Κάλλιο αργά ή πολύ αργά;

Πέντε συμπεράσματα για τη συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα στον ΣΚΑΪ. Η απόλαυση της στιγμής και ένα υστερόγραφο από το...1981

Του Γιώργου Καρελιά

Ξέρω ότι το ερώτημα που όλοι έχουν στο νου τους μετά την συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα στον Σκάι είναι αυτό: «Τον ξέσκισαν ο Παπαχελάς και η Κοσιώνη με τις ερωτήσεις τους ή τους κατατρόπωσε με τις απαντήσεις του;».

Όπως θέλει κανείς απαντά. Αλλά, ως βάση εκκίνησης για συζήτηση, η ερώτηση είναι λάθος. Όπως είναι λάθος να δίνεται τόσο μεγάλη σημασία στις συνεντεύξεις των πολιτικών και γενικά στην επίδραση των μέσων ενημέρωσης στα εκλογικά αποτελέσματα. Θυμίζω ότι τον Ιούλιο του 2015 το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος των ΜΜΕ είχε επικρίνει ή λοιδορήσει το δημοψήφισμα και ταχθεί υπέρ του «Ναι». Η κάλπη έβγαλε ένα μεγαλοπρεπές 62% «Όχι». Το συμπέρασμα είναι προφανές.

Η χτεσινή συνέντευξη οδηγεί στις εξής παρατηρήσεις και στα αντίστοιχα συμπεράσματα:

Πρώτον, τα εμπάργκο σε μέσα ενημέρωσης είναι λανθασμένη, για να μην πούμε βλακώδης, πολιτική εκ μέρους των πολιτικών. Το εμπάργκο στον Σκάι ξεκίνησε τον Δεκέμβρη του 2018, όταν ο ιδιοκτήτης του σταθμού χαρακτήρισε την κυβέρνηση «ηθικό αυτουργό» στη βομβιστική επίθεση που είχε δεχθεί. Αντί εμπάργκο, ο αρμόδιος υπουργός έπρεπε το ίδιο βράδυ να βγει στον αέρα και να απαντήσει το εξής απλό: και στο παρελθόν μέσα ενημέρωσης είχαν γίνει στόχος επιθέσεων και τότε δεν υπήρχε ΣΥΡΙΖΑ. Ουδείς είχε διανοηθεί να αποδώσει ευθύνες στις τότε κυβερνήσεις.

Δεύτερον, ο Σκάι είναι ένα εχθρικό για την κυβέρνηση μέσο ενημέρωσης. Και λοιπόν; Από πότε οι πολιτικοί δίνουν συνεντεύξεις μόνο στα φιλικά τους μέσα; Αντίθετα, όποιος έχει εμπιστοσύνη στην πολιτική του και στην ικανότητα πειθούς του, δεν έχει κανένα λόγο να μην πηγαίνει και στα εχθρικά. Αλλωστε, μόνο μέσα από αυτά έχει την ελπίδα να τραβήξει και «εχθρικούς» ψηφοφόρους. Κατά τούτο, η επιλογή του Τσίπρα να μην πηγαίνει στον Σκάι ήταν παράλογη. Εκανε καλά που πήγε προεκλογικά; Πάντως, δεν έχασε τίποτα. Ο,τι έχασε το είχε χάσει νωρίτερα, τους τελευταίους έξι μήνες.

Τρίτον, η συνέντευξη ήταν πολύ καλή. Σε απολύτως εχθρικό περιβάλλον, με μπαράζ εχθρικών ερωτήσεων, ανταποκρίθηκε καλά. Όχι σε όλα, αλλά σε πολλά. Για παράδειγμα, ήταν λάθος ο τρόπος που απάντησε για τις διακοπές του στο κότερο της Παναγοπούλου. Θα αρκούσε μια φράση του τύπου «τώρα που το ξανασκέπτομαι, δεν θα ξαναπήγαινα». Απάντησε, όμως, καίρια σε ερωτήσεις που εκκινούσαν από λάθος βάση, όπως ότι θα αποφυλακιστούν οι ισοβίτες της 17 Νοέμβρη με το νέο Ποινικό Κώδικα. Εδώ έχουμε να κάνουμε με παραπλάνηση των θεατών και ακροατών, αφού για την(όποια) αποφυλάκιση, αν και όποτε γίνει, θα αποφασίσουν τα δικαστικά συμβούλια. Το ίδιο καλά απάντησε και στο Μακεδονικό, υπό το φώς των επιστολών Καραμανλή, όσο κι αν οι δημοσιογράφοι έδειξαν διάθεση να το αποφύγουν. Εκεί που είχε ισχυρά και πειστικά επιχειρήματα φαινόταν με την πρώτη.

Τέταρτον, οι δημοσιογράφοι που δεν πολιτεύονται κάνουν όσο σκληρές, εχθρικές, ακόμα και προβοκατόρικες ερωτήσεις εκείνοι επιλέγουν. Και δεν απολογούνται. Αυτή είναι η δουλειά τους. Με μια προϋπόθεση: ότι συμπεριφέρονται αναλόγως σε όλους τους συνεντευξιαζόμενους. Δηλαδή, πολύ καλά κάνεις και ρωτάς τον Τσίπρα για το κότερο και τον Πολάκη, αλλά καθόλου καλά όταν ρωτάς τον Μητσοτάκη αν θα αλλάξει την… επίπλωση στο Μαξίμου! Οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες.

Πέμπτον, με τις συνεντεύξεις δεν κερδίζεις ούτε χάνεις εκλογές. Ιδίως με συνεντεύξεις της τελευταίας στιγμής, όταν επί μήνες έχεις αφήσει ελεύθερο το πεδίο χωρίς αντίλογο. Στερνή (τους) γνώση.

Ο Αμερικανός χιουμορίστας Leo Rasten είχε πει: « Αν πρόκειται να κάνεις κάτι που είναι λάθος, τουλάχιστον απόλαυσέ το». Εχω την εντύπωση ότι ο Τσίπρας πήγε στον Σκάι(και) για να απολαύσει τη στιγμή…

ΥΓ1: Μου έκανε μεγάλη εντύπωση που δύο τόσο προβεβλημένοι δημοσιογράφοι δεν ήξεραν ότι το 2008 στο Βουκουρέστι δεν ασκήθηκε κανένα βέτο. Ή ότι με το νέο Ποινικό Κώδικα δεν αποφυλακίζονται αυτομάτως ισοβίτες. Μόνο τα δικαστικά συμβούλια δίνουν ή όχι αυτό το ευεργέτημα.

ΥΓ2: Όποιος θέλει να δει ένα υπόδειγμα συνέντευξης, ας διαθέσει λίγα λεπτά γι αυτήν. Καίριες, ευθύβολες, ακόμα και «εχθρικές» ερωτήσεις. Και ανάλογες απαντήσεις. Πάνε 38 χρόνια…