Οι Αμερικανοί το Κυπριακό και ο Μητσοτάκης

Του Δημήτρη Μηλάκα

Το Κυπριακό είναι το πρώτο μεγάλο «ζόρι» που ήδη αντιμετωπίζει η κυβέρνηση του Κ. Μητσοτάκη καθώς έχουν δρομολογηθεί οι διαδικασίες για την «διευθέτησή» του. Το πλαίσιο μέσα στο οποίοι αναζητούνται οι «λύσεις» γι’ αυτό το θεμελιώδες πρόβλημα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής- το κυπριακό βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με τα ελληνοτουρκικά- δεν μπορεί να είναι άλλο από αυτό που ορίζουν οι συσχετισμοί ισχύος οι οποίοι είναι προφανείς και σε βάρος της Ελλάδας:

Oι επενδύσεις δισεκατομμυρίων που ήδη έχουν γίνει από ενεργειακούς κολοσσούς απαιτούν άμεση τακτοποίηση των εκκρεμοτήτων στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου για την απρόσκοπτη απόδοση των επενδεδυμένων κεφαλαίων.

Η Αγκυρα έχει καταφέρει να διατυπώσει και να κατοχυρώσει έμπρακτα με σαφήνεια και αποφασιστηκότητα τις διεκδικήσεις της στην Κυπριακή ΑΟΖ επιχειρώντας γεωτρήσεις σε θάλασσα της Ευρωπαικής Ενωσης δίχως να συναντήσει την παραμικρή ουσιαστική αντίδραση από τους Ευρωπαίους.

Η Τουρκία παραλαμβάνει και θέτει σε επιχειρησιακή λειτουργία τις συστοιχίες των ρωσικών πυραύλων S400 δίχως να συναντά απέναντί της ούτε την «τιμωρία» ούτε καν την αμερικανικη οργή.

Έχοντας αποδείξει την αποφασιστηκότητά της στην Κυπριακή ΑΟΖ η Τουρκία επιδεικνύει ανάλογες δυνατότητες που διαθέτει για να πράξει ανά πάσα στιγμή το ίδιο στην θαλάσσια περιοχή πέριξ του Καστελόριζου υπογραμμίζοντας δια της ισχύος της ότι εκεί η Ελλάδα δεν ασκεί κυριαρχικά δικαιώματα.

Εχοντας ορίσει και περιγράψει με σαφήνεια και στην πράξη τις θέσεις της η Αγκυρα προσφέρει «ειρηνική διέξοδο» μέσα από την οποία θα τακτοποιηθούν οι εκκρεμότητες με τρόπο τέτοιο ώστε όλοι (εκτός από Κύπρο και Ελλάδα) μπορούν να είναι ικανοποιημένοι. Η Τουρκική «διέξοδος» κατατέθηκε ως πρόταση των τουρκοκυπρίων για τη δημιουργία μιας κοινής ελληνοκυπριακής και τουρκοκυπριακής επιτροπής η οποία θα αναλάβει να διαχειριστεί τη διανομή του ενεργειακού πλούτου.

Η τουρκική πρόταση καλύπτει απόλυτα την ανάγκη των επενδυτών οι οποίοι επιθυμούν τάξη και ησυχία στην περιοχή. Μια τέτοια τάξη, θα πρέπει να σημειωθεί, επιλύσει και την συμπίεση του κόστους μεταφοράς των ενεργειακών πόρων οι οποίοι μπορούν να διοχετευθούν μέσα από το έδαφος της Τουρκίας προς την Ευρώπη χωρίς να απαιτούνται οι θηριώδεις επενδύσεις για την κατασκευή υποθαλάσσιου αγωγού στη Μεσόγειο.

Μια τέτοια συμφωνία διανομής επίσης, μπορεί να διαμορφώσει ένα πλαίσιο συνεταιρισμού μεταξύ δυο ισότιμων εταίρων (της κυπριακήςς δημοκρατίας και του τουρκοκυπριακού ψευδοκράτους) νομιμοποιώντας de facto τη διχοτόμηση και διαμορφώνοντας τελικά την πολυπόθητη «τάξη» στην ανατολική Μεσόγειο και την νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ.

Για να συμβούν ωστόσο όλα αυτά απαιτείται η συναίνεση  (και) της ελληνικής κυβέρνησης. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης καλείται από τις πρώτες μέρες της πρωθυπουργίας του:

Να αποδεχτεί τα δια της (απειλής χρήσης) βίας τετελεσμένα που δημιούργησε η Αγκυρα στην περιοχή.

Να εγκαταλείψει την Κύπρο και το ανάχωμα που δημιουργούσε το κυπριακό στις τουρκικές επιδιώξεις πέριξ του Καστελόριζου και στο Αιγαίο

Να αποδεχτεί, με άλλα λόγια την τουρκική περιφερειακή ηγεμονία και ότι αυτή συνεπάγεται για τα ελληνικά συμφέροντα

Τελειώνοντας αξίζει να να θυμηθούμε δύο πράγματα:

ότι ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης σε άρθρο του στην Καθημερινή πριν τις ευρωεκλογές είχε, με τον τρόπο του, προειδοποιήσει την επόμενη ελληνική κυβέρνηση (αυτήν του Κ. Μητσοτάκη) για τον κίνδυνο που έρχεται και είχε προτρέψει στην αναζήτηση ενός συμβιβασμού πριν αυτός προκύψει ως αποτέλεσμα μιας στρατιωτικής σύγκρουσης.

Δεν έχει περάσει αρκετός χρόνος ώστε να έχουμε ξεχάσει όλα όσα ακούγαμε για το «βάθος» της ελληνοαμερικανικής στρατηγικής σχέσης που οικοδόμησε ο Αλέξης Τσίπρας με τον «διαβολικά καλό» Ντ. Τραμπ, η οποία υποτίθεται ότι θα προστάτευε τα ελληνικά συμφέροντα…