Η αστυνομοκρατία είναι κυβερνητική επιλογή

γράφει ο Γιώργος Χ. Παπασωτηρίου

Προχθές σκότωσαν έναν νέο στο Πέραμα. Χθες χτύπησαν απρόκλητα διαδηλωτές, ακόμα και βουλευτές, στο κέντρο της Αθήνας. Το βίντεο αδιάψευστος μάρτυρας.

 

Οι υπουργοί αλλάζουν, αλλά η αστυνομία μένει πάντα ίδια στην βαρβαρότητά της. Και δεν είναι ότι κάποιοι κακοί μπάτσοι δεν ακούν και αυτενεργούν, δεν είναι η «ακροδεξιά φράξια» στην αστυνομία που λέει η αντιπολίτευση, είναι η ίδια η πολιτική ηγεσία που «λύνει τα χέρια»  και «απασφαλίζει» τα πιστόλια, είναι η ίδια η κυβέρνηση που τάσσεται αναφανδόν υπέρ της άγριας αστυνομικής βίας, είναι η ίδια που με τη στάση της τη νομιμοποιεί, είναι η ίδια που τη θέλει και την διατάζει.

 

Τα πάντα ελέγχονται σε απευθείας μετάδοση από την αίθουσα με τις οθόνες στον 8ο όροφο του υπουργείου Προ.Πο. Οι εντολές δίνονται κατευθείαν από εκεί. Οι υψηλόβαθμοι αστυνομικοί, η περίφημη φυσική αλλά και η πολιτική ηγεσία στα σοβαρά γεγονότα, ακούνε, βλέπουν και δίνουν εντολές σε πραγματικό χρόνο. Άρα, το όργιο βίας και αυθαιρεσίας το δημιουργούν αυτοί και όχι κάποιοι μεμονωμένοι «σαδιστές μπάτσοι». Τα άγρια χτυπήματα με γκλομπ στον ακινητοποιημένο πολίτη στην πλατεία της Νέας Σμύρνης, οι προπηλακισμοί και οι ύβρεις εναντίον δικηγόρων, το όργιο βίας σε συγκεντρώσεις και πορείες, όλα γίνονται κατόπιν εντολών των στρατηγών, οι οποίοι έχουν άμεση επικοινωνία με την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη. Είναι βέβαιο, λοιπόν, ότι η αστυνομική βία και η τρομοκρατία είναι αποτέλεσμα άμεσων εντολών, που επικυρώνονται έμμεσα από ενέργειες όπως η «ανθρώπινη επίσκεψη» του υπουργού στους αστυνομικούς φονείς, ή από τις άμεσες δηλώσεις του Άδωνι Γεωργιάδη για το φόνο στο Πέραμα, που προκαταλαμβάνουν την έρευνα της δικαιοσύνης. Σε κάθε περίπτωση ένα είναι βέβαιο, η αστυνομοτρομοκρατία είναι κυρίαρχη πολιτική επιλογή της κυβέρνησης του Κυρ. Μητσοτάκη. 

 

Αλλά μεγαλύτερο έγκλημα και από το έγκλημα, είναι η συγκάλυψή του από τα εξωνημένα μίντια και τους εντεταλμένους «δημοσιογράφους». Μιλώ για εκείνους τους δήθεν «δημοσιογράφους» που αναδημοσιεύουν τα χονδροκομμένα ψεύδη των γραφείων Τύπου των υπουργείων χωρίς αιδώ και τσίπα. Όπως αυτοί που αναπαράγουν τον ρατσισμό μιλώντας για «γύφτους», ή αυτοί που γράφουν πως ο εργάτης που σκοτώθηκε στην COSCO «έφευγε από τη δουλειά του» και άρα δεν ήταν εργατικό δυστύχημα. Είναι οι ίδιοι που θα «καταδικάσουν» έναν συλληφθέντα(τον «ινδιάνο») που θα μείνει άδικα πολλούς μήνες στη φυλακή.

  

Είναι γεγονός ότι ο αυταρχισμός θα αυξάνεται όσο οι κυβερνώντες χάνουν τον έλεγχο, όσο οι κάθε είδους κρίσεις και η διαχείρισή τους, θα απονομιμοποιούν στα μάτια του κόσμου τη μονοδοξία του μοντέλου της νεοφιλελεύθερης οικονομικής ανάπτυξης, όσο οι άνθρωποι θα πεθαίνουν επειδή δεν έχουν την κατάλληλη και έγκαιρη πρόσβαση στο Σύστημα Υγείας, όσο στα μέσα μαζικής μεταφοράς οι πολίτες θα «παστώνονται» σαν σαρδέλες και στα εργοστάσια δεν θα τηρούνται τα μέτρα προστασίας, όσο κάποιοι θα κερδίζουν σκανδαλωδώς μέσω των απευθείας κυβερνητικών αναθέσεων.

 

Αντίστοιχα, και η οργή των πολιτών θα διογκώνεται όσο τα εξωνημένα μίντια θα αποσιωπούν το όργιο της αστυνομικής αυθαιρεσίας και βίας ή θα μιλούν για «επίθεση γύφτων» και αλληλέγγυων εναντίον αστυνομικών, όσο οι φωνές αμφισβήτησης θα φιμώνονται από τους μηχανισμούς λογοκρισίας, όσο ο αυταρχισμός θα συρρικνώνει τη δημοκρατία σε μία καρικατούρα «μετα-δημοκρατίας» που θα υλοποιεί το δόγμα της ασφάλειας με την επιβολή άγριας καταστολής!   

COSCO: Μαζική απεργιακή συγκέντρωση για τον νεκρό εργάτη

 

 Μαζική απεργιακή συγκέντρωση πραγματοποιήθηκε για τον νεκρό εργάτη στην COSCO, η οποία έχει «νεκρώσει» από την 24ωρη απεργία που αποφασίστηκε τη Δευτέρα μετά το νέο εργοδοτικό έγκλημα.

Την αλληλεγγύη τους εκφράζουν σωματεία και φορείς του Πειραιά. Στην απεργιακή συγκέντρωση παραβρέθηκε η Διαμάντω Μανωλάκου, μέλος της ΚΕ και βουλευτής του ΚΚΕ.

 

Μιλώντας στη συγκέντρωση ο Μάρκος Μπεκρής, πρόεδρος του Σωματείου ΕΝΕΔΕΠ, ενημέρωσε ότι το μεσημέρι αντιπροσωπεία του Σωματείου μαζί με αντιπροσωπεία του Εργατικού Κέντρου Πειραιά θα συναντηθεί με τη διοίκηση της COSCO. Εκεί, όπως ανέφερε ο Μ. Μπεκρής, θα τεθούν τα αιτήματα του διεκδικητικού πλαισίου που έχουν διαμορφώσει οι εργαζόμενοι με το Σωματείο τους για συγκεκριμένα μέτρα προστασίας της ζωής των εργαζομένων. Μέτρα προστασίας που είναι άμεσα συνυφασμένα με την υπογραφή ΣΣΕ, για μόνιμη και σταθερή δουλειά με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα.

 

Όπως τόνισε ο Μ. Μπεκρής, η πρόταση της διοίκησης του Σωματείου ΕΝΕΔΕΠ είναι ότι εάν η διοίκηση της εταιρείας δεν ξεκινήσει τη λήψη των μέτρων αυτών από σήμερα, τότε θα υπάρξει κλιμάκωση της απεργιακής κινητοποίησης.

 

Στην κινητοποίηση χαιρετισμό απηύθυναν, επίσης, ο Σωτήρης Πουλικόγιαννης, πρόεδρος του Συνδικάτου Μετάλλου Αττικής και Ναυπηγικής Βιομηχανίας Ελλάδας, ο Νίκος Ξουράφης, πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Πειραιά, καθώς και εκπρόσωποι των Σωματείων στο λιμάνι του Πειραιά.

 

Το πλαίσιο αιτημάτων των απεργίας

Με τη σημερινή 24ωρη απεργία το Σωματείο ΕΝΕΔΕΠ διεκδικεί:

 

– Κανένας εργαζόμενος να μην ξαναδουλέψει 12 ώρες και κόντρα βάρδιες.

 

– Να γίνουν όλες οι απαραίτητες προσλήψεις σε συνεννόηση με το Σωματείο, με πλήρη απασχόληση και εργασιακά δικαιώματα.

 

– Τέρμα οι εργατικές ομάδες με μόνο 4 άτομα. Να είναι 6, γιατί έχουμε και πολλούς σακατεμένους.

 

– Άμεση σύσταση Επιτροπής Υγιεινής και Ασφάλειας με τη συμμετοχή των εργαζομένων.

 

– Σε κάθε πόστο και ειδικότητα να υπάρχει εκπαίδευση από τους αρμόδιους φορείς.

 

– Κυρίως ζήτημα είναι τα μηχανήματα που λειτουργούν να είναι πλέον ασφαλή.

 

– Αυτά τα αιτήματα πρέπει να συνδεθούν με την υπογραφή ΣΣΕ για να είναι δεσμευτικά, με μόνιμη, σταθερή εργασία με πλήρη εργασιακά δικαιώματα. 

\

πηγή   

Θεσσαλονίκη: Κατεβάζουν τις μάσκες για να προσκυνήσουν την εικόνα (Photos/Video).!

Για ακόμα μία φορά τα μέτρα πήγαν περίπατο στη Θεσσαλονίκη στην Αρχιερατική Θεία Λειτουργία στον Ιερό Ναού του Αγίου Δημητρίου.

  

Δεκάδες ήταν οι πιστοί που έσπευσαν να παρακολουθήσουν τη Λειτουργία, ενω όπως φαίνεται σε εικόνες και βίντεο του Τhesstoday.gr, κατεβάζουν τη μάσκα για να ασπαστούν τις εικόνες.

 

Τόσο κατά τη λιτάνευση όσο και εντός του Αγίου Δημητρίου, ελάχιστοι πιστοί είναι εκείνοι που φέρουν την υποχρεωτική -σύμφωνα με τις κυβερνητικές εισηγήσεις- μάσκα, με τον κίνδυνο διασποράς του ιού να ελλοχεύει για ακόμη μια φορά, θυμίζοντας τις περσινές εικόνες.

 

Εν αναμονή και των εξελίξεων με τις παρελάσεις που κατά τους επιστήμονες αποτελούν «υγειονομική βόμβα», έχουν παρθεί όμως όλα τα προβλεπόμενα μέτρα.    

πηγή

Ποιος τη ζωή μου…

 

γράφει η Κυριακή Μπεϊόγλου

 

Περπατούσε και τραγουδούσε, τραγουδούσε δυνατά: «Ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά να την ξεμοναχιάσει μες στη νύχτα;» Αντηχούσε στους άδειους δρόμους της πόλης, ώρα πολύ πρωινή, θα ’ταν δε θα ’ταν πέντε. Μόνος θόρυβος, ενοχλητικός, τα ροδάκια της βαλίτσας μου, που μου θύμιζαν το αναγκαστικό βάρος που κουβαλάμε στα ταξίδια. Εκείνος ήταν αφοσιωμένος στο σκούπισμα των φύλλων του φθινοπώρου.

 

Μα δουλεύουν τόσο πρωί οι οδοκαθαριστές; Τον ρώτησα και σταμάτησε το τραγούδι. Ηθελα πιο πολύ να δω το σκυμμένο του πρόσωπο που με αφοσίωση κοιτούσε τώρα μια στοίβα από γόπες να μπαίνει στο φαράσι του. «Πάντα δουλεύουν οι οδοκαθαριστές», μου απάντησε πολύ σοβαρά, «μόνο που δεν τους βλέπετε. Είμαστε αόρατοι μέσα στην πολύβουη μέρα σας, εσείς πώς και σταματήσατε;» «Ακουσα το τραγούδι», ομολογώ με ειλικρίνεια. «Ναι, τέτοια ώρα ο δρόμος είναι η σκηνή μου, ήθελα να γίνω τραγουδιστής αλλά η ζωή τα ’φερε έτσι που μου πρόσφεραν τη θέση τούτη του οδοκαθαριστή, έγινα και μόνιμος ξέρετε. Πού καιρός για όνειρα...».

 

Πού καιρός για όνειρα; «Ουρλιάζουν και σφυρίζουν φορτηγά / σαν ψάρι μ’ έχουν πιάσει μες στα δίχτυα…» Καλή συνέχεια λέω, πρέπει να τρέξω θα χάσω το αεροπλάνο. «Καλό ταξίδι», απαντά, «κυνηγήστε εσείς τα όνειρα και για μένα». Χάνομαι στο βάθος του λεωφορείου που με πάει στο αεροδρόμιο. Η μέρα χαρίζει τις πρώτες ακτίνες της. Κι έτσι στη διαδρομή ώς το αεροδρόμιο παρατηρώ την Αθήνα να ξυπνάει. Νυσταγμένες νυχτερινές βάρδιες δίνουν σκυτάλη στις επίσης νυσταγμένες πρωινές, σαν κανείς να μην ευχαριστήθηκε ποτέ τη γαλήνη ενός ξεκούραστου ύπνου δίχως έγνοιες. Τα αυτοκίνητα που βγαίνουν στον δρόμο έχουν στα τζάμια ένα ελαφρύ στρώμα από πρωινό αγιάζι που κάνει τους οδηγούς μυστηριώδεις φιγούρες που έχουν βγει από κάποιο όνειρο. Υαλοκαθαριστήρες δουλεύουν εντατικά, ό,τι πιο «ζωντανό» αυτή την ώρα.

Ενα αδιάκοπο τικ τακ που καθαρίζει το τζάμι, που προσφέρει ορατότητα. Παρατηρώ κι άλλους οδοκαθαριστές, τους μετράω αυτή τη φορά προσεκτικά. Τους βλέπω. Μοιάζουν με πρωινό στρατό υπερασπιστών της πόλης. Σκούπες, φαράσια και μαύρες σακούλες. Δεν τους ακούω, αλλά έχω το τραγούδι του ανθρώπου που συνάντησα στο μυαλό. Ενα επαναλαμβανόμενο: «για κάποιον μες στον κόσμο είν’ αργά, ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά...» Αναρωτιέμαι πόσα όνειρα και πόσες επιθυμίες θα εκπληρωθούν μέσα στη μέρα που έρχεται. Κάνω μια ευχή να είναι πολλά. Μα πιο πολύ θα ’θελα να γίνουν ορατοί μέσα στη μέρα οι αφανείς αυτοί που μας φροντίζουν, που τακτοποιούν αθόρυβα, ή έστω τραγουδώντας, την καθημερινότητά μας.

  

Φώφη Γεννηματά: Κράτησε το ΠΑΣΟΚ στη ζωή, πολιτεύθηκε με αξιοπρέπεια

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Η Φώφη Γεννηματά παρέλαβε το πάλαι ποτέ κραταιό ΠΑΣΟΚ στη χειρότερη στιγμή της εκλογικής ιστορίας του. Στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 το ποσοστό του έπεσε στο 4,68%, προκαλώντας ένα μικρό σοκ σε ψηφοφόρους του και μη. Το κόμμα που κυριάρχησε στη Μεταπολίτευση έφτασε στα όρια της κοινοβουλευτικής εξαφάνισης.

 

 

Τον Ιούνιο του 2015 η Φώφη εξελέγη αρχηγός από τον πρώτο γύρο με 51,7%. Και στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους ανέβασε το ποσοστό του και το έφτασε στο 6,29%. Τηρουμένων των αναλογιών ήταν ένα μικρό κατόρθωμα, δεδομένου ότι τότε η πολιτική κυριαρχία του ΣΥΡΙΖΑ, στον οποίο είχαν βρει πολιτική στέγη οι περισσότεροι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ, ήταν ακόμα μεγάλη.

 

Σε όλη την διάρκεια της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ η νέα αρχηγός ήταν σκληρά επιθετική εναντίον του. Το επέβαλαν οι συσχετισμοί εντός του, μικρού πλέον, ΠΑΣΟΚ, καθώς η συντριπτική πλειονότητα του στελεχικού δυναμικού του διακατεχόταν από αντι-ΣΥΡΙΖΑ μένος.

 

Το 2017 επανεξελέγη αρχηγός, στο δεύτερο γύρο αυτή τη φορά και το κόμμα είχε πλέον το σημερινό του όνομα: Κίνημα Αλλαγής. Στις εκλογές του 2019 το ποσοστό του έφτασε στο 8,10%. Οι επικριτές της έλεγαν ότι δεν κατάφερε να αλλάξει τους συσχετισμούς στην αντιπολίτευση, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ διατήρησε το υψηλό ποσοστό 32%. Όμως, η αλήθεια ήταν-και το ήξεραν και οι ίδιοι- ότι ήταν αδύνατο να επιστρέψουν οι ψηφοφόροι, οι οποίοι έφυγαν από το ΠΑΣΟΚ που υπέγραψε το πρώτο Μνημόνιο και εν συνεχεία συνεργάστηκε με τον παραδοσιακό αντίπαλό του, τη ΝΔ.

 

Η Γεννηματά είχε κατανοήσει πολύ καλά τη δυσκολία του δικού της αρχηγικού ρόλου. Από τη μια έπρεπε να συμβαδίζει με τα στελέχη και τους ψηφοφόρους εκείνους που έλκονταν από το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο. Και από τη άλλη έπρεπε να επαναφέρει το κόμμα στην παραδοσιακή πολιτική κοίτη του και αυτό επέβαλε να αρχίσει να αναδεικνύεται η πολιτική αντίθεση με τη ΝΔ. Ηταν μια δύσκολη άσκηση ισορροπίας.

 

Η Φώφη Γεννηματά πολιτεύθηκε με αξιοπρέπεια. Γνώριζε το, μικρό πλέον, εύρος τω δυνατοτήτων του κόμματός της, αλλά προσπάθησε με δυναμισμό να το κρατήσει μέσα στο πολιτικό παιχνίδι. Και το κατάφερε. Οι παρεμβάσεις της στη Βουλή δεν ήταν αδιάφορες. Αντίθετα, σχεδόν πάντα προκαλούσαν απαντήσεις τόσο από τον Κυριάκο Μητσοτάκη όσο και από τον Αλέξη Τσίπρα.

 

Φεύγει από την ζωή ακολουθώντας την οικογενειακή μοίρα: ο πατέρας της και η μάνα της πέθαναν από καρκίνο σχεδόν στην ίδια ηλικία. Δεν πρόλαβε να δει ποιος θα είναι ο διάδοχός της. Όποιος κι αν είναι θα της χρωστάει κάτι. Οτι κατάφερε να κρατήσει το κόμμα ζωντανό πολιτευόμενη με αξιοπρέπεια…

Ποια ήταν η Φώφη Γεννηματά – Η καριέρα στην πολιτική και η μάχη με τον καρκίνο (Photos)

 

Η Φώφη ήταν πρόεδρος του Κινήματος Αλλαγής από το 2017 και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ από το 2015.

 

Η Φώφη Γεννηματά ήταν κόρη του Γεωργίου Γεννηματά, ο οποίος υπήρξε ηγετικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του ’80.

 

 

Ο πατέρας της έφυγε από τη ζωή χτυπημένος από τον καρκίνο τον Απρίλιο του 1995, επτά μόλις μήνες μετά τον θάνατο της συζύγου του και μητέρας της νυν προέδρου του ΠΑΣΟΚ, Κάκιας Βέργου.

 

 

Είχε παντρευτεί δύο φορές και έχει τρία παιδιά. Πρώτος σύζυγος της Φώφης Γεννηματά ήταν ο Αλέξανδρος Ντέκας. Παντρεύτηκαν όταν η Φώφη ήταν 22 ετών και απέκτησαν μαζί μία κόρη.

 

 

Ο δεύτερος σύζυγός της είναι ο Ανδρέας Τσούνης τον οποίο παντρεύτηκε το 2003. Ο Α. Τσούνης είναι οδοντίατρος. Μαζί απέκτησαν μια κόρη και έναν γιό.

 

 

 

Η πολιτική της καρριέρα

Το 2002 εξελέγη Υπερνομάρχης Αθηνών – Πειραιώς, θέση στην οποία επανεξελέγη το 2006. Την περίοδο 2003-07 διετέλεσε πρόεδρος της Ένωσης Νομαρχιακών Αυτοδιοικήσεων Ελλάδος. Το 2007 παραιτήθηκε από την θέση της προέδρου της Υπερνομαρχίας, για να θέσει υποψηφιότητα ως βουλευτής του ΠΑΣΟΚ στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές. Ωστόσο, με απόφαση του Αρείου Πάγου που εξέτασε τη νομιμότητα της υποψηφιότητάς της, η Γεννηματά αποκλείστηκε από την εκλογική διαδικασία.

 

 

 

Έχει χρηματίσει υφυπουργός Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης (2009-2010) στην κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου, αναπληρώτρια υπουργός Εσωτερικών (2011-2012) στην κυβέρνηση Λουκά Παπαδήμου, καθώς και αναπληρώτρια υπουργός Εθνικής Άμυνας (2013-2015), στην κυβέρνηση Σαμαρά.

 

 

Τον Ιούνιο του 2015, εξελέγη πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ με ποσοστό 51,7%, διαδεχόμενη τον Ευάγγελο Βενιζέλο.

 

 

 

 

Η μάχη με τον καρκίνο

Το 2008, στα 43 της ήρθε αντιμέτωπη για πρώτη φορά με τον καρκίνο. Κάνοντας τακτικές εξετάσεις λόγω κληρονομικού ιστορικού εντοπίστηκε καρκίνος στον δεξιό μαστό.

 

Στη συνέχεια υποβλήθηκε σε επιτυχή χειρουργική επέμβαση στο Νοσοκομείο Ερρίκος Ντυνάν. Αμέσως μετά ταξίδεψε στη Νέα Υόρκη και εισήχθη στο Νοσοκομείο Μεμόριαλ για να ακολουθήσει την κατάλληλη θεραπευτική αγωγή.

 

Η τελευταία περιπέτεια της υγείας της ήταν σύντομη καθώς η ασθένεια ήταν επιθετική μην αφήνοντας στους γιατρούς περιθώρια αντιμετώπισής της. 

πηγή

Η διεθνής σοσιαλδημοκρατία, το ΚΙΝΑΛ και ο ΣΥΡΙΖΑ

 

 γράφει ο Στέλιος Κούλογλου

 

 

Οι πρόσφατες εκλογικές επιτυχίες των Σοσιαλδημοκρατών σε Γερμανία, Νορβηγία καθώς και στις τοπικές ιταλικές εκλογές, δείχνουν ότι για την κεντροαριστερά, το  σημερινό διεθνές περιβάλλον είναι ευνοϊκότερο από ότι δέκα χρόνια πριν.

 

Ιστορικά, οι πανδημίες αλλάζουν τις κοινωνίες και τις νοοτροπίες. Η τωρινή οδηγεί σε υποχώρηση των νεοφιλελεύθερων ιδεών. Ο κοροναϊός επανέφερε τις αξίες των δημόσιων συστημάτων υγείας και του κράτους πρόνοιας, που ασπάζεται η αριστερά και η κεντροαριστερά.

 

 

Στο Ευρωκοινοβούλιο, το Λαϊκό Κόμμα( ΕΛΚ) παραμένει η μεγαλύτερη πολιτική δύναμη, αλλά έχει χάσει την παλιά του δυνατότητα να καθορίζει τις εξελίξεις. Μετά την ήττα των Χριστιανοδημοκρατών στη Γερμανία και μάλιστα με ποσοστό πρωτόγνωρο στα μεταπολεμικά χρονικά, η ευρωπαϊκή κεντροδεξιά έχει χάσει την κυριαρχία της και στο Συμβούλιο Κορυφής της ΕΕ.

 

Το ΕΛΚ έχει μόνο οκτώ αρχηγούς κρατών/κυβερνήσεων (Ελλάδα, Κύπρος, Αυστρία, Λιθουανία, Λετονία, Σλοβενία, Κροατία, Ρουμανία)  σε ολόκληρο το μπλοκ των 27, αλλά κανένας από αυτούς δεν εκπροσωπεί μια μεγάλη χώρα ή ένα ιδρυτικό μέλος της ΕΕ. Από τους οκτώ, ο Σλοβένος πρωθυπουργός αλληθωρίζει προς την ακροδεξιά του Ούγγρου πρωθυπουργού Β.Ορμπαν.

 

Με την πρόσφατη παραίτηση του Αυστριακού καγκελάριου Κουρτς, το ΕΛΚ δεν έχασε μόνο τον νεαρό σταρ του αλλά δέχθηκε και πλήγμα στην εικόνα του. Ο πρώην Ισπανός πρωθυπουργόςΜαριάνο Ραχόι, έχει ανοιχτούς λογαριασμούς με τη Δικαιοσύνη, ο Σαρκοζί καταδικάστηκε πρόσφατα σε ένα χρόνο φυλακή, ο συντηρητικός πρωθυπουργός της Τσεχίας ερευνάται από την αστυνομία.

  

Η εικόνα είναι διαφορετική στις δύο χώρες της Ιβηρικής, όπου κυβερνούν Σοσιαλιστικά Κόμματα με την υποστήριξη ή και τη συμμετοχή της Αριστεράς. Στην Πορτογαλία η κυβέρνηση απολαμβάνει ευρύτατης αποδοχής και εμπιστοσύνης, όπως δείχνουν και τα -υψηλότερα στην Ευρώπη- ποσοστά εμβολιασμού. Η ισπανική κυβέρνηση έχει προχωρήσει σε προοδευτικές νομοθετικές μεταρρυθμίσεις(νόμοι για εργαζόμενους και διαδηλώσεις, πειραματική εφαρμογή της εβδομάδας των τεσσάρων ημερών).

  

Τα μέτρα της κυβέρνησης Σάντσεθ για την αντιμετώπιση της ακρίβειας(παρακράτηση των υπερκερδών των εταιρειών ενέργειας για την επιδότηση των φτωχότερων κοινωνικών στρωμάτων) επαναφέρουν διεθνώς τις ιδέες της κοινωνικής αλληλεγγύης και του κράτους πρόνοιας. «Η Σοσιαλδημοκρατία, που κάποιοι την είχαν ξεγραμμένη, χαίρει άκρας υγείας», δήλωσε ο Ισπανός πρωθυπουργός αναφερόμενος και στις πρόσφατες νίκες των ομοϊδεατών του.

 

Όλα αυτά δεν συνεπάγονται αναγκαστικά και καλά νέα για την ελληνική σοσιαλδημοκρατία και το ΚΙΝΑΛ, το οποίο κουβαλάει τα θετικά αλλά και τις παλιές αμαρτίες του ΠΑΣΟΚ. Αλλά έστω και με τον βασανιστικό τρόπο που συμβολίζουν οι πολλές υποψηφιότητες για την προεδρία, η σοσιαλιστική παράταξη δείχνει ότι δεν έχει πει την τελευταία της λέξη. Οι διεθνείς εξελίξεις αναδεικνύουν την ιδέα της προοδευτικής διακυβέρνησης στην Ελλάδα, ως εναλλακτική λύση στην μητσοτακική δεξιά. Από την πλευρά του ο ΣΥΡΙΖΑ, που αποτελεί τη μεγαλύτερη δύναμη στο χώρο της αριστεράς/κεντροαριστεράς, πρέπει να κάνει και αυτός τα αναγκαίες κινήσεις

 

Η χρεοκοπία της χώρας το 2009 δεν οφειλόταν στο ΠΑΣΟΚ, αλλά στις δομικές αδυναμίες του ευρώ και της ελληνικής οικονομίας και κυρίως τη φαύλη διακυβέρνηση της νεοδημοκρατικής διακυβέρνησης που είχε προηγηθεί.

 

Ο Γιώργος Παπανδρέου υποτίμησε την έκταση της οικονομικής κρίσης και έκανε λάθη όταν έσκασε η βόμβα στα χέρια του. Αλλά έχει τα σοβαρά ελαφρυντικά της έλλειψης εμπειρίας, συνολικά του πολιτικού προσωπικού,  και της πολύ δύσκολης και επείγουσας κατάστασης που παρέλαβε. Με την εμπειρία του 3ου μνημονίου που αναγκάστηκε να δεχθεί και να διαχειριστεί, του κυνισμού των αδυσώπητων δανειστών, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να παραδεχθεί ότι αρκετές από τις κριτικές του εναντίον της τότε κυβέρνησης ήταν υπερβολικές. Μια τέτοια παραδοχή θα διευκόλυνε την πορεία προς μια προοδευτική διακυβέρνηση.

 

Δημοσιεύθηκε στα Νέα του Σαββάτου.  

Ταξίδια που (δεν) κάναμε

 

γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

 

Οι εικόνες στην τηλεόραση ήταν μαγευτικές. Δεν είχαν τίποτα από την αποχαύνωση που πολλές φορές δημιουργεί η παρακολούθηση ενός κοινότοπου, βαρετού σίριαλ, που λίγο-πολύ ξέρεις πώς θα τελειώσει: οι ήρωες θα πάρουν αυτό που θέλουν, αφού προηγουμένως έχουν ταλαιπωρηθεί -λίγο ή πολύ, με ευθύνη τους ή από κάποιο τραγικό χτύπημα της μοίρας.

 

Αυτό ήταν κάτι διαφορετικό: ένα ταξιδιωτικό ντοκιμαντέρ σε χώρα μακρινή, κάπου στη Λατινική Αμερική, από αυτές που πάντα ονειρεύεσαι να επισκεφτείς, αλλά ξέρεις ότι δεν θα είναι εύκολο. Ακόμη και το γεγονός ότι βρίσκονται σε ένα άλλο ημισφαίριο, όπου οι εποχές έχουν αντίστροφη πορεία, σε προκαλεί. Σκέφτεσαι ότι θα μπορούσες να πας εκεί, αφήνοντας τον ευρωπαϊκό χειμώνα και παρατείνοντας το καλοκαίρι. Η, αντίστροφα, να δεις πώς είναι ο χειμώνας κάπου αλλού, την ώρα που πίσω στην Ελλάδα οι ορδές των τουριστών και των γηγενών λιάζονται στις παραλίες. Και ας μη μοιάζουν οι θάλασσες με τις δικές σου, κι ας ενδημούν εκεί ζώα και φυτά διαφορετικά, οι διατροφικές συνήθειες των ανθρώπων είναι αρκετά διαφορετικές, παρά την παγκοσμιοποίηση και τη σχεδόν απόλυτη διασυνδεσιμότητα του σημερινού κόσμου.

 

Πέρα από την ομορφιά, την ελπίδα για νέα γνώση και εμπειρίες, είναι και το ίδιο το ταξίδι αυτό που σε κάνει να το λαχταράς περισσότερο. Δεν μπορείς να το εξηγήσεις, αλλά μερικές φορές πιστεύεις ότι αν φύγεις κάπου μακριά, σε έναν τόπο που δεν μοιάζει πολύ με τον δικό σου, ίσως να κατορθώσεις να γίνεις κι εσύ κάτι άλλο από αυτό που είσαι, σίγουρα καλύτερο, σίγουρα «μεγαλύτερο». Και ίσως, αν είσαι πολύ τυχερός, να ανακαλύψεις το μυστικό της ευτυχίας, για να μπορείς να την κάνεις να κρατάει λίγο περισσότερο από στιγμές.

 

Η φυγή, το ξέρεις, δεν είναι λύση σε ό,τι σε βασανίζει. Τους φόβους και την τεμπελιά σου, ό,τι δηλαδή σε κάνει να λιμνάζεις στην καθησυχαστική βολή και ρουτίνα (αν είσαι «τυχερός» και τα έχεις) ή τα προβλήματα που χρονίζουν και πρέπει να αντιμετωπιστούν, δεν θα τα πολεμήσεις φεύγοντας. Αλλά ελπίζεις, μέσα στον καινούργιο κόσμο που θα βρεις, να ανακαλύψεις την κρυμμένη σου δύναμη, αυτή που υπνώττει ή που εσύ αποφάσισες να την υπνώσεις, να αλλάξεις. Εσύ ο ίδιος και ο τρόπος που βλέπεις τα πράγματα.

 

Το πρόγραμμα σε κρατάει σε μια απολαυστική εγρήγορση, τέτοια που σκέφτεσαι ότι κι εσύ θα μπορούσες να δεις από έναν ουρανοξύστη την απεραντοσύνη του Μπουένος Αϊρες με τις πλατιές λεωφόρους, να φτάσεις σε μια ακτή της Χιλής και να κολυμπήσεις στον Ειρηνικό ή να πας στο αρχιπέλαγος της Γης του Πυρός, αν και ξέρεις ότι δεν θα σε υποδεχτούν οι πυρές των Ινδιάνων που της έδωσαν το όνομά της.

 

Εχεις σχεδόν φτιάξει και βαλίτσα στο μυαλό σου -τι θα χρειαζόμουν για να αντέξω το κλίμα εκεί, σκέφτεσαι, τι ρούχα, τι παπούτσια… Και τι ωραία ευκαιρία να αξιοποιήσω τα ισπανικά μου -κι ας τα μιλάω με καστιλιάνικη προφορά.

 

Κι εκείνη τη στιγμή η φωνή της αλήθειας έρχεται να σε ξυπνήσει. Το ταξίδι αυτό δεν είναι εφικτό, όχι στο προβλέψιμο μέλλον. «Εδώ δεν πήγες όταν ακόμη ήταν εύκολο πιο κοντά, στην Ισπανία και την Πορτογαλία, τρεις-τέσσερις ώρες με το αεροπλάνο. Και το Παρίσι το ξέρεις μόνο από το σινεμά και τη λογοτεχνία. Και πόση από την ίδια την Ελλάδα ξέρεις καλά;»

 

Αλλά εσύ δεν θέλεις να ξυπνήσεις από το όνειρο. Χρειάζεσαι ένα ταξίδι τέτοιο, μακρινό, έστω και νοητικό. Σε ένα από τα μέρη και τα πράγματα που θα ήθελες να δεις: ηλιοβασίλεμα στους καταρράκτες Ιγκουασού, στα σύνορα Βραζιλίας και Αργεντινής, ή το Κιλιμάντζαρο στην Τανζανία, πριν λιώσει ο παγετώνας του, το όρος Φούτζι στην Ιαπωνία. Και τόσα άλλα.

 

Και μόνο η επιθυμία σού δίνει φτερά στα πόδια, κι ας ξέρεις ότι είναι δεμένα με αόρατα σχοινιά. Αλλά ταξίδεψε η καρδιά, κι αυτό πρέπει να φτάνει. Για την ώρα… 

Ο «τρελός» της Κηφισιάς, οι φθηνοί άνθρωποι και η Ελλάδα ως απέραντο φρενοκομείο

 

Είναι εύκολο να κατηγορήσουμε τον ψυχικά ασθενή που σκότωσε στην Κηφισιά. Ομως, οι απανωτές κρίσεις έχουν μετατρέψει την Ελλάδα σε... απέραντο φρενοκομείο

γράφει ο Βασίλης Σ. Κανέλλης

 

«Ήταν τρελός. Ηταν παλαβός. Είχε νοσηλευτεί σε ψυχιατρείο. Ηταν προβληματικός άνθρωπος».

 

Αυτά και άλλα πολλά θα διαβάσουμε για τον 43χρονο που πήρε ένα όπλο στην Κηφισιά και σκόρπισε το θάνατο. Ενας εργαζόμενος, που απλά έκανε τη δουλειά του, έπεσε νεκρός, ένας ακόμη τραυματίας.

 

Θα μπορούσαμε να έχουμε πολλά θύματα, το χέρι της τρέλας δεν μπορείς να το σταματήσεις. Ενας άνθρωπος που ντύνεται αστροναύτης και λέει ότι του είχαν κάνει μάγια γι’ αυτό και σκότωσε, δεν μπορεί να είναι προβλέψιμος.

 

Όμως, είναι πολύ εύκολο να προσπεράσουμε μια ακόμη τραγωδία στοχοποιώντας έναν δυστυχή άνθρωπο ο οποίος φανερά είχε προβλήματα ψυχικής υγείας, ζούσε σε ένα σπίτι με όπλα και με τη μητέρα του κατάκοιτη.

 

Είναι πολύ εύκολο να ρίχνουμε τα πάντα στην «κακιά στιγμή», στον τρελό που ξύπνησε το Σάββατο το πρωί και απλά σκότωσε χωρίς να ξέρει τι κάνει.

 

Είναι πολύ εύκολο γιατί είναι ταυτόχρονα δύσκολο να αναλύσουμε τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία. Αλλά και να αναζητήσουμε τις δικές ευθύνες ως πολίτες και τις ευθύνες της επίσημης πολιτείας.

 

Η Ελλάδα πέρασε μια υπερδεκαετή οικονομική κρίση η οποία διέλυσε γενιές και γενιές.

 

Τσάκισε και νέους που μόλις έβγαιναν στην αγορά εργασίας, και μεγαλύτερους που είχαν σταθεί στα πόδια τους, είχαν δημιουργήσει, είχαν πετύχει, ζούσαν μια καλή ζωή.

 

Ποιος αμφισβητεί ότι αυτή η κρίση δεν προκάλεσε και τεράστια  προβλήματα στον ψυχισμό των πολιτών;

 

Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει ότι οι αντιδράσεις ανθρώπων που δεν έχουν να ζήσουν την οικογένειά τους, μπορεί και να μην είναι «κανονικές»;

 

Και ήρθε ο κοροναϊός

Και μόλις είπαμε «Δόξα το Θεό» αμέσως ήρθε το «Βόηθα Παναγία». Την ώρα που η χώρα πήγαινε να σταθεί στα πόδια της, ήρθε η πανδημία του κοροναϊού, η νέα οικονομική κρίση, η κρίση στις σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ και στις σχέσεις με την πολιτεία, ο υποχρεωτικός εγκλεισμός και η κατάρρευση των σταθερών του παρελθόντος, όπως η ελευθερία σε κινήσεις και επιλογές, οι φίλοι, οι παρέες, οι έρωτες.

 

Η ελληνική κοινωνία, λοιπόν, από το 2009 και μετά, δηλαδή 12 χρόνια, ζει σα να βρίσκεται σε… τρενάκι του τρόμου. Καμιά χώρα δεν πέρασε αυτά που περνά η Ελλάδα.

 

Πόσο να αντέξουν λοιπόν οι πολίτες;

 

Εργο του Φράνσις Μπέικον που αποδίδει την τρέλα, την οδύνη

 

Και πρέπει εδώ να κάνουμε την αυτοκριτική όλοι μας.

 

Τι έχει κάνει η πολιτεία για να αντιμετωπίσει την «πανδημία» που χτυπά την ψυχική υγεία; Ξέρετε πόσοι άνθρωποι έχουν καταρρακωθεί τα τελευταία χρόνια;

 

Πόσοι δεν έχουν βοήθεια και προσπαθούν να αντέξουν;

 

Πόσοι κινούνται μεταξύ της κανονικότητας και της τρέλας κι αρκεί ένα ασήμαντο γεγονός για να πυροδοτήσει εκρηκτικές καταστάσεις;

 

Αλλά και η κοινωνία που είναι; Η γειτονιά, οι φίλοι, οι συγγενείς; Ολοι ξανά πέφτουμε από τα σύννεφα;

 

Κανείς δεν είχε εντοπίσει πρόβλημα στο σπίτι του 43χρονου στην Κηφισιά; Κανείς δεν είχε αναρωτηθεί ότι κάτι δεν πήγαινε καλά;

 

Κανείς δεν μίλησε, παρά μόνο όταν σκότωσε βγαίνουν όλοι στα κανάλια;

 

Tαπεινά ένστικτα

Η πανδημία άλλαξε τις ζωές μας, κυρίως προς το χειρότερο. Ξύπνησε ταπεινά ένστικτα για πολλούς, αλλά και το αίσθημα της φιλίας και της συντροφικότητας για άλλους.

 

Πυροδότησε ακραίες συμπεριφορές, ενεργοποίησε ψυχικές ασθένειες, αύξησε τη χρήση αγχολυτικών και άλλων ψυχότροπων φαρμάκων.

 

Η πολυετής κρίση μετέτρεψε πολλούς ανθρώπους σε «τέρατα». Κάποιοι πούλησαν τον εαυτό τους για να επιβιώσουν. Αλλοι εξευτελίστηκαν κι εξευτελίζονται για θέσεις, λεφτά, καριέρα ή απλά μια αίσθηση παροδικής εξουσίας.

 

Πολλοί «βρόμισαν» τις ψυχές τους κι αποκάλυψαν πόσο φθηνοί είναι. Πόσο φθηνά αρώματα σε ακριβά μπουκάλια. Γιατί ακόμη και ο ευτελισμός, τα ταπεινά κίνητρα και οι fake σχέσεις, έχουν αφετηρία την ανασφάλεια, τον γκρεμισμένο κόσμο, την έλλειψη σταθεράς για το παρόν και το μέλλον.

 

Ναι, οι απανωτές κρίσεις ευθύνονται για πολλά από αυτά. Και είναι η ώρα να μιλήσουμε ξανά, ξεκάθαρα και χωρίς αναβολές για την τεράστια ζημιά που έχει προκληθεί στο μυαλό πολλών από εμάς.

 

Στην ψυχή μας, στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις, πώς συμπεριφερόμαστε στις φιλίες, στις σχέσεις, στους γάμους.

 

Αλλά και στους γείτονες, τους συναδέλφους, τους περαστικούς ή τους μόνιμους στη ζωή μας.

 

Η πολιτεία πρέπει να κινητοποιηθεί, αλλά και ο καθένας από εμάς πρέπει να αντιμετωπίσει τους δαίμονές του.

 

Για να μην έχουμε κι άλλους νεκρούς, κι άλλους ψυχικά ασθενείς, κι άλλους κατεστραμμένους ανθρώπους, κι άλλες χαμένες γενιές.    

Κάτι κουρασμένα παλικάρια

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

 

Να ‘λεγαν οι λοιμωξιολόγοι, οι πνευμονολόγοι, οι αναισθησιολόγοι, οι βιοχημικοί των δημόσιων νοσοκομείων ότι εξουθενώθηκαν έπειτα από κοντά δυο χρόνια πόλεμο με τον κορωνοϊό, θα τους καταλαβαίναμε. Να ‘λεγαν οι νοσοκόμοι, οι τραυματιοφορείς, οι άνθρωποι της καθαριότητας, οι οδηγοί του ΕΚΑΒ ότι τους καταπονούν οι ευθύνες της πανδημίας και η αυτοσχεδιαστική ανευθυνότητα της συνεχώς αυτοαναιρούμενης πολιτείας, και πάλι θα τους νιώθαμε. Εστω κι αν δεν βγαίνουμε πια στα μπαλκόνια να τους χειροκροτήσουμε, ξέρουμε ότι δουλεύουν χωρίς να κοιτάζουν το ρολόι, για να δουν αν τέλειωσε η βάρδια τους. Ουσιαστικά αβοήθητοι από μια κυβέρνηση αλλεργική στις προσλήψεις και στις μονιμοποιήσεις, δεν λιποτακτούν. Και δεν παραπονιούνται ότι κουράστηκαν.

 

Παραπονέθηκε, όμως, ο υπουργός Ανάπτυξης και αντιπρόεδρος της Ν.Δ., που δήλωσε τα εξής σε μία από τις στιγμές τού όντως εξοντωτικού τηλεοπτικού και ραδιοφωνικού καθημερινού προγράμματός του: «Προσωπικά, κουράστηκα. Δεν θέλεις, κύριε, να εμβολιαστείς; Μη σώσεις! Τέρμα! Πάμε παρακάτω, η ζωή συνεχίζεται. Οποιος εμβολιαστεί! Τέρμα! Δεν μπορώ να ασχοληθώ άλλο! Κουράστηκα! Δεν υπάρχει κάτι παραπάνω να κάνει το κράτος σε αυτό το θέμα. Τα έχει κάνει όλα! Το κράτος δεν θα ξανακλείσει, η αγορά δεν θα ξανακλείσει, δεν θα κλείσουμε τον κόσμο στα σπίτια του, επειδή κάποιοι δεν θέλουν να εμβολιαστούν. Τελεία και παύλα!»

 

«Μη σώσεις» λοιπόν. Υπουργός άνθρωπος, απευθύνεται σ’ έναν πολίτη της χώρας του (σε πολλούς πολίτες της χώρας του), μπορεί εύπιστο, μπορεί παραπλανημένο, μπορεί θύμα σύγχυσης εξαιτίας της αντιεμβολιαστικής προπαγάνδας καναλιών, που ωστόσο πρόλαβαν να πάρουν το κατιτίς τους βάσει της λίστας Πέτσα, και του μιλάει με μάγκικη ελευθεριότητα. Με την αλαζονεία τού αναιτίως αυτοθαυμαζόμενου. Με την ίδια γλώσσα, το ίδιο ύφος που θα χρησιμοποιούσε αν μιλούσε σε κάποιον που αρνιέται πεισματικά να αγοράσει τα βιβλία του τηλεπρατηρίου του: «Μη χάσετε το νέο πακέτο μας. Θα χάσετε. Α να χαθείτε». Κάπως έτσι.

 

Κυνικός, αναιδής, βίαιος, ξεγράφει τον μη εμβολιασθέντα («αντιεμβολιαστές» τάχα το 40%;), τον στιγματίζει σαν αποδιοπομπαίο τράγο. Ενώ η δουλειά του, η δουλειά της πολιτείας δηλαδή, είναι να νοιάζεται και για τα απολωλότα πρόβατά της. Δεν έτυχε ν’ ακούσει ποτέ στην εκκλησία ο καλός χριστιανός τη σχετική παραβολή; Ο Ματθαίος την έχει. Κεφάλαιο 18, χωρία 12-14. Αν πάει σε κάποιο νοσοκομείο ο κύριος υπουργός, όλο και κάποιο Ευαγγέλιο θα βρει.

 

   

Σαν σήμερα γεννήθηκε ο Μάνος Χατζιδάκις.! (Βιογραφικό)

 

Ένας από τους σημαντικότερους έλληνες μουσικοσυνθέτες. Το έργο του θεωρείται πως συνέδεσε τη λόγια με τη λαϊκή μουσική και περιλαμβάνει δεκάδες ηχογραφήσεις...

 

 

Η μεγαλύτερη μουσική ιδιοφυΐα της Ελλάδας, ο Μάνος Χατζιδάκις, γεννήθηκε στις 23 Οκτωβρίου του 1925 στην Ξάνθη, «τη διατηρητέα κι όχι την άλλη, τη φριχτή, που χτίστηκε μεταγενέστερα από τους εσωτερικούς της ενδοχώρας μετανάστες», όπως έλεγε και ο ίδιος.

 

Ήταν γιος του δικηγόρου Γεωργίου Χατζιδάκι και της Αλίκη Αρβανιτίδου. Μετά τον χωρισμό των γονιών του, το 1932, ο Μάνος Χατζιδάκις με τη μητέρα του και την αδελφή του εγκαθίστανται οριστικά στην Αθήνα.

 

 

Εν τω μεταξύ, από τα τέσσερά του χρόνια έχει αρχίσει μαθήματα πιάνου με δασκάλα την Αλτουνιάν, γνωστή μουσικό της Ξάνθης, αρμενικής καταγωγής. Παράλληλα διδασκόταν βιολί και ακορντεόν.

 

Παγοπώλης και φορτοεκφορτωτής

Στα δύσκολα χρόνια της κατοχής και της απελευθέρωσης, ο Μάνος Χατζιδάκις εργάζεται ως φορτοεκφορτωτής στο λιμάνι του Πειραιά, παγοπώλης στο εργοστάσιο του Φιξ, υπάλληλος στο φωτογραφείο του Μεγαλοοικονόμου, βοηθός νοσοκόμος στο 401 Στρατιωτικό Νοσοκομείο.

 

Συγχρόνως αρχίζει ανώτερα θεωρητικά μαθήματα μουσικής με τον Μενέλαο Παλλάντιο, σημαντική μορφή της ελληνικής εθνικής μουσικής σχολής, και σπουδές Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, τις οποίες ποτέ δεν ολοκλήρωσε.

 

Την εποχή εκείνη γνωρίζεται με καλλιτέχνες και διανοούμενους (Γκάτσος, Σεφέρης, Ελύτης, Τσαρούχης, Σικελιανός) της γενιάς του μεσοπολέμου, οι οποίοι θα συμβάλλουν ουσιαστικά στη διαμόρφωση των προσανατολισμών και της σκέψης του. Ο Νίκος Γκάτσος, με τον οποίο γνωρίστηκε το 1943, θα παραμείνει μέχρι το τέλος της ζωής του, ο μεγάλος δάσκαλος και ο ακριβός του φίλος.

 

Γνωριμία με τον Κουν

Η πρώτη του εμφάνιση στα μουσικά πράγματα της χώρας γίνεται το 1944 με τον «Τελευταίο Ασπροκόρακα» του Αλέξη Σολωμού στο Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν. Η γόνιμη συνεργασία του με το Θέατρο Τέχνης θα διαρκέσει 15 χρόνια, με μουσικές για παραστάσεις όπως: «Γυάλινος Κόσμος» (1946), «Αντιγόνη» (1947), «Ματωμένος Γάμος» (1948), «Λεωφορείον ο Πόθος» (1948), «Ο θάνατος του Εμποράκου» (1949) κ.ά.

 

Εν τω μεταξύ, το 1949 με μια διάλεξη του για το ρεμπέτικο τραγούδι θα ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων στη συντηρητική ελληνική αστική κοινωνία.

 

Από το 1950 αρχίζει να γράφει μουσική για αρχαίες τραγωδίες και κωμωδίες. Ο Μάνος Χατζιδάκις έχει «ντύσει» μουσικά την Ορέστεια, τη Μήδεια, τις Βάκχες, τις Εκκλησιάζουσες, τη Λυσιστράτη, τον Πλούτο, τις Θεσμοφοριάζουσες, τους Βατράχους και τις Όρνιθες.

 

Το 1959 παρουσιάζει στο αθηναϊκό κοινό τον Μίκη Θεοδωράκη, ενορχηστρώνοντας και ηχογραφώντας ο ίδιος το έργο του «Επιτάφιος» με τη Νάνα Μούσχουρη.

 

Χατζιδάκις και σινεμά

 

Με τη Μελίνα Μερκούρη

Μεγάλο κεφάλαιο αποτελούν και οι μουσικές που συνέθεσε για σπουδαίες ταινίες του ελληνικού και του διεθνούς κινηματογράφου. Αναφέρουμε ενδεικτικά την «Κάλπικη Λίρα» (Γ. Τζαβέλλα 1954), τη «Στέλλα» (Μ. Κακογιάννη, 1955), το «Δράκο» (Ν. Κούνδουρου, 1956), το «America-America» (Ελ. Καζάν, 1962), «Sweet Movie» (Ντούσαν Μακαβέγιεφ, 1974), κ.ά.

Το 1960 κερδίζει το βραβείο Όσκαρ για το τραγούδι «Τα παιδιά του Πειραιά» από την ταινία του Ζιλ Ντασέν «Ποτέ την Κυριακή», τραγούδι το οποίο θα συμπεριληφθεί στα δέκα εμπορικότερα του 20ού αιώνα.

 

Ωστόσο, η μουσική του για τον ελληνικό κινηματογράφο και μια σειρά ελαφρών τραγουδιών τού χαρίζει μια «λαϊκότητα ανεπιθύμητη», την οποία δεν θα αποδεχθεί ποτέ και θα τη μάχεται μέχρι το τέλος της ζωής του.

 

Πνεύμα ανήσυχο, ο Μ. Χατζιδάκις χρηματοδοτεί το Διαγωνισμό Πρωτοποριακής Σύνθεσης «Μάνος Χατζιδάκις» του Τεχνολογικού Ινστιτούτου Δοξιάδη. Το βραβείο απονέμεται στον Ιάννη Ξενάκη, άγνωστο τότε στο ελληνικό κοινό.

 

Το 1966 ο Μάνος Χατζιδάκις πηγαίνει στις ΗΠΑ, όπου ανεβάζει στο Μπρόντγουεϊ με τον Ζιλ Ντασέν και τη Μελίνα Μερκούρη τη θεατρική διασκευή του «Ποτέ την Κυριακή» με τον τίτλο «Illya Darling». Στην Αμερική θα παραμείνει μέχρι το 1972 και η μουσική του αντίληψη θα επηρεαστεί σημαντικά από την pop music. Αποτέλεσμα αυτής της επίδρασης είναι ο κύκλος τραγουδιών «Reflections» με το συγκρότημα New York Rock and Roll Ensemble.

 

Τo 1972, τον πιο σκοτεινό χρόνο της χούντας, επιστρέφει στην Αθήνα και ιδρύει το μουσικό καφεθέατρο «Πολύτροπο», μέσα από το οποίο επιχειρεί να ανοίξει εκφραστικές διόδους στο μουσικό τέλμα της εποχής.

 

Η γέννηση του «Τρίτου»

Το 1975 αρχίζει η χρυσή εποχή του «Τρίτου». Γίνεται διευθυντής του κρατικού ραδιοσταθμού «Τρίτο Πρόγραμμα» (1975-81) τον οποίο, σε συνεργασία με μια ομάδα νέων και ταλαντούχων δημιουργών, γίνεται σημείο αναφοράς.

 

Το 1989-93 ιδρύει την «Ορχήστρα των Χρωμάτων», για να παρουσιάσει «πρωτότυπα προγράμματα που συνήθως δεν καλύπτονται από τις συμβατικές συμφωνικές ορχήστρες», την οποία διηύθυνε μέχρι το τέλος της ζωής του. Η Ορχήστρα των Χρωμάτων με μαέστρο τον Χατζιδάκι έδωσε 20 συναυλίες και 12 ρεσιτάλ ελληνικού και διεθνούς ρεπερτορίου με Έλληνες και ξένους σολίστ.

 

Στη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων ο Μάνος Χατζιδάκις ήταν διαρκώς παρών στην ελληνική δισκογραφία, με δεκάδες δίσκους που θεωρούνται πια κλασικοί: Ο Κύκλος με την Κιμωλία (1956), Παραμύθι χωρίς Όνομα (1959), Πασχαλιές μέσα απ' τη νεκρή γη (1961), Δεκαπέντε Εσπερινοί (1964), Μυθολογία (1965), Καπετάν Μιχάλης (1966), Τα Λειτουργικά (1971), Αθανασία (1975), Τα Παράλογα (1976), Σκοτεινή Μητέρα (1985), Τα Τραγούδια της Αμαρτίας (1992) κ.ά.

 

Μοναδικός, ιδιοφυής και αεικίνητος, ο Μάνος Χατζιδάκις «έφυγε» από κοντά μας στις 15 Ιουνίου 1994.

 

 

πηγή