Ο Θέμος δηλώνει… άπορος και δεν πληρώνει το πρόστιμο των 5 εκατομμυρίων ευρώ

Ο Θέμος Αναστασιάδης είναι πάμπτωχος! Δεν κατέχει κανένα ακίνητο και στους τραπεζικούς λογαριασμούς του έχει μόνον 200 ευρώ. Αυτό υποστήριξε και αυτό δέχθηκε το αρμόδιο δικαστήριο αλλά και το ελληνικό δημόσιο! Ετσι, ο εκδότης της εφημερίδας «Πρώτο Θέμα» δεν πρόκειται να πληρώσει το πρόστιμο των 4.973.500 ευρώ που του είχε επιβληθεί για το μαύρο χρήμα ύψους 5 εκατ. ευρώ που είχε βρεθεί στους λογαριασμούς του.

Θέλει να βγάλει από πάνω του το «στίγμα του οφειλέτη» αλλά η… ένδεια δεν τον αφήνει. Δεν έχει ακίνητα, οι τραπεζικές καταθέσεις του είναι μικρότερες και από αυτές του πρώτου τυχόντα μεροκαματιάρη, ξεπληρώνει με δυσκολία δάνειο στο οποίο, παρά τη ρύθμιση, η δόση ξεπερνά τα τρία χιλιάρικα τον μήνα και τα μοναδικά πραγματικά εισοδήματά του με τα οποία συντηρούνται ο ίδιος, η σύζυγός του και τα τρία παιδιά τους είναι η συμμετοχή του σε μία μόνο εταιρεία (ΑΡΘΡΟΝ Μονοπρόσωπη ΕΠΕ) μέσω της οποίας ασκεί την επαγγελματική του ιδιότητα.

Αυτά υποστήριξε (στα σοβαρά) ενώπιον δικαστηρίου ο Θέμος Αναστασιάδης προκειμένου να αναστείλει προσωρινά την εκτέλεση της πράξης ταμειακής βεβαίωσης της ΙΓ΄ ΔΟΥ Αθηνών, με την οποία βεβαιώθηκε σε βάρος του το χρέος των 4.973.500 ευρώ προς το ελληνικό δημόσιο.

Πρόκειται βέβαια για το αδήλωτο, κατάμαυρο χρήμα που είχε καταθέσει σε δύο δόσεις τον Ιούλιο του 2007 στην ΒΝΒ Baribas και το οποίο του καταλόγισε οριστικά και αμετάκλητα τον περασμένο Απρίλιο η ολομέλεια του Ελεγκτικού Συνεδρίου (ΕΣ). Μάλιστα το αρμόδιο δικαστήριο (Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθήνας), λαμβάνοντας υπόψη τα στοιχεία που προσκόμισε ο Θ. Αναστασιάδης, του παραχώρησε την αναστολή, κάνοντας εν μέρει δεκτή την αίτησή του (απόφαση 1449/2017) μέχρι τη δημοσίευση οριστικής απόφασης (επί ανακοπής του).

Καμία αντίρρηση το δημόσιο

Το θιγόμενο από τη συμπεριφορά Αναστασιάδη άλλωστε ελληνικό δημόσιο, που παρέστη στη δίκη, δεν έφερε καμία αντίρρηση για τα στοιχεία τα οποία προσκόμισε ο παρουσιαστής και μεγάλο αφεντικό του «Πρώτου Θέματος» προκειμένου να καταδείξει ότι βρίσκεται σε αδυναμία εξόφλησης, ακόμη κι αν το ποσόν καταμεριστεί σε 12 ή και σε 24 δόσεις, καθώς το χρέος του εμφανίζεται να είναι σχεδόν εικοσαπλάσιο από τα ετήσια εισοδήματά του.

«Το δημόσιο δεν αντιλέγει» αναφέρει αρκετές φορές στην επίμαχη απόφασή του το δικαστήριο, το οποίο ωστόσο ρίχνει το μπαλάκι στο επόμενο δικαστήριο τονίζοντας: «Η διερεύνηση της βασιμότητας των στοιχείων προϋποθέτει ενδελεχή έρευνα και εκτίμησή τους που ανήκει στην κρίση του Δικαστηρίου της κύριας δίκης της ανακοπής, καθώς η διαδικασία αναστολής εκτέλεσης έχει επείγοντα χαρακτήρα».

Και εκεί που τους χρωστάει και μάλιστα εκατομμύρια, Αναστασιάδης και Δημόσιο μοιράστηκαν και τα δικαστικά έξοδα! Καθώς η αίτηση του εκδότη έγινε εν μέρει δεκτή, το δικαστήριο διέταξε την απόδοση στον αιτούντα Αναστασιάδη μέρους του καταβληθέντος παραβόλου (μη φανταστείτε, μιλάμε για 20 ευρώ) και συμψήφισε και τα δικαστικά έξοδα ανάμεσα στους διαδίκους λόγω της μερικής νίκης και ήττας τους.

Για την ιστορία, στο εν λόγω δικαστήριο, το οποίο με την απόφασή του μπλόκαρε τη λήψη αναγκαστικών μέτρων είσπραξης ή διοικητικών μέτρων για τον εξαναγκασμό ή τη διασφάλιση της είσπραξης της οφειλής, που έχει γίνει σαν το γιοφύρι της Αρτας, το ελληνικό δημόσιο προέβαλε λόγους δημόσιου συμφέροντος. Δηλαδή αποτροπή της απώλειας εσόδων του κρατικού προϋπολογισμού με επακόλουθο την επιβράδυνση ή ανατροπή της προγραμματισμένης δράσης από τη διοίκηση, που κωλύουν τη χορήγηση της αναστολής.

Το ερώτημα είναι τι σκοπεύει να κάνει επί της ουσίας από εδώ και πέρα το ελληνικό δημόσιο για την εξασφάλιση της είσπραξης της οφειλής από έναν πραγματικό μεγαλοοφειλέτη, αν και ο ίδιος μιλάει για παράνομο καταλογισμό του ποσού επικαλούμενος και τον σχετικό υψηλό φόρο που εκ των υστέρων κατέβαλε. Θα περιοριστεί σε τυπική έρευνα προσκομισθέντων και μόνο στοιχείων ή θα στραφεί στις offshore εταιρείες που είχαν εντοπιστεί στο παρελθόν και οι οποίες μπορεί να κρύβουν την πραγματική περιουσιακή κατάσταση, όπως σκάφη και ακίνητα;

Οπως αναφέρεται και σε σχετικό πόρισμα του ΣΔΟΕ, πίσω από τη δηλωμένη, πενιχρή όπως εμφανίζεται, περιουσιακή κατάσταση του Θέμου υπάρχουν λογαριασμοί μέσω ενός πλέγματος υπεράκτιων εταιρειών, όπως και κάποιες άλλες που λειτούργησαν για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και μετά διέκοψαν τη λειτουργία τους.

Ο εκδότης του «Πρώτου Θέματος» κατέχει και μειοψηφικό ποσοστό στην εταιρεία που εκδίδει την ομώνυμη εφημερίδα. Ομως αυτό έχει δοθεί στις τράπεζες ως εγγύηση για δάνεια που έχουν πάρει είτε ο ίδιος είτε το νομικό πρόσωπο που εκδίδει την εφημερίδα. Συνεπώς το δημόσιο δεν μπορεί να το κατάσχει.

Από τα δηλωθέντα πάντως εισοδήματά του για τα έτη 2014 και 2015, από τα προσκομισθέντα στο Διοικητικό Πρωτοδικείο έγγραφα, προκύπτει ότι οι αμοιβές του προέρχονται από μερίσματα νομικών προσώπων και από αμοιβή μέλους ΔΣ.

Οι ισχυρισμοί και η απόφαση

Η αίτηση του Θ. Αναστασιάδη στρεφόταν κατά του ελληνικού δημοσίου που εκπροσωπήθηκε εν προκειμένω από τον προϊστάμενο της ΔΟΥ ΙΓ΄ Αθηνών και παραστάθηκε διά δικαστικού πληρεξουσίου του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους (ΝΣΚ). Ζητούσε την αναστολή εκτέλεσης της από 1.6.2017 υπ’ αριθμ. 4858 πράξης ταμειακής βεβαίωσης του προϊσταμένου της ΔΟΥ ΙΓ΄ Αθηνών, με την οποία βεβαιώθηκε σε βάρος του το ποσό των 4.973.500 ευρώ που του καταλογίστηκε με την 4428/2013 απόφαση του V Τμήματος Ελεγκτικού Συνεδρίου. Η απόφαση του Ελεγκτικού Συνεδρίου κατέστη αμετάκλητη με απόφαση της ολομέλειας του ίδιου δικαστηρίου (το 2017) με την οποία απορρίφτηκε η αίτηση Αναστασιάδη για αναίρεση της απόφασης καταλογισμού.

Το ποσό των 4.973.500 ευρώ καταλογίστηκε στον Θέμο Αναστασιάδη επειδή κρίθηκε ότι με την ιδιότητα του δημοσιογράφου και μετόχου εταιρειών που εκδίδουν έντυπα πανελλήνιας κυκλοφορίας είχε καταστεί υπόχρεος σε υποβολή δηλώσεων περιουσιακής κατάστασης (ν. 3213/2003) και συνακόλουθα υπείχε ευθύνη για τη δικαιολόγηση της προέλευσης του ποσού που είχε καταθέσει τμηματικά (2.483.000 ευρώ και 2.487.500 ευρώ) στις 20.7.2007 σε κοινό με τη σύζυγό του λογαριασμό στην τράπεζα BNB Baribas.

Η άδηλη προέλευση

Οταν εντοπίστηκε το μαύρο χρήμα ο Θ. Αναστασιάδης ισχυρίστηκε ότι προερχόταν από τον εφοπλιστή Πάνο Λασκαρίδη, ο οποίος είχε αγοράσει μετοχές της εταιρείας του «Πρώτου Θέματος». Ωστόσο, όπως αποδείχθηκε αργότερα, η εν λόγω συναλλαγή δεν έγινε ποτέ. Στη συνέχεια ο εκδότης υποστήριξε ότι όλα τα χρήματα προέρχονται από νόμιμα και φορολογημένα εισοδήματα, ισχυρισμός που επίσης κατέπεσε στο δικαστήριο καθώς αποτελούσαν νέα περιουσιακά στοιχεία που δεν είχαν δηλωθεί.

Σύμφωνα μάλιστα με το σκεπτικό της απόφασης-καταπέλτη του Ελεγκτικού Συνεδρίου, το επίμαχο ποσό είναι αδύνατον να ήταν χρήμα που ο εκδότης φύλαγε… κάτω από το στρώμα: «Το συνολικό ποσόν των επίμαχων καταθέσεων (4.973.500 ευρώ σε μετρητά) είναι άδηλης προέλευσης, διότι αφενός, σύμφωνα με τα διδάγματα της κοινής πείρας, δεν νοείται η κατοχή ενός τόσο σημαντικού χρηματικού ποσού εκτός τραπεζικού συστήματος, αφετέρου δεν προκύπτει ανάληψη αντίστοιχου με τις επίμαχες καταθέσεις ποσού από τους τραπεζικούς λογαριασμούς του καθ’ ου και της συζύγου του κατά τον χρόνο που προηγήθηκε της πραγματοποίησης αυτών, ενώ δεν διαπιστώθηκε η ύπαρξη αντίστοιχων τραπεζικών καταθέσεων κατά το πρόσφατο παρελθόν, ούτε εξάλλου ο καθ’ ου είχε δηλώσει κατοχή εις χείρας του οποιουδήποτε χρηματικού ποσού ως προϊόντος αποταμίευσης προηγούμενων ετών».

Το δημόσιο θα περιοριστεί σε τυπική έρευνα προσκομισθέντων και μόνο στοιχείων ή θα στραφεί στις offshore εταιρείες που είχαν εντοπιστεί στο παρελθόν;

Κατά τους ισχυρισμούς του Θέμου, όπως προβάλλονταν στην αίτηση αναστολής:

* Παρανόμως εχώρησε η ταμειακή βεβαίωση με βάση απόφαση του Ελεγκτικού Συνεδρίου, η οποία δεν προβλέπεται ως νόμιμος τίτλος στους απαριθμούμενους στο άρθρο 2 παρ. 2 του ΚΕΔΕ (Κώδικας Είσπραξης Δημοσίων Εσόδων), ενώ το Ελεγκτικό Συνέδριο στερούνταν δικαιοδοσίας, άλλως εσφαλμένως ερμήνευσε και εφάρμοσε τις ισχύουσες διατάξεις, οι οποίες απαιτούν ως προς την έννοια του αθέμιτου οφέλους την πρόκληση ζημιάς του δημοσίου με την εμπλοκή ιδιώτη.

* Η άμεση εκτέλεσή της θα του επιφέρει ανεπανόρθωτη οικονομική βλάβη καθώς το εισόδημά του, ενόψει των δανειακών υποχρεώσεων προς τραπεζικά ιδρύματα της εταιρείας συμφερόντων του με την επωνυμία ΑΡΘΡΟΝ Μονοπρόσωπη ΕΠΕ, διά της οποίας ασκεί την επαγγελματική δραστηριότητά του, δεν επαρκεί για την καταβολή ακόμη και τμηματικά σε δώδεκα (414.458,33 ευρώ τον μήνα) ή είκοσι τέσσερις (207.299,17 ευρώ τον μήνα) δόσεις κατόπιν ρύθμισης από τη φορολογική αρχή ενός τόσο υψηλού ποσού, δεν διαθέτει ακίνητη περιουσία ενώ έχει απολύτως περιορισμένες τραπεζικές καταθέσεις, απαραίτητες για την άσκηση της επαγγελματικής του δραστηριότητας.

* Ηδη καταβάλλει σημαντικά ποσά, κατόπιν ρύθμισης από την φορολογική αρχή για την εξόφληση οφειλών του ιδίου και της προαναφερθείσας εταιρείας. Θα επιβληθεί για την επίδικη οφειλή αναγκαστική κατάσχεση εις χείρας της ανωτέρω εταιρείας, από την οποία εξασφαλίζει αποκλειστικά τον βιοπορισμό αυτού και της οικογένειάς του (τρία τέκνα, από τα οποία τα δύο είναι ανήλικα), με αποτέλεσμα την παύση της λειτουργίας της αλλά και ηθική βλάβη καθώς θα φέρει το στίγμα του οφειλέτη ενός τόσο υψηλού ποσού το οποίο καταλογίστηκε παράνομα.

Για την απόδειξη των ισχυρισμών του ο αιτών Θ. Αναστασιάδης υπέβαλε και σειρά έγγραφων στοιχείων, όπως επικυρωμένα φωτοαντίγραφα του φόρου εισοδήματος για τα φορολογικά έτη από 2014 έως και 2016, βεβαίωση ότι δεν έχει ακίνητα αλλά και αντίγραφα κινήσεων τραπεζικών του λογαριασμών σε δύο ελληνικές τράπεζες με ελάχιστα διαθέσιμα υπόλοιπα που συνολικά προσεγγίζουν τα… 200 ευρώ.

Προσκόμισε και αντίγραφα συμφωνητικού μεταξύ της εταιρείας του ΑΡΘΡΟΝ και της Antenna ΑΕ, από τα οποία προκύπτει ότι η εταιρεία του ανέλαβε αντί αμοιβής να εξασφαλίσει στον σταθμό παρουσίαση εκπομπής οργανώνοντας την παραγωγή και αναλαμβάνοντας το πλήρες κόστος (συμπεριλαμβανομένης της αμοιβής του ίδιου και των λοιπών παρουσιαστών) με περίοδο ισχύος από το 2012 έως το 2017.

Το δικαστήριο σε ό,τι αφορά τον ισχυρισμό για την ΑΡΘΡΟΝ έκρινε:

* Οι προβαλλόμενοι λόγοι ανακοπής δεν παρίστανται προδήλως βάσιμοι, ώστε να δικαιολογείται για τον λόγο αυτό η αναστολή εκτέλεσης της προσβαλλόμενης πράξης ταμειακής βεβαίωσης.

* Η ηθική βλάβη που επικαλείται δεν είναι ανεπανόρθωτη γιατί ακόμη κι αν συντρέξει θα αποκατασταθεί πλήρως σε περίπτωση ευδοκίμησης της αγωγής του.

* Ο ισχυρισμός περί παύσης της λειτουργίας της εταιρείας του ΑΡΘΡΟΝ Μονοπρόσωπη ΕΠΕ ως συνέπεια της απώλειας των ρυθμίσεων των οφειλών της προς το ελληνικό δημόσιο και αδυναμίας της να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της από τραπεζικά δάνεια αφορά το συμφέρον του νομικού προσώπου και είναι απορριπτέος ως απαράδεκτος.

Λαμβάνοντας όμως υπόψη τα προσκομιζόμενα στοιχεία, στα οποία δεν αντιλέγει το ελληνικό δημόσιο, και ότι μοναδική πηγή των εισοδημάτων του είναι η συμμετοχή-απασχόλησή του στην ΑΡΘΡΟΝ –και χωρίς το δημόσιο να αντιλέγει σε αυτό–, το πολύ μεγάλο ύψος του καταλογισθέντος ποσού σε σχέση με τα εισοδήματά του, ανειλημμένες οικονομικές υποχρεώσεις και δη τη δόση των 3.264 ευρώ στην τράπεζα, τη συντήρηση του ίδιου και των τέκνων του, χωρίς ωστόσο να προβάλλει τυχόν ειδικές συνθήκες ή ιδιαίτερες ανάγκες διαβίωσης, η βλάβη που θα του προκληθεί παρίσταται ανεπανόρθωτη.

Γι’ αυτό και η αίτηση Αναστασιάδη έγινε εν μέρει δεκτή και ανεστάλη η εκτέλεση της ταμειακής βεβαίωσης της εφορίας κατά το μέρος που συνεπάγεται λήψη μέτρων σε βάρος των εισοδημάτων του που προέρχονται από την ΑΡΘΡΟΝ μέχρι τη δημοσίευση οριστικής απόφασης επί της ανακοπής.

 Documentonews.gr

Χάθηκε η μαγεία της Αποκριάς…

της Νεφέλης Λυγερού   

Διονυσιακός, μεσαιωνικός, έξω καρδιά… Έτσι τουλάχιστον υποτίθεται ότι είναι ο εορτασμός της Αποκριάς. Υπόσχεται να ξορκίσει έστω και για λίγο την κατήφεια και τη ρουτίνα. Τα τελευταία χρόνια, όμως, μοιάζει να απευθύνεται σ΄ ένα συγκεκριμένο κοινό: τα παιδία και τους δύστυχους γονείς τους που σέρνονται από παιδότοπο σε παιδότοπο.

Τα ενήλικα πάρτι στα σπίτια τείνουν να εκλείψουν και οι μαζικές εκδηλώσεις χαρακτηρίζονται στην πλειονότητά τους από ένα ψυχαναγκαστικό κέφι που μπορεί πολύ εύκολα να μετατραπεί σε υπαρξιακού τύπου κατάθλιψη. Η αποκριάτικη περιρρέουσα ατμόσφαιρα περιορίζεται σε μασκαρεμένους τηλεπαρουσιαστές, φτωχικά καρναβάλια και κακοπληρωμένους μπάρμεν και σερβιτόρες που μεταξύ των άλλων δεινών τους είναι υποχρεωμένοι και να εργάζονται μασκαρεμένοι υπό τους ήχους της τζομπίτζομπά και του κεντελαπόνγκο.

Και όμως. Κάποιες δεκαετίες πριν, η μικρή Αθήνα, η μικρή Θεσσαλονίκη, η μκρή Πάτρα μετατρεπόταν σε μία παρέα. Τα τερτίπια, οι σκοτούρες και τα αλληλοτρωγώματα που τριβέλιζαν ανέκαθεν τα μυαλά των Ελλήνων παραμέριζαν. Το μοναδικό θέμα συζήτησης στις παρέες ήταν τα «Μπαλ Μασκέ», όπως αποκαλούσαν τα πάρτι που γινόντουσαν σε σπίτια ή γνωστά ξενοδοχεία.

Ξεχώριζε εκείνο της «Μεγάλης Βρεταννίας», όπου όλοι πήγαιναν ντυμένοι ντόμινο με απαραίτητο αξεσουάρ τη μάσκα. Ετσι, μη γνωρίζοντας ποιος είναι ποιος, απολάμβαναν το απενεχοποιημένο φλερτ με απρόσμενα επακόλουθα, αφού λόγω μεταμφίεσης πολύ συχνά σύζυγοι πλησιάζαν τις συζύγους τους.

Ακολουθούσε το πάρτι του Ιππικού Oμίλου, της Ενωσης Θεατρικών Συγγραφέων, του ξενοδοχείου «Σεσίλ» στην Κηφισιά και του «Κινγκ Τζορτζ». Η ιδιοκτήτριά του Καίτη Καλκάνη οργάνωνε κάθε χρόνο στο Tudor Hall το περίφημο bal de tête, όπου οι καλεσμένοι κατέφταναν, έχοντας στολισμένο μόνο το κεφάλι.

Άνοιγαν τα σπίτια τους…

Πολλά σπίτια άνοιγαν τις πόρτες τους και δεχόντουσαν μεγάλες παρέες μασκαράδων. Για να τους επιτραπεί η είσοδος έπρεπε ο αρχηγός της παρέας να χτυπήσει το κουδούνι και να αποκαλύψει το πρόσωπό του, ενώ οι υπόλοιποι δεν όφειλαν να βγάλουν τη μάσκα τους, διατηρώντας έτσι ένα μυστήριο.

Μεγάλοι και μικροί χόρευαν τσα-τσα και τουίστ. Τότε, οι προσκλήσεις για τις περισσότερες εκδηλώσεις εστάλονταν και έναν μήνα πριν, ενώ συνήθως επέβαλαν ένα συγκεκριμένο θέμα. Εποχή άφησε ένα πάρτι με τίτλο «Μια βραδιά στο λιμάνι». Οι περισσότερες γυναίκες, μεταξύ αυτών και πολλές διασημότητες της εποχής, ντύθηκαν πόρνες της Τρούμπας.

Τη δεκαετία του ’60 βασίλισσα του καρναβαλιού είχε στεφτεί η Ζωζώ Σαπουντζάκη, ενώ λίγα βήματα πιο πίσω την ακολουθούσε η Ρίκα Διαλυνά. Τεράστια απήχηση είχαν και οι δημόσιοι αποκριάτικοι χοροί που οργάνωναν οι πρεσβείες, τα σωματεία, τα δημοτικά θέατρα.

Στου Ψυρρή και στην Πλάκα

Το μεγαλύτερο γλεντοκόπημα, όμως, γινόταν στις ξακουστές τότε ταβέρνες της Πλάκας και του Ψυρρή. Του Τζουτζούρη, του Καβαλλάρη, του Παπαχειμώνα, του Γάκη, του Ρούκουνα και τόσες άλλες. Από κόσμο γέμιζε ασφυκτικά και η Ομόνοια, ενώ στη γωνία της Πανεπιστημίου και Εμμανουήλ Μπενάκη γινόταν σωστό πανδαιμόνιο. Έστηναν ξέφρενο χορό στη μέση του δρόμου, εκεί κοντά στο άγαλμα του Κολοκοτρώνη. Κάθε περαστικός, μάλιστα, συνήθως έβρισκε τον εαυτό του παρασυρμένο στο αυτοσχέδιο πάρτι, μέχρι που ο δρόμος και τα πεζοδρόμια δεν φαίνονταν από τις πιεροτίνες και τους ιππότες.

Στη δεκαετία του ’80, το αθηναϊκό καρναβάλι είχε ως επίκεντρο την Πλάκα, όπου μασκαράδες κάθε ηλικίας αλώνιζαν με μουσικές, ρόπαλα και ροκάνες, γέλια και φωνές, σερπαντίνες και χαρτοπόλεμο. Εξάλλου, ο εορτασμός των αποκριών δεν αφορούσε τους κοσμικούς, ούτε απαιτούσε χρήματα. Παρέες έβαζαν ρεφενέ από ένα 100αρικο και γλεντούσαν μέχρι το πρωί. Τραγουδούσαν στις ταβέρνες και ξεχύνονταν μέχρι και τη Δεξαμενή.

Αυτά αναλογίζομαι όταν βρίσκομαι και εγώ απόγευμα Σαββάτου σ’ ένα παιδικό αποκριάτικο πάρτι. Βαριεστημένοι γονείς έχουν συνοδεύσει τα καμάρια τους σ’ έναν γυμνό παιδότοπο που μάταια έχει ντυθεί εορτινά. Τα γνωστά και καθιερωμένα καρναβαλικά τραγούδια μας μετατρέπουν σε αποικία της Νοτίου Αμερικής, δίχως, όμως, να υπερκαλύψουν τα κλάματα, τις γκρίνιες και τα μικρά οικογενειακά δράματα που θα λάβουν χώρα τις επόμενες 2,5 ώρες που φαντάζουν με ατέρμονα έτη…  

slpress.gr

Εξαργυρώνει επιταγές ο Ερντογάν - Από την απεμπλοκή το 1996 στην κλιμάκωση του τσαμπουκά σήμερα

«Γραμμάτια» του παρελθόντος των ελληνοτουρκικών σχέσεων, «υπογεγραμμένα» από προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις, κρατά στα χέρια του ο Ερντογάν και απειλεί τη σημερινή ελληνική κυβέρνηση ότι ήρθε η ώρα να εξαργυρωθούν.

Η κλιμάκωση της έντασης των τελευταίων ημερών γύρω από τα Ίμια, αλλά και η συμφωνία εκτόνωσης της έντασης, την οποία αποδέχτηκε ο Έλληνας πρωθυπουργός ύστερα από τηλεφωνική επικοινωνία που είχε με τον Τούρκο ομόλογό του, επαναφέρουν στο προσκήνιο μια οδυνηρή εκκρεμότητα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, η οποία μπορεί να «σκάσει» ανά πάσα στιγμή και να προκαλέσει πολιτική ζημιά στην κυβέρνηση και ανεπανόρθωτη καταστροφή στη χώρα.

Για να γίνει αντιληπτό τι παίζει στα Ίμια θα πρέπει να φρεσκάρουμε λίγο τη μνήμη μας και να θυμηθούμε πώς και με τι όρους έγινε η διαδικασία απεμπλοκής από την κρίση του 1996.

Τότε, το 1996, Ελλάδα και Τουρκία δεσμεύθηκαν εγγράφως να απομακρύνουν στρατιώτες, πλοία και σημαίες από τα Ίμια και πέριξ αυτών, αλλά και να μην επιστρέψουν στην περιοχή. Η συμφωνία αποτυπώθηκε (επαναλαμβάνουμε) γραπτώς σε επίσημη επιστολή του Αμερικανού υπ. Εξωτερικών Γουόρεν Κρίστοφερ προς τους ομολόγους του της Ελλάδας και της Τουρκίας, με ημερομηνία 6 Φεβρουαρίου 1996.

Από τότε και με αυτόν τον τρόπο οι ΗΠΑ επικύρωσαν τον ρόλο του μεσολαβητή μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, αλλά ταυτόχρονα και τον ρόλο του εγγυητή των συμφωνηθέντων, καθώς ο Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ, που διαχειρίστηκε την κρίση, ανησυχούσε για τον κίνδυνο νέου επεισοδίου και πιθανής σύρραξης, εάν η μία ή η άλλη πλευρά δεν τηρούσε τις δεσμεύσεις της.

Η εν λόγω επιστολή Κρίστοφερ (την είχε φέρει στη δημοσιότητα πριν από μερικά χρόνια η εφημερίδα «Καθημερινή») παραδόθηκε στις 6 Φεβρουαρίου του 1996 στον τότε υπουργό Εξωτερικών Θ. Πάγκαλο από τον πρεσβευτή των ΗΠΑ στην Αθήνα εκείνης της εποχή Τόμας Νάιλς. Την ίδια επιστολή παρέδωσε στον Τούρκο ΥΠΕΞ εκείνης της εποχής Ντ. Μπαϊκάλ ο Αμερικανός πρεσβευτής στην Τουρκία.

Η επιστολή αυτή σημείωνε:

«Οι διαβεβαιώσεις που μας προσέφεραν η Ελλάδα και η Τουρκία ότι θα απομάκρυναν τα πλοία, το προσωπικό και τις σημαίες – με έναν αλληλοδιαδοχικό και συντονισμένο τρόπο – επέτρεψαν σε κάθε πλευρά να υποχωρήσει από το χείλος (του πολέμου) με αξιοπρέπεια. Η κυβέρνηση (της μιας χώρας) μας έχει διαβεβαιώσει ότι δεν θα τοποθετήσει τη σημαία της ή οπλισμένο προσωπικό της στις νησίδες, ούτε θα τοποθετήσει πλοία κοντά στις νησίδες. Προσδίδουμε μεγάλη βαρύτητα σε αυτή τη διαβεβαίωση από έναν σύμμαχο του ΝΑΤΟ. Προσδίδουμε εξίσου μεγάλη βαρύτητα στις διαβεβαιώσεις της κυβέρνησής σας ως προς τα ίδια, και το έχουμε διαβιβάσει προφορικά και γραπτώς στην κυβέρνηση (της άλλης χώρας)».

Για τους αμύητους στη διπλωματική πρακτική και ορολογία, αυτό που συνάγεται από την αποδοχή αυτής της επιστολής από την ελληνική κυβέρνηση (του Κώστα Σημίτη) είναι ότι η Ελλάδα αποδέχεται ότι οι νησίδες των Ιμίων είναι «γκρίζα ζώνη» και όχι μια περιοχή όπου η Ελλάδα ασκεί τα κυριαρχικά της δικαιώματα. Τότε, εκείνη την εποχή, αυτή η απώλεια εδάφους χαρακτηρίστηκε «ρεαλιστική πολιτική» με την οποία ο ηγέτης της χώρας απέφυγε τον πόλεμο. Κατά μια άλλη εκδοχή, με αυτόν τον ρεαλισμό η κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη κατάφερε να χάσει έδαφος χωρίς να ρίξει ούτε μια τουφεκιά…

Επισφράγιση της ήττας

Οι ΗΠΑ, έχοντας αναλάβει την εγγύηση των συμφωνηθέντων, έναν χρόνο αργότερα προχώρησαν σε μια ακόμη κίνηση προκειμένου να καλύψουν κάτω από την ομπρέλα τους ολόκληρη την ελληνοτουρκική διένεξη με την ελπίδα ότι ο χρόνος θα την εκτονώσει.

Έτσι, λοιπόν, στις 8 Ιουλίου 1997, στο περιθώριο της συνόδου κορυφής του ΝΑΤΟ στη Μαδρίτη και με την επίβλεψη της υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Μαντλίν Ολμπράιτ, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Κ. Σημίτης και ο Πρόεδρος της Τουρκίας Σ. Ντεμιρέλ, περιστοιχιζόμενοι από τους υπουργούς Εξωτερικών Πάγκαλο και Τζεμ, υπογράφουν συμφωνία με σκοπό «τη μείωση της έντασης στο Αιγαίο και την απομάκρυνση του κινδύνου σύρραξης ανάμεσα στις δύο χώρες».

Η συμφωνία έμεινε στην Ιστορία ως «Συμφωνία της Μαδρίτης». Στη συμφωνία αναφέρεται:

«Και οι δύο χώρες θα αναλάβουν προσπάθεια να προωθήσουν διμερείς σχέσεις, που θα βασίζονται σε:

Αμοιβαία δέσμευση για την ειρήνη, την ασφάλεια και τη συνεχή ανάπτυξη σχέσεων καλής γειτονίας.

Σεβασμό της κυριαρχίας της κάθε χώρας.

Σεβασμό των Αρχών του Διεθνούς Δικαίου και των Διεθνών Συνθηκών.

Σεβασμό στα νόμιμα, ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα της κάθε χώρας στο Αιγαίο, τα οποία έχουν μεγάλη σημασία για την ασφάλεια και την εθνική κυριαρχία τους.

Δέσμευση αποφυγής μονομερών ενεργειών στη βάση του αμοιβαίου σεβασμού και της επιθυμίας, ώστε να αποτραπούν συγκρούσεις οφειλόμενες σε παρεξήγηση.

Δέσμευση διευθέτησης των διαφορών τους με ειρηνικά μέσα, στη βάση αμοιβαίας συναίνεσης και χωρίς τη χρήση βίας ή την απειλή βίας».

Η Άγκυρα ζητά τα κέρδη

Από τότε μέχρι σήμερα έχουν αλλάξει πολλά. Η «ισχυρή Ελλάδα» των εκσυγχρονιστών του Κώστα Σημίτη αποδείχτηκε μια φούσκα, η οποία χρεοκόπησε και βρίσκεται υπό ασφυκτική οικονομική εποπτεία και πολιτικό έλεγχο. Η Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν προβάλλει ως ισχυρή περιφερειακή δύναμη και διεκδικεί την αυτονομία κινήσεων που επιβάλλει η εξυπηρέτηση των συμφερόντων της. Αυτό το τελευταίο έχει οδηγήσει την Τουρκία «μακριά» από την αμερικανική αγκάλη και τον έλεγχο. Οι τριβές στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις στη Συρία λίγο απέχουν από το να εξελιχθούν σε ανοιχτή ρήξη και σύγκρουση. Υπό αυτήν την έννοια ο αμερικανικός διαμεσολαβητικός ρόλος και οι παρεμβάσεις της Ουάσιγκτον στα ελληνοτουρκικά δεν έχουν καταλυτική σημασία για τις τουρκικές αποφάσεις, εκτός ίσως από το πεδίο του διπλωματικού παζαριού στο οποίο επιδίδονται με τους Αμερικανούς με ίσους όρους.

Με πιο απλά λόγια, η Άγκυρα μπορεί να παζαρεύει με τους Αμερικανούς το στάτους στο Αιγαίο, διεκδικώντας κέρδη ή ανταλλάγματα στα υπόλοιπα ανοιχτά ζητήματα (Κουρδικό, Συρία) που την απασχολούν. Σε κάθε περίπτωση, η Αθήνα αντιλαμβάνεται ότι η αμερικανική προστασία στην οποία έχει επενδύσει δεν είναι ούτε τόσο ισχυρή ούτε δεδομένη…

topontiki.gr 

Πώς σταμάτησα ν’ ανησυχώ για τον χρόνο

“Ο χρόνος δεν υπάρχει, είναι μια ανθρώπινη επινόηση και εξυπηρετεί ανθρώπινες ανάγκες.”

Αλβέρτος Αϊνστάιν

“Time present and time past

Are both perhaps present in time future,

And time future contained in time past.”

T.S. Eliot, Four Quartets

~~~~~~~~~

Όσο Προυστ και να ‘σαι, αν για τριάντα σελίδες περιγράφεις πώς έστρωνες το μαξιλάρι σου όταν ήσουν παιδί, θα γράψεις ένα κείμενο αργό (δε γράφω “βαρετό” για να μην προσβάλλω τους φιλοπρουστικούς που αναζητούν τον χαμένο χρόνο).

Κι όταν παρακολουθούμε μια ταινία (δράσης συνήθως), όπου συμβαίνουν τόσα πολλά και τόσο γρήγορα, χωρίς μια στιγμή ανάπαυλας για να πιεί έναν καφέ ο Spiderman και να πει τι αισθάνεται, τότε μόλις τελειώσει θα προσπαθούμε να καταλάβουμε ποιος ήταν αυτός με τη στολή.

Σε κάθε ιστορία (είτε είναι κείμενο είτε ταινία) ο χρόνος μετριέται με γεγονότα.

Αν η οθόνη μας δείχνει για μισή ώρα ένα τοπίο, χωρίς τίποτα να συμβαίνει, τότε ο (μυθοπλαστικός) χρόνος δεν υπάρχει.

Οι μυθιστοριογράφοι κι οι σεναριογράφοι το ξέρουν. Έτσι φροντίζουν να έχουν σκηνές όπου συμβαίνουν πολλά και κάποιες άλλες όπου συμβαίνουν λίγα. Παίζουν με τον χρόνο σαν έναν συνθέτη κλασικής μουσικής, που γεμίζει τα μέτρα του με περισσότερες ή λιγότερες νότες.

~~

Αυτά έλεγα στο Συνεργείο Δημιουργικής Γραφής για τον μυθοπλαστικό χρόνο, όταν ο Γιάννης Ζ, ένας συνεργός, φάνηκε να αφαιρείται. Σκέφτηκα ότι τον είχα κάνει να βαρεθεί, χωρίς τη γοητεία του Προυστ να με εξιλεώνει.

Λίγη ώρα αργότερα, ενώ πίναμε λίγο κρασί παρέα είπε:

“Είναι παράξενο. Αυτά που έλεγες για τα γεγονότα και τον μυθοπλαστικό χρόνο. Πρόσφατα είδα ένα ντοκιμαντέρ όπου κάποιος φυσικός εξηγούσε τη φύση του χρόνου. Κι έλεγε ότι ο χρόνος δεν είναι τίποτα άλλο απ’ τα γεγονότα, απ’ τη διαδοχή των γεγονότων. Αν δεν συνέβαινε τίποτα, τότε δεν θα υπήρχε και χρόνος.”

Ακούγεται σαν μεταφυσική, όμως είναι… φυσική. Σ’ ένα απόλυτα ψυχρό σύμπαν, χωρίς ενέργεια, χωρίς μεταβολές, χωρίς γεγονότα, θα υπήρχε χρόνος;

~~

Σαν το είπε αυτό θυμήθηκα μια άλλη βραδιά αμπελοφιλοσοφίας, πριν πολλά χρόνια. Τότε ο Βασίλης, ο φωτογράφος της παρέας, προσπαθούσε να μας πείσει ότι ο χρόνος δεν υπάρχει παρά μόνο ως μεταβολή στις καταστάσεις.

“Αν τίποτα δεν αλλάζει”, φώναζε για να καταλάβουμε, “τότε δεν υπάρχει χρόνος”.

Μας είχε φανεί υπερβολικός. Ήταν κι αργά το πρωί, είχαμε πιει πολύ, και θέλαμε να πάμε να κοιμηθούμε γιατί την επομένη δουλεύαμε.

Τόσα χρόνια μετά οφείλω να παραδεχτώ ότι είχε δίκιο.

~~

Με τον ίδιο τρόπο κυλάει ο χρόνος και στη ζωή μας.

Αν κάποια μέρα, συνήθως Κυριακή, ξυπνήσεις αργά το μεσημέρι με πονοκέφαλο, και περάσεις τις ώρες σου κάνοντας τίποτα (βλέποντας τηλεόραση, χαζεύοντας στο facebook, κοιτώντας το ταβάνι) τότε το βράδυ που πηγαίνεις για ύπνο σου φαίνεται λες και δεν πέρασε καθόλου χρόνος -κι ας σε βεβαιώνει το ρολόι ή ο ήλιος για το αντίθετο.

Κι υπάρχουν κάτι άλλες μέρες, που απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ (τις ίδιες ώρες καταγράφει το ρολόι) κάνεις τόσο πολλά, συμβαίνουν τόσο πολλά, που νομίζεις ότι πέρασαν τρεις μέρες.

“Το βάρος μιας μέρας μετριέται απ’ το τι βάζουμε στις τσέπες της”, γράφει ο Νίτσε στον Ζαρατούστρα.

~~

Ο Αϊνστάιν απέδειξε ότι ο χρόνος δεν είναι κάτι σταθερό -όπως πίστευε ο Νεύτωνας. Καθυστερεί σε μεγάλες ταχύτητες ή κοντά σε μεγάλες μάζες. (Θυμάστε την ταινία Interstellar του Νόλαν; Όσο πιο μεγάλος ο πλανήτης τόσο πιο αργά περνάει ο χρόνος. Κι αν υπάρχει και μια μαύρη τρύπα στη γειτονιά…)

~~

Και η ανθρώπινη αντίληψη, η καθαρά υποκειμενική-ψυχολογική, για τον χρόνο είναι σχετική.

Έστω δυο παρατηρητές του χρόνου. Ο ένας πάει το Σαββατοκύριακο σ’ ένα εξωτικό τόπο, την Κίνα για παράδειγμα. Ο άλλος μένει σπίτι και βλέπει τηλεόραση.

Τη Δευτέρα ο πρώτος θα νιώθει σαν να έλειπε δέκα μέρες. Ο δεύτερος θα πει μόνο: “Πότε πέρασαν δυο μέρες;”

Η ρουτίνα, η επανάληψη όμοιων γεγονότων, είναι σχεδόν μη-γεγονός.

Γι’ αυτό ένας νέος αισθάνεται ότι ζει περισσότερα. Τα πιο πολλά απ’ αυτά τα συμβάντα είναι πρωτόγνωρα. Πρώτο φιλί, πρώτο μεθύσι, πρώτη φορά μακριά απ’ το σπίτι, πρώτη δουλειά, πρώτο αυτοκίνητο, πρώτη φορά που ακούει την Πέμπτη του Μπετόβεν ή το Roadhouse Blues των Doors, πρώτη φορά που διαβάζει Καβάφη, Καζαντζάκη, Κάφκα, πρώτη φορά που γεννάει, πρώτη φορά που πηγαίνει στην εφορία.

Μια μέρα ενός φοιτητή διαρκεί πολύ περισσότερο απ’ τη μέρα ενός συνταξιούχου.

~~

Αλλά είμαστε εμείς που επιλέγουμε πώς θα κυλήσει ο χρόνος μας. Αρκεί να πάμε με το ποδήλατο.

Πριν ακόμα περισσότερα χρόνια, είχα βρεθεί σ’ ένα τραπέζι με πολλούς φίλους -και με τον Τζίμη τον Άγιο.

Αυτός ήταν ένα παράξενο άτομο, που αν είχε ζήσει σε άλλες εποχές, αρχαίες, ίσως να τον θεωρούσαμε φιλόσοφο -ή άγιο. Στον κόσμο του εικοστού αιώνα ήταν -στην καλύτερη περίπτωση- εκκεντρικός. Στη χειρότερη τρελός.

Τον είχα ρωτήσει τι είναι ο χρόνος. (Πάντα μου άρεσε να κάνω τέτοιες εύκολες ερωτήσεις).

Κι ο Τζίμης ο Άγιος είχε πει:

“Αν ξεκινήσεις να πας απ’ το Κιάτο στην Κόρινθο με το αυτοκίνητο θα κάνεις είκοσι λεπτά. Και δεν θα δεις τίποτα. Αν πας με το ποδήλατο θα κάνεις πολλές ώρες. Αλλά θα δεις τόσα πολλά πράγματα.”

“Κι αν πας με τα πόδια;” τον ρώτησα.

“Κατάλαβες”, είπε ο Τζίμης. “Αυτό είναι ο χρόνος.”

Η αλήθεια είναι ότι δεν κατάλαβα. Αλλά θυμάμαι ακόμα τα λόγια του.

~~

Συμπερασματικά, αποφθεγματικά (και γελώντας):

Ο χρόνος δεν υπάρχει ως κάτι σταθερό. Υπάρχουν μόνο τα γεγονότα και οι μεταβολές.

Όταν εγκλωβιζόμαστε στη ρουτίνα, όταν συνηθίζουμε να κάνουμε τα ίδια και τα ίδια, σπαταλάμε τη ζωή μας.

Κάθε μέρα μπορούμε να τη ζήσουμε με γεμάτες τσέπες.

Κάθε άνθρωπος χρειάζεται τις στιγμές όπου η κάμερα δείχνει μόνο το ταβάνι και τις στιγμές όπου η δράση είναι καταιγιστική.

Το πρωτόγνωρο είναι ανεξάντλητο. Κάθε φιλί μπορεί να είναι σαν το πρώτο φιλί. Υπάρχουν χιλιάδες συγγραφείς που δεν έχεις διαβάσει και μυριάδες μουσικές που δεν έχεις ακούσει. Και διαρκώς γεννιούνται καινούριες ιδέες και συνθέσεις. Ποτέ δεν θα τα μάθεις όλα.

Και, τέλος, μη βιάζεσαι να φτάσεις όπου θέλεις να φτάσεις. Απόλαυσε τη διαδρομή, απόλαυσε τα πάθη σου, τις εμμονές σου και τα άγνωστα τοπία -όπου βρέθηκες κατά λάθος.

Όλα (ακόμα κι ο χρόνος, ακόμα και ο εαυτός) μια ψευδαίσθηση είναι, maya είναι. Μην αγχώνεσαι τόσο πολύ με τη σοβαρότητα των προθέσεων σου και τη βαρύτητα της ύπαρξης σου.

Ποιος είσαι, πόσο χρόνο θα αντέξεις; Κάνε μια βόλτα με το ποδήλατο, παίξε με ό,τι σου αρέσει, πιες ένα ποτήρι κρασί με φίλους και ξεκίνα να γελάς.

Κάπως έτσι τελειώνει ο κόσμος και ο χρόνος,

κάπως έτσι τελειώνει ο κόσμος και ο χρόνος,

κάπως έτσι τελειώνει ο κόσμος και ο χρόνος,

όχι με πάταγο ή κλάμα, αλλά μ’ ένα γέλιο.

~~~~~~~~~~~~~

Η φωτογραφία είναι του Paolo Pellegrin

~~~~~~~~~~~

Γελωτοποιός 

   

Θα έρθει η ανάπτυξη τον Απρίλιο;

Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος λέει στους εταίρους ότι τον Απρίλιο η χώρα θα παρουσιάσει στρατηγική σχέδιο ανάπτυξης. Δουλευόμαστε; Η ανάπτυξη δεν θέλει σχέδιο, αλλά σταθερό επενδυτικό πλαίσιο

  

Του Κώστα Γιαννακίδη

O Ευκλείδης Τσακαλώτος το ξεκαθάρισε στους Financial Times: «Θα παρουσιάσουμε ένα στρατηγικό σχέδιο προς την ανάπτυξη και την κοινωνία τον Απρίλιο». Καλό. Δεν ξεκαθάρισε αν θα το κάνουν πριν ή μετά το Πάσχα. Υποθέτω μετά του Θωμά, να πειστούν όλοι.

Ως project, βέβαια, ακούγεται φιλόδοξο και αρκετά αριστερό, είναι η αλήθεια. Αν βάλεις μέσα στην ίδια φράση την κοινωνία, την ανάπτυξη, το σχέδιο και τη στρατηγική, τότε, ναι, είσαι ένας αριστερός πολιτικός που σχεδιάζει και μετά κάθεται πίσω στην καρέκλα του περιμένοντας να ξεκινήσουν τα πράγματα. Αλλά έτσι, το μόνο που θα δεις να αναπτύσσεται είναι το φυτό στη γλάστρα του γραφείου σου.

Η κυβέρνηση θέλει να πείσει τους εταίρους ότι η χώρα θα τα καταφέρει μόνη της, χωρίς προληπτική γραμμή στήριξης και, φυσικά, χωρίς αυστηρό πλαίσιο επιτήρησης. Είναι δυνατόν να ελπίζει πως θα το πετύχει με το σχέδιο που θα παρουσιάσει τον Απρίλιο; Διότι στο σύγχρονο κόσμο, η ανάπτυξη δεν απαιτεί κρατικό σχέδιο. Απαιτεί το κατάλληλο πλαίσιο. Και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος οφείλει να δείξει πρώτα σε μας και μετά στους εταίρους ποιο είναι το αναπτυξιακό πλαίσιο που διαμορφώνει η κυβέρνηση της Πρώτης Φοράς. Τι είναι, δηλαδή, αυτό που θα κάνει έναν επενδυτή να ρίξει τα λεφτά του στην Ελλάδα; Τι είναι εκείνο που θα κάνει τον άλλον να σηκώσει το στρώμα και να ξαναβάλει τα λεφτά στο σύστημα; Και, όχι δεν νομίζω ότι αρκεί η εντιμότητα του Αλέξη, του Πάνου και η οικονομική ευφυΐα του Ευκλείδη. Δεν αρκεί καν η ανάληψη πρωτοβουλιών από τον Γιώργο τον Κατρούγκαλο, που είναι υπεύθυνος για τις διεθνείς οικονομικές σχέσεις, ούτε το ειδικό βάρος του εξαδέρφου Τσίπρα που είναι το οικονομικό επιτελείο του Μαξίμου.

Η ανάπτυξη θέλει τέσσερα-πέντε απλά πράγματα όπως:

Αυτοματοποιημένους μηχανισμούς υποδοχής και προώθησης των επενδύσεων. Αν είναι ο άλλος να περάσει από το γραφείο Πρωθυπουργού ή να περιμένει να σηκώσει ο υπουργός το τηλέφωνο, το πιθανότερο είναι να φοβηθεί. Και ναι, υπάρχουν επενδυτές που δεν έχουν τις ίδιες ευαισθησίες με το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο και διαβάζουν αναφορές για το Ελληνικό και τις Σκουριές.

Σταθερό πολιτικό περιβάλλον. Ποιος ρίχνει τα λεφτά του στον τόπο που δεν γνωρίζει πότε θα έχει εκλογές; Εδώ οσονούπω αρχίζει το show Νovartis με τον έναν να απειλεί ότι θα στείλει τον άλλον στη φυλακή. Σας κάνει αυτό για εικόνα σύγχρονης, σταθερής, ευρωπαϊκής χώρας;

Σε αυτά, προσθέστε και τα αυτονόητα για το φορολογικό περιβάλλον, το καθεστώς ελέγχων, τις διάφορες Αρχές που είναι αρμόδιες για τη διενέργειά τους, τη μουρμούρα για έναν μηχανισμό που συχνά χρειάζεται το λάδι του.

Στο τέλος μένεις και απορείς τι είναι αυτό που θα παρουσιάσει τον Απρίλιο ο Τσακαλώτος και θα μας αφήσει όλους με ανοιχτό το στόμα, να χαζεύουμε την προέλαση της ανάπτυξης. Μεταξύ μας, ξέρουμε ότι είτε δεν θα παρουσιάσει τίποτα, είτε θα δείξει αοριστολογίες στο χαρτί, χωρίς κάτι ουσιαστικό. Διότι ο στόχος δεν είναι η ανάπτυξη. Ο στόχος είναι να σηκωθεί κουρνιαχτός, να καλύψει την ανεπάρκεια των κυβερνώντων και να βελτιώσει τις πιθανότητές τους στις εκλογές. Θέλετε ανάπτυξη; Επενδύστε σε σημαίες ΣΥΡΙΖΑ.

protagon.gr 

Στριμώχνουν τον Τσίπρα πλειστηριασμοί, ιδιωτικοποιήσεις και… Draghi

Του Γιώργου Φιντικάκη

Δεν ήταν τελικά και τόσο «τεχνικής φύσεως», όπως αρχικά την αποκάλεσε η ελληνική πλευρά, η εκκρεμότητα με τα δύο προαπαιτούμενα που μπλόκαραν χθες στο Eurogroup την εκταμίευση της δόσης των 5,7 δισ. ευρώ.

Όχι μόνο επειδή η μη έγκαιρη υλοποίηση της απρόσκοπτης εφαρμογής των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών σε όλη τη χώρα, και το πράσινο φως από το Συμβούλιο της Επικρατείας για το Ελληνικό, «παγώνει» για τουλάχιστον δύο εβδομάδες την έγκριση της δόσης.

Όσο γιατί ανέδειξε για μια ακόμη φορά πως η εικόνα που επιχειρεί να φιλοτεχνήσει η κυβέρνηση, μιας χώρας η οποία οδεύει με μαθηματική ακρίβεια προς την κανονικότητα, κερδίζοντας μονίμως επαίνους στο εξωτερικό, δεν πείθει τους πάντες, μεταξύ των οποίων και τον Mario Draghi.

Το σχόλιο Draghi ότι οι Έλληνες συμβολαιογράφοι θα πρέπει να αρχίσουν να υπογράφουν τoυς ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς, το οποίο λέγεται ότι προκάλεσε την έντονη αντίδραση Τσακαλώτου πως με τη στάση της η ΕΚΤ συμβάλλει στην καθυστέρηση ολοκλήρωσης της αξιολόγησης, δεν πρέπει να «διαβαστεί» μεμονωμένα. Πολλώ δε μάλλον, όταν ο κ. Draghi φαίνεται να σχολίασε και την πρόσφατη έκδοση των ελληνικών ομολόγων, όπου αντί, όπως συνηθίζεται, η απόδοσή τους να μειωθεί, τελικά αυτή αυξήθηκε.

Εδώ και καιρό, και μετά την αποχώρηση από το κάδρο του W. Schaeuble, η κυβέρνηση έχει βρει έναν άλλο «κακό», τον Μ. Draghi. Καθώς πλησιάζει η έξοδος από το μνημόνιο, ο πρόεδρος της ΕΚΤ μοιάζει να σκληραίνει τη στάση του (σε αντίθεση με άλλους Ευρωπαίους αξιωματούχους), ακριβώς επειδή θέλει να διασφαλίσει ότι η Ελλάδα θα παραμείνει στον σωστό δρόμο και δεν θα «κυλήσει» ξανά στις προβληματικές συμπεριφορές του παρελθόντος, οι οποίες και έφεραν την κρίση.

Σε αυτό το κάδρο, ο «σούπερ Mario» έχει αδειάσει τουλάχιστον δύο φορές το τελευταίο διάστημα την ελληνική κυβέρνηση. Πρώτα, όταν κατέρριψε το κυβερνητικό αφήγημα περί «καθαρής» εξόδου από τα μνημόνια, υπογραμμίζοντας ότι θα χρειαστεί μία προληπτική γραμμή στήριξης, και έπειτα όταν «κάρφωσε» την κυβέρνηση για τους πλειστηριασμούς, ανατρέποντας τους ισχυρισμούς της ότι δεν υπάρχει καμία συμφωνία για διεξαγωγή 130.000 πλειστηριασμών.

Χθες θα πρέπει να έγινε ακόμη πιο μισητός στο Μαξίμου. Τι είπε όμως στην ουσία ο Draghi; Μια αλήθεια, πολύ άβολη για τον ΣΥΡΙΖΑ. Ότι πρέπει να διασφαλιστεί η σταθερότητα του τραπεζικού συστήματος της Ελλάδας, και πως η επιτάχυνση των πλειστηριασμών θεωρείται απαραίτητο βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση, ωστόσο έχει καθυστερήσει να γίνει. Το αν αυτό το βήμα είναι δυσκολοχώνευτο για τον ΣΥΡΙΖΑ, επειδή έρχεται σε αντίθεση με όσα εκείνος έλεγε προεκλογικά, δεν αφορά καθόλου τον πρόεδρο της ΕΚΤ.

Σε κάθε περίπτωση πάντως τα ψέματα τελειώνουν. Από αύριο 21 Φεβρουαρίου μια νέα πραγματικότητα ξημερώνει για τους οφειλέτες. Τράπεζες και ιδιώτες ξεκινούν μαζικά τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς, με την κυβέρνηση να καλείται να τους στηρίξει όχι μόνο στα λόγια, αλλά και στην πράξη, και να προβεί, εφόσον χρειασθεί, ακόμη και σε συλλήψεις, προκειμένου να στείλει μήνυμα ότι δεν θα ανεχθεί αντιδράσεις.

Το χρονοδιάγραμμα που έχουν θέσει οι δανειστές στις τράπεζες, είναι ασφυκτικό. Κάνει λόγο για 1.000 πλειστηριασμούς το μήνα ή 7.000 μέχρι τον Σεπτέμβριο, ενώ τουλάχιστον 6.000 ακόμα θα πρέπει να ακολουθήσουν στο διάστημα Οκτωβρίου-Δεκεμβρίου 2018. Έως πριν από λίγες ημέρες είχαν μεταπέσει στην ηλεκτρονική πλατφόρμα αναγγελίας πλειστηριασμών, πάνω από 1.510 πλειστηριασμοί με επισπεύδουσες τράπεζες και ιδιώτες, πολλοί εκ των οποίων είχαν αρχικά σχεδιαστεί να εκτελεστούν μέσω των Ειρηνοδικείων.

Το πρόβλημα όμως βρίσκεται στην υλοποίησή τους. Έως σήμερα ένα πολύ μικρό μόνο μέρος από τους πλειστηριασμούς που έχουν αναρτηθεί στην ηλεκτρονική πλατφόρμα, έχουν εκτελεσθεί ή έχουν καταλήξει στο σφυρί.

Είτε επειδή δεν έχει βρεθεί υποψήφιος αγοραστής, είτε επειδή πολλοί οφειλέτες φοβούμενοι ότι θα χάσουν το ακίνητό τους, σπεύδουν κυριολεκτικά στο πάρα πέντε να κάνουν στην τράπεζα ρύθμιση. Εντέλει, και επειδή δεν υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον για ακίνητα, αρκετά αγοράζονται από την ίδια την τράπεζα, και καταλήγουν στο ενεργητικό της, με απώτερο στόχο να διατηρήσει σε εύλογα επίπεδα και τις εξασφαλίσεις που περιλαμβάνονται στο δανειακό της χαρτοφυλάκιο.

Η γενική εκτίμηση είναι ότι όσο και να πιέζουν οι δανειστές για χιλιάδες πλειστηριασμούς, το μέτρο θα απαιτήσει σημαντικό ακόμη διάστημα προσαρμογής, ενώ η επέκτασή του σε όλη την Ελλάδα, δηλαδή και στις μικρές τοπικές κοινωνίες, θα είναι πολύ δύσκολα διαχειρίσιμη σε πολιτικό επίπεδο.

Αντάρτικο στις ιδιωτικοποιήσεις;

Στην περίπτωση του Ελληνικού, άνθρωποι με γνώση των διεργασιών, επισημαίνουν ότι η έγκριση από το ΣτΕ του προεδρικού διατάγματος το οποίο θα ανοίξει το δρόμο για να πάρουν μπροστά τα έργα, εξαρτάται από το πότε θα συνεδριάσει η ολομέλεια του ανωτάτου δικαστηρίου. Εκτιμούν ωστόσο ότι αυτό αναμένεται  να γίνει σύντομα, αφού έχουν περάσει τρεις ολόκληρες εβδομάδες από τις 29 Ιανουαρίου, οπότε και συζητήθηκε το θέμα στην ολομέλεια, με τις πληροφορίες να μιλούν τότε για αρκετά θετικό κλίμα.

Στην πράξη όμως το μπλόκο για την εκταμίευση της δόσης λόγω Ελληνικού, δεν είναι παρά μια πρόγευση του τι θα επακολουθήσει τους επόμενους μήνες με τις αποκρατικοποιήσεις.

Τις τελευταίες εβδομάδες κυβερνητικά στελέχη όσο και στελέχη των πιστωτών μεταφέρουν σε συνομιλητές τους ότι οι ιδιωτικοποιήσεις  (ΟΤΕ, Εγνατία Οδός, ΔΕΠΑ, ΕΛΠΕ, Διεθνής Αερολιμένας), θα είναι για την τέταρτη αξιολόγηση περίπου ό,τι ήταν οι πλειστηριασμοί για την τρίτη.

Δηλαδή  η κυβέρνηση θα πρέπει να δώσει δείγματα αποφασιστικότητας για να πειστούν οι θεσμοί και να ολοκληρωθεί επιτυχώς η αξιολόγηση. Πολλώ δε μάλλον όταν οι ιδιωτικοποιήσεις θεωρούνται από τους δανειστές καθοριστικές για τη συζήτηση ελάφρυνσης του χρέους αφού λαμβάνονται υπόψιν στις αναλύσεις που θα γίνουν για τη βιωσιμότητά του (DSA). Δεν είναι λογικό η κυβέρνηση να προσδοκά από τους Γερμανούς να συναινέσουν στην ελάφρυνση του χρέους, όταν φέρνει προσκόμματα στις ιδιωτικοποιήσεις, λένε χαρακτηριστικά πηγές με γνώση των διεργασιών.

Εδώ λοιπόν πρόκειται το επόμενο διάστημα να δούμε πολλά. Ήδη, πληροφορίες φέρουν τον αρμόδιο υπουργό Ενέργειας Γιώργο Σταθάκη, να έχει αντιπροτείνει αντί της πώλησης από το ΤΑΙΠΕΔ των κρατικών ποσοστών σε ΕΛΠΕ, και ΔΕΠΑ, την έκδοση ομολόγων μετατρέψιμων σε μετοχές.

Η πρόταση, λέγεται ότι έχει ήδη προκαλέσει την αντίδραση στον υπ. Οικονομικών Ευκλείδη Τσακαλώτο, αφού η έκδοση ενός ομολόγου μετατρέψιμου σε μετοχές, όχι μόνο δεν μειώνει, αλλά  αντίθετα αυξάνει το χρέος. Όμως, ένας από τους στόχους των ιδιωτικοποιήσεων είναι η πώληση ποσοστών κρατικών εταιρειών ακριβώς για να μειωθεί το χρέος, όχι για να αυξηθεί. Αυτός είναι και ο λόγος που θεωρείται δύσκολο να περάσει μια τέτοια πρόταση από τους δανειστές, στους οποίους και δεν φαίνεται να έχει ακόμη υποβληθεί.

Στην πράξη το σκεπτικό της κίνησης Σταθάκη, που είναι να διατηρήσει όπου μπορεί το Δημόσιο το 51% των κρατικών ενεργειακών εταιρειών, παραπέμπει σε παλαιότερες προτάσεις του προκατόχου του Π. Σκουρλέτη, να φύγουν αυτές από το ΤΑΙΠΕΔ, και να μεταβιβαστούν στο υπερ-Ταμείο. Αν και τίποτα φυσικά δεν είναι γραμμένο σε πέτρα, θυμίζουμε ότι η πρόταση Σκουρλέτη δεν είχε περάσει.  

liberal.gr