Ο Πάνος παίρνει τ’άρματα (λέμε τώρα..)

Ο Πάνος Καμμένος ξεσπαθώνει κατά της συμφωνίας με τα Σκόπια για το «όνομα», αλλά δεν πείθει κανέναν.

Του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου

   

Στον Πάνο Καμμένο αρέσουν πάρα πολύ οι στολές. Για την ακρίβεια πρέπει να έχει δοκιμάσει σχεδόν όλες τις στρατιωτικές στολές που υπάρχουν.

Είναι λες και το παιδικό του όνειρο να ήταν να γίνει στρατηλάτης.

Κατά συνέπεια, φανταζόμαστε ότι θα πιστεύει ότι η στολή του Μακεδονομάχου θα του ταιριάζει πλήρως.

Θα μπορούσε να εμφανιστεί και στη Βουλή ως άλλος Παύλος Μελάς για να πολεμήσει τους νέους κομιτατζήδες και να κρατήσει ελληνική τη Μακεδονία μας.

Μόνο που, ουπς!, υπάρχει μια μικρή λεπτομέρεια.

Με αυτούς που υπέγραψαν την κατά τη γνώμη του προδοτική συμφωνία, αυτός συγκυβερνά.

Και μάλιστα, όχι μόνο συγκυβερνά αλλά και φρόντισε στον τελευταίο ανασχηματισμό να εξασφαλίσει ότι οι ΑΝΕΛ θα παραμείνουν το κόμμα με την πιο εντυπωσιακή αναλογία υπουργών σε σχέση με το μέγεθος της κοινοβουλευτικής ομάδας τους στην Ευρώπη.

Αλλά αυτό δεν πτοεί τον μακεδονομάχο Πάνο.

Αυτός απτόητος καταγγέλλει τους αξιωματούχους της ΠΓΔΜ που μιλούν για «μακεδονική» ταυτότητα και αποκαλύπτει ότι τον τελευταίο λόγο θα τον έχει ο… ελληνικός λαός, την ώρα που έχει συναποφασίσει, ως μέρος της κυβέρνησης, ότι η συμφωνία όταν έρθει απλώς θα περάσει από τη Βουλή και μάλιστα με τέτοιο τρόπο ώστε ακόμη και η δική του διαφωνία να μην μετρήσει πολύ.

Γιατί ο Πάνος Καμμένος το «πράσινο φως» στη συμφωνία που τώρα καταγγέλλει το έδωσε εδώ και καιρό.

Το έδωσε όταν στήριξε την κυβέρνηση Τσίπρα.

Το έδωσε όταν πρακτικά σφύριζε κλέφτικά την ώρα που το ΝΑΤΟ προσκάλεσε επί της ουσίας την ΠΓΔΜ να γίνει μέλος του.

Και το έκανε γιατί ο Πάνος Καμμένος έχει άπειρη ρητορική, αλλά ελάχιστη πολιτική ουσία, πέραν μιας μεγάλης όρεξης για εξουσία και δη κυβερνητική.

Και εξουσία σημαίνει πολλά πράγματα.

Σημαίνει προβολή.

Σημαίνει τελετές και παρελάσεις.

Αλλά σημαίνει και εξασφάλιση ότι διάφοροι φίλοι επιχειρηματίες κάνουν πάρτι με τις στρατιωτικές προμήθειες και δυνατότητα παρέμβασης σε χώρους όπως η δικαιοσύνη έτσι ώστε να εξασφαλίζεται π.χ. ότι ισοβίτες θα δίνουν τις «σωστές» καταθέσεις.

Η εξουσία είναι δουλειά, για την ακρίβεια ενίοτε είναι «δουλειές» και μερικές έχουν μεγάλη σημασία.

Ο Πάνος Καμμένος λοιπόν δεν μπορεί εύκολα να αποχωριστεί την εξουσία. Αλλά για να το κάνει αυτό χρειάζεται να εκπροσωπεί κάτι.

Να ηγείται, δηλαδή, ενός κόμματος που είναι μικρό αλλά υπαρκτό και ικανό να έχει παρουσία στη Βουλή, ώστε μετά να μπορεί να παζαρεύει τη στήριξή του.

Μόνο που αυτό έχει πια τεθεί υπό αίρεση.

Ο κόσμος των ΑΝΕΛ δεν μπόρεσε να παρακολουθήσει της μεταλλάξεις του Πάνου Καμμένου και την πλήρη ταύτισή με τον Αλέξη Τσίπρα.

Η συμφωνία για το Μακεδονικό ήταν το αποκορύφωμα.

Δεν είναι τυχαίο ότι πριν από μερικές μέρες, όταν δοκίμασε να ξαναγράψει μετά από 3 χρόνια στο λογαριασμό του στο Facebook (εκεί όπου κάποτε ξεκίνησε το εγχείρημα των ΑΝΕΛ), δέχτηκε από κάτω εκατοντάδες οργισμένα μηνύματα μελών και οπαδών των ΑΝΕΛ που τον πέρασαν… γενεές δεκατέσσαρες για όσα έχει κάνει.

Γι’ αυτό το λόγο και κατά την προσφιλή του τεχνική τώρα δοκιμάζει να το παίξει ξανά Μακεδονομάχος.

Φυσικά εκ του ασφαλούς, μια που πριν το Γενάρη δεν θα κληθεί ούτε η κυβέρνηση, ούτε η Βουλή να πάρουν κάποια θέση για το ζήτημα.

Αλλά αυτός θα το παίζει μέχρι τότε υπέρμαχος των εθνικών δικαίων και το «όνομά μας η ψυχή μας».

Γι’ αυτό θα χορτάσουμε υπαινιγμούς και δηλώσεις ότι μπορεί και να έρθει και δημοψήφισμα ή ότι στο τέλος αυτός μπορεί και να μπλοκάρει τη συμφωνία.

Προφανώς και τίποτα από όλα αυτά δεν θα γίνει. Η συμφωνία λογικά θα προχωρήσει κανονικά, εκτός όλων των άλλων και επειδή αυτή είναι η βούληση και των ΗΠΑ και της ΕΕ.

Ούτε ο Πάνος Καμμένος θα πάει να την μπλοκάρει ιδίως εν μέσω της προεκλογικής εκστρατείας.

Το πολύ πολύ να μην είναι στην αίθουσα της Βουλής όταν θα ψηφίζεται η συμφωνία, την οποία μπορεί να ψηφίσουν στο τέλος ακόμη και μέλη των ΑΝΕΛ.

Απλώς μέχρι τότε θα φαντασιώνεται ότι κατορθώνει να κερδίσει πίσω ένα μέρος του εκλογικού ακροατηρίου του με τις διάφορες αλλοπρόσαλλες και πάντα εκ του ασφαλούς δηλώσεις του.

Μέχρις ότου να έρθει η ώρα της κάλπης, να εισπράξει την εκλογική λυπητερή, να εγκαταλείψει το αγαπημένο του υπουργείο και να συνειδητοποιήσει ότι οι πολιτικές φούσκες, έστω και με καθυστέρηση, κάποτε σπάνε.