Στον αστερισμό του «αφηγήματος»

Του Παντελή Μπουκάλα

Κάποιες λέξεις κολλάνε στη γλώσσα σαν τσίχλα σε τερηδονισμένο δόντι, γίνονται συρμός, ξεφυτρώνουν σαν ζιζάνια ακόμα και σε νοηματικά πεδία που δεν τις αντέχουν ή δεν τις έχουν ανάγκη. Μια τέτοια λέξη είναι το «αφήγημα», μάλλον επείσακτη παρά ιθαγενής. Τι ακριβώς μεταφράστηκε και εκτελωνίστηκε κι αν το δάνειο προέρχεται από την τράπεζα της λογοτεχνίας, δεν έχει σημασία· σημασία έχει το στυλ, και η ποιότητα που εικάζεται ότι δίνει η λέξη στις κουβέντες μας. Στον αστερισμό του «αφηγήματος» βρισκόμαστε καιρό τώρα. Τις τελευταίες εβδομάδες, πάντως, τις καλοκαιρινές, η χρήση του όρου κατέρριψε κάθε ρεκόρ. Αυτό δεν συνέβη επειδή το θέρος ευνοεί ανέκαθεν το διάβασμα, έστω και στην πιο ξεκούραστη πνευματικά εκδοχή του, μπεστ σέλερ, άρλεκιν κτλ., αλλά επειδή και η καταπονημένη κομματική ρητορική χρειάζεται τις διακοπές της. Για να ξανασκεφτεί τα κλισέ της.

Η σοβαρότερη λοιπόν κατηγορία που εξαπολύεται από όλους εναντίον όλων είναι η «έλλειψη αφηγήματος». «Δεν έχει αφήγημα η κυβέρνηση, αφού το σακσές-στόρι της δεν περπατάει», την κατηγορεί η αντιπολίτευση. «Δεν έχει αφήγημα η Ν.Δ., αφού η υπόθεση της “σύντομης παρένθεσης” κατέπεσε», την αντικατηγορεί η κυβέρνηση, ενώ επίσης «απουσία αφηγήματος» καταμαρτυρεί στη Ν.Δ. το γεννηματικό ΠΑΣΟΚ, εν αντιθέσει με το βενιζελικό, που κρίνει τη Ν.Δ. αξιανάγνωστη και βραβεύσιμη. Ακούμε επιπλέον –ή διαπιστώνουμε– ότι «η Δημοκρατική Συμπαράταξη δεν έχει άλλο αφήγημα από την πάση θυσία επιστροφή στη νομή της εξουσίας», ότι «το μόνο αφήγημα του Ποταμιού είναι ο επικεφαλής του», όπως άλλωστε και της Ενωσης Κεντρώων, ότι «το αφήγημα του ΚΚΕ είναι το ΚΚΕ» κτλ. Χρήσιμη λέξη το «αφήγημα», όπως χρήσιμο είναι ενίοτε το «Κύριε, ελέησον». Ξέρουμε όμως ποιες συνέπειες έχει η υπερβολική χρήση του.

Ενας μόνο δεν μπορεί να επικριθεί για έλλειψη αφηγήματος: ο κ. Γιάνης Βαρουφάκης. Αν όσα δημοσιεύει υπό μορφή βιβλίου συνιστούν ειλικρινή απομνημονεύματα ή μυθιστόρημα θα το κρίνει η Ιστορία, εφόσον βρει χρόνο και διάθεση. Ο ίδιος διατείνεται ότι θεμελιώνει τα λεγόμενά του σε σημειώσεις και (παράτυπες) ηχογραφήσεις. Ενόσω δηλαδή ασκούσε καταστροφικά την εξουσία του, «έβλεπε μακριά»· όχι το μέλλον της Ελλάδας αλλά το προσωπικό του. Μονάχη έγνοια του (τυπική, όχι παράτυπη) η συναγωγή του αναγκαίου, επιλεγμένου υλικού που θα διευκόλυνε την κατοπινή δικαίωσή του. Λαμπρά. Εξ ου και ο σεμνός υπότιτλος του βιβλίου του: «Η μάχη μου με το βαθύ κατεστημένο της Ευρώπης». Ας μην τρέξουμε στον Δον Κιχώτη. Ο Νάρκισσος κατοικεί πολύ πιο κοντά μας.

  

 kathimerini.gr 

"Μπαράζ" τροπολογιών στη Βουλή στο πολυνομοσχέδιο για τους ΟΤΑ - Τι αλλάζει στην κρατική χρηματοδότηση των κομμάτων

Θέματα χρηματοδότησης των κομμάτων ρυθμίζει τροπολογία που κατατέθηκε στη Βουλή από τους συναρμόδιους υπουργούς και προβλέπει ότι παρατείνεται μέχρι 31.12.2017 η εφαρμογή των διατάξεων του ν. 3023/2002 (σ.σ. οι διατάξεις έχουν τροποποιηθεί με το ν. 4472/2017). Πρόκειται για την εφαρμογή διατάξεων σχετικά με το ακατάσχετο και το ανεκχώρητο του ποσοστού της ετήσιας κρατικής χρηματοδότησης που λαμβάνουν τα πολιτικά κόμματα καθώς και την έκδοση κουπονιών που αποτελούν μορφές οικονομικής ενίσχυσης των κομμάτων.

Η έναρξη εφαρμογής του προσφάτως ψηφισθέντος πλαισίου από 1.1.2018 κρίθηκε αναγκαία από την κυβέρνηση δεδομένου ότι το σύνολο της κρατικής χρηματοδότησης έχει καταβληθεί με βάση το προηγούμενο καθεστώς και γιατί δεν είναι δυνατό να θεωρηθούν κουπόνια για το τρέχον έτος, για λόγους τυπικούς.

Ειδικότερα με την τροπολογία, παρατείνεται μέχρι 31.12.2017 η εφαρμογή των προϊσχυουσών διατάξεων (άρθρα 1 παρ.7 και 7 παρ. 4 του ν. 3023/2002) σχετικά με:

-τις τραπεζικές συμβάσεις πίστωσης, περιλαμβανομένων των συμβάσεων εκχώρησης και ενεχυρίασης που έχουν συναφθεί από πολιτικά κόμματα και συνασπισμούς κομμάτων μέχρι 19.5.2017 (ημερομηνία δημοσίευσης του νέου νομοθετικού πλαισίου του ν. 4472/2017), καθώς και τις πάσης φύσεως υποχρεώσεις αυτών που θα προκύψουν μέχρι τη δημοσίευση των προτεινόμενων διατάξεων και εντός του τρέχοντος οικονομικού έτους (ήτοι: ακατάσχετο και ανεκχώρητο το 40% της συνολικής κρατικής χρηματοδότησης αντί ακατάσχετου 10% που προβλέπεται με το Ν. 4472/2017).

-την έκδοση κουπονιών ως μέσο χρηματοδότησης των κομμάτων κατά την οριζόμενη διαδικασία η οποία θα ισχύσει κατά το νέο νομοθετικό πλαίσιο (ν.4472/2017) από 1.1.2018. Με την τροπολογία εξακολουθεί να ισχύει η καταργηθείσα με το ν. 4472/2017 δυνατότητα διοργάνωσης εξορμήσεων από τα κόμματα και τους συνασπισμούς κομμάτων με σκοπό την οικονομική τους ενίσχυση, η οποία καταργείται από 1.1.2018.

Από τις προτεινόμενες διατάξεις επέρχεται απώλεια δημοσίων εσόδων για το τρέχον έτος από την επαναφορά μέχρι 31.12.2017 του ακατάσχετου σε ποσοστό 40% της συνολικής κρατικής χρηματοδότησης των κομμάτων.

 ΑΠΕ-ΜΠΕ

Προσλήψεις... κατόπιν 20ετίας

Πριν από 20 χρόνια «ονειρεύονταν» να διοριστούν στο Δημόσιο. Εδωσαν εξετάσεις στο ΑΣΕΠ και πέτυχαν. Το όνειρο, ωστόσο, έγινε πραγματικότητα για τους επιτυχόντες του διαγωνισμού του 1998 μόλις χθες, καθώς με τροπολογία του υπουργείου Διοικητικής Ανασυγκρότησης, που περιλαμβάνεται στο νομοσχέδιο για τους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης (περιέχει, μεταξύ άλλων, και πλήθος ρυθμίσεων-διευκολύνσεων για τους εργαζομένους στους ΟΤΑ), δίνεται το «πράσινο φως» για την κάλυψη των «πολυπόθητων θέσεων».

Εγείρονται ζητήματα

Βεβαίως, εγείρονται ζητήματα. Ενδεικτικά, το κατά πόσον οι επιτυχόντες του ’98 επιθυμούν ακόμα να καλύψουν τις θέσεις – ενδεχομένως κάποιοι να αδυνατούν και λόγω ηλικίας. Μάλιστα, το θέμα της καθυστερημένης πρόσληψης επισημαίνεται και στην τροπολογία, καθώς προβλέπεται ότι κάποιοι από τους επιτυχόντες θα καλύψουν θέσεις «για τις οποίες σήμερα προβλέπονται πρόσθετα προσόντα (π.χ. γνώση αγγλικών), τα οποία δεν ήταν απαραίτητα 20 χρόνια πριν και τα οποία οι επιτυχόντες δεν κατείχαν». Οι θέσεις που θα στελεχωθούν είναι σε υπηρεσίες του υπουργείου Οικονομικών και της Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων.

Με τροπολογία, επίσης, επεκτείνεται η «ειδική» άδεια 22 ημερών που προβλέπεται για τους υπαλλήλους που έχουν παιδιά με προβλήματα υγείας και στους υπαλλήλους του ευρύτερου δημόσιου τομέα που έχουν τέκνα με «διάχυτες αναπτυξιακές διαταραχές», οπότε περιλαμβάνονται και κάποιες ακόμα περιπτώσεις προβλημάτων.

Το νομοσχέδιο αναμένεται να ψηφιστεί την επόμενη εβδομάδα και πάντως πριν από τη θερινή διακοπή του Κοινοβουλίου (5-20 Αυγούστου) αναμένεται να ψηφιστεί στην Ολομέλεια της Βουλής. Ηδη, κατά τη διάρκεια της συζήτησής του στις αρμόδιες επιτροπές, κατατέθηκαν 9 τροπολογίες εκ των οποίων η πλέον σημαντική αφορά τη ρύθμιση που επιτρέπει στους ΟΤΑ να συνάψουν νέες συμβάσεις ορισμένου χρόνου έως και τις 31.3.2018 με τους συμβασιούχους εργαζομένους στην καθαριότητα «για λόγους δημοσίου συμφέροντος – συνιστάμενους ιδίως στην αποτροπή κινδύνων για τη δημόσια ασφάλεια».

Πρόκειται για τη ρύθμιση που είχε δεσμευτεί ο υπουργός Εσωτερικών Πάνος Σκουρλέτης ότι θα προβλέψει προκειμένου να λήξουν οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων στην καθαριότητα των δήμων – καθώς η παράταση των συμβάσεων των εργαζομένων, την οποία είχε επιχειρήσει η κυβέρνηση, κρίθηκε αντισυνταγματική από το Ελεγκτικό Συνέδριο. Παράλληλα, επιβεβαιώθηκε ότι αντίκειται στην ευρωπαϊκή νομοθεσία που δεν επιτρέπει την παράταση των συμβάσεων εργαζομένων πέραν των δύο ετών, θεωρώντας ότι σε αυτή την περίπτωση πρέπει να πραγματοποιηθούν κανονικές προσλήψεις.

Μισθοί και από άλλες πηγές

Καθώς, ωστόσο, πολλοί δήμαρχοι δεν επαναπροσλαμβάνουν τους συμβασιούχους στην καθαριότητα επειδή δεν επαρκούν τα κονδύλια από τα δημοτικά τέλη (η καθαριότητα εντάσσεται στις ανταποδοτικές υπηρεσίες), στην τροπολογία επίσης προβλέπεται ότι οι συγκεκριμένοι συμβασιούχοι μπορούν να πληρωθούν από αλλού. «Δίνεται η δυνατότητα στους ΟΤΑ, και μόνον εφόσον δεν επαρκούν τα έσοδα από τις ανταποδοτικές υπηρεσίες, να καλύπτουν τις δαπάνες μισθοδοσίας από τα γενικά έσοδά τους». Με αυτόν τον τρόπο, η κυβέρνηση ρίχνει το «μπαλάκι» της ενδεχόμενης απόλυσης συμβασιούχων στους «κακούς» δημάρχους που επιλέγουν να μην ανανεώσουν τις συμβάσεις.

 ΕΥΑ ΚΑΡΑΜΑΝΩΛΗ, ΤΑΝΙΑ ΓΕΩΡΓΙΟΠΟΥΛΟΥ

kathimerini.gr

Το άλλοθι της άγνοιας…

Του Γιάννη Παντελάκη

Την προηγούμενη φορά, πέρυσι περίπου τέτοια εποχή,  ήταν οι αυταπάτες. Τώρα είναι η απειρία. Πάντα κάτι φταίει, κάποιος τρίτος ή μια κατάσταση που θεωρεί ότι μπορεί να λειτουργεί απαλλακτικά για όσα λάθη συμβαίνουν. Όταν μαλώνεις ένα παιδί για κάτι που έκανε, η σχεδόν αυθόρμητη αντίδραση του ξεκινάει με τις λέξεις «δεν ήξερα». Τώρα, έχουμε μια παρόμοια παιδική αντίδραση από τον πρωθυπουργό.

Ο Τσίπρας, αναζητεί υπεύθυνους για την πορεία της χώρας. Οι συνήθεις εχθροί (διαπλοκή, δικαστές κ.α. με τους οποίους μάλιστα έχει συμπορευτεί αρκετές φορές), εξάντλησαν  προς το παρόν τουλάχιστον, τα όρια ως στοχοποιημένες αιτίες του κακού. Ακολουθεί ενός είδους απαλλακτική αυτοκριτική με την επιδίωξη να είναι και συμπαθής. Επικαλέστηκε απειρία. «Όταν ανέλαβα, δεν είχα αίσθηση τι θα αντιμετώπιζα». Προσωπικά το πιστεύω. Ούτε τότε είχε αίσθηση, ούτε τα χρόνια που προηγήθηκαν του 2015, ως αντιπολίτευση. Δεν είχε καμία γνώση της πραγματικότητας και το χειρότερο δεν είχε διάθεση να αποκτήσει τέτοια γνώση.

Ο Τσίπρας θα κέρδιζε τις εκλογές ο,τι και αν γινόταν. Ήταν τέτοια η δυναμική των πραγμάτων, το παλιό σύστημα είχε χρεοκοπήσει πολιτικά, ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίστηκε ως η φυσιολογική διάδοχη κατάσταση. Οποιοσδήποτε και αν βρισκόταν στη θέση του Τσίπρα θα κέρδιζε τις εκλογές. Αυτό μπορεί να αποδυναμώνει τον παράγοντα «ικανότητες του Τσίπρα», αλλά δεν παύει να είναι αληθινό. Το πρόβλημα του Τσίπρα-που μετατράπηκε και σε πρόβλημα της χώρας- είναι πως αυτός, ο σίγουρος αυριανός πρωθυπουργός έκανε δυο θεμελιώδη λάθη: α) δεν φρόντισε να αποκτήσει γνώσεις που θα ήταν χρήσιμες όταν θα αναλάμβανε την εξουσία και β) προκειμένου να έρθει στην κυβέρνηση όσο το δυνατόν νωρίτερα-απίστευτη η εξουσιολαγνεία του- πολιτεύτηκε με συνθήματα και όχι σχέδιο. Συνθήματα μάλιστα που όχι απλά ήταν άτοπα, αλλά απευθυνόντουσαν στο συναίσθημα, τον φόβο και την ανάγκη απελπισμένων ανθρώπων που αναζητούσαν διέξοδα. Αυτά τα εκμεταλλεύτηκε ο Τσίπρας.

Η αλήθεια είναι πως ο Τσίπρας τα κατάφερε με εξαιρετικό τρόπο. Και τον Ιανουάριο και τον Σεπτέμβριο του 2015. Κέρδισε δυο εκλογές και ενδιάμεσα ένα δημοψήφισμα. Η παραδοξότητα έχει να κάνει με το ότι είναι ο μοναδικός πρωθυπουργός που κερδίζει σε τόσο μικρό χρόνο τρεις αναμετρήσεις και παράλληλα ο μοναδικός πρωθυπουργός που ανέτρεψε την βούληση των ψηφοφόρων του στον ίδιο μικρό χρόνο. Αυτό, μπορεί να δείχνει ικανότητες για να ξεγελάς τον άλλο, δεν δείχνει και ικανότητες για να κυβερνάς μια χώρα. Πρόκειται για δυο διαφορετικά πράγματα.

Ο Τσίπρας επικαλείται την προσωπική άγνοια, μιλάει για λάθη που έκανε στις επιλογές προσώπων και πιστεύει ότι αυτές οι δόσεις παραδοχής είναι αρκετές. Όμως, δεν είναι. Όταν στήριζε μια στρατηγική μίσους και στοχοποίησης εναντίον όλων εκείνων οι οποίοι δεν ήταν μαζί του (δεξιών και αριστερών) με συνθήματα για γερμανοτσολιάδες, νενέκους και Μερκελιστές, ο Τσίπρας δεν είχε καμία άγνοια, διαφορετικά το λένε αυτό. Όταν οι προηγούμενοι κυβερνώντες δεν ήταν πολιτικοί ή ιδεολογικοί αντίπαλοι, αλλά ήταν ανθέλληνες και πουλημένοι στους δανειστές, δεν είχε καμία άγνοια, διαφορετικά το λένε και αυτό.

Υπάρχουν δεκάδες ακόμα παραδείγματα για να αποδειχτεί του λόγου το αληθές, ο,τι δηλαδή η άγνοια αφορούσε στην πραγματικότητα, αλλά και ότι παράλληλα δεν υπήρχε καμία άγνοια στις λογικές εξαπάτησης. Οι υποσχέσεις για τα μνημόνια που θα έσκιζε, τις αγορές που θα χόρευαν και τα προγράμματα Θεσσαλονίκης που θα έδιναν ανάσες στον κόσμο, αποτελούσαν συνειδητά ψέμματα. Όπως και τόσα άλλα.

Το πρόβλημα της κοινωνίας πια-και όχι του Τσίπρα-είναι πως μαζί με τις υποσχέσεις που μοίραζε απλόχερα, μοίρασε και ισχυρές δόσεις μίσους με το οποίο διαποτίστηκε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. Ένα κομμάτι που άκουγε τις υποσχέσεις Τσίπρα με δέος και είδε την αθέτηση των υποσχέσεων με απόλυτη απογοήτευση. Αυτό το κομμάτι, δεν είχε κάνει απαραίτητα μια λογική επεξεργασία αυτού που συνέβη με τον Τσίπρα το οποίο βασίστηκε σε εντελώς ψεύτικες παραδοχές. Θεωρεί απλά ότι ο Τσίπρας μπορούσε πολύ εύκολα να σκίσει τα μνημόνια και να τα τρίψει στην μούρη των δανειστών και δεν το έκανε. Γιατί κι αυτός ξεπουλήθηκε, κι αυτός είναι νενέκος. Αυτό ίσως είναι το μεγαλύτερο κακό που προκλήθηκε από τον τρόπο που πολιτεύτηκε ο Τσίπρας… 

liberal.gr

Μια καλοστημένη εξαπάτηση Ελλήνων και Γερμανών η δήθεν έξοδος στις αγορές

Άρχισε από χτές το θεατρικό έργο «βγαίνω στις αγορές, άρα η οικονομία μου έχει ζήτηση από τους ξένους, στους οποίους εμπνέω εμπιστοσύνη». Μια παραγωγή Σόιμπλε, κυβέρνησης και ΔΝΤ σε σκηνοθεσία BNP, Bank of America, Merrill Lynch, Citi, Deutsche Bank, HSBC, με πρωταγωνιστές τις τσέπες των Ελλήνων πολιτών που θα χάσουν, και τις τσέπες των τραπεζών που θα κερδίσουν από αυτή τη στημένη παράσταση.

Λιανά: Η έκδοση του 5ετούς ομολόγου δεν απευθύνεται στην ελεύθερη αγορά για να διαπιστώσει κανείς αν πράγματι υπάρχει εμπιστοσύνη των ξένων στην ελληνική οικονομία.

Είναι μία στημένη ιστορία μεταξύ της γερμανικής κυβέρνησης, του ΔΝΤ, της ελληνικής κυβέρνησης και των 6 αναδόχων ξένων τραπεζών, υπό τη διεύθυνση του οίκου Rothchild, σε απολύτως προστατευμένο περιβάλλον, που δεν περιμένει πραγματικό όγκο επενδυτών και για πολύ συγκεκριμένους πολιτικούς λόγους.

Συγκεκριμένα: Το ποσό των 4 και κάτι δισ. που ζητάει να δανειστεί η χώρα έχει ήδη υπερκαλυφθεί συμφωνημένα από τις 4 ελληνικές συστημικές τράπεζες, που αποφάσισαν «ελεύθερα»... με το πιστόλι στον κρόταφο. Και από τις θυγατρικές ή συγγενείς των 6 ξένων τραπεζών που έχουν μπει προσυνεννοημένα με κέρδος πάνω από το 100% της αξίας του ομολόγου. Επίσης, από μικρό αριθμό funds, που έχουν σκοπό να κερδοσκοπήσουν γρήγορα, αγοράζοντας με κέρδος και πουλώντας με ακόμα μεγαλύτερο.

Έτσι κι αλλιώς, οι 6 ξένες τράπεζες έχουν ήδη κέρδος από την αμοιβή των πάνω από 6 εκατ. ευρώ, που θα πάρουν για την αναδοχή του ομολόγου.

Έτσι, το ζητούμενο δάνειο έχει εξασφαλιστεί πριν καν μπει στη δοκιμασία της εμπιστοσύνης των «αγορών». Επειδή, το παιχνίδι είναι χοντρό και δεν υπάρχουν περιθώρια αποτυχίας. Το παιχνίδι έχει για εμφανή πρωταγωνιστή την Ελλάδα, αλλά ο πραγματικός πρωταγωνιστής είναι η Γερμανική κυβέρνηση, το ΔΝΤ και η ΕΕ με τον «μηχανισμό σταθερότητας», τον ESM.

Συμβαίνει αυτό, γιατί η γερμανική κυβέρνηση και κυρίως ο Σόιμπλε, έχει ανάγκη να πουλήσει στους Γερμανούς ψηφοφόρους των εκλογών του Σεπτεμβρίου εκεί, το πόσο πετυχημένο ήταν και είναι το πείραμα λιτότητας και καταστροφής πλούτου και υποδομών σε μια χώρα, η οποία μετά από τη λαίλαπα αυτή «εξακολουθεί και υπάρχει, δεν επαναστατεί, προοδεύει οικονομικά και κερδίζει και την εμπιστοσύνη των διεθνών αγορών»!!

Ταυτόχρονα, το ίδιο παραμύθι έχει ανάγκη να πουλήσει στους μετόχους του το ΔΝΤ για να συνεχίσει να πολιτεύεται με την ίδια νοοτροπία στις χώρες όπου ενσκύπτει, χωρίς αντίδραση.

Φυσικά, τα συμφέροντα της γερμανικής δεξιάς κυβέρνησης και του ΔΝΤ ταυτίζονται με εκείνα της ελληνικής κυβέρνησης, που έχει ανάγκη να πουλήσει στους Έλληνες πολίτες το παραμύθι του success story, με τη ελπίδα ότι έτσι θα συνεχίσει να κρατιέται  στην εξουσία.

Μάλιστα, επειδή δεν είναι το πρώτο success story στην νεοελληνική ιστορία, έχει ήδη ετοιμαστεί και ο θρίαμβος έναντι του ομολόγου Σαμαρά, που αγοράστηκε από τις «αγορές» με επιτόκιο 4,95% το 2014. Και ο θρίαμβος είναι ότι το επιτόκιο του σημερινού ομολόγου θα είναι καλύτερο από εκείνου.

Φυσικά, και εδώ ελλοχεύει η απάτη. Γιατί το μέτρο δεν είναι το ύψος του επιτοκίου όσο η σύγκρισή του με άλλα αντίστοιχα επιτόκια της αγοράς, κυρίως εκείνα της Γερμανίας, που είναι και το μέτρο για τα ομόλογα της ευρωζώνης.

Το 2014 η απόδοση του γερμανικού 5ετούς ομολόγου ήταν 0,349%, ενώ σήμερα είναι αρνητική: -0,10% !! Δηλαδή, το καπέλο που πλήρωσε η Ελλάδα το 2014 για να δανειστεί πάνω από το αντίστοιχο γερμανικό ήταν 4,601%. Σήμερα, το spread ξεκινά από -0,10%!

Στα μαθηματικά και την οικονομία συγκρίνουμε πάντα με όλα τα γύρω μεγέθη αμετάβλητα. Και δεν μπορείς να συγκρίνεις μήλα με πορτοκάλια, ούτε μήλα στάρκιν με μπανανόμηλα…

Πέρα από την εξαπάτηση των αμαθών και αφελών από τον πληθυσμό, υπάρχει και η εξαπάτηση από το γύρω περιβάλλον, που η χώρα δήθεν βγαίνει στις αγορές. Η κυβέρνηση χρωστάει 21 ακόμα προαπαιτούμενα για να κλείσει η συμφωνία για τη συμμετοχή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα, και...

Και δεν έχει καν αρχίσει η νομοθέτηση και εφαρμογή ακόμα 113 (!) προαπαιτούμενων που έχει συμφωνήσει η ελληνική κυβέρνηση για το τρίτο μνημόνιο. Η αξιολόγηση του οποίου θα αρχίσει το Φθινόπωρο. Μιλάμε για νέα λαίλαπα στα εισοδήματα και περαιτέρω φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης, με καταστροφικές συνέπειες για το σύνολο της οικονομίας.

Η ελληνική οικονομία, μετά την εφαρμογή όλων αυτών και την εφαρμογή των περικοπών μισθών και συντάξεων που καθυστερεί επίτηδες, θα είναι μια χώρα με στενή κάστα πλουσίων και ένα λαό στα όρια της επιβίωσης. Και, σαν την Ταϋλάνδη, τις Φιλιππίνες, το Μαλάουι, το Περού, το Νεπάλ, θα περηφανεύεται ότι έχει εκατομμύρια τουριστών, για να κρύψει τα εκατομμύρια των Ελλήνων που θα είναι φτωχοτουρίστες στην ίδια τους τη χώρα.

Όλα αυτά, ενώ είναι σε νομοθετική εξέλιξη ένα όργιο παράνομων απαλλαγών δημοτικών αρχών από πλήθος παρανομίες και ένα όργιο διορισμών χωρίς κριτήρια και διαγωνισμούς σε κάθε τρύπα του ελληνικού δημόσιου και του αυτοδιοικητικού διεφθαρμένου συστήματος.

Φυσικά, κανείς δεν λέει σε όλους αυτούς τους πολίτες που συμμετέχουν εκόντες άκοντες σ' αυτή τη λεηλασία του δημόσιου χρήματος χωρίς αντίστοιχη απόδοση παραγωγής, ότι το λογαριασμό της περίφημης εξόδου στις αγορές για να γίνει το χατηράκι του Σόιμπλε, της Λαγκάρντ, του Μοσκοβισί και του συνεταίρου τους Τσίπρα, θα το πληρώσουν εκείνοι.

Επειδή, η διαφορά μεταξύ του 1% που δανείζεται σήμερα η χώρα και του πάνω από 4% που θα δανειστεί αύριο, θα πληρωθεί από την τσέπη του κορόιδου. Για τη θεατρική παράσταση «από απόψε οι αγορές εμπιστεύονται την Ελλάδα». Οι αγορές που θα χόρευαν στο νταούλι του κ. Τσίπρα και της παρέας του! Και που σήμερα έχουν τον Τσίπρα για προπομπό. Τέτοιο σύμμαχο κελεπούρι πού θα ξαναβρούν.

Γ Παπαδόπουλος- Τετράδης     

liberal.gr

Χαράτσι στο εισόδημα από Airbnb -Το κράτος θα παίρνει έως και τα... μισά έσοδα από τη μίσθωση!

Νέος φόρος έρχεται για τους ιδιοκτήτες που εκμεταλλεύονται ακίνητα μέσω Airbnb.

Με το νέο μνημόνιο προβλέπεται φόρος από το 2018 της τάξης του 15% από το πρώτο ευρώ στο εισόδημα μέσω Airbnb μέχρι 12.000 ευρώ τον χρόνο.

Από 12.001 έως 35.000 ευρώ ο φόρος αγγίζει το 35%, ενώ αυξάνεται κατά 10%, δηλαδή εκτινάσσεται στο 45%, όταν το εισόδημα είναι άνω των 35.001 ευρώ το χρόνο.

Με τον νέο φόρο το υπουργείο Οικονομικών σε ορισμένες περιπτώσεις ζητά περίπου τα μισά έσοδα από τους ιδιοκτήτες. 

iefimerida.gr

Ο πρόεδρος του ΣτΕ κατά της κυβέρνησης: Οι δικαστές δεν δέχονται οδηγίες

Για θεσμική κρίση που μπορεί να λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις έκανε λόγο ο πρόεδρος του ΣτΕ Νίκος Σακελλαρίου, ο οποίος με δήλωση-παρέμβασή του ζήτησε από τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές (κυβέρνηση - δικαστές/εισαγγελείς) να πέσουν οι τόνοι. 

Ο κ. Σακελλαρίου στη δήλωσή του προς τα ΜΜΕ καταδίκασε τις παντελώς αδικαιολόγητες, όπως τις χαρακτήρισε, επιθέσεις σε βάρος της Δικαιοσύνης, πίσω από τις οποίες είδε προσπάθεια να κλονιστεί η εμπιστοσύνη των πολιτών προς τη Δικαιοσύνη και τους λειτουργούς της. 

«Οι απρόκλητες αυτές επιθέσεις κατά της Δικαιοσύνης επιβάλλεται να παύσουν αμέσως, για να μπει ένα τέλος στην απαράδεκτη και στείρα αυτή αντιπαράθεση», είπε ο κ. Σακελλαρίου. 

Ο πρόεδρος του ΣτΕ μίλησε όμως και για τους δικαστές, λέγοντας ότι δεν διεκδικούν το αλάθητο αλλά επιδιώκουν την καλοπροαίρετη και επιστημονική κριτική των αποφάσεών τους. 

Ακόμη, ο κ. Σακελλαρίου απέκρουσε κάθε σκέψη για τη δημιουργία Συνταγματικού Δικαστηρίου, λέγοντας «είναι εξαιρετικά επικίνδυνο κάθε συνταγματικός πειραματισμός ο οποίος θα οδηγούσε σε έλλειμμα δικαιοσύνης». Τόνισε μάλιστα ότι το υφιστάμενο συνταγματικό πλαίσιο είναι απολύτως επαρκές για να αντιμετωπιστεί η οικονομική κρίση. 

Ο πρόεδρος του ΣτΕ επέλεξε να κάνει αυτή τη δήλωση σήμερα, στην επέτειο της αποκατάστασης της Δημοκρατίας. 

Αναλυτικότερα, στη δήλωσή του ο κ. Σακελλαρίου ανέφερε:

«Ο φετινός εορτασμός της 43ης επετείου από την πτώση της Δικτατορίας και την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Χώρα μας σκιάζεται δυστυχώς από τις συνεχιζόμενες, άνευ προηγουμένου, επιθέσεις  κατά της Δικαιοσύνης και των λειτουργών της.

Από της θέσεως ταύτης ως Πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας, αρχαιότερος Δικαστής της Χώρας και Πρόεδρος του Ανωτάτου Ειδικού Δικαστηρίου, εκπροσωπώντας το σύνολο της ελληνικής Δικαιοσύνης καταδικάζω με τον πλέον κατηγορηματικό  τρόπο τις παντελώς αδικαιολόγητες αυτές επιθέσεις από όπου και αν προέρχονται, επιθέσεις, οι οποίες στρέφονται ευθέως κατά του Κράτους Δικαίου, θεμελιώδης πυλώνας του οποίου είναι η ανεξάρτητη Δικαιοσύνη, στη μείωση του κύρους της οποίας προδήλως αποβλέπουν.

Με άκριτες ενέργειες, λοιδωρίες, αδικαιολόγητους και απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς αλλά και προσβλητικούς για τους λειτουργούς της Δικαιοσύνης υπαινιγμούς περί δήθεν αρνήσεώς τους να εκπληρώσουν βασικές υποχρεώσεις τους επιχειρείται, κατά συστηματικό πλέον τρόπο, να κλονισθεί η εμπιστοσύνη των πολιτών προς την Δικαιοσύνη και τους λειτουργούς της.

Λησμονείται προφανώς ότι η Δύναμις της Δημοκρατίας μας συνίσταται στην αξιοπιστία των θεσμών της, αξιοπιστία, η οποία όμως υπονομεύεται από τέτοιου είδους ατυχείς ενέργειες.

Οι απρόκλητες αυτές επιθέσεις κατά της Δικαιοσύνης και των λειτουργών της επιβάλλεται να παύσουν αμέσως για να μπει ένα τέλος στην απαράδεκτη και στείρα αυτή αντιπαράθεση μεταξύ της Κυβερνήσεως και της Δικαιοσύνης.

Προς τούτο καλώ όλα τα εμπλεκόμενα μέρη να επιδείξουν την δέουσα αυτοσυγκράτηση πριν η ιδιαίτερα σοβαρή αυτή θεσμική κρίση που προκλήθηκε από τις επιθέσεις αυτές και οδήγησε στην θλιβερή αυτή αντιπαράθεση λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, με ανυπολόγιστες συνέπειες για την κοινωνική ειρήνη και συνοχή.

Πρέπει επιτέλους να γίνει αντιληπτό ότι το Σύνταγμά μας καθορίζει με σαφήνεια τον διακριτό ρόλο και τα όρια της δράσεως μιάς εκάστης των τριών λειτουργιών της Πολιτείας, τα όργανα των οποίων οφείλουν να περιορίζονται αυστηρά και μόνον στον θεσμικό ρόλο που τους επιφυλάσσει το ίδιο το Σύνταγμα.

Η Δικαιοσύνη σέβεται απολύτως τον θεσμικό ρόλο της νομοθετικής και εκτελεστικής λειτουργίας, απαιτεί όμως και τον ανάλογο σεβασμό του δικού της θεσμικού ρόλου.

Η Δικαιοσύνη απαντά στις ακρότητες μόνον δια της αψόγου επιτελέσεως από τους λειτουργούς της του υπηρεσιακού τους καθήκοντος.

Σύμφωνα με το Σύνταγμά μας, τα Δικαστήρια είναι υποχρεωμένα να μην εφαρμόζουν νόμο, το περιεχόμενο του οποίου είναι αντίθετο προς αυτό, η δε συμμόρφωση στις αποφάσεις της Δικαιοσύνης – οι οποίες εκτελούνται στο όνομα του ελληνικού Λαού – είναι υποχρεωτική.

Η Δικαιοσύνη όμως δεν διεκδικεί το αλάθητο των αποφάσεών της και όχι μόνον δεν αποκρούει, αλλά αντιθέτως επιδιώκει την καλοπροαίρετη επιστημονική κριτική των αποφάσεών  της, η οποία αναμφισβήτητα συμβάλλει στην διαρκή βελτίωσή της.

Η εποχή στην οποία ζούμε σήμερα είναι η εποχή της μεγάλης οικονομικής κρίσεως και των μνημονίων.

Είναι η εποχή της επικρατήσεως του οικονομικού επί του θεσμικού παράγοντος, η οποία έχει οδηγήσει σε πρωτοφανή υποχώρηση του Κράτους Δικαίου και ιδίως του Κοινωνικού Κράτους, σε σημείο μάλιστα που η Δημοκρατία μας να κινδυνεύει πλέον να υποκύψει οριστικά σε ένα στυγνό ολοκληρωτισμό του οικονομισμού.

Η αποτελεσματική όμως αντιμετώπιση της κρίσεως αυτής προϋποθέτει την συμπαράταξη όλων ανεξαιρέτως των δυνάμεων της δημοκρατικής μας κοινωνίας και την ενίσχυση των βασικών θεσμών του Κράτους που την εκφράζουν.

Αποτελεί επομένως πρωταρχικό καθήκον όλων μας η ενίσχυση των βασικών θεσμών του Κράτους, που στηρίζουν και εκφράζουν το δημοκρατικό μας πολίτευμα και τον πνευματικό και ηθικό μας πολιτισμό.

Το Σύνταγμά μας ορίζει ότι οι δικαστές – στους οποίους επιβάλλει αυστηρή πολιτική ουδετερότητα – κατά την άσκηση των καθηκόντων τους απολαύουν λειτουργικής ανεξαρτησίας, υπόκεινται μόνον στο Σύνταγμα και τους συνάδοντες προς αυτό νόμους και δεν εξαρτώνται ούτε δέχονται οδηγίες από τα όργανα των δύο άλλων εξουσιών.

Συγχρόνως, το Σύνταγμά μας θεσπίζει τις κατάλληλες εγγυήσεις για την διασφάλιση της προσωπικής ανεξαρτησίας των δικαστών.

Η αξιοπιστία των θεσμών προκύπτει από την αξιοπιστία των προσώπων, τα οποία τους εκφράζουν, η δε ποιότης της δικαιοδοτικής λειτουργίας εξαρτάται από τους συγκεκριμένους φορείς της, τους δικαστές.

Η ανεξάρτητη όμως και αμερόληπτη άσκηση του δικαιοδοτικού έργου δεν εξασφαλίζεται μόνο με την θέσπιση των κατάλληλων εγγυήσεων, αλλά εξαρτάται κυρίως από τον ανθρώπινο παράγοντα, αυτόν που βρίσκεται στην έδρα του Δικαστηρίου, τον δικαστή.

Εξαρτάται δηλαδή από το κατά πόσον αυτός διαθέτει η όχι ηυξημένο αίσθημα ευθύνης κατά την επιτέλεση του δικαστικού του καθήκοντος.

Ο δικαστής πρέπει να σκέπτεται και να ενεργεί ως τρίτο πρόσωπο, να δρα δηλαδή κατά τρόπο αντικειμενικό και ουδέτερο και να είναι απαλλαγμένος από κάθε είδους επηρεασμό, ακόμη και από εκείνον που προέρχεται από την ατομική του ιδιοσυγκρασία.

Οι δικαστές  ούτε αντιπολιτεύονται ούτε όμως και συμπολιτεύονται. Οφείλουν και πρέπει να είναι πολιτικά ουδέτεροι.

Για να είναι όμως σε θέση ο δικαστής να απομονώσει τους παράγοντες αυτούς επηρεασμού του, πρέπει να διαθέτει ήθος και σθένος δηλαδή την απαιτούμενη  ψυχική δύναμη.

Τα χαρακτηριστικά αυτά, τα οποία πρέπει να συγκεντρώνει ο Δικαστής συνθέτουν την εικόνα του προς τα έξω, θεμελιώνουν το κύρος του και δικαιολογούν την ιδιαίτερη θέση στην οποία τον τοποθετεί το κοινό.

Βλέπετε όπως και να το κάνουμε το να είναι κάποιος δικαστής δεν είναι απλή υπόθεση.

Είναι απόφαση ζωής, αφού η ιδιότητα του δικαστή και η αναμενόμενη από αυτόν συμπεριφορά τον ακολουθούν  όχι μόνο στην επαγγελματική του ζωή αλλά ακόμη και στην ιδιωτική του ζωή.

Τον ακολουθούν και μετά την υποχρεωτική αποχώρησή του από την υπηρεσία με τη συμπλήρωση του ορίου ηλικίας, το ακριβές χρονικό σημείο της οποίας προσδιορίζεται από το ίδιο το Σύνταγμα με απόλυτη σαφήνεια και κατά τρόπο ανεπίδεκτο αμφισβητήσεως.

Οφείλουμε τέλος να προειδοποιήσουμε ότι υπό τις παρούσες αμιγώς μνημονιακές συνθήκες θεωρούμε εξαιρετικά επικίνδυνο κάθε συνταγματικό πειραματισμό, ο οποίος θα οδηγούσε σε έλλειμμα  δικαιοσύνης.

Φρονούμε ότι δεν  υπάρχει τίποτε πιο τραγικό για τους Έλληνες από το να στερηθούν, δια της εισαγωγής  αμφιβόλου λειτουργικότητος θεσμών, της αποτελεσματικής δικαστικής προστασίας, η οποία διασφαλίζεται πλήρως από το ισχύον Σύνταγμα και αυτό πρέπει να το συνειδητοποιήσουν όλες οι πολιτικές δυνάμεις της Χώρας.

Το υφιστάμενο συνταγματικό πλαίσιο είναι απολύτως επαρκές για να  αντιμετωπισθεί η κρίσις και η αποτελεσματική λειτουργία του εξασφαλίζεται πλήρως από την ανεξάρτητο Δικαιοσύνη, η οποία και το απαιτούμενο σθένος διαθέτει αλλά και την βούληση  να πράξει ό,τι απαιτείται, όπως έχει άλλωστε αποδειχθεί με την πρόσφατη νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας.

Με τις σκέψεις αυτές καλώ όλους τους δικαστές, ανεξαρτήτως κλάδου και βαθμού να συνεχίσουν απερίσπαστοι, αγνοώντας τις επιθέσεις, τις προσβολές και τους πάσης φύσεως επηρεασμούς να επιτελούν ,με νηφαλιότητα, σύνεση και αποφασιστικότητα το υπηρεσιακό τους καθήκον, εντείνοντας συνεχώς τις προσπάθειές τους για μία ταχύτερη και πιο ποιοτική απονομή της δικαιοσύνης, έχοντας πάντοτε κατά νούν ότι η Δικαιοσύνη είναι το τελευταίο καταφύγιο για τον αδικούμενο πολίτη».

 iefimerida.gr  

Τι δεν γράφει ο Βαρουφάκης για το πραξικόπημα που δεν έγινε

Το περίφημο βιβλίο του Βαρουφάκη που περιγράφει καταγραμμένα στο κινητό του μερικά μόνο από όσα τραγικά για τη χώρα διαδραματίστηκαν πριν το 2015 και μετά, δεν έχει τόση αξία για αυτά που έγιναν όσο για όσα απ αυτά εξακολουθούν να γίνονται σήμερα! Αλλά, και για το πραξικόπημα του ΣΥΡΙΖΑ, που ο Τσίπρας περιγράφει στον Βαρουφάκη από την ανάποδη. Σαν πραξικόπημα που δήθεν ετοιμαζόταν κατά του ΣΥΡΙΖΑ!

Ξεκινώντας από το δεύτερο: Τις μέρες περί το δημοψήφισμα και αφού Τσίπρας, Λαφαζάνης και τα άλλα παιδιά δούλευαν το σχέδιο για τη δραχμή, έφτασε στ αυτιά ανθρώπων που ήταν κοντά στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και στον Κ Καραμανλή, η πληροφορία για έφοδο στην Τράπεζα της Ελλάδος, για ενεργοποίηση του Νομισματοκοπείου και για κινητοποίηση λαού στους δρόμους για έξοδο από το ευρώ.

Ταυτόχρονα, η ευθύνη των ενόπλων δυνάμεων στα χέρια ενός ανώριμου, επιπόλαιου και παρορμητικού ακροδεξιού σαν τον Πάνο Καμμένο δεν ενέπνεε καμιά εμπιστοσύνη. Κυρίως μετά την επικίνδυνη δήλωσή του ότι «οι ένοπλες δυνάμεις εγγυώνται για την ασφάλεια του κοινωνικού συνόλου»! Δεδομένου ότι οι ένοπλες δυνάμεις δεν επιτρέπεται να έχουν καμιά δουλειά με την ασφάλεια του λαού σε μια δημοκρατία!

Η λεγόμενη «λαϊκή δεξιά», που πρόσφερε ανοιχτόχερα στον ΣΥΡΙΖΑ την εξουσία το 2015, νομίζοντας ότι έτσι θα απαλλαγεί από το «όνειδος της μνημονιακής κυβέρνησης Σαμαρά» και θα… συγκυβερνήσει (!), τρομοκρατήθηκε στ αλήθεια.

Τα τηλεφωνήματα που ανταλλάχτηκαν μεταξύ Προέδρου Δημοκρατίας, πρώην πρωθυπουργού, διοικητή της Τράπεζας Ελλάδας, διοικητή της ΕΥΠ και άλλων παραγόντων των τριών εξουσιών ήταν από γεμάτα αγωνία μέχρι άλλα που προσπαθούσαν να υποβαθμίσουν την κατάσταση και να συστήσουν ψυχραιμία και παρασκηνιακή παρέμβαση για να αποσαφηνιστεί τι πραγματικά συνέβαινε.

Αυτή η αναταραχή, σε συνδυασμό με τη σύγχυση που είχε ο ίδιος ο πρωθυπουργός για το τι πραγματικά ήθελε ο ίδιος τελικά να κάνει, την ώρα που τα όπλα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ήταν στραμμένα, πλην Δραγασάκη, για την υπεράσπιση της δραχμής ή της ρήξης με την ΕΕ, ήταν που οδήγησε τον Τσίπρα στο συμπέρασμα ότι εξυφαινόταν κάποιο πραξικόπημα.

Στην πραγματικότητα, και μετά από ανήσυχες παρεμβάσεις, αυτή η αναταραχή ήταν που ανάγκασε τον πρωθυπουργό να συνειδητοποιήσει ότι είτε θα δεχόταν να εφαρμόσει χωρίς εξαπατήσεις και πισωγυρίσματα το μνημόνιο που είχε ήδη συμφωνήσει με επιστολή του εκείνες τις μέρες, είτε θα έπρεπε να εγκαταλείψει το ευρώ. Ασχέτως σε ποιο νόμισμα θα πήγαινε τη χώρα.

Οι συνομιλητές του και αυτήκοοι μάρτυρες αυτού του φόβου που εξέφρασε ο ίδιος, μήπως καταλήξει στο Γουδί, μεταξύ των οποίων και ο Βαρουφάκης, δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να επιβεβαιώνουν ότι πολιτικοί παράγοντες άλλης παράταξης (ένας τουλάχιστον) τον προειδοποίησαν για μια τέτοια τραγική κατάληξη, περιγράφοντάς του τι θα επακολουθούσε μιας αιφνίδιας εγκατάλειψης του ευρώ. Ακριβώς όπως του τα είχε περιγράψει ο Βαρουφάκης το 2011.

Τότε, όμως, το 2011, όπως περιγράφει ο πρώην υπουργός στο βιβλίο του, ο Τσίπρας νοιαζόταν περισσότερο να έχει στον έλεγχό του τις συνιστώσες του κόμματος!

Στην πραγματικότητα, το μόνο πραξικόπημα που εξυφαινόταν εκείνη την εποχή ήταν της συγκυβέρνησης εναντίον της βούλησης του λαού. Γιατί η πλειοψηφία του λαού τότε, αλλά και σήμερα, θέλει παραμονή της χώρας στο ευρώ. Το επιβεβαίωσε και εκλογικά τον Σεπτέμβριο του 2015. Και μέχρι στιγμής δεν έχει εγκαταλείψει αυτή τη θέση. Δημοσκοπικά τουλάχιστον.

Εδώ μοιάζει να υπάρχει μια σχιζοφρενής συμπεριφορά του λαού, για την οποία φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ στο 100%. Το ερώτημα στο δημοψήφισμα ήταν πασιφανές: Θέλετε να δεχτούμε τις πιεστικές απαιτήσεις των δανειστών ή να μην τις δεχτούμε; Πουθενά δεν γινόταν αναφορά σε αλλαγή νομίσματος. Εσκεμμένα. Για να υφαρπάξει η κυβέρνηση στο «όχι» τις ψήφους όλων των άδολων που νόμιζαν ότι κάνουν αντίσταση τζάμπα. Χωρίς επιπτώσεις. Είχαν κρύψει από το λαό την ειδοποίηση Μέρκελ: «Όχι, θα σημάνει έξοδο από την ευρωζώνη»!

Αυτά έγιναν με το περίφημο πραξικόπημα που δήθεν εξυφαινόταν κατά της κυβέρνησης το καλοκαίρι του 2015, ενώ ήταν της κυβέρνησης.

Οι απάτες του τότε, απάτες του σήμερα

Το βιβλίο του Βαρουφάκη θα μπορούσε να έχει τίτλο «δοξάστε με». Γράφτηκε από έναν παθολογικά νάρκισσο, που θα μπορούσε να ήταν ένας πολύ έξυπνος άνθρωπος αν δεν είχε τόσο μεγάλη ανάγκη να πουλάει την εξυπνάδα του. Καταντώντας έτσι ένας εξυπνάκιας.

Δεδομένου ότι τα έχει όλα καταγεγραμμένα, αλλά και ότι ξέρουμε τι συνέβαινε από τη δουλειά μας, δεν αμφισβητούνται όσα γράφει. Το φαϊ είναι σε όσα ΔΕΝ γράφει! Και σε όσα φωτίζουν τι και ΓΙΑΤΙ γίνεται ΣΗΜΕΡΑ!

Επιγραμματικά μόνο παραθέτουμε χαρακτηριστικά:

Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ως κυβέρνηση, ταυτόχρονα δύο γραμμές: Η χώρα φεύγει από το ευρώ και πάει στη δραχμή. Η χώρα μένει στο ευρώ. Όλοι οι υπουργοί που ανήκαν στη μια ή στην άλλη γραμμή κυβερνούσαν ακολουθώντας τη γραμμή που πίστευαν! Δεν υπήρχε κεντρική πολιτική της κυβέρνησης!

Η κεντρική πολιτική της κυβέρνησης ήταν και είναι και σήμερα η ίδια ακριβώς: Αυτή που πρότεινε ο πρωθυπουργός στον Βαρουφάκη, εμπνευσμένη από μια συνομιλία του με τον Δραγασάκη: «Να προχωρήσουμε με δύο τρόπους, έναν δημόσιο και έναν κρυφό. Δημοσίως να προσεγγίσουμε τους δανειστές με έναν δεξιό τρόπο, ότι τώρα είμαστε τα καλά παιδιά, και ταυτόχρονα, στο παρασκήνιο, να ετοιμάζουμε την αντεπίθεσή μας».

Αυτό το σύστημα «δύο τρόπων» είναι η σημαία του ΣΥΡΙΖΑ και μ αυτήν κυβερνάει τη χώρα. Άλλα λέμε για να ικανοποιούμε λαό, εταίρους, δανειστές, κεφάλαιο, φίλους και εχθρούς, και άλλα σχεδιάζουμε υπογείως. Γράφει ο Βαρουφάκης:

«Ρώτησα τον Τσίπρα πώς θα υπερασπιστώ το πρόγραμμα Θεσσαλονίκης σαν υπουργός Οικονομικών αφού διαφωνώ μαζύ του;» Κανένα πρόβλημα, του είπε ο τότε μέλλων πρωθυπουργός. Δεν είσαι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ και δεν έχεις υποχρέωση να το υπερασπιστείς!!

Και η κατακλείδα: Τη νύχτα πρίν κλείσουν οι Τράπεζες ο Βαρουφάκης, στην απατεωνίστικη λογική «άλλα λέμε και άλλα κάνουμε» πρότεινε να μείνουν ανοιχτές οι τράπεζες και τη Δευτέρα, να ξεμείνουν από λεφτά και να αναγκαστούν να τις κλείσουν οι τραπεζίτες! «Και τότε να βγούμε στους δρόμους να διαδηλώνουμε μαζί με τους πολίτες κατά της τρόικας»!

Αυτοί, μ αυτή τη νοοτροπία απαράλλαχτη κυβερνάνε σήμερα τη χώρα. Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Εμετός.

Γ. Παπαδόπουλος - Τετράδης

liberal.gr

Κάπου έχει δίκιο ο Γιάνης...

Του Γιάννη Παντελάκη

Δεν μπορώ να γνωρίζω – όπως και οι περισσότεροι – αν όλα όσα γράφει στο βιβλίο του ο Βαρουφάκης αποτελούν αληθινές ιστορίες. Υπάρχουν ωστόσο μερικά από αυτά, με τα οποία συμφωνεί και η πραγματικότητα της εποχής. Παρ' ότι ο Βαρουφάκης χρησιμοποιεί – εκτός από μαγνητόφωνα για να ηχογραφεί τους συνομιλητές του – τα δικά του φίλτρα για να παρουσιάζει κρίσιμα γεγονότα του 2015, σε κάποιες περιπτώσεις το άλλοτε ισχυρό asset του Τσίπρα, φαίνεται να έχει δίκιο.

Σ' ένα σημείο του βιβλίου του, ο Βαρουφάκης επικαλείται κάτι που του είπε ο Τσίπρας το βράδυ του δημοψηφίσματος: «Αν άλλες κυβερνήσεις έδιναν αυτά που έδωσα εγώ, η τρόικα θα είχε κλείσει τη συμφωνία. Τους έδωσα περισσότερα από όσα τους έδωσε ποτέ ο Σαμαράς και ακόμη θέλουν να με τιμωρήσουν». Με το πρώτο μέρος αυτής της διήγησης, συμφωνούν τα γεγονότα της εποχής. Το μνημόνιο 47 σελίδων με φόρους και μέτρα που έδινε ο Τσίπρας (4.6.2015) πριν το δημοψήφισμα ήταν πολύ σκληρότερο από το περίφημο email Χαρδούβελη. Πράγματι είχε δώσει περισσότερα απ' όσα ο Σαμαράς.

Το δεύτερο μέρος της διήγησης έχει δόσεις υπερβολής. Οι δανειστές δεν ήθελαν να τιμωρήσουν τον Τσίπρα, τον ήθελαν – και εξακολουθούν να το κάνουν – στην εξουσία γιατί τους έχει δώσει τα πάντα. Το πρόβλημα τότε δεν ήταν οι δανειστές (ο Juncker είχε δηλώσει σε ανύποπτο χρόνο –2.7.2015 – ότι η διαφορά της κυβέρνησης με τους δανειστές ήταν 60 εκατ. ευρώ!). Το πρόβλημα ήταν – όπως παραδέχτηκε αργότερα ο Τσακαλώτος – ότι το μνημόνιο των 47 σελίδων δεν θα μπορούσε να περάσει από την τότε κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Όπως και δεν πέρασε άλλωστε, βοήθησαν για την ψήφισή του τα κόμματα της αντιπολίτευσης.

Σε άλλο σημείο της διήγησής του, ο Βαρουφάκης αναφέρει, ότι ο ίδιος θα προτιμούσε ως κυβερνητικό εταίρο το Ποτάμι, αλλά «ο Αλέξης είχε κάνει συμφωνία με τον Πάνο Καμμένο» και χαρακτήρισε τη συμφωνία αυτή αποκρουστική. Δεν γνωρίζω τις προτιμήσεις του Βαρουφάκη για τις κυβερνητικές συνεργασίες, γνωρίζω ωστόσο – εγώ και δεκάδες άλλοι δημοσιογράφοι – πως ο Τσίπρας δεν περίμενε το αποτέλεσμα των εκλογών του Ιανουαρίου 2015 για να αποφασίσει με ποιόν θα συνεργαστεί. Ήταν κοινό μυστικό αρκετά πριν τις εκλογές εκείνες πως είχε συμφωνήσει με τον Καμμένο στο όνομα μιας δήθεν αντιμνημονιακής προσέγγισης που τους ένωνε. Ήταν μια συνεργασία που είχε προεξοφληθεί. Σε προεκλογικό σποτάκι του μάλιστα ο Καμμένος, εμφανιζόταν να συμβουλεύει τον Αλέξη πως θα οδηγήσει μετεκλογικά το τραίνο!

Ο Βαρουφάκης, αναφέρεται ακόμα στο βιβλίο του σε μια κρίσιμη συνάντηση που είχε με τον Schaeuble στις 11 Μαΐου 2015 στην οποία ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών του πρότεινε ή το μνημόνιο όπως είναι ή επιστροφή στη δραχμή. Τα γεγονότα της εποχής τον επιβεβαιώνουν. Οι εφημερίδες της εποχής είχαν χαρακτηρίσει την πρόταση Schaeuble για έξοδο από το ευρώ ως μια «πρόταση σοκ» και είχαν περιγράψει με ακριβώς τον ίδιο τρόπο όσα συνέβησαν τότε. Την πρόταση του Γερμανού δηλαδή για μνημόνιο ή δραχμή.

Σε άλλο σημείο του βιβλίου, γίνεται αναφορά στον Γιάννη Δραγασάκη, αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, ο οποίος ήταν αντίθετος στο δημοψήφισμα «Αντίθετα από εμένα, ο Δραγασάκης ήθελε να χάσουμε το δημοψήφισμα, έτσι ώστε να νομιμοποιήσει την αποδοχή των όρων της τρόικας». Και σ' αυτό λέει αλήθεια. Η αντίθεση Δραγασάκη ήταν γνωστή σε πολλούς δημοσιογράφους της εποχής, αλλά δεν είναι μόνο αυτό που το επιβεβαιώνει. Ο κ. Δραγασάκης μόλις δυο μέρες μετά το δημοψήφισμα (30.6.2015) σε συνέντευξή του στην ΕΡΤ όταν ρωτήθηκε αν υπάρχει ενδεχόμενο η κυβέρνηση να ματαιώσει με κάποιο τρόπο το δημοψήφισμα, ήταν σαφής «Είναι πολιτικό θέμα, μπορεί ν' αποφασίσει κάτι διαφορετικό η κυβέρνηση, το κάναμε για να επιτύχουμε συμφωνία». Δυο μέρες μετά το 61,3% μίλαγε ουσιαστικά για ακύρωση του δημοψηφίσματος!

Είναι φανερό πως ο Βαρουφάκης με τις κατά καιρούς παρεμβάσεις του σε μεγάλο βαθμό ικανοποιεί το ναρκισσισμό του και τη διάθεσή του να παραμένει στη δημοσιότητα. Αυτό είναι ένα δικό του πρόβλημα. Επίσης φανερό είναι, πως επιχειρεί να πάρει ενός είδους πολιτική εκδίκηση από αυτούς με τους οποίους συγχρωτιζόταν έως το καλοκαίρι του 2015. Αυτό, είναι ένα πρόβλημα εκείνων και ιδιαίτερα του Τσίπρα που τον επέλεξε. Το ζητούμενο όλων μας, είναι να μάθουμε ολόκληρη την αλήθεια για εκείνο το καλοκαίρι. Όχι μόνο επειδή ζημιώθηκε οικονομικά η χώρα και η κοινωνία, αλλά και για να καθοριστούν οι πολιτικές συμπεριφορές του μέλλοντος. 







liberal.gr

Μα, είναι για μνημείο η ταβέρνα;

Δεν μπορείς να ανακηρύττεις μνημείο έναν χώρο συνδεδεμένο με σένα. Το πολύ να στείλεις κανέναν καλό τεχνίτη να φροντίσει τις κορνίζες των φωτογραφιών. Μέχρι εκεί. Διότι αν αυτό καταστεί κανόνας, τότε έχει και η Μύκονος γωνιές για ανάδειξη μνήμης

 Του Κώστα Γιαννακίδη

Το πρώτο Goody’s άνοιξε στη Θεσσαλονίκη το 1975. Στην Κούσκουρα, δίπλα στο ζαχαροπλαστείο της «Ωραίας». Δεν επρόκειτο, απλώς, για ένα εστιατόριο που πουλούσε χάμπουργκερ και τηγανιτές πατάτες μέσα σε κόκκινο χαρτόνι. Hταν το πρώτο ελληνικό fast food!

Ενα εστιατόριο που, πραγματικά, άλλαξε σε μεγάλο βαθμό τις διατροφικές προτιμήσεις της νεολαίας και δημιούργησε επιχειρηματικό success story δισεκατομμυρίων δραχμών και εκατομμυρίων ευρώ. Αν στην πατρίδα μας είχαμε μουσείο επιχειρηματικότητας, έπρεπε τουλάχιστον να κρατήσουμε τις φριτέζες. Διότι, όλοι θα συμφωνήσουμε, με ενστάσεις ως προς τη διατροφική ορθότητα, πως σε αυτή τη χώρα παρακολουθήσαμε τα πολύχρωμα ‘80ς μασουλώντας πατάτες από τα Goody’s –προσωπικά είχα αδυναμία στο cheeseburger και στο λουκάνικο.

Σκέφτομαι αν το υπουργείο Πολιτισμού, στην κατάλληλη στιγμή, θα μπορούσε να ανακηρύξει σε διατηρητέο μνημείο το πρώτο Goody’s. Από τη μία λέω ότι ο χαρακτήρας και το μενού του καταστήματος δεν συνάδει με την έννοια του πολιτισμού, όπως την αντιλαμβάνονται τα υπουργεία. Και από την άλλη σκέφτομαι ότι από το συγκεκριμένο κατάστημα ίσως πέρασε όλη η Θεσσαλονίκη του αθλητισμού και του πολιτισμού. Οι αθλητές πήγαιναν επειδή ήταν trendy και οι καλλιτέχνες επειδή ήταν φθηνό. Γιατί όχι και διατηρητέο μνημείο;

Η υπουργός Πολιτισμού πήρε την απόφαση για τον «Λεωνίδα» στο Λυγουριό. Η ταβέρνα ανακηρύχθηκε διατηρητέο μνημείο αμέσως μετά τον θάνατο του δημιουργού της. Προσπαθώ να καταλάβω από πού εκπορεύεται η πρωτότυπη απόφαση της υπουργού. Δεν είναι δύσκολο. Η ίδια διατηρεί συναισθηματική σχέση με τον χώρο, έχει περάσει βραδιές και βραδιές εκεί μετά από παραστάσεις της Επιδαύρου, μοιράστηκε τα τραπέζια με κορυφαίους του θεάτρου. Όμως αυτό δεν καθιστά τον χώρο μνημείο. Ναι, σε εκείνο το γωνιακό τραπέζι τα έπινε η Μελίνα και τσιμπολογούσε η Παξινού. Για φαγητό πήγαιναν, όχι για να ερμηνεύσουν ρόλους. Σε αυτό το σημείο έσυρε τον χορό η Λυδία Κονιόρδου. Αυτό δεν δίνει ιστορική βαρύτητα στο χώρο, αλλά συναισθηματικό φορτίο που αφορά την υπουργό και τους φίλους της.

Για αυτό και η κυρία Κονιόρδου όφειλε να είναι πιο προσεκτική. Δεν μπορείς να ανακηρύττεις μνημείο έναν χώρο συνδεδεμένο με σένα. Το πολύ να στείλεις κανέναν καλό τεχνίτη να φροντίσει τις κορνίζες των φωτογραφιών. Μέχρι εκεί. Διότι αν αυτό καταστεί κανόνας, τότε έχει και η Μύκονος γωνιές για ανάδειξη μνήμης. Το «Ζόναρς» δύναται να καταστεί μουσείο, το σπίτι της Ζωζώς αρχαιολογικός χώρος και πάει λέγοντας.

protagon.gr