Ο χαρταετός είναι υπόθεση ανδρική

Πίσω από την υπέροχη εικόνα ενός γαλάζιου ουρανού γεμάτου πολύχρωμες κουκίδες, κρύβεται μπόλικο άγχος και αρκετές διαψεύσεις. Κρύβεται η αγωνία της αποτυχίας, ο φόβος του χαρταετού που δεν θα πετάξει. Και όλα αυτά σε μια καθοριστική ημέρα για τη σχέση πατέρα - γιου

  

γράφει ο Κοσμάς Βίδος

«Είδες ποτέ σου πολιτεία να σηκώνεται ψηλά; Δεμένη από χιλιάδες σπάγκοι ν’ ανεβαίνει στα ουράνια; Ε, λοιπόν, ούτε είδες ούτε θα ματαδείς ένα τέτοιο θάμα. Αρχινούσανε την Καθαρή Δευτέρα – ήτανε αντέτι – και συνέχεια την κάθε Κυριακή και σκόλη, ώσαμε των Βαγιών. Από του Χατζηφράγκου τ’ Αλάνι κι από κάθε δώμα κι από κάθε ταρλά του κάθε μαχαλά της πολιτείας, αμολάρανε τσερκένια. Πήχτρα ο ουρανός. Τόσο, που δε βρίσκανε θέση τα πουλιά. Για τούτο, τα χελιδόνια τα φέρνανε οι γερανοί μονάχα τη Μεγαλοβδομάδα, για να γιορτάσουνε την Πασχαλιά μαζί μας. Ολάκερη τη Μεγάλη Σαρακοστή, κάθε Κυριακή και σκόλη, η πολιτεία ταξίδευε στον ουρανό. Ανέβαινε στα ουράνια και τη βλόγαγε ο Θεός. Δε χώραγε στο μυαλό σου πώς μπόραγε να μένει κολλημένη χάμω στη γης, ύστερα από τόσο τράβηγμα στα ύψη».

Ο Κοσμάς Πολίτης στο μυθιστόρημά του «Στου Χατζηφράγκου», ανατρέχοντας σε αναμνήσεις πολύτιμες, και νοσταλγώντας τη Σμύρνη που χάσαμε, δίνει στο πέταγμα του χαρταετού μεταφυσική διάσταση: «Είτανε θάμα να βλέπεις ολάκερη την πολιτεία ν’ ανεβαίνει στα ουράνια. Να, για να καταλάβεις, ξέρεις το εικόνισμα, που ο άγγελος σηκώνει την ταφόπετρα, κι ο Χριστός βγαίνει από τον τάφο κι αναλήφτεται στον ουρανό, κρατώντας μια πασχαλιάτικια κόκκινη παντιέρα; Κάτι τέτοιο είτανε».

Είχε, πράγματι, κάτι το μαγικό στα παιδικά μας μάτια η διαδικασία αυτή. Αυτό το μικρό «θαύμα» που κι εφέτος επαναλαμβάνεται: Ιπτάμενοι (που λέει ο λόγος) και τζέντλεμεν, διάφοροι νέοι μπαμπάδες (όχι τόσοι όσο παλιά, αλλά πάντα υπάρχουν εκείνοι που συνεχίζουν την παράδοση) πιάνουν και πάλι θέση σε πάρκα και παρκάκια. Ανδρες έτοιμοι να μυήσουν τους γιους τους στην τέχνη και την τεχνική του πετάγματος του χαρταετού, όπως την είχαν μάθει από τον δικό τους μπαμπά, καθώς το εν λόγω έθιμο είναι μια υπόθεση (σχεδόν) αποκλειστικά ανδρική.

Παλαιότερα τα πράγματα ήταν πιο σύνθετα και πιο μπελαλίδικα. Τώρα (οι χαρταετοί) είναι συνήθως αγοραστοί – μερικοί, δε, διαθέτουν και μοτεράκι.

Παλαιότερα τα πράγματα ήταν πιο σύνθετα και πιο μπελαλίδικα: Ο μπαμπάς έπρεπε να γνωρίζει όχι μόνο πώς απογειώνεται το «πτηνό» αλλά και πως κατασκευάζεται, καθώς όλοι οι χαρταετοί ήταν χειροποίητοι. Τώρα είναι συνήθως αγοραστοί – μερικοί, δε, διαθέτουν και μοτεράκι. Οπότε, την αποτυχία του πετάγματος μπορείς να την αποδώσεις σε λάθος των κατασκευαστών του που π.χ. δεν ζύγιασαν σωστά την ουρά, ενώ τότε τη χρεωνόσουν όλη. Γιατί, κακά τα ψέματα, πίσω από την υπέροχη εικόνα ενός γαλάζιου ουρανού γεμάτου πολύχρωμες κουκίδες, κρύβεται μπόλικο άγχος και αρκετές διαψεύσεις. Κρύβεται η αγωνία της αποτυχίας: ο φόβος του χαρταετού που δεν θα πετάξει ή που θα πέσει, γεγονός που αυτομάτως θα σε μειώσει στα μάτια του γιου σου, που θα διαπιστώσει πως ο… σπεσιαλίστας μπαμπάς του είναι τελικά ερασιτέχνης. Τι ντροπή!

Οι αναμνήσεις από το τριήμερο των Αποκριών των παιδικών μου χρόνων τα έχουν όλα: και τη χαρά της αργίας και του παιχνιδιού με τα ξαδέλφια μου που κατέφθαναν στο εξοχικό, και την αγωνία μπροστά στην αναμέτρηση που μας περίμενε νωρίς το πρωί της Καθαράς Δευτέρας. Ποιος από τους μπαμπάδες που συμμετείχαν στον «αγώνα» θα κατάφερνε να απογειώσει και να κρατήσει στον αέρα τον χαρταετό του; Ναι, ήταν ένα παιχνίδι, το οποίο όμως ενίοτε παίρναμε πολύ στα σοβαρά. Λες και από την καλούμπα που μας έδιναν να κρατήσουμε, όταν το «πτηνό» είχε πάρει ύψος, κρεμόταν όλη η αξιοπρέπεια της οικογένειάς μας. Η επιβεβαίωση πως ο δικός μας μπαμπάς ήταν ο καλύτερος. Γιατί ο δικός του χαρταετός έφτασε πιο ψηλά από όλους τους άλλους.

Αυτή η αστεία, παιδική αγωνία, επανέρχεται ακόμα και σήμερα, όταν βλέπω οικογένειες ή παρέες να πετάνε τους χαρταετούς τους. Οταν ακούω τους μετεωρολόγους να προβλέπουν Καθαρές Δευτέρες με ισχυρούς ανέμους ή με έντονες βροχοπτώσεις. Οταν βλέπω τον μπαμπά και το παιδί του να αποχωρούν από το πάρκο σέρνοντας πίσω τους έναν σκισμένο χαρταετό. Εχω να ασχοληθώ με το «σπορ» από τα παιδικά μου χρόνια, από τότε που ο δικός μου πατέρας και έφτιαχνε και πετούσε τον χαρταετό μας. Εγώ δεν είμαι επιδέξιος σε τέτοια πράγματα, δεν πιάνουν τα χέρια μου. Ούτε έκανα παιδιά ώστε να πρέπει τώρα να τους μεταλαμπαδεύσω την παράδοση και να τους αποδείξω πως (και) οι ουρανοί είναι δικοί μου, πως ο μπαμπάς μπορεί (σχεδόν) τα πάντα. Οσο όμως και αν απέχω από τέτοιες επικίνδυνες πτήσεις, κάθε που φτάνει Καθαρά Δευτέρα θυμάμαι τον μπαμπά μου που επιδέξια «πιλοτάριζε». Ετσι τη γιορτάζω.

protagon.gr

Ταραμά: Λευκό ή κόκκινο; Τι να προτιμήσουμε και γιατί

Είναι ίσως ο πλέον εκλεκτός από τους μεζέδες στο τραπέζι της Καθαράς Δευτέρας. Για όσους αναρωτιέστε έχει σαν βάση του ένα «αγαπημένο» Ελληνικό ψάρι, τον μπακαλιάρο. Πιο συγκεκριμένα τα αυγά του ψαριού συλλέγονται και γίνονται παστά. Συντηρούνται δηλαδή μέσα στο αλάτι. Ποια είναι όμως η «ανατομία» του καλού ταραμά;

Η συνταγή

Οι παραλλαγές του ταραμά είναι πολλές, σχεδόν όσες και οι παραδοσιακές κουζίνες ανά την Ελλάδα. Στη βάση όμως όλων είναι τα αυγά του ψαριού, που ενδεχομένως μπορεί να είναι και καπνιστά. Σειρά έχει το «λιπαρό» συστατικό, που συνήθως είναι ελαιόλαδο ή κάποιο άλλο σπορέλαιο. Την υφή στον ταραμά δίνουν η πατάτα ή το ψωμί. Προτιμήστε το ψωμί εάν θέλετε να ισορροπήσετε την αλμύρα του ψαριού, και την πατάτα για περισσότερο μαστιχωτό αποτέλεσμα. Εναλλακτικά, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε αλεσμένο αμύγδαλο που δίνει ελαφρώς πιο γλυκιά γεύση στον ταραμά. ΑΚόμη, όταν έρθει η ώρα για τα μυρωδικά αφήστε τη φαντασία σας ελεύθερη. Βασικά υλικά είναι το κρεμμύδι, ο χυμός λεμονιού και το σκόρδο.

Λευκός & κόκκινος

Μπορεί ο κόκκινος ταραμάς να κλέβει τις εντυπώσεις στο τραπέζι, θυμηθείτε όμως πως συνήθως πρόκειται για χρώμα που προστίθεται για αισθητικούς λόγους. Το μαγειρικό χρώμα του κόκκινου ταραμά, αποτελεί και τη μοναδική διαφορά του με την περισσότερο παραδοσιακή λευκή εκδοχή του. Εάν θέλετε να χρωματίσετε τον ταραμά με φυσικό χρώμα δοκιμάστε το χυμό από παντζάρια ή την πιο έντονη γευστικά πάπρικα.

Πόσο υγιεινός είναι ο ταραμάς;

Τα συστατικά του σπιτικού ταραμά βρίσκονται στη βάση της Μεσογειακής πυραμίδας και περιέχουν πολλά απαραίτητα θρεπτικά συστατικά:

Ωμέγα 3 λιπαρά: Βρίσκονται στα αυγά του μπακαλιάρου και προστατεύουν τα μάτια, τον εγκέφαλο και το δέρμα. Καλά λιπαρά κρύβει και το ελαιόλαδο για να προστατεύσει την καρδιά!

Βιταμίνη D: Βρίσκεται και αυτή στα αυγά του ψαριού, ενώ μεγαλύτερη δόση θα εξασφαλίσετε εάν προσθέσετε αμύγδαλο στο ταραμά σας! Είναι απαραίτητη για τα οστά, το ανοσοποιητικό, το δέρμα και όχι μόνο.

Ενέργεια: Θα την πάρετε κυρίως από τους υδατάνθρακες, δηλαδή το ψωμί ή τις πατάτες.

Αντιοξειδωτικά: Προστατεύουν τα κύτταρα από το οξειδωτικό στρες, που αυξάνετε ιδιαίτερα τις ημέρες που το διατροφικό πρόγραμμα είναι λιγότερο ισορροπημένο! «Κρύβονται» στα μπαχαρικά, και μάλιστα όσο περισσότερα, τόσο καλύτερα!

Ιδιαίτερη έμφαση θα πρέπει να δώσετε στην ποσότητα που θα καταναλώσετε, καθώς ένα μόλις κουταλάκι ταραμά περιέχει 100 θερμίδες!

ΚΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ .!

 healthview.gr         

Το φαράγγι της Σαμαριάς από ψηλά σε ένα μοναδικό εναέριο βίντεο

Κυκλοφορούν χιλιάδες φωτογραφίες του στο διαδίκτυο και πάρα πολλά βίντεο που μας δείχνουν την απόλυτη και άγρια ομορφιά του.

Δεν είναι τυχαίο, το οτι το επισκέπτονται τουρίστες από κάθε γωνιά του κόσμου ενώ είναι από τα μέρη που συγκεντρώνει και πολλούς Έλληνες επισκέπτες.

Ο λόγος για το φαράγγι της Σαμαριάς, στα Χανιά, ένα προστατευόμενο δρυμό με τον οποίο η φύση φιλοδώρησε τόσο απλόχερα τα δυτικά της Κρήτης.

Κι αν μέχρι τώρα έχουμε απολαύσει το φαράγγι είτε από κοντά είτε φωτογραφικά και με βίντεο ο Γιώργος Χαλκιαδάκης, από τη Χερσόνησο, μας το γνωρίζει εκ νέου, παρουσιάζοντας το από ψηλά.

Στο εναέριο βίντεο, που τράβηξε, αποτυπώνει όσα βλέπει ο περιπατητής μέσα στο φαράγγι αλλά και όσα δεν μπορεί να θαυμάσει στις παρυφές και τον περιβάλλοντα χώρο του.

Ως μέλος πληρώματος πυροσβεστικού ελικοπτέρου εξάλλου ο Γιώργος Χαλκιαδάκης ξέρει να εκτιμά την ομορφιά από ψηλά και ευτυχώς για εμάς δεν την κρατά μόνο για τον εαυτό του αλλά τη μοιράζεται.

Απολαύστε λοιπόν το πιο φημισμένο Κρητικό φαράγγι από ψηλά  
     

e-storieskritis.gr

Ο τέως γραμματέας της κυβέρνησης Τσίπρα συνήγορος του Αβραμόπουλου στη Novartis

Εντύπωση προκαλεί το όνομα του δικηγόρου που υπογράφει τη μηνυτήρια αναφορά που κατέθεσε ο Έλληνας Επίτροπος Δημήτρης Αβραμοπουλος κατά των ανώνυμων μαρτύρων στην υπόθεση της Novartis. Πρόκειται για τον Σωτήρη Περιβολαράκη της δικηγορικής εταιρείας «Σπύρος Ν. Σαγιάς και Συνεργάτες».

Υπενθυμίζεται ότι ο Σπύρος Σαγιάς είναι ο τέως γραμματέα του υπουργικού συμβουλίου της πρώτης κυβέρνησης Τσίπρα, πρόσωπο απολύτου εμπιστοσύνης του σημερινού πρωθυπουργού και αποκλειστικά δική του επιλογή. Ο κ. Σαγιάς διορίστηκε αμέσως μετά τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου του 2015 και αποχώρησε μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, με τις πληροφορίες να αναφέρουν ότι είχε διαφωνήσει πολύ γρήγορα με τις επιλογές του κ. Τσίπρα, ενώ είχε αντιταχθεί και στην απόφαση για το δημοψήφισμα.

Νωρίτερα πάντως, ο κ. Σαγιάς είχε συνεργαστεί στενά με τον Δημήτρη Αβραμόπουλο όταν ήταν υπουργος Τουρισμού, διατηρώντας μαζί του άριστες σχέσεις.     

 newpost.gr

Οι επιπτώσεις του στρες στη μνήμη: Πώς θα προστατευτείτε

Όταν ο οργανισμός βρίσκεται σε κατάσταση στρες, εκκρίνει περισσότερη κορτιζόλη απ’ όση χρειάζεται.

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να εμποδίζει τον εγκέφαλο να δημιουργήσει νέες μνήμες. Κατά τη διάρκεια μιας οξείας κρίσης στρες, η ορμόνη παρεμβαίνει στους νευροδιαβιβαστές, τις χημικές ουσίες που χρησιμοποιούν τα κύτταρα του εγκεφάλου για να επικοινωνούν μεταξύ τους.

Αυτή η διαδικασία μπορεί να προκαλέσει δυσκολία στο άτομο να σκεφτεί σωστά ή να ανακτήσει μνήμες.

Σύμφωνα με τα ευρήματα νέας μελέτης, αν κάποιος τρέχει κατά μέσον όρο 5 χιλιόμετρα την ημέρα, μπορεί να βοηθηθεί να απαλλαγεί από το στρες και παράλληλα να προστατεύσει τη μνήμη του.

Η έρευνα ανακάλυψε ότι το τρέξιμο περιορίζει την αρνητική επίδραση που έχει το στρες στον ιππόκαμπο.

Εντός του ιππόκαμπου, ο σχηματισμός μνήμης και η ανάκληση συμβαίνουν μέσω της ισχυροποίησης των συνάψεων με το πέρασμα του χρόνου.

Για τις ανάγκες της έρευνας, οι ερευνητές έβαλαν μια ομάδα ποντικών να τρέχει σε τροχούς για 4 εβδομάδες (με μέσο όρο τα 5 χιλιόμετρα την ημέρα).

Άλλη ομάδα ποντικών ακολουθούσαν καθιστική ζωή. Οι μισοί ποντικοί από κάθε ομάδα εκτέθηκαν στη συνέχεια σε καταστάσεις που προκαλούν στρες, όπως κολύμπι σε κρύο νερό.

Μια ώρα μετά την πρόκληση στρες, οι ερευνητές έκαναν πειράματα ηλεκτροφυσιολογίας στον εγκέφαλο των ζώων για να μετρήσουν την LTP. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι οι ποντικοί με στρες που είχαν ασκηθεί, είχαν σημαντικά μεγαλύτερη μακρόχρονη συναπτική ενδυνάμωση (LTP) και λειτουργικότητα μνήμης σε σχέση με στρεσαρισμένους ποντικούς που δεν έτρεξαν.

Όπως δήλωσε ο ερευνητής Jeff Edwards από το Πανεπιστήμιο Μπρίγκαμ Γιανγκ στη Γιούτα των ΗΠΑ, η άσκηση είναι απλός τρόπος εξουδετέρωσης της αρνητικής επίδρασης που έχει το χρόνιο στρες στη μνήμη.

Οι ερευνητές επισημαίνουν ότι δεν μπορούμε πάντα να ελέγχουμε το στρες στη ζωή μας, μπορούμε όμως να ελέγχουμε το πόσο ασκούμαστε.

Η έρευνα δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό έντυπο Neurobiology of Learning and Memory.

  onmed.gr

   

Ένα στα έξι παιδιά ζουν σε εμπόλεμες ζώνες..!

Tουλάχιστον 357 εκατομμύρια παιδιά (δηλαδή το ένα στα έξι παγκοσμίως) ζουν σε περιοχές όπου μαίνονται ένοπλες συρράξεις και διατρέχουν κίνδυνο να χάσουν τη ζωή τους ή να υποστούν ακραία βία, όπως τονίζει σε έκθεσή της η μη κυβερνητική οργάνωση Save the Children (Σώστε τα Παιδιά).

Σύμφωνα με την έκθεση, ο αριθμός των παιδιών που ζουν σήμερα σε εμπόλεμες ζώνες παρουσιάζει αύξηση κατά 75% σε σύγκριση με αυτόν που καταγραφόταν στις αρχές της δεκαετίας του 1990.

Όπως επισημαίνει η διεθνής οργάνωση αρωγής, η εντονότερη αστικοποίηση, το γεγονός ότι οι συρράξεις διαρκούν περισσότερο και η αύξηση του αριθμού των σχολείων και των νοσοκομείων που γίνονται στόχοι αυξάνουν πολύ τον κίνδυνο για τα παιδιά. Τα παιδιά και οι νέοι διατρέχουν κι άλλους κινδύνους: μπορεί να απαχθούν ή να υποστούν σεξουαλική βία, μεταξύ άλλων.

Η οργάνωση χαρακτηρίζει τη Συρία, το Αφγανιστάν και τη Σομαλία τις πιο επικίνδυνες χώρες για τους νέους ανθρώπους και τα παιδιά.

  

«Βλέπουμε μια σοκαριστική αύξηση του αριθμού των παιδιών τα οποία μεγαλώνουν σε περιοχές που πλήττονται από συρράξεις κι εκτίθενται στις χειρότερες μορφές της πιο αδιανόητης βίας», υπογραμμίζει η Χέλε Τόρνινγκ-Σμιτ, ανώτατο στέλεχος της ΜΚΟ. «Τα παιδιά υφίστανται πράγματα που κανένα παιδί δεν θα έπρεπε να υφίσταται ποτέ· από σεξουαλική βία ως τον εξαναγκασμό τους να γίνουν βομβιστές και βομβίστριες καμικάζι. Τα σπίτια τους, τα σχολεία τους, οι παιχνιδότοποί τους έχουν μετατραπεί σε πεδία μαχών», προσθέτει η Τόρνινγκ-Σμιτ, πρώην πρωθυπουργός της Δανίας.

Στοιχεία των Ηνωμένων Εθνών δείχνουν ότι πάνω από 73.000 παιδιά έχουν χάσει τη ζωή τους ή ακρωτηριαστεί σε 25 ένοπλες συρράξεις από το 2005, σύμφωνα με την έκθεση. Από το 2010, ο αριθμός των –επαληθευμένων από τον ΟΗΕ– περιπτώσεων παιδιών που έχουν σκοτωθεί ή ακρωτηριαστεί αυξήθηκε κατά σχεδόν 300%.

Οργανώσεις αρωγής επισημαίνουν ότι ο πραγματικός αριθμός μπορεί να είναι ακόμη πιο υψηλός, καθώς υπάρχουν τεράστιες δυσκολίες ως προς την επαλήθευση στοιχείων αυτού του είδους στις εμπόλεμες ζώνες.

 ΑΜΠΕ, Thomson Reuters Foundation 

naftemporiki.gr

Καρναβαλικά

Του Γιώργου Σταματόπουλου

Το καρναβάλι, σημειώνει ο Μπαχτίν, δεν το παρακολουθείς - το ζεις. Ζεις με τους νόμους της καρναβαλικής ελευθερίας, της οικουμενικότητας και της παλλαϊκότητας αυτού, σε κατάσταση αναγέννησης και ανανέωσης του κόσμου. Στο καρναβάλι παίζει η ίδια η ζωή (η δεύτερη ζωή του λαού, η οργανωμένη επί της αρχής του γέλιου), μια γιορταστική ζωή. Η κάθε γιορτή είναι μια πολύ σημαντική πρωτομορφή της ανθρώπινης κουλτούρας. Δεν έχει σχέση με την ανάπαυλα τάχα· θεωρείται χυδαία μια τέτοια βιολογική ερμηνεία της γιορτής. Η γιορτή συνδέεται με τους ανώτερους σκοπούς της ύπαρξης, από τα ιδανικά δηλαδή (ισότητα, ευθυμία και άλλα νηπενθή).

Το καρναβάλι είναι καθαρά λαϊκό, μια δεύτερη γιορτή του λαού «που εισερχόταν προσωρινά στο ουτοπικό βασίλειο της καθολικότητας, της ελευθερίας, της ισότητας και της αφθονίας». Συνεχίζει ο μεγάλος Ρώσος: «Σε αντίθεση με την επίσημη γιορτή, το καρναβάλι γιόρταζε, κατά κάποιον τρόπο, την προσωρινή απελευθέρωση από την κυρίαρχη αλήθεια και το υπάρχον καθεστώς, την προσωρινή κατάργηση όλων των ιεραρχικών σχέσεων, προνομίων, κανόνων και απαγορεύσεων... γιορτή του γίγνεσθαι και της αλλαγής».

Ο άνθρωπος μεταμορφωνόταν χάρη στις νέες, καθαρά ανθρώπινες σχέσεις. Η αποξένωση προσωρινά χανόταν. Ο άνθρωπος επέστρεφε στον εαυτό του και ένιωθε ως άνθρωπος μεταξύ ανθρώπων».

Αναποδογυρίσματα, ανατροπές, αλλαγές, ενθρονίσεις και εκθρονίσεις χαρακτήριζαν το καρναβάλι και επίσης: η αμφιθυμία, η πανδημία, το άφθονο γέλιο (και όχι προς θεού η σάτιρα). Στη διάρκεια της μεγάλης γιορτής αναπτύσσονταν στενές φιλικές σχέσεις, οι κοινωνικές διακρίσεις και αποστάσεις μειώνονταν, χαλάρωναν «η γλωσσική εθιμοτυπία και οι γλωσσικές απαγορεύσεις, εμφανίζονταν άσεμνες λέξεις και εκφράσεις...».

Αρχές του εικοστού αιώνα ήδη το καρναβάλι είχε χάσει τα πιο ουσιαστικά συστατικά του: την παλλαϊκότητα, την εορταστικότητα, το ουτοπικό νόημα, το κοσμοθεωρητικό βάθος. Στις αρχές του εικοστού πρώτου;

Και η μάσκα; Αυτή «συνδέεται με τη χαρά της αλλαγής και της επανενσάρκωσης, με την εύθυμη σχετικότητα, με την εύθυμη άρνηση της ταυτότητας και της ταυτοσημίας, με την άρνηση της χονδροειδούς σύμπτωσης με τον εαυτό· σχετίζεται με τις μεταβάσεις, τις μεταμορφώσεις, τις παραβιάσεις των φυσικών ορίων, με την κοροϊδία, με το παρατσούκλι (αντί για το όνομα)· στη μάσκα ενσαρκώνεται η παιγνιώδης αρχή της ζωής, που βασίζεται σε μια εντελώς ιδιαίτερη αλληλεπίδραση πραγματικότητας και εικόνας, η οποία χαρακτηρίζει τις αρχαιότερες τελετουργικο-παραστατικές μορφές».

Ο φόβος απουσιάζει από την καρναβαλική γιορτή και αυτό είναι από τα μεγάλα επιτεύγματα της συνύπαρξης: η έκθεση των σωμάτων στη χαρά και το ξέσπασμα του γέλιου, μια επανάσταση στις ανθρώπινες σχέσεις. Λέει και τούτο ο Μπαχτίν: «Φαινόμενα όπως η παρωδία, η καρικατούρα, η γκριμάτσα, οι πόζες, οι μορφασμοί κ.λπ. είναι, στην ουσία, παράγωγα της μάσκας».

Και αυτό, πώς να (απο)δεχόμαστε (;) τάχα: «Ολες οι πράξεις του δράματος της παγκόσμιας ιστορίας έλαβαν χώρα μπροστά σε έναν γελώντα λαϊκό χορό... κάθε πράξη της παγκόσμιας ιστορίας συνοδεύτηκε από το χορικό γέλιο».

Το ανθρώπινο σώμα, η ελευθερία, η κατάργηση των ιεραρχικών εξουσιών, η ισότητα, ο χορός, το γέλιο - το ξεχείλισμα ζωής. Κάποτε. 

efsyn.gr

Κάτι γελοίες φιγούρες: unboxers

Tου Θωμά Τσαλαπάτη

Κάθε τόσο προκύπτει μια νέα τάση αρκετά ασήμαντη ώστε να μην της δώσεις σημασία, αρκετά εκνευριστική ώστε να θέλεις να γράψεις ένα υβριστικό άρθρο για αυτή, αρκετά γελοία ώστε να ξεπερνάει την ίδια τη γελοιότητά της και να μοιάζει με κοινωνικό μικροφαινόμενο που χαρακτηρίζει πολλά περισσότερα από την περίκλειστη ύπαρξή του και αυτούς στους οποίους απευθύνεται.

Η αδιαφορία άλλωστε συνορεύει συχνά με τον εκνευρισμό όταν το τίποτα παίρνει έκταση και παριστάνει το κάτι.

Δεν θα έδινα σημασία αν δεν είχα πέσει τυχαία μπροστά στον ακόλουθο διάλογο σε κάποια ουρά: «Θείε, ποιος είναι ο αγαπημένος σου Unboxer;», ρωτάει ένας αθώος 12χρονος και ο θείος (νεαρός κατά τα άλλα) απαντάει: «Ο νεκρός».

Νομίζω πως εξαιτίας αυτού του περιστατικού κατάλαβα για πρώτη φορά ότι το unboxing είναι κάτι το οποίο υπάρχει. Πριν (για εμένα τουλάχιστον) απλά ήταν μια λέξη που την έπαιρνε ο αέρας της αδιαφορίας.

Το unboxing λοιπόν είναι μια νέα τάση που έγινε μόδα και στη συνέχεια έφτασε να αποτελεί επάγγελμα και προσδιορισμό.

Η μπούρδα αυτή ξεκίνησε κάπου στα τέλη του 2006. Δεν ξέρω πότε εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο ελληνόγλωσσο ίντερνετ (και για να πω την αλήθεια δεν με πολυνοιάζει).

Ευρύτερα γνωστό έγινε όμως στις τελευταίες διακοπές των Χριστουγέννων μέσω τηλεοπτικών διαφημίσεων του «Γερμανού», όταν επαγγελματίες unboxers εμφανίστηκαν στις γερασμένες μας τηλεοράσεις ώστε να μας πείσουν για την ανατριχίλα τού να ανοίγεις ένα κουτί που περιέχει τηλέφωνα (γιατί αυτό τελικά είναι). Unboxing είναι το ξεπακετάρισμα.

Unboxer είναι ο τύπος ή η τύπισσα που ανοίγουν μια νέα συσκευασία ενός προϊόντος μπροστά στην κάμερα, περιγράφουν το τι περιέχει η συσκευασία και το πώς νιώθουν για όλα αυτά.

Το βίντεο στη συνέχεια ανεβαίνει στο youtube και μπλα μπλα μπλα… Η τάση ξεκίνησε ως απλός φετιχισμός, ενώ στη συνέχεια, όταν πήρε έκταση εγκολπώθηκε στη διαφημιστική στρατηγική των εταιρειών οι οποίες δημιουργούν τα δικά τους βίντεο unboxing ή στέλνουν δωρεάν προϊόντα στους «επαγγελματίες» ώστε να τα παρουσιάσουν.

Κινητά, τεχνολογικά gadgets, μακιγιάζ και ό,τι άλλο κάτσει. Και τελικά μέσω της μόδας και της διάδοσης ο ίδιος ο unboxer γίνεται το προϊόν.

Αυτός που πουλάει τον εαυτό του μέσω του αντικειμένου που διαφημίζει εξασφαλίζοντας views, χρήματα και ένα πρόσωπο στον ντουνιά και στη κενωνία (sic). Νεαροί οπαδοί παρακολουθούν τα βίντεο με προσήλωση, κατασκευάζουν είδωλα, φοράνε μπλούζες με τον αγαπημένο τους unboxer, συζητάνε τα νέα και τις εξελίξεις σε σχολικά διαλείμματα. Ξαφνικά το Survivor μοιάζει με εκλεπτυσμένη διασκέδαση.

Μέσω του unboxing η light προπαγάνδα της διαφήμισης γίνεται η ίδια θέαμα και απόλαυση.

Αυτό που βρίσκω ενδιαφέρον είναι πως η τάση περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο την κυριαρχία της ασημαντότητας, το τίποτα ως hype, την κατανάλωση ως ιεροτελεστία.

Τον πλασιέ ως διαμεσολαβητή της αγοραστικής λαχτάρας. Σε αντίθεση με την παραδοσιακή διαφήμιση, το unboxing δεν καλλιεργεί την επιθυμία για κάτι αλλά την επιθυμία καθ’ εαυτήν.

Ως στάση απέναντι στα πράγματα, ως μόνιμη προσμονή. Δεν κατασκευάζει επιθυμίες, προσπαθεί να κατασκευάσει την ίδια την επιθυμία ως ταυτότητα. Βρισκόμαστε μπροστά στον φετιχισμό του φετιχισμού του εμπορεύματος.

Το βασικό όμως που σε περνά από την αδιαφορία στον εκνευρισμό είναι η αίσθηση υποτίμησης του κόσμου στον οποίο απευθύνεται.

Η όλη διαδικασία μοιάζει με το να βοηθάς έναν αρτιμελή 20χρονο να περάσει τον δρόμο: Δεν το χρειάζεται και δεν βοηθάς. Το να είσαι ευχάριστος στη διάρκεια της σύντομης διαδρομής δεν σου δίνει λόγο ύπαρξης.

Γιατί τελικά αν αφαιρέσεις από τους unboxers το ιλουστρασιόν περιτύλιγμα, βλέπεις αυτό που όντως είναι: πλασιέ που ξεπακετάρουν την πραμάτεια τους.

Και αφού η πραμάτεια δεν τους ανήκει ώστε να την πουλήσουν, τελικά πουλάν το ίδιο το ξεπακετάρισμα.

Σε μια εποχή που δεν έχουμε τίποτα να λατρέψουμε, καταλήγουμε να λατρεύουμε το τίποτα.  

nostimonimar.gr

1923: Όταν από 16 Φεβρουαρίου ξημέρωσε 1 Μαρτίου

Στις 16 Φεβρουαρίου 1923 συνέβη ένα πρωτόγνωρο γεγονός, καθώς την επομένη αντί να ξημερώσει 17 Φεβρουαρίου, ξημέρωσε 1 Μαρτίου, σε μία ιστορική μετάβαση για την Ελλάδα από το Ιουλιανό στο Γρηγοριανό ημερολόγιο. Γιατί συνέβη αυτό;Ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά.

Ιουλιανό ημερολόγιο

Το ατελές ρωμαϊκό ημερολόγιο που χρησιμοποιείτο την εποχή του Ιουλίου Καίσαρα, οδήγησε τον Ρωμαίο αυτοκράτορα στα μέσα του 1ου αιώνα π.Χ να αναθέσει στον αλεξανδρινό αστρονόμο Σωσιγένη την αναμόρφωση του ημερολογίου. Το νέο ημερολόγιο έγινε πιο ακριβές με την προσθήκη στο έτος 90 ημερών. Έτσι η πρώτη Μαρτίου του 44 π.Χ. έγινε… πρώτη Ιανουαρίου για να γίνει εφικτή η ενσωμάτωση των επιπλέον 90 ημερών.

Το νέο ημερολόγιο ανταποκρινόταν πολύ περισσότερο από το παλιό στη διαδοχή των εποχών και η διάρκεια του έτους προσδιορίστηκε στις 365,25 ημέρες. Η μικρή διαφορά καλύπτονταν από μία επιπλέον ημέρα που προστίθετο κάθε τέσσερα χρόνια, μετά την «έκτη προ των καλένδων του Μαρτίου», που ονομαζόταν «bis sextus». Έτσι, η ημέρα αυτή, επειδή τη μετρούσαν δυο φορές, ονομάζεται ακόμα και σήμερα «δις έκτη» και το έτος που την περιέχει δίσεκτο.

Το ημερολόγιο του Ιούλιου Καίσαρα παρά το γεγονός ότι ήταν πολύ πι ακριβές, δεν ήταν σε καμία περίπτωση τέλειο. Είχε ένα σφάλμα 11 λεπτών και 14 δευτερολέπτων ανά έτος, που μακροπρόθεσμα δεν μπορούσε να μην φανεί.

Έτσι  τον 16ο αιώνα το ημερολόγιο είχε χάσει έντεκα ολόκληρες μέρες και υπήρχε πλέον ο κίνδυνος να φθάσουμε κάποια στιγμή τα Χριστούγενα να είναι… φθινόπωρο και το Πάσχα… χειμώνα.

Γρηγοριανό ημερολόγιο

Ο Πάπας Γρηγόριος ο 13ος αποφάσισε να αλλάξει το σύστημα. Με απόφαση του στις 4 Οκτωβρίου του 1582 προστέθηκαν 10 ημέρες, ενώ για να αποφευχθούν ανάλογες ασυμφωνίες και στο μέλλον, αποφασίστηκε κάθε τέσσερις αιώνες να θεωρούνται δίσεκτα, αντί για 100 χρόνια μόνο τα 97.

Όπως κάθε αλλαγή συναντά αντιδράσεις. Τα καθολικά κράτη το υιοθέτησαν μέσα στα επόμενα χρόνια. Αγγλία και ΗΠΑ μόλις τον 18ο αιώνα, ενώ η Ελλάδα ακολουθώντας όλα τα ορθόδοξα κράτη συνέχισε με το Ιουλιανό έως τον 20ο αιώνα.

Η μετάβαση που «εξαφάνισε» 13 μέρες

Η Ελληνική Πολιτεία αποφάσισε τελικά να εφαρμόσει το Γρηγοριανό ημερολόγιο στις 16 Φεβρουαρίου του 1923. Με το πέρασμα του χρόνου είχαν χαθεί πλέον 13 ολόκληρες ημέρες, με αποτέλεσμα για να γίνει ο εναρμονισμός στο νέο ημερολόγιο, μετά την 16 Φεβρουαρίου να ξημερώσει 1η Μαρτίου. Η Ελλάδα ήταν η τελευταία χρονολογικά ευρωπαϊκή χώρα από τις μη καθολικές που το υιοθέτησε, περνώντας στη νέα εποχή με καθυστέρηση κάποιον αιώνων.

Το Γρηγοριανό ημερολόγιο είναι σαφώς πιο ακριβές από το Ιουλιανό, καθώς βελτιώνει την προσέγγιση του παλιού ημερολογίου για τη διάρκεια του έτους. Έτσι, το μέσο έτος διαρκεί 365,2425 μέσες ηλιακές ημέρες, που προκαλεί σφάλμα περίπου μίας ημέρα κάθε 3.300 έτη, σε αντίθεση με το Ιουλιανό που έμενε πίσω μία ημέρα κάθε 128 έτη.

 kathimerini.gr