ΗΠΑ, Ρωσία και τα πιόνια

Του Δημήτρη  Μηλάκα

Στην Αθήνα η κυβέρνηση «υμνεί» τον υπουργό εξωτερικών Νίκο Κοτζιά ο οποίος με τη σειρά υμνεί τον εαυτό του για τη Συμφωνία των Πρεσπών την οποία χαρακτηρίζει διπλωματικό (του) αριστούργημα και απόδειξη της πολυδιάστατης και ανεξάρτητης εξωτερικής (του) πολιτικής. Την ίδια στιγμή ωστόσο μια ματιά στις σφοδρές τριβές που εκδηλώνονται στις αμερικανορωσικές σχέσεις στην γειτονιά μας (Κόσσοβο) και την ευρύτερη περιοχή (Γεωργία) είναι αρκετή για να κατανοήσει κανείς ότι η Ελλάδα χρησιμοποιείται σαν αμερικανικό πιόνι για τα σχέδια της Ουάσιγκτον…

Τις τελευταίες ημέρες οι αμερικανονατοικές δυνάμεις οι οποίες επί της ουσίας αποτελούν στρατό (κατοχής) για την εδραίωση του προτεκτοράτου του Κοσσόβου προχώρησαν σε άμεση εμπλοκή υπέρ των Αλβανών και εναντίον των Σέρβων καταλαμβάνοντας θέσεις στο σερβικό θύλακα της Μιτροβίτσα. Οι εν λόγω δυνάμεις κατέλαβαν τον υδροηλεκτρικό σταθμό απειλώντας τον σερβικό πληθυσμό με διακοπή της ηλεκτροδότησης στην περίπτωση που επιμείνουν στην διακηρυγμένη τους πρόθεση να ανακηρύξουν την αυτονομία τους.

Ο πρόεδρος της Σερβίας Αλεξάνταρ Βούτσιτς σε ανοικτή επιστολή του, ζήτησε από τους συμπατριώτες του στο σερβικό θύλακα της Μιτροβίτσα αυτοσυγκράτηση καθώς το Βελιγράδι όπως και η Μόσχα εκτιμούν πως οι Αμερικανοί ζητούν αφορμή για μια ακόμη επίδειξη της ισχύος τους στην περιοχή η οποία υπογραμμίστηκε από την έναρξη της διαδικασίας ένταξης στη συμμαχία της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας μετά από τη Συμφωνία Τσίπρα- Ζάεφ στις Πρέσπες.

Με τον τρόπο αυτό οι Αμερικανοί ολοκληρώνουν τον σχεδιασμό ολοκληρωτικής εκδίωξης της Ρωσίας από τα Βαλκάνια, καθώς το μόνο πλέον «μαύρο» για τους Αμερικανούς σημείο είναι η Σερβία και οι Σερβικοί πληθυσμοί στο Κόσσοβο και τη Βοσνία. Μετά και από την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ οι Αμερικανοί απλώς περιμένουν το χρόνο πιέζοντας και τη Σερβία (με εκβιασμούς προβοκάτσιες και απειλές κυρίως μέσω του αλβανικού μεγαλοιδεατισμού) να σπεύσει στη συμμαχία που μόλις πριν 20 χρόνια τη διέλυσε!

Το μέτωπο στον Καύκασο

Κοιτώντας τον χάρτη της αμερικανορωσικής αντιπαράθεσης μπορεί κάποιος να διακρίνει ένα τρίγωνο με κορυφές τη Σερβία (βαλκάνια) την Ουκρανία (Ευρώπη) και Γεωργία (Ασία). Πρόκειται για σημεία τριβής και πιθανών αναφλέξεων καθώς ΗΠΑ και Ρωσία δεν έχουν ακόμη καταλήξει σε μεταξύ τους συμβιβασμούς και διευθετήσεις.

Και οι δύο μεγάλες δυνάμεις προκειμένου να διασφαλίσουν και να προωθήσουν αυτό που εννοούν ως ζωτικό τους συμφέρον αξιοποιούν και κρατούν εν ζωή προαιώνιες διαμάχες αναζητώντας προσβάσεις στις περιοχές. Η ιστορία της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας και ότι αυτήν ακολούθησε προς όφελος των αμερικανικών σχεδιασμών είναι γνωστή.

Γνωστή επίσης είναι και η απάντηση της Ρωσίας του Πούτιν στις αμερικανικές προθέσεις να σφίξει τον αμερικανικό κλοιό γύρω από τη Ρωσία με τη ρυμούλκιση της Ουκρανίας και της Γεωργίας στο ΝΑΤΟ. Η κατάληψη και ενσωμάτωση της Κριμαίας στην Ρωσία καθώς και η επέμβαση του Ρωσικού στρατού στην (υπό αμερικανική καθοδήγηση) Γεωργία το 2008 απέδειξαν ότι η Μόσχα αναδιοργανώθηκε και διαθέτει τη δύναμη και το σθένος να αντιμετωπίσει τις αμερικανικές κινήσεις σε περιοχές που υπήρξαν για δεκαετίες ρωσικές σφαίρες επιρροής.

Αυτό, λοιπόν, το παιχνίδι στη μεγάλη σκακιέρα φαίνεται να συνεχίζεται με επικίνδυνη ένταση παρά τις αμφιταλαντεύσεις του αμερικανικού βαθέως κράτους όπως αυτές εμφανίζονται με τις βολές κατά του «ρωσόφιλου» Τράμπ.

Το νέο επικίνδυνο μέτωπο που αναζωπυρώνεται παρά (ίσως και εξ αιτίας) της πρόσφατης συνάντησης Τραμπ- Πούτιν είναι αυτό στον Καύκασο στη Γεωργία.

Το αμερικανικό ΥΠΕΞ προέτρεψε τη Μόσχα να αποσύρει τα στρατεύματά της από την Αμπχαζία και τη Νότια Οσετία, δύο περιοχές της Γεωργίας που ελέγχουν φιλορώσοι αυτονομιστές, με τη Ρωσία να έχει αναγνωρίσει την ανεξαρτησία τους εδώ και δέκα χρόνια- από το 2008 με την επέμβαση του ρωσικού στρατού– και να διατηρεί εκεί ισχυρές δυνάμεις.

«Αυτές οι περιοχές αποτελούν τμήμα της Γεωργίας. Δεν αποτελούν τμήμα της Ρωσίας», τόνισε η εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, η Χέδερ Νάουερτ. «Οι ΗΠΑ συνεχίζουν να υποστηρίζουν την εθνική κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα της Γεωργίας εντός των διεθνώς αναγνωρισμένων συνόρων», συνέχισε.«Οι ΗΠΑ καλούν τη Ρωσία να αποσύρει τις δυνάμεις της ως τις θέσεις τους που είχαν καθοριστεί με τη συμφωνία κατάπαυσης του πυρός του 2008», πρόσθεσε η Νάουερτ.

Η αμερικανορωσική διαμάχη στην περιοχή εκδηλώνεται με την χειραγώγηση της πολιτικής ελίτ της Γεωργίας από τους Αμερικανούς με στόχο τη ρυμούλκηση της χώρας στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, γεγονός που για τη Ρωσία αποτελεί ευθεία στρατιωτική απειλή.

Το καλοκαίρι του 2008 οι εντάσεις μεταμορφώθηκαν σε ανοιχτή ένοπλη σύρραξη, με τον ρωσικό στρατό να επεμβαίνει στο γεωργιανό έδαφος για να διασώσει τη μικροσκοπική Νότια Οσετία, μια περιοχή υπό τον έλεγχο φιλορώσων αυτονομιστών όπου το Τμπιλίσι είχε εξαπολύσει μια φονική στρατιωτική επιχείρηση. Μέσα σε πέντε ημέρες οι δυνάμεις της Μόσχας έτρεψαν τον γεωργιανό στρατό σε άτακτη υποχώρηση και απείλησαν να καταλάβουν ακόμη και τη γεωργιανή πρωτεύουσα.

Μια συμφωνία ειρήνης την οποία είχε διαπραγματευθεί ο τότε γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί οδήγησε τελικά στην υποχώρηση των ρωσικών στρατευμάτων. Όμως η Μόσχα αναγνώρισε την ανεξαρτησία των επαρχιών της Νότιας Οσετίας και της Αμπχαζίας. Η απόφαση αυτή είχε χαρακτηριστεί ορόσημο στην πορεία επιδείνωσης των σχέσεων Ρωσίας – Δύσης.

Κάπως έτσι, ως παράπλευρη συνέπειας της άγριας σύγκρουσης των ισχυρών μπορεί να ει κάποιος την «επιλογή» της αθήνας (και του ανεξάρτητου και αδέσμευτου Νίκου Κοτζιά να επιλύσει το θέμα της ονομασίας της ΠΓΔΜ προκειμένου αυτή η περιοχή να ενταχτεί στο ΝΑΤΟ. Κάπως έτσι εξηγούνται και οι ελληνορωσικές κόντρες που οδήγησαν στις εκατέρωθεν απελάσεις διπλωματών.

Κάπως έτσι διατυπώνεται και το κόστος των επιλογών της Αθήνας: Ο Ρώσος πρωθυπουργός Ντ. Μετβέντεφ, μίλησε πρώτη φορά για “Βόρεια Κύπρο” εγκαταλείποντας την μακροχρόνια στήριξη που παρείχε η Μόσχα στο Κυπριακό, θέλοντας να δείξει στους νατοϊκούς ότι η εμμονή τους να καλέσουν τη Γεωργία να γίνει μέλος της Συμμαχίας είναι λάθος».