Ο θάνατος ενός ποδηλάτη σε μια επαρχιακή πόλη

Ζούμε σε ένα δυστοπικό περιβάλλον όπου μοιάζει οι αντοχές να έχουν εξαντληθεί λόγω της επανάληψης γεγονότων που παύουν πια να κάνουν εντύπωση.

γράφει ο Γιάννης Παντελάκης

  

ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΣΥΝΕΒΗ έχουν μεσολαβήσει αρκετές ημέρες, σίγουρα ικανές για να λησμονήσει κάποιος ένα μικρό, σχεδόν ασήμαντο συγκριτικά με τα υπόλοιπα, γεγονός όπως ο θάνατος από θερμοπληξία ενός άγνωστου ποδηλάτη σε μια επαρχιακή πόλη. Οι μνήμες όμως είναι ένα από τα όπλα μας, μας συνοδεύουν συνέχεια, καθορίζουν τις συμπεριφορές μας, αυτό που είμαστε, είναι ο οδηγός μας. Όπως έγραψε ο Μάρκες, αυτό που έχει σημασία στη ζωή δεν είναι τι σου συμβαίνει, αλλά τι θυμάσαι. Και εγώ από όλες αυτές τις ημέρες που προηγήθηκαν αυτό θυμάμαι πιο έντονα.

Προσπαθώ να αναμετρηθώ με τα γεγονότα που συνέβησαν τις τελευταίες λίγες ημέρες. Δεν ήταν μερικές ανέφελες, έστω πολύ ζεστές καλοκαιρινές ημέρες, ήταν γεμάτες από τραγικά συμβάντα που καταγράφτηκαν με έντονο τρόπο στο συλλογικό υποσυνείδητο της κοινωνίας, αυτό φαντάζομαι. Τρομακτικές φωτιές σχεδόν παντού, που καταστρέφουν ακόμα περισσότερο το περιβάλλον, μικρές ή μεγάλες περιουσίες και οικονομικές δραστηριότητες, φωτιές που αφήνουν πίσω τους καμένα τοπία και προσωπικά δράματα. Γέφυρες που ξαφνικά πέφτουν και αφήνουν έναν νεκρό και αρκετούς τραυματίες, εγκλήματα, γυναικοκτονίες, πνιγμοί στις θάλασσες, μέσα σε λίγες μόνο ημέρες συνέβησαν τόσα που έχουν δώσει πολλές αφορμές για να μιλάνε γι’ αυτά όλοι. Ήταν όντως σημαντικά.

Προσπαθώ να αναμετρηθώ με τα γεγονότα που συνέβησαν τις τελευταίες λίγες ημέρες. Δεν ήταν μερικές ανέφελες, έστω πολύ ζεστές καλοκαιρινές ημέρες, ήταν γεμάτες από τραγικά συμβάντα που καταγράφτηκαν με έντονο τρόπο στο συλλογικό υποσυνείδητο της κοινωνίας, αυτό φαντάζομαι.

Κι όμως, με έναν τρόπο περίεργο, στη μνήμη μου έχει αποτυπωθεί έντονα, σχεδόν ανεξίτηλα λες, ο θάνατος από θερμοπληξία ενός ποδηλάτη ΑμεΑ στη Χαλκίδα, ο οποίος έκανε θελήματα έναντι μικρής αμοιβής σε ένα συνοικιακό σουβλατζίδικο. Δεν μου έκανε εντύπωση πως κάποια από τα τοπικά Μέσα έγραψαν ότι δεν ήταν «ντελίβερι μπόι» αλλά ένας τύπος που έκανε ένα μεσημέρι με καύσωνα βόλτες στο κέντρο της πόλης. Ίσως είχαν λάθος πληροφόρηση, ίσως πάλι ήταν μια πληροφορία με σκοπιμότητες, όλα είναι πιθανά στον μαγικό χώρο των μίντια.

 

Δεν με εξέπληξε ούτε καν αυτή η ανεκδιήγητη και πρωτοφανής ανακοίνωση που έβγαλε ο διοικητής του νοσοκομείου, που υπογράμμιζε ότι ο άνθρωπος αυτός δεν εργαζόταν ως διανομέας. Αγνοώ γιατί ένας διοικητής νοσοκομείου σπεύδει να βγάλει μια τέτοια ανακοίνωση και δεν περιορίζεται στις αιτίες που οδήγησαν αυτόν τον άνθρωπο στον θάνατο. Δεν μου προκαλεί ιδιαίτερο ενδιαφέρον ούτε ότι ένας άνθρωπος με πολλά προβλήματα υγείας χρησιμοποιείται (αυτός είναι ο σωστός χαρακτηρισμός) για να κάνει μεταφορές φαγητού χωρίς να έχει ασφάλιση και την ελάχιστη προστασία που προβλέπουν οι νόμοι.

Ίσως τελικά όμως αυτό που οδήγησε στην προσωπική αποτύπωση του θανάτου ενός άγνωστου σε εμένα ανθρώπου ως ενός πολύ σημαντικού γεγονότος να είναι όλα αυτά μαζί, η επιβεβαίωση ότι συμβαίνουν και αποτελούν στοιχεία μιας άρρωστης κανονικότητας. Και κυρίως η συνειδητοποίηση ότι ζούμε σε μια χώρα όπου όλα λειτουργούν με έναν σχεδόν παρακμιακό τρόπο. Ένα Άτομο με Αναπηρία που προσπαθεί να επιβιώσει κάνοντας μεροκάματα με το ποδήλατο γιατί δεν υπάρχουν άλλοι τρόποι για να επιβιώσει. Η μικρή τοπική κοινωνία που αποδέχεται το γεγονός και σωπαίνει, ο διοικητής του νοσοκομείου που ανενόχλητος συνεχίζει να το διοικεί, τα Μέσα Ενημέρωσης που ποτέ δεν ζητάνε συγγνώμη, οι συνδικαλιστές που περιμένουν έναν θάνατο για να πουν δυο λέξεις, ο υπουργός που όταν ένα θέμα προκαλεί αντιδράσεις τρέχει στις τηλεοράσεις για να αποποιηθεί τις ευθύνες.

Ζούμε σε ένα δυστοπικό περιβάλλον όπου μοιάζει οι αντοχές να έχουν εξαντληθεί λόγω της επανάληψης γεγονότων που παύουν πια να κάνουν εντύπωση, όπου οι ανοχές απέναντι στην παραβίαση δικαιωμάτων και των νόμων που τα προβλέπουν δείχνουν να είναι απεριόριστες και εν τέλει δεν βρίσκουμε καλούς λόγους για να σκεφτούμε ότι κάτι πάει πολύ λάθος σε αυτή την κοινωνία.