Δρυός πεσούσης...

Γράφει η Νόρα Ράλλη

Να πάνε δεξιά; Αστειεύεσαι; Τέρμα αριστερά το τιμόνι και ταχύτητες σαλιγκαριού. Και συ από πίσω, στη χώρα της υπομονής που δε σε σκέφτεται κανείς. Οσο για το απέναντι ρεύμα, εκεί, πάνω στις φιδωτές στροφές του βουνού, με το που δεις ειδικά αγροτικό, πρώτα κάνεις το σταυρό σου (για σιγουριά), μετά κόβεις ταχύτητα και μετά, αν προλάβεις κι έχει πιάσει και το πρωθύστερο σταυροκόπι, κόβεις ακόμα πιο δεξιά, εκεί κοντά στα βάτα και τους γκρεμνούς.

Βλέπεις, ο φίλτατος Κρητικός αγροτικοδηγός δεν θ’ αλλάξει ρότα. Εσύ είσαι αυτός που πρέπει να προσέξει να μην πέσει επάνω σου -τι κι αν τον βλέπεις τον Κύριο του Κάτω Κόσμου να σου χαμογελά στοργικά, σχεδόν μητρικά, κάτω από τα μουστάκια τού εν λόγω οδηγού (ο οποίος, φυσικά, έχει βγει εντελώς στην αντίθετη λωρίδα, αλλά τι να κάνουμε που εδώ είναι ο τόπος του και τα γεννησιμιά του και ο πάππος του αντιστάθηκε στου Τούρκου το χαντζάρι και στου Φράγκου το ψωμί και η γιαγιά του ανέστησε παλικάρια και όχι φλισκουνιάρικα απ’ την πρωτεύουσα και δε θα 'ρθούν τώρα αυτά να πάρουν τόπο, ούτε καν από τη λωρίδα που τους αναλογεί).

Δεν είν’ οι απότομες στροφές του Ομαλού που πρέπει να προσέχεις στην Κρήτη. Οι ντόπιοι οδηγοί είναι. Και παρ' όλο που κάθε που βγαίνω από το αυτοκίνητο, τρέχω στην πρώτη εκκλησία και ανάβω κερί υπέρ υγείας, ομολογώ πως έχουν και τα καλά τους μαθές.

Μα είναι μέχρι να συμβεί αυτό το «μαθές». Παίρνει χρόνο να τους μάθεις. Εως τότε κάπως ψιλοχοντροδυσκολεύεσαι, μετά κάτι αρχίζεις να κατέεις, μα και πάλι δύσκολα είναι και… ώς εκεί. Παραπάνω δεν έχει. Τέρμα διαδρομής, κερί στον άγιο (μην ξεχνιόμαστε) και ο καθείς στον τόπο του.

Αυτός ο τόπος… μήπως αυτός δεν είναι που τελικά καθαγιάζει τα πάντα; Ιστορίες και προγονικά και τωρινά και μέλλοντα. Αρκεί να υπάρχει. Ως τόπος και ως τέτοιος. Με τ’ αγρίμια και τ’ αγριμάκια του, τα πουρνάρια και τις βελανιδιές του, τα σχίνα και τα ρείκια του. Τις θάλασσες και τις ακτές του. Καθείς και τα δικά του.

«Ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισης των πυρκαγιών είναι να κόψουμε τα δέντρα», είπε ο Τραμπ, ως «κυβερνητικό αντιπυρικό σχέδιο».

Αυτό που μ’ αρέσει σ’ αυτόν τον άνθρωπο είναι ότι λέει ό,τι σκέφτεται και κάνει ό,τι δεν μπορείς να φανταστείς. Σαν έναν άλλον μακρινό (αν και όλο και κοντοζυγώνει τελευταία) γνωστό μου, που «σκέφτηκε» (και έκανε) ό,τι ο Τραμπ για τα δέντρα, το αυτό για τους ανθρώπους.

Από δω οι ξανθοί, γαλανομάτηδες, Γερμανοί, μη Εβραίοι, μη Τσιγγάνοι, μη ομοφυλόφιλοι, μη αριστεροί, μη ασθενείς κ.λπ., και από κει όλοι οι άλλοι. Η «λύση» η ίδια: φωτιά και τσεκούρι… Ενας άλλος πάλι, γνωστός γνωστού, εδώ στο νησί, χωρίς λόγο, έκοψε με τη μαχαίρα του τον κορμό της και την πότισε δηλητήριο. Η τεράστια, πανάρχαια βελανιδιά ξεράθηκε απ’ άκρη σ’ άκρη. Τόσο απλά, ντόμπρα και σταράτα.

Είναι σίγουρα μια πρόκληση να συμβιώνεις με τοιαύτα είδη του ανθρώπινου βασιλείου και να αποδεχθείς ότι ανήκεις κι εσύ στην ίδια ράτσα. Τι κι αν μάθαμε από νωρίς (προσωπικά μετά λύπης) πως ένας άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει μόνος. Αυτό που δεν μάθαμε ή μάλλον ξεμάθαμε (προσωπικά μετ’ απορίας) είναι πως ζει κανείς είτε σε συνεργασία με τους ανθρώπους είτε σε επικοινωνία με τη φύση. Αλλον τρόπο δεν έχει.

Οι Κινέζοι λένε πως για να «γνωρίσεις αληθινά τον άνθρωπο ή τη φύση, ένα βουνό για παράδειγμα, πρέπει να κοιτάξεις τον εαυτό σου σε σχέση με το όρος και μετά να τον ξεχάσεις και να γίνεις ένα με αυτό». Αν και παραλίγο να το πάθω, παραλίγο να γίνω ένα με το όρος για πάντα (!), ίσως τελικά έχουν κάποιο δίκιο. Ειδικά αν γίνεις ένα με τη βελανιδιά. Ισως τότε, δρυός πεσούσης, να «πέσουν» και μερικοί Τραμπ, εγχώριοι ή αλλοδαποί, του κόσμου τούτου… Υπέρ υγείας των υπολοίπων ημών ειδών.