Παίγνια διχασμού

Γράφει η Πέπη Ρηγοπούλου

Στην προεκλογική περίοδο που έχει ήδη αδήλωτα αλλά ολοφάνερα αρχίσει, επαναλαμβάνονται από τους βασικούς διεκδικητές της εξουσίας κάποια ρητορικά μοτίβα. Πρώτο από αυτά είναι πως ο αντίπαλος με την πολιτική και τη ρητορική του διχάζει τον λαό, την ώρα που απαραίτητη είναι η εθνική ομοψυχία για να αντιμετωπιστούν οι μεγάλες προκλήσεις για την Ελλάδα.

Προκλήσεις που είναι ικανός να αντιμετωπίσει μόνον αυτός που κατά περίπτωση διεκδικεί τον ρόλο του κατηγόρου έναντι του αντιπάλου του: Ο οποίος αντίπαλος εγκαλείται εκτός των άλλων και ως ο βασικός υπόλογος για την οικονομική καταβαράθρωση της χώρας και την υποταγή της στους δανειστές.

Υπάρχει και ένα δεύτερο στερεότυπο που επαναλαμβάνεται από τις δύο –και όχι μόνο– πλευρές: Υπόλογοι σύμφωνα με αυτό για τη σημερινή κατάσταση είναι αποκλειστικά οι Ελληνες.

Πρωτίστως όσοι αντιστοίχως δεν τους ψήφισαν, αλλά –αυτό λέγεται λίγο πιο διακριτικά όσο και επίμονα– και όλος ο λαός, με τα γνωστά κουσούρια της ανεμελιάς, της τεμπελιάς, της προσήλωσης στο πελατειακό κράτος κ.λπ. Κυβέρνηση και μείζων αντιπολίτευση κατακεραυνώνουν το εν γένει ένοχο παρελθόν.

Απλώς ο καθένας μάς βεβαιώνει ότι αυτός και μόνο μπορεί να διορθώσει ή να μπαλώσει την κατάσταση, διότι ξέρει πώς να μιλά στους εταίρους και –σε αντίθεση με τους αντιπάλους του– χαίρει της εμπιστοσύνης τους.

Στη συλλογική αυτή ενοχή υπερθεματίζουν και κάποια διεθνή ΜΜΕ. Ωστόσο, σε άλλα ευρωπαϊκά μέσα επαναλαμβάνεται όλο και πιο συχνά ότι από τα χρήματα του διαβόητου ελληνικού χρέους δεν έφτασαν παρά ελάχιστα στον ελληνικό λαό (το 10% λέει η «Φρανκφούρτερ Ρούντσαου», κοντά στο 20% η «Χάντελσμπλατ», 5% το ημέτερο «Πρες Πρότζεκτ»).

Τα δισ. που πολλαπλασιάζονται και ανθίζουν μαραίνοντας τις ελπίδες μας, χρησιμοποιήθηκαν σε υψηλότατο ποσοστό στην αναχρηματοδότηση των τραπεζών, στους τόκους κ.λπ. και όχι για την ανάπτυξη της χώρας ή τη θεραπεία των πληγών της.

Για να συνεχίσουν οι τράπεζες να κάνουν, με την ευλογία των «εταίρων», τα κερδοσκοπικά παιχνίδια που μας έφεραν στην καταστροφή.

Λίγη γνώση ελληνικής ιστορίας θα μας έπειθε ότι κάτι αρκετά αντίστοιχο συνέβη και άλλοτε. Από τις λίρες των πρώτων δανείων της Ανεξαρτησίας κατά την Επανάσταση του '21 έφτασε ένα μικρό μέρος στην Ελλάδα. Τα άλλα έμειναν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στα χέρια των δανειστών. Φυσικά το ζήτημα δεν είναι μόνο οικονομικό.

Οσο το ψεύδος περί συλλογικής μας ευθύνης επιμένει, ο λαός μας θα ενοχοποιείται και θα αναζητά τον αποδιοπομπαίο τράγο στον διπλανό του. Αναζωπυρώνοντας κάθε στιγμή τον διχασμό που οι διεκδικητές της εξουσίας καταγγέλλουν και τροφοδοτούν