Παλαιστίνιοι έφτιαξαν ανθρώπινη ασπίδα για να προστατέψουν σπίτι και οι Ισραηλινοί τους βομβάρδισαν

Τα αεροπορικά πλήγματα των ισραηλινών στη Λωρίδα της Γάζας εντείνονται. Δεκάδες είναι οι νεκροί και εκατοντάδες οι τραυματίες από την Τρίτη, όταν και ξεκίνησαν οι επιθέσεις.

Μεταξύ των θυμάτων βρίσκονται αρκετές γυναίκες και παιδιά.

Το site Ingaza δημοσιεύει καθημερινά βίντεο, φωτογραφίες και ιστορίες από τους βομβαρδισμούς. Σε μία από αυτές, εξιστορεί την προσπάθεια Παλαιστινίων αμάχων να φτιάξουν ανθρώπινη ασπίδα για να αποτρέψουν επίθεση από αέρος σε στόχους.

Στόχους που αποτελούν στην ουσία τις οικίες, το βιός αυτών των ανθρώπων.

Όπως γράφουν οι Παλαιστίνιοι, κατά τη διάρκεια των στρατιωτικών επιθέσεων ο στρατός του Ισραήλ αρκετές φορές προειδοποιεί με τηλεφωνήματα για επικείμενο βομβαρδισμό.

Έτσι έγινε και την Τρίτη, 8 Ιουλίου. Η Αλ Καβάρ έλαβε προειδοποίηση αλλά αποφάσισε να μην φύγει. Οι γείτονες της οικογένειας συγκεντρώθηκαν στην ταράτσα του σπιτιού για να σταματήσουν την επιδρομή.

Παρόλα αυτά, ο στρατός του Ισραήλ βομβάρδισε την πολυκατοικία. Αποτέλεσμα ήταν να σκοτωθούν επί τόπου επτά άνθρωποι, ανάμεσα τους και δύο παιδιά ηλικίας 13 και 14 ετών. Άλλοι 25 άνθρωποι τραυματίστηκαν στην γειτονιά του Χαν Γιουνίς της Γάζας.
Τα θύματα της επίθεσης:

Mohamed Ashour 13 ετών
Baker Mohammed Juda 22 ετών
Ammar Mohammed Juda 22 ετών
Hussein Mohammed Kaware 14 ετών
Basem Salem Hussein Karawe, 10 ετών
Mohammad Ali Faraj Karawe, 12 ετών
Abdullah Hamed Karawe, 6 ετών
Kasem Jaber Adwan Karawe, 12 ετών
Seraj Abed al-Aal, 8 ετών
Riad Kaware 50 ετών

Το βίντεο μετά τον βομβαρδισμό (οι εικόνες είναι σκληρές αλλά δημοσιεύεται προς επαλήθευση της πληροφορίας και της παραπάνω ιστορίας):



Από την έναρξη της ισραηλινής επιχείρησης την Τρίτη, τουλάχιστον 95 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους στη Λωρίδα της Γάζας, χωρίς να έχουν σταματήσει οι ρίψεις ρουκετών από τον παλαιστινιακό θύλακα, σύμφωνα με τις παλαιστινιακές υπηρεσίες πρώτων βοηθειών.

Δύο νέες επιδρομές σήμερα το πρωί στη Λωρίδα της Γάζας προκάλεσαν τον θάνατο έξι ανθρώπων, μεταξύ τους μια γυναίκα, σύμφωνα με ιατρική πηγή.
Σε τηλεφωνική συνομιλία με τον ισραηλινό πρωθυπουργό Μπενιαμίν Νετανιάχου, ο Αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα "εξέφρασε τον φόβο του για μια κλιμάκωση της έντασης και τόνισε την ανάγκη όλες οι πλευρές να καταβάλουν κάθε δυνατή προσπάθεια για την προστασία των αμάχων και την αποκατάσταση της ηρεμίας.


Οι ΗΠΑ παραμένουν έτοιμες για να διευκολύνουν την παύση των εχθροπραξιών, συμπεριλαμβανομένης της επανόδου στη συμφωνία εκεχειρίας του Νοεμβρίου του 2012", ανακοίνωσε ο Λευκός Οίκος.

Ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ Μπαν Κι-μουν απηύθυνε έκκληση για εκεχειρία κατά την έναρξη χθες της έκτακτης συνεδρίασης του Συμβουλίου Ασφαλείας, επαναλαμβάνοντας τις "εκκλήσεις του προς τις δύο πλευρές για μέγιστη δυνατή αυτοσυγκράτηση".

Σε τηλεφωνική επικοινωνία, ο πρόεδρος της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ εξέφρασε την "ανησυχία του" στον πρόεδρο της Παλαιστινιακής Αρχής Μαχμούντ Αμπάς για την κατάσταση στη Γάζα, τονίζοντας ότι "πρέπει να σταματήσει η κλιμάκωση" μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων.

Χτυπήθηκε και η Κιβωτός της Γάζας κατά τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς

Γύρω στις 2 τα ξημερώματα βομβαρδίστηκε από τους ισραηλινούς η Κιβωτός της Γάζας μέσα στο λιμάνι της Γάζας. Το σκάφος άρπαξε φωτιά, ενώ λόγω των συνεχιζόμενων βομβαρδισμών η πυροσβεστική δεν μπόρεσε να φτάσει. Μαζί με την Κιβωτό κάηκαν κι άλλα ψαράδικα διπλανά σκάφη.

http://news247.gr/


 

Πόσο ΔΝΤ αντέχει μια δημοκρατία;

Με την επιστράτευση των εργαζομένων της ΔΕΗ πιάσαμε τις έξι επιστρατεύσεις σε τέσσερα χρόνια. Οι επιτάξεις εργαζομένων που έχουν γίνει από την ώρα που η χώρα υπάχθηκε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, είναι όσες έγιναν στη χώρα στη διάρκεια τριάντα χρόνων. 
Η τελευταία επιστράτευση μάλιστα, αυτή των εργαζομένων της ΔΕΗ, συνοδεύεται και από μία συζήτηση για την αλλαγή του νομικού πλαισίου της απεργίας, με την κυβέρνηση να ετοιμάζει και νέο συνδικαλιστικό νόμο.

Σύμφωνα με την τελευταία έκθεση του ΔΝΤ, το Ταμείο το έχει παράπονο που η Ελλάδα δεν έχει ακόμα ευθυγραμμιστεί με τον συνδικαλιστικό νόμο που ισχύει σε άλλες χώρες.

Έτσι λοιπόν, η κυβέρνηση δημοσίευσε σΤα Νέα τον βασικό της σχεδιασμό, για να μην δουν οι εργαζόμενοι τον νόμο και τους έρθει ταμπλάς. Η σκέψη του Σαμαρά και των ακροδεξιών που συνωστίζονται στις φωτογραφίες δίπλα του, στοχεύουν σε τέσσερις ανατροπές.

Καταρχάς, στην ανατροπή του δικαιώματος να εκλέγουν αντιπροσώπους. Θα πρέπει να πάψει το κεντρικό όργανο του συνδικάτου να αποφασίζει για μία απεργία. Πλέον, θα πρέπει το 50%+1 να υπερψηφίσει την απεργία για να είναι νόμιμη. Εδώ δεν συμφωνούν μεταξύ τους τα προεδρεία, οι εργαζόμενοι θα καταφέρουν να συνταχθούν σε μία κοινή πρόταση;

Δεύτερον, στην ουσιαστική ανατροπή κάθε δικαιώματος διεκδίκησης από την εργοδοσία. Η εκάστοτε εργοδοσία θα έχει το δικαίωμα να κλείνει την επιχείρηση, σε περιπτώσεις απεργιών διαρκείας των εργαζομένων. Έτσι, εάν οι εργαζόμενοι μιας επιχείρησης απεργούν για κάποιον λόγο, θα πρέπει να αντιμετωπίσουν και τον φόβο του λουκέτου στην επιχείρηση. Όπως και όσους συναδέλφους τους φοβούνται… λίγο παραπάνω.

Το τρίτο και το τέταρτο έχουν να κάνουν με τη χρηματοδότηση των συνδικαλιστικών οργανώσεων, καθώς και με την αλλαγή στο καθεστώς συνδικαλιστικών αδειών.

Σχετικά με τη χρηματοδότηση, ο νόμος θα προβλέπει την διακοπή των κονδυλίων που παρακρατεί το κράτος από τον εργοδότη προς όφελος του εργαζόμενου, και κάλυψη των αναγκών του συνδικάτου από τις συνδρομές των μελών του. Ανατροπή και στις υποχρεώσεις του εργοδότη προς τον εργαζόμενο.

Θέλεις και συνδικάτο ανθρωπάκο; Θα το πληρώσεις!

Παράλληλα, το καθεστώς συνδικαλιστικών αδειών θα αυστηροποιηθεί σε ότι αφορά το ποιοι θα δικαιούνται και πώς θα χορηγούνται.

Σε μια πρόβα τζενεράλε του κράτους κατά του “εχθρού λαού”, τα υπουργεία Οικονομικών και Διοικητικής Μεταρρύθμισης, προχώρησαν σε αγωγή προκειμένου να χαρακτηριστεί παράνομη και καταχρηστική η απεργία της ΑΔΕΔΥ την Τετάρτη.

Ο συνδικαλισμός είναι σήμερα ο νούμερο ένα εχθρός του καθεστώτος. Με τόσα αντεργατικά μέτρα, κυβέρνηση και καθεστώς γνωρίζουν καλά και ήδη αναπολούν το παρελθόν που οι ηγεσίες των συνδικάτων βρίσκονταν στα χέρια Πολυζωγόπουλων και Πρωτοπαπάδων.

Τα επόμενα χρόνια, θα δούμε ξανά στους δρόμους συνδικάτα να ξηλώνουν πεζοδρόμια. Γι’ αυτό και όλο το σύστημα (ΜΜΕ, εργοδότες και κυβέρνηση) παλεύουν να θάψουν τον συνδικαλισμό όσο πιο βαθιά μπορούν από τώρα.

Όταν συνεχώς η πολιτική της κυβέρνησης στρέφεται κατά του συνδικαλιστικού κινήματος και των δικαιωμάτων των εργαζομένων, ποιο είναι εκείνο το όριο που όταν το περάσει εχθρεύεται το ίδιο το κοινωνικό σύνολο;


http://rebeliskos.wordpress.com/

Γιατί ερωτευόμαστε;

Γράφει:  Ο Δημήτρης Κεχρής 

Μια απόπειρα φιλοσοφικής προσέγγισης του έρωτα

Όσο λιγότερο σκεφτόμαστε τον έρωτα, τόσο πιο αυτονόητος μας φαίνεται.
Όταν όμως, αρχίζουμε και στύβουμε το μυαλό μας για να τον καταλάβουμε, τότε πέφτουμε στο καζάνι του διαβόλου.

 Patrick Suskind

Γιατί ερωτευόμαστε; Προϋπάρχει του έρωτα κάποια ανάγκη να ερωτευθούμε; Ποια είναι η προέλευση και ποιος ο σκοπός του έρωτα; Ο έρωτας συνδέεται άρρηκτα με κάποια αντικειμενική μοναδικότητα του προσφιλούς προσώπου; Η ομορφιά γεννά τον έρωτα ή ο έρωτας την ομορφιά; Η αφετηρία ενός έρωτα θεμελιώνεται υποχρεωτικά στην άγνοια; Οδηγεί ο έρωτας στην ευτυχία και αν ναι, πώς γίνεται να θεωρούμε ως  ύψιστη ευτυχία κάτι που μας αποβλακώνει και φέρνει στο προσκήνιο το χειρότερο, βάναυσο και κτηνώδη εαυτό μας;

 Από τις απαρχές του πολιτισμού ο άνθρωπος με ελάχιστα ζητήματα ασχολήθηκε τόσο διαχρονικά και επίμονα όσο με τον έρωτα και όλες τις παραλλαγές, τα στάδια, τις αποχρώσεις, τις συνέπειες, την ηδονή και την οδύνη που είναι συνυφασμένα με αυτόν. Επιχειρώντας όμως, να προσεγγίσουμε φιλοσοφικά τον έρωτα, οφείλουμε εξ΄αρχής να ομολογήσουμε ότι ενυπάρχει σε αυτόν μια υψηλού βαθμού εγγενής απροσδιοριστία που τον καθιστά δομικά εχθρικό σε οποιαδήποτε τέτοιου είδους ανάλυση.

 Επιδιώκοντας, ωστόσο, την κατανόηση του ζητήματος στα πλαίσια που αυτή η απροσδιοριστία μας επιτρέπει, δεν μπορούμε αρχικά παρά να αναγνωρίσουμε τον κεντρικό ρόλο που διαδραματίζει στον έρωτα η σεξουαλική ενόρμηση, καθώς ο έρωτας δεν αρκείται απλά σε ένα ρομαντικό αίσθημα, αλλά απαιτεί τη σαρκική ένωση. Στηριζόμενοι στην (ρηξικέλευθη για την εποχή της) αντίληψη του Schopenhauer επί του θέματος, μπορούμε να ισχυριστούμε ότι αυτό συμβαίνει, επειδή όποιες και αν είναι οι μορφές έκφρασης,  η ουσιώδης αρχή κάθε ερωτικού πάθους εδράζεται στην αναπαραγωγική ορμή του είδους. Η κινητήριος δύναμη κάθε ερωτικής επιχείρησης είναι ο σχεδιασμός της επόμενης γενιάς. Εξ ου και εκείνο το αίσθημα συμπληρώματος το οποίο τείνουν να προκαλούν οι ερωτικές προτιμήσεις, καθώς  ο καθένας αναζητεί στον άλλον τις ιδιότητες εκείνες που του λείπουν ή τις ατέλειες που είναι αντίθετες από τις δικές του. Πρόκειται για τη σταδιακή διόρθωση ενός γενετικού δρομολογίου.

 Φυσικά ο έρωτας δεν ισοδυναμεί απλά και μόνο με μια κοινή συνουσία μεταξύ ζώων. Αν η προσέγγισή μας σταματούσε εκεί, δεν θα επαρκούσε να απαντήσει σε δύο σοβαρές ενστάσεις. Η πρώτη ένσταση προκύπτει από την ύπαρξη μη τεκνοποιητικών χρήσεων του σεξ. Και η δεύτερη και σημαντικότερη αφορά αυτό που χαρακτηρίζει κάθε έρωτα, την εμμονική προσκόλληση δηλαδή του υποκειμένου, αποκλειστικά και μόνο σε ένα πλάσμα, η απόκτηση του οποίου συνιστά την απόλυτη ευτυχία και η απώλεια του οποίου συνοδεύεται με ανείπωτο πόνο που μπορεί να οδηγήσει στην τρέλα ή την αυτοκτονία, κάτι που δεν συναντάται στο υπόλοιπο ζωικό βασίλειο. Οι απαντήσεις και στις δύο αυτές ενστάσεις βρίσκονται σε μια διαλεκτική αντιμετώπιση της ανθρώπινης ύπαρξης (στην οποία εκτός από τα ένστικτα, υπάρχει και η νόηση, ως δυνατότητα της ύλης η οποία έχει φτάσει σε υψηλά επίπεδα πολυπλοκότητας) ιδωμένης μάλιστα στο πλαίσιο των εκάστοτε κοινωνικοϊστορικών συνθηκών. Η μεγάλη υπεροχή της νοημοσύνης στον άνθρωπο εξηγεί γιατί έχει λιγότερα ένστικτα  από τα ζώα και γιατί τα ίδια ένστικτα με τα οποία είναι προικισμένος είναι περισσότερο επιδεκτικά εκτροπής. Είναι δεδομένο ότι η ανθρώπινη φυσιολογία (και ειδικά η γυναικεία) προσφέρει στο είδος μας τη δυνατότητα να επιδίδεται στη σεξουαλική πράξη απλά και μόνο προς άντληση ηδονής, πέρα από το σκοπό της αναπαραγωγής. Ωστόσο, χάρη στην υπέρμετρη διανοητικοποίησή του ο άνθρωπος και συνεργούντων των διαφόρων αντιλήψεων που αποτελούν προϊόντα των κοινωνικών σχέσεων, μπορεί να εκτρέψει  σε πολύ μεγάλο βαθμό τη σεξουαλικότητά από την ειδοποιό της χρήση και να επενδύσει την ερωτική λαχτάρα (καθώς και το αντικείμενο που συνδέεται με αυτήν) με ένα σωρό ιδιότητες που εν πολλοίς έχουν χαρακτήρα φαντασιακό και προέρχονται από το σύμπαν των ψευδαισθήσεων, των ονείρων, των φαντασμαγοριών, είναι άλλοτε οπτικές, άλλοτε αισθησιακές, άλλοτε συναισθηματικές, συνοδεύουν και επεκτείνουν την ηδονή, αλλά ταυτόχρονα συσκοτίζουν το γεγονός ότι η διάσταση της επιδίωξης της απόλαυσης, που όντως εμπεριέχει η σεξουαλική πράξη, αποτελεί φυσική μεν αλλά όχι αναγκαία επιθυμία.

 Όσον αφορά τη δογματική προσήλωση του ερωτευμένου σε ένα αντικείμενο, μπορούμε, καταρχήν, να ανιχνεύσουμε και πάλι το βασικό ρόλο της δύναμης του είδους. Η έκσταση που ένας άνθρωπος νιώθει μπροστά σε συγκεκριμένα αντιπροσωπευτικά δείγματα του είδους του και η οποία του φαίνεται απολύτως ελεύθερη εκδήλωση του προσωπικού του γούστου, είναι στη βάση της μέρος ενός βιολογικού υπολογισμού που εκτελείται ασυνείδητα με σκοπό να διορθώσει κατά το δυνατόν τα ελαττώματα της δικής του ανατομίας ή να διαιωνίσει τα καλύτερα χαρακτηριστικά του, ένας στιγμιαίος υπολογισμός και η άμεση αναγνώριση της βέλτιστης επιλογής για τη διαιώνιση του ανθρώπινου είδους, μεταξύ των εκατομμυρίων πιθανοτήτων που διαγράφονται για τις μελλοντικές γεννήσεις με κριτήριο την προφύλαξη από τη βιολογική παρακμή. Όταν σε ένα συνειδητοποιημένο άτομο το ένστικτο του έρωτα εξειδικεύεται στο πρόσωπο ενός συγκεκριμένου ατόμου έχουμε στην ουσία τη θέληση για ζωή που λαχταράει να ζήσει μέσα σε ένα νέο ον  με επακριβώς προσδιορισμένη φύση.

 Η θέληση του ανθρώπου έχει υποταχθεί στη θέληση του είδους και το πάθος είναι πιο δυνατό όσο πιο εξατομικευμένο είναι, φτάνοντας σε μια τέτοια ένταση που αν δεν ικανοποιηθεί, μπορεί να οδηγήσει στην τρέλα ή στην αυτοκτονία, επειδή η οδύνη ολόκληρου του είδους ασφυκτιά στα στενά στήθη ενός θνητού. Ταυτόχρονα θα λέγαμε (συνεχίζοντας τη διαλεκτική προσέγγιση) πως σε μεγάλο βαθμό σε έναν κεραυνοβόλο έρωτα, η νόηση και συγκεκριμένα η φαντασία ενός ανθρώπου, του ενσταλάζει την ψευδαίσθηση ότι η φυσιολογική αναπαραγωγική ανάγκη μπορεί να πραγματωθεί στην πληρότητά της με ένα συγκεκριμένο ταίρι μέσω της κατάκτησης του οποίου θα αποκτήσει νόημα η ύπαρξή του. Καθιστώντας αυθαίρετα και αξιωματικά ο ερωτευμένος το αντικείμενο του πόθου του ως φορέα νοήματος, αναστέλλει προσωρινά τη δυνατότητά του να ανιχνεύει ψεγάδια και έτσι δημιουργεί ένα πλάσμα (που στην πραγματικότητα δεν υπάρχει) προικισμένο με ένα σωρό χαρίσματα που δεν είναι τίποτα περισσότερο από προβολή των επιθυμιών του. Ένα μεγάλο ερωτικό πάθος, που γεννιέται γενικά με το πρώτο βλέμμα, δεν είναι δυνατόν να στηρίζεται σε σπάνια πνευματικά χαρίσματα και αντικειμενικές, πραγματικές ιδιότητες, επειδή οι εραστές δεν γνωρίζουν ο ένας τον άλλον.  Και εκεί ακριβώς ξεκινούν τα βάσανα, αφού τα συναισθήματα που μας διακατέχουν δεν πηγάζουν από το αντικείμενο που αγαπάμε, αλλά είναι προϊόν μιας ακραία υποκειμενικής κρίσης και ‘’μόλις το είδωλο που υπηρετούσαμε χαθεί, θα αντικρίσουμε ο ένας τον άλλον όπως πραγματικά είμαστε. Τότε ψάχνουμε με έκπληξη το λατρεμένο αντικείμενο του πόθου και καθώς δεν το βρίσκουμε, φουρκιζόμαστε με αυτόν που έμεινε στη θέση του’’. Εισάγοντας και την παράμετρο των πολιτισμικών συμφραζόμενων και της τεράστιας επιρροής που ασκούν στο άτομο και τη νόησή του δεν θα ήταν εντελώς ακραίο να ισχυριστούμε ότι σε ένα βαθμό ο έρωτας και όλα τα στοιχεία που τον συνοδεύουν, όπως η ζήλια, ο εγωισμός, η απαίτηση αποκλειστικότητας κτλ. συνδέονται με έναν αδιόρατο κομφορμισμό που απορρέει από τις κοινωνικές σχέσεις. Εξ ου και η ρήση του La Rochefoucauld ότι  ‘’υπάρχουν άνθρωποι που δε θα ερωτεύονταν ποτέ αν δεν είχαν ακούσει για τον έρωτα’’.

 Έχοντας λοιπόν, δεχτεί ότι η σεξουαλικότητα ως ανθρώπινη λειτουργία χαρακτηρίζεται από μια οντολογική διάσταση, χωρίς όμως να μας καθιστά εντελώς δέσμιους των ψυχρών υπολογισμών του είδους (αφού επίσης σημαντικό ρόλο παίζει και το πολιτισμικό εποικοδόμημα), έχει ενδιαφέρον να μεταφέρουμε την προσοχή μας στη μορφή που παίρνει το ερωτικό πάθος καθώς και στην ενδεχόμενη ύπαρξη κάποιου σκοπού. Καθώς το ερωτικό πάθος δεν πηγάζει από το αντικείμενο αλλά από το υποκείμενο, όταν ένας εραστής ‘’κατακτήσει’’ την ερωμένη του, η μύχια ανησυχία του δεν ανακουφίζεται καθόλου. Η βασανιστική επιθυμία να κατέχεις ερωτικά τον άλλον δεν μπορεί ποτέ να ικανοποιηθεί ολοκληρωτικά και η σεξουαλική ένωση παρέχει αυτήν την ανακούφιση μόνο στιγμιαία.

 Τρομακτικά διαφωτιστικό επ΄ αυτού είναι το απόσπασμα από το έργο De rerum natura του Λουκρήτιου:‘’ούτε τα μάτια τους χορταίνουν ατενίζοντας το αγαπημένο σώμα ούτε τα χέρια τους μπορούν να αποσπάσουν κάτι από τα τρυφερά μέλη που με αβεβαιότητα διατρέχουν σε περιπλανώμενα χάδια. Όταν στο τέλος ενωμένα τα μέλη απολαμβάνουν το άνθος της ηλικίας και το σώμα προαισθάνεται τη χαρά που πλησιάζει και η Αφροδίτη προσηλώνεται στο να σπείρει τον κάμπο της γυναίκας, τότε σφίγγονται με λαχτάρα, ενώνουν τα στόματα, ο ένας αναπνέει την ανάσα του άλλου, τα δόντια δαγκώνουν τα χείλη: όλα μάταια, τίποτα δεν μπορεί να αποσπαστεί από εκεί ούτε να διαπεράσει το κορμί και να λιώσει μαζί με το δικό του, γιατί αυτό θαρρείς πως πασχίζουν να κάνουν και αυτή είναι η εμμονή τους. Με τέτοιο πάθος είναι δεμένοι στα βρόχια της Αφροδίτης ενόσω διαλύονται τα μέλη τους από τη βία της ηδονής. Όταν τελικά η συγκεντρωμένη στα νεύρα επιθυμία βρίσκει διέξοδο, έρχεται στο βίαιο πάθος τους μια σύντομη παύση. Ύστερα, επιστρέφει η ίδια τρέλα και η ίδια φρενίτιδα και προσπαθούν να πετύχουν το στόχο του πόθου τους, χωρίς να μπορούν να ανακαλύψουν το φάρμακο που νικά την αρρώστια τους και έτσι βαθιά συγχυσμένοι, υποκύπτουν στη μυστική τους πληγή’’. Σωματικά λοιπόν, η επιθυμία της ένωσης σε σάρκα μία μένει ανεκπλήρωτη, ενώ σε ψυχικό επίπεδο η κατάσταση είναι ακόμα πιο δυσάρεστη. Ο έρωτας έτσι, αποκτά πολεμική διάσταση, μετατρέπεται σε επιθυμία να διαμελίσουμε το σύντροφό μας και συνοδεύεται από ένα μίσος να πληγώσουμε το αντικείμενο του πόθου που στα μάτια μας συνιστά τη συμπύκνωση του ανικανοποίητου και ως εκ τούτου την αιτία της παράνοιας μας. Οι εραστές είναι‘’καταδικασμένοι αιώνια να καταστρέφουν τη μεταξύ τους αρμονία, να μάχονται μέσα στη νύχτα. Με τίμημα μια αναμέτρηση, ενώνονται μέσα από τις πληγές που ανοίγουν ο ένας στον άλλον’’μας επισημαίνει ο Nietzsche . Αυτή η μάχη είναι αναγκαστικά χωρίς έλεος, αλλιώς δεν πρόκειται για έρωτα. Και εκεί είναι που οφείλουμε να αναρωτηθούμε, μήπως πίσω από αυτή τη σαρκοβόρο δοκιμασία υποβόσκει κάποιο υπαρξιακού χαρακτήρα διακύβευμα.

Ρητά αποφαίνεται επ΄αυτού ο Jean Paul Sartre. Το απόλυτο διακύβευμα στον έρωτα είναι η ελευθερία. Αυτό που επιθυμούμε να αρπάξουμε μέσα στον έρωτα είναι η ελευθερία του άλλου αυτή καθεαυτή. Πρόκειται για μια μορφή οικειοποίησης πιο σύνθετη από την απλή επιθυμία να κυριαρχήσουμε πάνω σε κάποιον. Αυτό που πραγματικά επιθυμούν οι εραστές είναι να συντρίψουν την ελευθερία του άλλου. Κανένας δεν θα ήταν ικανοποιημένος με έναν έρωτα που θα ήταν απλώς και μόνο το αποτέλεσμα μιας οικειοθελούς δέσμευσης. Έναν έρωτα που δε θα περιέκλειε το παραμικρό ψήγμα συνειδητής ήττας. Ο πόθος είναι πάντοτε πόλεμος ανάμεσα σε δυο ελευθερίες. Θέτει τον εαυτό μου σε κίνδυνο, διακυβεύει την ύπαρξή μου στον υπέρτατο βαθμό. Η κατάσταση όμως, εμπεριέχει μια αντίφαση εκ των πραγμάτων, εφόσον ο εραστής θέλει να αγαπηθεί από ένα ελεύθερο πλάσμα και ταυτόχρονα απαιτεί από αυτό να πάψει να είναι ελεύθερο. Δεν είναι περίεργο λοιπόν, που ο έρωτας λειτουργεί ως μία διελκυστίνδα ανάμεσα σε δύο εναλλασσόμενους πόλους, το σαδισμό και το μαζοχισμό. Στο μαζοχισμό απαρνούμαι την ελευθερία μου προκειμένου να βυθιστώ στην εθιστική ανάγκη του άλλου, διαδικασία που με κάνει να νιώθω ένοχος προς τον εαυτό μου, καθώς συναινώ στην ολοκληρωτική μου αλλοτρίωση, και στον άλλον, καθώς του δίνω την ευκαιρία να νιώσει ο ίδιος ένοχος σφετεριζόμενος την ελευθερία μου. Υποτάσσομαι με σώμα και πνεύμα στον άλλον, που είναι η ζωή μου. Στο σαδισμό καλλιεργώ τη φρίκη της ερωτικής τρομοκρατίας, καθιστώ τον άλλον σκεύος προσωπικής ηδονής, σκοτώνω την αμοιβαιότητα της ερωτικής επαφής. Συμπεριφέρομαι σαν ο χρόνος να είναι όλος δικός μου, ώστε να εδραιώσω την κυριαρχία μου. Διατάζω , εκμεταλλεύομαι, πληγώνω, ταπεινώνω.  Σαδιστής και μαζοχιστής όμως, είναι εξίσου εξαρτημένοι ο ένας από τον άλλον. Πρόκειται για ένα παιχνίδι εξουσίας που τους αντιπαρατάσσει και τους ενώνει ταυτόχρονα. Φυσικά μια τέτοια διαδικασία προσπάθειας σταδιακής αλληλοεξόντωσης είναι εξ΄ορισμου αδύνατον να διαρκεί εσαεί. ‘’Είναι ενάντια στη φύση του έρωτα το να μην είναι βίαιος και ενάντια στη φύση της βιαιότητας το να είναι μόνιμη’’, γράφει ο Montaigne.

Δεν υφίσταται άλλος τομέας της ανθρώπινης δραστηριότητας όπου το άτομο να υποδουλώνεται περισσότερο σε επιδιώξεις που το υπερβαίνουν και ενίοτε το καταστρέφουν. Δεν υπάρχει πιο επώδυνη διαδικασία από την ερωτική απο-γοήτευση, η οποία προέρχεται από τη γνώση του άλλου και παρέχει στο υποκείμενο την επίγνωση ότι ποτέ δεν υπήρξε λιγότερο ο εαυτός του παρά όταν πίστευε ότι ακολουθούσε το ερωτικό του ιδεώδες. Στον έρωτα, σύμφωνα με τον Sartre, ο άλλος είναι αυτός που μου κλέβει το είναι μου. Με το βλέμμα του καρφωμένο πάνω μου να με αξιολογεί ασταμάτητα, οικειοποιείται την ύπαρξή μου, με περιορίζει. Όμως, εξαιτίας αυτού ακριβώς του πράγματος, ο άλλος είναι επίσης εκείνος που με προσδιορίζει και που μου δίνει ύπαρξη, αυτός χάρη στον οποίο υφίσταται μια ύπαρξη που είναι δικιά μου. ‘’Έδώ βρίσκεται το θεμέλιο της χαράς του έρωτα όταν υπάρχει….αισθανόμαστε ότι δικαιολογημένα υπάρχουμε’’. Κλείνοντας λοιπόν, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η μαγική εγγενής απροσδιοριστία, που στέκεται εμπόδιο σε οποιαδήποτε απόπειρα εξαντλητικής φιλοσοφικής ερμηνείας του έρωτα, μπορεί να συμπυκνωθεί στη λακωνική φράση του Cioran ότι ‘’η μεγάλη, η μοναδική πρωτοτυπία του έρωτα έγκειται στο ότι καθιστά την ευτυχία αδιαχώριστη από τη δυστυχία’’.

Βιβλιογραφία

-Φιλοσοφία και σεξουαλικότητα, Συλλογικό, εκδόσεις ΟΞΥ, Αθήνα 2003.

-Η μεταφυσική του έρωτα, Arthur Schopenhauer, microMEGA Ροές, Αθήνα 2009.

-Οι φιλόσοφοι και ο έρωτας, Aude Lancelin-Marie Lemonnier, εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 2011.

-Ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο, Friedrich Nietzsche, εκδόσεις Πανοπτικόν, Αθήνα 2011.

-Το είναι και το μηδέν, Jean Paul Sartre, εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα 2007.

-Νέα Ελοϊζα,  Jean Jacques Rousseau.

http://www.toperiodiko.gr/

Nα μη γίνουν πρωθυπουργοί όσων το όνομα αρχίζει από Τ.

Του Στέλιου Κιούλογλου
Η ακροδεξιά κατρακύλα δεν έχει τέλος: μετά τις επιστρατεύσεις, τις συνεχείς πράξεις νομοθετικού περιεχομένου,την αδιαφορία για αποφάσεις της Δικαιοσύνης ή γνωματεύσεις των Επιτροπών της Βουλής αν δεν συμφέρουν την κυβέρνηση, το αιφνιδιαστικό κλείσιμο του Κοινοβουλίου το οποίο σπάνια επισκέπτεται ο φοβικός πρωθυπουργός φθάσαμε στην πεισματική άρνηση να συγκληθεί η Ολομέλεια του Σώματος.

Προσοχή δεν πρόκειται για την διενέργεια δημοψηφίσματος, το οποίο η κυβέρνηση δικαιολογημένα θα φοβόταν, αφού η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών είναι αντίθετη με την εκποίηση της ΔΕΗ. Aκόμη και αυτό που πρότεινε ο πρόεδρος της Βουλής Β. Μειμαράκης, να συγκληθεί δηλαδή το σώμα και να συζητήσει τις προτάσεις της αντιπολίτευσης, εξόργισε το πανικόβλητο Μέγαρο Μαξίμου που το απέρριψε.

Ενώ κλείνουν 40 χρόνια από την μεταπολίτευση, η ΝΔ με την πασοκική συνιστώσα της αρνείται στη Βουλή το δικαίωμα ακόμη και να συζητήσει ένα στρατηγικής σημασίας ζήτημα, όπως είναι το ενεργειακό μέλλον της χώρας. Παρατηρώντας από τον Κορυδαλλό την συστηματική υποβάθμιση της Βουλής και την απαξίωση των κοινοβουλευτικών κανόνων, Μιχαλολιάκος και Κασιδιάρης τρίβουν τα χέρια τους.

Τρεις είναι οι λόγοι για μια συμπεριφορά που δεν έχει προηγούμενο στην πρόσφατη ιστορία της χώρας. Ο πρώτος είναι ότι η κυβέρνηση εκτελεί συμβόλαια της τρόικας αλλά και οικονομικών συμφερόντων. Και μάλιστα τα δύο κόμματα, που χρωστούν και της Μιχαλούς, σχεδιάζουν να ρεφάρουν με τα χρήματα που υπολογίζουν να πάρουν κάτω από το τραπέζι, παραχωρώντας την δημόσια περιουσία έναντι πινακίου φακής.

Ο δεύτερος λόγος είναι ότι η ομάδα που κυριαρχεί στο Μέγαρο Μαξίμου, καταστρέφοντας την οποία δημοκρατική κουλτούρα είχε εμφυσήσει στην ΝΔ ο ιδρυτής της, είναι ακροδεξιά ακριβώς για αυτόν τον λόγο: επειδή απεχθάνεται και φοβάται τον διάλογο και παθαίνει αλλεργία μόλις μπαίνει στη Βουλή. Και ο τρίτος είναι ότι αυτά τα μέτρα που παίρνει και θα πάρει η κυβέρνηση δεν μπορούν να επιβληθούν με δημοκρατικό τρόπο: πως να υποστηρίξεις με διάλογο το ξεπούλημα των παραλιών που τώρα προετοιμάζεται;

Βρισκόμαστε έτσι σε μια νέα, επίσης πρωτόγνωρη πραγματικότητα. Μια συγκυριακή κοινοβουλευτική πλειοψηφία 154 βουλευτών, που ακριβώς επειδή δεν εκφράζει τον σημερινό συσχετισμό των δυνάμεων προσπαθεί με όλα τα μέσα να κρατηθεί στην εξουσία, αποφασίζει και διατάζει ότι την συμφέρει, παραβιάζοντας όλους τους κανόνες του δημοκρατικού παιχνιδιού.. Τι άραγε θα κάνουν μετά το κλείσιμο της Βουλής, επειδή υποτίθεται δεν υπήρχε κοινοβουλευτικό έργο για το καλοκαίρι; Tι θα μηχανευθούν όταν συνειδητοποιήσουν ότι το παιχνίδι είναι χαμένο; Με την φόρα που έχουν πάρει, κάποια στιγμή θα ψηφίσουν έναν άλλο νόμο: θα απαγορεύει να γίνουν πρωθυπουργοί όσων το όνομα θα αρχίζει από Τ. Καλύτερα από Τσ, για όσους δεν πιάσουν από την αρχή το υπονοούμενο. 


http://tvxs.gr/
 

Να είμαστε καλά, να αγοράζουμε όπλα από τους δανειστές

Του Γιώργου Ανανδρανιστάκη

Κι εσύ μισθωτέ, που έχασες το 30% του μισθού σου κι εσύ συνταξιούχε, που σε λίγο θα παίρνεις 360 ευρώ κι εσύ άνεργε, που θα παραμείνεις άνεργος μέχρι το 2021 κι εσύ απόφοιτε του ΑΕΙ, που ξεβράστηκες στις φάμπρικες της Γερμανίας και στου Βελγίου τις στοές, όλοι εσείς οι καταραμένοι του Μνημονίου, να ξέρετε ότι δεν θυσιαστήκατε ασκόπως. Επέσατε θύματα αδέρφια εσείς, χάρη σε σας όμως εσώθη η πατρίς. Χάρη σε σας παρέμειναν ακέραιες οι αμυντικές δαπάνες μας, για να 'χουμε γιαταγάνια και καριοφίλια να πολεμάμε τους εχθρούς που απλώνονται ολούθε. Κι αυτά τα «τι τα θέλουμε τα όπλα, τα κανόνια, τα σπαθιά/ να τα κάνουμε τρακτέρια να οργώνει η εργατιά» να τα αφήσετε κατά μέρος, γιατί θα βγει η Βούλτεψη και θα σας πει τουρκοπροσκυνημένους. Θα τραγουδήσει και το «Σαν βγαίνει ο Χότζας στο τζαμί» προκειμένου να ενισχύσει την επιχειρηματολογία της.

Ευτυχώς που υπάρχει ο ευπατρίδης γ.γ. του ΝΑΤΟ Άντερς Ράσμουσεν και ακούγεται κι καμιά καλή κουβέντα για την Ελλάδα. «Η Ελλάδα», είπε ο Ράσμουσεν, «παρά τις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει, διατηρεί τις αμυντικές δαπάνες στο 2% του ΑΕΠ της». Μπράβο μας και πάλι μπράβο μας! Κάναμε το σκατό μας κρουτόν, αλλά κατορθώσαμε το ακατόρθωτο: Είμαστε ταυτοχρόνως πρώτοι στην ανεργία και πρώτοι στους εξοπλισμούς. Πρώτοι στην ανεργία μαζί με την Ισπανία, πρώτοι και στους εξοπλισμούς μαζί με τις ΗΠΑ και τη Βρετανία. Εμείς οι μικροί παίζουμε στα ίσια με τις υπερδυνάμεις και τούτο πρέπει να το πιστώσουμε πρωτίστως στον Σαμαρά και τον Βενιζέλο.

Μα είναι δυνατόν να καταρρέουν τα πάντα και οι αμυντικές δαπάνες να παραμένουν στα ύψη; Είναι δυνατόν στα χρόνια των Μνημονίων να αγοράζουμε αφειδώς όπλα, όταν πλέον έχει αποδειχθεί ότι οι εξοπλισμοί, μαζί με τις μίζες τους βεβαίως, βεβαίως, ήταν μία από τις αιτίες που μας οδήγησαν στο Μνημόνιο; Αν δεν ήξεραν, ας ρώταγαν τον Τσοχατζόπουλο να τους εξηγήσει πώς εκτοξεύονταν οι τιμές από το χωράφι των εμπόρων στο ράφι του υπουργείου Εθνικής Άμυνας. Εβδομήντα δύο οφ σορ έφτιαξε ο άνθρωπος, όλο και κάτι παραπάνω θα ξέρει.

Το Μνημόνια δεν μειώνουν του εξοπλισμούς, τα Μνημόνια αυγαταίνουν τους εξοπλισμούς, το θέριεμα των εξοπλισμών είναι όρος απαράβατος κι ας μην είναι γραμμένος στα κιτάπια. Οι δανειστές μας, η ΗΠΑ (ΔΝΤ), η Γερμανία και η Γαλλία (Ε.Ε.), εκτός από δανειστές είναι και έμποροι, οπότε η ακατάπαυστη και αέναη αγορά όπλων από τις επιχειρήσεις τους είναι φυσική υποχρέωση του δανειζόμενου. Αν δεν με πιστεύετε, ρωτήστε και τον Ολάντ, που ήρθε στην Ελλάδα ως πλασιέ των γαλλικών επιχειρήσεων.
Έφαγε ο Φρανσουά, ήπιε ο Φρανσουά, είπε τον καλό του λόγο ο Φρανσουά και μετά μας πούλησε πεντέξι φρεγάτες, να έχουμε να πορευόμαστε διά της θαλάσσης. Ο Φρανσουά.

Πηγή: avgi.gr

Γιατί θα πρέπει να ανησυχούμε για τα χημικά της Συρίας

Του Ευάγγελου Γιδαράκου, καθηγητή του τμήματος Μηχανικών Περιβάλλοντος Πολυτεχνείου Κρήτης και διευθυντή του Εργαστηρίου Διαχείρισης Τοξικών και Επικίνδυνων Αποβλήτων 

Ο έλεγχος του χημικού οπλοστασίου της Συρίας έχει ολοκληρωθεί και «τώρα αρχίζει η πραγματική δουλειά». Το σχέδιο της διεθνούς κοινότητας δυστυχώς έχει πάρει «στραβή» πορεία για τη χώρα μας. Ως γνωστό, η μια χώρα μετά την άλλη (Γαλλία, Γερμανία, Νορβηγία, Βέλγιο, Αλβανία) έχουν ήδη απορρίψει την καταστροφή των χημικών όπλων, επικαλούμενες «έλλειψη υποδομών». Πρόκειται για χώρες οι οποίες τα τελευταία χρόνια είχαν αναλάβει με τη σωστή τεχνολογία την καταστροφή χημικών όπλων.

Αναφερόμενοι στο συριακό χημικό οπλοστάσιο, το γεγονός ότι περιλαμβάνει ποικίλα αποθέματα «πρόδρομων» ενώσεων ή στοιχείων που είχαν αποθηκευτεί, καθίσταται σαφές ότι η καταστροφή αυτών των «πρόδρομων» ενώσεων, είτε με χρήση της υδρόλυσης είτε ακόμη με χρήση της καύσης, συνεπάγεται παραγωγή ανάλογης ποσότητας τοξικών αποβλήτων.

Στην παράμετρο αυτή οφείλει να προστεθεί και το γεγονός ότι με τη χρήση της υδρόλυσης δύναται να παραχθούν επιπλέον υγρά απόβλητα τα οποία εγκυμονούν κινδύνους κατά την απόρριψή τους στο θαλάσσιο περιβάλλον. Επιπλέον, μια τέτοια απόρριψη στερεών ή υγρών αποβλήτων, στο ήδη επιβαρυμένο, από μια πλειάδα επικίνδυνων ουσιών, θαλάσσιο περιβάλλον της Μεσογείου απαγορεύεται ρητά από τις διεθνείς οδηγίες της MARPOL.

O ανεπίσημος εξοπλισμός του χημικού οπλοστασίου της Συρίας περιλαμβάνει:

- 1250 τόνους χημικών όπλων, στα οποία συμπεριλαμβάνονται τα δηλητηριώδη και τοξικά αέρια «Σαρίν» και το «αέριο της μουστάρδας»

- 1230 τόνους «πρόδρομων» χημικών ενώσεων, που είχαν αποθηκευτεί και σε επόμενο στάδιο προορίζονταν για τη σύνθεση του τελικού προϊόντος.

Προμήθεια ανάλογου εξοπλισμού που αφορά κυρίως σε «πρόδρομες» χημικές ενώσεις έχει γίνει από αρκετές χώρες, όπως πχ την πρώην Σοβιετική Ένωση, την Κίνα (χημικοί παράγοντες, χημικά όπλα, βλήματα με χημικές κεφαλές) και από εταιρείες της δυτικής Ευρώπης.

Άγνωστες όμως παραμένουν οι πηγές των προμηθευτών, το είδος και φυσικά η ποσότητα των χημικών ουσιών που απέκτησε το καθεστώς της Συρίας μετά την απαγορευτική σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών περί κατοχής χημικών όπλων.

Οι «πρόδρομες» χημικές ενώσεις που χρησιμοποιούνται είναι ζωτικής σημασίας για την παραγωγή των χημικών όπλων. Μπορούν βέβαια να χρησιμοποιηθούν και ως πρώτες ύλες στην παραγωγή διαφόρων νευροτοξικών ή καυστικών χημικών παραγόντων.

Οι προαναφερθείσες ενώσεις είναι βασικά απαραίτητα στοιχεία για την παραγωγή πχ του τοξικού αερίου “Σαρίν”. Βέβαια, οι «πρόδρομες» αυτές ενώσεις αποτελούν μόνο ένα μέρος της σύστασής του.

Επομένως, γίνεται λόγος για μια ποικιλία πρώτων υλών διαφορετικής σύστασης, οι οποίες κατά την εκτόξευση του μίγματος αντιδρούν ανάλογα και παράγουν αντίστοιχες ποσότητες τοξικών αποβλήτων.

Η απόφαση της επιχείρησης καταστροφής του χημικού οπλοστασίου της Συρίας πάνω σε αμερικάνικο πλοίο σε διεθνή ύδατα της Μεσογείου, με τη μέθοδο της υδρόλυσης, έγινε έπειτα από σχετική πρόταση των ΗΠΑ προς τον ΟΗΕ.

Βέβαια, η πρόταση αυτή προέκυψε μετά από αρκετούς μήνες έντασης και παρασκηνιακών διαβουλεύσεων με άλλες χώρες, όπως Νορβηγία, Γερμανία, Βέλγιο, Αλβανία. Μάλιστα στην ειλημμένη απόφαση καταστροφής των χημικών όπλων στην Αλβανία τον Οκτώβριο/Νοέμβριο 2013, οι διεθνείς διπλωματικές πηγές έκαναν λόγο για απόφαση που αναφέρει την καταστροφή ποσοτήτων που αντιστοιχούν σε 1.600 τόνους χημικών ουσιών.

Το ερώτημα, λοιπόν, που τίθεται είναι το κατά πόσο η μέθοδος της υδρόλυσης εγκυμονεί περιβαλλοντικούς κινδύνους, ποιοι είναι αυτοί και μάλιστα ποιας εμβέλειας:

- Ένα πρώτο μεγάλο πρόβλημα που διαπιστώνουν ανεξάρτητοι εμπειρογνώμονες αποτελεί η εισαγωγή και η προσαρμογή των χημικών όπλων και των «πρόδρομων» χημικών ενώσεων στο σύστημα υδρόλυσης.

Για το σκοπό αυτό πρέπει να μετακινούνται σε συνεχή κλίμακα Container στο πλοίο, και αρκετά δοχεία να αδειάζουν μάλιστα στον αντιδραστήρα χειρωνακτικά. Αυτή η ενέργεια από μόνη της εγκυμονεί κινδύνους.

Λαμβάνοντας υπόψη ότι το όλο εγχείρημα εξελίσσεται σε έναν ασταθή θαλάσσιο χώρο, με προσαρμογή και ανάπτυξη της διαδικασίας σε τρία επίπεδα, με περισσότερα καταστρώματα, δημιουργεί προβληματισμό και ανησυχία.

- Ένα 2ο πρόβλημα έχει να κάνει με το γεγονός ότι η σύσταση του «επεξεργασμένου» υλικού περιέχει σε υψηλές θερμοκρασίες ενώσεις υδροφθορίου (HF), φθοριούχου νατρίου (NaF) και υδροχλωρικού οξέος (HCl), οι οποίες αποτελούν ουσίες επιθετικές και διαβρωτικές.

Ενδεχόμενα προβλήματα από ένα σύστημα «πιλοτικού χαρακτήρα» που μπορεί να προκύψουν, σύμφωνα με επιθεωρητές που γνωρίζουν τις διεργασίες του συστήματος, είναι:

- Διάβρωση στην έξοδο του αντιδραστήρα.

- Υψηλή περιεκτικότητα σε αλατούχες ενώσεις. Οι ενώσεις αυτές μπορούν να οδηγήσουν σε διαρροές μονώσεων και φραξίματα αγωγών.

Δεδομένου ότι ο «στρατιωτικός» χαρακτήρας του όλου εγχειρήματος δεν μπορεί να αποτελέσει άλλοθι για αδιαφάνεια και βιαστικές λύσεις, το εν λόγω εγχείρημα οφείλει να αντιμετωπιστεί ως ένα καθαρά περιβαλλοντικό θέμα, να ακολουθήσει και να σεβαστεί διαδικασίες που προβλέπονται από τη διεθνή και ευρωπαϊκή νομοθεσία, αλλά κυρίως να πραγματοποιηθεί έχοντας αποδείξει, εκ των προτέρων, ποια είναι η βέλτιστη δυνατή λύση και πώς διασφαλίζεται η προστασία του περιβάλλοντος.

Διεθνώς, οι εμπειρογνώμονες και οι υποστηρικτές της καταστροφής των χημικών προτρέπουν την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών να υποστηρίξει μια εντατική εκστρατεία ευαισθητοποίησης, ιδιαίτερα στην Ευρώπη, εν μέσω ανησυχιών για τις δημόσιες προσπάθειες της διάλυσης χημικών όπλων της Συρίας, σε επιστολή που στάλθηκε στις 3 Φεβρουαρίου του 2014 στον υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ John Kerry και στον υπουργό Άμυνας Chuck Hagel, σε ανεξάρτητους εμπειρογνώμονες από ένα ευρύ φάσμα ομάδων και στον Οργανισμό για την Απαγόρευση των Χημικών Όπλων (OPCW).

Για να αντισταθμιστούν αυτές οι ανησυχίες και να αποφευχθούν οι παρανοήσεις, οι υπογράφοντες την επιστολή έθεσαν ως αναγκαία μια σημαντική προσπάθεια ευαισθητοποίησης στο στάδιο του δημόσιου διαλόγου με χώρες όπως η Ιταλία, η Ελλάδα και άλλες ευρωπαϊκές και μεσογειακές περιοχές, για να εξηγήσουν τη διαδικασία καταστροφής και να συζητήσουν τους κινδύνους και τα οφέλη που περιλαμβάνει.

Η ελληνική δε Πολιτεία σε άμεση συνεργασία με τις άλλες χώρες της Μεσογείου (Ιταλία, Γαλλία, Μάλτα κ.ά.) οφείλει:

1) Να μην αποδεχθεί την απόφαση του ΟΗΕ περί καταστροφής χημικών όπλων στην κλειστή θάλασσα της Μεσογείου

2) Να επιδείξει τη χρήση ήδη εξειδικευμένων μεθόδων καταστροφής και να αποτρέψει το ενδεχόμενο επιχείρησης εν πλω σε διεθνή ύδατα 

3) Σε περίπτωση όμως καταστροφής του οπλοστασίου της Συρίας στη Μεσόγειο Θάλασσα, να συμμετάσχει και να αναλάβει μαζί με τον Οργανισμό για την Απαγόρευση των Χημικών Όπλων την εποπτεία μη απόρριψης των χημικών αυτών αποβλήτων στο θαλάσσιο περιβάλλον.

Η πλήρης διαφάνεια, η ευαισθητοποίηση του κοινού και η χωρίς αποκλεισμούς συμμετοχή όλων των ενδιαφερόμενων μερών πρέπει να αποτελεί το κεντρικό μέρος της όλης διαδικασίας διαχείρισης των τοξικών ουσιών του χημικού οπλοστασίου.

Πηγή: laconialive.gr

Προσοχή! Σύνδρομο στ' Αριστερά

Του Κώστα Βαξεβάνη

Η Αριστερά βαρύνεται με μια σειρά από σύνδρομα, τα οποία η ίδια συνήθως αναλύει ως ιστορικά αναπόφευκτα. Είναι- θεωρεί- το αναπόφευκτο αποτέλεσμα του ιστορικού της ρόλου και της σκληρής και χωρίς όρους επίθεσης που εξαπολύει εναντίον της το σύστημα. Αρκετές φορές η Αριστερά αντικειμενικοποιεί το κομμάτι της ευθύνης της, παρουσιάζοντας ως αντικειμενικές δυσκολίες τα υποκειμενικά που δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει. Έτσι για το ΚΚΕ για παράδειγμα, για όλα φταίει ο καπιταλισμός και ακόμη και η αντιμετώπιση όσων προκαλεί και μπορεί ενδεχομένως να υποβοηθήσουν την κατανόησή του, είναι περιττά κάτω από το αξίωμα «ο καπιταλισμός δεν καλλωπίζεται αλλά ανατρέπεται».

Η Αριστερά αρκετές φορές εγκαταλείπει τον πολιτικό της ρόλο για να χαθεί στην ιδεολογική κανιβαλιστική κριτική του ίδιου του χώρου της ή σε μια αυτοκριτική που μοιάζει περισσότερο με θρησκευτική άφεση αμαρτιών παρά με πολιτική ανάληψη ευθυνών. Παραμένει υπόλογη στο «σύνδρομο της ήττας» που την κάνει να πιστεύει πως το σύμπαν συνομωτεί για να χάσει πάντα την τελευταία στιγμή. Ή ακόμη χειρότερο στο «σύνδρομο της Τασκένδης» που την θέλει να διασπάται με Ζαχαριαδική εμμονή. Την ώρα που υποστηρίζει δηλαδή πως είναι ανώτερη μορφή πολιτικής ζωής, να επιμένει να πολλαπλασιάζεται με τον πρωτογονισμό αμοιβάδας δια της διχοτόμησης.

Πλάι στα σύνδρομα που κουβαλάει ως δεύτερη φύση της, η Αριστερά αναπτύσσει επικίνδυνα, μπροστά στην πιθανότητα της εξουσίας, το «σύνδρομο της προενοχής». Αποτάσσει δηλαδή ένα κομμάτι που την έχει καταστήσει ριζοσπαστική και ταυτόχρονα συνετή πολιτική δύναμη, με το φόβο της κατηγορίας που μπορεί να της αποδοθεί. Το σύνδρομο αυτό πάει πέρα από τον γνωστό προβληματισμό της πολιτικής και ιδεολογικής αυτολογοκρισίας που εκφράζεται ως φόβος από πολλούς. Προσωπικά πιστεύω πως η Αριστερά κινδυνεύει από τον αριστερισμό ως παιδική ασθένεια όπως θα έλεγε και ο Λένιν παρά από ο,τιδήποτε άλλο, μια που η αριστερή ρητορική παρέχει ιστορικά την δυνατότητα και να μην αμφισβητείται η αριστεροσύνη σου αλλά και να μην φαίνεται η ρηχότητα της σκέψης σου. Εν ολίγοις στην Αριστερά, είναι μεγαλύτερη κατηγορία η δεξιά απόκλιση από ό,τι η βλακεία, για λόγο που δεν μπορώ να εξηγήσω.

Το «σύνδρομο της προενοχής» αφαιρεί από την Αριστερά σοβαρό κομμάτι της δράσης της και του πολιτικού της λόγου, μπροστά στο φόβο ότι μπορεί να κατηγορηθεί από τον αντίπαλο από τον οποίο έτσι και αλλιώς κατηγορείται για ο,τιδήποτε κάνει. Πιο σημαντική έκφραση αυτού του συνδρόμου, θεωρώ την αποχή της Αριστεράς από την προώθηση δύο αποκαλύψεων που αφορούν το σύστημα της διαφθοράς που οδηγεί απευθείας στον πυρήνα της εξουσίας και το Σαμαρά. Η μία είναι η αποκάλυψη για τη δικογραφία Μιχελάκη και τον πιθανό χρηματισμό του και η άλλη η αποκάλυψη για το πόθεν έσχες του υπουργού Δικαιοσύνης Χαράλαμπου Αθανασίου αλλά και όσα ακόμη αφορούν τη δράση του. Η αποχή της Αριστεράς και κυρίως του Συριζα από την προώθηση όσων αποκαλύφθηκαν, σχετίζονται με την προώθηση αυτών των θεμάτων από τη Χρυσή Αυγή. Η Αριστερά δηλαδή, εγκατέλειψε δύο θέματα ουσίας που αποκαλύπτουν τη διαπλοκή αλλά και πρωτοφανείς μεθόδους παρέμβασης στη Δικαιοσύνη, μόνο και μόνο επειδή φοβήθηκε μήπως κατηγορηθεί για σύμπλευση με τη Χρυσή Αυγή.

Είναι προφανές πως πρόκειται για έναν εμπειρισμό και τακτικισμό που δεν την οδηγεί μόνο στο να γίνει Προκρούστης των ιδεών της, αλλά να δείχνει και τελικώς να γίνεται προκαταβολικά απολογητική. Με το φόβο μήπως ο Σαμαράς την κατηγορήσει ότι συμπράττει με το άκρο, επιτρέπει στην κυβέρνηση να μην απολογείται για πρωτοφανή εγκλήματα. Προσθέτει τη σιωπή της προενοχής στη σιωπή των ενόχων. Ήταν πραγματικά δραματική για μένα η εικόνα του βουλευτή του Συριζα, ο οποίος βρέθηκε στο ίδιο πάνελ με τον Μιχελάκη, αλλά δεν τόλμησε να του πει «τι είναι αυτά που λετε κύριε Μιχελάκη περί ηθικής της κυβέρνησης εσείς που κατηγορείστε για χρηματισμό με τέτοια στοιχεία;»

Η αλήθεια δεν χάνει την ουσία της επειδή η Χρυσή Αυγή επιχείρησε να την εκμεταλλευτεί. Ούτε η κοινωνία και πολύ περισσότερο η Αριστερά μπορούν να σιωπούν επειδή φωνάζουν οι φασίστες. Όποιος αποσιωπά την αλήθεια για να μην τον κατηγορήσει ο Μουρούτης ότι λέει τα ίδια με τον Κασιδιάρη, είναι έτοιμος αύριο να αναπτύξει ένα άλλο ενοχικό για να μην κατηγορηθεί για κάτι άλλο. Εν ολίγοις η Αριστερά ξαφνικά κάνει μέτρο της την πολιτική, την αισθητική  και τις ορέξεις του Βενιζέλου. Ευτυχώς είμαι σίγουρος πως δεν θέλει και να του μοιάσει.

http://www.koutipandoras.gr/

Δείτε πώς ένας πολίτης ξεφτίλισε τους βουλευτές των μνημονίων! (επιστολή)

Η φωτογραφία της ερώτησης πολίτη προς τη Βουλή των Ελλήνων κάνει το γύρο των μέσων κοινωνικών δικτύωσης γιατί μας εκφράζει όλους.

Ο συμπολίτης μας γράφει ότι αφού έκανε τη φορολογική του δήλωση για ποσό 19.225 ευρώ του «βεβαιώθηκε» φόρος 7.625 ευρώ.

Αθροίζοντας σε αυτά τις ασφαλιστικές εισφορές 4.800 ευρώ, χαράτσι 1.500 ευρώ, τέλη κυκλοφορίας 260 ευρώ, το σύνολο των φόρων που έχει πληρώσει φτάνουν στα 14.000 ευρώ!

Προσέξτε, ο άνθρωπος εισέπραξε από την εργασία του 19.225 ευρώ και πλήρωσε σε φόρους 14.000 ευρώ!

Στη συνέχεια ο ίδιος επισημαίνει ότι αφού αφαιρέσει από τα 5.225 ευρώ που του… αφήνει το κράτος μετά από τους φόρους έμμεσους και άμμεσους (δηλαδή λιγότερα από 500 ευρώ το μήνα) λογαριασμούς ΔΕΚΟ και ασφάλεια αυτοκινήτου, απομένουν 2.985 ευρώ για εκείνον και την τετραμελή οικογένειά του, δηλαδή περίπου 250 ευρώ το μήνα!

Εάν δεν υπήρχε το απαίσιο ελληνικό κράτος με τους δυσβάσταχτους φόρους του, ο άνθρωπος αυτός και η οικογένειά του θα μπορούσαν να ζουν, από την εργασία του, με 1.600 ευρώ περίπου το μήνα.

Να το πούμε αλλιώς; Από τα 1.600 ευρώ (μέσο όρο) που εισπράττει το μήνα με την εργασία του, του αφήνει το μνημονιακό καθεστώς Σαμαρά – Βενιζέλου μόλις 250 ευρώ για εκείνον, τη σύζυγό του και τα δύο παιδιά τους.

Κι απορούν ο Αντώνης Σαμαράς, ο Ευάγγελος Βενιζέλος και ο υπόλοιπος κυβερνητικός θίασος γιατί ο λαός τους μισεί και τους απεχθάνεται; Τι θα πείτε σε αυτόν τον άνθρωπο εξευτελισμένοι πολιτικάντηδες; Ότι τον σώζετε να μη γίνει η Ελλάδα Βουλγαρία; Μα, με αυτά τα ψίχουλα που του αφήνετε να ζήσει, σαν τη Βουλγαρία δεν είναι;

Το καζάνι που βράζει θα σκάσει και όταν σκάσει οι άθλιοι συγκυβερνήτες, που σύμφωνα με τον ορισμό του Θουκυδίδη μπορούν να θεωρούνται και προδότες, να δούμε από που θα πρωτοφύγουν!

http://www.tribune.gr/

Αυτό είναι το μέλλον που ετοιμάζουν Σαμαράς και δανειστές για τους Έλληνες

Η ομιλία του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά στο συνέδριο του «Economist» θα μείνει ως μνημείο λαϊκισμού και επίδειξη της λογικής «αποφασίζομεν και διατάσσομεν», με την οποία λειτουργεί η κυβέρνηση όλο το προηγούμενο διάστημα, για να περάσει τις αντιδραστικές επιταγές της τρόικα και των δανειστών.

Μίλησε για «Τζουράσικ Παρκ», για «σοβιετίες», για «εξτρεμισμούς» με μόνο στόχο να επιτεθεί και να απαξιώσει τα δικαιώματα του ελληνικού λαού, που κερδήθηκαν μέσα από αγώνες δεκαετιών, και τα οποία πέταξε στον κάλαθο των αχρήστων η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, ως συνέχεια των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων των Παπανδρέου και Παπαδήμου.

Προέβαλε τέσσερις λέξεις κλειδιά, οι οποίες αποδεικνύουν -όπως είπε- ότι η Ελλάδα αλλάζει και οι οποίες ορίζουν την πορεία της χώρας, τη θέση και την προοπτική της. Μια προοπτική που δίνει «λευκή επιταγή» σε ξένους πολυεθνικούς ομίλους να αυξάνουν τα υπερκέρδη τους στις πλάτες των Ελλήνων εργαζόμενων, οι οποίοι θα δουλεύουν χωρίς δικαιώματα, με μισθούς που οριακά θα εξασφαλίζουν την επιβίωσή τους και με τις ζωές τους υποθηκευμένες για τις επόμενες δεκαετίες στους διεθνείς δανειστές.

Μεταρρυθμίσεις: Η πρώτη λέξη-κλειδί για τον κ. Σαμαρά. «Στην Ελλάδα οι ξένες επενδύσεις παρέμεναν επί δεκαετίες, όπως και οι ελληνικές, άλλωστε, όπως και η έννοια επιχειρηματίας, μία 'απαγορευμένη έννοια'» είπε. «Κάθε ζωντανός οργανισμός, αν δεν μπορεί να προσαρμοστεί στο περιβάλλον, πεθαίνει! Η οικονομία και η κοινωνία είναι σύνθετοι ζωντανοί οργανισμοί. Που, χωρίς μεταρρυθμίσεις, κινδυνεύουν να αποσυντεθούν και να περιθωριοποιηθούν», τόνισε. Αφού λοιπόν οι πολιτικές λιτότητας και αναδιαρθρώσεων «πέθαναν» χιλιάδες ελληνικές επιχειρήσεις και «αποσυνέθεσαν» ακόμα περισσότερες, τώρα η κυβέρνηση Σαμαρά ανοίγει διάπλατα τις πόρτες σε ξένους επενδυτές, για να εμφανιστούν ως «σωτήρες» για την τεράστια ανεργία την οποία επέτειναν οι ίδιες ακριβώς πολιτικές. Επενδύσεις «κοψοχρονιά», «ξεπούλημα» του δημοσίου πλούτου, φθηνοί εργαζόμενοι υψηλής ειδίκευσης σε πολλές περιπτώσεις, απογυμνωμένοι από δικαιώματα. Παράδεισος, δηλαδή, για τα πολυεθνικά «γεράκια».

Δημοσιονομική εξυγίανση: η δεύτερη λέξη-κλειδί του Αντώνη Σαμαρά. Δεν είναι τυχαία τα 3 παραδείγματα που επέλεξε να χρησιμοποιήσει και έχουν να κάνουν όλα με τον τομέα της δημόσιας υγείας, που επιμελώς διέλυσαν οι μνημονιακές πολιτικές που εφαρμόστηκαν τα προηγούμενα χρόνια, μέχρι και σήμερα. Εντέχνως ο πρωθυπουργός επιχείρησε να ρίξει το βάρος στο δίλημμα «γενόσημα ή πρωτόπυπα» φάρμακα. Η ουσία είναι ότι στόχος της κυβέρνησης ήταν η μείωση της δημόσιας φαρμακευτικής δαπάνης σε τέτοια επίπεδα που δεν καθίσταται βιώσιμη, ούτε για τις ελληνικές επιχειρήσεις φαρμάκου ούτε για τους έλληνες ασθενείς, ασφαλισμένους και μη. «Ο φορολογούμενος έπαψε να πληρώνει τα μαύρα υπερκέρδη ορισμένων» είπε, ξέχασε όμως να προσθέσει ότι τα χρήματα που πληρώνει πλέον από την τσέπη του έχουν ξεπεράσει μεσοσταθμικά ακόμα και την Πορτογαλία. Συνέπεια ακριβώς αυτής της πολιτικής είναι ότι πλέον ένας στους δύο ασθενείς δυσκολεύεται να προμηθευτεί τα αναγκαία του φάρμακα: κάποιοι δεν παίρνουν ορισμένα φάρμακα γιατί δεν έχουν χρήματα (14%), άλλοι παρέλειψαν κάποια θεραπεία γιατί δεν μπορούσαν να αγοράσουν τα φάρμακά τους (10%), άλλοι παίρνουν μόνο όσα φάρμακα κρίνουν απολύτως απαραίτητα (9%) ή διέκοψαν τη θεραπεία γιατί δεν μπορούσαν να αγοράσουν τα φάρμακά τους (έρευνα του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών).

Οι περιορισμοί μάλιστα στη συνταγογράφηση και το ελάχιστο όριο χορήγησης φθηνών γενοσήμων, βρίσκεται ακριβώς στην κατεύθυνση πριμοδότησης ξένων πολυεθνικών φαρμακοβιομηχανιών, οι οποίες θα «καταπιούν» τις ελληνικές, αφού παράγουν σε τρίτες χώρες με εξευτελιστικό κόστος εργασίας και σε αμφίβολες αν όχι επικίνδυνες πολλές φορές συνθήκες.

Όσο για την περιβόητη αξιολόγηση, στην οποία επίσης αναφέρθηκε ο κ. Σαμαράς, δεν είναι τυχαίο ότι αυτή την περίοδο βρίσκονται σε εξέλιξη κινητοποιήσεις των γιατρών και εργαζομένων στο ΕΣΥ, οι οποίοι προειδοποιούν ότι θα γίνει περισσότερο αφορμή για νέες απολύσεις και πλήρη διάλυση των δημοσίων νοσοκομείων, αντί να θέσει αξιοκρατικά κριτήρια. Το μελλοντικό τοπίο θα είναι πεδίο δόξης λαμπρό για επενδύσεις και πάλι ξένων ομίλων, που θα παρέχουν ιδιωτικές –και απλησίαστες για το μέσο πολίτη- υπηρεσίες υγείας.

Η τρίτη λέξη-κλειδί που χρησιμοποίησε ο κ. Σαμαράς ήταν η ανάπτυξη, την οποία «έντυσε» με αριθμούς με θετικά πρόσημα και υποσχέσεις για μείωση της φορολογίας. Κουβέντα όμως για βελτίωση του επιπέδου των μισθών ή της κατάργησης των χαρατσιών που έχουν γονατίσει τη μέση ελληνική οικογένεια. Άλλωστε, η όποια αναιμική ανάπτυξη στην καλύτερη περίπτωση θα φέρει «ψίχουλα» για τους εργαζόμενους και υπερκέρδη για τις πολυεθνικές.

Η τελευταία λέξη-κλειδί στην ατζέντα Σαμαρά ήταν η ασφάλεια. Αφού έκανε σαφές ότι η καταστολή θα συνεχίσει να είναι βασικός πυλώνας της κυβέρνησης για να αντιμετωπίζει τη λαϊκή δυσαρέσκεια και οργή, μίλησε για Ελευθερία και Δημοκρατία, έννοιες που έχουν παραβιαστεί βάναυσα τα χρόνια του μνημονίου στην Ελλάδα.

Αν είναι αυτές οι «εικόνες από το μέλλον», όπως είπε ο πρωθυπουργός, ας τις κρατήσει για τον εαυτό του. Η αναγέννηση της Ελλάδας μπορεί να έρθει μόνο όταν ο ελληνικός λαός είναι κυρίαρχος και δεν του «κλέβουν» τον πλούτο που παράγει τα κάθε λογής κερδοσκοπικά ιδρύματα και ξένα συμφέροντα, που φέρονται να υπηρετούν οι κυβερνώντες, σημερινοί και προηγούμενοι.

http://www.newsbomb.gr/

 

Ναζίστρια που έχει το θράσος να απειλεί ευθέως την ζωή 11 εκατομμυρίων ανθρώπων αν δεν προσαρμοστούν"

Ομιλία πραγματοποίησε ο πρωθυπουργός απόψε στο συνέδριο του Economist, όπου πέραν της απέραντης μπουρδολογίας, εξαπόλυσε μπόλικη λάσπη κατά εργαζομένων και του ΣΥΡΙΖΑ, με μπόλικα ψεύδη!

Εντύπωση προκάλεσε η συγκεκριμένη αποστροφή(που περιέργως κόπηκε από κάθε βίντεο καθεστωτικού μέσου, αλλά έχει αναπαραχθεί σε πολλά μέσα, όπως ΕΔΩ) κατά την ομιλία του μιλώντας για τις μεταρρυθμίσεις., αναφέρθηκε στους Έλληνες, άκουσον-άκουσον, ως "ζωτικό οργανισμό" κατώτερο από άνθρωπο, λέγοντας: «κάθε ζωτικός μηχανισμός αν δεν προσαρμοστεί στο περιβάλλον πεθαίνει».

Και υποβιβαστήκαμε σε "ζωτικό οργανισμό", και ο ακροδεξιός πρωθυπουργός μας, Αντώνης Σαμαράς υιοθετώντας ναζιστικές ιδέες, μας απείλησε ότι αν δεν προσαρμοστούμε στην λιτότητα, στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, στις απολύσεις, στις κατασχέσεις των σπιτιών μας, θα πεθάνουμε!

Δεν στα είπαν καλά, ακροδεξιέ Αντώνη....Το πάρτι σας τελείωσε!

ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΜΑΣ!

Οργισμένη απάντηση, από τον φίλο, Παναγιώτη Χατζηστεφάνου, στο προσωπικό του προφιλ, στο facebook, στον ακροδεξιό Αντώνη Σαμαρα είχα προ ολίγου. Συγκεκριμένα γράφει:

"Μήνυμα προς την Τρελαντώνα, την καμμένη Ναζίστρια που έχει το θράσος να απειλεί ευθέως την ζωή 11 εκατομμυρίων ανθρώπων "αν δεν προσαρμοστούν¨.


Άκου να δεις Αντώνα.


Άκουσα ότι με απειλείς ότι θα πεθάνω αν δεν προσαρμοστώ, και εγώ κάτι τέτοια δεν τα αφήνω να πέσουν κάτω καλή μου. Μάλιστα μπορώ να σου πω ότι τα παίρνω και πολύ προσωπικά, κάτι που δεν θέλεις καθόλου, πίστεψε με.

Σου έχω λοιπόν νέα γλυκιά μου Σαμαλάκα, γνωστή εδώ και δεκαετίες και ως Τρελαντώνα η Προδότρα.

Καταρχήν δεν είμαι ζωντανός οργανισμός. Έτσι να αποκαλείς τους κοπρολάγνους κτηνοβάτες φονιάδες που σε ανέχονται.

Εγώ, Αντωνίτσα, ΕΙΜΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Κάτσε να σου πω κάτι για τον άνθρωπο και τι είναι, επειδή γνωρίζω ότι στο περιβάλλον σου δεν απαντάται αυτό το θηλαστικό.

Ο άνθρωπος, σε αντίθεση με κάθε άλλο οργανισμό, όχι μόνο δεν προσαρμόζεται σε κανένα περιβάλλον, αλλά υπάρχει ακριβώς επειδή επιβιώνει και στις πιο ακραία εχθρικές συνθήκες, τις οποίες ακραία εχθρικές συνθήκες επαναλαμβάνω όχι μόνο μπορεί και φέρνει στα μέτρα του ο άνθρωπος αλλά μεγαλουργεί μάλιστα μέσα σε αυτές ακριβώς επειδή αναγκάζει το περιβάλλον να προσαρμοστεί στις ανάγκες του. Και αν το περιβάλλον δεν προσαρμόζεται στις ανθρώπινες ανάγκες, απλά το καταστρέφει ολοσχερώς και κάνει μια ωραία χωματερή.

Ναι, ναι, αδίστακτη, αμετανόητη Ναζίστρια μου, αυτό είναι και το εκπληκτικό με τους ανθρώπους, ότι δεν χρειάζονται να προσαρμόζονται στις Σιβηρικές θερμοκρασίες, ανάβουν καλοριφέρ, βάζουν φωτιά, η απλά φεύγουν και πάνε παρακάτω. Μην νομίζεις, και τα ζώα το ίδιο κάνουν, δεν είναι τόσο ηλίθια όσο οι ψηφοφόροι σου.

Που λες λοιπόν θλιβερή μου Αντωνίτσα, άνθρωποι έχουν επιζήσει από καταστάσεις και περιβάλλοντα, τα οποία τιθάσευσαν με τα ίδια τους τα χέρια και ελάχιστα εργαλεία. Άνθρωποι επέζησαν από παγετώνες, από Ιερά Εξέταση, από Άουσβιτς, από Χιροσίμα, από ταξίδια στο φεγγάρι μέσα σε τενεκεδένια κουτιά. Νομίζεις εσύ, μουρλοκακομοίρα Ναζίστρια, ότι δεν θα επιβιώσω εγώ από εσένα?

Αλλά, ακόμα και αν δεν επιβιώσω εγώ, τι έκπληξη, και πάλι δεν την γλιτώνεις, έχω αφήσει πίσω μου κάτι στρατιές άρτια εκπαιδευμένες, που θα σε κάνουν κομματάκια, φυτιλάκια, κορδελίτσες, κονφετί - από σάρκα. Να είσαι σίγουρη, μην μου πεις μετά ότι δεν στα'πα.

Σαλταρισμένη Ναζίστρια καθώς είσαι, το έχεις κάψει εντελώς πλέον, και απειλείς ευθέως κιόλας ότι θα πεθάνουμε αν δεν προσαρμοστούμε στο περιβάλλον που προσάρμοσες εσύ στα μέτρα των τοκογλύφων και των μαφιόζων που ταΐζουν εσένα και το εγκληματικό σου σινάφι.

Τρελαντώνα, θα σε συμβούλευα να εξαφανιστείς από προσώπου γης και εσύ και οι φονιάδες σου. Το καλό που σου θέλω.

Φιλικά, Π."

Άνεμος Αντίστασης