«Πράσινο φως» του ΣτΕ για τους ουρανοξύστες στο Ελληνικό.!

Η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας απέρριψε το αίτημα να ακυρωθεί το επίμαχο Προεδρικό Διάταγμα που προβλέπει την τοποθέτηση έξι υψηλών κτιρίων στο πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού, ειδικής αρχιτεκτονικής σχεδίασης, μέγιστου ύψους 200 μέτρων, που γίνονται αντιληπτά ως τοπόσημα.

Το ΣτΕ, ερμηνεύοντας τις σχετικές νομοθετικές διατάξεις έκρινε, αφενός ότι ο αριθμός των έξι ειδικών κτιρίων είναι εύλογος προκειμένου αυτά να επιτελέσουν την αρχιτεκτονική τους λειτουργία ως τοποσήμων και, αφετέρου, ότι από τις συνοδευτικές του σχεδίου αρχιτεκτονικές μελέτες θα εξαρτηθεί αν θα εξαντληθεί το μέγιστο προβλεπόμενο ύψος των 200 μ.

Ακόμη, κρίθηκε ότι καμία από τις νομοθετικές διατάξεις με τις οποίες κυρώθηκε η Ευρωπαϊκή Σύμβαση της Φλωρεντίας για το τοπίο, και το άρθρο 22 του ν. 4277/2014 (νόμος για το ΡΣΑ), δεν υπάγει στην αρμοδιότητα της αρχαιολογικής αρχής την έγκριση χωρικού σχεδίου για λόγους προστασίας του τοπίου.

Συνεπώς, αποφάνθηκαν οι σύμβουλοι Επικρατείας, «είναι απορριπτέοι οι λόγοι ακυρώσεως, σύμφωνα με τους οποίους η πρόβλεψη των συγκεκριμένων υψών κτιρίων είναι αντίθετη με τη συνταγματική επιταγή (άρθρο 24 παρ. 1 Συντ.) της προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος, μέρος του οποίου αποτελεί το τοπίο και, εν προκειμένω, το αττικό, καθώς και ο λόγος ότι μη νομίμως εκδόθηκε το διάταγμα χωρίς την έγκριση της ΥΠΠΟ». Ως προς το δεύτερο ζήτημα διατυπώθηκε μειοψηφούσα άποψη από εννέα συμβούλους Επικρατείας.

Τέλος, έκρινε η Ολομέλεια του ΣτΕ ότι το επίμαχο Προεδρικό Διάταγμα δεν παραβιάζονται οι συνταγματικές επιταγές του άρθρου 24 για το φυσικό και πολιτιστικό περιβάλλον που έχει αναχθεί σε συνταγματικά προστατευόμενη αξία.

Τέλος, απορρίπτονται οι ισχυρισμοί των προσφευγόντων ότι το σχέδιο επιφέρει υποβάθμιση του περιβάλλοντος και επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης στις όμορες περιοχές. Ως προς το τελευταίο διατυπώθηκε μειοψηφία 10 συμβούλων Επικρατείας ειδικά ως προς το παράκτιο μέτωπο της επίμαχης έκτασης.    

πηγή   

Τσουκάτο... «τον Θεό που σ΄ έκανε όμορφο»

Της Έλενας Ακρίτα

Το σκάνδαλο Siemens και την εισαγγελική πρόταση για τον Θεόδωρο Τσουκάτο, η οποία προτείνει απαλλαγή λόγω παραγραφής για το ένα εκατομμύριο που, όπως είχε πει ο ίδιος, κατέληξαν στο ΠΑΣΟΚ, σχολιάζει η Έλενα Ακρίτα στο στο Facebook:

«Κύριε Τσουκάτε πήρατε εσείς 1.000.000€;

Αμέ;

Και πού τα δώσατε;

Στο ΠΑΣΟΚ.

Έτσι στο φλου;

Το ΠΑΣΟΚ είναι ιδέα.

Μπορείτε να αποδείξετε ότι τα δώσατε;

Τς.

Μπορείτε να αποδείξετε ότι τα πήρατε;

Τς.

Τα πήρατε όμως.

Αμέ;

Είστε ελεύθερος πηγαίνετε.

Ευχαριστώ.

Τον Θεό που σ έκανε όμορφο.»

     

Πανεπιστήμια με Άνθιμους. Ο μεσαίωνας είναι εδώ

 Γράφει η Φωτεινή Λαμπρίδη

Κατά τις πρώτες μέρες της νέας κυβέρνησης κι ενώ βρίσκονται πολύ ψηλά στην ατζέντα της τα θέματα της Παιδείας με κυρίαρχο την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, έρχεται η είδηση της κρυφής ανακήρυξης του μητροπολίτη Άνθιμου ως επίτιμου Διδάκτορα στο ΑΠΘ.

Ο γνωστός για τις ακροδεξιές και ρατσιστικές του απόψεις Άνθιμος είχε προγραμματιστεί να ανακηρυχτεί επίτιμος Διδάκτορας τον Νοέμβριο του 2017, οι εντονότατες αντιδράσεις του ακαδημαϊκού και δημοκρατικού κόσμου της Θεσσαλονίκης όμως ανάγκασαν το ΑΠΘ να αναβάλει την τελετή απονομής «για λόγους καλύτερης οργάνωσης», όπως τόνιζε η σύντομη ανακοίνωση του πανεπιστημίου (25/11/2017) όπως μετέδωσε το alterthess.gr.  «Ο απερχόμενος "γαλάζιος" πρύτανης του ΑΠΘ Περικλής Μήτκας αποφάσισε να κάνει ένα «δωράκι» στον Άνθιμο, χωρίς όμως να ενημερώσει πρώτα την πανεπιστημιακή κοινότητα και τα μέσα ενημέρωσης της πόλης, όπως συνηθίζεται», γράφει το site.

Η πανεπιστημιακή κοινότητα της χώρας «υποδέχεται» λοιπόν αυτόν που δέχτηκε στο γραφείο του τον Ν. Μιχαλολιάκο και την Ε. Ζαρούλια – σε μια εποχή που στη δίκη της Χρυσής Αυγής καθημερινά έρχονται στην επιφάνεια στοιχεία για την εγκληματική δράση των νεοναζί. Το ρεπορτάζ έγραφε  σχετικά: «Όπως τονίζεται σε σχετική ανακοίνωση, η συνάντηση διεξήχθη σε ιδιαίτερα θερμό κλίμα κατά τη διάρκεια της οποίας συζητήθηκαν θέματα της τρέχουσας επικαιρότητας και ιδιαίτερα τα ζητήματα που αφορούν την Ορθοδοξία».

Η πανεπιστημιακή κοινότητα της χώρας μας, «υποδέχεται» στους κόλπους της τον άνθρωπο που έσταζε αδιάκοπα μόνο δηλητήριο για τους πρόσφυγες, τους μετανάστες, την LGBTQ κοινότητα, τους μουσουλμάνους, τους άθεους τους δημοκράτες. Υποδέχεται έναν ρασοφόρο που προσωπικά θα επιθυμούσα να μείνει μακριά από το παιδί μου κι από τους χώρους εκπαίδευσής του. Η πανεπιστημιακή κοινότητα του ΑΠΘ, «υποδέχεται» τον άνθρωπο που είχε εναντιωθεί, σθεναρά στην ίδρυση της Εισαγωγικής Κατεύθυνσης Ισλαμικών Σπουδών στο συγκεκριμένο πανεπιστήμιο. «Υποδέχεται» έναν άνθρωπο οι σκοταδιστικές και ρατσιστικές ιδέες του οποίου είναι σε ευθεία αντίθεση με οτιδήποτε ανθρώπινο αλλά και εχθρικό στην ίδια την επιστήμη.

Η πανεπιστημιακή κοινότητα της χώρας αλλά και όλοι και όλες εμείς, έχουμε τη δυνατότητα να αντιδράσουμε στη μετατροπή των πανεπιστημίων μας σε γιάφκες σκοταδιστών ώστε να μην περάσει το δηλητήριο στα παιδιά μας. Γιατί αν η κανονικότητα για την οποία μιλούν σημαίνει επιβράβευση του σκοταδισμού από πανεπιστήμια που κατεξοχήν υπηρετούν την έρευνα και την επιστημονική κουλτούρα, την ελευθερία και την αμφισβήτηση, αντιλαμβάνεστε τι μας περιμένει παρακάτω. Δεν μένουμε Ευρώπη, επιστρέφουμε μεσαίωνα!    

Οριστικό τέλος από το ΣτΕ στο δώρο Χριστουγέννων, Πάσχα και το επίδομα αδείας των δημοσίων υπαλλήλων.!

Η ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας, με μια σειρά αποφάσεών της, αποφάνθηκε ότι η κατάργηση των δώρων-επιδομάτων Χριστουγέννων, Πάσχα και θερινής αδείας (13ος και 14ος μισθός) στους δημοσίους υπαλλήλους, είναι συμβατή με το Σύνταγμα και επιβεβλημένη.

Ειδικότερα, η ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας, αποφάνθηκε ότι ο βασικός μισθός των δημοσίων υπαλλήλων που κυμαίνεται από τα 780 ευρώ έως και τα 1.092 ευρώ, ακόμη και μετά την κατάργηση των τριών επίμαχων επιδομάτων, εξασφαλίζει «αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης, τόσο σε σχέση με όσους διαβιούσαν στα όρια της φτώχειας, όσο και με όσους απασχολούνταν στον ιδιωτικό τομέα με τον κατώτατο βασικό μισθό και ημερομίσθιο».

Ανατροπή της προηγούμενης απόφασης

Η ολομέλεια του ΣτΕ εξέφρασε εντελώς αντίθετη άποψη από αυτή της επταμελούς σύνθεσης του ΣΤ΄ Τμήματος του ΣτΕ, που είχαν κρίνει αντισυνταγματικές τις περικοπές των τριών επιδομάτων-δώρων, που έγιναν με το νόμο 4093/2012. Συγκεκριμένα, το ΣΤ΄ Τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας, είχε κρίνει ότι η κατάργηση των δώρων-επιδομάτων αντίκειται στα άρθρα 25 και 4 του Συντάγματος και τις απορρέουσες από αυτά αρχές της ισότητας και της αναλογικότητας.

Η Ολομέλεια του ΣτΕ (πρόεδρος η Αικατερίνη Σακελλαροπούλου και εισηγητές οι σύμβουλοι Επικρατείας, Ελένη Παπαδημητρίου και Ιωάννης Σπερελάκης (αρχικά εισηγήτρια ήταν η Κωνσταντίνα Φιλοπούλου) με μια σειρά αποφάσεών της (1307-1316/2019) έκρινε κατά πλειοψηφία (μειοψήφησαν 2 αντιπρόεδροι και 4 σύμβουλοι Επικρατείας) μεταξύ των άλλων, ότι η κατάργηση των τριών επιδομάτων «τεκμηριώνεται επαρκώς» και δεν παρίσταται απρόσφορο μέτρο, και μάλιστα προδήλως, για «την επίτευξη των επιδιωκόμενων σκοπών, ούτε μπορεί να θεωρηθεί ότι δεν ήταν αναγκαίο, δεδομένου ότι με αυτό το μέτρο, το οποίο εφαρμόζεται γενικά σε όλους τους μισθωτούς του δημόσιου τομέα, γίνεται προσπάθεια εξοικονόμησης και περιορισμού των διογκωμένων δαπανών της γενικής κυβέρνησης, η οποία υπαγορεύεται από επιταγές της Ε.Ε. για μείωση του υπερβολικού δημοσίου ελλείμματος».

Ακόμη, η ολομέλεια του ΣτΕ, έκρινε πως «κατά τη λήψη του επίμαχου μέτρου», ο νομοθέτης «είχε πλήρη επίγνωση, όχι μόνο του εν γένει επιπέδου διαβίωσης του πληθυσμού της χώρας, αλλά και ειδικά του επιπέδου διαβίωσης των δημοσίων υπαλλήλων, όπως προκύπτει:

α) από τα δημοσιευμένα και διαθέσιμα στις υπηρεσίες του Ελληνικού Δημοσίου στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ) για το όριο κινδύνου φτώχειας ανά άτομο μετά τις κοινωνικές μεταβιβάσεις (6.591 ευρώ) και το μέσο ετήσιο ισοδύναμο ατομικό εισόδημα (12.637,08 ευρώ) κατά το έτος 2011,

β) από το νέο ενιαίο μισθολόγιο των δημοσίων υπαλλήλων που θεσπίστηκε με τον ν. 4014/2011, με το οποίο ο βασικός μισθός των δημοσίων υπαλλήλων κυμαίνεται μεταξύ 780 (ΥΕ με βαθμό ΣΤ) και 1092 ευρώ (ΠΕ με βαθμό ΣΤ) και

γ) από τη θέσπιση νέου κατώτατου βασικού μισθού και ημερομισθίου με τον ίδιο ν. 4093/2012 (586,08 ευρώ και 26,18 ευρώ, αντίστοιχα)».

Επιπλέον, οι σύμβουλοι Επικρατείας αναφέρουν πως «οι αποδοχές των δημοσίων υπαλλήλων, ακόμη και μετά την κατάργηση των επίμαχων επιδομάτων, εξασφάλιζαν αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης, τόσο σε σχέση με όσους διαβιούσαν στα όρια της φτώχειας, όσο και με όσους απασχολούνταν στον ιδιωτικό τομέα με τον κατώτατο βασικό μισθό και ημερομίσθιο».

Επιπρόσθετα, το ΣτΕ αναφέρει ότι «η τυχόν ύπαρξη εναλλακτικών λύσεων δεν καθιστά, ενόψει των ευρέων περιθωρίων εκτίμησης που απολαμβάνει ο νομοθέτης στη χάραξη της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής και του οριακού ελέγχου, στον οποίο υπόκειται κατά τούτο, από μόνη της μη αιτιολογημένη την επίδικη ρύθμιση, ούτε, άλλωστε, υπόκειται σε δικαστικό έλεγχο η συγκεκριμένη επιλογή, αν, δηλαδή, ο νομοθέτης επέλεξε τον καλύτερο τρόπο χειρισμού του προβλήματος ή αν έπρεπε να είχε ασκήσει διαφορετικά την εξουσία του».

Παράλληλα, στις εν λόγω αποφάσεις σημειώνεται ότι «το ίδιο μέτρο δεν αντίκειται στα άρθρα 4 παρ. 5 και 25 παρ. 4 του Συντάγματος, δεδομένου ότι αφορά όλους τους υπαλλήλους του Δημοσίου και του ευρύτερου δημόσιου τομέα, ενώ διαφορετικό είναι το ζήτημα της χορήγησης των επιδομάτων εορτών και αδείας στους υπαλλήλους του ιδιωτικού τομέα, οι οποίοι αποτελούν διαφορετική κατηγορία, σε βάρος της οποίας έχουν επιβληθεί άλλα οικονομικής φύσεως μέτρα».

Τέλος, η πλειοψηφία αντέκρουσε την άποψη της μειοψηφίας, ότι με τις αποφάσεις του ΣΤ τμήματος, το ΣτΕ «μεταστρέφει τη νομολογία του ως προς τον ν. 4093/2012, τον οποίο συστηματικά κρίνει αντίθετο στις προεκτεθείσες συνταγματικές διατάξεις, με το επιχείρημα ότι, εκ μόνου του λόγου ότι άλλες ρυθμίσεις του νόμου αυτού, οι οποίες αφορούν διαφορετικά θέματα (μισθούς και συντάξεις), κρίθηκαν αντισυνταγματικές με αποφάσεις του Δικαστηρίου, δεν προκύπτει αναγκαίως αντισυνταγματικότητα και της επίδικης ρύθμισης. Και τούτο, διότι, ανεξάρτητα από το ότι σε αυτόν περιλαμβανόταν πλήθος μέτρων με άμεσο οικονομικό αντίκτυπο στα εισοδήματα διαφόρων κοινωνικών ομάδων, αλλά και οικονομικών φορέων, ορισμένα από τα οποία κρίθηκαν συνταγματικά, πάντως αντίθετη εκδοχή θα ισοδυναμούσε με αφηρημένο έλεγχο συνταγματικότητας του νόμου, ο οποίος, σύμφωνα με το Σύνταγμα, δεν έχει ανατεθεί στο δικαστήριο». 

Πηγή

Οι Αμερικανοί το Κυπριακό και ο Μητσοτάκης

Του Δημήτρη Μηλάκα

Το Κυπριακό είναι το πρώτο μεγάλο «ζόρι» που ήδη αντιμετωπίζει η κυβέρνηση του Κ. Μητσοτάκη καθώς έχουν δρομολογηθεί οι διαδικασίες για την «διευθέτησή» του. Το πλαίσιο μέσα στο οποίοι αναζητούνται οι «λύσεις» γι’ αυτό το θεμελιώδες πρόβλημα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής- το κυπριακό βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με τα ελληνοτουρκικά- δεν μπορεί να είναι άλλο από αυτό που ορίζουν οι συσχετισμοί ισχύος οι οποίοι είναι προφανείς και σε βάρος της Ελλάδας:

Oι επενδύσεις δισεκατομμυρίων που ήδη έχουν γίνει από ενεργειακούς κολοσσούς απαιτούν άμεση τακτοποίηση των εκκρεμοτήτων στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου για την απρόσκοπτη απόδοση των επενδεδυμένων κεφαλαίων.

Η Αγκυρα έχει καταφέρει να διατυπώσει και να κατοχυρώσει έμπρακτα με σαφήνεια και αποφασιστηκότητα τις διεκδικήσεις της στην Κυπριακή ΑΟΖ επιχειρώντας γεωτρήσεις σε θάλασσα της Ευρωπαικής Ενωσης δίχως να συναντήσει την παραμικρή ουσιαστική αντίδραση από τους Ευρωπαίους.

Η Τουρκία παραλαμβάνει και θέτει σε επιχειρησιακή λειτουργία τις συστοιχίες των ρωσικών πυραύλων S400 δίχως να συναντά απέναντί της ούτε την «τιμωρία» ούτε καν την αμερικανικη οργή.

Έχοντας αποδείξει την αποφασιστηκότητά της στην Κυπριακή ΑΟΖ η Τουρκία επιδεικνύει ανάλογες δυνατότητες που διαθέτει για να πράξει ανά πάσα στιγμή το ίδιο στην θαλάσσια περιοχή πέριξ του Καστελόριζου υπογραμμίζοντας δια της ισχύος της ότι εκεί η Ελλάδα δεν ασκεί κυριαρχικά δικαιώματα.

Εχοντας ορίσει και περιγράψει με σαφήνεια και στην πράξη τις θέσεις της η Αγκυρα προσφέρει «ειρηνική διέξοδο» μέσα από την οποία θα τακτοποιηθούν οι εκκρεμότητες με τρόπο τέτοιο ώστε όλοι (εκτός από Κύπρο και Ελλάδα) μπορούν να είναι ικανοποιημένοι. Η Τουρκική «διέξοδος» κατατέθηκε ως πρόταση των τουρκοκυπρίων για τη δημιουργία μιας κοινής ελληνοκυπριακής και τουρκοκυπριακής επιτροπής η οποία θα αναλάβει να διαχειριστεί τη διανομή του ενεργειακού πλούτου.

Η τουρκική πρόταση καλύπτει απόλυτα την ανάγκη των επενδυτών οι οποίοι επιθυμούν τάξη και ησυχία στην περιοχή. Μια τέτοια τάξη, θα πρέπει να σημειωθεί, επιλύσει και την συμπίεση του κόστους μεταφοράς των ενεργειακών πόρων οι οποίοι μπορούν να διοχετευθούν μέσα από το έδαφος της Τουρκίας προς την Ευρώπη χωρίς να απαιτούνται οι θηριώδεις επενδύσεις για την κατασκευή υποθαλάσσιου αγωγού στη Μεσόγειο.

Μια τέτοια συμφωνία διανομής επίσης, μπορεί να διαμορφώσει ένα πλαίσιο συνεταιρισμού μεταξύ δυο ισότιμων εταίρων (της κυπριακήςς δημοκρατίας και του τουρκοκυπριακού ψευδοκράτους) νομιμοποιώντας de facto τη διχοτόμηση και διαμορφώνοντας τελικά την πολυπόθητη «τάξη» στην ανατολική Μεσόγειο και την νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ.

Για να συμβούν ωστόσο όλα αυτά απαιτείται η συναίνεση  (και) της ελληνικής κυβέρνησης. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης καλείται από τις πρώτες μέρες της πρωθυπουργίας του:

Να αποδεχτεί τα δια της (απειλής χρήσης) βίας τετελεσμένα που δημιούργησε η Αγκυρα στην περιοχή.

Να εγκαταλείψει την Κύπρο και το ανάχωμα που δημιουργούσε το κυπριακό στις τουρκικές επιδιώξεις πέριξ του Καστελόριζου και στο Αιγαίο

Να αποδεχτεί, με άλλα λόγια την τουρκική περιφερειακή ηγεμονία και ότι αυτή συνεπάγεται για τα ελληνικά συμφέροντα

Τελειώνοντας αξίζει να να θυμηθούμε δύο πράγματα:

ότι ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης σε άρθρο του στην Καθημερινή πριν τις ευρωεκλογές είχε, με τον τρόπο του, προειδοποιήσει την επόμενη ελληνική κυβέρνηση (αυτήν του Κ. Μητσοτάκη) για τον κίνδυνο που έρχεται και είχε προτρέψει στην αναζήτηση ενός συμβιβασμού πριν αυτός προκύψει ως αποτέλεσμα μιας στρατιωτικής σύγκρουσης.

Δεν έχει περάσει αρκετός χρόνος ώστε να έχουμε ξεχάσει όλα όσα ακούγαμε για το «βάθος» της ελληνοαμερικανικής στρατηγικής σχέσης που οικοδόμησε ο Αλέξης Τσίπρας με τον «διαβολικά καλό» Ντ. Τραμπ, η οποία υποτίθεται ότι θα προστάτευε τα ελληνικά συμφέροντα…   

Αποφυλακίζεται ο Αριστείδης Φλώρος καταδικασμένος για το σκάνδαλο της Energa

Βγαίνει από τη φυλακή ο επιχειρηματίας Αριστείδης Φλώρος ο οποίος εκτίει ποινή 21 ετών καταδικασμένος για το σκάνδαλο υπεξαίρεσης των εταιρειών παροχής ηλεκτρικού ρεύματος Energa – Hellas Power. Το Πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων, που δικάζει σε δεύτερο βαθμό την υπόθεση, έκανε ομόφωνα δεκτό το αίτημα αναστολής εκτέλεσης της ποινής παρά την αντίθετη εισαγγελική πρόταση. Έτσι, ο επιχειρηματίας αποφυλακίζεται με τους περιοριστικούς όρους της απαγόρευσης εξόδου από τη χώρα, της εμφάνισης δυο φορές το μήνα στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής του και της καταβολής εγγυοδοσίας 50.000 ευρώ.

Η υπεράσπιση του κατηγορούμενου επικαλέστηκε το νέο Ποινικό Κώδικα και το γεγονός ότι η επαπειλούμενη ποινή των ισοβίων για τους καταχραστές του δημοσίου δεν ισχύει πλέον καθώς το ανώτατο όριο ποινής που επιβάλλεται για οικονομικά εγκλήματα είναι τα 15 έτη. Στο συλλογισμό τους οι συνήγοροι υπογράμμισαν πως στον εντολέα τους πρωτόδικα έχουν αναγνωριστεί δυο ελαφρυντικά και η ποινή που του επιβλήθηκε ήταν 21 χρόνια και εξέφρασαν την εκτίμηση πως η μέγιστη ποινή, με τα ίδια ελαφρυντικά, που τυχόν του επιβληθεί θα είναι πολύ μικρότερη. Επιπλέον, επισημάνθηκε πως ο Αριστείδης Φλώρος έχει ήδη εκτίσει, με τους ευεργετικούς υπολογισμούς που ισχύουν, περίπου έξι χρόνια ,ενώ έχει επιστέψει, όπως υπογράμμισαν, σχεδόν το σύνολο των απαιτήσεων του δημοσίου και των ΟΤΑ για την υπόθεση ENERGA-HELLAS POWER. Τελικά, το δικαστήριο έκανε δεκτό το αίτημα του κατηγορούμενου για αποφυλάκιση.

Υπενθυμίζεται ότι τον Αύγουστο του 2018 ο Αριστείδης Φλώρος είχε βρεθεί και πάλι εκτός φυλακής για λόγους υγείας. Ωστόσο, ο επιχειρηματίας παρέμεινε ελεύθερος για λίγες μόνο ημέρες καθώς η αποφυλάκιση του θεωρήθηκε «ύποπτη» ενώ μήνες αργότερα μετά από εισαγγελική έρευνα για παράνομες αποφυλακίσεις ασκήθηκαν ποινικές διώξεις σε βάρος 17 προσώπων μεταξύ των οποίων και ο επιχειρηματίας.

πηγή

Ο δημοσιογράφος που γλείφει χειρουργικά την εξουσία

Για μια θέση σε γραφεία Τύπου, Ιδρύματα, Υπουργεία κ.λπ. Μια παλιά μου στήλη στην Ελευθεροτυπία του 1999, που ισχύει ακόμη, δυστυχώς.

Κάτι σκυφτό που υποδύεται το άνετο. Κάτι φτωχό που υποδύεται το περπατημένο. Κάτι πεινασμένο που υποδύεται το χορτάτο... 74    

  

Εμφάνιση: Λιμοκοντόρου που ξεροσταλιάζει κάτω από τα φω­τισμένα παράθυρα της εξουσίας (παντός είδους). Πάνω μαίνεται η γιορτή, κάτω οργιάζουν οι φαντασιώσεις και τα συμπλέγματα. Ευελπιστεί ότι κάποια μέρα θα ανέβει κι αυτός, να του δώσουν ένα μεζεδάκι. Να του πετάξουν στον αέρα ένα κόκκαλο - Όρμα Τζακ!   

Χαϊδευτικό: Ρία Κούρτη (της δημοσιογραφίας). Ικέτης του παντεσπανιού.   

Προς τι τόση χολή; Είναι υπαίτιος για την κρυπτογαμία δημοσιογραφίας και δημοσίων σχέσεων.  Σ’ αυτά που γράφει εί­ναι αδύνατον να διακρίνεις το ρουσφέτι από την προσωπική κρίση, την κρίση από την «ισορροπία του (υπολογιστικού) τρόμου», τον έπαινο από το γλείψιμο. Η φτωχοπροδρομική εικόνα του, είναι η πιο θλιβερή εκδοχή δημοσιογραφίας και ένας από τους βασικούς λόγους που το επάγγελμα διασύρεται ιστορικά.    

Χρόνια συμπτώματα: Πακτωλός κοσμητικών επιθέτων, ενθουσιασμός που αφρίζει και τρέχει απ' τα μπατζάκια για ψύλλου πήδημα, ούρα με τη σέσουλα ― μια γενική ακράτεια χειροκροτημάτων ως προς εκείνα τα σημεία που θα χαϊδέψουν τα αυτιά του «στόχου» και θα τον κάνουν τύφλα (κυριολεκτικά) από αυτοθαυμασμό, μια φρενήρης προσπάθεια να γνωρίσει τον έναν και τον άλλον για να του πει δια ζώσης πόσο τον εκτιμά και πόσο θα ήθελε να δουλέψει στο Υπουργείο του, προσφέροντας τον εμετό της γνώσης του, εξόφθαλμος βρογχοκήλη από το πολύ γούρλωμα των ματιών. Κάτι σκυφτό που υποδύεται το άνετο. Κάτι φτωχό που υποδύεται το περπατημένο. Κάτι πεινασμένο που υποδύεται το χορτάτο. Κάτι λυπηρό εντέλει που μόλις βολεύεται, κορδώνεται και δίνει πόνο σε όσους ομόσταυλους δεν βολέυτηκαν ακόμα (με πλατύ χαμόγελο).  

Η φτωχοπροδρομική εικόνα του, είναι η πιο θλιβερή εκδοχή δημοσιογραφίας και ένας από τους βασικούς λόγους που το επάγγελμα διασύρεται ιστορικά.   

Δοξασία No 1: Ο δημοσιογράφος που χρησιμοποιεί με στοχοπροσήλωση τη  δημοσιογραφία με μάτι αλλήθωρο, για να γραπωθεί από την πολιτική, τα Ιδρύματα, τα υπουργικά γραφεία, το Δημόσιο, τα φανερά και αφανέρωτα payroll, είναι ένα όνειδος για την δημοσιογραφία και θα έπρεπε να εξορίζεται από τους κόλπους της μια ώρα αρχύτερα.   

Αρχαιολογία: Ερείπια πολλά σε στήλες και στηλίτσες. Ο Ίακχος και ο Τήλεφος ήταν μπροστάρηδες. Η «Μαντάμ φακελλάκι». Μη πικράνουμε κόσμο ονομαστικά.  

Γιατί έχει όμως τόση πέραση; Γιατί η δημοσιογραφία δεν έχει τόσο χρήμα, όσο θέλουν ορισμένοι. Γιατί είναι τεμπέλης, βαριέται να δουλεύει και θέλει τη ζωάρα του παράγοντα― ταξίδια, αραλίκι, ρουσφετάκια. Γιατί εφάπτοντας την εξουσία, νομίζει ότι γίνεται κι αυτός σημαντικός.   

Μα υπάρχουν άνθρωποι που επιβραβεύουν τόση γλίτσα; Φυσικά. Οι άνθρωποι της δύναμης χάνουν συχνά την ευθυκρισία και το μέτρο, ζώντας σε μια παράλληλη πραγματικότητα. Θέλουν την κολακεία και υπάκουες αμοιβάδες στην αυλή τους. Κορδώνονται όταν διαβάζουν ένα χαλκευμένο έπαινο για κατορθώματα που δεν έκαναν, αγαθοεργίες που τελικά δεν έγιναν, βραβεία που δεν πήραν.  Δεν έχουν χρόνο για κριτική, συμβουλές και αλήθεια. Θέλουν η σπονδυλική στήλη να είναι νερουλή και τα μάτια έκθαμβα μπροστά στη σαπιοκοιλιά τους. Ο δημοσιογράφος που γλείφει χειρουργικά και δαγκώνει αδιακρίτως κάθε εχθρό είναι ο άνθρωπος που ονειρέυονται, ο άνθρωπος -σκυλί τους. Βυθίζονται αγκαλιά στην ανυποληψία, κουφοί κι ευτυχισμένοι, ενώ το σύμπαν γύρω τους καγχάζει και τους περιφρονεί.   

Δοξασία No 2: Ο δημοσιογράφος που γλείφει χειρουργικά δεν είναι δημοσιογράφος. Είναι ένας υβριδικός απατεώνας που χρησιμοποιεί τις εφημερίδες ως ιδιωτικό κοπρώνα.   

Κι οι εφημερίδες δεν φταίνε; Φυσικά. Δική τους είναι η κύρια ευθύνη. Αλλά συνήθως η κατεργαριά είναι κοινή, συμφωνημένη. Οικονομικοί επιφυλλιδογράφοι δουλεύουν ταυτόχρονα σε Τράπεζες, καλλιτεχνικοί συντάκτες πωλούν την ευαισθησία τους σε Υπουργεία Πολιτισμού.   

Τι θά 'πρεπε να γίνει:  Τίποτα. Ο καθένας έχει την κόλαση που τού αξίζει.    Ελευθεροτυπία, 1999. Στήλη Επιλογές

 ΣΤΑΘΗΣ ΤΣΑΓΚΑΡΟΥΣΙΑΝΟΣ  

Εκτός ΕΡΤ Ακριβοπούλου, Λαμπρίδη και Κοτρώτσος

Οριστικά αυλαία θα ρίξουν οι εκπομπές «Δεύτερη Ματιά» με την Κατερίνα Ακριβοπούλου αλλά και η «Επόμενη Μέρα» με τον Σεραφείμ Κοτρώτσο όπως και η «Άλλη Διάσταση» με την Φωτεινή Λαμπρίδη. Oι τρεις παραπάνω δημοσιογράφοι, μαζί με τους Μάνο Νιφλή και Κώστα Αλατζά και Αρη Ραβανό έχουν συμβάσεις με εταιρείες παραγωγής οι οποίες συνεργάζονταν με την ΕΡΤ και οι οποίες λήγουν στις 26 Ιουλίου και δεν αναμένεται να ανανεωθούν.

Παράλληλα, οι δημοσιογράφοι Πάνος Χαρίτος, Σπύρος Χαριτάτος και Νίκος Μερτζάνης οι οποίοι είχαν προσληφθεί ως μετακλητοί σύμβουλοι της διοίκησης, αναμένεται να αποχωρήσουν αμέσως μόλις γίνουν αποδεκτές οι παραιτήσεις των μελών του ΔΣ με τα οποία συνεργάζονταν.

Να θυμίσουμε ότι ο Γιάννης Δρόσος έχει ήδη παραιτηθεί και του έχει ζητηθεί να παραμείνει στη θέση του έως ότου οριστεί η επόμενη διοίκηση της ΕΡΤ (EΔΩ). Eπίσης εκκρεμούν και οι παραιτήσεις των υπολοίπων μελών του ΔΣ.

Μετά τον Λαγό και ο Ηλιόπουλος εκτός Χρυσής Αυγής

Ο πρώην βουλευτής και υπόδικος για διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης Παναγιώτης Ηλιόπουλος ανακοίνωσε το βράδυ της Κυριακής, την παραίτησή του από τη Χρυσή Αυγή.

Σημειώνεται ότι προηγήθηκε το Σάββατο, ο ευρωβουλευτής Γιάννης Λαγός, ο οποίος ανακοίνωσε ότι ανεξαρτητοποιείται από τη Χρυσή Αυγή, αναφέροντας μάλιστα και τα ονόματα όσων τον ακολουθούν, μεταξύ των οποίων οι συγκατηγορούμενοί του στη μεγάλη δίκη Π. Ηλιόπουλος, Γ. Γερμενής και Ν. Κούζηλος. Λίγο αργότερα ο τελευταίος δήλωνε και τη δική του αποχώρηση.

Την Κυριακή ήρθε η σειρά του Ηλιόπουλου, ο οποίος έκανε λόγο για «αλλεπάλληλα λάθη» στη Χρυσή Αυγή που «αποσυντίθεται», ενώ μίλησε για έναν νέο φορέα που -όπως υποστήριξε- ήδη «εδραιώνεται δυναμικά» σε ολόκληρη τη χώρα.

Κάπνισα κι εγώ στο Μαξίμου

Γράφει η Νόρα Ράλλη

Θα μου πεις, όλοι το έλεγαν. Ελα, όμως, που αν μου 'λεγες ότι στο κέντρο μιας συμπαντικής μαύρης τρύπας ανακάλυψαν έναν με φακό, να ψάχνει πού είναι ο διακόπτης, πιο πιθανό θα μου φαινόταν.

Θα μου πεις, όλοι το περίμεναν. Ελα, όμως, που αυτή η διεστραμμένη (και κατεστραμμένη μη σου πω) από Διαφωτισμό και νεωτερικότητα λογική μου, πέρα από τάσεις και επαναστάσεις, (δυσ)λειτουργίες και ιδεολογίες, δεν μπορούσε ν' αποδεχθεί το γεγονός πως είναι λογικό αυτός που σου έχει βάλει φωτιά στο σπίτι, θα επανέλθει ως «ιππότης του Ελέους», γιατί ο άλλος, καθώς έσβηνε τη φωτιά, σου έβρεξε τις κουρτίνες!

Θα μου πεις, δεν πας καλά. Αυτό μάλιστα. Να το δεχθώ. Οχι μόνο θα το δεχθώ, θα υπερθεματίσω κιόλας. Συμπαραστάτης μου σε αυτή την προσπάθεια ο ένας, ο εις, ο άλλος κανείς, Αλέξης Κούγιας.

Το λέω εξαρχής: Ο άνθρωπος είχε δίκιο. Οχι στα όσα έλεγε, αλλά στα επιχειρήματα που χρησιμοποίησε για τα όσα έλεγε. Τον κάλεσε γνωστός δημοσιογράφος στο TV, το βράδυ των εκλογών. Και τι είπε; Πως τον ΣΥΡΙΖΑ τον ψήφισαν οι Ρομά, «αυτοί με τις ιδιαιτερότητες», «οι ταλαιπωρημένοι των φυλακών» (αυτό πολύ μ' άρεσε, γιατί πράγματι δεν ταλαιπωρούνται όλοι στις φυλακές) και οι «λαθρομετανάστες». Και πως δεν είναι δυνατόν η ψήφος αυτών ν' αξίζει το ίδιο με την ψήφο «του υγιούς κομματιού της κοινωνίας». Δεν είναι όλες οι ψήφοι ίσες, πώς να το κάνουμε! Κάποιες είναι αρρωστημένες, άλλες υγιείς. Ε, δεν θα βάλει στο ίδιο τσουβάλι την παρφουμαρισμένη με Σανέλ μασχάλη της Εκαλιώτισσας με την πατούσα του λε ζυφτ!

Ο δημοσιογράφος που τον κάλεσε δεν άντεξε. Τι φασιστικά πως ήταν αυτά που λέει, του είπε, τι τρομερά, τι πως δεν περίμενε να τ' ακούσει από έναν διαπρεπή δικηγόρο. Επειδή, όμως, ο εν λόγω εκτός από διαπρεπής είναι και ξουράφα σκέτη, του απάντησε όπως έπρεπε: «Αυτές είναι οι απόψεις μου διαχρονικά. Επειδή είμαι αυτός που είμαι και επειδή έχω αυτές τις απόψεις με καλέσατε απόψε εδώ».

Ακριβώς! Επειδή είναι αυτές οι απόψεις του διαχρονικά και επειδή είναι αυτός που είναι τον κάλεσαν. Για να πει ακριβώς αυτά, τον κάλεσαν. Ποιος απ' τους δύο ήταν ο υποκριτής τελικά; Βέβαια, κάπως λίγο μπερδεύτηκε ο εν λόγω, καθώς είπε και πως πάντα ήταν Αριστερός, αλλά εδώ η μισή Ελλάδα, μετά τη χούντα, αριστερή δήλωνε και την ίδια στιγμή χειροκροτούσε τον Καραμανλή που ήρθε να της φέρει τη δημοκρατία(!). 'Η μήπως επί Τσίπρα δεν ξανάγιναν όλοι οι Ελληνες αριστεροί; Κάποιοι ήταν, άλλοι έγιναν, αρκετοί ήρθαν κι απόγιναν: η αριστεροσύνη έμπαινε κι έβγαινε στη ζυγαριά καθ' εκάστην και αργία και μας ζαλίσανε, μην πω τι μας ζαλίσανε, για το ποιος είναι πιο αριστερός. Και λίγο μετά, ήρθε ο Μητσοτάκης.

Είπα Μητσοτάκης και θυμήθηκα: δύο χρόνια μετά τη δολοφονία του Λαμπράκη (που δεν πρέπει να θυμόμαστε, κατά Κυριάκο, γιατί παλιά, πολύ παλιά έγινε), τότε, λοιπόν, το 1965, οργανώθηκε μια πρώτης τάξεως προβοκάτσια. Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος την οργάνωσε. Ζάχαρη έβαλε στα ρεζερβουάρ των τανκς στον Εβρο και μπαγλαρώσανε ως «υπευθύνους» κάτι κομμουνιστές φαντάρους. Κι όταν λέω μπαγλαρώσανε, εννοώ ανακρίσεις ημερών με φρικτά, θα μπορούσε να πει κάποιος, βασανιστήρια -ξέρετε, τα γνωστά: γρονθοκοπήματα, κλοτσιές, στέρηση νερού, κρέμασμα από δοκάρι της οροφής, βούλιαγμα στο φρεάτιο του βόθρου... Μέχρι το '67 ένα απ' αυτά τα παιδιά ακόμη στη φυλακή ήταν, σε ημίτρελη από το ξύλο κατάσταση, κι ας είχε αποδειχθεί, ήδη από το '65, πως το σαμποτάζ το είχε κάνει ο ίδιος ο Παπαδόπουλος.

Είχε βγει τότε ο Ηλιού στη Βουλή και είχε πει το εξής προφητικό για τον σαμποτέρ: «Να μη δύναται ο οιοσδήποτε προβοκάτορας στρατοκράτης μέλος χούντας να συγκλονίση μίαν νύκτα την χώρα με ομαδικάς συλλήψεις!». Και λίγο μετά, ήρθε ο Παπαδόπουλος.

Ξέρουμε. Πάντα ξέρουμε. Πολύ καλά ξέρουμε. Και ποιον «καλούμε» και γιατί.

ΥΓ: Κάπνισα κι εγώ στο Μαξίμου. Δυστυχώς όχι απ' το καλό. Απ' το κανονικό.    

Σαν στοιχειό στο κάστρο

Γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

Ο άνεμος περνούσε μέσα από τις πολεμίστρες του παλιού κάστρου στην άκρη του λιμανιού. Εκανε ζέστη, ο ήλιος δεν αντεχόταν και έψαχνε σκιές για να προστατευτεί.

Είχε ελάχιστο χρόνο, ήθελε να προλάβει να το δει ολόκληρο. Μικρό «δώρο» ήταν αυτή η σύντομη εκδρομή στο νησί, προσπαθούσε να το εκμεταλλευτεί όσο γινόταν περισσότερο.

Η ιστορία του κάστρου μεγάλη, παλιά: Τούρκοι, Ενετοί, πολιορκίες, φυλακίσεις, επαναστάσεις και εξεγέρσεις, που άλλοτε πέτυχαν και άλλοτε πνίγηκαν στο αίμα. Εμπόριο με τόπους ξένους και τόσα άλλα, καταγραμμένα στις ενημερωτικές πινακίδες, αλλά πέρα και πάνω από όλα στους ογκόλιθους που το έχτισαν, το κράτησαν όρθιο στις επιθέσεις, προστάτεψαν τους υπερασπιστές του αλλά και «έκρυψαν» τις κραυγές των απεγνωσμένων, όσων βασανίστηκαν στα κελιά του. «Λες να πάτησε εδώ κι ο Καπετάν Μιχάλης;» αναρωτήθηκε.

Διάβαζε τις πληροφορίες και προσπαθούσε να τις κάνει εικόνες. Ανέβηκε στο πάνω μέρος του κάστρου και περπάτησε στις γκουαρδιόλες και τα παραπέτα. Δυστυχώς, χωρίς καπέλο… Κι έτσι κουράστηκε γρήγορα, ζαλίστηκε.

Βρήκε μια σκεπαστή πολεμίστρα και κάθισε να δροσιστεί. Μέσα από το τοξωτό «παράθυρο» άφησε τον άνεμο να της ψιθυρίσει και κοίταζε τη θάλασσα που άφριζε στα ανοιχτά, μακριά από το λιμάνι πίσω της, όπου ψαροκάικα και ιστιοφόρα είχαν βρει ασφαλές καταφύγιο.

Δεν ήθελε να φύγει, δεν ήθελε να επιστρέψει, ούτε στο σπίτι ούτε στη δουλειά ούτε σε όσα άφησε πίσω για τόσο λίγο. Ηξερε πως δεν γινόταν, αλλά ήθελε να μείνει εκεί. Να μπαίνει κάθε μέρα στο κάστρο, να βλέπει τη θάλασσα να αλλάζει χρώματα, να αγριεύει και να καλμάρει και να μη μιλάει.

Αν γινόταν θα ήθελε και να μη σκέφτεται -ώσπου όσα ξέρει και όσα νιώθει και όσα συμβαίνουν ή δεν συμβαίνουν, κι ας το χρειάζεται τόσο, να χωνευτούν, να τακτοποιηθούν, ίσως και να λυθούν. Με όλες τις εκδοχές της έννοιας της λύσης: της αποκατάστασης, της απαλλαγής, της διευθέτησης, της έκβασης.

Οι μυρωδιές της θάλασσας είχαν μια αγνότητα, μια καθαρότητα, και αυτό της άρεσε. Μαζί με το χρώμα της, που πότε ήταν ανοιχτό, σχεδόν λευκό, πότε πρασινωπό και πότε βαθύ κυανό.

Τα στεγνά από την κόπωση της δουλειάς μάτια της είχαν αρχίσει να ηρεμούν, η υγρασία τους είχε αρχίσει να αποκαθίσταται, σε λίγο νόμιζε ότι θα αλλάξουν χρώμα. Από το καστανό τους θα έφευγε το κίτρινο, το κόκκινο και θα έμενε το γαλάζιο, σαν αυτό που έχουν πολλά μωρά όταν γεννιούνται. Κι ας αλλάζει μετά, και ας ακολουθεί την προδιαγεγραμμένη από το γενετικό τους υλικό μοίρα, καστανό, μαύρο, κάποιο άλλο. Μπορεί να δάκρυσε και λίγο, αλλά δεν ήταν σίγουρη.

Δίπλα της πέρασαν τρεις νεαροί Αμερικανοί τουρίστες. Μιλούσαν φωναχτά και έβγαζαν σέλφι. Μιλούσαν για το πόσο όμορφο ήταν το κάστρο και πόσο ενδιαφέρουσα τους φάνηκε η ιστορία του νησιού. Δεν της έδωσαν σημασία, δεν της ζήτησαν να απομακρυνθεί για να φωτογραφηθούν.

«Ισως με απορρόφησε το τοπίο και δεν φαίνομαι» σκέφτηκε. Για μια στιγμή η ιδέα τής φάνηκε διασκεδαστική, οπωσδήποτε ενδιαφέρουσα. Μπορεί η ευχή της να πραγματοποιήθηκε, να μπορούσε να μείνει έτσι για πάντα εκεί. Στοιχειό που περιπλανιέται στους διαδρόμους του κάστρου.

Τότε ήταν που χτύπησε το τηλέφωνό της. «Πού είσαι; Πρέπει να ετοιμαστούμε να φύγουμε. Μας περιμένουν για το φαγητό».

Απάντησε ότι θα ήταν πίσω σε μισή ώρα το πολύ. Χαιρέτησε τη θάλασσα και τράβηξε κι εκείνη μερικές φωτογραφίες. Τη θάλασσα όπως φαίνεται μέσα από τις πολεμίστρες και τα παλιά ανασκαμμένα αρσενάλια.

Και πήρε τον δρόμο για το δωμάτιο. Εξω από τον Κούλε, ένα ηλικιωμένο ζευγάρι ψάρευε με πετονιά και δόλωμα λευκό ψωμί ξαναζυμωμένο σε μικρές μπάλες. Γελούσαν, έμοιαζαν ευτυχισμένοι, είχαν στα χέρια τους από ένα ποτηράκι τσικουδιά.

«Αντε, και του χρόνου» είπε η γυναίκα. «Να είμαστε καλά, γυναίκα», της απάντησε ο άντρας. «Καλή ψαριά».

Καλό καλοκαίρι, ευχήθηκε σιωπηρά κι εκείνη και γύρισε βιαστικά στο ξενοδοχείο.  

Η αόρατη πλειοψηφία

Γράφει ο Περικλής Κοροβέσης

Οι δηλώσεις των αρχηγών των κομμάτων που μπήκαν στη Βουλή, αμέσως μετά την ανακοίνωση των εκλογικών αποτελεσμάτων, έμοιαζαν περισσότερο να απευθύνονται στον Αϊ-Βασίλη (Santa Claus) παρά στον ελληνικό λαό. Ηταν όλοι τους ευχαριστημένοι. Αυτό να το καταλάβω για τον κ. Μητσοτάκη. Συνένωσε Ακροδεξιά και Δεξιά στο κόμμα του και με μια ακροδεξιά ρητορική κέρδισε την αυτοδυναμία στην κυβέρνηση.

Και αυτό σημαίνει πως την επόμενη τετραετία θα έχουμε μια φιλελεύθερη ακροδεξιά πολιτική, που θα στηρίζεται στην καταστολή. Αλλά ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝ.ΑΛΛ., ΚΚΕ, γιατί να χαίρονται; Το ΠΑΣΟΚ είχε τη δυνατότητα να δημιουργήσει μια άλλη Ελλάδα. Εγινε κυβέρνηση και δεν το έπραξε. Και τιμωρήθηκε. Και από πυλώνας του δικομματισμού έγινε ένα κόμμα-τσόντα. Προς τι, λοιπόν, η αγαλλίαση;

Και ο ΣΥΡΙΖΑ, που δημιούργησε τέτοιες προσδοκίες, έγινε ένα άλλο ΠΑΣΟΚ και, αντί να αλλάξει την Ελλάδα και να κάνει τη Δεξιά παρελθόν, άλλαξε το διπολικό σύστημα και έκανε τη Δεξιά μέλλον. Οντως, πρώτη φορά είδαμε μια τέτοια Αριστερά που χαίρεται επειδή έγινε ο δεύτερος πόλος του αστικού συστήματος.

Τώρα ένα κόμμα 100 ετών, με τόσους αγώνες και θυσίες, όπως το ΚΚΕ, πώς είναι δυνατόν να είναι ευχαριστημένο με τα σταθερά ποσοστά ενός μικρού κόμματος; Το ότι βρέθηκε πίσω από τη Χ.Α. και είχε παρέα Ποτάμι, ΑΝ.ΕΛΛ. και Ενωση Κεντρώων, δεν δημιούργησε κανέναν προβληματισμό;

Να συμμεριστώ τη χαρά της Ελληνικής Λύσης και του ΜέΡΑ 25. Αυτοί πραγματικά θριάμβευσαν στις επιδόσεις σε σχέση με τους δικούς τους ανταγωνιστές. Αλλά προς τι η χαρά που η Χ.Α. δεν μπήκε στη Βουλή; Αυτό σημαίνει πως χάνεται η Ακροδεξιά; Αν αθροίσουμε τα ποσοστά της, αυτά πλησιάζουν τις επιδόσεις του ΚΙΝ.ΑΛΛ. Απλά ο νεοφασισμός είναι διασπασμένος, δεν εκφράζεται πια στο σύνολό του από τη Χ.Α.

Βρίσκεται σε αναζήτηση μιας άλλης πολιτικής μορφής, εφάμιλλης της ευρωπαϊκής, που έχει πέραση παντού. Αλλά αυτό που δεν μας είπαν ούτε τηλεοράσεις ούτε εφημερίδες ήταν πως αυτά τα εκλογικά αποτελέσματα δεν αφορούσαν όλους τους έχοντες δικαίωμα ψήφου. 4.192.215 άνθρωποι αρνήθηκαν να ψηφίσουν.

Αυτό δίνει ένα ποσοστό 42,08%. Αλλοι προτίμησαν να πάνε να ψηφίσουν χωρίς όμως να προτιμήσουν κανέναν. Τα λευκά και τα άκυρα φτάνουν το 2,09%. Ακυρα, λευκά, αποχή μάς κάνουν 44,17%, έναντι 55,41% που προτίμησαν κάποιο κόμμα. Απλοποιώντας τώρα λιγάκι τα νούμερα, περίπου οι μισοί δεν πιστεύουν πως οι εκλογές μπορούν να αλλάξουν κάτι, ενώ οι άλλοι μισοί κάτι περιμένουν, έστω κατά προσέγγιση. Και εδώ μπορούμε να εγκαλέσουμε όλο το πολιτικό σύστημα για πλαστογράφηση.

Λέει η Ν.Δ. πως κέρδισε με 39,8% και αφήνει να εννοηθεί πως είναι στο σύνολο του εκλογικού σώματος. Στην ουσία, είναι περίπου τα μισά από αυτά που λέει. Το ίδιο κάνουν και τα άλλα κόμματα. Διπλασιάζουν τα ποσοστά τους και αυτό περνάει στην κοινή γνώμη. Ακόμα και στους επαΐοντες. Η αποχή σχεδόν σταθερά έρχεται πρώτο κόμμα. Μόνο που δεν ξέρουμε τι κόμμα είναι.

Και δεν έχω υπόψη μου καμιά σοβαρή πανεπιστημιακή έρευνα που να μας την αναλύει διεξοδικά. Εγώ προσωπικά, από τις δικές μου παρατηρήσεις, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως η αποχή σημαίνει απόρριψη του πολιτικού συστήματος στο σύνολό του. Συμπεριλαμβάνει ανθρώπους εξαιρετικά πολιτικοποιημένους έως εντελώς αδιάφορους για την πολιτική.

Την αποχή σχεδόν όλοι οι αναλυτές την παρουσιάζουν σαν κάτι το συνηθισμένο και χωρίς σημασία. Σαν κάτι φυσιολογικό που συνοδεύει πάντα τις εκλογές και μετρούν αν είναι μικρότερη ή μεγαλύτερη από την προηγούμενη. Ακόμα την υποτιμούν, λέγοντας πως είναι μικρότερη, με διάφορες δικαιολογίες. Οι κατάλογοι δεν είναι ενημερωμένοι και έχουν μέσα νεκρούς ή πολλοί απουσιάζουν στο εξωτερικό, άλλοι βρίσκονται μακριά από την εκλογική τους έδρα και άλλοι είναι άρρωστοι.

Εστω ότι αυτά ισχύουν. Αλλά αυτό δεν μπορεί να είναι το 42,08% του πληθυσμού. Η αποχή για μένα είναι μια διαμαρτυρία που εξυπηρετεί το σύστημα και ενθαρρύνεται από αυτό. Ετσι και αλλιώς κυβέρνηση βγαίνει ακόμα και όταν η αποχή είναι συντριπτική πλειονότητα.

Ολοι ξέρουμε πως τα μικρά κράτη-έθνη δεν έχουν πια καμιά δυνατότητα να χαράξουν την όποια εθνική πολιτική. Με την παγκόσμια επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού γίνονται αποικίες ισχυρότερων χωρών που -μέσω των τραπεζών- τις αφαιμάσσουν με εργαλείο το χρέος. Στην περίπτωσή μας είναι η γερμανική Ε.Ε. που άφησε ανεπανάληπτες καταστροφές σε όλες τις χώρες του πρώην Ανατολικού Μπλοκ, πάντα σε συνεργασία με μια ντόπια ελίτ που έχει διαμορφωθεί σε διάφορα πανεπιστήμια των ΗΠΑ ή της Αγγλίας.

Οι οικονομικές σπουδές στα καλά πανεπιστήμια, εδώ και κάποιες δεκαετίες, έχουν εγκαταλείψει το κεϊνσιανό μοντέλο και έχουν εγκολπωθεί τον νεοφιλελευθερισμό. Ακόμα και το βραβείο Νόμπελ της Οικονομίας είναι για τους νεοφιλελεύθερους οικονομολόγους. Δεν είναι τυχαίο πως κριτές είναι στελέχη της Τράπεζας της Σουηδίας, που επιβραβεύουν την ελίτ του αρπαχτικού καπιταλισμού.

Και φτάσαμε στο σημείο που να υπολογίζουμε την επικινδυνότητα του κάθε τεχνοκράτη, ανάλογα με τα ντοκτορά που έχει πάρει. Και όταν η Αριστερά, στο όνομα του ρεαλισμού, νομίζει πως μπορεί να χειριστεί μια τέτοια κρατική μηχανή, τότε δουλεύει για τη Δεξιά. Τα παραδείγματα περισσεύουν.

Το σχέδιο Μητσοτάκη - Λοβέρδου για το «θάψιμο» της απλής αναλογικής

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης την έχει προαναγγείλει ως μείζον ζήτημα «κυβερνησιμότητας», η σημερινή «Κυριακάτικη Δημοκρατία» την εντάσσει στην επιχείρηση «Κωδικός: Εξοντώστε τον ΣΥΡΙΖΑ».

Κατά την εφημερίδα η εν λόγω επιχείρηση έχει ήδη δρομολογηθεί, με εντολή του πρωθυπουργού, και ένα εκ των βασικών οχημάτων της είναι η ταχύτατη συνταγματική αναθεώρηση και η αλλαγή του εκλογικού νόμου.  Το πολιτικό ερώτημα εδώ, βεβαίως, είναι γιατί ένας πρωθυπουργός με νωπή και καθαρή λαϊκή εντολή νοιώθει την ανάγκη να «εξοντώσει» τον αντίπαλό του. Η απάντηση, ενδεχομένως, είναι ο φόβος του Κυριάκου Μητσοτάκη απέναντι στην απρόσμενη αντοχή και την επίσης ισχυρή εντολή αντιπολίτευσης που έλαβε ο Αλέξης Τσίπρας – οπότε, το επόμενο, θεσμικό πια, ερώτημα είναι ποια μέσα σχεδιάζει να χρησιμοποιήσει η ΝΔ για να αποδυναμώσει τον ΣΥΡΙΖΑ.

Σύμφωνα με τις πληροφορίες του Tvxs.gr, ο σχεδιασμός της κυβέρνησης Μητσοτάκη προβλέπει όντως διαδικασίες-εξπρές για την συνταγματική αναθεώρηση, με πρώτο στόχο αυτή να έχει ολοκληρωθεί έως το τέλος του χρόνου και να μπορέσει να γίνει η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας με 151 και όχι με 180 βουλευτές  – γεγονός που σημαίνει ότι θα μπορεί να τον επιλέξει ακόμη και μόνη της, χωρίς ευρύτερες συναινέσεις η ΝΔ.

Ο δεύτερος στόχος του ίδιου σχεδιασμού είναι η κατάργηση της απλής αναλογικής, με βάση την οποία όπως προβλέπει ο ισχύων εκλογικός νόμος θα γίνουν οι επόμενες εκλογές. «Είναι ξεκάθαρη η δέσμευσή μας για κατάργηση της απλής αναλογικής, η οποία οδηγεί σε ακυβερνησία», επαναβεβαίωσε χθες ο υπουργός Εσωτερικών Τάκης Θεοδωρικάκος, ενώ οι ίδιες πληροφορίες αναφέρουν πως επιδίωξη της κυβέρνησης είναι να βρεθεί εκείνη η φόρμουλα που θα επιτρέπει την αλλαγή του εκλογικού συστήματος με άμεση ισχύ – δηλαδή, την επαναφορά της ενισχυμένης αναλογικής από τις επόμενες και όχι από τις μεθεπόμενες εκλογές.

Το πρόβλημα όμως είναι πως το εκλογικό αποτέλεσμα δεν συγκροτεί πλειοψηφία 200 ψήφων, η οποία όπως προβλέπει το σύνταγμα όντως θα επέτρεπε την αλλαγή του εκλογικού νόμου με άμεση ισχύ.  Η ΝΔ διαθέτει 158 έδρες και το Κίνημα Αλλαγής 22 έδρες στη νέα Βουλή. Αυτό σημαίνει ότι αθροιστικά, και ακόμη κι εάν οι βουλευτές του ΚΙΝΑΛ συνταχθούν σύσσωμοι πίσω από την δέσμευση της Φώφης Γεννηματά ότι θα στηρίξει τον Κυριάκο Μητσοτάκη στην κατάργηση της απλής αναλογικής, διαμορφώνεται πλειοψηφία 180.

Πάνω, όμως, ακριβώς σ’ αυτή την πλειοψηφία των 180 που διαμορφώνουν πλέον ΝΔ και ΚΙΝΑΛ βασίζεται το σχέδιο που συζητείται μεταξύ Μαξίμου και Χαριλάου Τρικούπη για την άμεση αλλαγή του εκλογικού νόμου και το οποίο, ουσιαστικά, προανήγγειλε ο Ανδρέας Λοβέρδος από την βραδιά των εκλογών. Ο βουλευτής, και συνταματολόγος του ΚΙΝΑΛ, είπε πως με δεδομένο ότι υπάρχει η διαδικασία αναθεώρησης του Συντάγματος, μπορεί να αλλάξει το σχετικό άρθρο και να οριστεί ότι η αλλαγή εκλογικού νόμου θα ισχύει από τις αμέσως επόμενες και όχι τις μεθεπόμενες εκλογές, όπως ισχύει έως σήμερα.

Το άρθρο 54, παρ. 1 του συντάγματος ορίζει ρητά πως το «εκλογικό σύστημα και οι εκλογικές περιφέρειες ορίζονται με νόμο που ισχύει από τις μεθεπόμενες εκλογές, εκτός και αν προβλέπεται η ισχύς του άμεσα από τις επόμενες εκλογές με ρητή διάταξη που ψηφίζεται με την πλειοψηφία των δύο τρίτων του όλου αριθμού των βουλευτών».

Το συγκεκριμένο άρθρο έχει συμπεριληφθεί στις αναθεωρητέες διατάξεις, με δεδομένο όμως ότι πέρασε με 151 ψήφους, απαιτείται πλειοψηφία τουλάχιστον 180 ψήφων για να αλλάξει. Ως εκ τούτου, το σχέδιο Μητσοτάκη – Λοβέρδου προβλέπει αναθεώρηση του άρθρου 54 με τις 180 ψήφους που συγκεντρώνουν ΝΔ και ΚΙΝΑΛ έτσι ώστε να ορίζεται συνταγματικά πλέον πως η αλλαγή του εκλογικού συστήματος μπορεί να έχει άμεση ισχύ εάν ο εκλογικός νόμος ψηφίζεται όχι με πλειοψηφία δύο τρίτων αλλά 180 βουλευτών. Κι αμέσως μετά προβλέπει την κατάθεση στην Βουλή  νέου εκλογικού νόμου που θα επαναφέρει την ενισχυμένη αναλογική και θα ψηφιστεί από την ΝΔ και το ΚΙΝΑΛ.

Πρόκειται για ένα σχέδιο που, όπως λένε έγκριτοι συνταγματολόγοι στο Tvxs.gr, αγγίζει τα όρια της «συνταγματικής εκτροπής» καθώς το άρθρο 54 κρίθηκε αναθεωρητέο στην κατεύθυνση κυρίως εκείνη που αφορά την ψήφο των ομογενών, και χωρίς να υπάρξει συζήτηση συνταγματικής κατοχύρωσης της ενισχυμένης αναλογικής. Πρόκειται όμως για το σχέδιο που οι πληροφορίες αναφέρουν ότι προτίθεται να βάλει άμεσα σε τροχιά η κυβέρνηση με στόχο οι συνταγματικές αλλαγές να ξεκινήσουν μέσα στο φθινόπωρο.   

Πηγή

Τα φάουλ και οι ανακολουθίες του Κυριάκου

του Γιάννη Μπασκάκη

Η νέα κυβέρνηση μπορεί να έχει λίγες μέρες ζωής, αλλά στα πρώτα της σημάδια καταγράφονται ενέργειες που ρίχνουν στο κενό όσα ο Κ. Μητσοτάκης επαγγέλλεται. Είναι βέβαια πολύ νωπός ο σχηματισμός της νέας κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη, ωστόσο ήδη αυτές τις πρώτες μέρες υπάρχουν ενέργειες που καταγράφονται ως φάουλ ή ως ανακολουθίες του νέου πρωθυπουργού σε σχέση με τα όσα ο ίδιος επαγγέλλεται.

1. Κατά την πρώτη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου, ο Κυριάκος Μητσοτάκης παρουσίασε το νέο μοντέλο της προεδρίας της κυβέρνησης, δηλαδή τη νέα διογκωμένη και υπερσυγκεντρωτική δομή του μεγάρου Μαξίμου, κατά την οποία τρεις γενικές γραμματείες υπό τον υφυπουργό παρά τω πρωθυπουργώ Ακη Σκέρτσο αναλαμβάνουν να συντονίζουν και να επιβλέπουν τα υπουργεία και το κυβερνητικό έργο.

Εκεί ο πρωθυπουργός έθεσε, για λόγους δεοντολογίας, στους υπουργούς και υφυπουργούς του κάποια ασυμβίβαστα, ανάμεσα στα οποία την απαγόρευση πρόσληψης συγγενών πρώτου και δεύτερου βαθμού. Παράλληλα, καιρό τώρα είχε αποκλείσει την αδελφή του, Ντόρα Μπακογιάννη, από το κυβερνητικό σχήμα, στο όνομα της καταπολέμησης της οικογενειοκρατίας, αν και πολλοί στο κόμμα του πιστεύουν ότι εντασσόταν και αυτό στο πλαίσιο της επιδίωξης του κ. Μητσοτάκη να αποστρατεύσει ιστορικά στελέχη της παράταξης, θέλοντας και να ελέγξει έτσι το κόμμα.

Κι ενώ λοιπόν ο Κυρ. Μητσοτάκης επιχειρεί να εμφανιστεί πολέμιος της οικογενειοκρατίας, είναι ο ίδιος που τώρα τοποθέτησε στη θέση του διευθυντή του γραφείου του πρωθυπουργού τον ανιψιό του, Γρηγόρη Δημητριάδη (γιο της αδελφής του, Κατερίνας Μητσοτάκη).

Το όνομα του κ. Δημητριάδη είχε γίνει γνωστό από την εποχή που υπήρξε νομικός σύμβουλος στην εταιρεία Energa των Μηλιώνη - Φλώρου. Στη συνέχεια παραιτήθηκε και λίγο αργότερα έγινε σύμβουλος του Κυρ. Μητσοτάκη στο υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης. Φυσικά, το γεγονός ότι τα ανίψια θεωρούνται τυπικά συγγενείς τρίτου βαθμού δεν μπορεί να αμβλύνει τις εντυπώσεις.

2.Την ίδια ώρα ο πρωθυπουργός επέλεξε να τοποθετήσει στη θέση του υφυπουργού Περιβάλλοντος και Ενέργειας, αρμόδιου για θέματα Χωροταξίας και Αστικού Περιβάλλοντος, τον Δημήτρη Οικονόμου. Αλλά, όπως αποκάλυψε η εφημερίδα «Documento», ο κ. Οικονόμου μέχρι πρότινος εμφανιζόταν ως σύμβουλος της Lamda Development στις διαπραγματεύσεις που η εταιρεία έκανε με την Πολιτεία για το θέμα της επένδυσης του Ελληνικού. Σύμφωνα δηλαδή με τις αποκαλύψεις, βρισκόταν μέχρι σήμερα στην ακριβώς απέναντι πλευρά.

Το γεγονός αυτό επιβεβαίωσε δημοσίως ο τέως αναπληρωτής υπουργός Περιβάλλοντος Σωκράτης Φάμελλος, ο οποίος χαρακτήρισε την κυβέρνηση Μητσοτάκη «εντολοδόχο συγκεκριμένων συμφερόντων», προσθέτοντας πως «επιβεβαιώνεται ότι η εταιρεία βρισκόταν σε συνεννόηση και συνεργασία με τη Ν.Δ. κατά τη διάρκεια της διαπραγμάτευσης με την ελληνική πολιτεία».

Δήλωσε ακόμα ότι «η εταιρεία επιδίωκε να αλλάξει τη σύμβαση υπέρ των συμφερόντων της και εις βάρος του δημοσίου συμφέροντος, όπως είχαν περιγράψει σε ανακοινώσεις τους ο κ. Σταθάκης και ο κ. Φλαμπουράρης προ των εκλογών, και αυτό ήταν σε συμφωνία με τη Ν.Δ., η οποία τοποθέτησε τον σύμβουλο και εκπρόσωπο της εταιρείας στη θέση του αρμόδιου υφυπουργού!» εκτιμώντας ότι «ο κ. Μητσοτάκης γνώριζε ότι ο κ. Οικονόμου ήταν σύμβουλος της Lamda Development και γι’ αυτό τον επέλεξε» και διερωτήθηκε: «Με βάση ποια δεοντολογία και πολιτική ηθική ο τεχνικός σύμβουλος ή εκπρόσωπος της Lamda Development θα εκπροσωπεί τώρα την Πολιτεία στη διαπραγμάτευση για τις παραμέτρους της σύμβασης του Ελληνικού;».

Ο ίδιος ο Δ. Οικονόμου, παραδέχτηκε τη σχέση του με τη Lamda, λέγοντας ότι «αφορούσε αποκλειστικά συμβουλευτικές υπηρεσίες για την αυστηρή τήρηση της πολεοδομικής νομοθεσίας στις υπό έγκριση πολεοδομικές μελέτες του Ελληνικού» και κατηγόρησε τον κ. Φάμελλο ότι «τη θυμήθηκε μόλις "αποκαλύφθηκε" από ιστοσελίδα και όχι στην τελετή παράδοσης/παραλαβής».

3. Ο Κυρ. Μητσοτάκης, μιλώντας στις 14.11.2018 στην Ολομέλεια της Βουλής για τη συνταγματική αναθεώρηση, πρότεινε όλοι οι δικαστές που αποχωρούν από το δικαστικό σώμα να «αποκλείονται για μια τριετία από κυβερνητικές ή πολιτικές θέσεις» και επιτιθέμενος στον Αλέξη Τσίπρα αναφορικά με την περίπτωση της Βασιλικής Θάνου, είπε «για να μην ξαναδούμε, κ. Τσίπρα, φαινόμενα ανώτατοι δικαστικοί, μια μέρα μετά τη συνταξιοδότησή τους, να προσλαμβάνονται ως σύμβουλοι του πρωθυπουργού».

Η Ν.Δ. κατηγορούσε επίσης την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ότι γι’ αυτήν «δεν υφίσταται στην πράξη καμία έννοια διάκρισης των εξουσιών». Μόνο που τελικά ο κ. Μητσοτάκης επέλεξε να τοποθετήσει στο υπουργικό του σχήμα, και μάλιστα σε θέση υφυπουργού Δικαιοσύνης, τον μέχρι πριν από λίγες μέρες αντιπρόεδρο του Αρείου Πάγου Δημήτρη Κράνη, του οποίου η θητεία έληξε στις 30 Ιουνίου 2019.

4. Προεκλογικά η Ν.Δ. εμφανιζόταν να δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την εκπροσώπηση των γυναικών στα ψηφοδέλτια και ως εκ τούτου στα δημόσια αξιώματα, δηλώνοντας μάλιστα κατά την κατάρτιση των ψηφοδελτίων της για τις βουλευτικές εκλογές ότι «η Ν.Δ. είναι το πρώτο κόμμα που απολύτως συνειδητά ξεπέρασε ακόμη και το υποχρεωτικό όριο ποσόστωσης των φύλων, καθώς το 43% των υποψηφίων είναι γυναίκες» (το υποχρεωτικό όριο ήταν 40%).

Ωστόσο, όταν ο κ. Μητσοτάκης κλήθηκε να σχηματίσει κυβέρνηση, επέλεξε να τοποθετήσει μόνο 5 γυναίκες στο σύνολο των 51 προσώπων του κυβερνητικού σχήματος και να κάνει μόνο 2 από αυτές υπουργούς. Το γεγονός δεν πέρασε απαρατήρητο ούτε από το BBC, με τη δημοσιογράφο Ζεϊνάμπ Μπαντάουι να του απευθύνει σχετικό ερώτημα κατά τη διάρκεια συνέντευξής του στην εκπομπή «HARDtalk» και με την απάντησή του να προκαλεί την έκπληξή της.

Ειδικότερα, ο πρωθυπουργός απάντησε ότι «δυστυχώς δεν έχουμε τόσο πολλές γυναίκες που να ενδιαφέρονται να μπουν στην πολιτική», για να εισπράξει την αντίδραση της δημοσιογράφου: «Μιλάτε σοβαρά; Σε όλη αυτή τη χώρα με όλες αυτές τις υπέροχες Ελληνίδες;». Θέλοντας να δικαιολογηθεί ο κ. Μητσοτάκης είπε ότι το 40% των υποψηφίων του κόμματός του ήταν γυναίκες (κάτι που βέβαια ήταν υποχρεωτικό), λέγοντας ωστόσο ότι «αν δείτε τη σύνθεση του ελληνικού κοινοβουλίου, δεν έχουμε γυναίκες κατά 40%».

Με τη δημοσιογράφο να επισημαίνει: «Εχετε όμως 21 από τους 51 που είναι εξωκοινοβουλευτικοί, άνθρωποι με ικανότητες, τεχνοκράτες, μπορείτε να τους περιγράψετε όπως θέλετε. Θα μπορούσατε να πείτε “εντάξει, πάω να βρω 21 πολύ έμπειρες γυναίκες”. Είμαι σίγουρη ότι θα μπορούσα να τις βρω εγώ για εσάς». Το αποτέλεσμα ήταν ο Κυρ. Μητσοτάκης να φτάσει να αποδώσει τον μικρό αριθμό γυναικών στην κυβέρνησή του σε... μεγαλύτερη διστακτικότητα των γυναικών από τους άντρες.

5. Την ώρα που ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιχειρεί να εμφανιστεί ενωτικός, έχοντας ήδη πριν από τις εκλογές υιοθετήσει την τακτική των ήπιων τόνων και ενώ στην ίδια γραμμή οι υπουργοί του, στην πλειονότητά τους, κατά τις τελετές παράδοσης-παραλαβής απέφυγαν να μιλήσουν για «καμένη γη», στη λογική ότι «το κράτος έχει συνέχεια», την επικαιρότητα εξακολουθεί να απασχολεί η επίθεση του Μπάμπη Παπαδημητρίου στη Liberation.

Ο Μπ. Παπαδημητρίου, ο οποίος επελέγη από τον Κυρ. Μητσοτάκη για τα ψηφοδέλτια του κόμματος και σήμερα έχει εκλεγεί βουλευτής, με αφορμή ένα δημοσίευμα της Liberation με τίτλο «Δυναστεία Μητσοτάκη: ο μικρός Κούλης στην εξουσία», έφτασε στο σημείο να προχωρήσει σε μια ακραία επίθεση λέγοντας: «Yπάρχει δυστυχώς μια πλέμπα δημοσιογράφων – ανταποκριτών οι οποίοι έγλειφαν τα παπούτσια των Συριζαίων στα γεμάτα καπνό -και χασισοκαπνό κιόλας- γραφεία μέσα στο Μαξίμου και έγραφαν μετά ό,τι τους άφηνε το θολωμένο από το χασίσι μυαλό τους».

Η Liberation απάντησε απευθείας προς τον πρωθυπουργό ότι «τα σχόλια ενός από τους βουλευτές του Κυριάκου Μητσοτάκη, 48 ώρες μετά την εκλογική νίκη, είναι κάτι που θα πρέπει να τον απασχολήσουν, ιδιαίτερα από τη στιγμή που μάθαμε ότι η δημόσια τηλεόραση της ΕΡΤ θα είναι, πλέον, απευθείας υπό τον έλεγχο του πρωθυπουργού».

Οσο για τον ίδιο τον κ. Παπαδημητρίου, μετά τον σάλο πήγε να ζητήσει «συγγνώμη απ’ όσους ενδεχομένως προσβλήθηκαν από τα λεγόμενά μου», αλλά τελικά, την πήρε πίσω λέγοντας ότι «προσβλήθηκαν κάποιοι και κακώς, και η κυρία Μαλαγαρδή (σ.σ. συντάκτρια της Liberation) δεν πρέπει να είναι τόσο ευαίσθητη» και επέμεινε σε αυτά ακριβώς τα λεγόμενα περί «χασισιού» στο Μαξίμου που προκάλεσαν τις σφοδρές αντιδράσεις.

6. Προ ημερών κυβερνητικές πηγές πραγματοποίησαν διαρροές αναφορικά με το τηλεφώνημα που είχε η πρωθυπουργός της Βρετανίας Τερέζα Μέι με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, όπως το ίδιο συνέβη άλλωστε και με τις τηλεφωνικές συνομιλίες με άλλους ξένους ηγέτες. Οι διαρροές αυτές έλεγαν ότι η κ. Μέι έδωσε συγχαρητήρια στον πρωθυπουργό για την εκλογή του, ότι του «ευχήθηκε καλή επιτυχία» και ότι «συζητήθηκαν μεταξύ άλλων οι εξελίξεις στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο και ο κ. Μητσοτάκης ανέδειξε τον καθοριστικό ρόλο της Ευρωπαϊκής Ενωσης στην ευρύτερη περιοχή».

Αλλά παρέλειψαν να πουν κάτι πιο συγκεκριμένο. Οτι η Βρετανίδα πρωθυπουργός εξήρε τη Συμφωνία των Πρεσπών, επισημαίνοντας πως «η Συμφωνία των Πρεσπών με τη Βόρεια Μακεδονία ήταν ένα σημαντικό βήμα προς τα εμπρός» και «χαιρέτισε τη δέσμευση του πρωθυπουργού Μητσοτάκη να τηρήσει την εφαρμογή της». Αυτά τα «κάρφωσε» η βρετανική κυβέρνηση με επίσημη ανακοίνωση.