Τα φλαμίνγκο δεν είναι χορτοφάγα

Γράφει η Νόρα Ράλλη

Οποια παραλία σέβεται τον εαυτό της, δεν σημαίνει ότι έχει γαλάζια σημαία. Οχι. Σοβαρή παραλία δεν σημαίνει καταγάλανα νερά, καθαρές ακτές, μη μπαζωμένος αιγιαλός, κάδοι για τα σκουπίδια των λουόμενων (το πόσο σκουπίδι μπορεί να παράξει καθένας από δαύτους αποτελεί θέμα διατριβής πάνω στην ανάλυση ψυχολογικού προφίλ μεταμοντέρνας εγκληματικής οργάνωσης τουλάχιστον), ναυαγοσώστης, ομπρέλες, και ξαπλώστρες που δεν φτάνουν ώς εκεί που σκάει το κύμα.

Οχι. Δεν είναι αυτά τα χαρακτηριστικά μιας «εξευρωπαϊσμένης» παραλίας.

Η παραλία που σέβεται τον εαυτό της κατ' αρχήν, πριν ακόμα και από το νερό το ίδιο, φέρει τα εξής δύο στοιχεία (αναγραφόμενα σε εμφανές σημείο, 5 χλμ. πριν): «Το κατάστημα διαθέτει pos και wi-fi». Και μην αναρωτηθεί κανείς αν για μπάνιο ξεκίνησε αλλά σε mall κατέληξε, γιατί θα τον στείλω σούμπιτο στον Κωστόπουλο να τον ξεβλαχιάσει.

Δεν πας για μπάνιο, αγαπητέ. Πας να γίνεις «cool». Και γι' αυτό πρέπει να είσαι συμβατός με κάποιες λίγες, μα απαραίτητες προϋποθέσεις.

Κατ' αρχάς, ξεχνάμε τα βασικά: με μια πετσέτα, ένα ζευγάρι γυαλιά και κλειστό παπούτσι δεν νοείσαι σύγχρονος Ελληνας παραθεριστής. Σιγά μη μου 'ρθεις και με στιβάνια! Τουλάχιστον δύο τσάντες παραλίας, τζαμποσακούλες για οικογενειάρχες, δίχαλο πλαστικό για τους άντρες και τακούνι/πλατφόρμα για τις γυναίκες.

Πρέπει να ακούγεται το «τάκα τάκα» σε κάθε βότσαλο. Πρέπει να νιώθεις τον παρατεταμένο, μονότονο, επαναληπτικό ήχο της τακούνας της δεσποινίδος καθώς σε πλησιάζει για να αραδιάσει ακριβώς μπροστά σου την πραμάτεια της: ειδική λοσιόν για τα μάτια, άλλη για τα μπράτσα, άλλη για τους γλουτούς (που εκτός από την ηλιοπροστασία, μειώνει και την κυτταρίτιδα, ανορθώνει και σμιλεύει ενώ εκείνη ξεροψήνεται στη θάλασσα, εκτός θαλάσσης).

Μετά τον αυτό ήχο (που μπροστά του το χαρακτηριστικό ηχητικό από τα «Σαγόνια του καρχαρία» μοιάζει με τη Μελωδία της Ευτυχίας), έρχεται και η εικόνα. Σκάει η τύπισσα ίδια η «ξημερώματα δίνεις δικαιώματα».

Και αν ρωτήσεις, γιατί χρειάζεται φουλ πάστωμα στην παραλία, η απάντηση φτάνει αφοπλιστική: «Μία αντηλιακή με λίγο χρώμα έβαλα, λίγο κραγιόν που δεν είναι ακριβώς κραγιόν αλλά ένα μπαλμ με λίγο χρώμα, έχω μόνιμες βλεφαρίδες με χρώμα και τατού στα φρύδια, λίγη τερακότα - σιγά το χρώμα... Οπότε, τι έχω βάλει; Τίποτα!».

Οσο για το μαλλί... Σφηνωμένη ανάμεσα σε γνωστούς αγνώστους, παρακάλεσα την εν λόγω μπροστά μου να γείρει έτσι, κάπως, λίγο, μπας και δω το ηλιοβασίλεμα.

«Ενοχλεί ο κότσος;» μου είπε όλο ευγένεια και λάδι. «Είναι σε στιλ Απω Ανατολή». Τι κι αν η κοπέλα είναι από... τα Πατήσια, που είπε κι ένας φίλος. Το αποτέλεσμα, ένα και το αυτό: γίναμε από... δυο χωριά.

Πήρα την πετσέτα, τα μαύρα μου γυαλιά, το βρεμένο μου κεφάλι και σ' άλλη παραλία. Χωρίς γκέισες, τσιτωμένα μπράτσα, λαδωμένους κοιλιακούς και τάκα τάκα τα τακουνάκια, στο τσιμέντο, στα βοτσαλάκια.

Αποφάσισα να πηγαίνω σε ασόβαρες παραλιούλες και μάλιστα πουρνό πουρνό. Μαζί μ' όλο το παππουδιστάν.

«Ξέρεις γιατί βάλανε τη φωτιά στο Μάτι;» είπε η κυρία με το τουρμπάνι (μην κατσαρώσει πιότερο η μπούκλα μέσα) στη φιλενάδα της. «Γιατί εκεί κρύβονταν οι Τούρκοι καταζητούμενοι αξιωματικοί!»...

Τα επιπλέοντα, χωρίς σώμα, ομιλούντα κεφάλια με φακιόλια δεν μου άφησαν κανένα περιθώριο επιλογής. Ηταν καιρός να πάρω τα βουνά - η θάλασσα δεν.

Μην παραγκρινιάζω. Στάθηκα και τυχερή. Τα είδα, ακόμα και στους πιο μικρούς κολπίσκους. Ροζ, μεγάλα, φουσκωτά, με περήφανο κεφάλι. Ολα μαζί, το ένα δίπλα στ' άλλο.

Δεκάδες φλαμίνγκο λιάζονταν καταμεσής του πελάγους, με μικροσκοπικούς ανθρώπους να τσιρίζουν μέσα τους.

Λένε πως τα φλαμίνγκο είναι χορτοφάγα. Αμ δε! Προσωπικά, με «φάγανε» με συνοπτικές διαδικασίες. Δεν μ' αφήσαν... μήτε λέπι.    

Ο κυρίαρχος λόγος χρειάζεται αποκρυπτογράφηση

Του Περικλή  Κοροβέση

Στο αριστούργημα του Λιούις Κάρολ, «Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων», υπάρχει μια αντιφωνία ανάμεσα στον Χάμπτι Ντάμπτι και την Αλίκη γύρω από το θέμα των ορισμών.

Λέει ο Χάμπτι Ντάμπτι: «Οταν χρησιμοποιώ μια λέξη, σημαίνει ό,τι σημαίνει αυτό που θέλω εγώ. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο».

Και η Αλίκη διερωτάται: «Μπορείς να κάνεις τις λέξεις να σημαίνουν τόσα πολλά διαφορετικά πράγματα μαζί;»

Και παίρνει μια αποστομωτική απάντηση: «Το ερώτημα είναι ποιος είναι το αφεντικό. Αυτό τα λέει όλα». Και εδώ ο Κάρολ έχει απόλυτο δίκιο.

Οποιος έχει την εξουσία, μπορεί να δώσει τον ορισμό που εξυπηρετεί τα συμφέροντά του και να ποινικοποιήσει κάθε άλλον ορισμό (ορθοδοξία - αιρέσεις, κομμουνισμός - αναρχοαριστεριστές, λευκοί - έγχρωμοι, γηγενείς - μετανάστες κ.λπ.). Στη γλωσσολογία, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Κατά τον μεγάλο γλωσσολόγο, Μπενβενίστε, η γλώσσα αναπαράγει την πραγματικότητα.

Αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό με την κυριολεξία του όρου. Η πραγματικότητα δημιουργείται εκ νέου με τη μεσολάβηση της γλώσσας.

Η γλώσσα αναπαράγει τον κόσμο, αλλά θέτοντάς τον κάτω από τη δική της οργάνωση. Είναι ο λόγος, έτσι όπως τον είδαν και τον κατανόησαν οι αρχαίοι Ελληνες. Λόγος και λογική μαζί.

Η πραγματική εξουσία που κυβερνάει σήμερα τον πλανήτη και που μπορεί να επιβάλει τον λόγο της σαν μοναδική αλήθεια, είναι το κεφάλαιο. Αυτό είναι καταρχήν σωστό, αλλά δεν λέει και πολλά πράγματα. Αν σταθούμε μονάχα σε αυτό, μπορεί να αποκτήσει μεταφυσική υπόσταση, μέσα από την αφαίρεσή του και τη γενικότητά του και να γίνει μια διαπίστωση τελείως άχρηστη.

Πρέπει να δούμε την εξουσία στις μυριάδες διαστάσεις της, από τα πιο απλά και καθημερινά έως τα πιο σύνθετα.

Π.χ. η κούκλα Μπάρμπι, έστω και με την προσφάτως αποκτηθείσα κυτταρίτιδα, είναι ένα αθώο κοριτσίστικο παιχνίδι ή είναι μια αυστηρή διαπαιδαγώγηση των μικρών κοριτσιών στην κατανάλωση, στο life style και στη μετατροπή της γυναίκας σε συνειδητό σεξουαλικό αντικείμενο, δηλαδή σε ένα είδος εξευγενισμένης πορνείας; Και αυτό εξ απαλών ονύχων.

Οι πιο έγκυροι μελετητές αυτών των φαινομένων συγκλίνουν στη δεύτερη άποψη. Οι χιλιάδες μορφές εξουσίας, με τον δικό τους λόγο, για να καταλάβουμε τι ακριβώς σημαίνουν, χρειάζονται ερμηνεία. Δηλαδή μια άλλη ανάγνωση, που να μας επιτρέψει να καταλάβουμε τι πραγματικά σημαίνει. Και αυτό σημαίνει ελευθερία. Αλλιώτικα, είμαστε υποταγμένοι στην εξουσία και συνένοχοι στα εγκλήματά της, όσο και αν εμείς είμαστε φιλήσυχοι και ειρηνικοί πολίτες.

Τι να κάνουμε; Τη δουλίτσα μας κοιτάζαμε μια ζωή και τα παιδάκια μας. Και το Χρηματιστήριο δεν ήταν ακολασία, άσχετα αν τα χάσαμε.

Με άλλα λόγια, πρέπει να ξαναεπινοήσουμε τον λόγο - λογική για να μπορέσουμε να προσανατολιστούμε. Και αυτό είναι το πιο δύσκολο πράγμα στη ζωή ενός ανθρώπου. Γιατί αυτό σημαίνει ανάγνωση - κατανόηση - ανυπακοή στον κυρίαρχο λόγο. Αλλά πώς μπορούμε να το κάνουμε αυτό, όταν εμείς οι ίδιοι αναπαράγουμε και τροφοδοτούμε τον κυρίαρχο λόγο;

Να δώσουμε ένα κλασικό παράδειγμα. Στην πιο μακρόχρονη ομαλή κοινοβουλευτική περίοδο που είχαμε -ούτε εμφύλιοι, ούτε πραξικοπήματα, ούτε μαζικές διώξεις-, αναδείχθηκαν τρία συστημικά κόμματα που σχημάτισαν κυβέρνηση. Η Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ. Και τα τρία, με κάποιες μικρές παραλλαγές, υπηρετούν το ίδιο πολιτικό σύστημα, που κάνει τους πολίτες να αγανακτούν.

Αλλά ποιος τους ψήφισε; Με μια άλλη προσέγγιση, αγανακτούν εναντίον του εαυτού τους, αλλά αυτό δεν το παραδέχονται ποτέ.

Ο Νεοέλληνας ποτέ δεν φταίει. Για όλα τα δεινά πάντοτε φταίει κάποιος άλλος, ποτέ εμείς οι ίδιοι. Με αποτέλεσμα να τιμωρούμε τον δυνάστη που ψηφίσαμε, ψηφίζοντας κάποιον άλλον στη θέση του. Ούτε σκέψη να πάρουμε τις ευθύνες μας και να αυτοοργανωθούμε γύρω από τα συμφέροντά μας.

Σίγουρα υπάρχει και αυτή η τάση στην κοινωνία -για μένα το μόνο ελπιδοφόρο που υπάρχει- που συνοδεύεται με μια μικρή πνευματική αναγέννηση, κινήσεις, εκδόσεις, περιοδικά, καλλιτεχνικά δρώμενα, που παραμένουν περιθωριακά.

Τα ΜΜΕ τα αγνοούν, όταν δεν τα λοιδορούν (κυρίως για την κοινωνική και πολιτική τους δράση). Εντούτοις, παραμένουν όλα αυτά στο περιθώριο. Αλλά δεν ξέρουμε μέχρι πού μπορεί να φτάσει η δυναμική τους, που ίσως μια μέρα μάς ξαφνιάσει.

Υπάρχει ακόμα ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων που σκέφτονται και ανήκουν κατά κανόνα στο κόμμα της αποχής, που διακατέχονται από έναν ρομαντισμό.

Η αποχή, για να είναι αποτελεσματική, έχει μια προϋπόθεση. Αυτός που απορρίπτεται από την αποχή, πρέπει να έχει λίγο φιλότιμο και να βάλει στον εαυτό του το ερώτημα: Γιατί με απορρίπτει; Πού έφταιξα; Τι λάθος έκανα;

Αλλά εδώ ισχύει η λαϊκή ρήση: «Τον τρελό τον έφτυναν και έλεγε πως έβρεχε». Να μεταφέρω κάποιες παρατηρήσεις αυτού του κόσμου, που μακάρι να μπορούσε να ήταν και δημόσιος.

Ατάκα πρώτη: Ολα τα μέτρα που παίρνει τώρα η κυβέρνηση για τους πυροπαθείς, είναι αυτοκριτική της κυβέρνησης για αυτά που δεν έκανε στα χρόνια που είναι εξουσία. Αρα παραδέχεται πως είναι συνέχεια των προηγούμενων εμπρηστών.

Ατάκα δεύτερη: Θα εφαρμοστεί τίποτα από όλα αυτά τα μέτρα; Και έχουμε ένα πρώτο δείγμα. Εγκαυματίες έμειναν εκτός εντατικής. Δεν θα έπρεπε να ήταν αυτό το πρώτο μέτρο, έστω και αν χρειαζόταν να σταλούν στο εξωτερικό; Δεν επαρκούσαν οι κλίνες; Μήπως αυτό σημαίνει ότι δεν θα επαρκέσουν οι πόροι για να εφαρμοστούν αυτά τα μέτρα που αναγγέλθηκαν; 

«Μπαράζ» υποβαθμίσεων από τους οίκους S & P και Moody’s της πιστοληπτικής ικανότητας της Τουρκίας

Στην υποβάθμιση της μακροπρόθεσμης πιστοληπτικής ικανότητας της Τουρκίας τόσο σε τοπικό, όσο και ξένο νόμισμα υποβάθμισε η Standard & Poor's.

Συγκεκριμένα, o οίκος υποβάθμισε το αξιόχρεο της χώρας σε ξένο νόμισμα σε «B+», από «BB-» προηγουμένως και σε τοπικό νόμισμα σε «BB-», από «ΒΒ». To outlook των αξιολογήσεων παραμένει «σταθερό».

Η αιτιολόγηση της υποβάθμισης του αξιόχρεου σε «σκουπίδια» αναφέρεται στην ακραία μεταβλητότητα της τουρκικής λίρας, ενώ προβλέπει ύφεση για το επόμενος έτος.

Την ίδια ώρα ο οίκος Moody’s υποβαθμίζει τη χώρα σε «Ba3», από «Ba2», με αρνητικό το outlook. Η υποβάθμιση γίνεται λόγω της συνεχιζόμενης αποδυνάμωση των δημόσιων θεσμών και τη σχετική μείωση της προβλεψιμότητας της τουρκικής χάραξης πολιτικής.

Κατά τον οίκο αξιολόγησης Moody’s, οι τουρκικές αρχές δεν θα μπορέσουν να δημιουργήσουν «μαξιλάρι» ομαλής προσγείωσης λόγω των αποδυναμωμένων θεσμών και των αυξημένων εντάσεων.

thecaller.gr

Επιστολή γάτου απαυδισμένου

Γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

Αγαπητή μου μαμά,

Γιατί το ξέρεις ότι από τότε που με υιοθέτησες, σαν μαμά μου σε βλέπω. Την άλλη, εκείνη που χάθηκε μόλις μία εβδομάδα από τότε που γεννήθηκα, δεν τη θυμάμαι πια.

Εχω ένα παράπονο και πρέπει να το εκφράσω.

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, που όλοι λείπουν διακοπές κι εσύ δουλεύεις, με πληγώνεις αφάνταστα. Δέχεσαι να φιλοξενήσεις στο σπίτι τη Λυδία, αυτή την αντιπαθητική γάτα της αδελφής σου, που πρέπει –όπως διαρκώς μου λες όταν εκνευρίζομαι μαζί της και της αγριεύω- κάποιος να τη φροντίσει όσο λείπει για διακοπές η δική της οικογένεια.

Εμένα αυτό με πληγώνει πάρα πολύ. Κατ’ αρχάς, όλο έρχεται και τρώει από το δικό μου φαγητό –χωρίς να με ρωτήσει. Εγώ ποτέ δεν πηγαίνω στα πιατάκια της. Ξέρω να σέβομαι.

Επίσης, μόλις ακούσει τα κλειδιά σου στην είσοδο της πολυκατοικίας, έρχεται και σε περιμένει στην πόρτα. Αυτή είναι δική μου δουλειά, ποια νομίζει ότι είναι; Αλλά ξέρω γιατί το κάνει. Θέλει να πάρει πρώτη τα χάδια σου –ίσως και να παραστήσει την καλή για να συνεχίσεις να της δίνεις μεζεδάκια.

Τέλος, μου κλέβει και τις γωνιές που κοιμάμαι. Πότε πάει κάτω από την τραπεζαρία, στην καρέκλα δεξιά, εκεί που έρχεται το δροσερό αεράκι από το παράθυρο, πότε στα πόδια του κρεβατιού σου.

Χθες βράδυ, λίγη ώρα πριν έρθεις σπίτι, προσπάθησε να χωθεί κάτω από το κάλυμμα του καναπέ, την ώρα που εγώ ήδη είχα αποκοιμηθεί εκεί. Περιττό να σου πω ότι της έδωσα το μάθημά της με ένα τόσο αγριεμένο προειδοποιητικό νιαούρισμα, που θα το θυμάται για καιρό.

Σου το λέω, την επόμενη φορά μπορεί να γίνω και βίαιος, αν και όπως καλά ξέρεις δεν το συνηθίζω.

Αυτά, είπα ό,τι είχα να πω.

Το ξέρεις ότι τα σχεδόν 12 χρόνια της σχέσης μας είσαι για μένα η μοναδική. Τα χάδια και οι φροντίδες των υπολοίπων –ακόμη και όταν εσύ λείπεις για μέρες- μου είναι σχεδόν αδιάφορα.

Ελπίζω να μη με εγκαταλείψεις ποτέ για μια άλλη γάτα, ακόμη και αν είναι τόσο όμορφη –γιατί κι εγώ το βλέπω ότι είναι όμορφη- όσο η Λυδία.

Εύχομαι να μη σε στενοχώρησα.

Εκτορας           

Πλούσιοι Τούρκοι στην Αλεξανδρούπολη

Η Aλεξανδρούπολη σφύζει τον τελευταίο καιρό από κίνηση. Τα τοπικά καταστήματα βιώνουν μια έντονη άνθηση, κάτι που θα ζήλευαν ακόμη και τα διάσημα αιγαιοπελαγίτικα νησιά. Εδώ ο τουρισμός δε σταματά όλη τη χρονιά. «Ζούμε κυρίως από τους Τούρκους τουρίστες» αναφέρει ο εστιάτορας Κυριάκος Στόγιος, συμπληρώνοντας ότι παρά τις αρχικές επιφυλάξεις πλέον αυτή η νέα τουριστική κίνηση στην περιοχή είναι ό,τι καλύτερο μπορούσε να τους συμβεί. Το εστιατόριό του δεν βρίσκεται στο πολυσύχναστο παραλιακό μέτωπο της πόλης κι όμως είναι πολύ γνωστό στους κύκλους πλουσίων Τούρκων επιχειρηματιών και αξιωματούχων, που δεν διστάζουν να ξοδέψουν εδώ τα χρήματά τους.

Την περασμένη χρονιά το 80% των πωλήσεων έγινε σε Τούρκους. Και παρά το ότι η λίρα καταγράφει πτώση οι επιχειρηματίες της Αλεξανδρούπολης δεν αναμένουν να αλλάξει κάτι στον τζίρο που κάνουν λόγω των Τούρκων. Σύμφωνα με αυτούς καθημερινά εύποροι Τούρκοι κάνουν το ταξίδι στην Αλεξανδρούπολη για αγορές.

Μακριά από τον Ερντογάν

Πάντως σύμφωνα με τους ανθρώπους της αγοράς της Αλεξανδρούπολης δεν πρόκειται για τους απλούς Τούρκους καταναλωτές. Ο Δαμιανός Μακάριος έχει εργαστεί για χρόνια στην Αλεξανδρούπολη και πλέον μπορεί με μια ματιά να καταλάβει το «είδος» των πελατών. «Όταν κάποιος έρχεται με ένα αυτοκίνητο που κοστίζει 140.000 ευρώ ξέρεις και τι καταναλωτής είναι» λέει ο ίδιος συμπληρώνοντας: «Πίστευα ότι όλοι τους είναι υποστηρικτές του Ερντογάν αλλά στην πραγματικότητα οι περισσότεροι δεν είναι. Και παρά την πτώση της αξίας της λίρας, εδώ μπορούν να φάνε με λιγότερα χρήματα από ό,τι στη Σμύρνη ή στο Μπόντρουμ». Μάλιστα πολλοί έρχονται στην Αλεξανδρούπολη για να δοκιμάσουν τους διάσημους ελληνικούς μεζέδες και τα ψάρια. Επίσης εδώ μπορούν να πιουν ξέγνοιαστα αλκοόλ, το οποίο επίσης κοστίζει λιγότερο από ό,τι στην μουσουλμανική Τουρκία. Όπως αναφέρει ο ίδιος, οι Τούρκοι πελάτες ενίοτε ανοίγουν και πολιτικές συζητήσεις. Πρόσφατα,  όπως λέει ο ίδιος, είδαν τον Ερντογάν σε κάποιο ελληνικό κανάλι και αμέσως φώναζαν «Κλείστε την τηλεόραση! Δεν θέλουμε να τον βλέπουμε!».

Ο ξενοδόχος Δημήτρης Ξανθούλης, ιδιοκτήτης πεντάστερου ξενοδοχείου στο κέντρο της πόλης, λέει ότι οι περισσότεροι πελάτες του έρχονται εδώ για τον τζόγο. «Υπάρχει ένα καζίνο πίσω από το ξενοδοχείο και, με την απαγόρευση του τζόγου στην Τουρκία, η Αλεξανδρούπολη καλύπτει έξυπνα αυτή την ανάγκη». Και ο ξενοδοχειακός κλάδος σημειώνει σχεδόν τα μισά κέρδη του χάρη στους Τούρκους. Πάντως ο Δ. Ξανθούλης παρατηρεί μια μικρή μείωση στα έσοδα της τάξης του 10% από τότε που η λίρα άρχισε να χάνει σε αξία και κατανοεί τους λόγους που οι Τούρκοι πελάτες είναι πλέον πιο προσεκτικοί με τα δολάρια και ευρώ που ξοδεύουν.

Μεταξύ Ανατολής και Δύσης

Ωστόσο παρά το ότι οι Τούρκοι τουρίστες είναι ενθουσιασμένοι με την Ελλάδα, δεν είναι ιδιαίτερα πρόθυμοι να μιλήσουν σε δημοσιογράφους. Οι περισσότεροι θέλουν να κρατήσουν χαμηλό προφίλ. Μόνο ένας Τούρκος τουρίστας, που ήθελε όμως να διατηρήσει την ανωνυμία του, δέχτηκε να μιλήσει στη DW: «Είμαι από την Κωνσταντινούπολη, μια πόλη με 15 εκατομμύρια κατοίκους. Η Αλεξανδρούπολη απέχει μόλις 2,5 ώρες από το σπίτι μου και ερχόμενοι εδώ μπορούμε να είμαστε ταυτόχρονα και Ανατολίτες και Ευρωπαίοι. Υπάρχουν δύο είδη Τούρκων. Αυτοί που είναι πολύ φτωχοί και δεν έχουν επίγνωση της κατάστασης και εκείνοι που είναι πλούσιοι, μοντέρνοι και καλά πληροφορημένοι». Ο ίδιος πάντως πιστεύει ότι η τουρκική οικονομία θα ανακάμψει κυρίως χάρη στην ακμάζουσα βιομηχανία ηλεκτρονικών ειδών και υφασμάτων. Πιστεύει επίσης ότι είναι θετικό το γεγονός ότι τα τουρκικά προϊόντα πωλούνται φθηνά στο εξωτερικό.

Ο νεαρός Τούρκος πιστεύει επίσης ότι η κρίση της λίρας δεν θα κρατήσει για πολύ. Λέει επίσης ότι προτιμά την Ελλάδα για διακοπές, γιατί μπορεί να ταξιδέψει οικονομικά με το αυτοκίνητό του. Πάντως τόσο για τον ίδιο όσο και για τα 20 εκατομ. εύπορων Τούρκων φαίνεται ότι η κρίση του εθνικού τους νομίσματος δεν τους πτοεί σε ό,τι αφορά την κατανάλωση. Αυτό μπορεί να το επιβεβαιώσει και ο Κυριάκος Σρόγιος: «Δεν έχουμε ζήσει την κρίση εδώ στην Αλεξανδρούπολη και για αυτό σίγουρα πρέπει να ευχαριστούμε τους Τούρκους γείτονές μας».

Πηγή: Deutsche Welle

          

Άρθρο-κόλαφο για τον Ερντογάν φιλοξενεί ο Guardian.!

Ενα άρθρο-κόλαφο για τον Ερντογάν φιλοξενεί ο Guardian.

«Η ύβρις φέρνει τη νέμεση, έλεγαν οι αρχαίοι Ελληνες. Πρόκειται για ένα μάθημα ζωής που ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο αλαζόνας ηγέτης της Τουρκίας, μοιάζει ανίκανος να καταλάβει την ώρα που η χώρα του βυθίζεται σε μια κρίση που ο ίδιος προκάλεσε» γράφει ο αρθρογράφος της βρετανικής εφημερίδας, Σάιμον Τίσνταλ και συνεχίζει:

«Ο Ερντογάν είπε πριν από τις εκλογές του Ιουνίου ότι αυτό που χρειάζεται η χώρα είναι μια ισχυρή προεδρία και ότι ο ίδιος είναι ο καταλληλότερος άνθρωπος να την ασκήσει. Η επιθυμία του εκπληρώθηκε. Και τώρα η Τουρκία διέρχεται κρίση. Η κατάρρευση της εικόνας του ισχυρού άνδρα ήρθε πιο γρήγορα απ’όσο αναμενόταν. Και δεδομένου ότι ο Ερντογάν είναι αυτές τις ημέρες ο μόνος που κρατά τα ηνία, δύσκολα θα αποφύγει την ανάληψη της ευθύνης.

Το επίκεντρο αυτής της πολύ τουρκικής τραγωδίας είναι η κατρακύλα της λίρας, που έχει χάσει φέτος το 40% της αξίας της σε σχέση με το δολάριο. Αυτό αντανακλά ευρύτερα προβλήματα που σχετίζονται με το χρέος και τον πληθωρισμό και που ο Ερντογάν απέτυχε να αντιμετωπίσει. Αλλωστε ο λόγος που προκήρυξε πρόωρες εκλογές ήταν ότι φοβόταν τις αυξήσεις των τιμών και τις ελλείψεις των αγαθών. Αλλά δεν το απέφυγε. Και η απώλεια της εμπιστοσύνης των αγορών στην οικονομική διαχείριση από την τουρκική κυβέρνηση επηρεάζει ήδη τις τράπεζες, το ευρώ και τις αναδυόμενες οικονομίες από την Ασία μέχρι την Αφρική.

Αυτή η αναταραχή επεκτείνεται πολύ πέρα από την τιμή των κρεμμυδιών στην Κωνσταντινούπολη. Τα προβλήματα της Τουρκίας έχουν ευρύτερες γεωπολιτικές και στρατηγικές επιπτώσεις. Η χώρα βρίσκεται ανάμεσα σε δύο φιλικές, αλλά επεκτατικές δυνάμεις: τις ΗΠΑ και τη Ρωσία. Από τότε που ανέλαβε την εξουσία, το 2003, ο Ερντογάν προσπάθησε να στρέφει τη μία εναντίον της άλλης, με ανάμικτα αποτελέσματα. Τώρα, οι αντιφάσεις της πολιτικής του κορυφώνονται, με απρόβλεπτες επιπτώσεις για τη Συρία, το Ιράν, το ΝΑΤΟ και τις σχέσεις με την Ευρώπη.

Η Αγκυρα βρίσκεται σε διπλωματικό αδιέξοδο, έγραψε ο Γιαβούζ Μπαϊντάρ στον ιστότοπο Ahval. «Βρίσκεται σε αντιπαράθεση με τις ΗΠΑ και τώρα πρέπει να τα βγάλει πέρα με τη Ρωσία. Στο μεταξύ, οι Κούρδοι παραμένουν μια πραγματικότητα κοντά και μέσα από τα σύνορα της Τουρκίας. Η εμβάθυνση της οικονομικής κρίσης καθιστά τη χώρα ευάλωτη. Και η αλλοπρόσαλλη περιφερειακή της πολιτική καθιστά δύσκολο έναν διάλογο που απαιτεί εμπιστοσύνη και αποφασιστικότητα».

Ο Ερντογάν αποδίδει τα προβλήματά του σε μια διεθνή συνωμοσία. Οι ΗΠΑ, τόνισε, μαχαίρωσαν την Τουρκία πισώπλατα. «Αν αυτοί έχουν δολάρια, εμείς έχουμε τον λαό μας, το δίκιο μας και τον Θεό μας».

Ο έλεγχος της εξουσίας από τον Ερντογάν είναι τόσο σφιχτός, ώστε δύσκολα θα τη χάσει σύντομα. Στον στρατό έχουν γίνει μεγάλες εκκαθαρίσεις, όπως και σε άλλα κέντρα ενδεχόμενης αντίστασης. Το κοινοβούλιο έχει εκφυλιστεί σε ένα όργανο χωρίς εξουσίες. Τα λάθη του Ερντογάν, όπως η άρνησή του να αυξήσει τα επιτόκια και ο νεποτιστικός διορισμός του γαμπρού του στο υπουργείο Οικονομικών, είναι τεράστια. Δεν μπορεί να υπάρξουν υποχωρήσεις. Η ισχυρογνωμοσύνη του Ερντογάν είναι θατσερικού τύπου.

Όλα αυτά δείχνουν ότι τα προβλήματα της Τουρκίας θα χειροτερέψουν προτού αρχίσουν να λύνονται.

Στο πρόσωπο του Τραμπ, ο Ερντογάν βλέπει έναν εξίσου μεγάλο και ανυποχώρητο εγωπαθή. Οι δύο άνδρες έχουν συγκρουστεί για την αδικαιολόγητη φυλάκιση ενός αμερικανού πάστορα με την κατηγορία της τρομοκρατίας. Η συνέχιση της κράτησης του Αντριου Μπράνσον έχει εξοργίσει τον Τραμπ προσωπικά. Η ξαφνική επιβολή δασμών στις εισαγωγές τουρκικού χάλυβα και αλουμινίου ήταν μια απάντηση, που άσκησε πίεση στην Αγκυρα την κρίσιμη στιγμή.

Οι ΗΠΑ και η Τουρκία έχουν όμως γενικότερες διαφωνίες για θέματα όπως η Συρία, όπου ο Ερντογάν έχει καταλάβει εδάφη για να αντιμετωπίσει την απειλή που θεωρεί ότι συνιστούν οι Κούρδοι. O τουρκικός στρατός ενθαρρύνει τη δημιουργία μιας νέας δύναμης από μη κουρδικές αντάρτικες ομάδες της Συρίας με στόχο την εγκαθίδρυση μιας μόνιμης μεθοριακής ουδέτερης ζώνης. Αυτό συναντά φυσικά την αντίθεση της κυβέρνησης Ασαντ. Αλλά και οι ΗΠΑ, που ατύπως έχουν συμμαχήσει με τις κουρδικές δυνάμεις, δεν ενθουσιάζονται με την ιδέα αυτή.

Σε αυτά πρέπει να προστεθούν οι τουρκικές απειλές εναντίον των αμερικανών ειδικών δυνάμεων στη βόρεια Συρία και το Ιράκ, η αντίδραση του Ερντογάν στις αμερικανικές κυρώσεις κατά του Ιράν, οι σκοτεινές σχέσεις της Τουρκίας με ισλαμιστικές οργανώσεις, η επιβολή περιορισμών στις βάσεις που χρησιμοποιούν οι νατοϊκές δυνάμεις και η αγορά υπερσύγχρονων ρωσικών πυραύλων. Δεν είναι περίεργο λοιπόν που οι αμερικανοτουρκικές σχέσεις βρίσκονται σε αυτό το σημείο.

Η Ευρωπαϊκή Ενωση, από την πλευρά της, ανησυχεί για την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και για την τύχη της συμφωνίας που αφορά τους πρόσφυγες. Ανησυχίες υπάρχουν ακόμη για τη στάση της Τουρκίας απέναντι στην Κύπρο και τον ενεργειακό χάρτη της ανατολικής Μεσογείου, καθώς και για την εχθρική της στάση προς την Ελλάδα, το Ισραήλ και την Αίγυπτο. Ο απειλές του Ερντογάν να εγκαταλείψει το ΝΑΤΟ και να αναζητήσει νέους συμμάχους στη Μόσχα και το Πεκίνο έχουν αυξήσει τα επίπεδα τοξικότητας.

Ο Ερντογάν όμως μπορεί τώρα να έχει προβλήματα και με τον Πούτιν. Ο λόγος είναι το Ιντλίμπ, η επαρχία της βορειοδυτικής Συρίας που αποτελεί το τελευταίο καταφύγιο των αντικυβερνητικών δυνάμεων και 2,5 εκατομμυρίων εκτοπισμένων. Η Μόσχα θέλει την υποστήριξη της Τουρκίας για τη φθινοπωρινή επίθεση στην περιοχή από συριακές, ιρανικές και ρωσικές δυνάμεις. Η Τουρκία φοβάται άλλη μια έξοδο προσφύγων και επιμένει στην ιδέα της ουδέτερης ζώνης, γεγονός που επιτείνει ακόμη περισσότερο τη διεθνή απομόνωσή της.

Ποιος μπορεί να σώσει την Τουρκία από τον εαυτό της; Η ερώτηση αυτή θα έπρεπε να διατυπωθεί αλλιώς: ποιος μπορεί να σώσει την Τουρκία από τον Ερντογάν; Η απάντηση είναι μία: μόνο οι Τούρκοι. Θα χρειαστεί όμως καιρός».

(*) Ο Σάιμον Τίσνταλ είναι αρθρογράφος της Guardian

Πηγή: The Guardian/ ΑΠΕ        

Η εγκληματική παραβίαση της ΛΕΑ

Γράφει η Μαρία Σταυροπούλου*

Προτού γνωστοποιήσω, σε όσους τυχόν δεν γνωρίζουν, τι σημαίνει ΛΕΑ θέλω να επισημάνω ότι αν κάποιος είναι οδηγός και δεν γνωρίζει τι σημαίνει ΛΕΑ δεν ξέρει την τύφλα του.

ΛΕΑ λοιπόν σημαίνει Λωρίδα Έκτακτης Ανάγκης. Πρόκειται για μία μικρότερη σε πλάτος λωρίδα κυκλοφορίας που βρίσκεται στο δεξί μέρος των αυτοκινητόδρομων. Η οδήγηση σε αυτήν την λωρίδα, σύμφωνα με τον Κ.Ο.Κ. (τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας για όσους δεν γνωρίζουν τι σημαίνει ούτε αυτό), απαγορεύεται σε όλα τα οχήματα πλην των οχημάτων επείγουσας ανάγκης, δηλαδή στο Ε.Κ.Α.Β., στην Πυροσβεστική και στην Τροχαία. Χρησιμοποιείται για στάση συμβατικών οχημάτων μόνο σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης, ήτοι σε περίπτωση βλάβης του οχήματός μας, σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης (όχι για να μιλήσουμε στο κινητό ή για να κάνουμε τσιγάρο) και σε περίπτωση που μας σταματήσει η Τροχαία.

Αυτή λοιπόν είναι η χρησιμότητα της ΛΕΑ. Κάποιοι ήδη θα γελάτε και θα σκέφτεστε, ξέρουμε μια χαρά τι είναι. Κι εγώ ξέρω ότι το ξέρετε αλλά μπορείτε να μου απαντήσετε γιατί παρόλα αυτά κάποιοι οδηγείτε σε αυτήν την λωρίδα; Γιατί οδηγώντας στην εθνική οδό προσπερνάτε απ’ αυτήν; Γιατί εφόσον υπάρχει μποτιλιάρισμα επιλέγετε να κινηθείτε σε αυτήν; Τι νομίζετε ότι κάνετε με αυτή σας την πράξη; Τίποτε περισσότερο από το να αποδεικνύετε πόσο ηλίθιοι είσαστε και να επιβεβαιώνετε για άλλη μία φορά ότι αυτή η χώρα δεν σώζεται από πουθενά και φταίει το ανθρώπινο δυναμικό της γι’ αυτό, μη γελιόμαστε. Γιατί φίλοι μου τα μικρά πράγματα κάνουν τα μεγάλα. Γιατί ο χαρακτήρας μας αναδεικνύεται ακόμη και απ’ αυτά τα (καθόλου) μικρά πράγματα.

Βέβαια θα μου πείτε για ποιους δρόμους μιλάμε, από άποψη οδηγικής ασφάλειας. Σαφώς και οι εθνικές οδοί της χώρας μας είναι πανάθλιες από κάθε άποψη, από το οδόστρωμα μέχρι τα όρια κυκλοφορίας. Μην μιλήσουμε για το αντίτιμο των διοδίων που καλούμαστε να πληρώσουμε γι’ αυτούς τους δρόμους. Όπως επίσης μην μιλήσουμε και για την εγκληματική αδιαφορία της πολιτείας στο θέμα της οδικής ασφάλειας και για τον τρόπο που δίνονται τα διπλώματα οδήγησης.

Ενδεικτικά θα αναφέρω την περίπτωση του Mark Webber (πιλότος της Formula 1) ο οποίος στις 31 Μαΐου 2007 ήρθε στην Ελλάδα για ένα διαφημιστικό show. Όταν το αυτοκίνητο που τον μετέφερε πέρασε τα όρια της Κορίνθου και μπήκε στο τότε δρόμο προς Πάτρα, που τον επονομάζαμε εθνική οδό, ζήτησε από τον οδηγό που τον μετέφερε να μείνει πίσω από ένα λεωφορείο για να νιώθει στοιχειωδώς προστατευμένος. Εννοείται ότι απαίτησε και επέστρεψε στην Αθήνα με ελικόπτερο. Όλα αυτά είναι γνωστά και κατανοητά. Αυτούς τους δρόμους όμως έχουμε και σε αυτούς επιβάλλεται να κινούμαστε με ασφάλεια.

Στην ΛΕΑ ξανά. Όλοι εσείς που βλακωδώς οδηγείτε στην ΛΕΑ έχετε σκεφτεί ότι ενδεχομένως μπορεί να εμπλακείτε και εσείς οι ίδιοι σε κάποιο ατύχημα και να έχετε ανάγκη από άμεση βοήθεια; Ότι μπορεί να φύγει από την ζωή κάποιος δικός σας άνθρωπος, ή και εσείς οι ίδιοι, επειδή πολύ απλά κάποιοι ασυνείδητοι οδηγούν σε αυτήν την λωρίδα και εμποδίζουν το ασθενοφόρο και την Πυροσβεστική να προσεγγίσουν το σημείο του ατυχήματος; Ότι μπορεί να μείνετε ανάπηροι μια ζωή; Προφανώς και δεν τα έχετε σκεφτεί όλα αυτά μιας και σε αυτήν τη χώρα δεν μας νοιάζει για τίποτε μέχρι το κακό να χτυπήσει την πόρτα μας. Αν συμβεί όμως κάτι τέτοιο θα ωρύεστε βρίζοντας τους μαλάκες τους Ελληνάρες που δεν σέβονται τίποτε. Πριν τους βρίσετε όμως σκεφτείτε τι κάνετε εσείς και πόσο αδιάφοροι είσαστε για τις ζωές των συνανθρώπων σας, αλλά και της δικής σας, γιατί πέραν της ηλιθιότητας μιλάμε και για αδιαφορία. Αυτή η λογική πρέπει να σταματήσει κάποια στιγμή γιατί μόνο ως εγκληματική και απάνθρωπη μπορεί να χαρακτηριστεί. Συμπερασματικά, αφήνουμε την ΛΕΑ ανοιχτή – προσβάσιμη για περίπτωση έκτακτης ανάγκης.

Από την άλλη θα μου πείτε που είναι η Τροχαία εθνικών οδών; Πουθενά λέω εγώ. Πριν κάποια χρόνια έκανα ερώτηση επ’ αυτού και η απάντηση ήταν ότι δεν υπάρχουν χρήματα για τον ανεφοδιασμό των περιπολικών (η εγκληματική αδιαφορία της πολιτείας που λέγαμε – για χρήση χημικών όμως από την αστυνομία έχουν χρήματα). Αν περιμένουμε όμως φίλοι μου οδηγοί να μας συνετίσει η Τροχαία το έχουμε χάσει το παιχνίδι. Όσοι είναι κάτοχοι διπλώματος οδήγησης θαρρώ ότι έχουν περάσει την ηλικία του να παίζουν…κλέφτες και αστυνόμοι. Από την άλλη ευτυχώς που υπάρχουν και οι φωτεινές πινακίδες που φωνάζουν…μην οδηγείτε στην ΛΕΑ αλλά μάλλον δεν είναι τόσο φωτεινές όσο προσδοκούσαν.

Λύση σίγουρα δεν αποτελεί ούτε η αφαίρεση πινακίδων ούτε τα πρόστιμα ούτε και η αφαίρεση του διπλώματος οδήγησης μιας και είναι πολλοί που δεν θα πτοηθούν απ’ όλα αυτά. Μια καλή λύση θα ήταν η εκμάθηση των κανόνων οδικής συμπεριφοράς από μικρή ηλικία, από τότε δηλαδή που χτίζουμε τον χαρακτήρα μας.

Μην ξεχνάμε επίσης ότι ο πολιτισμός και η παιδεία ενός λαού αντικατοπτρίζεται και στον τρόπο οδήγησής του και στην Ελλάδα είμαστε παντελώς ηλίθιοι, άσχετοι και ανισόρροποι (συνολικά μιλώντας). Ομολογώ ότι σας φοβάμαι πολύ όλους εσάς εκεί έξω, με τρομάζετε με την αδιαφορία σας και την αμάθειά σας. Οι δρόμοι δεν είναι ειδικές διαδρομές και δεν χρειάζεται να φοράμε ζώνη έξι σημείων και κράνος για να επιβιώσουμε.

Κλείνοντας θέλω να επιστήσω την προσοχή σας σε κάτι που ακούγεται κοινότυπο αλλά πιστέψτε με είναι πολύ σημαντικό. Ζώνη (και στο πίσω κάθισμα)  και κράνος σώζουν ζωές.

Εύχομαι καλή και ασφαλής επιστροφή σε όλους μας.

*Κοινωνική λειτουργός, συγγραφέας των βιβλίων «ψάχνοντας ανθρώπους» και «Η πολυθρόνα»      

Φτωχοποίηση των συνταξιούχων -Μέχρι 500 ευρώ μεικτά το 40,5% των συντάξεων

Τη φτωχοποίηση των συνταξιούχων, σε βαθμό που να μην μπορούν να καλύψουν ούτε βασικές ανάγκες,  επιβεβαιώνουν τα στοιχεία του συστήματος «Ήλιος», του υπουργείου Εργασίας, για το Μάη του 2018.

Όπως προκύπτει, με βάσει τα στοιχεία, από τις 2.825.105 κύριες συντάξεις, οι 1.142.749 (ποσοστό 40,5%) ήταν κάτω από 500 ευρώ μεικτά!

Έπειτα από 8 χρόνια μνημονίων και περικοπών, τέσσερις στους δέκα συνταξιούχους της χώρας «ζουν» με εισοδήματα μέχρι 500 ευρώ μεικτά!

Η λεηλασία στις αποδοχές των απόμαχων της δουλειάς, έχει οδηγήσει πάνω από ένα εκατομμύριο συνταξιούχους να δίνουν μάχη επιβίωσης με συντάξεις – ψίχουλα.

Από αυτές, ειδικότερα:

— Οι 604.572 ήταν συντάξεις γήρατος με μέσο όρο σύνταξης τα 372,06 ευρώ μεικτά!

— Οι 396.037 συντάξεις θανάτου με μέσο όρο σύνταξης τα 334,39 ευρώ!

— Οι 142.140 συντάξεις αναπηρικές με μέσο όρο σύνταξης τα 386,89 ευρώ!

Επίσης σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, συνολικά καταβλήθηκαν 4.474.725 συνταξιοδοτικές παροχές, από τις οποίες 2.838.805 ήταν κύριες συντάξεις, 1.229.793 επικουρικές και 406.127 μερίσματα.

Η μέση κύρια σύνταξη το Μάη του 2018 διαμορφώθηκε στα 723,85 ευρώ μεικτά, η μέση επικουρική στα 172,10 ευρώ μεικτά και το μέσο μέρισμα των δημοσίων υπαλλήλων στα 97,92 ευρώ μεικτά.

Αντίστοιχη ήταν η εικόνα των συντάξεων και για τον Απρίλη του 2018. Αξίζει πάντως να σημειωθεί ότι από τον Απρίλη του 2015 έως τον Απρίλη του 2018 καταγράφεται μείωση των συνταξιούχων κατά 85 χιλιάδες, τάση που συνεχίζεται και το Μάη.

Τα παραπάνω στοιχεία σε συνδυασμό με τα ψηφισμένα μέτρα της κυβέρνησης για περαιτέρω περικοπές στις συντάξεις το 2019, αναμένεται το επόμενο διάστημα να σπρώξουν εκατομμύρια συνταξιούχους ακόμα πιο βαθιά στην εξαθλίωση και την ανέχεια. 

ΣΤΟΙΧΕΙΑ – ΠΙΝΑΚΕΣ

    

imerodromos.gr

Η έξοδος από τα μνημόνια και ο ζωντανός δράκος

 Του Δημήτρη Μηλάκα

Τα παραμύθια ασκούν μια γοητεία στην οποία δύσκολα μπορούν να αντισταθούν (και) οι ενήλικοι. Το καλό σενάριο, το ευτυχισμένο τέλος, η επικράτηση του καλού και του δίκαιου συνοψίζουν όλα όσα θέλει να πιστέψει ο κάθε άνθρωπος, αποδεικνύοντας ταυτόχρονα ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.

Αυτή η ελπίδα, πέρα από καταφύγιο των βασανισμένων ανθρώπων, αποτελεί ταυτόχρονα και σύνηθες πολιτικό εμπόρευμα, το οποίο διαρκώς επανασυσκευάζεται και χρησιμοποιείται από αυτούς που έχουν ή φιλοδοξούν να ασκήσουν εξουσία. Αυτές τις μέρες η συσκευασία της ελπίδας επιγράφεται «έξοδος από τα μνημόνια και την εποπτεία».

Στις περιγραφές του εν λόγω προϊόντος μπορεί κανείς να διαβάσει και να ακούσει όσες υπερβολές χωράει η επιθυμία του: από το ότι η χώρα ανακτά την εθνική της κυριαρχία μέχρι ότι ανοίγει ο δρόμος για τη διόρθωση των αδικιών που οι αδύναμοι, κατά κύριο λόγο, φορτώθηκαν για την αντιμετώπιση των βαρών της κρίσης.

Απ’ αυτό το πολιτικό παραμύθι ωστόσο απουσιάζει ο δράκος, ο οποίος, όπως και να το κάνουμε, αποτελεί βασικό συστατικό στοιχείο της πραγματικότητας κάθε παραμυθιού, ακόμη κι αν αυτό είναι πολιτικό παραμύθι.

Για να αντιληφθούμε τον δράκο που επιμελώς κρύβει η κυβέρνηση στο αφήγημά της για το τέλος των μνημονίων, θα πρέπει να κρατήσουμε ζωντανά όλα αυτά που έχουν πεθάνει (ή έχουν δραματικά μεταβληθεί) αυτά τα οκτώ μνημονιακά χρόνια. Το πρώτο από αυτά που χάθηκε είναι το 25% του ΑΕΠ, κάτι πρωτοφανές – όπως λένε οι ειδικοί – σε περίοδο ειρήνης.

Μαζί με αυτό το 25% (και πιθανότατα εξ αιτίας του) χάθηκε μια γενιά νέων καταρτισμένων επιστημόνων και επαγγελματιών, η οποία αναζήτησε συνθήκες επιβίωσης μακριά από τη χώρα. Κάτι επίσης σημαντικό, που επίσης χάθηκε, είναι βασικές υποδομές (λιμάνια, δρόμοι, αεροδρόμια, παραγωγικές δημόσιες επιχειρήσεις, τουριστικές επιχειρήσεις και φιλέτα γης κ.λπ.), οι οποίες θα μπορούσαν να συνδράμουν στην ανασυγκρότηση της χώρας.

Όλα τα πιο πάνω, μαζί με τη βασική μετα-μνημονιακή δέσμευση για εξωφρενικά πρωτογενή πλεονάσματα, ώστε οι περικοπές σε μισθούς, συντάξεις και δημόσιες δαπάνες να χρηματοδοτούν την εξόφληση των χρεολυσίων για τον επόμενο μισό αιώνα, δεν αφήνουν καμία αμφιβολία: ο δράκος του πολιτικού παραμυθιού που διηγείται η κυβέρνηση είναι ολοζώντανος...

Η Παναγία του Πόνου

Του Παντελή Μπουκάλα

Ουδείς κατάλογος θεοτοκωνυμίων είναι πλήρης και τελεσίδικος. Εκατοντάδες τα ονόματα της Παναγίας, όσα ορίζουν τον τόπο όπου βρέθηκε μια εικόνα της και χτίστηκε εκκλησία ή μοναστήρι, κάποια ιαματική της ιδιότητα ή τον τύπο της εικονογραφικής απόδοσής της, αποτελούν τεκμήρια μιας επινοητικής αγάπης και μιας εξίσου εφευρετικής ανάγκης: της αέναα αυτοαναπαραγόμενης ανάγκης για παραμυθία. Ο ευαγγελικός Υιός του Ανθρώπου παραμένει απόμακρος, παρά τη γλυκύτητά του, ενώ η μητέρα του, στη λαϊκή παράδοση, ταυτίζεται με τις μανάδες όλου του κόσμου.

Η Παναγία η Βρεφοκρατούσα ίσως έχει στα λησμονημένα στρώματά της λείψανα μνήμης από την Αρτεμη Βρεφοκρατούσα (τη βλέπουμε στη Βραυρώνα), κι εκείθε από την Ισιδα Βρεφοκρατούσα. Αποκτά, όμως, σπαραχτική μοναδικότητα στη σπανιότατη εκδοχή όπου, σαν Παναγία του Χάρου (τη βλέπουμε στους Λειψούς και στον Μυστρά), κρατάει στην αγκαλιά της όχι ένα νήπιο, αυστηρό ή παιχνιδιάρικο, αλλά τον Χριστό ήδη εσταυρωμένο, σε μέγεθος και στάση βρέφους. Συγκλονιστικός και ο τύπος της Παναγίας του Πάθους (αποκαλείται και Παναγία η Αμόλυντος), όπου ο μικρός Ιησούς κουρνιάζει τρομαγμένος στην αγκαλιά της μάνας του, με το βλέμμα του στον Γαβριήλ, που κρατάει τα σύμβολα του Πάθους, τον σταυρό και τον ακάνθινο στέφανο· στ’ αριστερά της θεομητορικής κεφαλής, ο Μιχαήλ κρατάει τη λόγχη, τον σπόγγο και το δοχείο με τη χολή και το όξος, προαγγελία μαρτυρίου.

Κανένας βίος της Παναγίας επίσης (πέρα από εκείνον που συνθέτουν τα αισθήματα του καθενός, αδιάφορα για τις ιστορικές μαρτυρίες) δεν μπορεί να θεωρηθεί οριστικός και αναμφισβήτητος. Τα ευαγγέλια αφήνουν υποφωτισμένα ή δίχως καμία είδηση πολλά χρόνια της ζωής της, όπως συμβαίνει και με τον Ιησού. Η οικεία βιογραφία της, όπως την έπλασε ο καιρός, αντλεί στοιχεία και από τα Απόκρυφα, τη βυζαντινή εικονογραφία και την υμνογραφία, η οποία στο πρόσωπό της απελευθέρωσε όλο της το λυρικό πάθος, μπροστά στα επιτεύγματα του οποίου ωχριά η νεότερη θρησκευτική ποίηση.

Ξεχωριστή παραμένει η συμβολή της λαϊκής παράδοσης, που με τις ιστορίες και τα τραγούδια της επιμένει στην Παναγία του Πόνου, σε αυτήν που ξέρει από πόνο, άρα ξέρει και να τον συμμερίζεται όταν πλήττει άλλους. Κι είναι ντροπής πράγμα να βλέπουμε τους θεομπαίχτες εκμεταλλευτές των λαϊκών αισθημάτων να εμπορεύονται (και από τηλεοράσεως, μαζί με ακροδεξιές αθλιότητες) «βοτάνια του Αγίου Ορους» και «θαυματουργά κομποσκοίνια», ευλογημένα λέει από την Παναγία.

Ανάπηροι είμαστε όλοι

Γράφει η  Ελένη Αδαμίδη*

Με αφορμή πρόσφατο δημοσίευμα στον ηλεκτρονικό Tύπο αναφορικά με την απαράδεκτη μεταχείριση του συμπολίτη μας Δημήτρη Αντωνίου κατά τη μετακίνησή του με πλοίο, πήρα το θάρρος να γράψω λίγα λόγια σχετικά με την έλλειψη παιδείας απέναντι στα άτομα με αναπηρία στην Ελλάδα του 2018.

Οσοι δεν έχουν κάποια αναπηρία ή έστω κάποιον/-α ΑμεΑ συγγενή ή φίλο/-η νομίζουν ότι δεν τους αφορά. Στην καλύτερη περίπτωση θα το διαβάσουν και θα προβληματιστούν συζητώντας με φίλους ένα βράδυ... Ωστόσο μας αφορά όλους.

Η Γεωργία είναι με αναπηρία από το 2008. Ξαφνικά στα 35 της χρόνια έχασε την υγεία της, τη δουλειά της, τα λεφτά της και σταδιακά και πολλούς «φίλους».

Πασχίζει να σταθεί οικονομικά σε ένα νέο περιβάλλον που συνδυάζει την αδυναμία εργασίας και ταυτόχρονα τα υπέρογκα έξοδα για εξετάσεις, γιατρούς, φάρμακα. Αλλά δεν θα ήθελα να εστιάσω στο οικονομικό σκέλος του προβλήματος.

Τυγχάνει η αναπηρία της να της επιτρέπει να οδηγεί, και μιας και είναι κάτι που λατρεύει, νιώθει μεγάλη ευγνωμοσύνη που μπορεί να το κάνει. Αλλωστε ήταν πάντα και εξακολουθεί να είναι εξαιρετική οδηγός. Με μουσική και κατεβασμένα παράθυρα κατά προτίμηση.

Ενα πρωινό, μία περίοικος βλέποντάς την να προσπαθεί να φτάσει στο αυτοκίνητο με τη βοήθεια κάποιου άλλου, αποφάσισε να της φωνάξει ότι θα έπρεπε να ντρέπεται που οδηγεί σε αυτή την κατάσταση και ότι θα σκοτώσει κανέναν άνθρωπο.

Η Γεωργία έκλαιγε μετά από αυτό το περιστατικό για μέρες και αναρωτιόταν τι έχει κάνει για να αξίζει τέτοια συμπεριφορά.

Πριν κάποια χρόνια πήγαμε από την Αθήνα στην Ανδρο, μετά από αρκετή πίεση, γιατί πίστευε ότι ήταν αδύνατον να ταξιδέψει με πλοίο ξανά.

Είχα ρωτήσει τηλεφωνικώς αν υπάρχει κάποιο ασανσέρ ή κάποια πρόβλεψη για άτομα με αναπηρία για να διευκολυνθεί η επιβίβασή της. Η απάντηση ήταν καταφατική.

Ωστόσο η λύση, όταν φτάσαμε, ήταν να τη σηκώσουν δυο άνθρωποι του πληρώματος με το καροτσάκι για να ανεβεί στο κατάστρωμα, καθώς αποδείχτηκε πως δεν υπήρχε άλλος τρόπος...

Τους ευχαριστήσαμε, πήραμε ένα φραπέ που τόσο της αρέσει και απολαύσαμε τη διαδρομή. Hμασταν τυχερές, επειδή υπήρχαν δυο άτομα του πληρώματος διαθέσιμα τη χρονική στιγμή που φτάσαμε, που ήταν φυσικά πολύ νωρίτερα από την αναχώρηση, μην τυχόν και «αναστατώσουμε» τους υπόλοιπους επιβάτες.

Hμασταν τυχερές, επειδή αυτά τα άτομα είχαν δύναμη στα χέρια τους για να σηκώσουν το καροτσάκι.

Hμασταν τυχερές, επειδή δεν μείναμε όπως ο Δημήτρης στο «δροσερό ειδυλλιακό» αμπάρι του πλοίου, παρκαρισμένες μαζί με τα υπόλοιπα αυτοκίνητα.

Στην τύχη πρέπει να βασίζεται λοιπόν ένας άνθρωπος με αναπηρία στην Ελλάδα του 2018; Στην ευρωπαϊκή Ελλάδα που συνυπογράφει τη διακήρυξη των θεμελιωδών δικαιωμάτων των ΑμεΑ από το 2000;

Δεν είναι μόνο οι νόμοι, οι δρόμοι, οι υποδομές που πρέπει να αλλάξουν για τους ανθρώπους με αναπηρία. Είναι πριν απ’ όλα η χιλιοειπωμένη αλλαγή νοοτροπίας. Της δικής μας αναπηρίας. Ισως αν αρχίζαμε από εκεί να πιέζαμε να φτιαχτούν και τα αυτονόητα μετά.

*Το κείμενο δημοσιεύτηκε στη στήλη «Ελεύθερη Εκφραση» του σημερινού φύλλου της «Εφ.Συν».

Αλλάζει ο νόμος για τις εισπρακτικές εταιρείες - Αυστηρότερο το πλαίσιο για τα δικηγορικά γραφεία

Μέχρι τις 15 Σεπτεμβρίου προβλέπεται στη σχετική απόφαση της γενικής γραμματείας Εμπορίου και Προστασίας Καταναλωτή ότι θα έχει ολοκληρωθεί το έργο της ομάδας εργασίας που συγκροτήθηκε με σκοπό να προσδιοριστούν οι ανάγκες για τη βελτίωση του ν. 3758/2009 «Εταιρείες Ενημέρωσης Οφειλετών για ληξιπρόθεσμες απαιτήσεις και άλλες διατάξεις». Η πρώτη συνεδρίαση πραγματοποιήθηκε, ήδη, ενώ η επόμενη έχει προσδιοριστεί για τις 6 Σεπτεμβρίου 2018.

Το πόρισμα της ομάδας θα τεθεί σε διαβούλευση με τους ενδιαφερόμενους φορείς, ώστε οι διατάξεις που τροποποιούν το νόμο 3758/2009 να κατατεθούν στη Βουλή το φθινόπωρο.

Η ομάδα δουλεύει σε πέντε βασικές ενότητες. Ειδικότερα: 1) Γενικός Κανονισμός για την Προστασία Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα (GDPR): Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα, 2) Δικηγορικές εταιρείες 3) Πεδίο εφαρμογής του ν. 3789/2009 4) Διάφορα θέματα όπως συχνότητα οχλήσεων, κυρώσεις, χρονικό διάστημα υποβολής καταγγελιών, κ.α. και 5) Νομοτεχνική βελτίωση του νόμου.

Ιδιαίτερα για το θέμα της ενόχλησης των οφειλετών από τις εισπρακτικές εταιρείες στόχος είναι η αυστηροποίηση των όρων λειτουργίας τους αλλά και ο καλύτερος έλεγχος των δικηγορικών γραφείων που δραστηριοποιούνται συστηματικά και σε μεγάλη κλίμακα στην ενημέρωση οφειλετών για ληξιπρόθεσμες οφειλές.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της γενικής γραμματείας Εμπορίου και Προστασίας Καταναλωτή, από τις 652 καταγγελίες που έγιναν το 2017 στην αρμόδια υπηρεσία σχετικά με εταιρείες ενημέρωσης δανειοληπτών, οι 255 αφορούσαν δικηγορικά γραφεία και διαβιβάστηκαν στον Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών, προκειμένου να ενεργοποιηθούν οι κατάλληλες πειθαρχικές διαδικασίες που ορίζει ο Κώδικας Δεοντολογίας των δικηγόρων. Κι αυτό διότι η γενική γραμματεία Εμπορίου και Προστασίας Καταναλωτή δεν μπορεί να παρέμβει σε αυτές τις περιπτώσεις, αφού το μόνο αρμόδιο όργανο είναι το πειθαρχικό όργανο των δικηγόρων.

Με την αναμόρφωση της νομοθεσίας, επιδιώκεται να θεσπιστεί ένα όριο στη συμπεριφορά δικηγόρων και δικηγορικών εταιριών και να ενισχυθεί η ευθύνη των εντολέων τους (δανειστών) για τις ενέργειες στις οποίες προβαίνουν οι εντολοδόχοι τους (δικηγόροι ή δικηγορικές εταιρίες). Ειδικότερα, επιχειρείται η εισαγωγή ορισμένων ειδικών υποχρεώσεων και σε δικηγόρους - δικηγορικές εταιρίες, με σκοπό να τερματιστούν τυχόν ακραίες συμπεριφορές εις βάρος των οφειλετών.

Υπενθυμίζεται ότι στις αρχές Ιουλίου, η γενική γραμματεία Εμπορίου και Προστασίας Καταναλωτή ανακοίνωσε τις διοικητικές κυρώσεις που επιβλήθηκαν σε εταιρείες ενημέρωσης οφειλετών κατά τη διάρκεια του πρώτου εξαμήνου του 2018. Συνολικά έχουν επιβληθεί 21 διοικητικές κυρώσεις, συνολικού ύψους 160.500 ευρώ, που κυρίως αφορούν παραβάσεις για συχνότητα κλήσεων, παραπλανητική πληροφόρηση, παρέκκλιση των εντολών των δανειστών -καθώς συχνά καλούν σε τηλέφωνα επικοινωνίας που δεν τα είχαν δηλώσει οι οφειλέτες, αλλά τα βρήκαν συνήθως από δημόσια προσβάσιμους τηλεφωνικούς καταλόγους-, κλήση σε τηλέφωνο εργασίας χωρίς να είναι το μοναδικό τηλέφωνο επικοινωνίας, όχληση για οφειλές στις οποίες δεν έχουν παρέλθει 10 ημέρες  από τότε που αυτές κατέστησαν ληξιπρόθεσμες, ενημέρωση χωρίς να έχει προηγηθεί η ταυτοποίηση του οφειλέτη, χρέωση ποσού για εξώδικη ενημέρωση κ.λπ.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ