμαίρεται η ύπαρξη ζώνης παραλίας πλάτους 10m, γ)επιτρέπεται παραχώρηση χρήσης αιγιαλού, δ)οικονομική αξιοποίηση αιγιαλού ε)παραχώρηση απλής χρήσης αιγιαλού στ)απευθείας και χωρίς περιορισμούς παραχώρηση αιγιαλού και κοινόχρηστης παραλίας ζ)απευθείας παραχώρηση σε Δήμους με απόφαση Υπουργού Οικονομικών η) παραχώρηση θαλάσσιου ή λιμναίου χώρου θ) προσάμμωση θαλάσσιου χώρου ι)νομιμοποίηση αυθαιρέτων. «Το ζήτημα είναι ότι ίσως ρίχνει το νομοσχέδιο ένα μεγάλο βάρος στο ζήτημα της αξιοποίησης και ένα πολύ μικρότερο στο ζήτημα της προστασίας, ίσως μια καλύτερη αναλογία να είναι το θέμα». Προς ενίσχυση της θέσης, αναφέρθηκε ότι μέσα σε όλο το προσχέδιο νόμου δεν αναφέρεται ούτε μια φορά η λέξη «σχεδιασμός», ενώ το χαρακτήρισε οριζόντια ρύθμιση, εκτός σχεδιασμού, τονίζοντας όλες οι περιοχές προστατευόμενες, Natura και ιδιαίτερου φυσικού κάλλους, βιότοποι, δεν μπορούν να μπουν «σε ένα καλάθι». Ζήτησε να μπει ένα μέτρο για να μπορέσει όλος αυτός ο χώρος κάπως να διαχειριστεί.
Ο βουλευτής Κερκύρας του ΣΥΡΙΖΑ κ. Σαμοΐλης στην τοποθέτησή του επικαλέστηκε τις απόψεις των τεχνικών επιστημόνων πάνω στο θέμα, «όλα αυτά τα χρόνια τα οποία έχουν περάσει, ο αιγιαλός δεν έχει αποτυπωθεί, έχει αφεθεί έρμαιο παρεμβάσεων, όπως και τα δάση, οι οποίες καταστρέφουν την εικόνα του αιγιαλού και της παραλίας». Αναφερόμενος στη θέση του ΣΥΡΙΖΑ, «εάν επρόκειτο αυτό το νομοσχέδιο να τακτοποιήσει αυτά τα πράγματα, να είστε σίγουροι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν υπέρ». Αναφέρθηκε στην επί χρόνια τοποθέτηση των τεχνικών επιστημόνων υπέρ της αποτύπωσης και της τακτοποίησης, σε αντιπαραβολή «με αυτό το ποίο σημειώνεται και είναι αιχμηρό, αποσύρθηκε με κατακραυγή του κοινωνικού συνόλου και κατεπειγόντως πριν τελειώσει η Δημόσια Διαβούλευση». Αναφερόμενος στο θέμα της αντιστοίχησης κλινών και δυνατότητας εκμετάλλευσης, «κάθε κλίνη ξενοδοχείου έχει δικαίωμα να μπαζώσει 5τμ. Είναι δυνατον; 1000 κλίνες επί 5 τμ. μας κάνει ένα νούμερο το οποίο έχει δικαίωμα να μπαζώσει τη θάλασσα. Έτσι καταλαβαίνουμε την τακτοποίηση του χώρου; Αυτό είναι μπάζωμα». Αναφέρθηκε στις επί μακρόν καταστροφικές συνέπειες για το περιβάλλον και τις επόμενες γενιές, «καταστρέφοντας τις ακτές δεν έρχεται ούτε η οικονομία ούτε η ανάπτυξη». Ανέφερε το παράδειγμα της Costa del Sol στην Ισπανία, «έχουν μείνει καμία 150.000 σπίτια απούλητα, έχει δημιουργηθεί αυτή η τεράστια φούσκα και έχει γίνει μια ανεπανόρθωτη ζημιά που στοιχίζει στην ισπανική οικονομία, στους εργαζομένους, στο λαό». Ανέπτυξε τα τρία «ναι» του ΣΥΡΙΖΑ, «στην ανάπτυξη, στην προστασία των ακτών και σε ένα βασικό κοινωνικό αγαθό, την πρόσβαση του κάθε έλληνα πολίτη και το δικαίωμά του να κάνει το μπάνιο του ελεύθερα στις ακτές, χωρίς να τον εμποδίζει το πορτόνι της τάδε επιχείρησης, μικρής ή μεγάλης». Υπεραμύνθηκε των ακτών στη σημερινή τους μορφή ως «συγκριτικό τουριστικό πλεονέκτημα της Ελλάδας», ενώ ανέδειξε και ένα αντικρουόμενο σημείο, τη εννοούμενη νομιμοποίηση όλων των αυθαιρέτων και τα 2 δισ. για τις διορθώσεις των αυθαιρέτων. Ο κ. Σαμοΐλης αναφέρθηκε ακόμη και στην πώληση 92 στρεμμάτων των δημοτικών Λουτρών Λευκίμης στην Κέρκυρα από το ΤΑΙΠΕΔ, τονίζοντας ότι περιλαμβάνονται οι εκβολές του ποταμού, η υδάτινη επιφάνεια, 2 δημοτικοί δρόμοι, μια προστατευόμενη λίμνη σε μικρή απόσταση, σε 1100m από την ακτή. «Αυτό εμείς το θεωρούμε καταστροφή και όχι ανάπτυξη. Αν ήθελαν, θα μπορούσαν να πάνε πίσω από αυτή τη ζώνη να χτίσουν το ξενοδοχείο το οποίο ήθελαν.
Ο νομικός συντονιστής του WWF Ελλάς κ. Χασιώτης, αναφέρθηκε στην μαζική αντίδραση του κόσμου, θεώρησε πάρα πολύ θετικό το ότι συμμετέχουν τόσοι πολλοί με διαφορετικές οπτικές πάνω στο θέμα και συσπειρώθηκαν γύρω από τη WWF. Σχετικά με το νομοσχέδιο: «Το νομοσχέδιο δεν συνοδεύεται από καμία απολύτως οικονομική, περιβαλλοντική ή κοινωνική ανάλυση. Βεβαίως και στην Ελλάδα δεν έχουμε τη δυνατότητα όπως συμβαίνει σε ξένα κοινοβούλια κάθε νέο νομοσχέδιο να συνοδεύεται από τις απαραίτητες μελέτες και αναλύσεις, αλλά εδώ έχουμε φτάσει στο άλλο άκρο». Παραλλάζοντας τη γνωστή φράση του Πιραντέλλο, είπε «Ανάπτυξη είναι ό,τι νομίζει κανείς ότι είναι ανάπτυξη.» Όσον αφορά τον ισχύοντα νόμο, αυτός υπολείπεται των διεθνών στάνταρ, «πόσο μάλλον το νομοσχέδιο που χειροτερεύει την ισχύουσα νομοθεσία. Ουσιαστικά αγωνιζόμαστε για να έχει την ίδια προστασία η Ελληνική με τη Γαλλική ακτή.» Θα ήθελα να συμφωνήσω απολύτως με τον κ. Γεωργιάδη, δεν είναι μνημονιακή υποχρέωση, το μόνο που απαιτεί το μνημόνιο είναι τη χωροταξική οργάνωση του αιγιαλού και κάποια διευκόλυνση προς μεγάλες επενδύσεις, το νομικό πλαίσιο για όλα αυτά υπάρχει και έχει θεσπιστεί εδώ και χρόνια». Κλείνοντας την αρχική του τοποθέτηση, τόνισε, «Το νομοσχέδιο αυτό είναι μια μεγάλη, χαμένη ευκαιρία», αναφερόμενος στους κινδύνους που αντιμετωπίζουν ήδη οι Μεσογειακές ακτές. Ο κ. Χασιώτης ρωτήθηκε από τον συντονιστή σχετικά με το ποιες ρυθμίσεις πάσχουν νομικά και θα καταπέσουν, για να απαντήσει πως νομικό πρόβλημα θα υπάρξει κατά τη γνώμη του με τα αυθαίρετα, καθώς «αν και μιλάμε για την 7η ή 8η γενιά αυθαιρέτων πάντα εξαιρούνταν και ο αιγιαλός και η παραλία» προσθέτοντας ότι μόνο ιδιαίτερα αρνητική στροφή στη νομολογία θα μπορούσε να καταστήσει κάτι τέτοιο συνταγματικό. Επιφυλάξεις εξέφρασε και για τη συμβατότητα με την Ενωσιακή νομολογία, η οποία κατά την άποψή του παραβιάζεται σε αρκετά σημεία.
Στο δεύτερο κύκλο τοποθετήσεων και ερωτήσεων, ο κ. Γεωργιάδης ερωτήθηκε σχετικά με την πρόσφατη αρθρογραφία του κ. Πάγκαλου «Αιγιαλοί και Πράσινα άλογα», σχετικά με τα αυθαίρετα του Δήμου Σαρωνικού, προκάλεσε την κ. Δούρου όταν αναλάβει Περιφεριάρχης Αττικής, να κατεδαφίσει τα αυθαίρετα για τα οποία έχουν βγει πρωτόκολλα κατεδάφισης. «Από 5.000 πρωτόκολλα κατεδάφισης τα μισά τουλάχιστον είναι στην Αττική, η μπουλντόζα θα είναι στα χέρια της, η νομοθεσία είναι με το μέρος της, την αρχή θα την έχει από 1ης Σεπτεμβρίου, θα αρχίσουμε να μετράμε μέχρι τα Χριστούγεννα πόσα θα έχει κατεδαφίσει», θέτοτας ζήτημα πολιτικής βούλησης από τη μεριά του ΣΥΡΙΖΑ, ή και γενικότερα «γιατί θα γίνει κοινωνική επανάσταση. Δεν μπορούμε να τα γκρεμίσουμε, όχι η κ. Δούρου δεν μπορεί, ο Μ. Αλέξανδρος να ξυπνήσει από τη Βαβυλώνα δεν θα τα γκερμίσει», αντιπροτείνοντας το να κερδίσει το κράτος λεφτά από τα αυθαίρετα. Έθεσε θέμα ελλείμματος εμπιστοσύνης, αναφερόμενος στο νομικό πλαίσιο του 2001, απαντώντας στον κ. Σαμοΐλη ότι «το μπάζωμα ισχύει από το 2001 και ο νόμος έχει κριθεί και συνταγματικός», αναφέροντας ότι το νέο πλαίσιο θα ζητά επιπλέον περιβαλλοντική μελέτη, υπονοώντας ότι το πλαίσιο αυστηροποιείται. Σχετικά με την πρόσβαση στην παραλία, αναφέρθηκε στο Σύνταγμα, λέγοντας ότι αναφέρεται ρητώς το δικαίωμα πρόσβασης και δεν είναι δυνατόν το προσχέδιο νόμου να προβλέπει διαφορετικά, χωρίς να καταργεί τους περιβαλλοντικούς νόμους, απλά προβλέπει χρηματικό τίμημα. Αναφερόμενος στο νομοσχέδιο για τα δάση που θα συζητηθεί αυτή την εβδομάδα στη Βουλή, « Ο οικισμός Αγ. Στέφανος έχει κριθεί από το ΣτΕ αντισυνταγματικός. Δύο λύσεις έχουμε, ή θα τον νομιμοποιήσουμε, ή θα τον γκρεμίσουμε», συμπληρώνοντας με αντίστοιχο παράδειγμα για το Αιγάλεω. «Το Σύνταγμα και το ΣτΕ υπάρχει για να βάζει κάποιους κεντρικούς κανόνες και κάποια όρια. Η πραγματικότητα όμως είναι αυτή που τα βάζει στην πραγματική τους διάσταση».
Σχετικά με τα αυθαίρετα ο κ. Σερράος σχολίασε ότι «είναι πραγματική κατάντια για μια κοινωνία να λέει τι θα κάνει για τα αυθαίρετα, γιατί αυτό σημαίνει πως τα έχει επιτρέψει», αναφερόμενος στο υπάρχον νομικό πλαίσιο που δεν έχει εφαρμοστεί, λόγω πολιτικού κόστους. Επεσήμανε την απουσία σχεδιασμού, «είμαστε ένα κράτος που δεν οριοθέτησε ποτέ τίποτα. Χωροταξία σημαίνει τάξη στο χώρο, αυτό σημαίνει σχεδιασμός».Στο εισπρακτικό ζήτημα, «η νομοθεσία επί υπουργίας Βάσως Παπανδρέου ήταν ίσως πιο αυστηρή από όσο θα έπρεπε», βάζοντας πρόστιμο ανέγερσης και πρόστιμο διατήρησης. «Αν το κράτος ήθελε να το εφαρμόσει αυτό θα εισέπραττε πολλά περισσότερα χρήματα». Οριοθέτησε το νόημα της διαδικασίας προστίμων στα αυθαίρετα με την έννοια του περιβαλλοντικού ισοζυγίου, την επανεπένδυση των προστίμων προς εξισορρόπηση της ζημιάς που έχει προκαλέσει η αυθαιρεσία, «αυτό όπως ξέρετε δεν εφαρμόστηκε, γιατί οι πόροι του πράσινου ταμείου περιορίστηκαν στο 2-2,5%». Αναφερόμενος στο ότι η Ελλάδα δεν οριοθέτησε ποτέ τίποτα, «η οριοθέτηση αφενός μεν σημαίνει σχεδιασμό, αφετέρου δε σημαίνει τριβές».
Ο κ. Σαμοΐλης έσπευσε να απαντήσει στον κ. Γεωργιάδη για την κ. Δούρου: «Ας περιμένει λιγάκι ο κ. Γεωργιάδης από την 1η Σεπτέμβρη να δει τι προγραμματισμό θα κάνει για τα αυθαίρετα», ενώ συμπλήρωσε ότι «οι αρμοδιότητες περιπλέκονται, πρέπει να υπάρχει και η πολιτική βούληση από το Υπουργείο», για να εισπράξει την απάντηση από τον κ. Γεωργιάδη, ότι είναι μόνο θέμα της περιφέρειας από τη στιγμή που υπάρχουν τα πρωτόκολλα κατεδάφισης, με ίδιους πόρους. «Την τοπική αυτοδιοίκηση την έχετε φτωχοποιήσει όπως έχετε φτωχοποιήσει και την ελληνική κοινωνία», συμπλήρωσε ο κ. Σαμοΐλης αναφερόμενος στη μειωμένη χρηματοδότηση των Περιφεριεών. Κατόπιν επανήλθε στη λειτουργική υποδομή της Λευκίμης, τονίζοντας την καλή κατάσταση της παραλίας. Απαντώντας για τη νομοθεσία του 2001, «δεν σημαίνει ότι αν ήταν κακή η νομοθεσία εμείς θα πρέπει να την υποστηρίξουμε όπως αυτό το νομοσχέδιο που αποσύρθηκε». Στο εισπρακτικό σκέλος, «δεν είναι αλήθεια ότι η κτηματική υπηρεσία δεν εισπράττει. Βεβαίως και οι δήμοι εισπράττει από τους αιγιαλούς και παραλίες. Θέλουμε εισπράξουμε παραπάνω; Να το πούμε και να το δούμε.» Χαρακτήρισε το νομοσχέδιο οριζόντια ρύθμιση στο οποίο εντάσσονται αρχαιολογικοί χώροι, Natura, προστατευόμενες περιοχές, «χωρίς να ξεχωρίζουμε και να διακρίνουμε.» Επεσήμανε ότι πρέπει να προχωρήσουμε προς τα μπρος και όχι προς τα πίσω, στηλιτεύοντας το γεγονός ότι το νομοσχέδιο το φέρνει το Υπουργείο Οικονομικών, άρα εισπρακτικού χαρακτήρα. «Αυτά τα 2 χρόνια που είμαι στη Βουλή, όλη η νομοθεσία που έχει περάσει είναι μια νομοθεσία με μοναδικό στόχο την είσπραξη, καταργώντας κάθε προστασία και για την κοινωνία και για τη φύση και έχει κοντά πόδια.» Κλείνοντας, χαρακτήρισε την ανάπτυξη χωρίς προστασία της φύσης και έχοντας τον άνθρωπο στο επίκεντρο, είναι χωρίς προοπτική και καταδικασμένη. «Στην Ελλάδα στόχος τα τελευταία 2 χρόνια ήταν η απελευθέρωση κάθε διαδικασίας και κάθε προστασίας προκειμένου υποτίθεται να γίνει αυτή η ανάπτυξη. Εμείς αυτού του είδους την ανάπτυξη δεν τη θέλουμε» συμπλήρωσε.
Όπως και ο κ. Σαμοΐλης, έτσι και ο κ. Χασιώτης καλύφθηκε στο εισπρακτικό κομμάτι του νομοσχεδίου από τον κ. Σερράο. «Το μόνο πράγμα που έχει εισπρακτική λογική είναι η διατήρηση της παραλίας και του αιγιαλού», αναφερόμενος σε διεθνείς μελέτες και στην πλούσια εμπειρία για το θέμα.«Δεν είναι πολύ κομψό ο κ. Στουρνάρας και η ΓΓ Δημόσιας Περιουσίας να παριστάνουν ότι εφευρίσκουν τον τροχό. Έχουν αντιμετωπιστεί αυτά τα προβλήματα σε άλλες χώρες που κόσμου που επίσης έχουν ακτές.» Σχετικά με τη χωροθέτηση και τον καθορισμό της παραλίας, «Ως οργάνωση είμαστε αναφανδόν υπέρ τους, τα θεωρούμε απαραίτητα για την προστασία τους.» Κατέληξε να αμφιβάλει αν και κατά πόσον η χώρα θα εκπληρώσει την υποχρέωσή της «μέσα στα επόμενα 10 χρόνια να χαρτογραφήσει τα δάση της, περίπου το 30-40% της χώρας, ενώ θα μπορούσε κάλλιστα να καθορίσει τους αιγιαλούς από το 2001 που θεσπίστηκε ο ισχύων νόμος. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς θα χαρτογραφήσει τα δάση της σε 10 χρόνια και απέτυχε σε 15 να καθορίσει τους αιγιαλούς της». Ακόμη, ο κ. Χασιώτης επέρριψε ευθύνες για την εποπτεία και την εφαρμογή των Νόμων στη Διοίκηση και τη Βουλή. Για την αξιοποίηση πάλι αναφέρθηκε στη διεθνή πείρα, «Ο κωδικός είναι ολοκληρωμένη διαχείριση του παράκτιου χώρου, έχει θεσπιστεί νομοθετικά και είναι η ώρα να φύγουμε κι εμείς από την πρωτόγονη εποχή και να φτάσουμε στο ελάχιστο επίπεδο που αξίζουμε σαν πολίτες.»
Σχετικά με την υπάρχουσα νομοθεσία και τις αντικρουόμενες, διάσπαρτες διατάξεις, «ο Νόμος για τα ακίνητα και τις στρατηγικές επενδύσεις λέει ότι επιτρέπεται μεν η ελεύθερη πρόσβαση, η οποία είναι κοινοχρησία, αλλά μπορούν να αποκλειστούν οι τρίτοι εφόσον δεν εξυπηρετείται η επένδυση». Κλείνοντας, επανήλθε στα του νομοσχεδίου «το νομοσχέδιο δεν νομιμοποιεί μόνο αυθαίρετα, κάνει και κάτι πιο σατανικό και επιβλαβές, αλλάζει το νομικό ορισμό της παραλίας, με άλλα λόγια της κοινόχρηστης – αδόμητης ζώνης, έτσι ώστε να απελευθερώνονται χώροι και να μπορούν να νομιμοποιηθούν με την ισχύουσα νομοθεσία περί αυθαιρέτων».
Απαντώντας στους συνομιλητές του, ο κ. Γεωργιάδης υπερασπίστηκε την αναγκαιότητα νέας νομοθετικής ρύθμισης, επικαλούμενος την διασταλτική ερμηνεία του Συντάγματος.«Αν φτάναμε σε μια κοινωνία τέτοια, θα πηγαίναμε στον ολοκληρωτισμό. Φαντάζεστε να πάμε αύριο στο Αιγάλεω και να πούμε γκρεμίστε τα όλα γιατί έχει κριθεί αντισυνταγματικό όλο το Αιγάλεω;» Παράλληλα, χαρακτήρισε τα περί απόσυρσης του νομοσχεδίου «φαντασιώσεις», λέγοντας πως θέλει να το επεξεργαστεί και ο κ. Χαρδούβελης, αφού θα το καταθέσει εκείνος στη Βουλή. Σχετικά με το νομοσχέδιο για τα δάση και τα αυθαίρετα, « Για τα δάση που έχουμε και το νομοσχέδιο όπως θα συζητηθεί, γιατί δε γίνεται συζήτηση, ενώ νομιμοποιεί αυθαιρεσίες; Εγώ θα το ψηφίσω γιατί δεν έχω πεποίθηση ότι μπορούν να κατεδαφιστούν τα αυθαίρετα». Στην ερώτηση πολίτη για το όραμα σε επίπεδο 10-15ετίας για τον αιγιαλό, ο κ. Γεωργιάδης χρησιμοποίησε το παράδειγμα της Κυανής Ακτής. Ο κ. Σαμοΐλης απάντησε ότι «συγκρίνει ανόμοια πράγματα», καθώς η Ελλάδα έχει άλλα προτερήματα. «Κι εμένα μου αρέσει η Κυανή Ακτή, αλλά η Ελλάδα έχει τις δικές τις ακτογραμμές, τα νησάκια της. Κυανή Ακτή σημαίνει άσφαλτος, πανέμορφα κτίρια, πλακάκι και λερωμένη ακτή λόγω των βιομηχανικών αποβλήτων.»
Σε ερώτημα για το Ενωσιακό δίκαιο, ο κ. Χασιώτης αναφέρθηκε στην πρόσφατη απόφαση για ντον Νόμο Παπακωνσταντίνου και τα αυθαίρετα. «Η απόφαση μιλά για το κράτος δικαίου και την αδυναμία της πολιτείας να εφαρμόσει τον χωροταξικό σχεδιασμό.» Συμπλήρωσε για το Ενωσιακό δίκαιο, «Για όσα έργα υπάγονται σε Οδηγίες ΕΕ και ιδίως στο ν/σ στην νομιμοποίηση αυθαιρέτων υπάρχει σύγκρουση με βάση την αρχή της πρόληψης.» Σχετικά με την ελεύθερη παραλία, «σύμφωνα με όσα προβλέπει το νομοσχέδιο, μπορούν να χτιστούν τα πάντα σε μία παραλία, εκτός από 10m. Εκεί θα μπαίνει η πετσέτα και θα γίνεται το μπάνιο», ενώ για την οικονομική αξία του αιγιαλού «θα περίμενα το κόστος να έχει υπολογιστεί και να έχουν εξεταστεί εναλλακτικές οδοί ανάπτυξης».
Ο κ. Σαμοΐλης επανήθε στο ζήτημα της αποτύπωσης, σχετικά με την οικονομική αξία, «Η αποτύπωση είναι η αρχή. Αν δεν αποτυπώσουμε δεν γνωρίζουμε την αξία της. Δεν ξέρω αν είναι τόσο απλό, ότι με μια δορυφορική φωτογραφία καθορίζουμε τα πάντα.» Η έλλειψη αποτύπωσης και η πολιτική βούληση ευθύνονται για το ζήτημα των αυθαιρέτων για τον κ. Σαμοΐλη, «τόσα χρόνια τα αυθαίρετα αξιοποιήθηκαν για πελατειακούς στόχους. Γιατί λοιπόν ο επόμενος αυθαιρετών να μην κάνει το επόμενο αυθαίρετο; Πρέπει να μπει μια λογική νοικοκυριού. Αυτό προϋποθέτει να αποτυπωθεί ο χώρος. Ο χώρος δεν αποτυπώθηκε για την δεν υπήρχε πολιτική βούληση από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.» Απαντώντας στις κατηγορίες για έλλειψη πρότασης από τον κ. Γεωργιάδη, «αν αποτυπώσουμε θα μπορέσουμε να κάνουμε και πιο συγκεκριμένη πρόταση. Θεωρούμε την παραλία δημόσιο αγαθό. Λέμε όχι στα οριζόντια αντισυνταγματικά νομοσχέδια.» Σχετικά με τις ήδη υπάρχουσες υποδομές, τις έρευνες πετρελαίου και την προοπτική ανάπτυξης, «η χώρα πρέπει να πάρει τεράστιες αποφάσεις. Στο Ιόνιο τι θα κάνουμε τώρα; Θα στήσουμε πλατφόρμες απέναντι στο πεντάστερο ξενοδοχείο που επένδυσαν οι Κερκυραίοι τόσα χρόνια; Επενδύσεις να γίνουν. Βεβαίως να χτιστούν ξενοδοχεία, αλλά όχι έτσι. Τι θέλουμε γι’ αυτή τη χώρα; Στον τουρισμό, στην αγροτική οικονομία, στη βιομηχανία, τι θέλουμε;»
Στην τελευταία του τοποθέτηση ο κ. Σερράος επικεντρώθηκε στην έννοια της φέρουσας ικανότητα της ακτής. «Πόσο αντέχει ένα τοπίο να δεχτεί παρεμβάσεις; Πόσα εξοχικά μπορεί να αντέξει μια πλαγιά; Αυτό δεν μπορεί να το απαντήσει κανείς, αλλά είναι το κρίσιμο ερώτημα.» Σχετικά με τη νομοθετική πρόβλεψη που προβλέπει αυτόματη οριοθέτηση μετά την παρέλευση διμήνου, «θα γίνει πανεύκολα, όπως προβλέπεται. Αν δεν τελειώσει το έργο σε 2 μήνες, παντού προβλέπεται οριοθέτηση στα 10m», ενώ ζήτησε οριοθέτηση με χωροταξικό πλαίσιο.
Κλείνοντας, ο κ. Γεωργιάδης τοποθετήθηκε πολιτικά και σε πιο γενικό πλαίσιο, όσον αφορά την τήρηση του νόμου στην Ελλάδα και το μνημόνιο. Σχετικά με τα λεγόμενα του κ. Σερράου, τα χαρακτήρισε ιδανικά, «Ο καθηγητής κοιτάει το ιδεατό, ο πολιτικός κοιτάει το εφικτό.» Σχετικά με τον κ. Σαμοΐλη, τον κατηγόρησε ότι τα ρίχνει όλα στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ επειδή είναι βολικό, προβλέποντας ότι δεν θα υπάρχει καλύτερο αποτέλεσμα με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Τόνισε ότι οι βουλευτές της ΝΔ ζήτησαν και πέτυχαν αλλαγές, σχετικά με τα 100m απόσταση μεταξύ εκμεταλλεύσιμου αιγιαλού, το 50% ελεύθερης παραλίας για τον πολίτη, λέγοντας χαρακτηριστικά, «μην ανησυχείτε, θα έχετε παραλίες να κάνετε μπάνιο, με το παρόν προσχέδιο επαναλαμβάνω.» Επιπλέον αιτιολόγησε τη μη υπογραφή των χωροταξικών σχεδίων από του Υπουργούς, «γιατί με την υπογραφή θα γίνονταν κατεδαφίσεις, αλλά όχι μόνο μεγάλων, αλλά και μικρών». Σχετικά με το μνημόνιο και το νομοσχέδιο, επανήλθε: «Το γράψαμε στο μνημόνιο, γιατί ό,τι λέγαμε στη Βουλή και στους Νόμους και λοιπά για δεκαετίες δε γίνεται. Επειδή στην Ελλάδα μόνο ότι γράφεται στο μνημόνιο γίνεται, το γράψαμε στο μνημόνιο». Σε γενικό πλαίσιο, «Το μνημόνιο δεν είναι τίποτα από μια συρραφή αυτονοήτων πραγμάτων. Το γεγονός ότι έγινε το μνημόνιο ο Βελζεβούλ οφείλεται σε εμάς τους πολιτικούς γιατί είμαστε δειλοί και ανόητοι». Σημείο επαφής με τον κ. Σαμοΐλη η αδυναμία οικονομικής αποτίμησης χωρίς χωροθέτηση. Επιπλέον αναγνώρισε και θέμα πολιτικού κόστους και διαχείρισης από τον τύπο: «Φαντάζεστε να πηγαίναμε στη Βουλή και να λέγαμε αυτό έχει αξία τόσα δισ.; «Πρώτο Θέμα» την επόμενη μέρα: «Πάνε να πουλήσουνε και τόσο πάνε να πουλήσουνε για να τα πάρουν τα ξένα κοράκια των δανειστών, οι τοκογλύφοι, η Μέρκελ» και τις άλλες τρίχες που γράφουν οι εφημερίδες σαν τη Δημοκρατία», ενώ χαρακτήρισε αυτή την αναταραχή που θα μπορούσε να προκληθεί «πολιτική ζημιά».
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, το νομοσχέδιο αναμένεται να κατατεθεί στη Βουλή στο προσεχές θερινό Τμήμα, αρχές Σεπτέμβρη.

http://www.vouliwatch.gr/

Με θέα την Ακρόπολη


Της Μαρίας Τριαντοπούλου
Είναι γεγονός ότι στην Ελλάδα πολλοί λίγοι είναι εκείνοι που πιστευούν ότι τα «μάρμαρα» του Παρθενώνα, τα γνωστά και ως «Ελγίνεια» πρέπει να παραμείνουν στο Βρετανικό Μουσείο και να μην επιστρέψουν στην Ελλάδα. Θεωρώ σχεδόν προσβλητικό να αποκαλεί κανείς «Ελγίνεια» τα μάρμαρα του Παρθενώνα - να έχουν δηλαδή ως «επωνυμία» το όνομα του Λόρδου Έλγιν που τα «αγόρασε» από τους Οθωμανούς και τα μετέφερε στην Αγγλία με τεράστιο κόστος (τόσο ώστε αναγκάστηκε τελικά να τα μεταπωλήσει στο Αγγλικό κράτος σε τιμή πολυ χαμηλότερη από ότι χρειαζόταν για να καλύψει τα έξοδά του) λες και ειναι το διακριτικό σημα κατατεθεν τους.
Από τότε που η Μελίνα Μερκούρη ξεκίνησε τον αγώνα για την επιστροφή των μαρμάρων μέχρι σήμερα πολλά πράγματα έχουν αλλάξει με βασικότερο όλων την ολοκλήρωση του Μουσείου της Ακρόπολης, ενός μικρού θαύματος στο κέντρο της Αθήνας, ενός Μουσείου που είναι και σύγχρονο και ιδιάιτερα υψηλής αισθητικής, ενός Μουσείου επιπλέον που έχει όχι μόνο τις απαιτούμενες υποδομές και προδιαγραφές – σε αυτή τη φάση σίγουρα πιο κατάλληλες από ότι το Βρετανικό Μουσείο – αλλά και το «πολιτιστικό δικαίωμα» να τοποθετήσει στα εμφανή κενά των εκθεμάτων τα κομμάτια εκείνα που λείπουν και αφήνουν λειψό ένα από τα πιο σημαντικά μνημεία της ανθρωπότητας.
Είναι γνωστό ότι ο Παρθενώνας δεν είχε πάντα αυτή τη φήμη – τουλάχιστον για τους μη Ελληνες – αντίθετα μάλιστα από πολλούς, ακόμα και τους Βικτωριανούς διευθυντές του Βρετανικού Μουσείου, ο Παρθενώνας και τα άλλα μνημεία της Ακρόπολης εθεωρούντο υποδεέστερα άλλων αρχαιοτήτων και η αξία της αγοράς τους αμφίβολη. Αυτού του είδους η προσέγγιση, σήμερα που ο Παρθενώνας είναι φορτισμένος με όλων των ειδών τις ιστορικές και πολιτιστικές αναφορές και αποτελεί ένα αδιάσπαστο υπαρκτό παγκόσμιομνημείο,σύμβολο της Δημοκρατίας αρχαίας και νεότερης αλλά και σύμβολο του αρχαιο-ελληνικού πνεύματος και πολιτισμού, ακούγεται και ανιστόρητη και ντροπιαστική για εκείνους που την εξέφρασαν. Η δε άρνηση των Βρετανών από τότε που η Μελίνα πρωτοέθεσε σοβαρά και με σθένος το αίτημα της επιστροφής των μαρμάρων μέχρι σήμερα, όσο κι αν προβάλλουν τα γνωστά επιχειρήματα περί μνήμειων του πολιτισμού που ανήκουν σε ολόκληρη την ανθρωπότητα ανεξαρτήτως του που είναι στεγασμένα, είναι βασισμένη σε αποικιοκρατικές αντιλήψεις και υπερφίαλο αίσθημα ανωτερότητας προς όλους τους λαούς των οποίων τα ιστορικά μνημεία ελεηλάτησαν και μετέφεραν πίσω στα μουσεία τους κατά την διάρκεια της Αυτοκρατορίας στην οποία «ο ήλιος δεν έδυε ποτέ».  Δεν είδα εγώ κανένα τούβλο από το κάστρο του βασιλιά Αρθούρου ή καμμία καρέκλα από την Στρογγυλή Τράπεζα του να βρίσκεται στα μουσεία της Αιγύπτου, της Ελλάδας, της Ινδίας ή της Νιγηρίας για να φέρω μερικά μόνο παραδείγματα.
Αντίστροφα έχω δει χιλιάδες αγάλματα, κομμάτια μνημείων, αντικείμενα και έργα τέχνης και γλυπτικής στα μεγάλα μουσεία της Ευρώπης που προέρχονται από κάθε γωνιά του κόσμου και μάλιστα συχνά αποτελούν την πλειοψηφία των εκθεμάτων των εν λόγω μουσείων. Και ενώ δεν αμφισβητώ το γεγονός ότι τα μεγάλα μουσεία της Ευρώπης όπως είναι και το Βρετανικό και το Λούβρο και τόσα άλλα ανέδειξαν και συντήρησαν και διέσωσαν πολλά κομμάτια τεράστιας πολιτιστικής αξίας (και κατέστρεψαν άλλα τόσα), και ενώ παραδέχομαι ότι απαιτείται μεγάλη προσοχή και μελέτη σε ότι αφορά τον ανευ ορίων  γενικό «επαναπατρισμό» των εκθεμάτωνή και την αναγκαιότητα αυτού του επαναπατρισμού, τα μάρμαρα του Παρθενώνα είναι μια ειδική, ξεχωριστή, περίπτωση για όλους τους γνωστούς λόγους που άλλοι έχουν αναλύσει πολύ καλύτερα από εμένα. Και αν οι Βρετανοί φοβούνται ότι θα ανοίξουν τους ασκούς του Αιώλου με την επιστροφή των μαρμάρων ας βρουν μια συμβιβαστική λύση που θα τους επιτρέψει να διασώσουν την τόσο σημαντική για εκείνους υπόληψη. Ας μας τα δωσουν με την μορφή του μακροχρόνιου «δανεισμού» αν αυτό τους κάνει να νιώσουν καλύτερα γιατί όσο καθυστερούν  τόσο περισσότερο η κοινή γνώμη  - και στην Βρετανία ακόμα - εξανίσταται.
Απαιτείται μάλιστα σοβαρή και συστηματική αντιμετώπιση και διαπραγμάτευση το θέμα αυτό χωρίς εθνικιστικές τυμπανοκρουσίες, θεατρινισμούς και ελληνο-λαϊκιστικές εξάρσεις όσο πιασάδικες κι αν είναι αυτές για εσωτερική κατανάλωση. Κάποια πράγματα που την δεκαετία του 80 μπορούσε να κάνει η Μελίνα, γιατί, είτε μας αρέσει είτε όχι, ήταν η Μελίνα και είχε τεράστιο εκτόπισμα σαν προσωπικότητα, δεν λειτουργούν σήμερα με τον ίδιο τρόπο. Τώρα απαιτούνται από όλους τους εμπλεκόμενους φορείς σοβαρά, ρεαλιστικά και συγκροτημένα επιχειρήματα και συνεχής καθημερινή πίεση σε όλα τα επίπεδα τόσο διπλωματικά όσο και επιστημονικά και ακαδημαϊκα.
«Το Αίνιγμα του Παρθενώνα»
Το ομώνυμο βιβλίο της Joan Breton Connelly – “The Parthenon Enigma” – ενώ αναλύειόλα τα θέματα που σχετίζονται με τον συμβολισμό του Παρθενώνα, με την σημασία των μαρμάρων που βρίσκονται στη Βρετανία και με τα θέματα που έχουν δημιουργηθεί γύρω από αυτήν την διεκδίκιση εκ μέρους της Ελλάδας, κάνει και ένα ενδιαφέρον βήμα παραπέρα. Προσπαθεί να αναλύσει την σημασία του Ιερού Βράχου στην αρχαιότητα, την εποχή που χτίστηκε και πριν τραβήξει επάνω του το βάρος των αιώνων, και,  μέσα απο τα ιστορικο-κοινωνικά δεδομένα που έχει στη διάθεση της να συνάγει κάποια συμπεράσματα. Αυτό που είναι όμως ιδιάιτερα ενδιαφέρον είναι η εντελώς νέα ερμηνεία που δίνει στην απεικόνιση της Ζωοφόρου. Η επικρατούσα άποψη, γενικά αποδεκτή από την πλειοψηφία των αρχαιολόγων, είναι ότι ο Φειδίας επέλεξε να απεικονίσει την γιορτή των Παναθηναίων στη Ζωοφόρο του Παρθενώνα και να μην προσθέσει κάποιον άλλο αττικό μύθο όπως αυτούς που κοσμούν τα Αετώματα του αρχαίου ναού. Η Joan Breton Connelly λοιπόν ισχύριζεται ότι η Ζωοφώρος – μεγαλύτερο κομμάτι της οποίας βρίσκεται στο Βρετανικό μουσείο – δεν απεικονίζει τα Παναθήναια αλλά έναν ακόμα αθηναϊκό μύθο όπου ο μυθικός Βασιλιάς Ερεχθέας ετοιμάζεται να θυσιάσει την κόρη του για να εξασφαλίσει την νίκη της πόλης απέναντι στους επιδρομείς που την απειλούν.
Η νέα αυτή προσέγγιση αναλύει το γεγονός ότι ποτέ ως τότε δεν είχε απεικονισθεί κάποια υπαρκτή ανθρώπινη τελετουργική σκηνή  σε αρχαίο ναό και συνεπώς η απεικόνιση της πομπής των Παναθηναιων  θα ήταν μια μοναδική πρωτοτυπία. Η «σκηνή του πέπλου» που βρίσκεται επίσης στο Βρετανικό Μουσείο και για την οποία η κρατούσα θεώρια λέει ότι απεικονίζει την παράδοση του πέπλου στην Θεά Αθηνά αντιπαραβάλλεται από την Connellyμε την άποψη ότι απεικονίζει τον Ερεχθέα να παραδίδει το σάβανο στην κόρη που οι Θεοί του έχουν ζητήσει να θυσιάσει όπως αποδεικνυέται και από τα αποσπάσματα που σώζονται από το έργο του Ευριππίδη «Ερεχθέας» που παίχτηκε γύρω στα 420 π.Χ. λίγα χρόνια μετά την ολοκλήρωση του Παρθενώνα.
Δεν είμαι ειδική, ούτε σε θέση να γνωρίζω αν έχουν κάποια βάση αυτά που λέει η συγγραφέας, αλλά ομολογώ ότι βρίσκω συναρπαστική την προσέγγισή της. Γιατί από την μια συμβολίζει μια σκληρή αλήθεια που ήταν εξίσου σημαντική το 400 π.Χ. όσο και το 2014 μ.Χ.: ότι για να χτιστεί ένα καλύτερο αύριο και να εδραιωθεί μια δημοκρατία σε γερές βάσεις όλοι, ο καθένας όπως εκεινος μπορει, πρεπει να συμμετέχει ενεργά στη διαδικασία αυτή, ακόμα και αν το τίμημα είναι βαρύ. Αυτό ήταν άλλωστε και το νόημα της απεικόνισης της Ζωοφόρου κατά την συγγραφέα, να αποτελέσει, δηλαδή, παράδειγμα η θυσία και μια μόνιμη υπενθύμιση για τον λαό την Αθήνας. Και από την άλλη μου φέρνει κατά νου, με έναν τρόπο σχεδόν σπαραχτικό, την δεύτερη σκληρή διαχρονική αλήθεια: ότι τα αθώα παιδιά, αγόρια ή κορίτσια, αποτελούσαν πάντα το εξιλαστήριο θύμα κάθε βάρβαρης και βίαιας σύγγρουσης, κάθε πολέμου και κάθε αιματοχυσίας. Από τον Ερεχθέα και τον Αγαμέμνονα έως τις μέρες μας τίποτα δεν έχει αλλάξει δυστυχως..
Η πομπή των Παναθηναίων ή η Θυσία της κόρης του Ερεχθέα κοσμεί την κατακερματισμένη Ζωοφόρο; Αυτό είναι το «Αίνιγμα του Παρθενώνα»...Ενα από τα πολλά μου φαίνεται εμένα...

http://tvxs.gr/


Εμφύλια διαμάχη Δημάρχων Βενιζέλου-Σαμαρά (Για γέλια και για κλάματα)


Του Χρήστου Γιαννούλη
Να γελάς και να κλαίς. Να γελάς για το πόσο εύκολο είναι ένας, δύο ή οκτώ μαζί αυτοδιοικητικοί άρχοντες μπορούν να γίνουν σε μία στιγμή καρικατούρες της πολιτικής και να κλαίς από απόγνωση για το τι μέλλον μπορεί να επιφυλάσσει στις τοπικές κοινωνίες, η αυτοδιοίκηση του φαρισαϊσμού των ανεξαρτήτων υποτακτικών των κομματικών ηγεμόνων.
Βγήκαν οι Καμίνης και Μπουτάρης, διακηρύσσοντας την δική τους κεντροαριστερή πλατφόρμα για την Κεντρική Ένωση Δήμων. Θυμήθηκαν, ότι οι πολιτικές που ανέχτηκαν, θαύμασαν πολλές φορές, υπηρέτησαν με νιαουρίσματα διαμαρτυρίας, πρέπει να ανασχεθούν από μία άλλου τύπου πολιτική προσέγγιση. Κατάλαβαν επίσης ότι ο μαρασμός των τοπικών κοινωνιών μέσα από τον ευνουχισμό της τοπικής αυτοδιοίκησης, με κάθε μορφή και μέσο ελέω δημοσιονομικής πειθαρχίας, απειλεί ευθέως την κοινωνική συνοχή.
Μωρέ τι μας λέτε; Σοβαρά; Χρειάστηκε να περάσει μία τετραετία και να πιστωθεί μία πενταετία μπροστά για να καταλήξετε στο αυτονόητο; Και ειδικά αφού εξαντλήσατε κάθε δυνατή βοήθεια από τους μηχανισμούς ή ότι απέμεινε από αυτούς του ΠΑΣΟΚ της ΔΗΜΑΡ και της Νέας Δημοκρατίας εξ αντανακλάσεως ή συνειδητών επιλογών ήττας; Τώρα θυμηθήκατε να υψώσετε ανάστημα; Και σε ποιόν ακριβώς; Στον Σαμαρά ή στον Βενιζέλο; Γιατί πρέπει να έχετε στο νου σας ή κάποιος να σας έχει πληροφορήσει ότι συγκυβερνούν. Και όχι απλά συγκυβερνούν, συναποφασίζουν με μεγάλη σχολαστικότητα για  τους τρόπους που θα παραμείνει γαντζωμένο στην εξουσία το σύστημα που αναζητά χαμηλούς τόνους και από την τοπική αυτοδιοίκηση. Αυτό που είχαν συνηθίσει να απολαμβάνουν τα τελευταία χρόνια.
Και ξαφνικά, από τα αριστερά, έρχεται η παρέμβαση των 8 δεξιών του Σαμαρά. Καταγγέλλουν τους Μπουτάρη -  Καμίνη, ότι διέπονται από κεντροαριστερή ρητορεία στην πλατφόρμα τους για την ΚΕΔΕ, πασοκίζουν και εξελέγησαν από ότι καταγγέλλουν με ευθείες ή και υπόγειες κομματικές συναλλαγές.
Βγάλτε την σκούφια σας και βαράτε μας. Δήμαρχοι, πλήρως εξαρτημένοι από τον κομματικό στρατό της Νέας Δημοκρατίας, τους μηχανισμούς, τις μεθόδους που εφεύραν και εφαρμόζουν πιστά και απαρέγκλιτα πολύ πριν την μεταπολίτευση, καταγγέλλουν κομματική εξάρτηση. Πόση υποκρισία να αντέξει ο οργανισμός ενός πολίτη; Και πόση φαυλότητα.
Οι δήμαρχοι, που για τις ψιθυριστές ενστάσεις τους, τα νιαουρίσματα στη θέση της πολιτικής αντίθεσης και διαμαρτυρίας για όσα έχει υποστεί η τοπική αυτοδιοίκηση, έλαβαν μόνο κάτι ψίχουλα με την μορφή φωτογραφικών τροπολογιών που τους απαλλάσσουν προκλητικά και χαριστικά  από δικαστικές περιπέτειες, θυμήθηκαν την ανεξαρτησία της αυτοδιοίκησης και την πολιτική δυναμική που θα έπρεπε να αναπτύσσει. Για να μην είναι ο καλοφροντισμένος ιμάντας μεταφοράς κάθε βάρβαρης, παράλογης και βίαιης πολιτικής.
Κατηγορούν τους Μπουτάρη- Καμίνη για αθέμιτες συναλλαγές με κομματικά γραφεία και μηχανισμούς τοπικών επιτροπών. Μία τακτική που χρησιμοποίησαν καταγγέλλοντες και καταγγελλόμενοι.  Μα για το θεό, δεν υπάρχει Ντροπή και Τσίπα;
Δεν άκουσαν τίποτε για τους μηχανισμούς των βουλευτικών γραφείων της Νέας Δημοκρατίας, τις τοπικές οργανώσεις, τα μπλοκ των εργολάβων και των επιχειρηματιών που μετήλθαν κάθε δυνατού μέσου για να εκμεταλλευτούν τις αντικειμενικές αγωνίες των δημοτών και των πολιτών για δουλειά και έστω ένα σταθερό εισόδημα; Δεν άκουσαν για λογαριασμούς ρεύματος και νερού που πληρώθηκαν άρον άρον λίγο πριν τις κάλπες; Δεν άκουσαν ή δεν ξέρουν τίποτε για τις υποσχέσεις δίμηνης ή οκτάμηνης εργασίας σε οικογένειες στα όρια της εξαθλίωσης;
Είναι άλλοι δήμαρχοι από αυτούς που σε κάθε ευκαιρία ευχαριστούσαν τον κ. Σαμαρά; Ενώ την ίδια ώρα κατακεραύνωναν την Κυβέρνηση για τις καταστροφικές της επιλογές έναντι της Αυτοδιοίκησης; Σχιζοφρενικές καταστάσεις που μόνο ειδικοί ψυχολόγοι μπορούν να αναλύσουν.
Ακόμη και σήμερα, που το ΤΑΙΠΕΔ θερίζει, εκτελεί στην κυριολεξία τις τοπικές κοινωνίες, οι υπερασπιστές της ανεξάρτητης αυτοδιοίκησης, πιστοί όμως στο άρμα Σαμαρά Βενιζέλου, δεν τολμούν να αντιδράσουν όπως θα έπρεπε και θα όφειλαν. Σηκώνουν μία κούφια ρομφαία, ανέξοδης ρητορείας που μόλις χτυπήσει το κινητό και στην άλλη άκρη είναι το «αφεντικό», υποδύονται τον «Ζήκο» της ιστορίας.
Για τόσα και για τόσα θέματα, κλήθηκαν να βρούνε λύση οι Σαμαράς Βενιζέλος. Και επειδή από ότι φαίνεται και η υπόθεση της ΚΕΔΕ και η τεχνητή και ταυτόχρονα κωμικοτραγική αντιπαράθεση, δεν είναι τίποτε περισσότερο από μία κυβερνητική- οικογενειακή υπόθεση, μήπως θα πρέπει να το λύσουνε μεταξύ τους; Ίσως έτσι να περισώσουν και την αξιοπρέπεια τους έναντι της κοινής γνώμης.
Η τοπική Αυτοδιοίκηση, οι δημότες, οι πολίτες αυτού του τόπου, έχουν ανάγκη από πραγματική πολιτική σκέψη, προτάσεις και μάχες που θα φέρουν συνολικά αποτελέσματα και προοπτική για τους ανθρώπους και όχι τους μηχανισμούς. Και σίγουρα χρειάζεται εκτός από ριζοσπαστικές αλλαγές, ειλικρίνεια, αυτογνωσία, εντιμότητα και πάνω από όλα  ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑ. 


http://tvxs.gr/

Αρχειοθήκη ιστολογίου

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *