Η δεξίωση που μας λείπει

Του Κώστα Γιαννακίδη

Η σοβαροφάνεια είναι ο θανάσιμος εχθρός της σοβαρότητας. Όταν δε, συμμαχεί με τη γελοιότητα, το αποτέλεσμα αποτυπώνεται σαν ένας λεκές από μουστάρδα σε λευκό πουκάμισο. Και, τι κρίμα, αυτός ο λεκές, θα μπορούσε να γεννηθεί πάνω σε ύφασμα Armani, δίπλα σε μεταξωτή γραβάτα. Μητέρα του, μια σταγόνα μουστάρδας που ξέφυγε από λουκάνικο, λίγο πριν συνθλιβεί σε λαίμαργο στόμα, στον κήπο του Προεδρικού Μεγάρου. Ναι, στη δεξίωση για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Αλλά η δεξίωση καταργήθηκε πριν από μερικά χρόνια. Θεωρήθηκε προκλητική έναντι των περιστάσεων, ένα χάχανο μέσα στο πένθος της κρίσης. Και όμως, λίγο πριν ο Κάρολος Παπούλιας τερματίσει τον μακρύ πολιτικό του βίο όφειλε την ύστατη προσφορά προς τον τόπο. Η δεξίωση έπρεπε να επανακάμψει στο πολιτικό και κοσμικό ημερολόγιο του Ιουλίου. Και επειδή ο Παπούλιας δεν το τόλμησε, ας κληροδοτήσει την υποχρέωση στον διάδοχό του. 

Πλήρης επαναφορά. Με το ίδιο πρωτόκολλο και ακριβώς το ίδιο μενού. Με τους δίσκους να γίνονται πλήκτρα σε ένα τεράστιο πιάνο που παίζει τη μελωδία της ευτυχίας. Τις γαρίδες να φτιάχνουν λόφους και τα φιλέτα νησιά ολόκληρα. Καταρράκτες από κρασιά να λούζουν τα λαρύγγια και καμαρωτοί σερβιτόροι (μην ήταν τσολιάδες;) να προσφέρουν καναπεδάκια με λαχταριστό σολομό θαμμένο στο χαβιάρι. Και εκεί, στο βάθος του κήπου, στο φερ φορζέ του Κωνσταντάρα από το «Η Αλίκη στο Ναυτικό», ο Πρόεδρος και οι πολιτικοί αρχηγοί να συζητούν σαν συμπέθεροι σε ένα γάμο που έγινε από συμφέρον ή ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι να υπάρχει ζωντανή τηλεοπτική κάλυψη. Μιλάμε για υπερπαραγωγή τώρα. Και οι κάμερες, που βλέπουν τα σκαλιά του Προεδρικού Μεγάρου, να δείχνουν έναν προς έναν τους καλεσμένους καθώς θα κατεβαίνουν στον κήπο. Έναν προς έναν. Με ένδυμα επίσημο οι κύριοι, με εντυπωσιακά φορέματα και χτενίσματα οι κυρίες. Όπως γινόταν πάντα. Οι πολιτικοί αρχηγοί, οι υπουργοί και οι βουλευτές -εν ανάγκη ας βγάλουν έξω χρυσαυγίτες που θα ήθελαν να παραστούν. Μαυρισμένοι, από τη Μύκονο, επιχειρηματίες με τις κυρίες τους, δημοσιογράφοι, ιεράρχες, διοικητές οργανισμών και συνδικαλιστές. Η ηγεσία του τόπου.

Δυστυχώς δεν θα το δούμε ποτέ. Κλείστε, όμως, τα μάτια και φανταστείτε το. Δείτε όλους τους πρωταγωνιστές των τελευταίων χρόνων να κατεβαίνουν, με τα καλά τους, τα σκαλιά του Προεδρικού Μεγάρου. Αν παρεμβάλλεται η Ζωζώ Σαπουντζάκη, αγνοήστε την. Εστιάστε σε αυτούς που πρέπει. Δείτε τους να χαμογελούν, ανταλλάσσοντας χειραψίες γύρω από τον μπουφέ. Το θέαμα είναι εθνικά επωφελέστερο των συμβολισμών που εκπέμπει η στρατιωτική παρέλαση. Πατριδογνωσία δραματοποιημένη, με ζωντανούς πρωταγωνιστές. Και αν τα πανιά της φαντασίας θέλουν ένα φύσημα για να φουσκώσουν, παρακολουθήστε το εκτενές ρεπορτάζ της δεξίωσης του 1994, προ εικοσαετίας. Περιγράφει ο Τέρενς Κουίκ που, τι κρίμα, τότε είχε το δελτίο, σήμερα δεν έχει δεξίωση.  

  http://www.protagon.gr/