ΣΚΑΝΔΑΛΟ! Αποζημιώνουν με 308 εκ. ευρώ τις Fraport και «Ελευθέριος Βενιζέλος» για διαφυγόντα κέρδη λόγω… πανδημίας!

 

Το όργιο της στήριξης των μονοπωλίων από την κυβέρνηση, την ώρα που ο λαός ληστεύεται, δεν έχει τέλος!

 

Η νέα απόφαση της κυβέρνησης, μετά από το μπούκωμα κλινικαρχών, εργολάβων, καναλαρχών είναι η οικονομική στήριξη προς τις ιδιωτικές εταιρείες που διαχειρίζονται τα αεροδρόμια της χώρας, με τη Fraport να αποζημιώνεται για τις συνέπειες της πανδημίας με τουλάχιστον 177,8 εκατ., μέσω συμψηφισμών με τις υποχρεώσεις της, και την εταιρεία του Διεθνούς Αερολιμένα Αθηνών «Ελευθέριος Βενιζέλος» να λαμβάνει σε στήριξη ή σε συμψηφισμό με οφειλές περίπου 130 εκατ. ευρώ.

 

Τα παραπάνω προβλέπονται σε νομοσχέδιο που κατατέθηκε την Παρασκευή από το υπουργείο Οικονομικών. Οσον αφορά την περίπτωση της Fraport οι αποζημιώσεις βασίζονται σε μελέτη της εταιρείας Deloitte σύμφωνα με την οποία κρίθηκε πως τα κέρδη για την περίοδο της πανδημίας υπολείπονται των προβλεφθέντων κατά 177.864.233 ευρώ με το ελληνικό Δημόσιο να αποδέχεται η εταιρεία να μην καταβάλει την ετήσια αμοιβή παραχώρησης των αεροδρομίων, που στην ουσία της χαρίστηκαν, για τα έτη 2019, 2020 και 2021.

 

Μάλιστα, σύμφωνα με την γαλαντόμο προς κεφαλαιοκράτες κυβέρνηση, εάν το έτος 2021 η επιβατική κίνηση στα αεροδρομια υπολείπεται των 30,8 εκατ. επιβατών, γεγονός που θα επιφέρει ανατροπή στις προβλέψεις της εταιρείας στο οικονομικό της μοντέλο σχετικά με τα κέρδη της, τότε, όπως αναφέρεται, οι δύο πλευρές «θα εξετάσουν καλόπιστα» την πιθανότητα νέων αποζημιώσεων.

 

Οι διατάξεις για τις αποζημιώσεις βασίζονται στη σύμβαση του 2015 με το ΤΑΙΠΕΔ, που υπεγράφη επί εποχής ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα, στην λογική όλων των κυβερνήσεων του κεφαλαίου να ερμηνεύουν κατά το συμφέρον των πλουτοκρατών τις υπογραφές τους, οι οικονομικές συνέπειες της μειωμένης κίνησης στα αεροδρόμια λόγω της πανδημίας εμπίπτει, όπως υποστηρίζεται στο νομοσχέδιο, στο «γεγονός ευθύνης Δημοσίου». Αυτά σχετικά με την αποικιοκρατική σύμβαση για τα 14 περιφερειακά αεροδρόμια που έφερε ο ΣΥΡΙΖΑ και εφαρμόζει/ερμηνεύει η “κεντροδεξιά” ΝΔ.

 

Όσον αφορά την εταιρεία που διαχερίζεται το «Ελευθέριος Βενιζέλος»,  από τα συνολικά 130 εκατ. ευρώ, τα 51,57 εκατ. ευρώ θα δοθούν με άμεση επιχορήγηση, κατόπιν σχετικής έγκρισης από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Για τα υπόλοιπα κεφάλαια θα ισχύσει ο συμψηφισμός υποχρεώσεων καταβολής αμοιβής για τη χορήγηση δικαιωμάτων για τα έτη 2020, 2021 και 2022.

 

Στην ανακοίνωση του υπουργείου Οικονομικών, υποστηρίζεται ότι οι προκλητικές αποζημιώσεις δίνονται καθώς «πρόκειται για καίριες υποδομές της χώρας, των οποίων η εύρυθμη λειτουργία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ομαλή διαβίωση στις περιοχές που εξυπηρετούν, και επειδή οι συγκεκριμένες υποδομές υπέστησαν ιδιαίτερα βαρύ πλήγμα από το ξέσπασμα της υγειονομικής κρίσης και τους συνακόλουθους, αναγκαίους, περιορισμούς στις μετακινήσεις»

 

Αναλυτικά οι ενισχύσεις, όπως αναφέρονται στην έκθεση του συνοδεύει το νομοσχέδιο:

 

Ι. Επί του κρατικού προϋπολογισμού

 

1. Δαπάνη έως του ποσού των 51,6 εκ. ευρώ περίπου για το οικονομικό έτος 2021, λόγω της καταβολής ισόποσης άμεσης επιχορήγησης στην εταιρεία «Διεθνής Αερολιμένας Αθηνών Α.Ε.», στο πλαίσιο της οικονομικής ενίσχυσης για την αποκατάσταση, άμεσα συναρτώμενης με την πανδημία του κορωνοϊού COVID-19, ζημίας, που υπέστη κατά το έτος 2020. (άρθρο δεύτερο)

Η ανωτέρω δαπάνη θα αντιμετωπιστεί από τις πιστώσεις του κρατικού προϋπολογισμού.

 

2. Απώλεια εσόδων:

 

α. Ύψους 177,9 εκ. ευρώ περίπου, από τη μη καταβολή και συμψηφισμό της Ετήσιας Αμοιβής Παραχώρησης ετών 2019, 2020 και 2021 και της Μεταβλητής Αμοιβής Παραχώρησης (που μεταφέρεται για το έτος 2022 και μετά), με την αποζημίωση της εταιρείας «FRAPORT ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΑ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ Α ΑΝΩΝΥΜΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ» και «FRAPORT

ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΑ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ Β ΑΝΩΝΥΜΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ» (εφεξής Παραχωρησιούχος) για το έτος 2020, λόγω των σε βάρος του οικονομικών επιπτώσεων από τα μέτρα που έλαβε το Ελληνικό Δημόσιο για την αντιμετώπιση της πανδημίας COVID-19.

 

β. Έως του ποσού των 78,4 εκ. ευρώ περίπου, από τη μη καταβολή και συμψηφισμό υποχρεώσεων (αμοιβή για την χορήγηση δικαιωμάτων) της εταιρείας «Διεθνής Αερολιμένας Αθηνών Α.Ε.» προς το Ελληνικό Δημόσιο. Η εν λόγω απώλεια ανέρχεται έως του ποσού των 48,4 εκ. ευρώ περίπου για το έτος 2020, έως του ποσού των 15 εκ. ευρώ για το έτος 2021 και έως του ποσού

των 15 εκ. ευρώ το έτος 2022.

 

γ. Από τη συνομολόγηση της συμφωνίας αποζημίωσης του Παραχωρησιούχου, ως απαλλασσόμενης από την καταβολή τελών χαρτοσήμου αλλά και από οποιοδήποτε τέλος και φόρο.

 

3. Ενδεχόμενη απώλεια εσόδων από την περίπτωση μη καταβολής και συμψηφισμού της Ετήσιας Αμοιβής Παραχώρησης και για έτος 2022 καθώς και της μεταφοράς καταβολής της Μεταβλητής Αμοιβής Παραχώρησης για το έτος 2023 και μετά.

 

Οι ανωτέρω απώλειες εσόδων θα αναπληρωθούν από άλλες πηγές εσόδων του κρατικού προϋπολογισμού.

 

4. Ενδεχόμενη δαπάνη ή απώλεια εσόδων από την περίπτωση συνομολόγησης νέας αποζημίωσης υπέρ του Παραχωρησιούχου για την οικονομική χρήση 2021.

 

Η ανωτέρω δαπάνη ή απώλεια εσόδων θα αντιμετωπιστεί από τις πιστώσεις του κρατικού προϋπολογισμού ή θα αναπληρωθεί από άλλες πηγές εσόδων αυτού, κατά περίπτωση.

 

Επί του κρατικού προϋπολογισμού και φορέων της Γενικής Κυβέρνησης

 

Απώλεια εσόδων από τη θέσπιση προνομιακού φορολογικού καθεστώτος για το ποσό της οικονομικής ενίσχυσης προς την εταιρεία «Διεθνής Αερολιμένας Αθηνών Α.Ε.». Η εν λόγω απώλεια δεν δύναται να προσδιοριστεί και εξαρτάται από πραγματικά περιστατικά (ύψος τυχόν βεβαιωμένων χρεών της εταιρείας προς το Ελληνικό Δημόσιο, δήμους, περιφέρειες, ασφαλιστικά ταμεία).

Η ανωτέρω απώλεια εσόδων θα αναπληρωθεί από άλλες πηγές εσόδων του κρατικού προϋπολογισμού.  

πηγή  

Από το ποδόσφαιρο της αλάνας στο ποδόσφαιρο-μπίζνα

 

γράφει ο Γιώργος X. Παπασωτηρίου  

 

Αρχίζει το Ευρωπαϊκό κύπελλο ποδοσφαίρου και το ερώτημα που τίθεται είναι: Πως μπορεί να δώσει, άραγε, χαρά σ’ έναν άνεργο νέο ή ένα φτωχό το ποδόσφαιρο σήμερα; Η απάντηση παραπέμπει στην ιστορία του αθλήματος. Γιατί το ποδόσφαιρο αποτέλεσε χαρακτηριστικό στοιχείο της εργατικής ταυτότητας και κουλτούρας· προνομιακός χώρος επιβεβαίωσης των συλλογικών ταυτοτήτων, των εθνικών νομιμοποιήσεων και διεκδικήσεων, των τοπικών και εθνικών ανταγωνισμών. Στο παιχνίδι αυτό αντανακλάται ο κοινωνικός ή ο εθνικός ανταγωνισμός αλλά και η αμφισβήτηση των κοινωνικών ιεραρχιών και των συσχετισμών δύναμης. Στην Αγγλία οι ποδοσφαιρικές ομάδες ήταν βασικό σημείο της εργατικής ταυτότητας. Οι σπουδαστές στο Τορίνο, μεταξύ αυτών και ο Ανιέλι, όταν ίδρυσαν τη Γιουβέντους είχαν ως έμβλημά της το σύνθημα «Σοβαρότητα, απλότητα, εγκράτεια», δίνοντας ουσιαστικά την εικόνα ενός βιομηχανικού σχεδίου, όπως εξάλλου ήταν και το «You ’ll never walk alone» της Λίβερπουλ. Οι σπουδαστές στην Βαρκελώνη θα ιδρύσουν την «Μπάρτσα» η οποία θα καταστεί η σημαία των εθνοτικών διεκδικήσεων των Καταλανών κ. ο. κ.

 

Ο Ελίας Κανέτι συγκλονίζεται από την ιαχή «γκοοοολ» που ακούγεται από το στάδιο Πράτερ της Βιέννης. Ο συλλογικός ναρκισσισμός διαμορφώνεται εδώ. Η ομάδα γίνεται ο ταυτοτικός συλλογικός καθρέφτης. Η «ομαδική αγάπη» καλλιεργείται εδώ, όπως και το «μίσος για τους εκτός ομάδας», τους αντιπ-άλλους. Η σχέση μεταξύ του συλλογικού ναρκισσισμού και της εχθρικότητας μεταξύ των αντίπαλων ομάδων οδηγείται από μια προκατειλημμένη αντίληψη για την ομάδα που δήθεν απειλείται συνεχώς. Ο συλλογικός ναρκισσισμός σχετίζεται με την υπερευαισθησία στην πρόκληση αλλά και την πεποίθηση ότι μόνο η εχθρική εκδίκηση είναι η επιθυμητή και ικανοποιητική απάντηση. Από εδώ εκκινεί ο «χουλιγκανισμός».

 

Τελικά, ποια είναι η λειτουργία του ποδοσφαίρου; Είναι ιδεολογία και λαϊκή θρησκεία; «όπιο του λαού»; Ή απλώς κατοπτρίζει την κοινωνία; Μπορούμε να ισχυρισθούμε, σήμερα, ότι το ποδόσφαιρο καταλαμβάνει το συμβολικό χώρο που εκκενώθηκε από τις μεγάλες θρησκείες; Ότι είναι η παραμυθία στον χαοτικό κόσμο μας; Κατά την άποψη του Κριστιάν Μπρομπερζέ το ποδόσφαιρο «δεν είναι ούτε όπιο του λαού ούτε νοσταλγία μήτε αρχαϊκή εξανάσταση μήτε ταξική πρακτική... (αλλά) είναι η πολεμική συνύπαρξη αντιθετικών οπτικών», ένα είδος οικουμενικής αναφοράς, ένα από τα σπάνια στοιχεία μιας αρσενικής κουλτούρας, η οποία διαπερνά τις διάφορες περιοχές, τα έθνη, τις γενιές και υπό μία έννοια αποτελεί τον καθρέφτη της κοινωνίας.

 

Άλλοι κάνουν τη διάκριση των δύο παραγόντων του παιγνιδιού, των ποδοσφαιριστών από τους θεατές, το παιχνίδι που παίζεται στο γήπεδο από το «δράμα» που λαμβάνει χώρα στις κερκίδες. «Οι αθλητές αγωνίζονται παίζοντας, ενώ οι θεατές αγωνίζονται στα σοβαρά» έλεγε ο Ουμπέρτο Έκο. Αλλά γιατί, άραγε, να παίρνουμε στα σοβαρά τη θέαση ενός παιγνιδιού; Γιατί το θέαμα μας διεγείρει. Μάλιστα, φωνάζοντας και χειρονομώντας ασκούμαστε σωματικά και ψυχικά, εκτονωνόμαστε, μόνο που αυτή η εκτόνωση δεν οδηγεί όπως στους αθλητές σε μια νέα σχέση με το σώμα μας, δηλαδή στον έλεγχο και στην αυτοσυγκράτηση, αλλά στη χειραγώγησή του, στην instrumentum regni. Η δική μας συμμετοχή στο παιγνίδι γίνεται στο... μιλητό, που τροφοδοτείται από τον Τύπο και την Τηλεόραση. Η αθλητική φλυαρία αυτού του είδους έχει όλα τα χαρακτηριστικά της πολιτικής συζήτησης και μερικές φορές είναι το υποκατάστατό της. Στις χρονικές περιόδους, μάλιστα, που η πολιτική απαξιώνεται, τότε η ποδοσφαιρική και γενικότερα η αθλητική φλυαρία γίνεται και η ίδια πολιτική συζήτηση.

 

Και τώρα τι; Τώρα και πάντα το ποδόσφαιρο θα εξακολουθεί να είναι η χαρά των φτωχών στις αλάνες ή στις φαβέλες, αλλά θα είναι και η δυστυχία άλλων ανθρώπων και μάλιστα μικρών παιδιών στην Ασία εκεί όπου κατασκευάζουν μπάλες και αθλητικά προϊόντα για ένα κομμάτι ψωμί. Θα είναι «όπιο του λαού» αλλά και κολυμπήθρα εμβάπτισης στην τεράστια ηδονή να χαίρεσαι μαζί και να αντιλαμβάνεσαι απτά την ανωτερότητα του Εμείς από το Εγώ. Ενός «Εμείς» συνήθως σάπιου, βίαιου, χουλιγκανικού. Αυτές οι αντιθέσεις υπάρχουν εξαιτίας της συνύπαρξης τόσο της αξίας χρήσης του ποδοσφαίρου της αλάνας(που πλέον έγινε 5χ5 επί πληρωμή) όσο και της ανταλλακτικής αξίας του ποδοσφαίρου-εμπόρευμα.

 

Στο βιβλίο «πως μας έκλεψαν το ποδόσφαιρο» οι δημοσιογράφοι Fancois Ruffin και Antoine Dumini μας μιλούν για το λαϊκό ποδόσφαιρο, τότε που δεν ήταν μία μεγάλη επιχείρηση και οι ποδοσφαιριστές δεν ήταν οι σύγχρονοι «μονομάχοι» στην αρένα. Γράφουν, λοιπόν, για τον Socrates(Βραζιλία), τον Carlos Caszely(Χιλή), τον Robbie Fowler(Βρετανία) και άλλους ποδοσφαιριστές που τάχθηκαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο υπέρ των απόκληρων, υπέρ των αδικημένων. Ακόμα και σήμερα στη λατινική Αμερική είναι ζωντανή μία άλλη προσέγγιση του ποδοσφαίρου. Μιλώ για τον ποδοσφαιρικό σύλλογο της Αργεντινής που φέρει το όνομα Che Guevara FC, που αντιτίθεται στην εμπορευματοποίηση του ποδοσφαίρου. Γι’ αυτό όσοι μιλούν για «αντιποδοσφαιρική ρητορεία» και «αριστερή ενοχή» δεν είναι παρά οι οπαδοί του ποδοσφαίρου της FIFA και των πολυεθνικών, αυτοί που αρκούνται, προκειμένου να «σκάσει ένα χαμόγελο το χειλάκι τους», σε μία… χειραγωγημένη χαρά!

 

Ο μετασχηματισμός του ποδοσφαίρου και γενικά του αθλητισμού σε μέσο εκμετάλλευσης, σε μέσο για τη συσσώρευση κερδών μέσα από τα μεγάλα γεγονότα, έχει ως συνέπεια οι λαοί να πληρώνουν ακριβά τη ζημιά(κατασκευή σταδίων, διαφθορά) με αύξηση φόρων, με αύξηση των εισιτηρίων στα μέσα μαζικής μεταφοράς, με περικοπές στην υγεία και την Παιδεία, με αλλαγές στις συντάξεις, τις εργασιακές σχέσεις  κ.ά.. Γι’ αυτή την αδικία διαδηλώνουν οι Βραζιλιάνοι, οι Γάλλοι και κάποτε οι Έλληνες. Και ασφαλώς δεν φταίει το ποδόσφαιρο ή ο αθλητισμός γι’ αυτό, αλλά ο τρόπος που χρησιμοποιούνται από το πλανητικό κεφάλαιο. Το ίδιο ισχύει και με το νερό, το οποίο από δημόσιο αγαθό, από αξία χρήσης γίνεται εμπόρευμα, ανταλλακτική αξία. Το ίδιο θα συμβεί σε λίγο και με τον αέρα που αναπνέουμε.

 

Τι σχέση έχει το ποδόσφαιρο που παίζεται στις αλάνες με το ποδόσφαιρο που παίζεται στα γήπεδα της FIFA; Καμία. Το σημερινό ποδόσφαιρο δεν είναι καθόλου «αθώο», είναι ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟ, καθώς εκμεταλλεύεται μικρά παιδιά, εργαζόμενους, ολόκληρες χώρες  προκειμένου να αποκομίσει κέρδη, πουλώντας χαρά, εκτόνωση, εφησυχασμό. Το ποδόσφαιρο, αυτό το ποδόσφαιρο,  παραπέμπει σε μία κατασκευασμένη Αυτοκρατορία-Αγορά των Αισθήσεων όπου ο πρωταγωνιστής πεθαίνει από στραγγαλισμό, όπως στην ταινία του Ναγκίσα Όσιμα, γιατί η υπέρτατη ηδονή του είναι συνυφασμένη με το θάνατό του.

Μαύρα ρεπό... θερισμένες ζωές

 

γράφει η Αθηνά Παπανικολάου  

Όσο οι ποιητές θα συνεχίσουν σήμερα να γράφουν στίχους, οι θάλασσες να στέλνουν προσκλητήριο με τον φλοίσβο των κυμάτων τους και οι ουρανοί να γράφουν μπλε διαδρομές του χρόνου,

 

η ζωή μας, η ζωή των παιδιών μας θα ξηλώνεται με Χατζηδάκειες ρυθμίσεις.

 

Η εργασία απελευθερώνει είναι το δόγμα των αδούλευτων.

 

Όλα ελεύθερα, τι σκοτίζεστε;

 

Όρεξη να 'χετε, όρεξη να 'χουν τα τέκνα και τα εγγόνια μας.

 

Το απλήρωτο δεκάωρο γίνεται απλήρωτο δωδεκάωρο.

 

Μαύρη εργασία, μαύρα ρεπό.

 

Τα νιάτα μας θα πέφτουν σε χειμερία νάρκη για να αναπληρώσουν τις υπερωρίες.

 

Η υγεία θα παραδοθεί στους ιδιώτες.

 

Το δίλημμα δεν θα είναι Ζωή ή Θάνατος,

 

αλλά Θάνατος ή Θάνατος.

 

Διαλέχτε...

 

Η παιδεία στους ιδιώτες.

 

Οι δρόμοι στους ιδιώτες.

 

Η ασφάλεια στους ιδιώτες.

 

Οι συντάξεις στους ιδιώτες.

 

Οι παραλίες στους ιδιώτες.

 

Τα βουνά στους ιδιώτες.

 

Το νερό στους ιδιώτες

 

Ο αέρας σε ιδιώτες.

 

Τα χωράφια στους ιδιώτες.

 

Τα σπίτια σε νέους ιδιοκτήτες.

 

Τα μουσεία στους ιδιώτες.

 

Η ιστορία στους ιδιώτες.

 

Η δικαιοσύνη στους ιδιώτες.

 

Η πληροφορία στους ιδιώτες.

 

Ο ύπνος στους ιδιώτες.

 

Τα όνειρα στους ιδιώτες.

 

Η χώρα στους ιδιώτες.

 

Μια μέρα θα ξυπνήσουμε και δεν θα υπάρχουν ούτε ποιητές. Κι οι στίχοι θα έχουν ιδιωτεύσει.

 

Θα γυαλίζουν αυτόκλητες οι λέξεις τους, θα επιχρυσώνουν τις αλυσίδες μας.

 

Α, τι ωραία θα θαυμάζουμε δεμένοι χειροπόδαρα τόσες θερισμένες ζωές!      

Η σφαγή στο Δίστομο – ένα έγκλημα χωρίς τιμωρία

 

Η σφαγή του Διστόμου στις 10 Ιουνίου 1944 ήταν ένα έγκλημα χωρίς τιμωρία. Η έναρξη του Ψυχρού Πολέμου και η αντιπαράθεση Αμερικανών, Άγγλων και Γάλλων με τη Σοβιετική Ένωση επέτρεψε στους φυσικούς αυτουργούς του εγκλήματος (και όχι μόνο αυτούς) να μην τιμωρηθούν. Όμως η ιστορία δεν πρέπει να ξεχνιέται. Τα ονόματα των εγκληματιών και των υπευθύνων για την ατιμωρησία των περισσοτέρων από αυτούς είναι καταγραμμένα και δεν πρέπει να ξεχαστούν.

 

Η απόφαση για τιμωρία των εγκληματιών με ειδική αναφορά όχι μόνο γενικά στην Ελλάδα αλλά με καταγραφή των εγκλημάτων στην Κρήτη είχε ληφθεί πολύ πιο νωρίς από το τέλος του πολέμου. Και την απόφαση αυτή την υπέγραφαν όχι οποιοιδήποτε παράγοντες ή υπουργοί αλλά οι τότε ηγέτες των συμμάχων χωρών, Τσώρτσιλ, Ρούζβελτ και Στάλιν. Τον Οκτώβριο του 1943 στη Μόσχα έγινε διάσκεψη των υπουργών Εξωτερικών Κ. Χολ (ΗΠΑ), Α. Ήντεν (Μ. Βρετανία) και Β. Μολότωφ ( Σοβιετική Ένωση). Εκεί κατέληξαν σε ένα κείμενο που υπεγράφη από τους ηγέτες των τριών χωρών στις 2 Νοεμβρίου 1943 και στο οποίο αναφέρονταν και τα εξής:

 

«Από τη στιγμή που θα υπογραφεί οποιουδήποτε είδους ανακωχή με οποιαδήποτε κυβέρνηση θα μπορούσε να συγκροτηθεί στη Γερμανία, εκείνοι οι Γερμανοί αξιωματικοί και στρατιώτες , καθώς και τα μέλη του Ναζιστικού Κόμματος, που θα θεωρηθούν υπεύθυνοι για θηριωδίες , δολοφονίες και εκτελέσεις θα σταλούν στις χώρες όπου έγιναν οι απεχθείς πράξεις τους για να δικαστούν και να τιμωρηθούν σύμφωνα με τους νόμους των απελευθερωμένων αυτών χωρών και των ελεύθερων κυβερνήσεων τους. Οι κατάλογοι θα συνταχθούν με κάθε δυνατή λεπτομέρεια που θα συγκεντρωθεί απ’ όλες αυτές τις χώρες. Ιδιαίτερα θα ληφθεί υπ’ όψη η σχετική δράση σε κατεχόμενες περιοχές της Σοβιετικής Ένωσης, Πολωνίας, Τσεχοσλοβακίας, Γιουγκοσλαβίας, Ελλάδας, (συμπεριλαμβανομένης της Κρήτης και των άλλων νησιών), Νορβηγίας, Δανίας, Ολλανδίας, Βελγίου, Λουξεμβούργου, Γαλλίας και Ιταλίας. Συνεπώς οι Γερμανοί που πήραν μέρος στους μαζικούς τουφεκισμούς Ιταλών αξιωματικών, ή στις εκτελέσεις Γάλλων, Ολλανδών, Βέλγων και Νορβηγών ομήρων, ή αγροτών της Κρήτης (…) πρέπει να ξέρουν ότι θα σταλούν πίσω στους τόπους των εγκλημάτων τους και θα δικαστούν επιτόπου από τους λαούς σε βάρος των οποίων άσκησαν βία».

 

Πώς εφαρμόστηκε στη χώρα μας αυτή η δέσμευση; Μόνο δύο ανώτατοι αξιωματικοί πλήρωσαν για τα εγκλήματα τους στην Κρήτη. Οι στρατηγοί Όσβαλντ Μπρόγιερ και Φρίντριχ Μύλλερ που δικάστηκαν από ελληνικό δικαστήριο και εκτελέστηκαν στο Χαϊδάρι το 1947. Ένας τρίτος στρατηγός Ο Αλεξάντερ Αντρέ καταδικάστηκε έξι φορές σε ισόβια έμεινε σε ελληνικές φυλακές λίγα χρόνια και αποφυλακίστηκε το 1952. Όσο για τα εγκλήματα στην υπόλοιπη χώρα μόνο ένας στρατηγός ο Χέλμουτ Φέλμι καταδικάστηκε στη Νυρεμβέργη και για τη σφαγή του Διστόμου σε κάθειρξη 15 ετών , αλλά έμεινε στη φυλακή μόνο τρία χρόνια. Εκατοντάδες άλλοι εγκληματίες έμειναν ατιμώρητοι γιατί οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν επέμεναν στην τιμωρία τους. Όπως ακριβώς δεν επέμειναν τόσα χρόνια να διεκδικήσουν τις αποζημιώσεις για τις καταστροφές που προξένησαν οι ναζί.

 

Ας δούμε πιο συγκεκριμένα την τύχη που είχαν όσοι σχετίζονταν είτε άμεσα είτε έμμεσα στη σφαγή του Διστόμου.

 

Ανώτατος διοικητής των γερμανικών δυνάμεων νοτιοανατολικής Ευρώπης ήταν ο στρατηγός Αλεξάντερ Λέερ . Τον Οκτώβριο του 1942 εξέδωσε διαταγή για την εφαρμογή μαζικών αντιποίνων. Ο άμαχος πληθυσμός μιας περιοχής στην οποία σημειώνονταν μια αντιστασιακή ενέργεια θεωρείτο συνυπεύθυνος και οι κάτοικοι συλλαμβάνονταν και εκτελούνταν. Με το τέλος του πολέμου συνελήφθη από τους Βρετανούς οι οποίοι τον παρέδωσαν στους Γιουγκοσλάβους παρτιζάνους του Τίτο. Δικάστηκε το 1947 στο Βελιγράδι και εκτελέστηκε για εγκλήματα πολέμου σε βάρος των λαών της Γιουγκοσλαβίας και της υπόλοιπης Βαλκανικής.

 

 

 

Ο στρατηγός Χέλμουτ Φέλμι ήταν διοικητής του 68ου Σώματος Στρατού. Ο μοναδικός Γερμανός αξιωματικός που καταδικάστηκε για το Δίστομο.

 

Ήταν κατηγορούμενος στη λεγόμενη «υπόθεση των επτά» της δίκης εγκληματιών πολέμου στη Νυρεμβέργη στη διετία 1947-1948. Μεταξύ των κατηγοριών ήταν και αυτή για τη σφαγή του Διστόμου. Στην απόφαση αναφέρεται ότι «δεν εξεδήλωσε ενδιαφέρον για να επιβάλει στον υπεύθυνο αξιωματικό την ανάλογη ποινή» για τη σφαγή.

 

Καταδικάστηκε σε φυλάκιση 15 ετών αλλά μετά από τρία χρόνια ο Αμερικανός επίτροπος στη Γερμανία μείωσε την ποινή στα τρία χρόνια και αφέθη ελεύθερος.

 

  

Διοικητής της ομάδας εφόδου των SS στη Λιβαδειά ήταν ο Χάιντς Ζάμπελ. Συνελήφθη από τους Γάλλους στη Γερμανία και εκδόθηκε στην Ελλάδα. Παρέμεινε στις ελληνικές φυλακές (φωτογραφία από τις φυλακές Αβέρωφ) έως το 1953.

 

Η κυβέρνηση της τότε Δυτικής Γερμανίας άσκησε έντονες πιέσεις για την αποφυλάκισή του και ο γερμανικός Τύπος της εποχής τον χαρακτήριζε «τελευταίο Γερμανό αιχμάλωτο πολέμου στην Ελλάδα». Η Ελλάδα τον άφησε ελεύθερο μετά από διαβεβαιώσεις ότι θα συνεχίζονταν η δικαστική διαδικασία στη Γερμανία. Απηλλάγη από την πρώτη «έρευνα» (1953-1954) γιατί ο Γερμανός δικαστής έκρινε ότι δεν αποδείχθηκε η συμμετοχή του στη σφαγή στο Δίστομο και στο Καλάμι. Μια δεύτερη έρευνα έγινε το 1969 αλλά η εισαγγελία του Μονάχου απεφάνθη ότι τα εγκλήματά του είχαν παραγραφεί ήδη από το 1964.

 

 

 

Διοικητής του 1ου Τάγματος του 7ου Συντάγματος Τεθωρακισμένων Γρεναδιέρων των SS που είχε εγκατασταθεί στη Λιβαδειά από την 1η Ιουνίου 1944 για «λόγους ασφαλείας της περιοχής» ήταν ο Κουρτ Ραίκερ.

 

Έδωσε τη διαταγή για την επιχείρηση στο Δίστομο.

 

Η υπόθεση του ερευνήθηκε μαζί με αυτήν του Ζάμπελ και απηλλάγη κι αυτός λόγω παραγραφής.

 

 

Επικεφαλής της ομάδας των SS που έκανε τη σφαγή του Διστόμου ήταν ο Φριτς Λάουτενμπαχ. Στις «ανακρίσεις» που διέταξαν οι ανώτεροί του για τις εκτελέσεις ελέγχθηκε μόνο για «λανθασμένη υπηρεσιακή αναφορά».

 

Ο Λάουτενμπαχ υποστήριξε ότι χτυπήθηκε από ισχυρή ομάδα ανταρτών του ΕΛΑΣ στην οποία έχασε πέντε άνδρες και γι αυτό διέταξε να χτυπηθεί το Δίστομο βαφτίζοντας τους αμάχους, γυναίκες, γέρους και παιδιά, ένοπλους αντάρτες: «καταμετρήθηκαν 250 έως 300 νεκροί ύποπτοι για συμμετοχή σε ανταρτική ομάδα αλλά και μέλη της». Ο Λάουτενμπαχ σκοτώθηκε τον Οκτώβριο του 1944 κατά την υποχώρηση των Γερμανών από την Ουγγαρία.

 

zimers

Karl Schumers

 

 

 

Τέλος διοικητής του Συντάγματος των Τεθωρακισμένων Γρεναδιέρων των SS στο οποίο υπαγόταν ο Λάουτενμπαχ, ήταν ο 38χρονος Καρλ Σίμερς.

 

Σκοτώθηκε από νάρκη στη Βόρεια Ελλάδα στις 18 Σεπτεμβρίου 1944 κατά την υποχώρηση των Γερμανών.

 

 Γιώργος Καραγιάννης

 

 

 

ΠΡΩΤΟΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΙΣ 11 ΙΟΥΝΙΟΥ 2016 ΣΤΟΝ ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟ

    

Καταγγελία μέλους του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ: “Η εργοδοσία του ΣΚΑΙ στήνει απεργοσπαστικό μηχανισμό”!

 

Στην καταγγελία ότι η εργοδοσία του ΣΚΑΙ προχωρά στο στήσιμο απεργοσπαστικού μηχανισμού ενόψει της απεργίας της 10ης Ιουνίου, στην οποία συμμετέχουν και οι δημοσιογράφοι, προχώρησε η δημοσιογράφος της ΕΡΤ και μέλος του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, Μάχη Νικολάρα.

 

Συγκεκριμένα, με ανάρτησή της καταγγέλλει πως η εργοδοσία στον ΣΚΑΙ απειλεί και εκβιάζει δημοσιογράφους να εργαστούν παρουσιάζοντας το πρόγραμμα “απεργιακό”!

 

Η δημοσιογράφος κάνει ανοιχτά λόγο για «ασφυκτικές πιέσεις» και «υπαλλήλους των αφεντικών τους», καταλήγοντας πως «όλοι μαζί απεργούμε για να μην περάσει το έκτρωμα που φέρνει η κυβέρνηση ως εργασιακό νόμο».

 

Η σχετική ανάρτηση:   

πηγή

Στις "πολλές και καλές δουλειές" του Μητσοτάκη ο Χατζηδάκης θα πληρώνει με ρεπό…

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Από τότε που ήταν ακόμα στην αντιπολίτευση ο Κυριάκος Μητσοτάκης υποσχέθηκε, μεταξύ πολλών άλλων, ότι η πολιτική που θα εφαρμόσει, όταν γίνει κυβέρνηση, θα φέρει ανάπτυξη και «πολλές και καλά αμειβόμενες δουλειές». Το επανέλαβε αρκετές φορές μετά τον Ιούλιο του 2019, όταν ανέλαβε την πρωθυπουργία. Την τελευταία φορά πριν από ένα μήνα.

 

 

Ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του συμπληρώνουν οσονούπω δύο χρόνια θητείας. Και ήρθε η ώρα να γίνει πράξη η επαγγελία τους αυτή. Πώς; Μα με το διαβόητο νομοσχέδιο Χατζηδάκη, το οποίο καθιερώνει τα εξής «μεταρρυθμιστικά», που αναμένεται να φέρουν πλήθος καλοπληρωμένων θέσεων εργασίας (και όσοι δεν το πιστεύετε, ετοιμαστείτε για τα…ρεπό σας):

 

Πρώτον, καταργεί το οκτάωρο. Φυσικά, αυτό έχει συμβεί στην πράξη εδώ ατύπως και πολλά χρόνια-πρέπει να είμαστε δίκαιοι- αλλά τώρα γίνεται και με τη βούλα του νόμου.

 

Δεύτερον, η περίφημη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, η οποία, επίσης, ισχύει εδώ και χρόνια αλλά με συλλογική σύμβαση, τώρα θα γίνεται με ατομικές συμβάσεις, δηλαδή ό,τι θέλει ο εργοδότης. Ποιος εργαζόμενος, υπό τη δαμόκλειο σπάθη της απόλυσης, θα τολμήσει να πει «όχι»;

 

Τρίτον, η εποχική ή έκτακτη εργασία θα γίνεται με το ίδιο προσωπικό και χωρίς κόστος για τον εργοδότη(ρεπό). Επομένως, ούτε αύξηση απασχόλησης θα έχουμε ούτε αύξηση αποδοχών για τους ήδη εργαζομένους.

 

Τέταρτον, η περίφημη διευθέτηση του χρόνου εργασίας θα γίνεται όπως και όποτε θέλει ο εργοδότης, οπότε αντίο οικογενειακός προγραμματισμός.

 

Πέμπτον, όποιος εργαζόμενος τολμήσει να αντιταχθεί σε αυτά θα απολύεται. Και δεν θα έχει πλέον δικαστική προστασία, αφού ο εργοδότης δεν είναι υποχρεωμένος να τον επαναπροσλάβει, θα αρκεστεί να πληρώσει-ειδικά σε νέους εργαζομένους- μια γλίσχρα αποζημίωση.

 

Όλα αυτά, που περιέχονται στο νομοσχέδιο Χατζηδάκη, τα έφτιαξαν άνθρωποι οι οποίοι δεν έχουν ιδέα από πραγματική ζωή, από το τι συμβαίνει στην αγορά εργασίας. Ο ίδιος ο υπουργός είναι από τα νιάτα του επαγγελματίας πολιτικός χωρίς πραγματικά ένσημα, πλην αυτών της Βουλής και της Ευρωβουλής και τα κομματικά. Είναι εξόφθαλμο ότι οι βασικότερες διατάξεις του νομοσχεδίου –και ειδικά όσες μειώνουν το μισθολογικό κόστος των επιχειρήσεων- είναι οι διαχρονικές απαιτήσεις του ΣΕΒ, αλλά βολεύουν και τους άλλους εργοδότες.

 

Κι ερχόμαστε τώρα στο βασικό ερώτημα. Πώς, άραγε, θα γίνουν πράξη οι επαγγελίες και υποσχέσεις του πρωθυπουργού για «πολλές και καλές δουλειές»; Με νομοθετικά εκτρώματα σαν κι αυτό που συζητείται στη Βουλή; Πώς θα βελτιωθεί, έστω στοιχειωδώς, η μισθολογική θέση των εργαζομένων, όταν δεν θα πληρώνονται τις υπερωρίες; Ο άνθρωπος που παίρνει το βασικό μισθό(650 ευρώ) προσδοκά να τον αυξήσει κάπως κάνοντας λίγες υπερωρίες. Τι να τα κάνει τα ρεπό, που διαφημίζει ο Χατζηδάκης;

 

Ο πρωθυπουργός δεν γνωρίζει, επίσης, τι γίνεται στην πραγματική ζωή- και δεν είναι ο μόνος από τους διατελέσαντες στη θέση αυτή. Παλιότερα έχει ομολογήσει ότι δεν έχει χρειαστεί να ζήσει με 800 ευρώ. Ας τον πληροφορήσει κάποιος ότι υπάρχουν εργαζόμενοι που ζουν με λιγότερα, με τον βασικό μισθό των 650 ευρώ. Και άλλοι με ακόμα λιγότερα. Τα «τετρακοσάρια» βασιλεύουν στην αγορά εργασίας, κανονική και «μαύρη».

 

Δεν υπάρχουν αυταπάτες ότι το νομοσχέδιο-έκτρωμα θα περάσει. Και θα περιμένουμε να ΄ρθουν οι «πολλές και καλές δουλειές», που έχει υποσχεθεί ο πρωθυπουργός. Και οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι να ράψουν επιπλέον τσέπες για τα επιπλέον χρήματα που θα εισπράξουν.

 

Μέχρι τότε μπορεί να έχουν καταλάβει αυτό που λένε οι παλιοί στίχοι του Μίκη Θεοδωράκη: «Σού είπαν ψέματα πολλά/ψέματα σήμερα σου λένε ξανά/αύριο ψέματα ξανά θα σου πουν…/καιρός να δεις…»

Σκοταδισμός: Ιερείς τιμωρήθηκαν γιατί κοινώνησαν πιστούς με κουτάλια μιας χρήσης λόγω κορωνοϊου!

 

Σε αργία τέθηκαν απο τη Μητρόπολη Ιωαννίνων δύο ιερείς επειδή χρησιμοποίησαν κουταλάκια μιας χρήσης κατά τη Θεία Κοινωνία.

Σύμφωνα με όσα μεταδίδει το τοπικό tzafnews.gr το ένα συμβάν δεν έλαβε δημοσιότητα αν και πρόκειται τιμωρία κληρικού για θέμα δημόσιας υγείας. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με πληροφορίες ο ιερέας, χρησιμοποιώντας κουτάλια μιας χρήσης ήθελε να ελαχιστοποιήσει τον κίνδυνο μετάδοσης του κορωνοϊού. Η Μητρόπολη Ιωαννίνων με μια σκοταδιστική απόφαση επέβαλε την ποινή της αργίας τριών μηνών στον ιερέα!   

πηγή

Η αγριότητα της τηλεόρασης σε ένα βραδινό τηλεοπτικό δελτίο

 

Το βίντεο που δείχνει, δευτερόλεπτο προς δευτερόλεπτο, τη δολοφονία τού 32χρονου άνδρα με κοντά δέκα πυροβολισμούς στα Σεπόλια, εξασφάλισε και μετέδωσε ο Αντένα στο βραδινό του δελτίο. Είναι δημοσιογραφική επιτυχία; Για τα δεδομένα τής τηλεόρασης, όπως την έχουμε μάθει, είναι. Για την κοινή λογική, την αισθητική τής εικόνας και τη δημοσιογραφική ηθική, μπαίνουν ερωτήματα. Η σκηνή ήταν σκληρή και συνταρακτικά βίαιη. Η κάμερα ασφαλείας σταθερή, το θύμα πίνει τον καφέ του στην εξωτερική πλευρά τού καταστήματος με την πλάτη γυρισμένη στον δρόμο και ξαφνικά εισβάλλει στο κάντρο ο εκτελεστής. Πυροβολεί πολλές φορές και  φεύγει τρέχοντας. Ο 32χρονος μπαίνει σερνόμενος στο εσωτερικό τού καταστήματος για να καλυφθεί, προσπαθεί να σηκωθεί και μετά καταρρέει.

Η μετάδοση γίνεται περίπου στις επτά το βράδυ, ώρα που υπάρχει σχεδόν όλη η οικογένεια στο σπίτι –μεγάλοι και παιδιά. Τι και αν ο Νίκος Χατζηνικολάου προειδοποιεί ότι «οι εικόνες είναι πολύ σκληρές και τα παιδιά πρέπει να απομακρυνθούν από τους τηλεοπτικούς δέκτες»; Από τη στιγμή που το ανάγγειλε έως την έναρξη του βίντεο και τους πυροβολισμούς, πέρασαν μόλις 15 δευτερόλεπτα; Και, ας πούμε, ότι για τους μεγάλους είναι κατάλληλο το άγριο θέαμα (που δεν είναι…). Όμως το παιδί που πιθανόν βρίσκεται μαζί σου στο δωμάτιο πού να το πας μέσα σε 15΄΄. Να το κουκουλώσεις; Να του κλείσεις τα μάτια και τα αυτιά; Να το πετάξεις έξω στο μπαλκόνι; Να το σπρώξεις στο δωμάτιο;  

 

Και τέλος πάντων, έως πού φθάνει το δικαίωμα της τηλεόρασης να προβάλλει τόση αγριότητα; Στην περίπτωση του συγκεκριμένου βίντεο, μάλιστα, η αποκρουστική σκηνή επαναλήφθηκε εννέα φορές. Εννέα!  

πηγή

Ο Αρτίν πνίγηκε στη Μάγχη

 

Προσφυγιά. Αυτή η τραγωδία δεν έχει τέλος. Από τον Αϊλάν του Αιγαίου στον Αρτίν της Μάγχης, ο ίδιος πόνος, ο ίδιος θρήνος, η ίδια απελπισία, η ίδια ντροπή του σύγχρονου πολιτισμού.

 

Ο 18 μηνών Αρτίν Ιρανεζχάντ, κουρδικής καταγωγής, είναι το βρέφος που το άψυχο σώμα του βρέθηκε στις ακτές της Νορβηγίας τον Οκτώβριο του 2020, όταν βυθίστηκε στη Μάγχη η βάρκα με την οποία η οικογένειά του προσπαθούσε να φτάσει από τη Γαλλία στο Ηνωμένο Βασίλειο.

 

Το πλοιάριο που μετέφερε την οικογένεια βυθίστηκε στις 27 Οκτωβρίου. Και οι δύο γονείς, ο Rasoul Iran-Nejad, 35, και η Shiva Mohammad Panahi, 35, καθώς και τα δύο μεγαλύτερα αδέρφια του Αρτίν, η Anita, 9 ετών, και ο Armin, 6 ετών, όλοι πνίγηκαν. Η οικογένεια προερχόταν από την πόλη της Σαρντάτ στο δυτικό Ιράν, κοντά στα σύνορα με το Ιράκ.

 

Η σορός του βρέφους εντοπίστηκε την Πρωτοχρονιά στις ακτές της κοινότητας Καρμόι, στη Νορβηγία. Φορούσε γαλάζια φόρμα και σωσίβιο. Η σορός παρασύρθηκε από τα ρεύματα στη Βόρεια Θάλασσα και έφτασε μέχρι τις Νορβηγίας. 

πηγή

      

Η απεργία ξεκίνησε ως "παρανομία" (κι εκεί επιστρέφει)

 

«Άλλο απεργία και άλλο παρανομία». Κωστής Χατζηδάκης υπουργός Εργασίας, Αθήνα 2021 μ.χ

γράφει ο Γεράσιμος Λιβιτσάνος

 

Η απεργία δεν είναι ένα μια κοινωνική λειτουργία που εμφανίστηκε τις τελευταίες δεκαετίες. Δεν είναι επίσης μια πράξη που πρώτα νομοθετήθηκε από κάποιον υπουργό και στην συνέχεια εφαρμόστηκε στην πράξη. Το αντίθετο.

 

Η «γέννησή» της με την μορφή που την ξέρουμε βρίσκεται κάπου στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα. Τότε που με εργατικούς αγώνες άρχισαν να κερδίζονται τα εργασιακά δικαιώματα και βέβαια η απεργία ήταν μια «παράνομη» πράξη.

 

Όπως και οι άλλες μορφές εργατικής διεκδίκησης (π.χ καταλήψεις) η απεργία παραβίασε τους κανόνες και τα συντάγματα και τους νόμους με την ορμή ενός άλλου σημαντικότερου και ισχυρότερου δικαίου: Αυτού που έχει η πλειοψηφία της κοινωνίας, δηλαδή οι άνθρωποι της μισθωτής εργασίας, να ζουν και να εργάζονται με όρους συμβατούς με τις δυνατότητες του ανθρώπινου πολιτισμού.

 

Από μια τέτοια «παράνομη» διαδικασία λοιπόν θεσμοθετήθηκε στις δυτικές κοινωνίες το 8ωρο, το 6ήμερο και στην συνέχεια το 5νθήμερο, οι συλλογικές διαπραγματεύσεις και συμβάσεις, οι κανόνες υγιεινής και ασφάλειας. Επίσης το δικαίωμα στην συνδικαλιστική δράση που περιλαμβάνει την απεργία. Ως απότοκα των κοινωνικών αγώνων, τα δικαιώματα αυτά απέκτησαν και συνταγματικό έρεισμα. Στο ελληνικό σύνταγμα προστατεύονται από το άρθρο 23 παρ 2.

 

Όλη αυτή η (αυτονόητη) αναδρομή δεν θα χρειάζονταν να γίνει. Οχι αν σήμερα δεν είχαμε μια κυβέρνηση κι έναν υπουργό Εργασίας, τον Κωστή Χατζηδάκη, που θέλει να επαναπροσδιορίσει τα όρια της απεργίας και της παρανομίας. Εμφανώς προς την κατεύθυνση της …παρανομίας.

 

Αυτό το κάνει με ένα νομοσχέδιο που προβλέπει «αστική ευθύνη» για συνδικαλιστικούς εκπροσώπους. Ασκώντας προφανώς ατομική τρομοκρατία σε ανθρώπους που θα βρεθούν να αντιμετωπίζουν εξοντωτικές αγωγές επειδή κάλεσαν σε απεργιακή διεκδίκηση.

 

Επίσης με διατάξεις που μιλούν για «ψυχολογική βία» ενάντια σε όσους θέλουν να εργαστούν εν μέσω απεργίας (δηλαδή τους απεργοσπάστες). Δίνοντας έτσι την ευχερεια σε κάθε δικαστή να κρίνει παράνομη και καταχρηστική σχεδόν κάθε πράξη ενός σωματείου.

 

Με μία «πρόσθήκη» της τελευταίας στιγμής στο νομοσχέδιο, που αφαιρεί την δυνατότητα σε δευτεροβάθμιες οργανώσεις να καλύπτουν στην κήρυξη απεργίας, σωματεία που περιλαμβάνονται στο κλάδο τους. Έτσι ώστε να καθίσταται παντελώς αδύνατη η πραγματοποίηση μιας απεργίας.

 

Τις συγκεκριμένες ρυθμίσεις θέλησε να υπερασπιστεί άλλωστε ο Κωστής Χατζηδάκης με την περίφημη ατάκα του «άλλο απεργία, άλλο παρανομία».

 

Αυτά σε μια περίοδο που συντρέχουν παράλληλα τα εξής: Έχουμε ένα τεράστιο ποσοστό ανεργίας με αποτέλεσμα οι εργοδοτικοί εκβιασμοί να έχουν πολλαπλάσια ισχύ.

 

Επίσης διαθέτουμε μία μακρά «δικαστική παράδοση» που θέλει τις απεργίες να κρίνονται παράνομες/καταχρηστικές σε ποσοστό μεγαλύτερο του 90% . Γεγονός που έχει τεκμηριώσει στο βιβλίο του «Το δικαίωμα απεργίας και ο δικαστικός έλεγχος της άσκησής του» ο πρόεδρος της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων Χριστόφορος Σεβαστίδης, συγκρίνοντας 100αδες δικαστικές αποφάσεις.

 

Στην «εξίσωση» μπορεί να προσθέσει κανείς κι έναν ακόμη παράγοντα: Την «στράτευση» πρόθυμων Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης ώστε σε συνεργασία με τις εκάστοτε κυβερνήσεις να συκοφαντούν απεργιακές κινητοποιήσεις. Ένα διαχρονικό φαινόμενο που εκφράζεται είτε με την αναπαραγωγή των θεωριών του κοινωνικού αυτοματισμού, είτε με τις προσπάθειες στοχοποίησης συνδικαλιστικών οργανώσεων και συνδικαλιστών. Όπως έγινε πρόσφατα με την απεργία των ναυτεργατών.

 

Αξίζει να σημειωθεί μάλιστα ότι στον τομέα αυτό οι κυβερνήσεις Μητσοτάκη στο παρόν και το παρελθόν έχουν επιδείξει ιδιαίτερη έφεση.

 

Σήμερα η κυβέρνηση προσπαθώντας να ανατρέψει σε βάρος των διεκδικήσεων των εργαζομένων το ισχύον νομοθετικό πλαίσιο, ουσιαστικά λειτουργεί αντίθετα με το Σύνταγμα. Γιατί εξανεμίζει στην πραγματικότητα το περιεχόμενο των συνταγματικων διατάξεων που προστατεύουν την απεργία.

 

Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι καταργεί ένα στοιχειώδες δημοκρατικό δικαίωμα προκειμένου να καταστήσει την χώρα «ελκτική» για επενδυτές. Αυτό που ομολογεί εμμέσως πλην σαφώς ο Κωστής Χατζηδάκης υποστηρίζοντας πως το νομοσχέδιο αναζητά την ισορροπία ανάμεσα στην ανταγωνιστικότητα και τα εργασιακά δικαιώματα.    

Τουλάχιστον 220 εκατ. άνεργους θα φέρει η πανδημία της covid-19

 

Ο επικεφαλής της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (ILO) περιέγραψε τον αντίκτυπο της πανδημίας της COVID-19 στον κόσμο της εργασίας ως «κατακλυσμιαίο» και πολύ χειρότερο από αυτόν της.. χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008.

Μιλώντας στην έναρξη της υπουργικής συνόδου της ILO, ο γενικός διευθυντής Γκάι Ράιντερ προειδοποίησε για μια άνιση οικονομική ανάκαμψη μετά την πανδημία, που εν μέρει τροφοδοτείται από «τεράστιες ανισότητες στη διανομή των εμβολίων».

«Ο αντίκτυπος υπήρξε καταστροφικός, κατακλυσμιαίος», δήλωσε. «Ως σύνολο, αυτό αντιπροσωπεύει μια κρίση του κόσμου της εργασίας τέσσερις φορές πιο σοβαρή από τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008-2009».

Η υπηρεσία αυτή των Ηνωμένων Εθνών ανακοίνωσε την περασμένη εβδομάδα ότι τουλάχιστον 220 εκατ. άνθρωποι αναμένεται να παραμείνουν άνεργοι σε όλο τον κόσμο φέτος και ότι οι απώλειες θέσεων εργασίας που συνδέονται με την πανδημία δεν θα καλυφθούν πριν από το 2023.  

πηγή

Η σημασία των διαδηλώσεων...

 

γράφει ο Γιώργος X. Παπασωτηρίου  

 

 

Στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, το 2015, υπήρχε η πεποίθηση της από τα πάνω αλλαγής, η οποία θα λειτουργούσε ως Λυδία λίθος για την αλλαγή στην Ελλάδα, στον ευρωπαϊκό νότο και ακολούθως σε όλη την Ευρώπη. Η «από τα πάνω» αλλαγή απέτυχε. Τώρα κάποιοι επανέρχονται ως εάν τίποτα να μην έχει συμβεί. Το ζήτημα, λένε, είναι να ξαναγίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ για να ακυρώσει τους αντιεργασιακούς νόμους και όχι οι διαδηλώσεις. Υποτιμούν, έτσι, τη σημασία των αγωνιστικών διαμαρτυριών, ότι η αλλαγή των συνειδήσεων επισυμβαίνει στη «φωτιά» του αγώνα, ότι η απάντηση στην πλαστογράφηση των γεγονότων από τα εξωνημένα μίντια είναι η σύγχρονη κινηματική οργάνωση, και ότι το προνομιακό πεδίο των «από κάτω» είναι ο «Δρόμος».

 

Είναι γνωστό ότι η πολιτική ανατροπή ή θα δημιουργήσει έναν άλλο τρόπο σκέψης και ένα νέο ρυθμό στους ανθρώπους, νέους κανόνες που θα εσωτερικευθούν(ως νέες συνήθειες) ή θα αποτύχει. Απαιτείται με άλλα λόγια, η δημιουργία μιας νέας κουλτούρας, ένα σύστημα νέων ηθών που ήδη θα βιώνουν τα μέλη του μεταρρυθμιστικού πολιτικού πυρήνα και το οποίο θα απαντά στη σήψη της κυρίαρχης κουλτούρας, συνιστώντας ένα εναλλακτικό και συνάμα γοητευτικό –με την έννοια της εκτροπής- σύστημα νέων αξιών και κανόνων, που θα ενοφθαλμιστεί στην κοινωνία. Διαφορετικά, η διαφθορά της γραφειοκρατίας και όλες οι παλιές παθογένειες αργά ή γρήγορα θα ενσκήψουν πιο δυνατές.

 

Ο Αντόνιο Γκράμσι στο βιβλίο του «Για τον Μακιαβέλι…» συνδέει δύο στοιχεία: το οικονομικό και το πνευματικό(πολιτιστικό), ως άρρηκτα συνυφασμένα με την πολιτική ηγεμονία. Το πολιτιστικό στοιχείο(έξεις, αξίες, αντιλήψεις, συμπεριφορές, γούστο…) καθιστά την υποταγή των «από κάτω» «φυσική» και «ανώδυνη». Γι’ αυτό καμία «αλλαγή» δεν είναι δυνατή και διαρκής χωρίς μία νέα πολιτισμική μεταρρύθμιση, χωρίς μία νέα Συμβολική Τάξη, χωρίς η πολιτική ηγεμονία να συμπεριλαμβάνει και την πολιτιστική.

 

Ας δούμε τι συμβαίνει στις χώρες της Λατινικής Αμερικής. Εκεί μιλούν για τη μετάβαση στον «μετα-καπιταλισμό». Μια μετάβαση που θα γίνει από τις κοινωνικές δυνάμεις μέσα από ένα πλήθος μορφών συλλογικότητας. Οι συλλογικότητες αυτές οργανώνονται σ' ένα ευέλικτο δίκτυο, που είναι σταθερό και οδηγεί σε άλλες μορφές οργάνωσης οι οποίες θα περιλαμβάνουν και μεγάλο αριθμό πολιτών «χωρίς σύνδεση»(ανένταχτων) στη διαδικασία διαμόρφωσης μιας πληθυντικής μορφής άμεσης δημοκρατίας. Η πληθυντική οργάνωση σημαίνει ότι η κοινωνική οργή «μεταφράζεται σε μια πολλαπλότητα κραυγών»(Holloway), σ’ ένα σύμπλεγμα αντίστασης, που μετατοπίζεται συνεχώς, σε μία ετερογένεια συγκρούσεων, που αντιστοιχούν σε χιλιάδες μορφές αντίστασης και όχι μόνο στην «καθαρή» δυαδική αντιπαράθεση: κεφαλαίου-εργασίας. Αυτή την πολλαπλή αντίσταση των κοινωνικών κινημάτων πρέπει να φέρει στο φως η Αριστερά, όχι με πατερναλιστικό τρόπο αλλά με σεβασμό στις αποχρώσεις και το περιεχόμενο τους.

 

Η διαμαρτυρία του «Δρόμου» είναι μια απάντηση στην νέα πειθαρχική εξουσία, η οποία κατασκευάζει άτομα: «...είναι η ειδική τεχνική μιας εξουσίας που πορίζεται τα άτομα και ως αντικείμενα και ως όργανα για την άσκησή της…»(Φουκώ). Η νέα πειθαρχία στηρίζεται πρώτα απ' όλα σε μια κατανομή των ατόμων στο χώρο. Για το λόγο αυτό εφαρμόζει διάφορες τεχνικές: Απαιτεί πολλές φορές την περίφραξη, τον καθορισμό ενός χώρου διαφορετικού από τους άλλους, ενός χώρου περιχαρακωμένου(σχολεία, στρατώνες, εργοστάσια-ΤΩΡΑ και τα ΣΠΙΤΙΑ, αλλά και τα δωμάτια των απομονωμένων νοσούντων μέσα στα ίδια σπίτια). Οι ανέλεγκτοι χώροι των «καταλήψεων» εγκαταλελειμμένων κτιρίων σφραγίζονται. Αυτό που διακρίνει τη νέα περιχαράκωση του χώρου, είναι ότι αποκλείει παντελώς τις ομαδοποιήσεις(σ.σ.δωμάτια-κελιά, απόσταση υγιεινομικής ασφάλειας). Απαγορεύεται η περιπλάνηση, η ομαδοποίηση, η επικίνδυνη συναδέλφωση. Κάθε στιγμή οφείλουν να επισημαίνονται οι απουσίες, να διακόπτονται οι άχρηστες επικοινωνίες, κάθε στιγμή η συμπεριφορά του καθενός πρέπει να αξιολογείται, να κυρώνεται.

 

Η νέα πειθαρχία οργανώνει ένα χώρο απομονωμένο, ένα χώρο που απαγορεύει την άμεση επαφή, την παρέα, την ομάδα, την συναδέλφωση, την αγκαλιά, τον έρωτα… Όλα εξ αποστάσεως(τηλέ-), όλα online, χωρίς άμεση επαφή. Γι’ αυτό είναι κρίσιμος ο έλεγχος των διαύλων επικοινωνίας, των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Γι' αυτό αναπτύσσσονται μηχανισμοί ελέγχου της «αλήθειας και του ψεύδους». Για την ακρίβεια, πρόκειται για μηχανισμούς που θα παράγουν «το αληθές και το ψευδές», την μία και ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ. Γι’ αυτό θέλουν να καταργήσουν τις διαδηλώσεις. Αλλά αυτό, παραδόξως, θέλουν και κάποιοι που αυτοπροσδιορίζονται ως «αριστεροί»! Μόνο που είναι "δεξιοί" αλλά δεν το ξέρουν...

 

Ποινική δίωξη για παράβαση καθήκοντος σε βάρος του αντιεισαγγελέα Α.Π., Ιωάννη Αγγελή

 

Παράβαση καθήκοντος στην υπόθεση Novartis αποδίδει η Εισαγγελία Πρωτοδικών στον αντιεισαγγελέα Αρείου Πάγου, μετά από έρευνα με αφορμή μήνυση της π. Εισαγγελέως Διαφθοράς, Ελένης Τουλουπάκη

 

Το αδίκημα της παράβασης καθήκοντος αποδίδει η Εισαγγελία Πρωτοδικών στον αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ιωάννη Αγγελή, άλλοτε επόπτη των εισαγγελέων Διαφθοράς και βασικό μάρτυρα κατηγορίας στην υπόθεση των δικαστικών χειρισμών για την έρευνα της Novartis, μετά από μήνυση που είχε καταθέσει σε βάρος του η πρώην επικεφαλής της Εισαγγελίας Διαφθοράς, Ελένη Τουλουπάκη.

 

 

Μετά από έρευνα που διενήργησε, με αφορμή την μήνυση Τουλουπάκη, ο εισαγγελέας Πρωτοδικών, Σπύρος Παππάς, κατέληξε στην άσκηση ποινικής δίωξης κατά του κ. Αγγελή για μία πράξη παράβασης καθήκοντος, ζητώντας παράλληλα να τεθεί στο αρχείο η υπόθεση για άλλα πέντε αδικήματα που περιλαμβάνονταν στην μήνυση της δικαστικής λειτουργού.

 

Κατά την κρίση του κ. Παππά, ο αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου διέπραξε παράβαση καθήκοντος τον Δεκέμβριο του 2018 και ενώ βρισκόταν με ομάδα εισαγγελέων Διαφθοράς στην Βιέννη, στο πλαίσιο της συνεργασίας με εισαγγελείς των ΗΠΑ για τη διερεύνηση της υπόθεσης της Novartis. Στο πλαίσιο του επίμαχου ταξιδιού, σύμφωνα με την μήνυση της κ. Τουλουπάκη, ο κ. Αγγελής, επόπτης τότε της Εισαγγελίας Διαφθοράς, αρνήθηκε να παραλάβει από τους Αμερικανούς στοιχεία για λογαριασμό συγγενικού προσώπου ενός εκ των υπό διερεύνηση πολιτικών, για ενδεχόμενη εμπλοκή του στην υπόθεση της φαρμακοβιομηχανίας Novartis. Ο αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου φέρεται να αρνήθηκε την παραλαβή των στοιχείων καθώς θεωρούσε ότι η διαδικασία της παράδοσης του εν λόγω υλικού έπρεπε να γίνει υπό την ομπρέλα της Eurojust.

 

Ο εισαγγελικός λειτουργός θεωρεί ότι προκύπτουν ποινικές ευθύνες σε βάρος του κ. Αγγελή, μόνο για αυτό το αδίκημα, ενώ για τα υπόλοιπα που περιλαμβάνονταν στην μήνυση της κ. Τουλουπάκη αποφαίνεται ότι δεν προκύπτουν στοιχεία. Μάλιστα, μεταξύ αυτών που ζητείται η αρχειοθέτηση είναι και το αδίκημα της παραβίασης απορρήτου σχετικά με έγγραφο των αμερικανικών Αρχών, που είχε προσκομίσει ο κ. Αγγελής στην Βουλή και το οποίο ανέφερε ότι δεν προκύπτει εμπλοκή πολιτικών προσώπων στην υπόθεση της φαρμακοβιομηχανίας. Επίσης, και το αδίκημα της υπεξαγωγής εγγράφων όσον αφορά διακίνηση δικογραφιών που χειριζόταν η εισαγγελέας Διαφθοράς, πρέπει, κατά τον κ. Παππά, να οδηγηθεί στο αρχείο.

 

Ο ίδιος ο κ. Αγγελής έχει ισχυριστεί πως δεν είναι αληθές ότι αρνήθηκε να παραλάβει στοιχεία, στο επίμαχο ταξίδι στην Βιέννη, ενώ σε υπόμνημα που είχε καταθέσει στην Εισαγγελία Πρωτοδικών, είχε θέσει νομικά ζητήματα, αναφέροντας πως θα πρέπει, εφόσον κριθεί ότι έχει διαπραχθεί το αδίκημα, να εξεταστεί αν τιμωρείται με βάση το Αυστριακό Δίκαιο και αν θα έπρεπε να υποβληθεί έγκληση από την ελληνική κυβέρνηση.

 

Στη δικογραφία που σχηματίστηκε στην Εισαγγελία Πρωτοδικών περιλαμβάνεται και το πόρισμα του αντιπροέδρου του ΣτΕ Μιχάλη Πικραμένου, που μετά από παραγγελία του υπουργείου Δικαιοσύνης ερεύνησε τυχόν πειθαρχικές ευθύνες του κ. Αγγελή.

 

Τον τελικό λόγο για την πορεία της υπόθεσης σε βάρος του κ. Αγγελή έχει η Εισαγγελία Εφετών η οποία θα αποφανθεί αν συναινεί με την κρίση του κ. Παππά ή αν θα διαφοροποιηθεί με βάση την αξιολόγηση των στοιχείων της δικογραφίας. 

πηγή