Οι ξυπόλητοι σερβιτόροι της Μυκόνου

του Γιάννη Δεβερτζόγλου

Τα προηγούμενα τρία χρόνια είδαμε συνθήκες τραγικές. Εργαζόμενους στη Μύκονο να είναι στριμωγμένοι σε κοντέινερ. Σε αντίσκηνα που τα στήνουν παράνομα κάθε βράδυ και το πρωί τα μαζεύουν. Ομως αυτό που είδα φέτος, ξεπερνά κάθε προηγούμενο. Εργαζόμενοι υποχρεωτικά ξυπόλητοι στην καυτή άμμο. Γιατί; Μα για λόγους concept!

Η πληροφορία έφτασε στα αφτιά μου από φίλο μου γιατρό, που εργάζεται στο νησί. «Ηρθε το παλικάρι με φουσκάλες στα πόδια. Του είπα να σταματήσει από τη συγκεκριμένη δουλειά» μου είπε ψύχραιμος.

Εμένα πάλι μου έκανε τόση εντύπωση, που πήγα να δω από κοντά το διάσημο beach bar και τους ξυπόλητους εργάτες. Να δω πόσο απλά καταστρέφεται για ένα concept η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και μπαίνει σε κίνδυνο η υγεία. Ας μη μιλήσουμε βέβαια για εργατική νομοθεσία και για προστασία εργαζομένων… Προσεγγίζοντας με το αυτοκίνητο και στα 200 μέτρα από το μπαρ, οι παρκαδόροι με σταμάτησαν φωνάζοντας: «είναι 10 ευρώ, αν δεν θες, άσ’ το πίσω από την ταμπέλα». Υπάκουσα στους κανόνες της παραλίας της Φτελιάς και δεν πλήρωσα.

Μόλις πάτησα το πόδι μου στο σημείο που ήταν αραδιασμένες οι σεζλόνγκ, αντίκρισα το θέαμα. Ηταν λίγο μετά τις 12 το μεσημέρι και η θερμοκρασία στους 28 βαθμούς Κελσίου. Η άμμος ήταν καυτή και οι σερβιτόροι και ο υπεύθυνος ξυπόλητοι.

Δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι αν πήγαινα για βουτιά, θα άφηνα τις σαγιονάρες μου στη σεζλόνγκ. Στα 20 μέτρα θα είχε καεί η πατούσα μου. Και κανένας από τους λουόμενους δεν πήγαινε ξυπόλυτος μέχρι το σημείο που σκάει το κύμα. Οι εργαζόμενοι όμως ήταν υποχρεωμένοι να κυκλοφορούν δίχως παντόφλες. Δεν περπατούσαν άνετα. Κάθε φορά που σταματούσαν, έθαβαν την πατούσα τους όσο πιο βαθιά μπορούσαν στην άμμο για να βρούνε δροσιά. Ηταν ξεκάθαρο πόσο βασανιστικό ήταν.

Οπως μου εξήγησε ένας, τα λεφτά είναι καλά. «Μπορεί να φτάσεις και 60 ευρώ και 70 ευρώ την ημέρα. Αυτό είναι το concept και αν έχεις ανάγκη το κάνεις…» Ομως ποιος ιδιοκτήτης πάτησε με τόσο άγριο και απάνθρωπο τρόπο στην ανάγκη του άλλου και τον υποχρέωσε να περιφέρεται ξυπόλητος στην καυτή άμμο τόσες ώρες για το concept; Ακόμη και αν ο εργαζόμενος δεν έχει σώας τα φρένας ή έχει μεγάλη ανάγκη, είναι σωστό να δουλεύει σε αυτές τις συνθήκες; Να πονάει για να βγάλει τα λεφτά του;

Και με την απορία μήπως τελικά το δέρμα σκληραίνει, συνηθίζουν και δεν αισθάνονται τόσο πόνο, αν και είχα δει τις αντιδράσεις, απευθύνθηκα στον Δημήτρη Ρηγόπουλο, τον καθηγητή Δερματολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και διευθυντή του νοσοκομείου «Ανδρέας Συγγρός».

Ο καθηγητής με διαβεβαίωσε ότι η παρατεταμένη επαφή με την καυτή άμμο ενοχοποιείται για εγκαύματα, φουσκάλες, κοκκίνισμα (ερυθήματα) και πόνο στις πατούσες. «Ειδικά τις μεσημβρινές ώρες, που οι θερμοκρασίες είναι εξαιρετικά υψηλές, είναι επικίνδυνο να παραμένεις ξυπόλητος στην άμμο, ακόμη και αν και το πέλμα, όπως και οι παλάμες, έχουν παχιά κερατίνη, ώστε να προστατεύονται. Δεν είναι τυχαίο ότι όλοι τρέχουμε από την πετσέτα μέχρι να φτάσουμε στο νερό. Και για αυτό υπάρχουν και οι σαγιονάρες… Αλλά στις περιπτώσεις που η θερμοκρασία συσσωρεύεται από τη μεγάλη παραμονή τόσων ωρών, είναι επικίνδυνο». Πέρα από τις βλάβες αυτές, υπάρχουν και μικρές πιθανότητες μετάδοσης ιογενών λοιμώξεων όπως είναι οι μυρμηγκίες.

Θέλω να πιστεύω ότι δεν θα συνεχιστεί αυτό όλο το καλοκαίρι. Οτι θα βρεθεί κάποιος αρμόδιος από το υπουργείο Εργασίας, που θα ασχοληθεί και θα δώσει τέλος στο βασανιστήριο των εργαζομένων. Ανθρώπων που άφησαν τα σπίτια τους από ανάγκη. Που τώρα εργάζονται με σωματικό πόνο από ανάγκη. Και ελπίζω αυτή η ανάγκη να μη σπρώξει ούτε αυτούς, ούτε άλλους σε ακόμα πιο απελπιστικές καταστάσεις.