Σύγχρονοι Ελληνικοί ανθρωπότυποι. (Μέρος Α’)

Του Παναγιώτη Χατζηστεφάνου

Μην ακούτε εμένα, το λέει και η τηλεόραση, κρίση τέλος, μόνο ανάπτυξη.

Είναι πλέον δεδομένο ότι έχει λήξει η προπαγανδιστική φάση που εκλογίκευσε την αποικιοποίηση της Ελλάδας για λογαριασμό των Μνημονιακών δυνάμεων. Είμαστε πια σίγουροι πως η περίοδος επονομαζόμενη ως «κρίση» ανήκει στο παρελθόν. Και είμαστε σίγουροι επειδή  εδώ και κάποιους μήνες η καθεστωτική προπαγάνδα άλλαξε αφήγηση και διαλαλεί πως η χώρα βρίσκεται σε «περίοδο ανάπτυξης». Ιδιωτικοποιήσεις, εκμετάλλευση αιγιαλού και δασικών εκτάσεων, μετοχοποιήσεις, μεταβιβάσεις, επενδύσεις, δουλειές με φούντες παντού.

Ακούγοντας όλα αυτά τα ενθουσιώδη νέα από την ελεύθερη αγορά, συμπεραίνει κανείς ότι οι πολιτικοκοινωνικές εξελίξεις στην Ελλάδα βρίσκονται στο στάδιο της μακροπρόθεσμης παγίωσης του ανώμαλου και πραξικοπηματικού καθεστώτος που επέβαλλε διά της βίας και της αντισυνταγματικής νοθείας η μεταπολιτευτική πολιτική εξουσία σε συνεργασία με την διαπλεκόμενη οικονομική ολιγαρχία, καθώς προσπάθησαν και κατάφεραν να γλιτώσουν την βέβαιη θανατική ποινή των υπεύθυνων για την ασύλληπτη ληστεία εις βάρος του Ελληνικού λαού κατά την περίοδο των τελευταίων 40 χρόνων.

Διαβλέπεται λοιπόν ως επόμενο στάδιο του σχεδίου αποικιοποίησης, τετελεσμένης της πλύσης εγκεφάλου περί «κρίσης», η θεμελίωση της νέας τάξης πραγμάτων, αυτής της τάξης πραγμάτων στην οποία αποσκοπούσαν τα Μνημόνια και η προπαγάνδα περί αυτών, μια τάξη πραγμάτων αντισυνταγματική, αντιλαϊκή, εθνοπροδοτική, βίαιη και νόθα, μια τάξη πραγμάτων έκνομη την οποία οι Έλληνες δέχτηκαν αγόγγυστα στην πλειοψηφία τους, αφ’ ενός παραπλανημένοι από την ακραία διαστρέβλωση των Μέσων Μαζικής Λοβοτομής, αφ’ εταίρου ανίκανοι να αντιδράσουν λόγω της επίκτητης πνευματικής και ηθικής τους παθογένειας.

Η παγίωση αυτού του νέου καθεστώτος γίνεται με την επίδειξη των νέων κοινωνικών και ηθικών αξιών που το διέπουν. Η πρώτη αξία που διδάσκεται κανείς κατά την θεμελίωση του νέου καθεστώτος είναι η απόλυτη έλλειψη της οποιασδήποτε αναστολής μπροστά στην έννοια της νομιμότητας, αλλά και η ταυτόχρονη και εσκεμμένη ακραία πρόκληση απέναντι στο κοινωνικό σύνολο διά του σκανδαλισμού του κοινού περί δικαίου αισθήματος, αφού το σοκ είναι πάντα ο καλύτερος τρόπος να εξουδετερώσεις τον αντίπαλο. 

Έτσι, αναδύονται νέοι ανθρωπότυποι ως πρότυπα, με κύριο παρονομαστή αυτόν του ανερυθρίαστα οργανωμένου εγκληματία γραφείου. Αυτός, αντί να περιορίζεται στα κέρδη από υποκοσμιακές δραστηριότητες, μεταφέρει την ασυδοσία και την αλαζονεία του υποκόσμου στην κεντρική κοινωνική σκηνή χωρίς να τηρείται κανένα ηθικό πρόσχημα, ληστεύοντας δημόσια ταμεία, διαπλεκόμενος ανοιχτά με κυβερνητικούς παράγοντες και ταυτόχρονα διασκεδάζοντας σε κοινή θέα, ξεδιάντροπα επιδεικνύοντας τον πλούτο που εξασφάλισε μέσω των εγκληματικών του δραστηριοτήτων.

Τα παραδείγματα αποθράσυνσης και προκλητικής επίδειξης δύναμης εκ μέρους του οργανωμένου εγκλήματος σε αγαστή συνεργασία με τις πιο σκοτεινές πτυχές του Ελληνικού πολιτικού και ποινικού υποκόσμου είναι άπειρα, ενώ καθαρά ενδεικτικά σταχυολογώ τα παρακάτω, παραλείποντας  ούτως ή άλλως τα πασίγνωστα ονόματα των πρωταγωνιστών, όχι επειδή είναι η πρόθεση μου να προστατεύσω κάποιον, αλλά επειδή δεν είναι τόσο τα πρόσωπα που ενδιαφέρουν, όσο οι αξίες που εκπροσωπούν και εφαρμόζουν για λογαριασμό του νέου καθεστώτος που τους υποστηρίζει και τους προστατεύει:

Τα οικονομικά σκάνδαλα εκ μέρους ημετέρων «επιχειρηματιών» φτάνουν σε ύψος εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ εις βάρος του δημοσίου, αλλά αυτό δεν εμποδίζει τους υπεύθυνους να βρίσκουν πρόθυμους συνήγορους σε υπουργούς της προ πολλού αυθαίρετης και μειοψηφούσης κυβέρνησης και των περιστασιακών συνεργών της, της ίδιας κυβέρνησης που ξεπουλάει σε τέτοιους «επιχειρηματίες» τον δημόσιο πλούτο της χώρας .

Μεγαλέμποροι ναρκωτικών απελευθερώνονται με φαιδρά επιχειρήματα περί αποσυμφόρησης φυλακών και κατά παραγγελία φωτογραφικά νομοσχέδια από τον υπουργό Δικαιοσύνης, ενώ με διάταξη που έφερε στη Βουλή, με τη διαδικασία του κατεπείγοντος μάλιστα, ο ίδιος υπουργός Δικαιοσύνης, του οποίου το πόθεν έσχες διερευνάται ως ύποπτο από δημοσιογράφους,  «απαλλάσσονται από την έρευνα όσοι βουλευτές, νομάρχες, δήμαρχοι, εκδότες κ.λπ. έχουν κατηγορηθεί για παράνομο πλουτισμό, με βάση το νόμο για το πόθεν έσχες». 

Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και εκμετάλλευσης μεταναστών είναι πλέον μόνιμο φόντο στο Ελληνικό τοπίο.  Μέσα σε αυτά τα κολαστήρια,  σε άθλια κατάσταση, χωρίς γιατρούς και φαρμακευτική περίθαλψη, δηλαδή σε χειρότερες συνθήκες διαβίωσης από ένα οικόσιτο τετράποδο, φυτοζωούν δεκάδες χιλιάδες παράνομα κρατούμενοι μετανάστες , ενώ η χώρα εισπράττει από την Ευρώπη εκατοντάδες εκατομμύρια για την συντήρηση αυτών των κρατουμένων, χρήματα που δεν γνωρίζει κανείς που πάνε, αλλά δεν επαρκούν ούτε για ένα γιατρό, με αποτέλεσμα να πεθαίνουν άνθρωποι αβοήθητοι και εγκλωβισμένοι στα πυρακτωμένα από τον καύσωνα κοντέινερ.  Αντίστοιχα, εις βάρος της δυστυχίας των μεταναστών  ανθεί το δουλεμπόριο και το trafficking γυναικών.

123 κληρικοί προσλαμβάνονται από τον υπουργό Παιδείας για την αντιμετώπιση της δημοσιονομικής σπατάλης, λες και η Ελλάδα είναι μια σκοταδιστική θεοκρατία που επικαλείται μάγους της φυλής για τον χορό της βροχής. Την ίδια στιγμή που προσλαμβάνονται και πληρώνονται από το δημόσιο κάτι μυστήριοι τύποι που διαιωνίζουν μεσαιωνικές δεισιδαιμονίες εκμεταλλευόμενοι την αφέλεια των αμόρφωτων που τους ανέχονται, ταυτόχρονα απολύονται νοσοκόμες, γιατροί, δάσκαλοι, καθαρίστριες, και οποιοσδήποτε δεν συνεργάζεται ή δεν συμφέρει το αδίστακτο καθεστώς. Σταθερά επιτείνεται η εσκεμμένη εξαθλίωση της μεσαίας και εργατικής τάξης της χώρας, οι οποίες πλέον έχουν ζωστεί στο άρμα της επιβίωσης και δεν έχουν  το παραμικρό περιθώριο αντίδρασης, πόσο μάλλον  αποδοτικού αγώνα ενάντια στην πλήρη υποδούλωση τους, η οποία μοιάζει πλέον με τετελεσμένο γεγονός.

Αυτά τα ολίγα πλην χαρακτηριστικά  περί της ανομίας και ασυδοσίας, οι οποίες  όχι μόνο δεν ανέστειλαν εργασίες λόγω της «κρίσης» που οι ίδιες προκάλεσαν, αλλά όπως κάθε εγκληματίας που μένει ατιμώρητος, είναι απόλυτα αναμενόμενο ότι οι αυτουργοί τους αποθρασύνονται με καλπάζοντες ρυθμούς και ιλιγγιώδη ταχύτητα. Αυτά στην κορυφή της σαθρής Ελληνικής κοινωνικοπολιτικής πυραμίδας, που μοιάζει να έχει πια αποφασίσει ότι τα εγκλήματα κατά του λαού που εκμεταλλεύεται είναι η μοναδική της ελπίδα για επιβίωση.

Τι συμβαίνει όμως στην κοινωνική βάση, στην εργαζόμενη και μεσαία τάξη, πως «προσαρμόζονται για να μην πεθάνουν» οι πολίτες αυτής της χώρας? Η ερώτηση αφορά βέβαια σε όσους τουλάχιστον έχουν την ευκαιρία να αγωνιστούν για την «προσαρμογή» τους υπό την απειλή του θανάτου, μιας και αρκετοί έχουν την τραγική κατάληξη της προφανώς απροσάρμοστης παραπληγικής και κατάκοιτης 56χρονης γυναίκας στα Χανιά, που πέθανε επειδή δεν είχε να πληρώσει τον λογαριασμό της ΔΕΗ, του οποίου το χαράτσι χρηματοδοτεί τα πάρτι του Μηλιώνη στην Μύκονο.

Εκεί, στα λαικά στρώματα της νέας, αξιοθρήνητης Ελλάδας, σαν αντικατοπτρισμός στην έρημο της αήθειας, βλέπει κανείς να σχηματίζονται οι πρώτες μορφές των ανθρωπότυπων της ανάπτυξης, εκείνων δηλαδή των Ελλήνων που έχουν αρχίσει και υιοθετούν τις έμμεσες ή άμεσες προσλαμβάνουσες που υπαγορεύονται από τους οικονομικούς δολοφόνους καθώς αυτοί πειραματίζονται με την χώρα και τους κατοίκους της, αναζητώντας πάντα την πιο επικερδή εκμετάλλευση τους και την πιο επιτυχημένη μετάλλαξη τους.

Οι ανθρωπότυποι αυτοί είναι κατ’ εικόνα και ομοίωση των τεράτων που προβάλλει ως πρότυπα επί καθημερινής βάσης η ιδιωτική τηλεόραση σε συνδυασμό με την επιβιωσιακή χυδαιότητα που επικρατεί στις εξαθλιωμένες γειτονιές της χώρας. Σχηματικά, έχουν ως εξής –

1. Ο δήθεν Κασιδιάρης.

Πρόκειται περί μιας εκφυλισμένης εκδοχής του μάγκα, δηλαδή εκείνου του καταφερτζή και ντόμπρου τύπου που μπορεί να φλέρταρε με την παρανομία και να μην τα είχε ιδιαίτερα καλά με τον νόμο, αλλά ήταν παλικάρι αξιόπιστο και, σίγουρα, όχι γλοιώδες ερπετό που συρίζει απειλητικά καθώς έρπει προς την εξουσία που ορέγεται. Ο μάγκας ήταν ένας τύπος που καλύτερα ήταν να τον αποφεύγεις, αντί να διακινδυνεύεις την εμπλοκή με τις συχνά όχι και τόσο καθώς πρέπει συναλλαγές του.

Στην αναπτυξιακή του διασκευή, ο μάγκας είναι εκείνος που ελίσσεται κοινωνικά με κύριο όπλο την δημοσιότητα, η οποία είναι ένα πληθωρικό και κίβδηλο νόμισμα σε μια χώρα της οποίας τα ΜΜΕ είναι χειραγωγούμενα από την επιχειρηματική ολιγαρχία της οποίας τα συμφέροντα είναι το λιγότερο χρεωμένα δισεκατομμύρια στο δημόσιο από το οποίο κερδοσκοπούν. Ο δήθεν Κασιδιάρης έχει διαμορφώσει αισθητική από συνοικιακές σχολές πολεμικών τεχνών, γυμναστήρια, χαμηλής ποιότητας πολεμικές ταινίες, φαιδρά προπαγανδιστικά βιβλία που ξεχειλίζουν ανακριβείς παραφιλολογίες και λόγια αστείων προφητών, παρανοϊκών συνωμοσιολόγων και λοιπών απόβλητων.

Ο δήθεν Κασιδιάρης εκτιμά και ερωτεύεται οτιδήποτε διπολικά ξεκάθαρο – οι ενδιάμεσες διαβαθμίζεις διαταράσσουν την περιορισμένη γκάμα αντίληψης τους. Οι γυναίκες που τον συνοδεύουν είναι πάντα σεξιστικές γελοιογραφίες,  θλιβερά υπολείμματα ανθρώπων θαμμένα κάτω από τόνους συνθετικών μαλλιών, πλαστικών χειρουργικών,  και κάθε άλλου είδους πορνογραφίας της σεξουαλικής φτήνιας. Οι άντρες πάντα έχουν ποντίκια, φαλλικές προεκτάσεις που άλλοτε παίρνουν την μορφή αυτοκινήτων, μηχανών ή και μαχαιριών. Ο κόσμος διαιρείται σε φτωχούς και πλούσιους, αδύναμους και δυνατούς, λευκούς και μαυριδερούς, ντόπιους και αλλοδαπούς – τα πάντα δηλαδή αποπροσωποποιούνται προκειμένου να τακτοποιηθούν όπως τους αρμόζει στην λούμπεν ψύχωση της δαιμονοποίησης του ειδικού και της αποθέωσης της γενίκευσης.

Ο δήθεν Κασιδιάρης πουλάει οργή, αυθεντικότητα, νεύρο και αποφασιστικότητα, σίγουρα δεν είναι ομοφυλόφιλος, οπωσδήποτε ξεχειλίζει ανδρισμό, και πάνω απ’ όλα είναι ένα παρεξηγημένο παλικάρι που τα έχει βάλει με το σύστημα και εκείνοι που ρωτάνε για τις σβάστικες των τατουάζ του είναι αυγοκέφαλοι, αναρχοάπλυτοι και πολύ πιθανόν αδερφές. Ο διάλογος με τον δήθεν Κασιδιάρη δεν μπορεί ποτέ να υπάρξει επειδή δεν επιζητεί διάλογο αλλά επιβολή. Επιβολή επί ενός συστήματος που συμφωνεί απόλυτα με ό,τι εκπροσωπεί. Και αυτό που εκπροσωπεί ο δήθεν Κασιδιάρης είναι ο ακρωτηριασμός της πραγματικότητας μέχρι να χωρέσει στο Προκρούστειο κρεβάτι που είναι το μυαλό του.

2. Ο δήθεν Μηλιώνης.

Ο δήθεν Μηλιώνης είναι ένας άνθρωπος που πιστεύει ότι θα μπορέσει επιτέλους να ανέβει στο ξέφρενο τρένο της διαφθοράς που ξέρει ότι οργώνει κάθε σπιθαμή της χώρας όπου μεγάλωσε. Ο δήθεν Μηλιώνης δεν κατέχει την παραμικρή παιδεία ή πληροφορία που δεν είναι υπαγορευμένη από τα καπιταλιστικά παραληρήματα των περιοδικών, των ταινιών και των εικόνων ακραίας χλιδής που τροφοδοτούν τις ονειρώξεις της μάζας περί εύκολου πλούτου και «κοινωνικής ανέλιξης».

Η πολυτέλεια, η καλοπέραση, τα εξωφρενικά πάρτι, οι ηδονές πάσης φύσης αντί να είναι απολαύσεις γίνονται εμμονικός στόχος. Η όμορφη πλευρά της ζωής αποκτά την παραισθησιογόνα αιχμή της ψυχωσικής υποτροπής και επιφέρει την ασφυκτική πνευματική λοβοτομή που απαιτείται από κάθε παραθρησκευτική αίρεση ή εσωστρεφή κοινωνική ομάδα όπως πρέπει να είναι οι πολύ πλούσιοι, αφού ανά πάσα στιγμή κινδυνεύουν από εκείνους που είναι ικανοί για το οτιδήποτε αρκεί να ανήκουν στους κύκλους τους.

Η επιφανειακότητα, η έλλειψη σοβαρότητας, ο σαρκασμός, το χάχανο γίνονται όπλα αντιμετώπισης οποιασδήποτε κριτικής, η λοιδορία χρησιμοποιείται ως όπλο απέναντι στους «μίζερους», τους «χαμένους», αυτούς που δεν έχουν «φιλοδοξία για άνοδο». Για τον δήθεν Μηλιώνη οι μόνες αξίες είναι οι απτές αποδείξεις της οικονομικής υπεροχής του και η κακοήθης αδιαφορία, μασκαρεμένη ως υπεροψία, για την αήθη πρόκληση που αποτελεί η ίδια του η ύπαρξη.

Στην περίπτωση του δήθεν Μηλιώνη η μαγκιά επιβιώνει μεταλλαγμένη σε μια ανίατα κωλοπαιδίστικη άρνηση να λογοδοτήσει για τα εγκλήματα που διαπράττει προκειμένου να απολαμβάνει μια καλή ζωή εις βάρος των άλλων. Η οποιαδήποτε συνείδηση, βαθιά κρυμμένη στους πιο πρωτόγονες πτυχώσεις του εγκεφάλου, συντηρείται εσκεμμένα σε κωματώδη κατάσταση λόγω αλαζονείας και διά μέσω αποκτηνωμένης ηδονοθηρίας και έκλυτης αισθησιοκρατίας.

Ο δήθεν Μηλιώνης δεν είναι τίποτε άλλο από το ανθρωπόμορφο καρότο που κρεμάνε οι οργανωμένοι εγκληματίες ώστε να ορέγονται και να παίρνουν σειρά τα γαϊδούρια που θα σέρνουν το κάρο του παράνομου πλουτισμού, αγκομαχώντας στον ρυθμό του μαστιγίου των βίτσιων της ολιγαρχίας που τον διαχειρίζεται. Ο δήθεν Μηλιώνης είναι  το νόθο παιδί που γεννήθηκε από την επιμειξία του  Πασοκικού αριβισμού των δεκαετιών ’80-’90 καθώς αυτή η λύσσα για κοινωνική καταξίωση εναγκαλίστηκε με την παντελή αποβλάκωση της εγχώριας ψευδο-lifestyle παράγκας.

Ανάμεσα στην τριτοκοσμική ψευδό-κοσμικότητα των μπουζουξίδικων όπου συνωστίζονται ιδρωμένες οι εγχώριες  ανθυποδιασημότητες μπροστά στους φακούς των εβδομαδιαίων κουτσομπολοφυλλάδων, ανάμεσα στα ψηφιακά ενσταντανέ από την ασφυκτική πολυκοσμία των  φυλασσόμενων από ιδιωτικές φρουρές παραλιών όπου βρίσκει καταφύγιο η αφρόκρεμα του αντικοινωνικού βόθρου ώστε να επιδίδεται ανενόχλητη στις σπασμωδικές τελετουργίες επίδειξης νεοπλουτίστικης γουρουνιάς που είναι και η μόνη δημόσια δράση για την οποία είναι ικανή αυτή η νέα τάξη εγκληματιών γραφείου, ανάμεσα στην βουλιμία, τον κακοήθη ναρκισσισμό και την πάση θυσία κοινωνική αναρρίχηση, ο δήθεν Μηλιώνης δεν αργεί να συναντήσει τον δήθεν Βορίδη και να συνάψει αμέσως σκιώδεις συμφωνίες για περαιτέρω ανάπτυξη και ευημερία.  

Ο δήθεν Μηλιώνης ενσαρκώνει την τετραγωνική ρίζα η οποία μηδενίζει την εγκληματική προδιάθεση που συνοψίζεται στην έννοια της αρπαχτής, δηλαδή του γρήγορου, εύκολου και παράνομου πλουτισμού, εκείνου του βρόμικου πλούτου που αφήνει τα κορόιδα να τρώνε την σκόνη του, αφού σε ένα διεφθαρμένο κοινωνικό σύστημα η τιμιότητα είναι ελάττωμα, ενώ η μπαγαποντιά προσόν.

(Συνεχίζεται)

http://www.koutipandoras.gr/