Ζωές που χάνονται...

Του Γιάννη Παντελάκη

Η Ελλάδα, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία της Στατιστικής υπηρεσίας, είχε το 2013 τουλάχιστον 3.795.100 ανθρώπους να αντιμετωπίζουν τον εφιάλτη της φτώχειας. Τα στοιχεία δεν λένε πάντα την αλήθεια. Οι φτωχοί είναι περισσότεροι. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται απέναντι σ' ένα κράτος που δεν έχει μεριμνήσει για τα στοιχειώδη, για μια αξιοπρεπή διαβίωση.

Δεν υπήρχε ποτέ κοινωνικό κράτος στη χώρα, δεν υπήρχε ποτέ ένα στοιχειώδες δίχτυ ασφαλείας για τους αδύναμους. Αυτό που υπήρχε, ήταν μια επιλεκτική επιδοματική πολιτική μικροκομματικού χαρακτήρα, η οποία εκδηλωνόταν σε προεκλογικές κυρίως περιόδους. Με αυτά τα δραματικά δεδομένα, οι πιθανότητες να χάσει κάποιος τη ζωή του ή να υποστεί σοβαρές βλάβες η υγεία του, είναι πολλές, πάρα πολλές. Η φτώχεια, σου στερεί την δυνατότητα να προστατευτείς.

Όταν συμβαίνει μια είδηση που συνδέει ένα τραγικό γεγονός με τις επιπτώσεις της κρίσης, εμφανίζονται πολλοί «πολιτικά ορθοί», που ισχυρίζονται πως αυτό αποτελεί λαϊκισμό. Φαντάζομαι το ίδιο θα έχουν να πουν και τώρα. Αναφέρομαι στην 56χρονη που ζούσε με μηχανική υποστήριξη και έχασε τη ζωή της, όταν η ΔΕΗ έκοψε το ηλεκτρικό ρεύμα, λόγω απλήρωτων λογαριασμών. Οι «πολιτικά ορθοί» θα ισχυριστούν πως η ίδια ή η οικογένειά της, δεν είχαν ζητήσει να ενταχθούν στις ευάλωτες ομάδες στις οποίες η ΔΕΗ δεν κόβει το ρεύμα. Το ίδιο ισχυρίστηκε και η ΔΕΗ. Τα παιδιά της 56χρονης, είπαν πως η τοπική ΔΕΗ το γνώριζε από το 2007. Πιστεύω την εκδοχή των παιδιών της. Δεν έχω πολλές ενδείξεις ότι δημόσιες ή ιδιωτικές επιχειρήσεις ενδιαφέρονται για τους αδύναμους πελάτες τους. Και δεν υπάρχει και κάποιος να τις υποχρεώσει να το κάνουν.

Ας αφήσουμε, όμως, στην άκρη τη δική μου γνώμη ή κάποιων άλλων και ας αναλογιστούμε πόσο δύσκολο είναι για κάποιον φτωχό -και επιπλέον με ειδικά προβλήματα- άνθρωπο να επιβιώσει στις ημέρες της κρίσης. Σε συνεχείς ανακοινώσεις τους, τις οποίες τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης αγνοούν, οι άνθρωποι με αναπηρίες επισημαίνουν τις απίστευτες δυσκολίες που συναντούν καθημερινά. Πολύμηνες καθυστερήσεις για την πιστοποίηση μιας αναπηρίας, γνωματεύσεις μόνιμων αναπηριών με ημερομηνία λήξης (προφανώς κάποιοι πιστεύουν στα θαύματα), περικοπές επιδομάτων κ.ο.κ. 

Όλα αυτά σημαίνουν πως μια ανθρώπινη ζωή χάνεται εύκολα. Και αν δεν πρόκειται για μια κραυγαλέα περίπτωση, όπως αυτής στα Χανιά, τις περισσότερες περιπτώσεις δεν τις μαθαίνουμε. Γιατί πολλές ζωές χάνονται στα σιωπηλά. Χωρίς καμιά φασαρία. 

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών