Ανάπηροι είμαστε όλοι

Γράφει η  Ελένη Αδαμίδη*

Με αφορμή πρόσφατο δημοσίευμα στον ηλεκτρονικό Tύπο αναφορικά με την απαράδεκτη μεταχείριση του συμπολίτη μας Δημήτρη Αντωνίου κατά τη μετακίνησή του με πλοίο, πήρα το θάρρος να γράψω λίγα λόγια σχετικά με την έλλειψη παιδείας απέναντι στα άτομα με αναπηρία στην Ελλάδα του 2018.

Οσοι δεν έχουν κάποια αναπηρία ή έστω κάποιον/-α ΑμεΑ συγγενή ή φίλο/-η νομίζουν ότι δεν τους αφορά. Στην καλύτερη περίπτωση θα το διαβάσουν και θα προβληματιστούν συζητώντας με φίλους ένα βράδυ... Ωστόσο μας αφορά όλους.

Η Γεωργία είναι με αναπηρία από το 2008. Ξαφνικά στα 35 της χρόνια έχασε την υγεία της, τη δουλειά της, τα λεφτά της και σταδιακά και πολλούς «φίλους».

Πασχίζει να σταθεί οικονομικά σε ένα νέο περιβάλλον που συνδυάζει την αδυναμία εργασίας και ταυτόχρονα τα υπέρογκα έξοδα για εξετάσεις, γιατρούς, φάρμακα. Αλλά δεν θα ήθελα να εστιάσω στο οικονομικό σκέλος του προβλήματος.

Τυγχάνει η αναπηρία της να της επιτρέπει να οδηγεί, και μιας και είναι κάτι που λατρεύει, νιώθει μεγάλη ευγνωμοσύνη που μπορεί να το κάνει. Αλλωστε ήταν πάντα και εξακολουθεί να είναι εξαιρετική οδηγός. Με μουσική και κατεβασμένα παράθυρα κατά προτίμηση.

Ενα πρωινό, μία περίοικος βλέποντάς την να προσπαθεί να φτάσει στο αυτοκίνητο με τη βοήθεια κάποιου άλλου, αποφάσισε να της φωνάξει ότι θα έπρεπε να ντρέπεται που οδηγεί σε αυτή την κατάσταση και ότι θα σκοτώσει κανέναν άνθρωπο.

Η Γεωργία έκλαιγε μετά από αυτό το περιστατικό για μέρες και αναρωτιόταν τι έχει κάνει για να αξίζει τέτοια συμπεριφορά.

Πριν κάποια χρόνια πήγαμε από την Αθήνα στην Ανδρο, μετά από αρκετή πίεση, γιατί πίστευε ότι ήταν αδύνατον να ταξιδέψει με πλοίο ξανά.

Είχα ρωτήσει τηλεφωνικώς αν υπάρχει κάποιο ασανσέρ ή κάποια πρόβλεψη για άτομα με αναπηρία για να διευκολυνθεί η επιβίβασή της. Η απάντηση ήταν καταφατική.

Ωστόσο η λύση, όταν φτάσαμε, ήταν να τη σηκώσουν δυο άνθρωποι του πληρώματος με το καροτσάκι για να ανεβεί στο κατάστρωμα, καθώς αποδείχτηκε πως δεν υπήρχε άλλος τρόπος...

Τους ευχαριστήσαμε, πήραμε ένα φραπέ που τόσο της αρέσει και απολαύσαμε τη διαδρομή. Hμασταν τυχερές, επειδή υπήρχαν δυο άτομα του πληρώματος διαθέσιμα τη χρονική στιγμή που φτάσαμε, που ήταν φυσικά πολύ νωρίτερα από την αναχώρηση, μην τυχόν και «αναστατώσουμε» τους υπόλοιπους επιβάτες.

Hμασταν τυχερές, επειδή αυτά τα άτομα είχαν δύναμη στα χέρια τους για να σηκώσουν το καροτσάκι.

Hμασταν τυχερές, επειδή δεν μείναμε όπως ο Δημήτρης στο «δροσερό ειδυλλιακό» αμπάρι του πλοίου, παρκαρισμένες μαζί με τα υπόλοιπα αυτοκίνητα.

Στην τύχη πρέπει να βασίζεται λοιπόν ένας άνθρωπος με αναπηρία στην Ελλάδα του 2018; Στην ευρωπαϊκή Ελλάδα που συνυπογράφει τη διακήρυξη των θεμελιωδών δικαιωμάτων των ΑμεΑ από το 2000;

Δεν είναι μόνο οι νόμοι, οι δρόμοι, οι υποδομές που πρέπει να αλλάξουν για τους ανθρώπους με αναπηρία. Είναι πριν απ’ όλα η χιλιοειπωμένη αλλαγή νοοτροπίας. Της δικής μας αναπηρίας. Ισως αν αρχίζαμε από εκεί να πιέζαμε να φτιαχτούν και τα αυτονόητα μετά.

*Το κείμενο δημοσιεύτηκε στη στήλη «Ελεύθερη Εκφραση» του σημερινού φύλλου της «Εφ.Συν».