Ο Σημίτης που μας κατέστρεψε έγραψε άρθρο για το πώς θα μας… σώσει!

Ολική επαναφορά Κώστα Σημίτη στα δημόσια πράγματα, μετά τη διακήρυξη του μνημονιακού και εκσυγχρονιστικού «συνασπισμού» της «Ελιάς», βιώνει ο τόπος μας.

Ο πρωθυπουργός των Ιμίων και του Χρηματιστηρίου, που έφυγε νύχτα από τη διακυβέρνηση της 
χώρας πετώντας το… μπαλάκι (κάποιοι το είπαν και «δαχτυλίδι») στον Γιώργο Παπανδρέου, έγραψε άρθρο στο «Έθνος της Κυριακής» με τίτλο «Η χώρα χρειάζεται ρεαλισμό», δίνοντας έτσι και το… στίγμα των συμμετεχόντων στην «Ελιά» που δεν θέλουν πλέον να αποκαλούνται «εκσυγχρονιστές» αλλά… «ρεαλιστές».

Σε αυτό γράφει τη βαθυστόχαστη ανάλυση, ότι το τέλος της περιόδου των μνημονίων δεν θα σημάνει μια γοργή επιστροφή στην ομαλότητα, μιας και τα αλληλένδετα προβλήματα σε Ελλάδα και Ευρωζώνη δεν μπορούν να λυθούν ως διά μαγείας, αλλά με επίπονη προσπάθεια, υπερβάσεις και ανατροπές σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, δηλαδή μας προϊδεάζει και για νέες ταλαιπωρίες στο όνομα της παραμονής μας στο γερμανικό ράιχ, δηλαδή την «Ευρωπαϊκή Ένωση» και στο γερμανικό μάρκο που το λέμε ευρώ.

Ο πρώην πρωθυπουργός απαριθμεί μια σειρά διαπιστώσεων σε θέματα εκ των οποίων στα περισσότερα εκείνος αν και έχει τεράστιες ευθύνες «πουλάει τρέλα» σαν να μην κυβέρνηση ποτέ. Γράφει:

1. Η παραγωγική βάση της χώρας είναι περιορισμένη, η ποιότητα των προϊόντων χαμηλή, οι τεχνολογικές γνώσεις ανεπαρκείς, το κόστος παραγωγής υψηλό.

2. Συνέπεια είναι η μεγάλη ανταγωνιστικότητα. Η παραγωγή που δεν βρίσκει διεξόδους στις διεθνείς αγορές δεν μπορεί να στηρίξει σταθερούς ρυθμούς ανάπτυξης.

3. Η Ελλάδα ξοδεύει περισσότερο από ό,τι παράγει. Η οικονομική πολιτική προσαρμοζόταν κατά κανόνα στα αιτήματα διαφόρων κοινωνικών ομάδων. Αποτέλεσμα ήταν το κράτος παροχών, η πελατειακή πολιτική και η πλημμύρα συντεχνιακών ομάδων. Συνέπεια ήταν τα συνεχή ελλείμματα των προϋπολογισμών, των ισοζυγίων πληρωμών, το αυξανόμενο δημόσιο χρέος και η σημερινή κρίση. Το πολιτικό-οικονομικό-κοινωνικό σύστημα παραμένει όμως περίπου το ίδιο παρόλο που χρεοκόπησε αμετάκλητα.

4. Το κράτος είναι αναποτελεσματικό. Το χαρακτηρίζουν οι υστερήσεις στην οργάνωση της διοίκησης, το χαμηλό επίπεδο των γνώσεων και των ικανοτήτων των υπαλλήλων, οι δαιδαλώδεις διαδικασίες, η πολυνομία, η τυπολατρία.

5. Η ανεργία. Η μη παραγωγική απασχόληση. Η πληθώρα μεταπρατών, μεσαζόντων, διαμεσολαβητών, ο υπερβολικός αριθμός δημοσίων υπαλλήλων σε σχέση με τα καθήκοντα που επιτελούν, το μεγάλο ποσοστό αυτοαπασχολούμενων λόγω των περιορισμένων δυνατοτήτων ανεύρεσης ικανοποιητικής εργασίας.

6. Οι δυσκολίες στην πραγματοποίηση μεταρρυθμίσεων λόγω έντονης αντίδρασης του πλέγματος εξουσίας που διαμόρφωσε η συλλειτουργία κομμάτων, συντεχνιών οικονομικών συμφερόντων και πελατειακών δικτύων. Η χωρίς ενδοιασμούς αντιπαλότητα που χαρακτηρίζει την πολιτική ζωή.

Ο κ. Σημίτης εκφράζει, επίσης, την άποψη ότι είναι απαραίτητη η θεσμοθέτηση ενός υπουργείου Οικονομικών της Ε.Ε., ενώ επισημαίνει ότι οι νέες κρίσεις θα είναι αναπόφευκτες όσο θα υπάρχει αισθητή διαφορά ανταγωνιστικότητας μεταξύ των εταίρων.

Ο κύριος Σημίτης θα είχε ενδιαφέρον να μας γράψει κι ένα άρθρο αυτοκριτικής για την ολέθρια διακυβέρνησή του και να πάψει να εμπαίζει τους πολίτες της χώρας…
tribune.gr

Αποασυλοποίηση

Την πρωτοπορία της ετοιμάζεται να επιδείξει για ακόμα μία φορά η κυβέρνηση Σαμαρά, αυτή τη φορά με τις επιδόσεις της στον τομέα της Υγείας. Το Άσυλο Ανιάτων χρωστά εκατομμύρια στην εφορία και γι’ αυτό το λόγο 195 ασθενείς με βαριές νευρολογικές παθήσεις θα βρεθούν στο δρόμο. Έτσι θα μοιάζει και στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες το λεγόμενο “άνοιγμα τν δομών στην κοινωνία”.

Η κυβέρνηση, με μια καλοκαιρινή εντολή Σαμαρά, είχε παρέμβει για να σώσει το Άσυλο από τη διάταξη του clawback (αυτόματη επιστροφή χρημάτων λόγω υπέρβασης της δαπάνης). Σύμφωνα με τα τότε ρεπορτάζ, ο ΕΟΠΥΥ πλήρωνε το Άσυλο με καθυστέρηση 8 μηνών ενώ τα χρέη από τα προ ΕΟΠΥΥ ασφαλιστικά ταμεία έφταναν τότε τα 2,5 εκατομμύρια.

Το Άσυλο Ανιάτων περιθάλπει ασθενείς χρονίως πάσχοντες από βαριές τετραπληγίες, παραπληγίες, σκλήρυνση κατά πλάκας, και άλλα.

Το Άσυλο Ανιάτων αυτή τη στιγμή χρωστάει σε εφορία και ΙΚΑ 8  εκατομμύρια ευρώ. Σύμφωνα πάντα με τα ρεπορτάζ, ο φόρος ακίνητης περιουσίας που καλείται να πληρώσει φτάνει τα 3 εκατομμύρια ευρώ για την περίοδο 2010-13.

Οι 117 εργαζόμενοι από τους διπλάσιους που υπήρχαν παλιότερα, είναι απλήρωτοι εδώ και επτά μήνες και στις 19 Μαρτίου θα αποφασίσουν τι μέλλει γενέσθε. Το χρέος στους εργαζόμενους φτάνει το ένα εκατομμύριο ευρώ, ενώ άλλα τόσα έχουν λαμβάνειν οι συνταξιοδοτηθέντες υπάλληλοι.

Οι εφημερίδες λένε πως το Άσυλο έχει ανεκτίμητη ακίνητη περιουσία, και απ’ ότι καταλαβαίνω αυτό πρέπει να έχει κάποια σχέση με τη χρεοκοπία του. Ή μάλλον με την απραξία της κυβέρνησης του Success Story, που αφήνει να μαραζώσει μαζί με ανθρώπους που θα έπρεπε να νιώθουν ασφάλεια. Πάντως το γεγονός πως έχει μεγάλη περιουσία δεν φαίνεται να αρκεί για να το σώσει.

Προφανώς τώρα που το Άσυλο Ανιάτων θα κλείσει, θα υπάρξει άπλετος χώρος για να εκδηλώσει την φιλανθρωπία της η σύζυγος κάποιου εργολάβου, καναλάρχη ή πετρελαιά.

Δεν βαριέσαι βρε αδερφέ, εμείς την υγειά μας να έχουμε…

http://rebeliskos.wordpress.com/

Δημοκρατία “πλύνε-βάλε”

Σκέψεις για βαθιές τομές στο εκλογικό σύστημα κάνει ήδη το κυβερνητικό επιτελείο, μετά και τις προτροπές των Ποταμίστας για μόνιμη τετραετή διακυβέρνηση. Τις προθέσεις της άλλωστε δείχνει και με την τροπολογία Μιχελάκη για παράταση της (τηλεοπτικής) προεκλογικής περιόδου των αυτοδιοικητικών εκλογών, με αποτέλεσμα να περιορίζονται οι εμφανίσεις των υποψηφίων στα μέσα ενημέρωσης μόνο για ένα μήνα.

Η εκλογική νομοθεσία ορίζει πως για την προεκλογική περίοδο, διάρκειας τεσσάρων μηνών, κάθε υποψήφιος επιτρέπεται να εμφανιστεί από δύο φορές σε κάθε ραδιοφωνικό ή τηλεοπτικό σταθμό. Για τοπικά κανάλια, ραδιόφωνα και ιστοσελίδες, ο νόμος επιτρέπει μόνο μία εμφάνιση.

Σε τροπολογία που είχε καταθέσει προ ημερών ο Γιάννης Μιχελάκης σε νομοσχέδιο του υπουργείου Ανάπτυξης, η προεκλογική περίοδος μειώθηκε από τέσσερις μήνες σε δύο, ενώ σε νεότερη τροπολογία που κατέθεσε ο ίδιος υπουργός σε νομοσχέδιο του υπουργείου ΠΡΟΠΟ η προεκλογική περίοδος μειώθηκε σε ένα μήνα.

Η επαναστατική αυτή μεταρρύθμιση του του εκλογικού μας συστήματος έρχεται σε συνδυασμό με την απελευθέρωση των δημοσκοπήσεων, που επιτρέπει πλέον στις εταιρείες να δημοσιεύουν έρευνες έως και την Παρασκευή πριν τις εκλογές. Στόχος, να μην ησυχάσει ο ψηφοφόρος ούτε στιγμή, και να μην ξεχάσει επ’ ουδενί ποιόν πρέπει να ψηφίσει. Μάλιστα, αρκετά είναι τα κόμματα που ήδη ετοιμάζουν καμπάνιες διαφήμισης πάνω σε σερβιέτες και μπατονέτες.

Σκέψεις υπήρχαν για τον περιορισμό της προεκλογικής περιόδου ακόμα και σε μία εβδομάδα, αλλά μετά από νηφάλια μελέτη το υπουργείο αποφάσισε πως μέσα σε μία εβδομάδα δεν θα προλάβαιναν οι υποψήφιοι να εμφανιστούν σε όλα τα μέσα από δύο φορές.

Μετά από αυτές τις διορθώσεις για τον εκδημοκρατισμό της εκλογικής διαδικασίας της χώρας, στο υπουργείο αναζητούν προτάσεις που θα λύσουν μια για πάντα το πρόβλημα κόστους των εκλογών. Ως γνωστόν, η δημοκρατία είναι το πιο ακριβό πολίτευμα στον κόσμο. Αυτό που δεν είναι γνωστό, είναι πως αυτό που κοστίζει ακριβά είναι τα χρήματα που δαπανώνται για την χειραγώγηση της κοινής γνώμης. Αλλά αυτό είναι κάτι που θα το συζητήσουμε μιαν άλλη φορά.

Ήδη, ιδέες που μιλούν για τοποθέτηση διαφημιστικών πινακίδων μέσα στα παραβάν, παράλληλα με την παρουσία του δημοσκόπου ώστε να βγουν πιο ακριβή τα exit polls, εξετάζονται και ίσως προωθηθούν για τις επόμενες βουλευτικές εκλογές που θα γίνουν κατά την διάρκεια ενός τετράωρου live show στην τηλεόραση της ΔουΤου, θα ψηφίσουμε με γραπτό μήνυμα και hastag στο twitter και θα το παρουσιάσει ο Σάκης Ρουβάς.

http://rebeliskos.wordpress.com/

Ελλάς – Γαλλία – υποκρισία

Το σημερινό που γράφω μου το έχει διηγηθεί φίλος στον οποίο έχω απόλυτη εμπιστοσύνη. Συμμετείχε σε μια Επιτροπή στις Βρυξέλλες, η οποία διαμόρφωνε τις θέσεις των κρατών μελών της Ε.Ε. στην περίφημη πλέον διαπραγμάτευση για τη συμφωνία απελευθέρωσης των εμπορικών συναλλαγών μεταξύ Ε.Ε. – Ουκρανίας. Του Θωμά Ξωμερίτη

Στην Ευρώπη είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί όσον αφορά στην διαπραγμάτευση των πολιτιστικών μας αγαθών. Αυτό ακούγεται όμορφο και καλό· και καλά κάνουμε έτσι όμορφο και καλό που ακούγεται. Η Γαλλία λοιπόν ήταν ιδιαίτερα προστατευτική όσον αφορούσε στη διαπραγμάτευση των οπτικοακουστικών υπηρεσιών (κινηματογραφικές και τηλεοπτικές παραγωγές κι όλα τα σχετικά).

Η Ελλάδα, όπως πάντα σε σχέση με το συγκεκριμένο τομέα, στήριξε (ανακλαστικά και συνειδητά) τη θέση της Γαλλίας. Ο έλληνας φίλος που εκπροσωπούσε την Ελλάδα έπραξε σύμφωνα με τις οδηγίες που είχε (τη δουλειά του έκανε, δεν είχε άλλη επιλογή). Ταυτόχρονα μου ομολόγησε ότι ήταν ιδιαίτερα ενοχλημένος από τη στάση της Γαλλίας. Αυτό διότι η χώρα έδειχνε ιδιαίτερο ζήλο να προστατεύσει την ευρωπαϊκή πολιτιστική κληρονομιά από την επιρροή της Ουκρανίας.

Για το φίλο μου, η στάση της Γαλλίας ήταν σαν να θεωρούσε το Ντοστογιέφσκι και τον Ταρκόφσκι εκτός ευρωπαϊκού πολιτισμού, κάτι την επιρροή του οποίου η Ευρώπη θα πρέπει να αναχαιτίσει. Συγγενής λαός οι Ουκρανοί με τους Ρώσους. Κι αν πήγαινε το πράγμα λίγο παραπέρα, έλεγε ο φίλος μου, υπάρχουν πολλές συγγένειες της ελληνικής πολιτιστικής κληρονομιάς με αυτήν των Ανατολικών Σλάβων. Ο φίλος μου ένιωθε ότι η Γαλλία χρησιμοποιούσε την Ελλάδα με τρόπο που στο βάθος ήταν λίγο προσβλητικός για τους ίδιους τους Έλληνες. Κι όλα αυτά σε μια εμπορική συμφωνία, η οποία υποτίθεται ότι προέβλεπε και ρυθμιστική σύγκλιση της Ουκρανίας με το ευρωπαϊκό κεκτημένο.

Δίκιο έδινα στο φίλο μου στη συζήτηση που είχα μαζί του. Και διασκέδαζα το θυμό του, λέγοντάς του ότι αν οι Γάλλοι κόπτονται να προστατεύουν την πολιτιστική τους κληρονομιά, ας μην είναι ανασφαλείς κι ας βγάζουν ταινίες που να γεμίζουν τις κινηματογραφικές αίθουσες. Του έλεγα ότι ο προστατευτισμός των Γάλλων δεν κρύβει πολιτισμό από πίσω· περισσότερο κρύβει παρωχημένο μερκαντιλισμό.

(Όσο για τις συμφωνίες απελευθέρωσης εμπορίου, για το αν έχουν κάτι παραπάνω να δώσουν στο μέλλον, ο Krugman εκφράζει κάποιες επιφυλάξεις.)

Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει τεράστιες ευθύνες σ’ αυτό που συμβαίνει στην Ουκρανία - από την αρχή της κρίσης, την οποία χειρίστηκε με διπλωματική αφέλεια. Έγκλημα να σκοτώνεται κόσμος και να κλιμακώνεται η κατάσταση με αφορμή την επικύρωση μιας εμπορικής συμφωνίας.

Επιεικώς γράφω αφέλεια.

xomeritis.blogspot.gr

"Δικαιοσύνη και αποζημίωση" κ. Γκάουκ

Αντιμέτωπος με πανό και συνθήματα βρέθηκε ο Γερμανός πρόεδρος της Δημοκρατίας, ΓιόαχιμΓκάουκ χθες στους μαρτυρικούς Λιγκιάδες Ιωαννίνων, όπου οι ναζί εκτέλεσαν εν ψυχρώ 92 άτομα, κυρίως μικρά παιδιά και ηλικιωμένους. Το πανό που ανάρτησε η αντιπροσωπεία του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης Γερμανικών Οφειλών (ΕΣΔΟΓΕ) έγραφε "Δικαιοσύνη και Αποζημίωση" σε τρεις γλώσσες ελληνικά, αγγλικά, γερμανικά στο πλάι της αντιπροσωπείας στάθηκαν και ενώσεις θυμάτων από τα Καλάβρυτα, από τη Βιάννο, από την Μουσιωτίτσα, το Κομμένο και το Δίστομο.

• "Συγγνώμη" από τις οικογένειες των θυμάτων ζήτησε ο Γιόαχιν Γκάουκ, αλλά δεσμεύτηκε μόνο να μεταβιβάσει στη γερμανική κυβέρνηση όσα του ζητήθηκαν...

Η αντιπροσωπεία του ΕΣΔΟΓΕ, που έγινε τελικά δεκτή από τον πρόεδρο, τόνισε διά στόματος του Αριστομένη Συγγελάκη πως "είναι πολύ σημαντικό το ότι για πρώτη φορά Γερμανός κορυφαίος πολιτικός παράγοντας ζήτησε συγγνώμη. Ευχόμαστε να είναι το πρώτο βήμα, μιας διαδικασίας για τη συνολική διευθέτηση των γερμανικών οφειλών".

Τα μέλη του ΕΣΔΟΓΕ και των ενώσεων θυμάτων, επέδωσαν στον Γερμανό πρόεδρο ψήφισμα, το λεύκωμα του κ. Δοξιάδη "Αι θυσίες της Ελλάδος" και τη "Μαύρη Βίβλο Της Κατοχής" του Μανώλη Γλέζου.

Ο Γερμανός πρόεδρος άκουσε με ιδιαίτερη προσοχή και τόνισε ότι δεν είναι αρμόδιος να απαντήσει, αλλά δεσμεύτηκε να μεταφέρει στην κυβέρνηση της χώρας του όσα ειπώθηκαν. «Ντρέπομαι για το γεγονός ότι η δημοκρατική Γερμανία, από την περίοδο που βήμα-βήμα άρχισε να επεξεργάζεται το παρελθόν της με κριτικό πνεύμα, έμαθε τόσο λίγα και διδάχτηκε από την ενοχή της αναφορικά με τους Έλληνες» σημείωσε.

Η "συγγνώμη" του Γκάουκ

«Επιθυμώ να αρθρώσω αυτό που δράστες, αλλά και πολιτικά υπεύθυνοι τόσων πολλών χρόνων στη μεταπολεμική περίοδο δεν ήθελαν ή δεν μπόρεσαν να προφέρουν, ότι δηλαδή τα όσα συνέβησαν εδώ ήταν κτηνώδης αδικία, και με αίσθημα ντροπής και πόνου ζητώ από τις οικογένειες των δολοφονηθέντων 'συγγνώμη'» είπε ο ομοσπονδιακός πρόεδρος. «Σε τόπους, όπως αυτόν εδώ, νιώθω μια βαθιά αναστάτωση και μια διττή ντροπή, ντροπή γιατί άνθρωποι που μεγάλωσαν μέσα στον γερμανικό πολιτισμό μετατράπηκαν σε δολοφόνους» συμπλήρωσε. Μεταξύ άλλων ο πρόεδρος τόνισε πως οι νεότερες γενιές των Γερμανών δεν φέρουν ευθύνη για όσα έκαναν οι ναζί.

Απευθυνόμενος στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια ο Γ. Γκάουκ είπε: «Είναι ιδιαίτερα σημαντικό και με συγκινεί βαθύτατα, κ. Πρόεδρε της Δημοκρατίας, ότι με συνοδεύσατε εδώ. Σήμερα σας είμαι βαθύτατα υπόχρεος. Το γεγονός ότι μπορούμε να αντιμετωπίσουμε από κοινού το παρελθόν αποτελεί για μένα ένα από τα μεγάλα πράγματα, που απορρέουν από τη συμφιλίωση. Δείξατε, κ. Πρόεδρε, ότι η συμφιλίωση είναι δυνατή ακόμη και όταν η λύπη είναι βαθιά, γι' αυτό τρέφουμε αίσθημα σεβασμού στο πρόσωπό σας. Γι' αυτήν τη συμφιλίωση, κ. Πρόεδρε, δεσμευτήκατε εσείς προσωπικά. Ουσιαστικά, είστε εσείς αυτή η συμφιλίωση».

Πριν αναχωρήσει από τους Λιγκιάδες, ο Γ. Γκάουκ έγραψε στο βιβλίο των επισκεπτών: «Υποκλίνομαι στα θύματα του τερατώδους εγκλήματος. Σεβαστείτε και προστατέψτε την ανθρώπινη ζωή και τα δικαιώματα».

Η επίσκεψη του Γερμανού προέδρου συνεχίστηκε στα Ιωάννινα με επίσκεψη στην εβραϊκή συναγωγή. Εκεί ζήτησε να συναντήσει και την 90χρονη Εσθήρ Κοέν, μια από τα ελάχιστα μέλη της εβραϊκής κοινότητας των Ιωαννίνων που γλίτωσαν από το Άουσβιτς. Η ίδια δήλωσε «Μου είναι αδιάφορος ο πρόεδρος της Γερμανίας. Τι να του πω; Τι να μου πει; Πώς να του ξεδιπλώσω τον πόνο μου για να τον καταλάβει;».

Ερωτηθείσα εάν η Ελλάδα πρέπει να επιμείνει στο ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων, η κυρία Κοέν σημείωσε: «Μας κοροϊδεύουν όλους. Μας κάνουν οικονομικό πόλεμο, γιατί μόνο η μικρή Ελλαδίτσα μπόρεσε και σταμάτησε για δύο ημέρες τη Γερμανία στον Γοργοπόταμο και έγινε η απόβαση στη Νορμαδία. Δεν θα μας το συγχωρέσουν ποτέ».

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΓΙΑΜΑΛΗ

http://www.avgi.gr/

Αι εν υπαίθρω συναθροίσεις δύναται να απαγορευθούν

Του Γιώργου Ανανδρανιστάκη

Η μεγαλύτερη ήττα είναι να συνηθίζεις το αδιανόητο, να το βλέπεις μπροστά σου και να σου μοιάζει αυτονόητο ή έστω ανεκτό. Μέσα σε ενάμιση χρόνο το αδιανόητο έχει συμβεί τρεις φορές, τρεις φορές απαγορεύθηκαν οι διαδηλώσεις και οι συναθροίσεις, με εντολή της αστυνομίας. Και τις τρεις φορές η απαγόρευση έγινε σε επισκέψεις ηγετών της Γερμανίας, της Μέρκελ, τουΣόιμπλε, του Γκάουκ, έτσι για να μην υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία περί τους ποιος κάνει τακουμάντα. Να βολτάρει ο ηγεμόνας στην πόλη και οι υπήκοοι να είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους ή να κουνάνε σημαιάκια στους δρόμους, ως φολκλορικό ντεκόρ. Την επόμενη φορά θα μας ντύσουν τσολιαδάκια.

Η δημοκρατία του Σαμαρά και του Βενιζέλου απαγορεύει τις διαδηλώσεις και τις συναθροίσεις, χρησιμοποιώντας το νομικό οπλοστάσιο της χούντας του Παπαδόπουλου, αυτής που κάποιοι βουλευτές της Ν.Δ. αποκαλούν ακόμη και σήμερα επανάσταση. Τον Απρίλιο του 1969, «ο πρόεδρος της κυβέρνησης Γεώργιος Παπαδόπουλος ανήγγειλε ότι τρία ακόμα άρθρα του Συντάγματος ετέθησαν από χθες σε εφαρμογή». Μεταξύ αυτών, ήταν και το άρθρο 18, το οποίο ορίζει τα εξής: «1) Οι Έλληνες έχουν το δικαίωμα όπως συνέρχονται ησύχως και αόπλως, ως ο νόμος ορίζει.

2) Το κράτος δύναται να λαμβάνει μέτρα προστασίας των δημοσίων συναθροίσεων, οι οποίες πρέπει να γνωστοποιούνται δεόντως 48 ώρες πριν την πραγματοποίησή τους. Αι εν υπαίθρω συναθροίσεις δύναται να απαγορευθούν, αν εκ τούτων επίκειται κίνδυνος διά τη δημόσια τάξιν και ασφάλειαν".

«Αι εν υπαίθρω συναθροίσεις δύναται να απαγορευθούν, αν εκ τούτων επίκειται κίνδυνος διά τη δημόσια τάξιν και ασφάλειαν». Με αυτό το χουντικό εδάφιο η κυβέρνηση του Μνημονίου στερεί από τον λαό το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα των διαδηλώσεων και των συναθροίσεων και τα τσιμέντα παραμένουν ακόμη στη θέση τους. Αποκαλούν τους αγώνες των ανθρώπων που τα τελευταία χρόνια έχουν χάσει σχεδόν τα πάντα «κίνδυνο για την τάξη και την ασφάλεια». Εμείς είμαστε ο κίνδυνος και όχι εκείνοι που μας εξοντώνουν και μετά μας καταστέλλουν κι από πάνω με νόμους χουντικούς.

Την πρώτη φορά, όταν ήρθε η Μέρκελ, η απαγόρευση των διαδηλώσεων προκάλεσε έντονες αντιδράσεις, το χουντικό διάταγμα έκανε τον γύρο του Διαδικτύου, τέλος πάντων το θέμα συζητήθηκε δημοσίως. Στην επίσκεψη του Σόιμπλε, στη δεύτερη απαγόρευση, οι αντιδράσεις ήταν χλιαρές, και τώρα, στην επίσκεψη του Γκάουκ, το ζήτημα πέρασε σχεδόν στο ντούκου. Το φαινόμενο ονομάζεται μιθριδατισμός, από τον βασιλιά του Πόντου Μιθριδάτη ΣΤ', που έπαιρνε κάθε μέρα μικρές δόσεις δηλητηρίου, για να συνηθίσει ο οργανισμός του και να μην κινδυνεύει από τα δηλητήρια των εχθρών του. Τελικά ο Μιθριδάτης γλίτωσε από τη δηλητηρίαση και πέθανε από το ξίφος.

http://www.avgi.gr/

Η επέλαση των δημοσιολόγων

Ημιμάθεια που όμως περιβάλλεται από έναν αδιευκρίνιστο μανδύα εξειδίκευσης, αδιαφανής χρήση της οπτικής γωνίας και μεταμόρφωσή της σε «κοινή λογική», που είτε τη δέχεσαι ως οπαδός της, είτε ονομάζεσαι αρνητής της, ευχέρεια στο χειρισμό των νέων μέσων, εμπάθεια που μεταμφιέζεται σε πάθος. Αυτές είναι οι βασικές οδηγίες χρήσης του δημοσιολόγου, οι βασικές του λειτουργίες.

Στις αρχές Δεκεμβρίου 2013 η συγγραφέας Σώτη Τριανταφύλλου κλήθηκε να μιλήσει στο 25ο Πανελλήνιο Συνέδριο για το AIDS. Αν κανέναν τον ξενίζει το γεγονός της πρόσκλησης αυτής –η Τριανταφύλλου δεν είναι και ο πρώτος άνθρωπος που σου έρχεται στο νου ως ιδανική ομιλήτρια σε ένα συνέδριο για το AIDS–, την ίδια δεν φαίνεται να την πτόησε. Γιατί η Τριανταφύλλου είχε μόλις διαβάσει ένα δημοφιλές και εκλαϊκευτικό βιβλίο για τους αρνητές του AIDS, την περίληψη του οποίου ήταν πολύ πρόθυμη να δώσει στο κοινό της. Ήταν, ως εκ τούτου, πλέον, εκτός των άλλων, μια ειδικός και για την ασθένεια του αιώνα.

Το κείμενο της, που δημοσιεύθηκε αμέσως μετά σε ηλεκτρονικό περιοδικό του βιβλίου, αξίζει να προσεχτεί όχι τόσο για όσα γράφει περί αρνητών του AIDS.[1] Στην καλύτερη περίπτωση είναι πασίγνωστα, ενώ στη χειρότερη είναι μάλλον απλοϊκά και λιγάκι άψαχτα.[2] Το κείμενο αξίζει, όπως μερικοί ήδη θα το φαντάστηκαν, για τη γυριστή που επιφυλάσσει στο τέλος.

Διότι, αν η Τριανταφύλλου ξεκινά αναπαράγοντας τα πανθομολογούμενα, οικτίροντας ως θεωρία συνωμοσίας το επιχείρημα ότι το AIDS δεν υφίσταται (ιδέα όντως αστήριχτη εντελώς, αλλά και εγκληματικά ανεύθυνη), και γενικά καταγγέλει, με το καπέλο της οπαδού του Διαφωτισμού, όλες αυτές τις θεωρίες ως συλλήβδην οπισθοδρομικές και αδιαφώτιστες, κάπου στη μέση του κειμένου της ο στόχος μετασχηματίζεται. Για την άρνηση του AIDS και για την εξάπλωση του ιού στην υποσαχάρια Αφρική ευθύνονται, μας λέει, τα παγκόσμια «“παλαβά” πολιτικά άκρα». Λίγες γραμμές αργότερα, το «φταίνε τα άκρα» μετονομάζεται. Οι απόψεις των αρνητών γνώρισαν, λέει η Σώτη, «επιτυχία στους κύκλους των συνωμοσιολόγων της άκρας Αριστεράς».

Όπως καταλάβατε, και σε αυτή την υπόθεση, επιστρατεύεται το γνωστό σχήμα με το οποίο περιοδεύει τον τελευταίο καιρό η συγγραφέας: για οποιοδήποτε κακό φταίει η πολιτική ανωριμότητα κάποιων → φταίνε τα πολιτικά άκρα → φταίει η άκρα Αριστερά → [φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ]. Το τελευταίο, για να είμαστε και δίκαιοι, δεν εκστομίστηκε από το βάθρο του πανελλήνιου συνεδρίου για το AIDS – έχει και η αναξιοπρέπεια τα όριά της. Η ρητορική θέση και το πλαίσιο εκφοράς όμως είχαν στόχο ακριβώς αυτό να υπονοήσουν.

Όταν πρωτοδιάβασα τη συγκεκριμένη παρέμβαση της Τριανταφύλλου οργίστηκα. Όχι για την άγνοια, το θράσος και την κακοήθεια κάποιου που ήθελε να κάνει μικροπολιτική με ένα θέμα τόσο σοβαρό. Ούτε για το πόσο το κείμενο ήταν παράδειγμα αυτού που υποτίθεται ότι κατέκρινε, δηλαδή παράδειγμα ημιμάθειας και ξερολισμού με εσάνς πολιτικής απρέπειας. Αυτό που με ενόχλησε περισσότερο από όλα ήταν η θέση που παίρνει αυτού του τύπου η στήριξη συγκεκριμένων θέσεων στον ελληνικό δημόσιο διάλογο τα τελευταία χρόνια, και ιδιαίτερα στην τελευταία εποχή της Κρίσης.

Διότι αυτό που εντυπωσιάζει σήμερα είναι η ανάδυση ενός νέου τύπου σχολιαστή, που υπερβαίνει την οποιαδήποτε προηγούμενή του εξειδίκευση και αρχίζει να γίνεται ειδικός για τα πάντα, συνήθως με το επιχείρημα ότι εκφράζει την «κοινή λογική». Γράφει στα μπλογκ, αρθρογραφεί, καλείται στα πάνελ ως εκπρόσωπος του εαυτού του, συμμετέχει σε δημόσια στρογγυλά τραπέζια – όσο κι αν κάποτε, όπως, για παράδειγμα, στην περίπτωση Τατσόπουλου, Χειμωνά, Δοξιάδη ή Κιντή, συνεργάζεται με πολιτικές κινήσεις.
Κι αυτό που προσφέρει δεν είναι εξειδίκευση, και στη βάση αυτής ανάλυση μιας γενικότερης συνθήκης. Τουναντίον, αυτό που ο συγκεκριμένος τύπος σχολιαστή πουλάει δεν είναι ούτε η βαθιά γνώση, ούτε η ευρυμάθεια. Αλλά το ότι στη βάση μιας βολικής, εύγλωττης και εύχρηστης ημιμάθειας, είναι διατεθειμένος να συμμετάσχει στη δημόσια συζήτηση ώστε να καταλήξει εντέλει, όποιο κι αν είναι το θέμα, να προσφέρει μια πολύ στενή πολιτική ατάκα εκφρασμένη με εμμονή.
Η ανάλυση των επιχειρημάτων λίγο μετράει. Αντίθετα, αυτό που μετράει είναι η έμμονη επίκληση μιας υπερέννοιας (εκσυγχρονισμός, ευρωπαϊκότητα, κεντροαριστερά, κακή Αριστερά, Έλληνες=μπαχαλάκηδες, δύο άκρα, βία, ανώριμη ελληνική κοινωνία) πάνω στην οποία ο συγκεκριμένος σχολιαστής έχει τσιμεντάρει προσωπικό στύλ. Ό,τι και να συζητιέται, ξέρουμε όλοι πώς θα το πιάσει ο Ηλίας Κανέλλης, η Λένα Διβάνη, ο Πάσχος Μανδραβέλης, ο Τάκης Θεοδωρόπουλος, ο Χρήστος Χωμενίδης. Αυτό που ο συγκεκριμένος τύπος σχολιαστή πουλά δεν είναι έρευνα και γνώση, είναι οπτική γωνία.

Αυτός ο νέος τύπος ειδικού αναλυτή λειτουργεί ως συνέχεια του νέου τύπου δημοσιογράφου, αυτού που θα ονόμαζα «δημοσιογράφος του ρόλου» και τον γνωρίζουμε από τις τηλεοπτικές ειδήσεις. Ο δημοσιογράφος του ρόλου είναι αυτός που αναλαμβάνει να τοποθετηθεί με συγκεκριμένη οπτική γωνία (την ίδια πάντα κάθε φορά), ώστε να δοθεί μια επίφαση πολυφωνίας στο όλο τηλεοπτικό προϊόν. Αν όμως η δουλειά του δημοσιογράφου του ρόλου είναι πια εντελώς ευδιάκριτη στο κοινό του (που πλέον παρακολουθεί τις Ειδήσεις ως μικρά θεατρικά έργα), η πιο εξευγενισμένη και λιγότερο διαυγής του εκδοχή είναι ο «ειδικός του ρόλου», αυτός δηλαδή ο σχολιαστής που καλείται ως εξειδικευμένος για να πουλήσει κι αυτός οπτική γωνία αλλά με καλύτερες περγαμηνές.
Δεν μιλάμε πια για δημοσιογράφο, αλλά για ό,τι θα ονόμαζα δημοσιολόγο. Στα αγγλικά αναφέρεται ως pundit, μια λέξη που μπορεί να προέρχεται από τη σανσκριτική λέξη για τον σοφό, καταλήγει όμως πλέον να έχει αρνητική έννοια, δηλώνοντας τον φανατικό σχολιαστή. 
Δεν είναι τυχαίο ότι τόσο οι pundits, οι δημοσιολόγοι, όσο και οι δημοσιογράφοι του ρόλου, ευδοκιμούν σήμερα στο μιντιακό σύστημα της Αμερικής, όπου η θέση τους εξελίχθηκε και διαμορφώθηκε σε συνδυασμό με τη γιγάντωση της ιδιωτικής καλωδιακής τηλεόρασης και των νέων τεχνολογιών. Εδώ και μια εντυπωσιακή ειρωνεία: μολονότι οι περισσότεροι Έλληνες δημοσιολόγοι διεκδικούν για τον εαυτό τους το ρόλο «οργανικού διανοούμενου», και υπονοούν ότι μάχονται για μια δυτικοευρωπαϊκού τύπου κουλτούρα δημοσίου διαλόγου, που δεν υπάρχει στην υπανάπτυκτη Ελλάδα, ουσιαστικά κρύβουν ότι βοηθούν να δημιουργηθεί κάτι πολύ διαφορετικό. Μια μιντιακή ζούγκλα της οπτικής γωνίας, ανάλογη αυτής που καθορίζει το οικοσύστημα των ΜΜΕ, τη δημόσια σφαίρα και την πολιτική σε χώρες όπως οι ΗΠΑ.

Τη θέση του στη δημόσια σφαίρα ο δημοσιολόγος, βέβαια, την έχει κατακτήσει λόγω της προηγούμενής του σχέσης με μια εξειδίκευση. Πανεπιστημιακοί, συγγραφείς, πρώην οικονομολόγοι της ελεύθερης αγοράς, περίεργοι διαφημιστές, ένας δυο μεταφραστές, ακόμα κι ένας σκηνοθέτης. Στη βάση των πρώην ρόλων τους, όχι μόνο τώρα όλοι αυτοί δημοσιολογούν ως ειδικοί, αλλά και λαμβάνουν θέσεις σε διοικητικά συμβούλια (οργανισμών με τους οποίους συχνά δεν έχουν καμία σχέση) και διαβουλεύονται για την έξοδο της Ελλάδας από την κρίση.
Όμως, αν προσέξει κανείς το λόγο τους, σχεδόν ποτέ δεν αναφέρονται σε εκείνη την προηγούμενή τους εξειδίκευση και δεν αντλούν τα γενικότερα επιχειρήματά τους από την πιο ειδική τους σχέση με το σύστημα γνώσης ή με την πολιτικοκοινωνική τους εμπειρία σε συγκεκριμένους ρόλους. Αντίθετα, όταν έρθουν αντιμετωποι με ανθρώπους που όντως το κάνουν αυτό, ο ρόλος των δημοσιολόγων φαίνεται ακόμα πιο γυμνός. Γιατί έκανε τέτοια εντύπωση η πρόσφατη τηλεοπτική παρουσία ανθρώπων όπως ο Γ. Κατρούγκαλος, η Δ. Κουτσούμπα και ο Δ. Πουλικάκος, σε μια εκπομπή που εξειδικεύεται στη διαμόρφωση και χρήση των δημοσιολόγων, την Ανατροπή του Πρετεντέρη; Η απάντηση δεν είναι ότι αυτοί δεν είχαν πολιτική θέση ή/και κομματική ένταξη – είχαν. Εντυπωσίασε όμως ότι ο λόγος τους βρέθηκε σε απόλυτη αντίστιξη με αυτόν των δημοσιολόγων, ακριβώς επειδή ξεκινούσε από την εξειδίκευσή τους και την κοινωνική τους εμπειρία στη βάση αυτής της εξειδίκευσης. Άκουγες έναν συνταγματολόγο, μια συνδικαλίστρια αρχαιολόγο, έναν sui generis ηθοποιό· και όχι μια πιωμένη αριστερομάχο, γνωστή και ως συγγραφέα.

Είναι σημαντικό ότι, αν δει κανείς ποιοι ακριβώς είναι οι δημοσιολόγοι, καταλήγει ότι οι περισσότεροι από αυτούς είναι άνθρωποι που πραγματικά απέτυχαν, στον τομέα τους, να φέρουν τον καινούριο αέρα που υποτίθεται τώρα ευαγγελίζονται ότι με την κοινή τους λογική φέρνουν στον δημόσιο λόγο. Στα γράμματα, στη δημοσιογραφία, στις τέχνες, στην επιστήμη τους, οι περισσότεροι από αυτούς τους δημοσιολόγους απέτυχαν, όταν έπρεπε, να φέρουν ανανέωση, ριζική αναδιαμόρφωση και ουσιαστικά μαχητική σχέση με την κοινωνική πραγματικότητα. Αυτό ακριβώς είναι που τώρα αποκρύπτουν. Αντιστέκεται κανείς στον περίεργο ρόλο τους, όταν απλώς θυμίζει αυτή την πραγματικότητα.

Τους αντιστέκεται, επίσης, όταν δεν πέφτει στην πιο εξεζητημένη παγίδα που στήνεται με τη συνδρομή τους. Γιατί η επέλαση των δημοσιολόγων έχει στόχο, εκτός των άλλων, να μεταμορφώσει ολόκληρη τη δημόσια σφαίρα σιγά σιγά σε δημοσιολογική αρένα. Το αποτέλεσμα είναι η υπονόμευση, εκ των έσω, και της εξειδίκευσης και του ρόλου του οργανικού διανοούμενου, που (θέλουν πλέον να) θεωρείται απλώς εκφραστής στενής μονομέρειας. Όλοι σήμερα δημοσιολογούν στοχευμένα, σου λένε, δεν είμαστε μόνο εμείς που πουλάμε οπτική γωνία και φανατισμό. Κι εσύ –ακόμα και με ένα κείμενο που μας στοχεύει– το ίδιο δεν κάνεις;

Αξίζει κανείς να μην υποκύψει σε αυτό τον εκβιασμό, κι αυτό ακριβώς προσπαθώ να δείξω εδώ. Υπενθυμίζοντας το προφανές: αντιστέκεσαι σε όσους ομιλούν περί παντός και κάνουν ημιμαθές κήρυγμα λες και μοιράζουν χάντρες σε ιθαγενείς, όχι με το να σταματάς να μιλάς αλλά με το να δείχνεις τι αυτοί δεν κάνουν. Με το να δείχνεις τι σημαίνει να οργίζεσαι για όσα σε αφορούν, να μιλάς γι’ αυτά τα οποία γνωρίζεις, να αγωνίζεσαι γι’ αυτά τα οποία έχεις κατακτήσει, και να κάνεις φορέα του λόγου σου όχι το κωλοπετσωμένο μικρόφωνο που κάποτε καβάντζωσες, αλλά την ηθική ευθύνη που είσαι διατεθειμένος να πάρεις όταν πραγματικά έχεις άποψη και πιστεύεις ότι πρέπει να τη μοιραστείς.

[1] http://www.bookpress.gr/stiles/soti-triantafillou/aids-conspiracy

[2] Η Τριανταφύλλου, για παράδειγμα, φαίνεται να συνδέει την εξάπλωση του AIDS στην υποσαχάρια Αφρική κατά κύριο λόγο με τους αρνητές της ασθένειας – αγνοώντας τη βασική βιβλιογραφία, που δίνει σαφώς μεγαλύτερο βάρος στους κοινωνιοοικονομικούς παράγοντες, στην ανακόλουθη πολιτική των δυτικών χωρών αλλά και των φαρμακευτικών εταιρειών, στην απροθυμία να στηριχθούν προγράμματα ενημέρωσης που να λαμβάνουν υπόψιν τους τις διαφορετικές πολιτισμικές συνήθειες στις χώρες της Αφρικής, και στο πλέγμα ντροπής και στίγματος γύρω από την ασθένεια. Δες Helen Epstein, The Invisible Cure: How We Are Losing the Fight Against AIDS in Africa, Νέα Υόρκη, 2007. Η Τριανταφύλλου αναφέρει την γνωστή περίπτωση της απολύτως λανθασμένης πολιτικής για το HIV του Τάμπο Μπέκι στην Νότιο Αφρική. Φαίνεται όμως να αγνοεί και την πολυπλοκότητα αυτής της περίπτωσης, και τα όρια της επιρροής της, και το ότι ο Μπέκι δεν ήταν ούτε «παλαβό πολιτικό άκρο» ούτε «άκρα αριστερά», και το ότι ενάντια στην πολιτική του για την επιδημία HIV/AIDS υπήρξε εξαρχής τεράστια αντίδραση ακόμα και εντός του Εθνικού Αφρικανικού Κογκρέσσου.

 
Δημήτρης Παπανικολάου - Δημοσιεύτηκε στο UNFOLLOW 25 (Ιανουάριος 2014)

 

Στο ΠΑΣΟΚ διαθέτει τα έσοδα από το βιβλίο του ο Δημήτρης Κουφοντίνας. Του Πιτσιρίκου

Σάλο έχει προκαλέσει η δήλωση του Δημήτρη Κουφοντίνα πως θα διαθέσει όλα τα έσοδα από το βιβλίο του στο ΠΑΣΟΚ, ώστε να μπορέσει το ΠΑΣΟΚ να πληρώσει τα χρέη του στις τράπεζες, τους μισθούς των υπαλλήλων του και να μην κινδυνεύει με έξωση από τα γραφεία του.

Ο Δημήτρης Κουφοντίνας δήλωσε πως το ΠΑΣΟΚ είναι το κόμμα της καρδιάς του και της νιότης του, και πως ήταν η διαγραφή του από το ΠΑΣΟΚ που τον έκανε να πάρει τα όπλα.

«Ποτέ δεν θα ξεχάσω το ΠΑΣΟΚ, την πρώτη μου αγάπη» είπε ο Δημήτρης Κουφοντίνας και ξεκαθάρισε πως πάντα ήθελε να ενισχύσει οικονομικά το ΠΑΣΟΚ αλλά το κάνει τώρα που πάει καλά η καριέρα του και έχει την οικονομική δυνατότητα να διαθέτει χρήματα για φιλανθρωπικούς σκοπούς.

Τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ δέχτηκαν με ενθουσιασμό την απόφαση του Δημήτρη Κουφοντίνα να ενισχύσει οικονομικά το κόμμα με τα έσοδα από το βιβλίο του, αφού είναι γνωστό σε όλους πως οι πασόκοι, όταν πρόκειται να πάρουν χρήματα, δεν λένε ποτέ όχι.

Εν τω μεταξύ, πολύ καλά πηγαίνει η διαφημιστική καμπάνια του βιβλίου του Δημήτρη Κουφοντίνα «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη» -αφού το προωθούν με λύσσα αυτοί που υποτίθεται πως το κατηγορούν-, με αποτέλεσμα το βιβλίο να βρίσκεται ήδη στην 17η έκδοση.



http://pitsirikos.net/


  

Προ/μετά πολεμικές ιστορίες. του Παναγιώτη Χατζηστεφάνου

Πως βρίσκεται μια ολόκληρη ήπειρος υπό καθεστώς αρχαίου ζόφου. 

Η εφιαλτικότερη πτυχή των εξελίξεων στην Ουκρανία είναι η αίσθηση της συλλογικής απογοήτευσης που αφήνουν τα αποτρόπαια γεγονότα, τόσο για την ίδια την Ευρώπη, όσο και για το μεγαλόπνοο όραμα της ένωσης της.

Η ανατροπή της κυβέρνησης στο Κίεβο από ακροδεξιά καθάρματα, η αναμενόμενη επιθετικότητα εκ μέρους της Ρωσίας, η βιασύνη της αναπάντεχα πρόθυμης και τυχοδιωκτικά συνασπισμένης Ευρω-Αμερικανικής πλευράς καθώς σπεύδει να συμπαραταχθεί με σεσημασμένους τρομοκράτες και Ναζιστές προκειμένου να υποστηρίξει τα συμφέροντα της, η γενικευμένη απάθεια εκ μέρους των ΜΜΕ και της κοινής γνώμης καθώς εκτυλίσσεται ένα σενάριο ικανό να καταλήξει σε μαζική σύρραξη και παγκόσμιο πόλεμο – όλα συνάδουν σε μια άνοιξη της οποίας τα άνθη είναι του κακού.

Ακόμα πιο πικρές είναι οι διαπιστώσεις όταν σκέφτεται κανείς ότι οι παράμετροι που διαμορφώνουν τις εξελίξεις μοιάζουν να μην έχουν διαφοροποιηθεί καθόλου από το 1945. Προκειμένου να αποφευχθεί ο κίνδυνος επέκτασης της Ρωσικής επιρροής, και να ελέγξει την ήδη διαταραγμένη εσωτερική της συνοχή, η Δύση, και πάλι, δεν έχει καμία αναστολή στο να ταυτίσει την μοίρα της με επικίνδυνους Ναζιστές, τρομοκράτες και τυχοδιώκτες που έχουν αποδεδειγμένα αιματοκυλίσει αθώους στο όνομα της φανατισμένης τους μανίας για εξουσία.

Ακόμα πιο προβλέψιμο είναι το γεγονός ότι την πρωτοβουλία στις προκλήσεις, τόσο απέναντι στην Ρωσία, όσο και στην Ευρωπαϊκή δημοκρατία, την έχει και πάλι η ακροδεξιά υποβοηθούμενη από την απάθεια της μεσαίας τάξης και την απελπισία των κατώτερων.

Κάποιοι από αυτούς τους ακροδεξιούς που πρωτοστατούν στην Ουκρανία, και μας αφορούν άμεσα αφού έχουν την επίσημη υποστήριξη αχαρακτήριστων και πολύ επικίνδυνων Ελλήνων σπεκουλαδόρων όπως ο Βενιζέλος, καθαγιάζονται στην συνείδηση του μέσου τηλεθεατή και ψηφοφόρου με περγαμηνές παιδείας και ακαδημαϊκού κύρους, λες και ιστορικά έχει υπάρξει καμία εγγύηση ότι οι μορφωμένοι άνθρωποι είναι λιγότερο αδίστακτοι ή εγκληματίες από τους αμόρφωτους.

Αντίθετα, έχουν υπάρξει πολλές και πρόσφατες αποδείξεις ότι το δέος απέναντι στις δεξιότητες και την πολυμάθεια είναι ικανό να επιτρέψει σφάλμα ηθικής κρίσης που επιφέρει έως και θανάσιμο κίνδυνο. Όποιος γνωρίζει τα βασικότερα περί του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ξέρει καλά ότι οι φρικαλεότητες του Ναζισμού δεν υπηρετούνταν μόνο από πρόθυμους ηλίθιους, αλλά και από εξαιρετικά χαρισματικούς, έξυπνους και ταλαντούχους ανθρώπους, εξοπλισμένους με τις πλέον υψηλής ποιότητας περγαμηνές και υποκινούμενους από την πιο σαδιστική αήθεια.

Η σύγχρονη Ευρωπαϊκή ακροδεξιά λοιπόν εκφράζεται πλέον σε ένα μεγάλο τόξο που είναι αδύνατον να αγνοηθεί: η δράση της εκτείνεται από την πραξικοπηματική θρασύτητα των φαιδρών Ελλήνων πολιτικών μέχρι τα κυκλώματα διεθνούς τρομοκρατίας που έχουν καταλάβει την εξουσία διά της βίας στο Κίεβο, με ενδιάμεσες στάσεις στην ολοκληρωτική και αντιλαϊκή φιλοσοφία που διέπει την Γερμανική οικονομική πολιτική και τις διάφορες περιφερειακές ή μη εστίες αναζωπύρωσης ακροδεξιών κομμάτων.

Σε βαθμό εκνευριστικού μιμητισμού των επιλογών που οδήγησαν στον Β’ Παγκόσμιο, η σημερινή ακροδεξιά εξαργυρώνει την κοινωνική οργή που έχει συσσωρευτεί στην εργατική τάξη λόγω της πανευρωπαϊκά υψηλής ανεργίας, της περιφερειακής εξαθλίωσης και ταυτόχρονα την προκλητική καλοπέραση μιας ύποπτα συγκεκριμένης εδώ και δεκαετίας κάστας διαπλεκόμενων συμφερόντων.

Ακόμα, η ακροδεξιά σήμερα εκμεταλλεύεται την νοσηρή ταύτιση που νιώθει, αδικαιολόγητα, η μεσαία τάξη με την ελίτ, ταύτιση που έχει σαν ρίζα την μωροφιλοδοξία και τις φαντασιώσεις κοινωνικής ανέλιξης.

Η ταύτιση αυτή εκφράζεται αφ’ ενός με σιωπηλή συναίνεση της μεσαίας τάξης όταν γίνεται δημόσια συζήτηση για τα εγκλήματα της άρχουσας.

Αφ’ εταίρου αποθαρρύνει την κριτική σκέψη των κατώτερων στρωμάτων χειραγωγώντας τις αντιδράσεις των αδικημένων με αποπροσανατολισμό, προπαγάνδα υπέρ της ιδιωτείας, της απολιτικής αποστασιοποίησης, της εσωτερίκευσης, μεθοδευμένες ψυχολογικοποίησεις των διαμαρτυριών και εν γένη της επιστράτευσης μιας ολόκληρης συστάδας τεχνικών αντι-επαναστατικής διαχείρισης της συλλογικής συνείδησης.

Επί του πρακτέου υποστηριζόμενη από ένα πλήθος αποτελούμενο από εξαιρετικά χαμηλού μορφωτικού επιπέδου και οικονομικά εξαθλιωμένου όχλου, η σύγχρονη Ευρωπαϊκή ακροδεξιά, είτε εκείνη που απολαμβάνει μορφωτικής υπεροχής και ταξικών προνομίων, είτε αυτή που δρα δολοφονικά στους δρόμους, προσβλέπει τόσο στην αδράνεια των αποβλακωμένων τηλεθεατών όσο και στην μειλίχια συνέργεια των πανεύκολα διαχειρίσιμων μικροαστών.

Αμφότεροι αυτοί οι κοινωνικοί χώροι παραδοσιακά είναι ικανοί να στηρίξουν τον οποιονδήποτε διεθνή εγκληματία προκειμένου να διεκδικήσουν την αποκτηνωμένη ευμάρεια που είναι η μοναδική κατάσταση στην οποία απαλύνεται η υπαρξιακή τους ματαίωση, αφού εξ’ ορισμού η ψυχολογία αυτών των μαζών σήμερα για τυφλή εκδίκηση εναντίον ενός συστήματος εξαπάτησης και εκμετάλλευσης εις βάρος τους που δεν έχει προηγούμενο στην ανθρώπινη ιστορία.

Ξανακάνοντας ακριβώς τα ίδια λάθη που την οδήγησαν στον Β’ Παγκόσμιο, είναι ολοένα και πιο ανησυχητική η αδυναμία της Ευρώπης να αποτινάξει τα φαντάσματα που την ταλαιπωρούν από τα τέλη του 19ου αιώνα – μιας και τότε είναι η εποχή κατά την οποία γεννήθηκε ο Γερμανικός επεκτατισμός και η Ευρωπαϊκή στρατιωτική συνοχή, με έκκληση προς ανατολάς, ως μοναδική απάντηση προς αυτόν .

Η περίφημη παγκοσμιοποίηση και η επακόλουθη υπόσχεση της ελευθερίας των αγορών, η οξύμωρη αυτή ουτοπία του άκρατου μεν, αυτοελεγχόμενου δε, καπιταλισμού, μια παραθρησκευτικής φύσης εμμονή που επικαλούνται όλο και λιγότερο πειστικά οι Δυτικές δυνάμεις ως αναπόφευκτο ιστορικό πεπρωμένο είναι ένα παραμύθι που δεν έχουν κανένα πρόβλημα να διηγούνται και οι Ρώσοι όποτε η αγαπημένη τους ολιγαρχία δεν είναι εφαρμόσιμη ή συμφέρουσα. Άρα, κανείς δεν έχει το ιδεολογικό μονοπώλιο της πλουτοκρατικής τυραννίας, το αντίθετο, όλοι διεκδικούν ένα μερίδιο της.

Όλοι βέβαια γνωρίζουμε ότι η οικονομική φιλοσοφία που βάζει το κέρδος ως αξία σημαντικότερη από τον άνθρωπο δεν είναι τίποτε άλλο από μια οικονομική απάτη, μια αντικοινωνική φιλοσοφία καταδικασμένη να πνιγεί στο αίμα μόλις ακυρωθούν οι δόλιες υποσχέσεις της προς τα αφελή της θύματα, και στην περίπτωση της σύγχρονης Ευρώπης, ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός δεν είναι τίποτε άλλο από την σύγχρονη εκδοχή της ήδη δοκιμασμένης Ναζιστικής διαδρομής προς την κόλαση. Κανείς δεν εκπλήσσεται που τα κοστούμια των πολιτικών κρύβουν όλο και πιο συχνά τατουάζ με αγκυλωτούς σταυρούς.

Αν δεν είναι αποτέλεσμα άγνοιας περί ιστορίας η τυφλή πίστη στις επεκτατικές βλέψεις του κεφαλαίου προς όφελος μιας απειροελάχιστης μειοψηφίας και κόστος την υποδούλωση των πολλών τότε πρόκειται για συνειδητή συνωμοσία που εσκεμμένα διαχειρίζεται τα ιστορικά απωθημένα σε μια μακάβρια απόπειρα να επαναδιαπραγματευτούν οι όροι και οι ισορροπίες δυνάμεων που έθεσαν τις βάσεις γι’ αυτό που σήμερα αποκαλείται ενωμένη Ευρώπη.

Μοιάζει σαν να γίνεται μια απόπειρα να ξανασυναντηθούν τα ψυχροπολεμικά φόβητρα και να κάτσουν για μια ακόμα φορά γύρω από κεντρο-ανατολικό τμήμα της Γηραιάς Ηπείρου, που έχει υπάρξει πάμπολλες φορές πεδίο σκληρής μάχης. Σε αυτή την περίπτωση δεν ζούμε τις τελευταίες μέρες πριν ξεσπάσει ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος, αλλά μια αναζωπύρωση του δεύτερου.

Αν οι παραπάνω συλλογισμοί δημιουργούν ένα κλίμα συναγερμού και κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, η ηττοπάθεια και η παραίτηση που καλλιεργείται με κάθε τρόπο δηλητηριάζει και την τελευταία ίνα όποιου δυσπιστεί απέναντι στα όσα βλέπει και ακούει, αδυνατώντας να πιστέψει ότι τίποτε δεν έχει αλλάξει από το 1945, ότι μπορεί δηλαδή η ιστορία να επαναλαμβάνεται μέχρι και την παρωδία Χιτλερικών χαιρετισμών, την αναβίωση γραφικών συμβόλων, την επανεμφάνιση σκιάχτρων που είχαν οριστικά εξορκιστεί. Και όμως, αυτό ακριβώς συμβαίνει.

Θα ήθελα να γράψω πολλά περισσότερα για την στάση της αριστεράς, ή όπως αλλιώς μπορεί να λέγεται εκείνο το κομμάτι της κοινωνίας που πιστεύει στην ελευθερία, την ισονομία, την δικαιοσύνη, τον αλληλοσεβασμό, την αλληλεγγύη, την μόρφωση, την ειρήνη, την κοινωνικά εγγυημένη επιβίωση. Δυστυχώς όμως, εξαιρουμένων περιπτώσεων που έχουν θέσει εαυτόν εκτός μαζικών κινημάτων, ή εκείνων που είναι όμηροι στα χέρια του καθεστώτος υφιστάμενοι καταγέλαστες δικαστικές σκευωρίες, η λεγόμενη κοινοβουλευτική ή έστω μαζικά αποδεκτή ως αριστερά δεν μοιάζει να κάνει τίποτε άλλο από να συναλλάσσεται με τον κίνδυνο, μουδιασμένη και απροετοίμαστη, να μην επιλέγει καμία επιθετική τακτική, να λογοδοτεί σε καθάρματα αντί να τους ζητάει τον λόγο.

Όπως ακριβώς και τον μεσοπόλεμο, οι αριστεροί σήμερα είτε αναλώνονται σε εσωτερικές ζυμώσεις, είτε παραιτούνται από την ευθύνη της αντιμετώπισης μιας ακραία επικίνδυνης κατάστασης. Έτσι, τα λαϊκά αιτήματα μένουν ορφανά και απαντώνται από οπορτουνιστές πάσης φύσης.

Οι επιλογές του στρουθοκαμηλισμού, της ομφαλοσκόπησης και της απόδρασης δεν ωφελούν κανέναν. Και πάλι όπως μας δίδαξε η ιστορία, αλλά και όπως βιώνουν σήμερα πολλοί άνθρωποι που βρίσκονται παγιδευμένοι και πανικόβλητοι στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή, μπορείς να τρέξεις, αλλά δεν μπορείς να κρυφτείς.

Το κακό, ξεδιάντροπα, μας χτυπάει την πόρτα, και πολύ χειρότερα, διάφοροι την ανοίγουν.
Η αφέλεια μοιάζει αθώα, αλλά δεν ωφελεί κανέναν, και δη εκείνον που την επικαλείται.

Παναγιώτης Χατζηστεφάνου για το Κουτί της Πανδώρας

 

«Κατίν»: Πες – πες κάτι θα μείνει... Του Νίκου Μπογιόπουλου

Κάθε φορά που ο ευρωατλαντικός ιμπεριαλισμός αντιπαρατίθεται με τον ρώσικο ιμπεριαλισμό, η δυτική προπαγάνδα για να διαμορφώσει το κλίμα που επιθυμεί επιστρατεύει «αμαρτωλές ιστορίες» από την περίοδο της Σοβιετικής Ενωσης ώστε συνειρμικά αυτές να χρεωθούν στη σημερινή Ρωσία.

Φυσικά δεν είναι ότι ξεχνούν πως η Ρωσία του Πούτιν δεν είναι η Ρωσία της ΕΣΣΔ, αλλά η δική τους, η καπιταλιστική Ρωσία. Απλώς γνωρίζουν πως αυτά είναι «ψιλά γράμματα» στο παιχνίδι της διαμόρφωσης μιας μαζικής ψυχολογίας που θέλουν να την κατευθύνουν με τέτοιο τρόπο ώστε να μην μπορεί να ξεχωρίσει «τη βούρτσα από την... βούρτσα».

Μόνιμα θύματα της παραπάνω πρακτικής είναι η αλήθεια που τη θέση της παίρνει το ψέμα και η ιστορική πραγματικότητα που τη θέση της παίρνει η πλαστογραφία της Ιστορίας. 

Κατ’ αυτόν τον τρόπο στοχεύουν σε τρεις κατευθύνσεις:

ο ενδοιμπεριαλιστικός «πόλεμος» τροφοδοτείται, το μιαρό «σιδηρούν παραπέτασμα» συνεχίζει να βρίσκεται στο ιδεολογικό τους στόχαστρο και ταυτόχρονα, η άθλια θεωρία των «δυο άκρων» μέσω της συκοφαντικής συσχέτισης του ναζισμού με τον κομμουνισμού αναπαράγεται (και μάλιστα αναπαράγεται από εκείνους που σήμερα ενισχύουν τους ναζί στην Ουκρανία...). 
Από τα πιο προσφιλή θέματα στο πλαίσιο αυτής της τακτικής είναι το «Κατίν». Μια σειρά δυτικά ΜΜΕ, με αφορμή τα γεγονότα στην Ουκρανία, θυμήθηκαν (όπως ήταν αναμενόμενο) το Κατίν για να «αποδείξουν» πως «όπως σφάζει σήμερα η Ρωσία έτσι έσφαζε και πριν από 70 χρόνια»...

*

Το τι γίνεται σήμερα στην Ουκρανία ανάμεσα στην (καπιταλιστική) Ρωσία και στην (καπιταλιστική) Δύση το βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας. Πάμε, λοιπόν, να δούμε τι πραγματικά έγινε, τότε: 

Τον Απρίλη του 1943, η ναζιστική Γερμανία ανακοινώνει ότι ανακάλυψε μαζικούς τάφους Πολωνών αξιωματικών στο δάσος του Κατίν, η δολοφονία των οποίων αποδίδεται στους «Εβραιομπολσεβίκους».

Από εκείνη τη στιγμή, ξεκινά μια εκστρατεία συντήρησης της προβοκάτσιας που κρατάει μέχρι τις μέρες μας. Μάλιστα, σήμερα, η «αξιοπιστία» της συκοφαντίας καθίσταται ευκολότερη, αφού πλέον δεν υπάρχει η ΕΣΣΔ για να υπερασπιστεί τον εαυτό της και που όσο υπήρχε οι παραχαράκτες είχαν εξευτελιστεί.

*

Ας δούμε ποια είναι η αλήθεια, όπως αποκαλύφθηκε από την επιτροπή υπό τον ακαδημαϊκό Μπουρντένκο (σσ: η Έκθεση Burdenko στο: http://katyn.codis.ru/cccp054.htm):

1) Οι Σοβιετικοί βρίσκονταν στο Κατίν μέχρι τον Ιούνη του 1941 οπότε και άρχισε η επίθεση του Χίτλερ κατά της ΕΣΣΔ. Άρα, κατά τους ναζί, η δολοφονία των Πολωνών διαπράχτηκε πριν από τον Ιούνη του 1941. Κι όμως τα στοιχεία από την εκταφή αποδεικνύουν ότι πάνω σε πτώματα του Κατίν βρέθηκαν έγγραφα με ημερομηνία «20 Οκτωβρίου 1941». Όμως εκείνη την περίοδο, τον Οκτώβρη του '41, στο Κατίν δεν υπήρχαν Σοβιετικοί. Την περιοχή είχαν καταλάβει οι Γερμανοί, μήνες πριν (Παρεμπιπτόντως: Στις 20 Οκτώβρη 1941 οι Σοβιετικοί είχαν άλλες...δουλειές. Έδιναν τη μάχη της Μόσχας ενάντια στους ναζί)... 

2) Μέλη της «διεθνούς» επιτροπής που συνέστησε ο ίδιος ο Γκαίμπελς για να «στοιχειοθετηθεί το έγκλημα από τους Σοβιετικούς», αποκάλυψαν (όπως ο Βούλγαρος ιατροδικαστής Μάρκοφ και ο Τσεχοσλοβάκος καθηγητής Χάγιεκ) ότι τα πτώματα ήταν ιατροδικαστικώς αδύνατο να είχαν θανατωθεί το διάστημα που κατείχαν την περιοχή οι Σοβιετικοί και προσδιόριζαν ως χρόνο ταφής τους τα τέλη του '41, αρχές του '42. Ενόσω, δηλαδή, η περιοχή βρισκόταν υπό γερμανική κατοχή...

3) Στους τάφους υπήρχαν κάλυκες από σφαίρες των 7,65mm και αρκετές των 9mm. Επίσης, σε αυτές των 7,65mm υπήρχε ο κωδικός «Geko». Παράλληλα, σημαντικός αριθμός θυμάτων βρέθηκε με τα χέρια δεμένα με ειδικό είδος σπάγκου. Σημείο πρώτο:Όπλα και σφαίρες των 7,65mm και των 9mm εκείνη την περίοδο δεν υπήρχαν στην ΕΣΣΔ. Υπήρχαν στη Γερμανία... Σημείο δεύτερο: Η συντομογραφία «Geko» ανήκε στο εργοστάσιο παραγωγής σφαιρών «Genshovik». Το εργοστάσιο ήταν γερμανικό... Σημείο τρίτο: Το είδος σπάγκου με το οποίο ήταν δεμένα τα θύματα δεν παραγόταν στην ΕΣΣΔ. Παραγόταν στη Γερμανία...

4) Ακόμα και ο Τσόρτσιλ, όταν ο Γκαίμπελς έστησε την προβοκάτσια του Κατίν, είχε δηλώσει στις 24 Απρίλη 1943: «Είμαστε οπωσδήποτε αντίθετοι σε κάθε υποτιθέμενη "έρευνα" που θα διεξαγόταν από το Διεθνή Ερυθρό Σταυρό ή οιονδήποτε άλλο οργανισμό από οιαδήποτε άλλη περιοχή υπό γερμανική κυριαρχία. Μια τέτοια έρευνα θα ήταν απάτη και τα συμπεράσματά της προϊόν τρομοκρατίας» (Fowler M (1985) «Winston S. Churchill. Philosopher and Statesman» (Lanham, MD: University Press of America). 

5) Στο ημερολόγιο του Γκαίμπελς (Goebbels J (1948) «The Goebbels Diaries (1942-1943)», μετάφραση Louis P. Lochner (New York: Doubleday & Company) με εγγραφή στις 14/4/1943 διαβάζουμε για το Κατίν: «Έδωσα οδηγίες να γίνει η ευρύτερη δυνατή εκμετάλλευση αυτού του προπαγανδιστικού υλικού. Θα μπορέσουμε να επιζήσουμε με αυτό για μια-δυο βδομάδες». Σε επόμενη εγγραφή, στις 8/5/1943, αναφέρονται τα εξής: «...δυστυχώς στους τάφους του Κατίν βρέθηκαν γερμανικές σφαίρες... Είναι απαραίτητο αυτή η πληροφορία να παραμείνει άκρως απόρρητη. Αν ποτέ ερχόταν εν γνώσει του εχθρού, η όλη υπόθεση του Κατίν θα κατέρρεε»...

*

Από τα παραπάνω είναι προφανές:

Ο Γκαίμπελς, όπως είχε πράξει και με τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ, έτσι και στην υπόθεση του Κατίν, έστησε μια προβοκάτσια (την οποία αξιοποιεί έκτοτε η «δημοκρατική» Δύση), για να ενοχοποιήσει τους κομμουνιστές και την ΕΣΣΔ. Και τούτο παρά το γεγονός ότι ακόμα και ο Αμερικανός πρέσβης στη Μόσχα (σ.σ.: όπως καταγράφει στο βιβλίο του «Stalin's Wars» o Βρετανός ιστορικός G. Roberts) ομολογούσε στα ιδιωτικά του έγγραφα το 1944, ότι: «Σε κάθε περίπτωση η σφαγή πραγματοποιήθηκε από τους Γερμανούς».

Σημείωση: Το 1946, ο επικεφαλής της Σοβιετικής Εισαγγελίας στις δίκες της Νυρεμβέργης, ο Ρομάν Ρουντένκο, ζήτησε να συμπεριληφθεί σε αυτές και η υπόθεση του Κατίν, τονίζοντας ότι συνιστούσε «μία από τις σημαντικότερες εγκληματικές πράξεις για την οποία ευθύνονται εγκληματίες πολέμου...». Ωστόσο οι Αμερικάνοι το αρνήθηκαν. Αλήθεια, γιατί να ζητήσει η Σοβιετική Ένωση να τεθεί το Κατίν υπό την εξέταση ενός διεθνούς δικαστηρίου αν ήταν ένοχη; Και γιατί αν ήταν ένοχη να της κάνουν τη χάρη οι Αμερικάνοι να μπλοκάρουν τη διερεύνηση ενός εγκλήματος που η ίδια η Σοβιετική Ένωση είχε ζητήσει;...

*

Ας δούμε τώρα τη «βερσιόν» όπως αυτή σκηνοθετήθηκε μετά την πτώση της ΕΣΣΔ:

Το σενάριο «του σοβιετικού εγκλήματος» στο Κατίν επανεκδόθηκε το 1992. Τότε το γιελτσινικό καθεστώς, κατά τη διάρκεια της δίκης που στήθηκε στη Ρωσία ενάντια στο ΚΚΣΕ, υποτίθεται ότι «ανακάλυψε» νέα «ντοκουμέντα», σύμφωνα με τα οποία το έγκλημα στο Κατίν διαπράχτηκε από την ΕΣΣΔ. Τα «στοιχεία» εστάλησαν και στον Λεχ Βαλέσα στην Πολωνία. Τα «ντοκουμέντα» περιλάμβαναν:

- ένα υποτιθέμενο έγγραφο του 1940 του Λ. Μπέρια προς το Πολιτικό Γραφείο (ΠΓ) του Κόμματος που ζητούσε άδεια για την εκτέλεση των Πολωνών αξιωματικών,

- απόσπασμα από την υποτιθέμενη απόφαση του ΠΓ που έδινε τη σχετική άδεια στον Μπέρια και

- σημείωμα του επικεφαλής της KGB, του Σέπελιν, προς τον Χρουστσόφ το 1959, με την υπόμνηση ότι έπρεπε να καταστραφούν τα έγγραφα που «αποδείκνυαν» το έγκλημα των Σοβιετικών στο Κατίν.

*

Έχουμε και λέμε: 

α) Τα «ντοκουμέντα» ήταν τόσο εμφανώς πλαστά που δεν έγιναν δεκτά ούτε κι από αυτό το Συνταγματικό Δικαστήριο της Ρωσίας επί εποχής Γιέλτσιν, όπου δικαζόταν το Κομμουνιστικό Κόμμα Σοβιετικής Ένωσης (ΚΚΣΕ).

β) Από το 1992 κυκλοφορούν πλήθος κόπιες από αυτά τα πλαστά φωτοαντίγραφα των υποτιθέμενων ντοκουμέντων. Τα πρωτότυπα, όμως, ουδέποτε εμφανίστηκαν, παρότι ζητήθηκαν και από το Συνταγματικό Δικαστήριο της Ρωσίας κι από την πολωνική κυβέρνηση...

γ) Στο υποτιθέμενο έγγραφο του Μπέρια υπάρχουν οι υπογραφές των Στάλιν, Μολότοφ, Μικογιάν, Βοροσίλοφ, αλλά και των Καγκάνοβιτς και Καλίνιν. Μόνο που στη συγκεκριμένη, τη 13η Σύνοδο του ΠΓ το Μάρτη του 1940, οι δύο τελευταίοι απουσίαζαν. Οι παραχαράκτες, όμως, πρόσθεσαν από κεκτημένη προβοκατόρικη ταχύτητα και τα δικά τους ονόματα στο πλαστό τους έγγραφο...

δ) Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι το ΠΓ των μπολσεβίκων ήταν τόσο ανόητο, ώστε να καταγράφει σε επίσημα έγγραφα την άδειά του για μαζικές εκτελέσεις 20.000 ανθρώπων, πώς εξηγείται ότι το «σημείωμα» του Μπέρια και η «απόφαση» του ΠΓ φέρουν την ίδια ημερομηνία «5 Μαρτίου 1940»; Στην ιστορία των συνεδριάσεων του ΠΓ δεν υπάρχει προηγούμενο της αυθημερόν εξέτασης κάποιου ζητήματος. Η απόσταση που χώριζε την ημερομηνία του εγγράφου για τη συζήτηση κάποιου ζητήματος μέχρι την ένταξη του συγκεκριμένου ζητήματος στην ημερήσια διάταξη της συνεδρίασης ήταν τουλάχιστον μια βδομάδα. Αυτό δεν το πρόσεξαν οι παραχαράκτες...

ε) Ο Σέπελιν που υποτίθεται είχε στείλει «έγγραφο» στον Χρουστσόφ να καταστραφούν τα στοιχεία για το Κατίν, όταν ρωτήθηκε, το αρνήθηκε κατηγορηματικά. Αλλά, πέρα από αυτό, είναι δυνατόν ολόκληρος επικεφαλής της KGB να γράφει στο έγγραφό του ότι η απόφαση για την εκτέλεση των Πολωνών το 1940 πάρθηκε από το «Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΣΕ» και να μη γνωρίζει ότι το 1940 δεν ...υπήρχε ΚΚΣΕ; Το 1940 υπήρχε ΠΚΚ(μπ), δηλαδή Πανενωσιακό Κομμουνιστικό Κόμμα (μπολσεβίκοι). Σε ΚΚΣΕ μετονομάστηκε μόνο μετά το 1952. Αλλά ούτε αυτό το πρόσεξαν οι παραχαράκτες...

Η προβοκάτσια για το Κατίν, αυτό το γκαιμπελικό «πες – πες κάτι θα μείνει», διαρκεί πολλές δεκαετίες. Τη συκοφαντία την αναπαράγει ακόμα και η Ρωσία (του Πούτιν...). Στη συκοφαντία έχουν συμμετάσχει πολλοί και διάφοροι όλα αυτά τα χρόνια – και στην Ελλάδα. Και πάντα βρίσκονται οι πρόθυμοι να τη συνεχίζουν - και στην Ελλάδα. Το δικαίωμά τους στον αυτοεξευτελισμό, όπως έχουμε τονίσει και παλιότερα, είναι αναφαίρετο...




http://www.enikos.gr/


 

Η γιορτή της γυναίκας στις 8 Μάρτη.

Η γιορτή της γυναίκας στις 8 Μάρτη.

Και όσο και αν ακούγεται πλέον γραφική για μας, που τα βρήκαμε όλα έτοιμα, αυτή η γιορτή έχει χρώμα και πρόσωπο.

Δεν φοράει ακριβά Σανέλ ταγέρ, ούτε έχει τσιτώσει το πρόσωπο της, πριν κάθε απονομή βραβείου πρέσβειρας καλής θέλησης.

Έχει καλή θέληση και ρυτίδες στο μέτωπο.

Απ τον αγώνα, τους κόπους, και της έννοιες.

Είναι αφοσιωμένη εκ γενετής.

Έχει το πρόσωπο της Κωνσταντίνας Κούνεβα, τα μάτια των γυναικών της Γάζας, τα χέρια ταλαιπωρημένα απ το μεροκάματο.

Έχει τα πόδια κάθε προσφυγοπούλας που περπατάει μέρες ολόκληρες, ζητώντας μια καλύτερη ζωή.

Είναι μετανάστρια αλλά δεν έσκυψε ποτέ το ανάστημα της.

Έχει το μυαλό να δουλεύει και δεν θεώρησε ποτέ την ομορφιά της δύναμη.

Σιωπά σαν την μάνα του Αλέξη, και παλεύει σαν τις μανάδες όλων αυτών των κακοποιημένων παιδιών.

Ξέρει να μάχεται μα δεν το κάνει θέμα.

Έχει μάθει να αντέχει και να πολεμά.

Ξέρει να σηκώνει το ποτήρι με το κρασί, και να κατεβάζει τα φαρμάκια κάτω

Με θεριά και ανθρώπους.

Έχει το κούτελο της στραμμένο στον ήλιο, σαν τις αγρότισσες που ποτίζουν ιδρώτα τα χωράφια.

Παλεύει με τον καρκίνο του στήθους, την οστεοπόρωση, την εμμηνόπαυση, τις ορμόνες και τους πόνους της γέννας, κρατώντας σφιχτά το χέρι του συντρόφου της.

Ξέρει καλά, πως πια δεν είναι γυναίκα εναντίον άντρα, γιατί το κεφάλαιο και οι δυνάστες δεν έχουν φύλο.

Θυμάται καλά, όλες εκείνες που πάλεψαν κάποτε για την σημερινή γιορτή, και τιμά όσες συνεχίζουν ακόμα να αντέχουν .

Αυτή η γιορτή κρατάει στα χέρια της ένα μάτσο ανεμώνες, χαρισμένες απ τα χέρια ενός παιδιού…

Η 8 του Μάρτη είναι γιορτή για την γυναίκα.

Είναι για την αγάπη της κάθε γυναίκας.

Χρόνια πολλά λοιπόν…

Πασχ(π)αλίτσα

http://vathikokkino.com/