8 σκέψεις που μας εμποδίζουν να βγούμε από τη ζώνη άνεσής μας

Είτε το πιστεύετε είτε όχι, η ικανότητα να αφήσετε τη ζώνη άνεσή σας για να πετύχετε τους μακροπρόθεσμους στόχους σας είναι αυτή που μπορεί να σας ξεχωρίσει από το μέσο όρο των ανθρώπων. Φανταστείτε δύο κύκλους που δεν συνδέεται ο ένας με τον άλλο με κανένα τρόπο.

Ο ένας είναι μικρός ενώ ο δεύτερος είναι σημαντικά μεγαλύτερος και ανώτερος του πρώτου. Ο πρώτος κύκλος αναπαριστά την άνετη ζωή γεμάτη ξεκούραση, χαλάρωση και καλό φαγητό. Συμβολίζει μια ζωή μέσα στη ζώνη άνεσης. Με την πρώτη ματιά, φαίνεται μια ζωή όμορφη, αλλά αυτός ο κύκλος είναι γεμάτος μεταμέλεια.

Ύστερα, υπάρχει ο δεύτερος κύκλος: γεμάτος άγνωστες περιοχές που περιμένουν να εξερευνηθούν, μεγάλα όνειρα που θέλουν να γίνουν πραγματικότητα και ανταμοιβές τόσο ικανοποιητικές που αξίζει να ανταλλαχθούν με ώρες χαλάρωσης και καλού φαγητού. Αυτή είναι η ζωή έξω από τη ζώνη άνεσης. Αυτός ο τρόπος ζωής τεστάρει τη δύναμη θέλησης και την πειθαρχία σε τακτική βάση. Κάθε νέα μέρα είναι μια νέα πρόκληση.

Για να κάνετε αυτό το μεγάλο άλμα από τον πρώτο στο δεύτερο κύκλο, χρειάζεται να καθορίσετε και να εξολοθρεύσετε τις αρνητικές σκέψεις που σας αποθαρρύνουν να αφήσετε τη ζώνη άνεσής σας μια και καλή. Οι 8 παρακάτω σκέψεις είναι αυτές που κυρίως δυσκολεύουν αυτό το σημαντικό άλμα. Αν τις εντοπίσετε και τις εξολοθρεύσετε, τότε όλες οι πιθανότητες απλώνονται μπροστά σας.

8 σκέψεις που μας εμποδίζουν να βγούμε από τη ζώνη άνεσής μας

1. «Δεν χρειάζεται τελικά να το κάνω αυτό»

Αν δεν υπάρχει κανείς να σας πιέσει, είναι πολύ δύσκολο να μείνετε κινητοποιημένοι και να μην τα παρατήσετε. Ο εγκέφαλος σας πείθει με δικαιολογίες για το ότι δεν είναι σημαντικό, αλλά στην πραγματικότητα είναι και αυτή η φωνή που χρειάζεται να αγνοήσετε.

2. «Θα ξεκινήσω αύριο»

Κάποιες φορές, είναι το καλύτερο πράγμα που μπορείτε να κάνετε. Μόνο όμως αν πράγματι ξεκινήσετε αύριο. Το πρόβλημα είναι πως ενώ το αύριο έρχεται, η δουλειά δεν γίνεται. Μην αφήσετε, λοιπόν, το αύριο να γίνει μια άγνωστη ημερομηνία στο μέλλον.

3. «Τώρα δεν είναι η τέλεια κατάλληλη στιγμή»

Και πότε είναι; Τη γνωρίζετε; Θα έρθει ποτέ; Αν αφήσετε αυτές τις σκέψεις να διαιωνίσουν μια κατάσταση, έναν στόχο, μια προσπάθεια και ένα όνειρο, θα ξυπνήσετε μια μέρα και θα είναι πραγματικά αργά.

4. «Θα ξεκινήσω μόλις έχω περισσότερο…»

Περισσότερο χρόνο λέμε συνήθως. Αυτή είναι η αγαπημένη δικαιολογία των ανθρώπων. Ειδικά όταν χρειάζεται να κάνουν κάτι άβολο, κάτι που απαιτεί συγκέντρωση και προσπάθεια. Να έχετε υπόψη σας όμως πως χρειάζεται απλά να ξεκινήσετε και ο χρόνος θα βρεθεί.

5. «Αν είχα…, σίγουρα θα πετύχαινα»

Μας βολεύει να ρίχνουμε την ευθύνη σε εξωτερικές συνθήκες ή καλύτερα στην έλλειψή τους. Οι επιτυχημένοι άνθρωποι όμως έχουν βασιστεί σε εσωτερικούς παράγοντες για να καταφέρουν αυτό που θέλουν.

6. «Δεν είμαι καλός ούτε για να ξεκινήσω»

Συχνά, νιώθουμε ανεπαρκείς και φταίει και η κοινωνία κατά ένα μεγάλο μέρος. Αλλά αυτός είναι ένας ακόμα τρόπος ο εγκέφαλός σας να σας ξεγελάσει για να μείνετε αδρανείς και ασφαλείς. Αν τον αγνοήσετε και κάνετε την αρχή, θα πειστείτε ότι είστε αρκετοί για να τα καταφέρετε.

7. «Ζούμε μόνο μία φορά και είμαστε προορισμένοι να την απολαύσουμε»

Το μόνο βέβαιο είναι πως η πραγματική ευχαρίστηση και απόλαυση βρίσκεται στην άβολη ζώνη. Γιατί για να πετύχουμε την ευτυχία και την πλήρωση, χρειάζεται να αγκαλιάσουμε και το χάος. Μόλις βουτήξετε στο άγνωστο, θα αντιληφθείτε πόσο εκνευριστική ήταν η στασιμότητα.

8. «Δεν ξέρω το πώς»

Αν δεν το γνωρίζετε, είναι εντελώς κατανοητό. Οι περισσότεροι ειδικοί ήταν αρχάριοι στην αρχή. Η ζωή έξω από τη ζώνη άνεσης δεν είναι ένα ταλέντο ή κάποια μαγική ικανότητα, είναι το αποτέλεσμα συνεχούς δουλειάς και βελτίωσης. Στον σημερινό κόσμο των τόσων πολλών διαθέσιμων πηγών πληροφόρησης, δεν μπορείτε απλά να λέτε ότι δεν γνωρίζετε το πώς και να τα παρατάτε.

enallaktikidrasi.com

Εξω πάμε καλά...

Του Παντελή Μπουκάλα

Εκατόν σαράντα κράτη αποκαλούν τη χώρα των βορείων γειτόνων με τη συνταγματική της ονομασία: Μακεδονία. Εμείς εδώ έχουμε βρει τα τεχνάσματά μας: Οταν μεταδίδουμε στην τηλεόραση δηλώσεις ξένων πολιτικών, σπεύδουμε να κλείσουμε σε εισαγωγικά το όνομα Μακεδονία που αναφέρουν· στην ουσία, δηλαδή, τους λογοκρίνουμε ή νοθεύουμε την άποψή τους. Τουλάχιστον στα μάτια των τηλεθεατών που δεν ξέρουν γερμανικά, ρωσικά, τουρκικά κ.ο.κ., και νομίζουν ότι αυτό που βλέπουν γραμμένο στην οθόνη αποδίδει πιστά τα λεγόμενα, δίχως λαθροχειρίες. Στις εφημερίδες, όταν παραθέτουμε αποσπάσματα άρθρων από ξένα έντυπα, κλείνουν επίσης σε εισαγωγικά τη Μακεδονία του «Γκάρντιαν», των «Τάιμς», του «Σπίγκελ» κ.ο.κ. Και μπερδεύουμε και πάλι τον μη ενημερωμένο αναγνώστη. Ακόμα περισσότερο τον μπερδεύουμε όταν αμέσως μετά το Μακεδονία κολλάμε το «sic», σε παρένθεση. Ούτε όλοι οι αναγνώστες γνωρίζουν την ακριβή σημασία αυτού του τροπικού επιρρήματος της λατινικής, αλλά ούτε καν όλοι οι δημόσιοι χρήστες του, που αντί να εκμεταλλευτούν την ειρωνική διάσταση που προσλαμβάνει συχνά η ένθεσή του, πέφτουν θύματα της ίδιας της ειρωνικής πρόθεσής τους.

Τα μεταφραζόμενα ξενόγλωσσα συγγράμματα, στα οποία απαντά ο όρος Μακεδονία, δίχως άλλο προσδιοριστικό, ως όνομα της δικής μας ΠΓΔΜ, προκαλούν πάντα έναν μπελά, μικρό ή μεγάλο, ανάλογα με την ιδεολογική τοποθέτηση μεταφραστών και εκδοτών, αλλά ανάλογα και με το μέγεθος του φόβου τους μήπως σταμπαριστούν σαν ανθέλληνες. Συνήθως, την πρώτη φορά που συναντάται η λέξη μπαίνει από τους συντελεστές της ελληνικής έκδοσης ένας δείκτης υποσημείωσης, στην οποία εξηγείται ότι έτσι γράφει τη διπλανή χώρα ο ξένος αρχαιολόγος, κοινωνιολόγος, ιστορικός, βαλκανιολόγος, λογοτέχνης κ.ο.κ., Αγγλος, Γάλλος, Ισπανός, Ιταλός, Κινέζος κ.ο.κ. Ο οποίος, και φιλέλληνας αν είναι, θα δυσκολευτεί πολύ να μας καταλάβει.

Αυτή την πτυχή του όλου ζητήματος, την οικουμενική μας μοναξιά, πρέπει να τη σκεφτόμαστε όποτε μετράμε πόσες χώρες λένε Μακεδονία τη δική μας ΠΓΔΜ και τις βρίσκουμε 140, 141, 142, δηλαδή όλο και περισσότερες. Εδώ δύο τινά συμβαίνουν: Ή γνωρίζουν την ελληνική αγωνία και αδιαφορούν, δεν τη συμμερίζονται, ή δεν τη γνωρίζουν, αλλά και πάλι αδιαφορούν να μάθουν. Και στις δύο εκδοχές πιστοποιείται ο θρίαμβος της εξωτερικής μας πολιτικής από το ’90 και μετά. Αλλά τι ανάγκη τούς έχουμε τους ξένους; Μήπως ψηφίζουν στις εκλογές μας για να μας ανταμείψουν σαν μακεδονοφύλακες;

Η επιζήσασα του Άουσβιτς και ο Ναζί

Από την μια η επιζήσασα από το κολαστήριο του Άουσβιτς, η 93χρονη Εσθήρ Κοέν. Διηγείται και συγκλονίζει (ΕΡΤ 25/1/2019).

Από την άλλη ο αρχιναζί Μιχαλολιάκος της Χρυσής Αυγής. Που εκθειάζει τα Άουσβιτς. Που γελάει μαζί με τα άλλα χιτλεροειδή για τις “ψηλές καμινάδες”…  

Δεν χρειάζονται περισσότερα λόγια. Το βίντεο τα λέει όλα.

Κανείς πια δεν μπορεί να παριστάνει ότι “δεν ξέρει”… 

imerodromos.gr

Με μισώ

Γεια χαρά. Με διαβάζεις φανατικά, δεν με διαβάζεις φανατικά, δεν με διαβάζεις καθόλου. Ελπίζω για αυτό το κείμενο, να κάνεις μια εξαίρεση. Να με διαβάσεις. Σκέτο.

Κυκλοφορώ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης εδώ και αρκετά χρόνια. Όπως κι εσύ. Σε βλέπω να γελάς με αστεία βίντεο, να δακρύζεις με ιστορίες αγάπης, να θυμώνεις με την αδικία. Μπορεί να αλληλεπιδρούμε συχνά ή, και καθόλου. Ίσως σε συμπαθώ, ίσως με συμπαθείς. Ίσως κι όχι. Μπορεί να συμφωνούμε σε πολλά και να διαφωνούμε σε άλλα τόσα. Δεν είναι απαραίτητα κακή η διαφωνία. Μπορεί να γίνει μοχλός πίεσης, να μας βάλει να σκεφτούμε, να δούμε την άλλη πλευρά, ακόμη και να αναθεωρήσουμε. Θα σου πω, όμως, το εξής: χρειαζόμαστε δουλειά για να μάθουμε να διαφωνούμε σωστά, να εστιάζουμε στις απόψεις μας και στη διαφορετικότητα τους και όχι σε εκείνα τα άλλα, τα ευτελή και διάφανα.

Αγάμητη, κακογαμημένη, πατσαβούρα, κωλόχοντρη, χτικιάρα. Είσαι ηλίθια; Γιατί τόσα νεύρα, έχουμε περίοδο; Άλλη μια καημένη μανουλίτσα. Καλά να πάθει, το τραβούσε το κέρατο ο οργανισμός της. Κάτι τέτοιες θέλουν έναν ομαδικό βιασμό. Γίνατε όλες μάνες και τα ξέρετε όλα. Εγώ δεν κάνω βίζιτες, κουκλίτσα μου.

Και μόνο που τα έγραψα, αναγούλιασα. Αλλά τα έχεις πει. Κουβέντες που αν προέρχονταν από έναν άντρα, θα σε εξόργιζαν, θα σε έκαναν να βγεις στους δρόμους να φωνάξεις για τα δικαιώματα των γυναικών σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία, τον υποβιβασμό και εξευτελισμό που είμαστε αναγκασμένες να υπομένουμε στον χώρο εργασίας, στο μπαράκι, στο σπίτι μας το ίδιο κλπ κλπ κλπ. Λόγια που κάνουν την Κρουέλα ντε Βιλ και την «κακιά» του παλιού ελληνικού κινηματογράφου Τασσώ Καββαδία να μοιάζουν με την Χάιντι και την Άννυ – ξέρεις, τη φίλη της Κάντυ.

Βγάζεις χολή για μια άλλη γυναίκα τόσο αβίαστα. Κι ας θυμάσαι ακόμη εκείνη τη φορά που ο πατέρας σου είπε τη μάνα σου ηλίθια κι εσύ πετάχτηκες και του απάντησες «Ηλίθια είσαι» χωρίς να το σκεφτείς. Και, παραδόξως, δεν «μπήκες» τιμωρία.

Κι εκείνη τη φορά που όλα τα credits του κόσμου δόθηκαν σε έναν άντρα συνάδελφο – κι ας τα άξιζες εσύ – και ήσουν τόσο θυμωμένη που βούρκωσες. Και στον διάδρομο, όταν σε πέτυχε με κόκκινα μάτια, σε ρώτησε όλο ειρωνεία «Τι έχεις, καλή μου; Περίοδο;»

Και τότε, που δούλευες σ’ εκείνο το καφέ και το αφεντικό σου σου φώναζε να δουλεύεις περισσότερο και να τρως λιγότερο, να φανεί η μεσούλα σου, μπας και βρεις κανέναν γαμπρό.

Επίσης θυμάσαι εκείνη τη φορά που σου πήρε τη σειρά ένας τύπος στο σουπερμάρκετ κι όταν έκανες σκηνή, σε έστειλε στην κουζίνα σου.

Και, φυσικά, δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσεις εκείνο το βράδυ που, ενώ δεν ήθελες, έκανες σεξ. Βουρκωμένη, ντροπιασμένη, μισή. Και με μια ωραία μελάνια στο όμορφο πρόσωπό σου.

Αλήθεια; Φέρεσαι σε μια άλλη γυναίκα τόσο άθλια όσο σου φέρθηκαν διάφοροι άντρες σε όλη σου τη ζωή, άντρες που εγώ, εσύ, η Μαίρη, η Χαρά, η Ανδριάνα, ο Κώστας, ο Τάσος, ο Δήμος και οι υπόλοιποι σκεπτόμενοι άνθρωποι αυτού του κόσμου, κατατάσσουμε στην κατηγορία «σκουλίκι της γης»; Και είσαι εντάξει με όλο αυτό; Δεν σε κάνει να θέλεις να ουρλιάξεις όλο αυτό το μίσος; Δεν σε καταβάλλει; Δεν σε αδειάζει συναισθηματικά; Δεν θα υπερασπιζόσουν με όλο σου το είναι μια γυναίκα που δέχεται/ανέχεται/υπομένει/επιτρέπει αυτή τη συμπεριφορά; Δεν θα γινόσουν η φωνή της, η γροθιά της, η ανάσα της; Το ξέρω ότι θα γινόσουν όλα αυτά και άλλα τόσα. Τότε, γιατί επιλέγεις να γίνεις διάφανη; Γιατί επιτρέπεις στον εαυτό σου από συμπαγής ασπίδα να γίνει κοφτερό μαχαίρι; Πώς αντέχεις να μειώνεις και να πληγώνεις έτσι την ίδια σου τη φύση; Μια άλλη γυναίκα. Την μάνα σου, την αδερφή σου, την κολλητή σου, εμένα, τον εαυτό σου.

Είμαι η Ξένια, η Μυρτώ, η Βιβή, η Τάνια, η Κατερίνα. Και με μισώ.

Δεν εξηγείται αλλιώς.

Κάποτε, με διάβαζες φανατικά, δεν με διάβαζες φανατικά, δεν με διάβαζες καθόλου. Ελπίζω για αυτό το κείμενο να έκανες μια εξαίρεση. Να με διάβασες. Σκέτο.   

thebluez.gr

Αυτό είναι ένα άσκοπο κείμενο

Κάθεται και ακούει από του υπολογιστή κασετόφωνο.

Κάνει πως διαβάζει ένα μάθημα άλλα δεν έχει σημασία.

Ανάβει τσιγάρο. Κάνει το μισό. Πάντα έτσι κάνει τα αφήνει όλα στην μέση

Συνεχίζει το διάβασμα. Ωραίες πληροφορίες. Αλλά πληροφορίες.

Σηκώνεται. Χαζεύει την γάτα κοιμάται δίπλα. Χαιδεύει τον σκύλο και κάθεται ξανά.

Ακούει το πλυντήριο από μέσα να τελειώνει. Πρέπει να απλωθεί για να μην βρωμίσει, εντάξει δεν θα πάθει τίποτα για λίγη ώρα. Ας διαβάσει άλλες δύο σελίδες να αισθανθεί καλύτερα.

Ο υπολογιστής παίζει κασέτα studying και γελάει με τα χάλια των ανθρώπων.

Κοιτάζει την ώρα πω πότε πήγε 13 00 πρέπει να κάνει και μπάνιο.

Γαμώτο έχει κρύο στο σπίτι ποιος μπαίνει για μπάνιο με τόσο κρυο;

Ο σκύλος γαβγίζει

Σουτ σταμάτα δεν θα μπορώ να συγκεντρωθώ (αστείο).

Πρέπει να σταματήσει να γράφει να ασχοληθεί με κάτι που θα προσφέρει κέρδος. (αστείο ξανά)

Κλείσε λαπτοπ. Μπες στην σελίδα του πανεπιστημίου.

Και κάνε ένα όνειρο πως έγινες τελικά αυτό που ήθελες.

Αυτό που προοριζόσουν να γίνεις

Όχι κάτι άλλο

Όχι

enfo.gr

Ο χαλβάς...

Γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος

Να που έλαβε τέλος όλη αυτή η «εθνική» ανακατωσούρα με τους βόρειους γείτονες. Ελαβε, όμως, τέλος; Μπορεί το διεθνές δίκαιο να μην ενδιαφέρεται για θυμικές «λεπτομέρειες», αλλά πολλοί Ελληνες εξακολουθούν να δυσφορούν. Πολλά ανεξήγητα επικρατούν στα σπλάχνα ενός λαού, που πάντα νιώθει προδομένος και κυνηγημένος, αδικημένος και τα συμπαρομαρτούντα [πληγωμένοι εγωισμοί, φιλότιμο, εθνικό φρόνημα και λοιπά].

Τα πεπολιτισμένα κράτη αγνοούν είτε αδιαφορούν παγερά εάν η συνοχή μιας κοινωνίας απαντά στα βαθιά στρώματα του καθενός, εάν υπάρχει συλλογική μνήμη ή έθιμα που καθορίζουν την πορεία και τη συνέχεια ενός λαού, που από πάνω κομπάζει ότι είναι κληρονόμος ενός αγλαού και παγκόσμιας επιρροής πολιτισμού.

Και οι μεν διεθνείς οργανισμοί έχουν δίκιο, αφού έτσι διαμορφώθηκε η ανθρωπότητα, αφού το διεθνές δίκαιο καθορίζει τις σχέσεις μεταξύ των κρατών της οικουμένης. Το πόσα κράτη ακολουθούν ρητά τις αρχές αυτού του δικαίου είναι, όπως πάντα συμβαίνει μεταξύ ισχυρών και αδυνάτων, αλλουνού παπά ευαγγέλιο. Οι ισορροπίες να μην κλυδωνιστούν.

Εκτός από τα ψυχικά στρώματα που λέγαμε, μικρό πρόβλημα φαίνεται να ανακύπτει από τον μακεδονικό χαλβά, ίσως και από τη μακεδονική σαλάτα, που παρασκευάζονται μεν στην Ελλάδα, έχουν όμως επιθετικό προσδιορισμό που παραπέμπει στους γείτονες· και μπορεί μεν αυτά τα νόστιμα και συμπαθή προϊόντα να μην υπάγονται σε εκείνα που έχουν κατοχυρωμένη [προστατευόμενη] ονομασία προέλευσης, όπως είναι π.χ., η φέτα [όχι πια], ο κρόκος Κοζάνης, η μαστίχα Χίου κι άλλα καμιά δεκαριά, είναι βέβαιο όμως ότι θα υπάρξουν επιπλοκές στη διακίνησή τους. Δηλαδή σαλάτα. Αντε να βρεθεί άκρη.

Ως προστατευόμενη ονομασία προέλευσης νοείται το όνομα μιας περιοχής, που χρησιμοποιείται στην περιγραφή ενός αγροτικού προϊόντος, που παράγεται σ’ αυτήν -ας φανταστούμε εάν τα δύο προαναφερθέντα αποκτήσουν αυτήν την προστατευόμενη ονομασία. Καλύτερα να μην το φανταστούμε.

Εκτός από τα μεγάλα, υπάρχουν και τα μικρά και άντε να βγουν αυτά από τη νοοτροπία αλλά και τη συμβολικότητα, το φαντασιακό ενός λαού, που δεν μπορεί να χωνέψει ότι είναι Ελληνας και όχι Μακεδόνας, ότι είναι Μακεδόνας όπως άλλος είναι Ρουμελιώτης ή Ηπειρώτης, Κρητικός και λοιπά. Δεν αποβάλλονται εύκολα τέτοιες νοηματοδοτήσεις από την καθημερινότητα. Είναι και που η συμφωνία έγινε εσπευσμένα, χωρίς καμία συζήτηση, χωρίς ενημέρωση, σαν να ήρθαν μερικοί πεφωτισμένοι και να μας άνοιξαν τα στραβά.

Και μη γελιόμαστε, έτσι έγινε, ενώ θα μπορούσε να γίνει με πολύ πιο δημοκρατικό και διαφωτιστικό τρόπο· ίσως τότε να πείθονταν και πολλοί από αυτούς που σήμερα δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους, θεωρώντας ότι εκχώρησαν εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα [λες και τώρα δεν έχουν εκχωρήσει με τα φριχτά μνημόνια που υπέγραψαν όλες οι κυβερνήσεις].

Αλλά δεν ξέρουμε πού οφείλεται αυτή η επίσπευση -ή καμωνόμαστε πως δεν ξέρουμε. Είναι απίθανο βέβαια ένας χαλβάς ή μια σαλάτα να περιπλέξουν μια τέτοιου κύρους συμφωνία· ναι, αλλά όχι αδύνατο. Βρε, πώς μπορεί να μπλέξει κανείς.     

H Μακεδονία είναι η αρχή... (έπονται Κωνσταντινούπολη, Μ. Ασία, Πόντος κ.λπ.)

Γράφει ο Περικλής Κοροβέσης

Η Συμφωνία των Πρεσπών, που έλυσε ένα ασήμαντο θέμα εξωτερικής πολιτικής, έρχεται να δικαιώσει τον Καστοριάδη και τις θεωρίες του. Οι μελέτες του για την «ασημαντότητα» είναι μια ακτινογραφία της εποχής μας που εναρμονίζεται πλήρως με το βιβλίο του Γκι Ντεμπόρ «Η κοινωνία του θεάματος».

Ενα μικρό κράτος 2 εκατ. ανθρώπων, σε άθλια οικονομική κατάσταση, ουσιαστικά χωρίς στρατό και με πρόβλημα επιβίωσης, μπορεί να έχει άλλη έγνοια από την επιβίωσή του; Αποτελεί απειλή επειδή θέλει να ζήσει στα σύνορά του;

Ακόμα και όταν έπαιρνε σύμβολα της Μακεδονικής Δυναστείας, ήταν στο πλαίσιο της δημιουργίας κράτους-έθνους. Αυτά τα μορφώματα είθισται να ζητούν -και να επινοούν- τις ρίζες τους σε ένα μυθικό παρελθόν ή σε μια θεϊκή εύνοια. Ή ακόμα και προέλευση από Θεό.

Οταν αυτό γίνεται από ένα μικρό κράτος, είναι γραφικό. Αν όμως ένα μεγάλο και δυνατό κράτος, όπως η χιτλερική Γερμανία, αποφασίσει πως ανήκει στην ανώτερη φυλή των Αρίων, τότε έχουμε ολοκαυτώματα και γενοκτονίες. Και αυτό βρίσκει πολλούς μιμητές με ποικίλες μορφές, όπως π.χ. η Χρυσή Αυγή.

Αν το ελληνικό κράτος που διαχειρίζεται την ελληνική κληρονομιά και τον πολιτισμό (αυθαίρετα βέβαια γιατί αυτός ο πολιτισμός είναι οικουμενικός και οφείλουμε πολλά στους ξένους ελληνιστές), αν λοιπόν το κράτος μας είχε λίγη ευφυΐα και διέθετε εκλεπτυσμένο χιούμορ, θα έδινε συγχαρητήρια στους βόρειους γείτονες που επέλεξαν να γίνουν Ελληνες.

Το ίδιο θα μπορούσε να γίνει και με τη Βουλγαρία αν ήθελε να μετονομαστεί σε «Δημοκρατία της Λακεδαιμονίας» ή ακόμα με την Αλβανία, αν επέλεγε την ονομασία «Δημοκρατία των Αθηνών». Με την προϋπόθεση βέβαια πως η επίσημη γλώσσα θα ήταν τα ελληνικά όπως και η παιδεία. (Με τον όρο ελληνική παιδεία θα είχαμε κάποιο πρόβλημα, αλλά θα το λύναμε).

Και ας μη βιαστούν κάποιοι να χαρακτηρίσουν αυτήν την ιδέα ιμπεριαλιστική. Οι αρχαίοι πρόγονοί μας δεν είχαν ένα κράτος. Είχαν περισσότερα από χίλια (μαζί με τις αποικίες) και ήταν όλα αυτόνομα.

Αρχαίο ελληνικό κράτος, όπως είναι το σημερινό νεοελληνικό κράτος, ήταν έννοια άγνωστη και ουδέποτε υπήρξε. Αναγνωριζόμαστε στο όνομα Ελληνες που σήμαινε γλώσσα και παιδεία. Αυτή η υπόθεση είναι σουρεαλιστική. Και γι’ αυτό δεν τη σκέφτηκαν οι κρατούντες και οι σουρεαλιστές, όπως και οι πρόγονοί τους οι ντανταϊστές και οι επίγονοί τους οι καταστασιακοί, δεν ήθελαν εξουσία, αλλά την παραχωρούσαν στη φαντασία.

Αλλά ας δούμε τώρα και τους ρεαλιστές της εξουσίας από την πλευρά των μακεδονομάχων. Εκτός από τα υπαρκτά κόμματα στη Βουλή (πλην ΣΥΡΙΖΑ + PLUS) που ανένηψαν και έγιναν μακεδονομάχοι (Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ) υπάρχουν και οι οργανωτές των συλλαλητηρίων που είναι το μάχιμο τμήμα εναντίον των προδοτών.

Η «Παμμακεδονική Ενωση Μακεδονικού Αγώνα Ελλάδας-Αυστραλίας», που κυριάρχησε στην εξέδρα, διεκδικεί: τη μισή ΠΓΔΜ και το αντίστοιχο βουλγαρικό τμήμα. Ανατολική Ρωμυλία, Β. Ηπειρος, Πόντος, Κύπρος είναι κατακτημένη ελληνική πατρίδα. Και εξυπακούεται βέβαια Πόντος, Κωνσταντινούπολη και Μικρά Ασία («Εφ.Συν.» 21.1.19 Τ. Κωστόπουλος).

Δηλαδή το σύνθημα «Η Μακεδονία είναι ελληνική» είναι ελλιπές και πρέπει να προστεθεί «και είναι μόνο η αρχή». Αλλά όταν υπάρχει προδοσία, δεν αρκούν τα ειρηνικά συλλαλητήρια.

Η «Ελεύθερη Ωρα» με πρωτοσέλιδο διά του στρατηγού Αϋφαντή διάταζε: «Ο λαός να μπουκάρει στη Βουλή». Και με υπέρτιτλο έδειχνε τον στόχο «Τα 151 σκυλιά της προδοσίας». Και ο πρώην γερουσιαστής από τις ΗΠΑ Κρις Σπύρου στην ομιλία του ανέδειξε την ανωτερότητα της φυλής μας σε σχέση με τους «γυφτοσκοπιανούς». «Κράτος-μαϊμού, πρωθυπουργός-μαϊμού, Σύνταγμα-μαϊμού».

Αρα συμπέρασμα: Λαός πιθήκων, υποανθρώπων. Η εντολή του στρατηγού εξετελέσθη στη Βουλή και μεταφέρθηκε και στην επαρχία με την προσπάθεια εμπρησμού της οικίας της βουλευτού Θ. Τζάκρη στα Γιαννιτσά. Και δεν θα είναι το μόνο. Τι καλύτερο δώρο θα μπορούσε να υπάρξει για τη Χ.Α. που η γραμμή της θριάμβευσε και στο Κοινοβούλιο; Ολη σχεδόν η Βουλή μακεδονομάχοι! Μπράβο.

Είναι γνωστό πως η Ν.Δ. αλλά και το ΠΑΣΟΚ όπως και το ΚΚΕ είχαν ταχθεί υπέρ μιας σύνθετης ονομασίας για τη γείτονα χώρα με γεωγραφικό προσδιορισμό. Μόνο η Χ.Α. και η Ακροδεξιά είχαν το κοπιράιτ του ονόματος και, όπως ήταν φυσικό, δεν ήθελαν να το παραχωρήσουν. Τώρα που στη Συμφωνία των Πρεσπών συνοψίζονται όλες οι προηγούμενες προσπάθειες και δίνεται λύση, γιατί διαφωνούν; Γιατί το θέμα τούς είναι αδιάφορο.

Το παιχνίδι παίζεται για το πώς θα ανατραπεί η κυβέρνηση Τσίπρα, με κάθε μέσο, ακόμα και με την άρνηση της δικής τους πολιτικής, αποδεχόμενοι τη γραμμή της Ακροδεξιάς που τελικά ενισχύουν. Με μια τέτοια πολιτική δεν είναι λογικό ο Τσίπρας να βγει θριαμβευτής;

ΥΓ.1 Ο πρόεδρος Μάο μελετούσε Κομφούκιο και είχε πει να μην τον διακόψει κανένας. Εντρομος ένας επιτελάρχης ορμάει στο ησυχαστήριο του προέδρου για να του ανακοινώσει πως η Ελλάδα έκανε επίθεση στην Κίνα. Ο Μάο χωρίς να διακόψει το διάβασμα ρώτησε: Και σε ποιο ξενοδοχείο μένουν; Να τους δώσετε ευρωπαϊκό πρωινό. Δεν θα φάνε το κινέζικο.

ΥΓ. 2 Η ταυτότητά μου γράφει: Ιθαγένεια-Nationality, όπως ακριβώς των Σκοπιανών. Επιτρέπεται αυτό κ. πρωθυπουργέ ή πρέπει να την αλλάξω;   

Ενας δύσκολος ύμνος στη συνήθεια

γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

Αφησε, παιδί μου, το βιβλίο και βγες λίγο έξω να παίξεις. Θα χαλάσεις πια τα μάτια σου

Η φράση αυτή της μάνας μου συχνά με ξυπνάει, κάθε φορά που αφήνω ένα βιβλίο στο κομοδίνο μου για να κοιμηθώ ή τον υπολογιστή μου, το μέσο για να μαθαίνω όλα τα παράξενα, τα όμορφα και τα άσχημα του πιο μακρινού κόσμου. Αναγνώστρια και γραφιάς από μικρό παιδί… Βιβλίο, στυλό, τετράδιο, μπλοκ ζωγραφικής, μολύβι, ραδιόφωνο, βλέμμα στον ουρανό, βρέξει-χιονίσει, στα εύκολα, αλλά κυρίως στα δύσκολα. Το εντυπωσιακό είναι ότι όσο μαθαίνω και όσο διαβάζω τόσο πιο μικρή αισθάνομαι, τόσο περισσότερο αμφιβάλλω και όλο και περισσότερο διψάω να πάω λίγο παραπέρα.

Και κάπως έτσι ανακάλυψα τη Μέρι Ολιβερ. Κάπως αργά, το ομολογώ, αφότου πέθανε πριν από μερικές ημέρες. Ποια ήταν η Μέρι Ολιβερ, θα σας πω τα λίγα που έμαθα. Γεννήθηκε το 1935 και πέθανε στις 17 Ιανουαρίου 2019. Βραβευμένη μεταξύ άλλων με Pulitzer Αμερικανίδα ποιήτρια και δοκιμιογράφος. Ο θάνατός της προκάλεσε ένα κύμα δημοσιεύσεων στα ξένα μέσα, με αναφορές στο έργο της και στη σπουδαιότητά της.

Ετσι άρχισα να ψάχνω… Μέσα σε λίγες ημέρες, χάρη σε αυτό το τεχνολογικό θαύμα που λέγεται διαδίκτυο, βρέθηκα να κολυμπώ σε μια θάλασσα από λέξεις και ιδέες και συναισθήματα. Αυτό είναι το άλλο θαύμα: η ποίηση, παρηγοριά για όσους την υπηρετούν, αλλά και για όσους την κοινωνούν. Ομως, πέρα από τα ποιήματά της, στάθηκα πολλή ώρα σε ένα πεζό κείμενο, ένα δοκίμιο για τη σημασία της ρουτίνας στη ζωή, όχι όμως της οποιασδήποτε ρουτίνας: ξέρετε, σπίτι-δουλειά, δουλειά-σπίτι, φαγητό, ύπνος κ.ο.κ.

Μιλάει για τη δύναμη μιας σειράς πράξεων και ενεργειών που επαναλαμβανόμενη μπορεί να δώσει νόημα στη ζωή, να τη διαμορφώσει και να μας κάνει να προχωρήσουμε μπροστά.

Δύσκολο ακούγεται. Σε πρώτη ανάγνωση, σκέφτηκα ότι, δεν μπορεί, η συνήθεια και η ακινησία στα ίδια, τα γνωστά, τα οικεία, αυτά που είναι βολικά, δεν κρύβουν εκπλήξεις, δεν απαιτούν καμία προσπάθεια, είναι βάλτωμα, αργός θάνατος.

Φυσικά είχα κάνει λάθος… Η Μέρι Ολιβερ δεν μιλούσε ακριβώς γι’ αυτό το πράγμα, την άκαρπη και αδιάφορη ρουτίνα, τη στασιμότητα, τον χρόνο που κυλάει χωρίς νόημα. Εξηγούσε πως οι άνθρωποι συνήθως κάνουν πιο εύκολα πράγματα που έχουν συνηθίσει και δεν έχουν μεγάλη σημασία, ενώ αναβάλλουν τα σημαντικά για αργότερα. Τα πολύπλοκα, αυτά που απαιτούν μεγαλύτερη προσπάθεια, τα αφήνουν συχνά για κάποια άλλη μέρα, για κάποια άλλη στιγμή. Ελεγε ότι η συνήθεια μας κυβερνά και μας ορίζει:

Τα μοτίβα της ζωής μας είναι αποκαλυπτικά για μας. Οι συνήθειές μας γίνονται το μέτρο μας

Η Αμερικανίδα ποιήτρια πίστευε ότι μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι από τη συνετή βοήθεια της συνήθειας, υπό την έννοια μιας ιεροτελεστίας πραγμάτων και ενεργειών που είναι συγκεκριμένες, αυστηρές και οικείες και μας επιτρέπουν να δημιουργήσουμε μια ηθική θεώρηση για τον κόσμο και την πραγματικότητα. Ταυτόχρονα, όμως, πρέπει να δίνουμε μάχη με τις ίδιες αυτές συνήθειες, να μην τους επιτρέπουμε να μας κρατούν ακίνητους στο ίδιο σημείο, να μη μας κρύβουν το νέο, το διαφορετικό, να μη μας περιορίζουν.

«Οι μάχες μας με τη συνήθεια μιλούν για τα όνειρα που ακόμη δεν έχουν γίνει πραγματικότητα», τόνιζε. Ζόρικα τα πράγματα… Ισως γι’ αυτό τόσο γοητευτικά για τα μάτια και τα αυτιά μου. Στα όχι και τόσο λίγα χρόνια μου έμαθα να ζω με τις εκπλήξεις, ευχάριστες, αλλά και δυσάρεστες - νομίζω, αυτές είναι οι περισσότερες για την πλειονότητα των ανθρώπων.

Το σύνηθες είναι η ζωή να συμβαίνει πέρα από τον έλεγχό μας. Ο μόνος δρόμος είναι ο καθημερινός αγώνας και να έχεις κάτι να περιμένεις από το μέλλον. Διαπίστωσα πάντως ότι έχω κάποιες «καλές» συνήθειες, αυτές στις οποίες προσφεύγω όταν χάνω την ισορροπία μου, που σαν ζεστή αγκαλιά με σκεπάζουν. Και τότε γεννιούνται καινούργια όνειρα.

Ευχαριστώ, Μέρι Ολιβερ

Novartis: Mίζα 13 εκ. ευρώ σε πρώην υπουργό

Εμπλεκόμενο πρόσωπο σχετίζεται με δύο κολοσσιαίες προμήθειες του Ελληνικού Δημοσίου. Για τη μία φαίνεται ότι έχει εισπραχθεί μίζα 13 εκατ. ευρώ

Σύντομα θα κληθούν να δώσουν εξηγήσεις ως ύποπτοι για το κακούργημα της παθητικής δωροδοκίας - Βρέθηκαν λογαριασμοί τους στο εξωτερικό που δεν είχαν δηλωθεί.       

Του Ισίδωρου Μπέη

Εξελίξεις μεγατόνων προδιαγράφονται το αμέσως επόμενο διάστημα στο μεγάλο σκάνδαλο της Novartis, καθώς τουλάχιστον τρία πολιτικά πρόσωπα αναμένεται να κληθούν να δώσουν εξηγήσεις ως ύποπτοι για το κακούργημα της παθητικής δωροδοκίας.

Στο επίκεντρο της έρευνας για το κακούργημα της παθητικής δωροδοκίας (θα προηγηθούν οι κλήσεις με τη συγκεκριμένη κατηγορία) βρίσκονται, όπως είναι φυσικό, τα πρόσωπα τα οποία έχουν μπει στο μικροσκόπιο της Δικαιοσύνης, αφού βρέθηκαν λογαριασμοί τους στο εξωτερικό οι οποίοι δεν είχαν δηλωθεί και ως εκ τούτου υπάρχουν ενδείξεις ότι διακίνησαν «μαύρα».

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει ένας συγκεκριμένος λογαριασμός, το νούμερο του οποίου καταγράφεται σε διαβαθμισμένα έγγραφα των Αμερικανών που έχουν δοθεί από καιρό. Πρόκειται για πρώην υπουργό ο οποίος εμφανίζεται να συνδέεται με καταβολή που έγινε σε ίδρυμα των ΗΠΑ.

Περισσότερα στη «Νέα Σελίδα» την Κυριακή 27/1/2019      

Η Νέα Δημοκρατία είναι... μία και σαμαρική

Γράφει ο Γιάννης Μπασκάκης

Μετά την ομιλία του Αντώνη Σαμαρά κατά τη συζήτηση στη Βουλή για τη Συμφωνία των Πρεσπών, ο Μάκης Βορίδης έσπευσε να αναρτήσει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μία φωτογραφία.

Σε αυτήν τη φωτογραφία, ανάμεσα σε άλλους, ξεχώριζε ο ίδιος, ο Αδωνις Γεωργιάδης, ο Δημήτρης Σταμάτης και βέβαια στο κέντρο ο κ. Σαμαράς, ενώ η λεζάντα που επέλεξε ήταν «Στη Βουλή μετά την ιστορική ομιλία Σαμαρά!», συνοδευόμενη και από δύο ελληνικές σημαίες.

Ο λόγος, λοιπόν, που η εθνικιστική πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας επιδόθηκε σε έξαλλους πανηγυρισμούς είναι γιατί ο πρώην πρωθυπουργός δεν προχώρησε απλώς σε ακόμα μία αρχηγική εμφάνιση. Με την ομιλία αυτή, ο κ. Σαμαράς απέδειξε την απόλυτη κυριαρχία του ίδιου, της πτέρυγάς του και της σκληρής ατζέντας του μέσα στο κόμμα.

Ασφαλώς και δεν είναι τυχαίο ότι η φράση που επέλεξε ως εναρκτήρια δεν ήταν άλλη από το γνωστό αλυτρωτικό σύνθημα: «Η Μακεδονία είναι μία και ελληνική». Ηδη, λοιπόν, από την αρχή της ομιλίας του ο κ. Σαμαράς επέλεξε να αμφισβητήσει με τον πιο ηχηρό τρόπο την επίσημη θέση της Ν.Δ. υπέρ της σύνθετης ονομασίας, την οποία βέβαια η σημερινή ηγεσία της τείνει να αποσιωπά.

Και κατά διαβολική σύμπτωση ο πρώην πρωθυπουργός είχε διαδεχτεί στο βήμα τον ναζιστή Ηλία Παναγιώταρο, ο οποίος είχε μόλις κλείσει τα λεγόμενά του με το ίδιο ακριβώς σύνθημα. Γιατί βλέπετε η Χρυσή Αυγή ήδη από το 1992 προσπαθεί να εκμεταλλευτεί το Μακεδονικό, με μοναδικό στόχο να βγει στην επιφάνεια και να συγκαλύψει την εγκληματική της δράση, εξαπολύοντας ταυτόχρονα τις επιθέσεις της.

Οσο για τον Αντ. Σαμαρά, είναι βέβαια πασίγνωστο ότι στήριξε ολόκληρη τη μέχρι σήμερα πολιτική του διαδρομή στην αδιάλλακτη στάση του στο εθνικό αυτό ζήτημα. Αναφερόμενος, λοιπόν, στο συγκεκριμένο σύνθημα, ο κ. Σαμαράς ισχυρίστηκε ότι «αυτό δεν είναι σύνθημα των δήθεν εθνικιστών. Είναι ιστορική αλήθεια. Ακόμα είναι και η ουσία του πολιτικού μας προβλήματος σήμερα».

Και συνέχισε: «Λένε κάποιοι ότι η Μακεδονία τάχα χωρίστηκε στα τρία μετά τους Βαλκανικούς Αγώνες. Αρα υπάρχουν δήθεν τρεις Μακεδονίες. Αρα κάποια κομμάτια της υποτιθέμενης γεωγραφικής Μακεδονίας βρέθηκαν εκτός Ελλάδος», είπε, για να καταλήξει: «Δυστυχώς, την άποψη αυτήν την υποστηρίζουν και κάποιοι μέσα στην Ελλάδα, άλλοι καλοπροαίρετα και άλλοι όχι τόσο καλοπροαίρετα. Αλλά αυτό δεν έχει καμία σχέση με την Ιστορία».

Αλλά σε ποιους ακριβώς επιτίθεται εδώ; Σίγουρα, ανάμεσα σε άλλους, στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, του οποίου την κυβέρνηση έριξε λόγω της μεταξύ τους διαφωνίας για τη σύνθετη ονομασία, και σίγουρα στον Κώστα Καραμανλή και την Ντόρα Μπακογιάννη που κωδικοποίησαν την εθνική γραμμή του 2008 υπέρ της σύνθετης ονομασίας και η οποία -τουλάχιστον επισήμως- είναι η κεντρική θέση του κόμματος στο οποίο ανήκει.

Και είναι χαρακτηριστικό ότι σε ολόκληρη την ομιλία του ο κ. Σαμαράς επιδόθηκε σε μια ακατάπαυστη προσπάθεια να αποδομήσει τη συγκεκριμένη θέση. Μάλιστα σε αυτήν την προσπάθεια επικαλέστηκε και το περίφημο «δάκρυ του εθνάρχη» τον Αύγουστο του 1992, αποσιωπώντας όμως ότι ήδη τότε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε αποπέμψει τον Αντ. Σαμαρά από το Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών λόγω της στάσης του κατά της λύσης και τελικά κατά της σταθεροποίησης και της ύπαρξης του κράτους της ΠΓΔΜ στα Βαλκάνια, άρα ενδεχομένως και υπέρ μιας «Μεγάλης Αλβανίας» ή μιας «Μεγάλης Βουλγαρίας».

Ενώ το ιστορικό στέλεχος της παράταξης Ιωάννης Βαρβιτσιώτης καταγγέλλει στο βιβλίο του («Οπως τα έζησα 1981-1993») τον κ. Σαμαρά ότι έπαιζε «το προσωπικό πολιτικό παιχνίδι του σε βάρος των εθνικών συμφερόντων».

Ο πρώην πρωθυπουργός έκλεισε την ομιλία του επαναλαμβάνοντας επιδεικτικά τρεις φορές το σύνθημα περί «μίας και ελληνικής Μακεδονίας», με τους παριστάμενους βουλευτές του κόμματός του να τον καταχειροκροτούν παρατεταμένα έχοντας σηκωθεί όρθιοι, ενώ από την αίθουσα της ολομέλειας απουσίαζε ο Κώστας Καραμανλής, η Ντόρα Μπακογιάννη, ο Νίκος Δένδιας αλλά και ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Μας είχε προϊδεάσει ο Αδωνις Γεωργιάδης στην επιτροπή Εξωτερικών και Αμυνας της Βουλής, όταν, επαναφέροντας τη γραμμή του ΛΑΟΣ, καταφερόταν κατά της σύνθετης ονομασίας, χαρακτηρίζοντας υποτιμητικά την εθνική γραμμή Καραμανλή - Μπακογιάννη «επώδυνο συμβιβασμό».

Αλλά τώρα ο Αντ. Σαμαράς απομακρύνει για τα καλά τη Ν.Δ. από τη θέση του Βουκουρεστίου του 2008, επισφραγίζοντας χωρίς προσχήματα την ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής του κόμματός την κρίσιμη ώρα της ψήφισης του εθνικού αυτού ζητήματος.

Από την άλλη πλευρά η Πειραιώς είχε ασκήσει πιέσεις στον Κώστα Καραμανλή να παρέμβει προκειμένου να υποστηρίξει την κεντρική θέση του κόμματός κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών. Εκείνος επέλεξε να το κάνει αλλά εμμέσως, με ακόμα μία γραπτή δήλωση, λιτή και πολύ προσεκτικά διατυπωμένη.

Χαρακτήρισε λοιπόν τη σχετική κριτική της Ν.Δ. «ισχυρή και πλήρως τεκμηριωμένη», αλλά δεν διατύπωσε καμία ρητή κριτική κατά της συμφωνίας, παρά μόνο για τους χειρισμούς της κυβέρνησης στο θέμα της διαμόρφωσης εθνικής συνεννόησης. Παρέπεμψε δε, για δεύτερη φορά σε δηλώσεις της Ντόρας Μπακογιάννη, υπουργού Εξωτερικών του το 2008, υπερασπιζόμενος έτσι την εθνική γραμμή του Βουκουρεστίου που έρχεται τώρα να ανατρέψει ο κ. Σαμαράς.

Κι ενώ στελέχη όπως η κ. Μπακογιάννη ή ο Νίκος Δένδιας βρίσκονται σε άλλο μήκος κύματος από τη σαμαρική πτέρυγα, ακολουθεί η ομιλία Βορίδη, η οποία δίνει τον σκληρό τόνο κατηγορώντας την κυβέρνηση για «εθνική μειοδοσία» και ότι «ξεπούλησε τη Μακεδονία».

Αυτό που πληρώνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι η εσωκομματική του αντιπαράθεση με τους καραμανλικούς, η επιδίωξή του να αποστρατεύσει την αδελφή του Ντ. Μπακογιάννη και η απόλυτη ελευθερία κινήσεων που έχει δώσει στους κ. Σαμαρά, Γεωργιάδη και Βορίδη. Στη Ν.Δ. πάντα υπήρχαν ακροδεξιοί. Σήμερα όμως όχι μόνο διεκδικούν να δίνουν τον τόνο, αλλά και να έχουν την απόλυτη κυριαρχία στο κόμμα.

    

Ο διάλογός μας

Γράφει η Κυριακή Μπεϊόγλου

Υποτίθεται πως εμείς οι άνθρωποι υπάρχουμε σ' έναν κόσμο που διαρκώς τον αναδημιουργούμε και τον μεταβάλλουμε. Κυρίως μέσα από συνεχή διάλογο. Χωρίς διάλογο δεν υπάρχει επικοινωνία και χωρίς επικοινωνία δεν υπάρχει εξέλιξη. Παρακολουθώ συζητήσεις τελευταία για κρίσιμα ζητήματα και έχω την εντύπωση πως όλο και περισσότερο ρέπουν οι ομιλητές προς τον ναρκισσισμό με μονολόγους κομμένους και ραμμένους στα μέτρα τους. Και αναρωτιέμαι, μπορεί να υπάρξει πραγματικός διάλογος αν δεν περιέχει έναν στοχασμό που αντιλαμβάνεται μια αδιαίρετη αλληλεγγύη ανάμεσα στον κόσμο και τους ανθρώπους; Και φυσικά δεν δέχεται κανέναν διχασμό μεταξύ τους; Τι νόημα έχουν οι ατέλειωτοι μονόλογοι; «Μυρίζουν» μια απελπισία και καλλιεργούν ένα κλίμα απελπισίας στις μεγάλες αίθουσες και στα μικρά καφέ.

Εξαιρετικά καίριος ο Πάουλο Φρέιρε στην «Αγωγή του καταπιεζόμενου»: «ο διάλογος, θεμελιωμένος στην αγάπη, στην ταπεινοφροσύνη και στην πίστη, γίνεται μια οριζόντια σχέση που έχει λογική συνέπεια την αμοιβαία εμπιστοσύνη ανάμεσα στους διαλεγόμενους. Θα ήταν ένα σχήμα οξύμωρο αν ο διάλογος -στηριγμένος στην αγάπη, στην ταπεινοφροσύνη και στην πίστη- δεν δημιουργούσε ένα κλίμα αμοιβαίας εμπιστοσύνης που οδηγεί τους συνδιαλεγόμενους σε ολοένα στενότερη συμμετοχή στην ονομάτιση του κόσμου». Και συμπληρώνει αργότερα πως η ψεύτικη αγάπη, η υποκριτική ταπεινοφροσύνη και η αναιμική πίστη στον άνθρωπο δεν μπορούν να δημιουργήσουν εμπιστοσύνη ανάμεσα στους συνομιλητές. «Το να κάνεις “διαλέξεις” περί ανθρωπισμού και να αρνείσαι τον άνθρωπο είναι υποκρισία».

Τα ιστορικά θέματα δεν είναι ποτέ απομονωμένα, ανεξάρτητα ή στατικά, αλλά πάντοτε βρίσκονται σε μια διαλεκτική αλληλεπίδραση με το παρόν. Βλέπω στις τελευταίες εξελίξεις στα εθνικά θέματα, καθώς οξύνθηκε η αντιπαράθεση στην κοινωνία, πως υπάρχει έντονη η τάση να μυθοποιούνται πρόσωπα και καταστάσεις και να οδηγούμαστε συχνά σε ένα κλίμα ανορθολογικότητας. Αυτό ακριβώς το κλίμα, των ατέλειωτων πύρινων μονολόγων, απειλεί να αδειάσει τα θέματα αυτά από τη βαθύτερη σημασία τους και να τα αποστερήσει από τη δυναμική τους πλευρά που θα βοηθήσει στην εξέλιξή μας ως κοινωνίας.

Καταλαβαίνουμε οι περισσότεροι πως δεν γίνεται κουβέντα. Αλλά οι επιδιώξεις, τα κίνητρα και οι στόχοι πολιτικών δυνάμεων που δεν θέλουν τη λύση του Μακεδονικού προκαλούν οριακές καταστάσεις σε ομάδες ανθρώπων που έχουν στενότερη επαφή με τους «γείτονές» μας. Ο διάλογος εκεί έχει εξαφανιστεί. Τι κατάφεραν λοιπόν οι σύγχρονοι ρήτορες; Να αντιλαμβάνονται οι κάτοικοι τον γεωγραφικό χώρο όπου ζουν μέσα από δεσμά-εμπόδια για μια κανονικότητα στην καθημερινότητά τους και εντέλει να αναστέλλουν την εξέλιξη των σχέσεών τους με τον κόσμο γύρω τους. Ελπίζω να μην είναι πια πολύ αργά για να θυμηθούμε, σε δημόσιους και ιδιωτικούς διάλογους, εκείνη την ωραία ατάκα από τη σπουδαία ταινία του Γκοντάρ «Με κομμένη την ανάσα»: «Οταν μιλούσαμε, εγώ μιλούσα για μένα, εσύ μιλούσες για σένα, ενώ θα έπρεπε να μιλάμε για εμάς».

Τι έμαθα στο συλλαλητήριο…

«Συλλαλητήρια» μέρα η χθεσινή και από το απόγευμα ξεκίνησα να πάρω μια γεύση και από τα τρία που γινόταν στην Αθήνα.

Κατηφόρισα την Βασ. Σοφίας η ΛΑΕ είχε ξεκινήσει ήδη την πορεία της προς την αμερικανική πρεσβεία με πανό και αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα. Ελάχιστα πιο κάτω, στο Πάρκο Ελευθερίας είχε συγκέντρωση το ΚΚΕ  και ταυτόχρονα ομιλία του Γ.Γ. της Κ.Ε. του κόμματος Δ. Κουτσούμπα. Πανό και αντιιμπεριαλιστικά-αντιαμερικανικά συνθήματα κι εκεί.

Με τα πόδια έφτασα Σύνταγμα, ενώ στην άδεια λεωφόρο μπορούσα να δω περί τα 30 άτομα περίπου, μεμονωμένα ή ανά παρέες 3-4 ατόμων, να κατεβαίνουν με τυλιγμένα γαλανόλευκα πανό προς το Σύνταγμα.

Περνώντας διαδοχικά από 3 αστυνομικούς κλοιούς έφτασα μπροστά στην Βουλή  όπου συνάντησα συναδέλφους και φωτορεπόρτερ. Όπως κάθε φορά, χρόνια τώρα, βρισκόμαστε πάντα σε διαδηλώσεις και μεγάλα γεγονότα, ανταλλάσσουμε πληροφορίες επί τόπου για όποια εξέλιξη, λέμε μια κουβέντα κουράγιου ο ένας στον άλλο, αγκαλιαζόμαστε και σκορπιζόμαστε κυνηγώντας είδηση και πλάνα λέγοντας ο ένας στον άλλο «Να προσέχεις».

Χτες μετά από τόσα χρόνια καλύπτοντας πορείες, πολλές και διαφορετικές, ένιωθα παντελώς ξένη. Δεν είναι η διαφωνία μου με τους διαμαρτυρόμενους πολίτες που μ’ έκανε να έχω αυτό το συναίσθημα. Ήταν το όλο κλίμα και η αίσθηση που ανέδιδε.

Άτομα μέσης και αρκετά νεότερης ηλικίας, άνδρες στην πλειοψηφία, τυλιγμένα με ελληνικές σημαίες  ή κρατώντας τες στα χέρια πήγαιναν κι έρχονταν αδέξια κάπως, μέσα στον κόσμο που ήταν σαφώς κατά πολύ λιγότερος από το συλλαλητήριο περασμένης Κυριακής και ελάχιστα πυκνός. Όλοι βρίσκονταν μαζεμένοι μπροστά στη Βουλή στον Άγνωστο Στρατιώτη, στην Αμαλίας. Η Βασ. Γεωργίου και η Όθωνος άδεια, το ίδιο και η πλατεία.

Τα βλέμματα εξεταστικά και η καχυποψία διάχυτη. Οι ιαχές και τα συνθήματα σποραδικά, ενώ για αρκετή ώρα τον τόνο έδινε η μουσική απ’ τα μεγάφωνα και κάποιες «πολεμικές» ανακοινώσεις και ανακοινώσεις «ταυτότητας».

Δήλωναν, δια μεγαφώνου, Έλληνες, ακομμάτιστοι, που δεν είχαν σχέση με αριστερούς ή δεξιούς ήταν απλά «Έλληνες πατριώτες». Αρκετοί παπάδες πηγαινοέρχονταν με τα χέρια διπλωμένα στο στήθος συμμετέχοντας στο συλλαλητήριο. Φαντάζομαι πως κήρυτταν την άδολη χριστιανική αγάπη.

Άκρα δεξιά προς τον Εθνικό Κήπο και επί της Αμαλίας άτομα με καλυμμένα χαρακτηριστικά, τυλιγμένες ελληνικές σημαίες στο κοντάρι σε μορφή ρόπαλου στο χέρι, κάποιοι φορούσαν κράνη μιλούσαν μεταξύ τους με μέτωπο την Βουλή. Δίπλα ακριβώς γνωστές φυσιογνωμίες από τον χώρο της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής, ανάμεσα στον κόσμο, αλλά κανείς δεν ενοχλήθηκε από την παρουσία τους. Κανείς δε τους έδειξε πως είναι ανεπιθύμητοι.

«Προδότες, προδότες» ηχούσε το σύνθημα γηπεδικά από τους παρευρισκόμενους ετοιμοπόλεμους και ακριβώς μετά από την ελληνικότητα της Μακεδονίας. Αμέσως ακούστηκε από τα μεγάφωνα το «Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ» και το «Τη υπερμάχω».

Ανακοινώσεις για ολονυκτία, να βγουν όλοι, ν’ αφήσουν τους καναπέδες και να κατέβουν Σύνταγμα «Διαδώστε!» φώναζε ο ομιλητής και πάλι τραγούδια, πάλι συνθήματα που όμως δεν αναπαράγονταν ούτε με ζέση, ούτε με ένταση απ’ τους συγκεντρωμένους. Άλλωστε γι αυτούς όπως αντιλαμβανόμουν από τα σχόλια, τα πανό και τα συνθήματα, έπρεπε απλώς όλοι και όλα να τους παραδοθούν, ως κάτι αυτονόητο. Αυτοί οι «γνήσιοι απόγονοι του Μ. Αλεξάνδρου» ήθελαν να επιβάλλουν την τάξη, να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους, όπως αυτοί το εννοούν. «Δεν καταλαβαίνει ο κόσμος, έχω εξοργιστεί, έφυγα…» είπε μια κυρία σε κάποιον δικό της στο τηλέφωνο.

Ναι, διέκρινα απογοήτευση στα πρόσωπα αρκετών απ’ αυτούς. Μικρή η συμμετοχή παρ’ όλες τις προσπάθειες και ίσως η δικαιολογία που ακούγονταν από μεγαφώνου «δεν άφησαν τα λεωφορεία», «ήμασταν ένα δισεκατομμύριο» κλπ, να μην έπειθε και τόσο, αφού το ποθούμενο δεν ερχόταν.  Απογοήτευση και για τα σώματα ασφαλείας που δεν ήταν του λαού, αλλά της κυβέρνησης, όπως έλεγαν και κατά συνέπεια δεν τους άφησαν να κάνουν αυτό που ήθελαν. Τί ήθελαν να κάνουν αλήθεια;

Κατά την αποχώρηση μου από τα… «δρώμενα» είδα μια ακόμα ομάδα περίπου 10 ατόμων νεαρής ηλικίας οι μισοί με καλυμμένα τα χαρακτηριστικά, μαυροντυμένοι ή με παραλλαγή  ν’ ανηφορίζουν βιαστικά προς την Βουλή και τα επεισόδια δεν άργησαν να ξεκινήσουν, το ίδιο και η βροχή που υποχρέωσε όσους είχαν απομείνει ν’ αποχωρήσουν απ’ το Σύνταγμα.

Τι έμαθα από το χθεσινό συλλαλητήριο; Τίποτα. Ίσως να διαπίστωσα για μια ακόμα φορά πως η έλλειψη κριτικής ικανότητας και πραγματικών επιχειρημάτων στον άνθρωπο,  η ανάγκη να νιώσει ανώτερος και σημαντικότερος άλλων «γατί μπορεί» ή γιατί έτσι νιώθει βρε αδερφέ, είναι περίπου σαν αρρώστια που όταν δεν γιατρευτείς απ’ αυτήν προκαλεί σοβαρές επιπλοκές και προβλήματα σε όλους. Και δεν παράγει τίποτα εκτός από μίσος και σκοτάδι. Ούτε είναι και αντάξιο, ως αποτέλεσμα συμπεριφοράς, του πολιτισμού που διατείνεσαι πως έχεις κληρονομήσει, ως απόγονος.

Ειρήνη Προμπονά

Περιουσιολόγιο: Από το 2021 η εφαρμογή του.!

Του Γιώργου Λαμπίρη

Έως και το τέλος του 2020 και συγκεκριμένα το αργότερο μέχρι και τις 31 Δεκεμβρίου του 2020, ούτως ώστε να ξεκινήσει η εφαρμογή του από το 2021, θα πρέπει να είναι έτοιμες όλες οι λεπτομέρειες που αφορούν στην εφαρμογή του περιουσιολογίου, όπως αναφέρεται σχετικά στον επιχειρησιακό σχεδιασμό της Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων.

Ας σημειωθεί ότι παρά την αρχική νομοθετική του θέσπιση το 2010, η έναρξη του περιουσιολογίου για την καταγραφή κάθε περιουσιακού στοιχείου των φορολογουμένων, δεν υλοποιήθηκε. Ακολούθησε μία νέα προσπάθεια επαναφοράς του περιουσιολογίου το 2015, όταν και ανέλαβε την εξουσία η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο για μία ακόμα φορά παρέμεινε στα χαρτιά. Εν τέλει, ενώ υπήρξε και νέα απόπειρα το 2018 για την εφαρμογή του περιουσιολογίου, έως και το τέλος του περασμένου έτους, κάτι τέτοιο δεν συνέβη για μία ακόμα φορά.

Όλοι οι φορολογούμενοι θα πρέπει υποχρεωτικά να προβαίνουν στη δήλωση των περιουσιακών τους στοιχείων, ενώ όσοι δεν το κάνουν θα έρχονται αντιμέτωποι με κυρώσεις. Σε αυτό το πλαίσιο εξετάζεται η επιβολή προστίμου, το οποίο πιθανότατα θα ισούται με την αξία του μη δηλωθέντος περιουσιακού στοιχείου.

Ποιες περιπτώσεις θα εξετάζονται

Στο μικροσκόπιο του υπουργείου Οικονομικών θα μπαίνουν όσοι φορολογούμενοι εμφανίζουν περιουσιακά στοιχεία με σημαντικές αποκλίσεις σε σχέση με τα εισοδήματα που δηλώνουν, αλλά και περιπτώσεις αδικαιολόγητα μεγάλου πλουτισμού.

Μεταξύ των περιουσιακών στοιχείων που θα δηλώνονται, θα είναι οι καταθέσεις, τις οποίες οι φορολογούμενοι θα πρέπει να δηλώνουν οι ίδιοι, καθώς και οι μετοχές που μπορεί κάποιος να κατέχει σε μία εταιρεία, όπου επίσης θα δηλώνονται από τους φορολογούμενους.

Σε ό,τι αφορά τα ακίνητα, η βάση δεδομένων του περιουσιολογίου μπορεί να αντλεί στοιχεία αυτόματα, μέσω του E9.

Το τροπάριο της λεηλασίας

Του Παντελή Μπουκάλα

Παραπονιούνται οι του ΚΙΝΑΛ, δηλαδή οι εκ του ΠΑΣΟΚ προερχόμενοι και μόνο το ΠΑΣΟΚ ονειρευόμενοι, που διοικούν και το ΚΙΝΑΛ και τη ΔΗΣΥ, ότι οι του ΣΥΡΙΖΑ διεμβολίζουν τον πολιτικό τους χώρο, τη σχεδόν μυθική Κεντροαριστερά, και τον λεηλατούν. Με τις ίδιες ακριβώς λέξεις και το ίδιο ύφος, του θιγμένου, παραπονιούνταν επί χρόνια οι της Αριστεράς (δογματικής και ανανεωτικής) ότι το ΠΑΣΟΚ του πολυμήχανου Ανδρέα Παπανδρέου εισβάλλει στον πολιτικό τους χώρο, λεηλατεί συνθήματα και ιδέες, υφαρπάζει ψήφους. Αυτά την εποχή που η παλιά γενιά, της Αντίστασης, πρασίνιζε στο μεγαλύτερο μέρος της, αρκετοί δε νεότεροι αριστεροί υιοθετούσαν τη λογική του εισοδισμού. Εμπαιναν στο ΠΑΣΟΚ «για να το αλλάξουν από τα μέσα». Και άλλαξαν οι ίδιοι. Ή αλλοιώθηκαν.

Απολίτικος ήταν ο τοτινός καημός της Αριστεράς, ρηχά ηθικολογικός. Η εισπήδηση είναι αμαρτία στα της Εκκλησίας, όχι στα της πολιτικής, όπου κάθε κόμμα πασχίζει να βρει τρόπους να τραφεί από τα διπλανά του, ακόμα και να τα κατασπαράξει, αν του το επιτρέψει η ραθυμία τους ή η «αλλαξοπιστία» τους. «Αδελφά» βαφτίζονται κόμματα που δρουν σε διαφορετικές χώρες και δεν αλληλοαπειλούνται. Αν δρουν στην ίδια χώρα, συνάπτουν λυκοφιλίες. Απολίτικος είναι και ο τωρινός παρόμοιος καημός του ΚΙΝΑΛ, το οποίο, διά των αποχωρήσεων και των διαγραφών, εξελίχθηκε –μάλλον μοιραία– σε προσωπικό κόμμα της κ. Φώφης Γεννηματά. Ολα κρίθηκαν σ’ εκείνο το εξαμελές Πολιτικό Συμβούλιο όπου η γνώμη της μιας για τη συμφωνία των Πρεσπών κατανίκησε τη γνώμη των πέντε. Ο προσωπικός «θρίαμβος» της προέδρου του ΚΙΝΑΛ όμως ήταν η ιδεολογική ήττα του κόμματός της: το μετατόπισε σε ιδέες για το μακεδονολογικό που δεν τις ασπαζόταν ούτε το ΠΑΣΟΚ μέχρι τότε ούτε το Ποτάμι ούτε η ΔΗΜΑΡ ούτε το ΚΙΔΗΣΟ. Το ακύρωσε πολιτικά σ’ ένα θέμα-λυδία λίθο για την ταυτότητά του, για την κεντροαριστεροσύνη του, και το εξέθεσε βέβαια στη βουλιμία των κομματικών γειτόνων, πρωτίστως του ΣΥΡΙΖΑ. Το Ποτάμι αποχώρησε, για να γίνει απλό ρυάκι σε λίγο, ο δε κ. Θεοχαρόπουλος της ΔΗΜΑΡ διαγράφτηκε, επειδή επέλεξε να μείνει πιστός σε μια άποψη που ο πολιτικός του χώρος την υποστηρίζει από την εμφάνισή του. Ο κ. Γ. Παπανδρέου δεν διαγράφτηκε, παρότι διαφοροποιήθηκε από τη «γραμμή» Ο κ. Σημίτης; Οχι, δεν διαγράφτηκε. Δεν μίλησε καν. Θα γράφτηκε φαίνεται σε πυθαγόρεια σχολή, που επιβάλλει πενταετή σιωπή στους νεόφοιτους. Από την οποία μόλις αποφοίτησε καταπονημένος ο κ. Καραμανλής.