Στη λογική του κατήφορου, ο αντιδημοκρατικός πάτος

Ο εξευτελισμός κάθε έννοιας κοινοβουλευτικής νομιμότητας από την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου

Μέχρι ποιο σημείο εξευτελισμού της κοινοβουλευτικής διαδικασίας είναι διατεθειμένη να φτάσει η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου; Κατάργησε σε πολύ σοβαρά θέματα τη Βουλή και νομοθετεί καταχρηστικά με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου· φέρνει σωρό νομοθετήματα εκατοντάδων σελίδων για να ψηφιστούν με ένα άρθρο από βουλευτές που ούτε προλαβαίνουν να τα φυλλομετρήσουν· κλείνει την ολομέλεια και θέτει σε λειτουργία τα ελεγχόμενα θερινά τμήματα, για να οδηγήσει σε παραγραφή εγκλήματα υπουργών· αναβάλλει χωρίς κανένα πρόσχημα επί μήνες αιτήματα της αξιωματικής αντιπολίτευσης για προ ημερησίας διάταξης συζητήσεις στη Βουλή· φέρνει στα θερινά τμήματα χωρίς καμία δικαιολογία κρίσιμα νομοσχέδια που απαιτούν συζήτηση σε ολομέλεια· κάνει ό,τι μπορεί για να καταργήσει το δικαίωμα των βουλευτών να ζητήσουν δημοψήφισμα· έρχεται σε σύγκρουση ακόμα και με τον πρόεδρο της Βουλής, που είναι στέλεχος της ΝΔ, προκειμένου να μη συγκληθεί η ολομέλεια, όπως ορίζει το άρθρο 44 του συντάγματος για τα δημοψηφίσματα· αφαιρεί και προσθέτει –αναλόγως– τις προτάσεις για δημοψήφισμα με θέμα τη «μικρή ΔΕΗ» όπως της κατέβει· δεν τολμάει να ζητήσει τη γνωμοδότηση του Επιστημονικού Συμβουλίου της Βουλής, όπως υποδεικνύει ο πρόεδρός της· παραπέμπει σε τμήμα της Βουλής να αποφασίσει για το αν θα συγκληθεί η ολομέλεια, δηλαδή για ένα θέμα που μόνο η ολομέλεια μπορεί να αποφανθεί…

Ο πάτος του αυταρχισμού

Και όλα αυτά γιατί; Μόνο και μόνο γιατί δεν θέλει να γίνει οποιαδήποτε συζήτηση για τη «μικρή ΔΕΗ» στην ολομέλεια της Βουλής, επειδή θεωρεί ότι αυτό θα καταγραφόταν σαν τακτική ήττα της. Γιατί μάλλον δεν θα έπρεπε να φοβάται ότι θα ληφθεί απόφαση για δημοψήφισμα, αφού μια τέτοια απόφαση απαιτεί 180 ψήφους.
Είναι ικανοί να καταρρακώσουν σε τέτοιο βαθμό με μια τέτοια δικαιολογία, κάθε έννοια κοινοβουλευτικής νομιμότητας; Φαίνεται πως την κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου δεν την αγγίζουν κάτι τέτοια ερωτήματα. Έφτασαν στο σημείο να αναθέσουν στο δεξί χέρι του Σαμαρά να αναλάβει το θεάρεστο έργο να υπογραφεί από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας μες στη νύχτα ο νέος νόμος για τη «μικρή ΔΕΗ», ώστε να μην μπορεί να τεθεί θέμα δημοψηφίσματος! Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που χαρακτηρίζουν «υπονόμευση των θεσμών» την άρνηση της αξιωματικής αντιπολίτευσης να ψηφίσει νέο πρόεδρο πριν γίνουν βουλευτικές εκλογές.
Ο πάτος της κατάργησης κάθε κοινοβουλευτικής νομιμότητας ήταν πάντοτε η κατάληξη της λογικής του αυταρχισμού. Όσοι τον επιλέγουν, συνήθως δεν μπορούν να κάνουν πίσω. Δεν μπορούν να ακούσουν τη φωνή της απλής λογικής, τη φωνή του κ. Πρ. Παυλόπουλου, όχι μόνο έγκυρου συνταγματολόγου, αλλά και ηγετικού στελέχους της ΝΔ, που διακηρύσσει ότι οι προτάσεις για δημοψήφισμα συναθροίζονται και ότι δεν μπορεί ένα θερινό τμήμα να μιλήσει για λογαριασμό της ολομέλειας της Βουλής, αν θα συγκληθεί ή όχι: ένας μόνο όρος τίθεται από το σύνταγμα, η συγκέντρωση 120 βουλευτών. Δεν μπορούν να ακούσουν τον δικό τους πρώην πρόεδρο της Βουλής, κ. Απ. Κακλαμάνη, που κι αυτός κινείται στο ίδιο μήκος κύματος.

Άλλες εποχές…

 Αυτή η εικόνα του εξευτελισμού τής κοινοβουλευτικής διαδικασίας, με πλήρη αδιαφορία για τα αποτελέσματα που μπορεί να έχει, θυμίζει άλλες εποχές, όταν το κοινοβούλιο μεταμορφωνόταν σε παρασκευαστήριο τεχνητών και συχνά εκβιασμένων πλειοψηφιών, προκειμένου να αποφευχθεί η προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία. Τέτοια παρασυνταγματικά και παρακοινοβουλευτικά μαγειρεία, έχουμε να δούμε από την εποχή των Ιουλιανών.
Τότε, τουλάχιστον, κρίνονταν πολύ σημαντικά ζητήματα, όπως ο αποφασιστικός λόγος του παλατιού και των παράκεντρων εξουσίας στην επιλογή της κυβέρνησης, κρίνονταν η δυνατότητα του εκλογικού σώματος να αποφασίζει για λογαριασμό του. Μήπως θέλουν να επαναφέρουν στο προσκήνιο παρόμοια διλήμματα στη σημερινή συγκυρία;
Εκτός αν η διάλυση του κυβερνητικού στρατοπέδου μπροστά στο ενδεχόμενο μιας εκλογικής κατάρρευσης είναι τόσο σοβαρή, που φοβούνται ότι τα πάντα θα μπορούσαν να προκύψουν σαν αποτέλεσμα μιας συζήτησης και ψηφοφορίας στην ολομέλεια. Αν, όμως, έτσι έχουν τα πράγματα, οι άνθρωποι αυτοί είναι διπλά επικίνδυνοι: όχι μόνο επειδή εφαρμόζουν μια καταστροφική για την οικονομία, την κοινωνία και τη δημοκρατία πολιτική, αλλά και επειδή δεν θα είναι σε θέση να αντιτάξουν την παραμικρή αντίσταση στις πιέσεις εξωτερικών και εσωτερικών παραγόντων για διαιώνιση και επίταση της «κατάστασης ανάγκης».

Χ. Γεωργούλας

http://www.epohi.gr/

Νόαμ Τσόμσκι: Το μαρτύριο της Γάζας, τα εγκλήματα του Ισραήλ, και οι ευθύνες μας

του Νόαμ Τσόμσκι (μετάφραση filistina)

 Στις 3 το πρωί ώρα της Γάζας, στις 9 Ιουλίου, εν μέσω της τελευταίας άσκησης  αγριότητας του Ισραήλ, έλαβα ένα τηλεφώνημα από εναν νεαρό Παλαιστίνιο δημοσιογράφο  στη Γάζα. Στο βάθος, μπορούσα να ακούσω το παιδί του να κλαίει ανάμεσα σε ήχους από εκρήξεις και  αεροπλάνα,  που στόχευαν κάθε πολίτη που κινείται, και σπίτια επίσης.Μόλις είχε δει ένα φίλο του σε ένα αυτοκίνητο με σαφή ένδειξη "PRESS" (ΤΥΠΟΣ) να ανατινάζεται. Και άκουσε κραυγές στη διπλανή  πόρτα μετά από μια έκρηξη, αλλά δεν μπορούσε να βγει έξω αλλιώς μπορεί να γινόταν ένας πιθανός στόχος και ο ίδιος.

Πρόκειται για μια ήσυχη γειτονιά, χωρίς στρατιωτικούς στόχους - εκτός από τους Παλαιστίνιους που είναι ο εύκολος στόχος   για την υψηλής τεχνολογίας στρατιωτική μηχανή που παρέχεται στο Ισραήλ  από τις ΗΠΑ. Είπε ότι το 70% των ασθενοφόρων έχουν καταστραφεί και ότι  πάνω από 70 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί* και   300 περίπου έχουν τραυματιστεί, από τους οποίους τα 2/3 περίπου είναι γυναίκες και παιδιά. Ελάχιστοι ακτιβιστές της Χαμάς   ή τοποθεσίες εκτοξεύσεις πυραύλων έχουν πληγεί. Ακριβώς τα συνήθη θύματα.

Είναι σημαντικό να καταλάβουμε πώς είναι η ζωή στη Γάζα το διάστημα που η συμπεριφορά του Ισραήλ είναι «συγκρατημένη»,  μεταξύ δηλαδή των συχνών κατασκευασμένων κρίσεων όπως αυτή.   Μια καλή εικόνα δίνεται στην έκθεση της UNRWA από τον Μαντς Γκιλμπερτ, τον θαρραλέο και έμπειρο Νορβηγό γιατρό  που έχει ασχοληθεί εκτενώς με τη Γάζα, όπως κατά τη διάρκεια της δολοφονικής ισραηλινής Cast Lead το 2008. Από κάθε άποψη, η κατάσταση είναι καταστροφική.

Αναφερόμενος στα παιδιά, Ο Γκίλμπερτ λέει:  "Τα παιδιά των Παλαιστινίων στη Γάζα υποφέρουν πάρα πολύ. Ένα μεγάλο ποσοστό επηρεάζεται από το  τεχνητό καθεστώς υποσιτισμού που προκαλείται από τον  αποκλεισμό που έχει επιβάλει το Ισραήλ. Η ανεμία που επικρατεί  σε παιδιά <2 ετών στη Γάζα είναι στο 72,8%, ενώ η επικράτηση της αδυναμίας, του νανισμού, και της έλλειψης βάρους έχουν τεκμηριωθεί σε 34,3%, 31,4%, 31,45%, αντίστοιχα". Και η κατάσταση όλο και χειροτερεύει σύμφωνα με την έκθεση.

Όταν το Ισραήλ έχει «καλή συμπεριφορά», περισσότερα από δύο παιδιά Παλαιστινίων σκοτώνονται κάθε εβδομάδα, ένα σχέδιο που συμβαίνει πάνω από 14 χρόνια. Η βασική αιτία είναι η εγκληματική κατοχή και το πρόγραμμα για την υποβάθμιση της  ζωής των Παλαιστινίων σε απλή επιβίωση  στη Γάζα, ενώ οι Παλαιστίνιοι της Δυτικής Όχθης θα περιορίζονται σε μη βιώσιμα καντόνια. Και βέβαια το Ισραήλ θα αρπάζει ό, τι θέλει, όλα σε κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου και των ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας - και καλύτερα να μη μιλήσουμε για έστω την ελάχιστη αξιπρέπεια.   Και αυτό θα συνεχίζεται για όσο διάστημα το Ισραήλ υποστηρίζεται από την Ουάσιγκτον και γίνεται ανεκτό από την Ευρώπη - σε αιώνια ντροπή μας.

(σ.τ.μ. σήμερα 11 Ιουλίου 2014 οι νεκροί έχουν ξεπεράσει τους 165 και οι τραυματίες τους 1000)

zcomm.org

Η αποδόμηση της αλήθειας και των ιδεών

Γράφει ο Γ. Κουτσαντώνης

Αναμφισβήτητα σήμερα η αναζήτηση της αλήθειας είναι πιο δύσκολη υπόθεση από ποτέ. Καθώς ο δρόμος της είναι γεμάτος οξύμωρα, αντιθέσεις και αντιπαραθέσεις σε τέτοιο βαθμό που στο τέλος τα πάντα σχετικοποιούνται και οι αλήθειες ή οι ιδέες τείνουν να χάσουν τη σημασία, την αξία και εν τέλει την υπόστασή τους.

Στην πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει είναι ότι σήμερα η επικοινωνία είναι τόσο μαζική που ακόμη και οι μεγάλες αλήθειες μοιάζει να έχουν κρυφτεί πίσω από μια πολυφωνική αποδόμηση. 
Το φαινόμενο αυτό εμφανίζεται σε όλα τα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας και διάχυσης ιδεών από τα μικρά και μεγάλα blogs μέχρι τα μεγάλα ειδησεογραφικά κανάλια, περιοδικά, αποθετήρια σκέψης κλπ.

Μια επιφανειακή προσέγγιση θα οδηγούσε στο συμπέρασμα ότι η πολυφωνική αποδόμηση των ιδεών δεν είναι παρά στοιχείο μιας δημιουργικής διαλεκτικής διαδικασίας που στο τέλος θα οδηγήσει σε ένα σύνολο νέων ολοκληρωμένων και οικουμενικών αληθειών ή ιδεών ή θα επισφραγίσει την αξία μιας ή περισσοτέρων προϋπαρχόντων.  

Αν κανείς όμως κοιτάξει βαθύτερα και κυρίως ευρύτερα θα συνειδητοποιήσει ότι αυτή η πολυφωνική αποδόμηση έχει σταδιακά αποκτήσει μεγαλύτερη αξία από την ίδια την ιδέα και κατ’ επέκταση την ίδια την αλήθεια. Και αυτό γιατί άσχετα από τη σημασία ή την αξία της αρχικής ιδέας αυτή δεν συμπληρώνεται ούτε γίνεται μια προσπάθεια να βελτιστοποιηθεί η έκφρασή της, η ερμηνεία της ή και το περιεχόμενό της.

Αρκεί απλά η ιδέα ή η αλήθεια να πάψει να υφίσταται…να αποδομηθεί. 

Αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί μικρό ζήτημα αν το φαινόμενο αυτό δεν αφορούσε και τις μεγάλες αλήθειες και ιδέες. Δυστυχώς τις αφορά και μάλιστα σε αυτές φαίνεται πόσο καταστροφικά καταλυτική είναι η δράση του. Και ενώ η αμφισβήτηση σε συνδυασμό με την καλή προαίρεση συνθέτουν τα βασικά συστατικά για την αναζήτηση της αλήθειας και την ερμηνεία μια ιδέας, σήμερα φαίνεται πως και οι δύο αυτές έννοιες, έχουν σχεδόν εξοστρακιστεί. Σε βαθμό που ειδικά η καλή προαίρεση τείνει να γίνει ταυτόσημο της ηλιθιότητας.

Σήμερα τη θέση αυτών των δυο εννοιών - της καλής προαίρεσης και της αμφισβήτησης - για τη υιοθέτηση των οποίων χρειάστηκαν αιώνες πολιτισμού και ατέλειωτοι αγώνες, έχει πάρει η αποδόμηση η οποία μοιάζει να είναι κυρίαρχη και παντοδύναμη. 

Ασφαλώς τα μεγάλα πολυεθνικά κέντρα εξουσίας πολιτικά και κυρίως οικονομικά έχουν πολλά να κερδίσουν, από τη στιγμή όπου οι παγιωμένες ή μετριοπαθώς και υποσυνείδητα αποδεκτές «αλήθειες και ιδέες» (όπως η παγκοσμιοποίηση και οι όλο και περισσότερο ελεύθερες αγορές) τους είναι βολικές, εξυπηρετούν τους σκοπούς τους και επομένως καλό είναι να παραμείνουν ακλόνητες στη θέση τους. Τους αρκεί λοιπόν να αποδομηθούν όλες όσες είναι αντίθετες. Έτσι η αυξανόμενη πολυφωνική αποδόμηση (ειδικά στα διαδικτυακά μέσα επικοινωνίας) έχει γίνει σχεδόν ο κανόνας και σε όλα τα επίπεδα. Από τα τρολ του διαδικτύου που τους αρκεί να χαλάσουν απλά μια συζήτηση και μετά να εξαφανιστούν στο χάος της ανωνυμίας, μέχρι τους επώνυμους γνωστούς και άγνωστους δημοσιογράφους, ερευνητές, αρθρογράφους και σχολιαστές. 

Σήμερα ακόμη κι αν η ανθρωπότητα έχει συνειδητοποιήσει την καταστροφική πορεία της παγκοσμιοποίησης μέσω των πολυεθνικών εταιρειών οι οποίες εξαγοράζοντας εθνικές κυβερνήσεις διευρύνουν συνεχώς την εισοδηματική και κοινωνική ανισότητα, η έκφραση αυτής της μεγάλης αλήθειας δεν μπορεί να «μαζικοποιηθεί», να γίνει κινηματική αντίδραση ακριβώς γιατί η αλήθεια της αντίπερα όχθης (δηλαδή της επιστροφής σε εθνικά κράτη και διεύρυνσης της λαϊκής συμμετοχής) αποδομείται συνεχώς τόσο από θεωρητικούς, επιστήμονες οικονομολόγους όσο και από τους απλούς ανθρώπους και χρήστες του διαδικτύου. 

Σήμερα ενώ η ανθρωπότητα έχει καταλάβει ότι ο πλανήτης μπορεί να μας σιτίσει επαρκώς όλους και να μας προσφέρει υπηρεσίες υγείας και παιδείας, η φτώχεια αυξάνεται, το κοινωνικό κράτος διαλύεται διαρκώς στη δύση και οι πρωτεργάτες της αποδόμησης (ακριβώς για να αναιρέσουν αυτή τη μεγάλη αλήθεια) αντιπαραβάλλουν μια ανύπαρκτη βελτίωση του τρίτου κόσμου αποδομώντας συνεχώς την τεράστια αλήθεια που συνθέτει το γεγονός ότι ποτέ αυτός ο τρίτος κόσμος δεν αφέθηκε ελεύθερος και δεν υποστηρίχθηκε ώστε να σταθεί στα πόδια του με τις δικές του δυνάμεις, παρά μόνο ελεήθηκε «για τα μάτια του υπόλοιπου κόσμου».

Σήμερα ενώ οι άνθρωποι έχουν καταλάβει ότι μπορούν μόνοι τους να ορίσουν την μοίρα τους, χωρίς εκκλησίες και θρησκευτικούς δογματισμούς, να αυτοδιοικηθούν και να απαιτήσουν άμεση συμμετοχή στα κοινά και να αναλάβουν πραγματική δράση, ο μηχανισμός αποδόμησης καταστρέφει αυτές τις ιδέες και αντιπαραβάλει - κυρίως μέσα από την τεχνητή πολυπλοκότητα - την ανάγκη ύπαρξης μεγάλων σωτήρων, στοχαστών, τεχνοκρατών, ηγετών, λυτρωτών και πάει λέγοντας.

Υπάρχουν πολλά παραδείγματα αποδόμησης της αλήθειας και σε αυτή τη διαδικασία φυσικά συμβάλουν τα μέγιστα οι άμεσα ενδιαφερόμενοι μαζί με το δίκτυο των ανθρώπων που έχουν δημιουργήσει για να φτάσουν στα επιθυμητά αποτελέσματα που δεν είναι άλλα από την αύξηση και συντήρηση του βολικού, για αυτούς, ψέματος. 

Το κείμενο αυτό απευθύνεται σε όλους εκείνους οι οποίοι δεν αποτελούν τμήμα αυτού του άθλιου δικτύου και έχουν απλά πέσει θύματα αυτής της δόλιας τακτικής και προσπαθεί να θυμίσει κάτι που παλαιότερα ήταν αυτονόητο…

Πως δηλαδή « Υπάρχουν και οικουμενικές αλήθειες και μεγάλες ιδέες και η σύλληψη τους κατά βάση είναι απλή και ακλόνητη ».

Επομένως για να συνειδητοποιήσουμε αυτές τις μεγάλες αλήθειες και την αξία τους δεν χρειάζονται οι γνώμες των ειδικών ή οι επεμβάσεις των πονηρών χρειάζεται μόνο η ανθρωπιά που χτίσαμε πάνω μας στα τόσα χρόνια ιστορίας. Το γεγονός ότι κάποιες από αυτές τις μεγάλες ιδέες ίσως πρέπει να βελτιωθούν ή να προσαρμοστούν δεν αναιρεί την ουσιώδη ύπαρξή τους και την τεράστια αξία τους.

Στην αναζήτησή τους συμβάλει περισσότερο η επιτυχία στο φύτεμα μιας ντοματιάς και η προσεκτική ανάγνωση ενός βιβλίου φιλοσοφίας. Χωρίς σχολιασμούς και δογματισμούς, χωρίς αποσπασματικές πληροφορίες που οδηγούν σε ημιμάθεια, χωρις πολλά σύνθετα λόγια και αναλύσεις αλλά με μόνο κίνητρο το ότι είμαστε άνθρωποι και η αλήθεια είναι κτήμα μας και δικαίωμά μας.

Γιατί εν κατακλείδι αν το αποτέλεσμα αυτού του τεράστιου κόπου χιλιάδων ετών πολιτισμού για τη δημιουργία οικουμενικών ιδεών που είχε ως στόχο να τις κάνει απλές και πανανθρώπινες, αφεθεί στα χέρια της αποδόμησης, στο τέλος (σε εμάς τους πολλούς) θα μείνει ένα τίποτα γραμμένο σε εκατομμύρια χάρτινες και ψηφιακές σελίδες και σε εκείνους (τους λίγους), τα πάντα γραμμένα σε ένα μικρό εγχειρίδιο ψέματος…

http://www.artversion.eu/

Όταν η Βουλή έγινε "θερινή"

Οι θερινοί κινηματογράφοι προβάλλουν συνήθως τις καλύτερες ταινίες του χειμώνα, ή νέες παραγωγές. Λέγαμε ότι κάτι "έγινε θερινό" εννοώντας ότι περίπου καταστράφηκε. Ήρθε όμως το καλοκαίρι του 2014 και η ακροδεξιά κυβέρνηση για να γίνει και η Βουλή "θερινή".

Ο Σα(χλα)μαράς έκλεισε τη Βουλή νωρίτερα από κάθε άλλη φορά, με το επιχείρημα ότι δεν υπήρχε σοβαρό κοινοβουλευτικό έργο. Και άρχισε η λειτουργία των θερινών τμημάτων. Σε αυτά η κυβέρνηση φέρνει προς ψήφιση ό,τι πιο αντιδραστικό, πιο αντισυνταγματικό, πιο βρόμικο. Έφερε και ψήφισε το νομοσχέδιο για τη "μικρή ΔΕΗ" και πρόκειται να φέρει το νομοσχέδιο για τους αιγιαλούς. Αποφάσισε ο Σα(χλα)μαράς να φέρει αυτά τα πολύ σοβαρά θέματα στα θερινά τμήματα, γιατί γνώριζε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να περάσουν από την ολομέλεια, ενώ μπορεί να ελέγξει απολύτως τη σύνθεση των θερινών τμημάτων ώστε να μην υπάρξουν "ατυχήματα".

Δεν μας έφταναν όσα περνάμε τα τελευταία χρόνια, έμελλε να δούμε και αυτό με την ακροδεξιά κυβέρνηση, να γίνεται η Βουλή "θερινή" και να προβάλλει το χειρότερο έργο...

http://swell-swell.blogspot.gr/

“Μικρή ΔΕΗ” – Μεγάλα ερωτήματα

Κύριε διευθυντά,
επιτρέψτε μου να καταθέσω ορισμένες σκέψεις και στοιχεία σχετικά με την επικείμενη ψήφιση του νομοσχεδίου με την οποία δημιουργείται από τις ήδη υπάρχουσες μονάδες παραγωγής της ΔΕΗ μια νέα επιχείρηση (30% της παραγωγής), η λεγόμενη “Μικρή ΔΕΗ”, η οποία αμέσως μετά προβλέπεται να πωληθεί στους ιδιώτες.
Η κυβέρνηση από καιρό προσπαθεί μέσω των διαπλεκόμενων ΜΜΕ να μας πείσει ότι αυτό είναι μια μεγάλη επένδυση, ότι γίνεται προς όφελος του καταναλωτή, στο όνομα της απελευθέρωσης της ενέργειας (παραγωγής και μεταφοράς) και στα πλαίσια του υγιούς ανταγωνισμού.
Ας δούμε όμως τα πράγματα αναλυτικά:

1. Είναι η πώληση της “Μικρής ΔΕΗ” επένδυση;
• Έχει αυτή η κίνηση σχέση με επένδυση; Όχι βέβαια.
• Δημιουργείται κάτι νέο; Όχι.
• Δημιουργούνται νέες θέσεις εργασίας; Όχι.
• Θα βοηθήσει στην ανάπτυξη; Όχι.
• Πρόκειται καθαρά για μεταβίβαση εθνικού πλούτου στους ιδιώτες επενδυτές.

2. Πραγματοποιείται με την πώληση της “Μικρής ΔΕΗ” η απελευθέρωση της ενέργειας;
• Η απελευθέρωση της ενέργειας έχει γίνει από το 2001.
• Ήδη οι ιδιώτες επενδυτές κατέχουν το 35% της παραγόμενης με συμβατικές μονάδες ενέργειας και το 90% των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΑΠΕ).
• Το επιχείρημα ότι δεν έχουν πρόσβαση στον λιγνίτη δεν ευσταθεί μια και τους δίνεται η δυνατότητα να αγοράσουν ορυχεία, τα οποία δεν ανήκουν στη ΔΕΗ και να χτίσουν νέους σταθμούς παραγωγής. Αυτό βέβαια δεν το θέλουν διότι οι επενδύσεις αυτές είναι πολύ δαπανηρές και προτιμούν να πάρουν σε εξευτελιστική τιμή τα έτοιμα από τη ΔΕΗ.

3. Βοηθά η πώληση της “Μικρής ΔΕΗ” τον υγιή ανταγωνισμό;
Η Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας (ΡΑΕ), που υποτίθεται είναι μια ανεξάρτητη αρχή, με διάφορες αποφάσεις, τις οποίες κατά καιρούς πήρε, λειτούργησε και συνεχίζει να λειτουργεί μονομερώς προς όφελος των ιδιωτικών συμφερόντων.
Μερικές από αυτές:
• Τα περίφημα ΑΔΙΕ (αποδεικτικά διαθεσιμότητας ισχύος). Σύμφωνα με αυτά, δεν απαιτείται να παράγεις ρεύμα, αρκεί να δηλώνεις ότι έχεις τις μονάδες σε διαθεσιμότητα και να πληρώνεσαι!!!!
• Ο φόρος για τις ΑΠΕ (ανανεώσιμες πηγές ενέργειας), ο σημερινός ΕΤΜΕΑΡ, όπου οι καταναλωτές πληρώνουν εκατομμύρια ευρώ για να διασφαλίσουν την εγγυημένη τιμή των ΑΠΕ.
• Υπάρχουν και άλλες όπως η ΟΤΣ (οριακή τιμή συστήματος), ο ΜΑΜΚ (μηχανισμός ανάκτησης μεταβλητού κόστους), οι οποίες είναι εξίσου σοβαρές, αλλά ας μη γίνομαι κουραστικός.
Αλήθεια είναι υγιής ανταγωνισμός το σκάνδαλο των εταιρειών ENERGA και HELLAS POWER που με μηδενικές επενδύσεις φέσωσαν τον ελληνικό λαό με 250.000.000 €;;;
Τα 109.000.000 € που χάρισαν στον όμιλο Μυτιληναίου;;;
Τα 2.000.000 καταναλωτές της ΔΕΗ, οι οποίοι θα δοθούν σαν δώρο στους ψευτοεπενδυτές;;

4. Θα βοηθήσει η πώληση της “Μικρής ΔΕΗ” να μειωθούν οι τιμές στο ρεύμα;
Ακριβώς το αντίθετο. Και δεν το λέμε εμείς αλλά οι αριθμοί: Μετά την ιδιωτικοποίηση η τιμή του ρεύματος αυξήθηκε στην Ελλάδα κατά 102%, Νορβηγία 89%, Τσεχία 84%, Σουηδία 71%, Ουγγαρία 64%, Δανία 64%, Ολλανδία 49%, Φινλανδία 36%, Πολωνία 33%.

5. Η “Μικρή ΔΕΗ”
Με την απόφαση για την πώληση της “Μικρής ΔΕΗ” η κυβέρνηση εκποιεί:
• Τις καλύτερες, πλέον σύγχρονες και οικονομικές λιγνιτικές Μονάδες.
• 600MW από Υδροηλεκτρικά εργοστάσια.
• Τα Ορυχεία με τον πανάκριβο εξοπλισμό τους.
• Τη σύγχρονη Μονάδα φυσικού αερίου της Κομοτηνής.
Αυτή δεν είναι “Μικρή ΔΕΗ”, αλλά μεγάλη ΔΕΗ, διότι πωλούνται οι πλέον κερδοφόρες  Μονάδες της επιχείρησης, με αποτέλεσμα η υπόλοιπη ΔΕΗ να καταστεί στο μέλλον μια προβληματική επιχείρηση. Μήπως αυτό κάτι μας θυμίζει;

6. Δύο απορίες:
• Η ΔΕΗ έχει δάνεια τα οποία είναι περίπου 4,5 δισ. Αλήθεια, θα χρεωθεί το 30% αυτών, ο ιδιώτης;
• Με την πώληση των ορυχείων, τεράστιες εκτάσεις γης μεταβιβάζονται σε ιδιωτικά συμφέροντα. Μερικά εξ αυτών φτάνουν έως τα σύνορα μας με τους βόρειους γείτονες. Το έχουν λάβει υπόψη τους οι φωστήρες των ιδιωτικοποιήσεων

7. Σχετικά με την  Κρήτη
• Η Λειτουργία των Σταθμών παραγωγής στην Κρήτη, εξαιτίας του καυσίμου και των διαχρονικά λανθασμένων επιλογών, ζημιώνει την ΔΕΗ κάθε χρόνο κατά 300εκ. ευρώ.
• Πιστεύει κάποιος ότι η ΔΕΗ μετά την απώλεια των σημαντικών κεφαλαίων που θα έχει μετά την απόσχιση του 30% θα είναι σε θέση να διατηρήσει τα κοινωνικά τιμολόγια, το φτηνό ρεύμα προς τους αγρότες;
• Μετά την κατάργηση διά νόμου της ενιαίας τιμής του ρεύματος για όλη την Ελλάδα, η τιμή του ρεύματος στην Κρήτη που θα εκτοξευτεί;
• Το ξεπούλημα του ΑΔΜΗΕ έγινε δήθεν για να κάνουν επενδύσεις οι αγοραστές. Πιστεύει κανείς ότι η διασύνδεση της Κρήτης θα γίνει για να έχει το νησί φτηνή ενέργεια ή για να μεταφέρουν την ενέργεια των βιομηχανικών ΑΠΕ από την Κρήτη και την παραπέρα εξάπλωσή τους στο νησί;
Οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ, επειδή πιστεύουμε ότι η ενέργεια είναι κοινωνικό αγαθό και έτσι πρέπει να παραμείνει, καλούμε μαζί μας όλη την κοινωνία για να αποτρέψουμε το ξεπούλημα της μεγαλύτερης επιχείρησης του ελληνικού λαού.

Μίνως Κοκογιαννάκης,
ηλεκτρολόγος μηχανικός,
πρόεδρος Συλλόγου
Μηχανικών ΔΕΗ Κρήτης

http://www.haniotika-nea.gr/
 

Γάζα: Μία ιστορία μίσους, θανάτου και καταστροφής

Γράφει ο Λυκούργος Χατζάκος

Ο υπόκωφος ήχος των πυροβόλων από τα ισραηλινά Merkava, των εκρήξεων ανθρωποβομβών στο Τελ Αβίβ και την Χάϊφα, δεν είναι παρά ο απόηχος του πυροβολισμού που έριξε ο 27χρονος Amir στην «Πλατεία των Βασιλέων του Ισραήλ», πριν 14 περίπου χρόνια. Πυροβολισμός που άφησε νεκρό τον Yitzhak Rabin και μαζί του κάθε ελπίδα για την επίλυση του Μεσανατολικού. Ένα πρόβλημα απότοκο ανεπαρκών διευθετήσεων στην Μέση Ανατολή, μετά την αποικιοκρατία.

Γράφει ο Λυκούργος Χατζάκος*

Η αφορμή για την νέα έκρηξη βίας στην Παλαιστίνη, βρίσκεται στα φρεσκοσκαμμένα μνήματα των Ισραηλινών εφήβων που απήχθησαν και του Παλαιστινίου που πυρπολήθηκε, ως αντίποινα, από φανατικούς Εβραίους· οι γονείς τους, τραγικά πρόσωπα, βιώνουν το νέο στάσιμο της τραγωδίας, αντιμέτωποι με την πραγματικότητα της δικής τους απώλειας. Αναλογίζονται, πιθανόν, ότι τα παιδιά τους θα συνέχιζαν την διαδρομή στην ζωή, αν τον Ιούλιο του 2000, οι Άραβο-Ισραηλινές διαπραγματεύσεις είχαν καταλήξει σε υπογραφή συμφωνίας. Ευνοήτως, νότα αισιοδοξίας και ελπίδας για ύφεση της βίας και της επικράτησης των νηφάλιων και μετριοπαθών αντιλήψεων και από τις δύο πλευρές, μοιάζει αδύνατη προοπτική. Οι ακραίοι των δύο πλευρών επιβάλουν για μία ακόμη φορά, την αντίληψή τους και τα πράγματα βρίσκονται στο σημείο εκείνο, που όλοι έχουν δίκιο και κανείς δεν μπορεί να βρει «Δ ί κ α ι ο», σε μία αλληλουχία κύκλων ωμής βίας, όπου ο καθένας από αυτούς κλείνει μόνο και μόνο για να ξεκινήσει ο επόμενος.

Από την μία πλευρά, η Χαμάς έχει ως διατυπωμένη, συστατική αρχή της την καταστροφή του Κράτους του Ισραήλ και την εγκαθίδρυση Ισλαμικού Κράτους στην Παλαιστίνη· από την άλλη, οι ακραίοι του Ισραήλ, δεν παύουν να επικαλούνται τα Βιβλικά γραπτά, στα οποία αναφέρεται -π.χ. την Τορά-, ότι απαγορεύεται από τον Νόμο, η παραίτηση από έστω και μια σπιθαμή γης του Ισραήλ. Αυτή η φράση με την συμπλήρωση [… Εϊθε να κοπεί το χέρι που θα υπογράψει τέτοια συμφωνία παραχώρησης…], ήταν το κείμενο αφίσας στους εβραϊκούς οικισμούς των εποίκων της Χεβρώνας. Η αφίσα αυτή ανήκε στο Κίνημα Γκούς Εμουνίμ του Tzvi Yehouda Hacohem Kook, στον οποίο ανήκει και η παραπάνω δήλωση.

Οπωσδήποτε, οι εικόνες τραυματισμένων και νεκρών παιδιών προκαλούν την φρίκη ολόκληρης της πολιτισμένης ανθρωπότητας. Όμως, εξ ίσου αληθινό είναι ότι οι ακραίοι φανατικοί ισλαμιστές της Χαμάς δεν διστάζουν να χρησιμοποιούν πολιτικές κατασκευές (νοσοκομεία, σχολεία, κατοικίες κ.λπ.), προκειμένου να καλύψουν πολεμικό υλικό. Και αυτό είναι το λεπτό σημείο της όλης αντιπαραθέσεως. Σήμερα, το Ισραήλ δεν συγκρούεται με τους Παλαιστίνιους, αλλά, με την οργάνωση που διακηρύσσει την πρόθεσή της για τον αφανισμό του και την εγκαθίδρυση Ισλαμικού Κράτους στην περιοχή της Παλαιστίνης.

Και ανακύπτει το ερώτημα «γιατί το Ισραήλ επιλέγει την σκληρότερη απάντηση στις προκλήσεις;». Η απάντηση, πέραν άλλων εξηγήσεων, βρίσκεται ακριβώς στην τακτική που η οργάνωση αυτή χρησιμοποιεί για την πραγματοποίηση των στόχων της. Μεταφορά εκρηκτικών και οπλισμού μέσα από σήραγγες –ας μην παραβλέπεται το γεγονός των εκκαθαριστικών επιχειρήσεων του Αιγυπτιακού στρατού κατά τρομοκρατικών πυρήνων της οργάνωσης αυτής και την ανατίναξη υπόγειων σηράγγων στην περιοχή του Σινά- και φυσικά, δεν ακολουθεί ανοικτή ρήξη με τις ένοπλες δυνάμεις του αντιπάλου της, αλλά πραγματοποιεί τυφλά κτυπήματα κατά αμάχων είτε εντός των Ισραηλινών πόλεων (π.χ., ανατινάξεις αυτοκτονίας σε πλατείες ή λεωφορεία) είτε βάλλοντας με ρουκέτες, κατά πολιτικών στόχων από σημεία της μεθορίου με το Ισραήλ είτε συνεπικουρούμενη από την Hizbollah από τον Νότιο Λίβανο.

Για μια ολοκληρωμένη εικόνα, ας επιτραπεί η -κατά το δυνατόν- συνοπτική παράθεση των εξελίξεων στην περιοχή. Από το 70 μ.Χ., χρονολογία που ο Ρωμαίος Τίτος κατέλυσε το Ιουδαϊκό κράτος, οι Ιουδαίαι διεσκορπίσθησαν σε όλα τα σημεία του ορίζοντα. Η περιοχή παύει να καλείται «Ιουδαία» και εμφανίζεται η ονομασία «Παλαιστίνη». Βυζαντινοί, Άραβες, Σταυροφόροι, Αιγύπτιοι και Οθωμανοί κατέκτησαν την περιοχή και την Ιερουσαλήμ, εγγράφοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο –και πάντοτε σύμφωνα με την αντίληψή την οποία δημιουργεί το δίκαιο του κατακτητή-, δικαιώματα παρεμβάσεων αν όχι και «νομής». Η Ιερουσαλήμ. Μία από τις «μαγικές Πόλεις», στις οποίες κυοφορήθηκαν ιδέες και έλαβαν χώρα γεγονότα, ύψιστης σημασίας για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Μία ιερή πόλη για Ιουδαίους, Χριστιανούς, Μουσουλμάνους και που της οποίας όλοι υπήρξαν ανάξιοι κτήτορες.

Με την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ανακύπτει το Ανατολικό ζήτημα. Το 1917 η περιοχή τίθεται υπό την Βρετανική εντολή μέχρι το 1948. Περίπου 30 χρόνια αργότερα, οι συνθήκες που διαμόρφωσε ο Β΄Π.Π, θα συνέβαλαν στην ωρίμανση του αιτήματος του ισχυρού πλέον μεταξύ των διεσπαρμένων Ιουδαίων Σιωνιστικού Κινήματος1 (ιδρύθηκε το 1897) και θα καθιστούσαν εφικτή την δημιουργία του Ισραηλινού Κράτους στην περιοχή, όπου από το 1270 κυριαρχούσαν Άραβες μουσουλμάνοι.

Η απαίτηση για Κράτος του Ισραήλ, έχει ήδη διατυπωθεί με σαφήνεια από τις αρχές του 19ου αι. και κατά την διάρκεια του Α΄ Π.Π., αρχίζει η πρώτη επιτυχής επιχείρηση μετακίνησης εβραϊκών πληθυσμών στην περιοχή· επιχείρηση, όμως, που συναντά την αντίθεση των Βρετανών. Στην συνέχεια, αυτοί μεταβάλλουν την στάση τους και το 1917, ο Υπουργός Εξωτερικών της Α.Β.Μ, sir Arthur James Balfour, δηλώνει την στήριξη της Μ. Βρετανίας στην προοπτική ίδρυσης ενός Ισραηλινού κράτους, στην Παλαιστίνη, υπό την αίρεση της αραβικής αποδοχής και συνύπαρξης. Την περίοδο αυτή δημιουργήθηκαν οι πρώτοι εβραϊκοί οικισμοί, οι οποίοι δέχθηκαν επιθέσεις από τους εξεγερθέντες κατά των Βρετανών Άραβες κατά την 3ετία 1936-1939, καθώς ταυτόχρονα, στην Παλαιστίνη αναπτύσσεται ένα αντίστοιχο απελευθερωτικό αραβικό κίνημα, ενάντια στις απικοιοκρατικές δυνάμεις.

Στην συνέχεια και καθ’ όλη την διάρκεια του Β΄ Π.Π., απαγορεύθηκε η μετακίνηση Ισραηλιτών στην Παλαιστίνη. Το Ολοκαύτωμα, οδήγησε στην δημιουργία της «Χαγκανά»2 («Άμυνα»), ουσιαστικά μιας μυστικής στρατιωτικής οργάνωσης. Αυτή ανέλαβε δράση στα Παλαιστινιακά εδάφη, εναντίον Αράβων και Βρετανών και η ιστορία του Ισραήλ εγγράφει αυτή την περίοδο ως τον «πόλεμο της ανεξαρτησίας».

Η δημιουργία του Ισραηλινού Κράτους αποφασίσθηκε το 1947, κατά την φάση της από-αποικιοποίησης. Η υπ’ αριθ. 181 απόφαση της Γενικής Συνελεύσεώς του Ο.Η.Ε, προέβλεπε, με την σύμφωνη γνώμη Σοβιετικών και των Αράβων ηγετών της περιοχής του Hafez Al-Assad της Συρίας, του Χουσεΐν της Ιορδανίας και του Νάσσερ της Αιγύπτου, την διαίρεση της Παλαιστίνης –η οποία μέχρι και την 15η Μαΐου τελούσε υπό Βρετανική Εντολή-, σε δύο κράτη, ένα Αραβικό και ένα Ισραηλινό. Σε μία προσπάθεια συνολικής διευθέτησης, η απόφαση απέδιδε την παλαιά πόλη της Ιερουσαλήμ και την Δυτική Όχθη στην Ιορδανία και την νέα Ιερουσαλήμ στους Ισραηλινούς.

Με δεδομένες τις συνθήκες, το εχθρικό περιβάλλον, τις σκοπιμότητες και τις αναληφθείσες δεσμεύσεις, Βρετανοί, Γάλλοι, Σοβιετικοί και Αμερικανοί θεώρησαν ότι θα έπρεπε να εξοπλισθεί κατάλληλα -ο Στάλιν πλειοδοτούσε επ’ αυτού- και στην έρημο της Παλαιστίνης εγένετο Κράτος Ισραηλιτών εν μέσω Αράβων. Με αυτόν τον τρόπο, η Δύση, επεδίωκε τον κατευνασμό των ενοχών της για την Τρέμπλινκα, το Άουσβιτς και την Βαρσοβία φορτώνοντας το τίμημα της ενοχής αυτής σε παιδιά και αθώους της Παλαιστίνης. Παράλληλα, διασφάλιζε την ύπαρξη ενός ισχυρού εγγυητή των συμφερόντων της σε μία άκρως σημαντική για τα γεωπολιτικά της συμφέροντα, γεωγραφική περιφέρεια.

Αυτά, σηματοδότησαν την απαρχή του πλέον σύνθετου προβλήματος στην ιστορία της ανθρωπότητας· πρόβλημα που ακόμη παραμένει άλυτο και με την είσοδο από τον διπολισμό, στην Παγκοσμιοποίηση, μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ.

Σήμερα, 47 έτη μετά την «νάγκμπα» τον Ιουνίου 1967 (πόλεμος των Έξι Ημερών), 30 και πλέον έτη από την Ιντιφάντα του 1987, 22 χρόνια από την Συμφωνία της Μαδρίτης, 20 χρόνια από την Συμφωνία του Όσλο και του κειμένου της Στοκχόλμης και 14 από την αποτυχημένη διαπραγμάτευση του Καμπ Νταίηβιντ, μεταξύ των Ehud Baraq και Yaser Arafat διάσκεψη που έγινε με πίεση και πρωτοβουλία του τότε Προέδρου των ΗΠΑ, Bill Clinton, η ωμή βία συνεχίζεται, οι Παλαιστίνιοι είναι διχασμένοι μεταξύ Παλαιστινιακής Αρχής και Χαμάς και στον ορίζοντα δεν διαφαίνεται καμία απολύτως προοπτική.

Η επίλυση του Μεσανατολικού, διεφάνη ως πλέον εφικτή, εκεί κάπου στα τέλη του 1999-αρχές του 2000, όταν οι Yitzhak Rabin και Yasser Arafat, τόλμησαν να βαδίσουν στον δρόμο της «Ειρήνης των γενναίων». Η δολοφονία όμως του Ισραηλινού Πρωθυπουργού στην Πλατεία των Βασιλέων του Σελ Αβίβ και μάλιστα -ως ακραίος αλλά σαφής συμβολισμός-, μετά από την συναυλία για την ειρήνη, τερμάτισε κάθε προσπάθεια αφού, ο διάδοχος του Ράμπιν, Simon Perez δεν μπόρεσε να συνεχίσει και να ολοκληρώσει τις διαπραγματεύσεις.

Την 14η Μαΐου 1948, ένα νέο κράτος διακύρηξε την ανεξαρτησία του και έκανε τα πρώτα του βήματα, έναν μόλις χρόνο, μετά την δημιουργία του ανάλογού του μουσουλμανικού στην Υποήπειρο, εκείνο δηλαδή, του Πακιστάν. Το Ανώτατο Ισραηλινό Συμβούλιο, επέλεξε ως πρώτο πρόεδρο τον Χαίμ Βάϊσμαν και Πρωθυπουργό τον Μπεν Γκουριόν. Παρά τις αθεϊστικές εκτροπές των Ben Gurion και Mosse Dayan, η θρησκεία έγινε ο ιδεολογικός, συνδετικός ιστός του Ισραήλ και μοιραία θα ερχόταν σε σύγκρουση με την Ισλαμική συνείδηση του εκριζωμένων Παλαιστινίων και των άλλων Αραβικών πληθυσμών. Αποτελεί μοναδικό φαινόμενο στην σύγχρονη ιστορία, καθώς ούτε ένα δολάριο αποζημίωση δεν πήραν οι Παλαιστίνιοι που υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους. Τούτο, είχε ως συνέπεια την δημιουργία 5μελούς Αραβικού Συνασπισμού, στον οποίο μετείχαν οι Αίγυπτος, Ιορδανία, Συρία, Λίβανος και Ιράκ, με την επικουρία της Σαουδικής Αραβίας και Υεμένης. Η Αίγυπτος προσαρτά το Σινά και την Γάζα, η Ιορδανία την Δυτική Όχθη. Η ανακωχή που υπεγράφη ένα έτος μετά, δεν ήταν ειρήνη, αλλά αναμονή.

Η συνέχεια, λίγο-πολύ, γνωστή. Το Παλαιστινιακό εθνικιστικό κίνημα και το Εβραϊκό όραμα της επιστροφής στην πατρώα Γή –κάτι που οι ιδρυτές του Σιωνιστικού Κινήματος, δεν είχαν θέσει ως προαπαιτούμενο για την συγκρότηση του Ιουδαϊκού Κράτους-, ήρθαν σε σύγκρουση. Ευνοήτως, από την σύγκρουση των δύο εθνικισμών, κερδισμένη βγήκε η πλευρά που είχε την υποστήριξη και αμέριστη συμπαράσταση των ισχυρών δυτικών δυνάμεων. Η επιχείρηση των Αραβικών Κρατών να προσπαθήσουν με την χρήση όπλων να περιορίσουν τις ενδεχόμενες, Ισραηλινές επεκτατικές διαθέσεις, έφερε τον Πόλεμο των Έξι Ημερών του 1967 και την Νάγκμπα (=καταστροφική ήττα). Το Ισραήλ πρόλαβε την επίθεση των Αιγυπτιακών και Ιορδανικών ενόπλων δυνάμεων και κατέλαβε την χερσόνησο του Σινά και την Γάζα, καθώς και την Δυτική Όχθη και τα Υψώματα του Γκολάν. Νέα Σύρο-Αιγυπτιακή επίθεση του 1973, εκδηλώθηκε ανήμερα της μεγαλύτερης εβραϊκής γιορτής Γιομ Κιπούρ. Οι επιχειρήσεις αυτές, αιφνιδίασαν απόλυτα τους Ισραηλινούς και η revance ανήκε στις Αραβικές δυνάμεις. Όμως, η παρέμβαση των ΗΠΑ, έσωσε το Ισραήλ και η εμπειρία αυτή έμεινε χαραγμένη στην μνήμη των Ισραηλιτών, καθορίζοντας σε πολύ σημαντικό βαθμό την μετέπειτα στάση τους. Οι Παλαιστίνιοι, έκτοτε, υποχρεώθηκαν να ζουν ως «μη λαός», με τον χαρακτηρισμό τους ως τρομοκράτες και την σχεδόν καθημερινή υποβολή τους σε βία.

Ο χρόνος κύλισε και μαζί του, η σχέση Ισραήλ και Παλαιστινίων είχε οριοθετηθεί στο πλαίσιο κατακτημένων και κυριαρχούντων και η αντιπαράθεση έλαβε την υπερ-απλουστευμένη, μανιχαϊστική μορφή σύγκρουσης μεταξύ καλού-κακού, με τους ρόλους αυτούς να εναλλάσσονται, ανάλογα με την τοποθέτηση. Έτσι οι Παλαιστίνιοι και η Φατάχ ήταν ο τρομοκράτης για τους δυτικούς και το Ισραήλ, ενώ, η Δύση και το Ισραήλ ήταν ο Μεγάλος Σατανάς για τους όπου γης, μουσουλμανικούς πληθυσμούς.

Δεν χωρεί αμφιβολία, ότι το «αίμα» θέτει σχεδόν ανυπέρβλητα όρια σε αντιπαρατιθέμενους. Πολύ περισότερο όταν ο αριθμός των εμπλεκομένων είναι μεγαλύτερος των δύο. Παρ’ όλα αυτά, Αίγυπτος και Ισραήλ με τους Μπέγκιν και Σαντάτ, μετά από 2ετή περίπου διαπραγμάτευση καταλήγουν σε συμφωνία τον Μάρτιο του 1979. Η Αίγυπτος αναγνωρίζει το Κράτος του Ισραήλ και οι Ισραηλινές δυνάμεις αποσύρονται από το Σινά και δεσμεύονται για έναρξη ειρηνευτικής διεργασίας με τους Παλαιστίνιους. Όμως, το Τελ Αβίβ χρηματοδοτεί την δημιουργία των εκτός Διεθνούς Δικαίου εβραϊκούς οικισμούς στα κατεχόμενα, γεγονός που εξοργίζει τους Παλαιστίνιους και τους Άραβες, εν γένει και αποτελεί σημείο τριβής και σήμερα.

Ακολουθεί ο πόλεμος του Λιβάνου (1982), με αφορμή την απόπειρα δολοφονίας του Ισραηλινού Πρέσβυ στην Βυρηττό (δεν σκοτώθηκε, αλλά, έμεινε παράλυτος). Δυνάμεις της «Τσαχαλ» εισβάλλουν στον σπαρασσόμενο από τον εμφύλιο Νότιο Λίβανο. Τα ονόματα Σάμπρα, Σατίλα θα μείνουν χαραγμένα στην μνήμη μας, ως μία από τις πλέον μελανές σελίδες στην ιστορία της Μ. Ανατολής και οι ενέργειες του Ισραήλ, οριακά έχουν χαρακτήρα εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας, μαζί βέβαια με την δολοφονία των 11 ισραηλινών αθλητών στο Μόναχο και άλλες ακόμη τρομοκρατικέ ςεπιθέσεις εναντίον αθώων αμάχων. Από το 1987 ξεκινά η «Ιντιφάντα», η οποία και συνεχίζεται και σήμερα, με μειούμενη ένταση και έκταση… Κάπου εκεί αποσχίζονται από την Φατάχ οι ακραίοι ισλαμιστές και δημιουργείται η Τζιχάντ και η Χαμάς.

Το παγκόσμιο σκηνικό μεταβάλεται Η σημαντική μεταβληθείσα παράμετρος, στην διαδρομή, ήταν η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και η συνακόλουθη αφαίρεση υποστηρικτικών ερεισμάτων από τον Αραβικό κόσμο. Βέβαια, από καιρό η Παλαιστινιακή ηγεσία είχε αρχίσει να αντιλαμβάνεται τα μηνύματα και να μεταστρέφει την τακτική της, κερδίζοντας αργά και σταδιακά την συμπάθεια της δυτικής κοινής γνώμης. Έτσι, έφθασαν οι δύο πλευρές στην Μαδρίτη και το Όσλο, όχι όμως, με σχέση ισότιμων συνομιλητών, αλλά ως ένα συντεταγμένο Κράτος με μία Οργάνωση (ΟΑΠ), η οποία μέχρι πρότινος είχε χαρακτηρισθεί ως τρομοκρατική.Με καθυστέρηση, η Ιορδανία ακολουθεί την Αίγυπτο και αναγνωρίζει (1994), το Ισραήλ. Συνάπτεται η Συμφωνία του Όσλο και η παγκόσμια κοινότητα αισιοδοξεί για την πορεία του ζητήματος. Ράμπιν και Αραφάτ κερδίζουν το Νόμπελ Ειρήνης και η ευφορία επικρατεί. Είναι η στιγμή που ο Γιγκάλ Αμίρ, 27χρονος εβραίος, δολοφονεί τον Ισραηλινό Πρωθυπουργό στην «Πλατεία των Βασιλέων του Ισραήλ». Ο Ράμπιν είχε μόλις απαγγείλει το «τραγούδι της ειρήνης» ανοίγοντας μία συναυλία για τον εορτασμό της συμφωνίας…

Ακολουθεί η προσπάθεια του Κλίντον με τους Μπάρακ και Αραφάτ στο Καμπ Ντέηβιντ. Όμως, δεν υπάρχει αποτέλεσμα καθώς η καχυποψία και οι πιέσεις των ακραίων έχουν πάλι κυριαρχήσει. Οι συνομιλίες δεν καταφέρνουν να δώσουν λύση στα κρίσιμα ζητήματα: α) στον έλεγχο της Αναολικής Ιερουσαλήμ, β) το καθεστώς των συνόρων και της ασφάλειας του Ισραήλ, γ) το θέμα της επιστροφής και αποζημίωσης των Παλαιστινίων προσφύγων και των οικισμών των εποίκων. Αυτά αποτελούν ακόμη αγκάθια του θέματος.

Το ναυάγιο στις διαπραγματεύσεις του Ιουλίου 2000, συνέβαλε καθοριστικά στην νίκη του George W Bush στις ΗΠΑ και του Ariel Sharon στο Ισραήλ. Αν και η αποχώρηση από την Γάζα και την Χεβρώνα ακόμη και με χρήση βίας από τον Ισραηλινό στρατό, έγινε επί των ημερών του, ο υπεύθυνος για τις Σάμπρα και Σατίλα, δεν δίστασε να επαναλάβει –αν και σε μικρότερη κλίμακα-, την ίδια τακτική έναντι των Παλαιστινίων. Η 11η Σεπτεμβρίου ισχυροποίησε την θέση του και «νομιμοποίησε» την δράση των Ισραηλινών.

Η Ισραηλινή κατοχή του Λιβάνου, λήγει το 2000. Την περίοδο 2006-2008 Hizbollah και Hamas συνηγορούν υπέρ των γερακιών του Τελ Αβίβ και πλήττουν πολιτικούς στόχους στο Ισραήλ με ρουκέτες, πραγματοποιούν επιθέσεις αυτοκτονίας σε δημόσιους χώρους και οχήματα στο Ισραήλ (π.χ., στην Χάιφα σκοτώθηκαν 43 πολίτες από επίθεση αυτοκτονίας μέλους της Χαμάς).

Η ασθένεια του Σαρόν και η Αραβική Άνοιξη έφεραν κάποια σχετική ύφεση. Η νίκη της Χαμάς στις εκλογές του 2006, σκληραίνει την στάση της Παλαιστινιακής πλευράς.

Η «πολιτοκτονία» (ο όρος ανήκει στον Μπαρούχ Κίμμερλινγκ, διαφωνούντα Ισραηλινό ιστορικό), των Παλαιστινίων από τον Αριέλ Σαρόν ήταν μια επιθετική ενέργεια σε πρωτοφανή έκταση και αγριότητα. Η απομάκρυνση των Παλαιστινίων από την Δυτική Όχθη και τα κατεχόμενα, είτε με άμεση άσκηση βίας είτε με ενέργειες που δεν άφηναν περιθώριο ανθρώπινης επιβίωσης τους, ήταν ισοδύναμη με εθνοκάθαρση. Η μετατροπή της Γάζας σε «καταυλισμό ινδιάνων», μετά από όλες αυτές τις ενέργειες, ήταν μία από τις βασικές αιτίες που ισχυροποίησαν την επιρροή της Χαμάς.

Η επίλυση του Παλαιστινιακού, είναι βέβαιο, ότι θα αφήσει άνεργους πολλούς, από κάθε πλευρά και όχι μόνο στο Τελ Αβίβ ή την Γάζα. Οι ακτιβιστές-θιασώτες της ειρήνης, αντί να ανταγωνίζονται για το ποια πλευρά έχει δίκιο -μάλλον, το περισσότερο δίκιο-, από την άλλη· αν δεν προσπαθούσαν να δικαιώσουν την δική τους αποτυχημένη επανάσταση, παριστάνοντας ανέξοδα τους σύγχρονους «Ζορό», θα προσέφεραν απείρως πιο ουσιαστικές υπηρεσίες και πρακτικά αποτελέσματα αν τα κάθε πλοιοκτησίας, «πλοία για την Γάζα», μετέφεραν το μήνυμα ότι η ανθρωπότητα δεν αντέχει άλλο αίμα στην έρημο της Παλαιστίνης, δεν αντέχει άλλες εκρήξεις σε λεωφορεία, με επιβάτες αθώους πολίτες ή εφήβους.

Η άσκηση ωμής βίας από την Ισραηλινή πλευρά, ενισχύει τον θρησκευτικό φανατισμό και αφήνει περιθώρια αποδοχής στις ακραίες τρομοκρατικές ενέργειες. Αυτές βέβαια αποτελούν και αυτοπαγίδευση για τους Παλαιστίνιους, μιας και παρά τον προσχηματικό απελευθερωτικό χαρακτήρα τους, οδηγεί τον λαό των Παλαιστινίων σε συντηρητικότερες και επομένως αδιέξοδες, αντιλήψεις και επιπτώσεις κατά πολύ μεγαλύτερες από ό,τι μπορούμε να διακρίνουμε. Δεν είναι μόνο οι νεκροί οι απώλειες. Είναι και χιλιάδες ζωές που καταστρέφονται, οι χιλιάδες παιδιά που η απώλεια των γονέων ή άλλων αγαπημένων τους εμβολιάζει με μίσος και φανατισμό, είναι οι χιλιάδες ψυχικά διαταραγμένοι έφηβοι, είναι, είναι, είναι …

Είναι ο χρόνος, η παγκόσμια κοινωνία να απευθύνει ένα ηχηρότατο «ΣΚΑΣΜΟΣ» προς τους φανατικούς κάθε πλευράς. Ένα ηχηρότατο «παύσατε πυρ» που θα τρυπήσει τα τύμπανα των ακραίων πολιτικών, τρομοκρατών, μιλιταριστών κάθε πλευράς. Και που θα πιέσει τους ισχυρούς της γης να επιβάλουν -ναι να επιβάλουν-, την ειρηνική και δίκαιη διευθέτηση του προβλήματος. Η ανθρωπότητα Δεν αντέχει άλλο αίμα.

* Ο Λυκούργος Χατζάκος είναι  πολιτικός επιστήμων και εργάσθηκε επί μακρόν με ΜΚΟ και Διεθνείς Οργανισμούς στην Μέση Ανατολή και Βαλκάνια

Στα βράχια των κόκκινων δανείων

Μεγάλη πρόκληση χαρακτήρισε τα κόκκινα δάνεια ο υπουργός Οικονομικών, Γκίκας Χαρδούβελης, στην ομιλία του στο Γενικό Συμβούλιο του ΣΕΒ, σημειώνοντας ότι είναι «ευκαιρία αναδιάρθρωσης και του ιδιωτικού τομέα». Ήταν το λιγότερο που μπορούσε να πει, αφού στο παρασκήνιο έχει φουντώσει η συζήτηση για το αν θα γίνει κούρεμα χρεών σε επιχειρηματίες και ειδικά σε ιδιοκτήτες ΜΜΕ.
«Ίσως αυτή η μεγάλη κρίση» - συνέχισε ο κ. Χαρδούβελης – «να οδηγήσει και με βοήθεια των τραπεζών και των επιχειρήσεων να βρούμε  λύσεις.  Να γίνουν συγχωνεύσεις και  εξαγορές». Και κατέληξε: «Οι επιχειρηματίες θα πρέπει να είναι ανοιχτόμυαλοι, να μην επιμείνουν σώνει και καλά να κρατήσουν την επιχείρησή τους 100%. Θα πρέπει να φέρουμε ξένο κεφάλαιο για να υπάρξει ισορροπία που θα βοηθήσει εν συνόλω των οικονομία».
 
Δεν είναι απλό να αποκωδικοποιήσει κανείς το μήνυμα που έστειλε ο υπουργός Οικονομικών μιλώντας για το ενδεχόμενο να μην κρατήσει ένας επιχειρηματίας την επιχείρησή του 100% εφόσον απαλλαγεί από ένα μέρος των οφειλών του στην τράπεζα. Πόσο μάλλον όταν έχει προηγηθεί ένα δημοσίευμα του γερμανικού περιοδικού Focus που υποστηρίζει ότι υπάρχει σχέδιο για κούρεμα κατά 300 εκ. ευρώ των δανείων Πήγασου και ΔΟΛ υπό τον όρο ότι θα γίνει συγχώνευση με πρόβλεψη για σαρωτικές περικοπές και απολύσεις.
 
 Αυτή είναι μια πληροφορία που διακινείται εδώ και μέρες στο παρασκήνιο, χωρίς να έχει επισήμως επιβεβαιωθεί, αλλά έχει προκαλέσει ήδη ζωηρή συζήτηση. Για παράδειγμα, η πλευρά Αλαφούζου στέλνει μηνύματα μέσω Σκάι ότι δεν μπορεί να γίνει αναδιάρθρωση τέτοιου τύπου και οι επιχειρηματίες που θα ωφεληθούν να διατηρήσουν τον πλήρη έλεγχο των εταιρειών τους, χωρίς να βάλουν ούτε ευρώ οι ίδιοι για να υλοποιηθεί το σχέδιο σωτηρίας. Εξάλλου, επειδή Πήγασος και ΔΟΛ έχουν μαζί το 50% του Mega, εφόσον διευκολυνθούν τόσο πολύ, θα πάρουν το πάνω χέρι έναντι της πλευράς Βαρδινογιάννη που θα μπορούσε να επιδιώξει συγχώνευση Mega και Star για να λύσει το πρόβλημα της υπερχρέωσης στα δικά της μέτρα.
 
Σε κάθε περίπτωση, το θέμα των κόκκινων επιχειρηματικών δανείων έρχεται με δυναμικό τρόπο στο προσκήνιο και τα ΜΜΕ πρωταγωνιστούν γιατί είναι οι πλέον υπερχρεωμένες εταιρείες και έχουν πάρει τα περισσότερα «πολιτικά δάνεια». Άλλωστε το ρεπορτάζ λέει ότι το θέμα των δανείων σε μεγάλα και υπερχρεωμένα ΜΜΕ έβαλε η Τρόικα και μάλιστα με πολύ πιεστικό τρόπο.
 
|Στο τραπέζι υπάρχει και το σενάριο της δημιουργίας μίας badbank στην οποία θα περάσει η διαχείριση των μη εξυπηρετούμενων δανείων. Αλλά η εικόνα είναι απόλυτα θολή, καθώς οι υποστηρικτές αυτού του σχεδίου δεν δίνουν καμία λεπτομέρεια για το πώς θα χρηματοδοτηθεί μια τέτοια τράπεζα. Είναι άλλωστε γνωστό ότι υπάρχει ένα κεφάλαιο 11 δισ. ευρώ από το ΤΧΣ στο οποίο προσβλέπει η κυβέρνηση που αισιοδοξεί ότι δεν θα εξανεμιστεί από ανάγκες που θα προκύψουν με τα stress tests του φθινοπώρου. 
 
Σύμφωνα με ημιεπίσημες εκτιμήσεις, το ύψος των μη εξυπηρετούμενων επιχειρηματικών δανείων φτάνει σε 42 δισ. ευρώ, αλλά εκείνα που θεωρούνται μη εισπράξιμα υπολογίζονται σε 20-23 δισ. ευρώ. Υποτίθεται ότι μέχρι τον Σεπτέμβριο ο ΥΠΑΝ Ν. Δένδιας θα έχει παρουσιάσει συνολική νομοθετική ρύθμιση που θα προβλέπει εξωδικαστική διευθέτηση χρεών, με αλλαγή του πτωχευτικού δικαίου. Ωστόσο, το κρίσιμο θέμα που παραμένει ταμπού είναι αν θα προβλέπεται κούρεμα και τι θα σημαίνει αυτό για τις διοικήσεις. Γιατί το κούρεμα κάποιος το πληρώνει και δεν είναι σαφές αυτή τη στιγμή ποιος θα είναι αυτός. Αν, για παράδειγμα, θα είναι ο μέσος φορολογούμενος που έχει εξουθενωθεί και λόγω των δανείων για τα 45 δισ που έχουν πάει στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών από το 2009 χωρίς ακόμη να δίνουν ρευστότητα στην αγορά.



http://tvxs.gr/

Βάφτιζαν δημόσια έργα τα ρουσφέτια σε ιδιώτες

Του Μάκη Νοδάρου

Σοκ και δέος… προκαλούν τα στοιχεία που περιέχει η ογκώδης δικογραφία που έχει σχηματιστεί σε βάρος 17 συνολικά αυτοδιοικητικών παραγόντων και υπαλλήλων της Ηλείας, για τις οικονομικές ατασθαλίες που εντοπίστηκαν μετά από έλεγχο του ΣΔΟΕ Δυτικής Ελλάδας στον δήμο του Πύργου την χρονική περίοδο 2002-2006.

Όπως είναι γνωστό με βάση τις ποινικές διώξεις σε βαθμό κακουργήματος και το κατηγορητήριο,  στην υπόθεση φέρεται να εμπλέκεται και ο νεοεκλεγείς δήμαρχος του Πύργου Γαβρίλης Λιατσής ο οποίος μετά την απολογία του αφέθηκε ελεύθερος με περιοριστικούς όρους. Ο ίδιος υποστηρίζει ότι κακώς κατηγορείται και δεν έχει καμιά σχέση με την υπόθεση.

Μετά τις πρόσφατες αποκαλύψεις για την κομπίνα, με τη δήθεν αγορά εκατοντάδων τετραγωνικών μέτρων κουρτίνας, στόρια, μοκέτας και κουρτινόξυλων, όλα με πλαστά και εικονικά τιμολόγια και την προκλητική σιωπή των διαπλεκόμενων ΜΜΕ της Ηλείας και των δημοσιογράφων, το apokalypseis.com φέρνει στο φως της δημοσιότητας μερικές ακόμη άγνωστες και απίστευτες πτυχές της υπόθεσης όπως αυτές περιγράφονται στην σχετική δικογραφία.

Όπως αποκαλύπτεται, το κύκλωμα που δρούσε την επίμαχη χρονική περίοδο στον δήμο του Πύργου, εκτός από τα πλαστά και εικονικά τιμολόγια φέρεται να εκτελούσε και εξυπηρετήσεις ιδιωτών,  εκτελώντας έργα δίπλα από τα στα σπίτια τους,  με χρήματα του ελληνικού Δημοσίου.

Οι ευεργετημένοι είναι πολίτες του δήμου Πύργου έξω από τις οικίες των οποίων γίνονταν έργα και επεμβάσεις οι οποίες στη συνέχεια δικαιολογούνταν ως δήθεν εξυπρετήσει δημοσίου σκοπού και πληρώνονταν ως δημόσια έργα.

Την συγκεκριμένη κομπίνα εντόπισε – όπως αναφέρεται στην δικογραφία – η Εννεαμελής Επιτροπή που συστάθηκε δυνάμει της 5/2007 απόφασης του δημοτικού συμβουλίου του Δήμου Πύργου κατ εφαρμογή του άρθρου 101 του Ν.3463/2006.

Συγκεκριμένα η συσταθείσα επιτροπή διαπίστωσε:

1) Για το έργο «μικροεπεβάσεις στο ΔΔ Βαρβάσαινας» προυπολογισμού 6.899 ευρώ, ότι πρόκειται για ιδιωτικό έργο και συγκεκριμένα για μάντρα σε οικία.

2) Για το έργο «τσιμεντόστρωση δρόμου στη Συντριάδα», προυπολογισμού 6.586,06 ευρώ, ότι πρόκειται για ιδιωτικό έργο και συγκεκριμένα απέναντι από το σπίτι του… (αναφέρεται το όνομα γνωστού δικηγόρου του Πύργου).

3)  Για το έργο «κατασκευή σωληνωτού αγωγού στο ΔΔ Βαρβάσαινας», προυπολογισμού 6.900 ευρώ  ότι πρόκειται για ιδιωτικό έργο που αφορά τον… (αναφέρει το όνομα πρώην αυτοδιοικητικού παράγοντα).

4) Για το έργο «ασφαλτόστρωση δρόμου στον Πύργο», προυπολογισμού 6.436,71 ευρώ, ότι πρόκειται για ιδιωτικό έργο προς την οικία... (αναφέρει το όνομα ιδιώτη).        

Όπως επισημαίνεται, τα άνω έργα ήταν ιδιωτικά μη δυνάμενα να εξυπηρετήσουν τον δημόσιο σκοπό για τον οποίο ανατέθηκαν με απευθείας αναθέσεις από τον δήμο του Πύργου στους αναδόχους, γεγονός που ελέγχθηκε και βεβαιώθηκε από την Εννεαμελή Επιτροπή…      

http://www.koutipandoras.gr/

Αυτό το κείμενο δεν είναι για το Ισραήλ

Από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 και μετά, το Ισραήλ και η Ν. Αφρική είχαν μια ιδιότυπη συμμαχία σε οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο. Τα δύο κράτη έβλεπαν τους εαυτούς τους ως Δυτικές οντότητες σε ένα μη-Δυτικό σημείο του χάρτη, πολιτισμένα λόγια για να περιγράψουν κάτι που υπάρχει εκεί που δεν θα έπρεπε να υπάρχει. Το Ισραήλ έφτασε στο σημείο να προμηθεύσει την Ν. Αφρική με τεχνολογία για την κατασκευή πυρηνικών όπλων. Στις εποχές που ξεκινούσε η παγκόσμια κατακραυγή για το ρατσιστικό κράτος του απαρτχάιντ και οι προσπάθειες για μποϋκοτάζ του, το Ισραήλ είχε αναλάβει να βοηθήσει την Ν. Αφρική να ξεπεράσει τις όποιες δυσκολίες από τις διεθνείς κυρώσεις. Το γεγονός βέβαια ότι στην κυβέρνηση της Νοτίου Αφρικής βρίσκονταν άνθρωποι με ενεργό δράση υπέρ της Ναζιστικής Γερμανίας κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και η χώρα αποτελούσε καταφύγιο διαφόρων Ναζίδων (τους οποίους εκείνες τις δεκαετίες, η Μοσαντ κυνηγούσε ανελέητα ανά τον κόσμο) δεν φαινόταν να προβληματίζει τους ηγέτες του Ισραήλ.

Βαδίζοντας προς το Μουντιάλ του 2014, η Βραζιλία (ή καλύτερα, η κυβέρνηση της Βραζιλίας) αντιμετώπιζε “προκλήσεις” στους “τομείς της δημόσιας ασφάλειας”, για να μιλήσουμε με την μοντέρνα ουδέτερη χαρούμενη γλώσσα που χρησιμοποιείται για να παρουσιάσει τα σκατά σαν λουκουμάδες. Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα φυσικά ήταν μία και γνωστή: καταστολή. Αύξηση των στρατιωτικών δυνάμεων της χώρας, στρατιωτικοποίηση της αστυνομίας, μπάτσοι παντού, κάμερες παντού, ζώνες ελέγχου παντού, εισβολές σε γειτονιές, στρατιώτες με το χέρι στην σκανδάλη να περιπολούν τις φαβέλες, μη επανδρωμένα αεροπλάνα να καταγράφουν τα πάντα. Την τεχνολογία αυτή η Βραζιλία την απέκτησε από Ισραηλινές εταιρίες· κρατικές και ιδιωτικές, οι οποίες φτιάχτηκαν αρχικά για τις ανάγκες επιβολής του κράτους του Ισραήλ σε περιοχές του, όπως στην λωρίδα της Γάζας. Σύμφωνα με έναν Βραζιλιάνο ακτιβιστή “Αυτό που κάνουν οι Rafael, Elbit και Global Shield είναι να εξάγουν τις τακτικές που χρησιμοποιούνται στη Λωρίδα της Γάζας. Παίρνουν φτωχικές γειτονιές που είναι εξαγριωμένες και δημιουργούν μια Γάζα στις φαβέλες της Βραζιλίας.”

Η G4S είναι μια βρετανική εταιρία η οποία “εξειδικεύεται στην ανάλυση κινδύνων που αφορούν στην ανθρώπινη ζωή και περιουσία, σχεδιάζοντας και υλοποιώντας λύσεις ασφαλείας για όλους τους κλάδους δραστηριότητας-κυβερνήσεις, επιχειρήσεις και ιδιώτες” σύμφωνα με τους ίδιους. Επαίρονται μάλιστα για την ραγδαία ανάπτυξη της στην Ελλάδα, κάτι που θα πρέπει να γεμίζει όλους τους Έλληνες με περηφάνια. Φυσικά σαν καλή πολυεθνική δραστηριοποιείται σε όλο τον κόσμο και φυσικά, σαν καλή πάροχος “υπηρεσιών ασφαλείας”, στο Ισραήλ έχει βρεί την υγειά της: προμηθεύει εξοπλισμό για χρήση στους παράνομους οικισμούς που χτίζει το Ισραήλ, στα σημεία ελέγχου, στην Ισραηλινή αστυνομία στην Δυτική Όχθη και στις ισραηλινές φυλακές, κύριως σε αυτές που είναι γεμάτες Παλαιστίνιους κρατούμενους. Οι υπηρεσίες που προσφέρει είναι βέβαια υψηλότατου επιπέδου: βασανιστήρια, ακόμα και σε μικρά παιδιά, απομόνωση, και πάει λέγοντας. Η G4S είναι από τους μεγάλους παίκτες στην επικείμενη ιδιωτικοποίηση των φυλακών στην Ελλάδα καθώς και στην διαχείρηση των στρατοπέδων συγκέντρωσης για μετανάστες. Για να κλείσει ο κύκλος αυτού του κειμένου, η συγκεκριμένη εταιρία παρέχει υπηρεσίες και στην Ν. Αφρική, χωρίς το απαρτχάιντ τώρα βέβαια αλλά με δεδομένη την καταπίεση, εκεί που ο στρατός δεν διστάζει να πυροβολεί απεργούς.

Αυτό δεν είναι ένα κείμενο για το Ισραήλ. Είναι κατά βάση μια σκέψη για την διεθνοποίηση του κεφαλαίου, την παγκοσμιοποίηση της καταστολής και τα κέρδη που αποκομίζουν εταιρίες, κράτη και άνθρωποι από τον θάνατο και την καταπίεση. Το Ισραήλ αποκτά τεχνογνωσία πάνω στα κορμιά των Παλαιστινίων, στην μεγάλη φυλακή που λέγεται Γάζα, μια τεχνογνωσία την οποία μεταπουλά σε άλλους με τα αντίστοιχα “προβλήματα”. Μιλάμε για μια κατάσταση που οι άνθρωποι γίνονται εμπορεύματα, με έννοιες πολύ διαφορετικές από αυτές της οικονομικής εκμετάλλευσης της παραγωγικής τους δύναμης. Μιλάμε για χρήμα που βγαίνει από το νόμιμο, καθαρό, αψεγάδιαστο έγκλημα, από τον πόλεμο των πλουσίων εναντίων των φτωχών, των καταπιεστών εναντίων των καταπιεζόμενων. Μιλάμε για έναν λαό που καταστέλλεται φριχτά και συνεχώς, με σκοπό την πλήρη ανευ όρων υποταγή του και παράπλευρα οφέλη την εξαγωγή της καταστολής του σε άλλους λαούς.

Είναι επίσης και μια σκέψη για έναν νέο, παγκοσμιοποιημένο κόσμο. Μια κατάσταση πρωτόγνωρη στην ανθρωπότητα, όπου πληροφορίες μπορούν να φτάσουν από την μία άκρη στην άλλη μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, όσο χρειάζεται για να ανεβάσεις μια εικόνα και να πατήσεις το κουμπί της δημοσίευσης. Και όμως, σε αυτόν τον κόσμο, εθνικά μίση παραμένουν ανάμεσα στους φτωχούς, εκεί που οι πλούσιοι πωλούν βουρδουλιές σε κορμιά ο ένας στον άλλο.

Η τοπικότητα των γεγονότων εμποδίζει τους περισσότερους από το να αντιληφθούν την σημασία της μεγάλης, παγκόσμιας εικόνας. Με τον ίδιο τρόπο που μια πετρελαιοκηλίδα στον Ατλαντικό ή η ραδιενέργεια της Φουκουσίμα μπορεί να επηρεάσει το κλίμα και άρα και τους πληθυσμούς ανα την υδρόγειο, κάθε βόμβα που πέφτει σε κάθε σπίτι στην Γάζα, κάθε μπλόκ του τοίχους που υψώνεται και κάθε κάμερα που στήνεται εκεί παράγει μια νέα τεχνολογία καταπίεσης που συσκευάζεται την ίδια ώρα, έτοιμη να στηθεί στην Ελλάδα, την Ιταλία, την Αμερική, την Βραζιλία, το Ιράκ, την Αγγλία, παντού. Κάθε δικαιολογία είναι περιττή: οι πωλητές δεν κάνουν διακρίσεις ανάμεσα σε Έλληνες και μετανάστες. Ο τζίρος πρέπει να αυξάνεται πάντα, οι μετανάστες και οι Έλληνες είναι εξίσου καλά εμπορεύματα για τις φυλακές και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Μα για την Γάζα θα τρέχουμε τώρα; Εδώ έχουμε τα δικά μας προβλήματα· σαν να ακούω τον Ελληναρά. Ακόμα χειρότερα, ωρύονται κάποιοι ότι μόνο με την Γάζα ασχολούμαστε (όπου Γάζα βάλτε δικαιώματα μεταναστών/φυλακισμένων/άθεων κτλ, ανάλογα με την περίπτωση) και για τους Έλληνες δεν κάνετε τίποτα. Ας παραβλέψουμε το γεγονός βέβαια ότι αυτοί που διαδηλώνουν για την Γάζα διαδήλωναν και για “τους Έλληνες” ενώ ο εν λόγω Ελληναράς που τους εγκαλεί δεν πατάει σε διαδήλωση για κανέναν λόγο, ούτε για την Γάζα ούτε για την Ελλάδα. Παρόλα αυτά ο διαχωρισμός των “εκεί” με τους “εδώ” είναι το πρόβλημα, όχι μόνο από ηθικής άποψης, όχι μόνο γιατί η καταπίεση, η θάνατος, η κατόχη, το έγκλημα δεν έχουν πατρίδα και ειδικό βάρος ανάλογα με την τοποθεσία. Αλλά γιατί, κυρίως, αγαπητέ Ελληναρά, η χημική σύσταση του δακρυγόνου σε Ελλάδα και Γάζα δεν καταλαβαίνει από σύνορα, και το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: ασφυξία και για τους δύο. Αλλά το χρήμα, όπως πάντα, μόνο για έναν.

Without reason or rhyme

 

Σπάει το άβατο του δάσους για τους ιδιώτες επενδυτές

Του Αργύρη Δεμερτζή

Κατατίθεται το δασικό νομοσχέδιο που προβλέπει άρση ή ανάκληση αναδάσωσης εντός τριμήνου με εισήγηση του δασάρχη και απόφαση του Γ. Γ. Αποκεντρωμένης διοίκησης. 

Το τελικό νομοσχέδιο διατηρεί τη βασική λογική εξυπηρέτησης ιδιωτικών συμφερόντων και σπάει το άβατο του δημόσιου δάσους, προκειμένου να εξυπηρετηθούν επιχειρηματικές εκμεταλλεύσεις και άλλες «αναπτυξιακές» δραστηριότητες. 

Διαδικασίες fast track άρσης είτε ανάκλησης της αναδάσωσης εντός τριμήνου, με εισήγηση δασάρχη και απόφαση του γενικού γραμματέα Αποκεντρωμένης Διοίκησης, σύνθετες τουριστικές εγκαταστάσεις, μεγάλα έργα υποδομής και πλήθος επενδυτικών δραστηριοτήτων και εκμεταλλεύσεων μέσα στα δάση προβλέπει το τελικό κείμενο του δασικού νομοσχεδίου, που καταθέτει τις επόμενες ημέρες το υπουργείο Περιβάλλοντος για ψήφιση στη Βουλή. 

Παράλληλα, θα μπορούν τα σχέδια πόλης οικισμών να επεκτείνονται, όπως επίσης οι οικοδομικοί συνεταιρισμοί, έπειτα από ανταλλαγή των εκτάσεών τους, να χτίζουν σε χορτολιβαδικές, βραχώδεις και πετρώδεις εκτάσεις.

Το δασικό νομοσχέδιο, η ψήφιση του οποίου αποτελεί μνημονιακή υποχρέωση και περιλαμβάνεται στα προαπαιτούμενα για την είσπραξη της δόσης του Ιουλίου, όπως πληροφορούμαστε αρμοδίως έρχεται ξανά στο προσκήνιο, με πολλές και σημαντικές αλλαγές, ύστερα από «συμφωνία» μεταξύ της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Περιβάλλοντος και των εκπροσώπων της τρόικας. 

Το τελικό νομοσχέδιο διατηρεί τη βασική λογική εξυπηρέτησης ιδιωτικών συμφερόντων και σπάει το άβατο του δημόσιου δάσους, προκειμένου να εξυπηρετηθούν επιχειρηματικές εκμεταλλεύσεις και άλλες «αναπτυξιακές» δραστηριότητες. 

Ταυτοχρόνως όμως εγκαταλείπονται ορισμένες από τις εμπρηστικές διατάξεις του αρχικού νομοσχέδιου, όπως είχε τεθεί τον περασμένο Σεπτέμβριο σε διαβούλευση, οι οποίες προέβλεπαν, κατά παράβαση του Συντάγματος, αλλαγή του ορισμού του δάσους και κατάργηση της δασικής προστασίας σε εκτάσεις δημόσιας γης, συνολικής επιφάνειας άνω των 18 εκατομμυρίων στρεμμάτων.

Υπό την πίεση των μεγάλων αντιδράσεων της αντιπολίτευσης και πλήθους επιστημονικών, οικολογικών και κοινωνικών φορέων, που έχουν ξεσηκωθεί υπέρ της προστασίας των δασών, η κυβέρνηση και το υπουργείο Περιβάλλοντος υποχρεώνονται σε μερική αναδίπλωση, πείθοντας ταυτοχρόνως τους εκπροσώπους των δανειστών ότι ακραίες ρυθμίσεις, όπως η αλλαγή του ορισμού του δάσους, που είναι συνταγματικά κατοχυρωμένος, θα καταπέσουν στο Συμβούλιο της Επικρατείας και ότι είναι ρεαλιστικότερο από την πλευρά τους να αποφευχθούν αντί να οδηγήσουν σε ακύρωση ολόκληρο το νομοθέτημα.

Αρση αναδάσωσης

Χιλιάδες στρέμματα, κυρίως γεωργικής γης, που μαζί με δασικές εκτάσεις συνήθως έπειτα από μεγάλες πυρκαγιές έχουν τεθεί σε καθεστώς απόλυτης προστασίας, θα αποχαρακτηριστούν άμεσα, με τη νέα ρύθμιση του νομοσχεδίου, που προβλέπει διαδικασίες fast track άρσης είτε ανάκλησης της αναδάσωσης εντός τριμήνου, με εισήγηση δασάρχη και απόφαση του γενικού γραμματέα Αποκεντρωμένης Διοίκησης. 
Καταργείται επίσης, η ενδιάμεση εισήγηση πρωτοβάθμιας επιτροπής για την άρση της αναδάσωσης, ώστε να απλουστευτεί η σχετική διαδικασία.

Αρμόδια πηγή του ΥΠΕΚΑ αναφέρει ότι πολλές χιλιάδες στρέμματα σε όλη τη χώρα έχουν χαρακτηριστεί αναδασωτέες εκτάσεις, όπως, π.χ., στην Ηλεία μετά τις μεγάλες φωτιές τέθηκαν σε καθεστώς προστασίας ένα εκατομμύριο στρέμματα, χωρίς να προηγηθεί αποτύπωση και εξαίρεση της γεωργικής γης.

Πάντως, όπως παρατηρούν ανεξάρτητοι παράγοντες, λόγω της απουσίας δασικών χαρτών και αξιόπιστης αποτύπωσης του δασικού πλούτου της χώρας, οι γρήγορες διαδικασίες άρσης της αναδάσωσης δεν διασφαλίζεται ότι δεν θα αφορούν και καθαρές δασικές εκτάσεις.

Παράλληλα, δεν αποκλείονται φαινόμενα πελατειακής εξυπηρέτησης και διαφθοράς, σε περιπτώσεις άρσης αναδασωτέων δασικών εκτάσεων, τα οποία λένε οι ίδιοι παράγοντες ότι είναι βαρύτατα ποινικά αδικήματα.

Οικισμοί - συνεταιρισμοί

Στο υπουργείο Περιβάλλοντος συζητείται στο δασικό νομοσχέδιο να συμπεριληφθεί το κεφάλαιο περί ιδιωτικής πολεοδόμησης και οικοδομικών συνεταιρισμών, ενώ οι σχετικές ρυθμίσεις συνεχίζουν να είναι αντικείμενο συζητήσεων της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου με ενδιαφερόμενους φορείς και να γίνονται διαρκώς αλλαγές και τροποποιήσεις τους. 

Το ΥΠΕΚΑ έχει ανακοινώσει ότι οι ρυθμίσεις για τους συνεταιρισμούς, που πρόσφατα αποσύρθηκαν από το πολεοδομικό νομοσχέδιο, θα κατατεθούν σύντομα στη Βουλή, χωρίς όμως να έχει τεθεί από το υπουργείο δεσμευτικό χρονοδιάγραμμα θεσμοθέτησής τους και χωρίς να αποκλείεται νέα παράταση της σχετικής νομοθετικής πρωτοβουλίας για το φθινόπωρο.

Πάντως το δασικό νομοσχέδιο περιλαμβάνει στην πρώτη γραμμή και θέματα που ενδιαφέρουν τους οικοδομικούς συνεταιρισμούς. Προβλέπεται λοιπόν ότι δημόσιες χορτολιβαδικές και βραχώδεις εκτάσεις, οι οποίες μέχρι τώρα προστατεύονται από τη δασική νομοθεσία, θα μπορούν να εντάσσονται σε οικιστικές περιοχές προκειμένου να αποτελέσουν ζώνες υποδοχής συντελεστή δόμησης. 

Η συγκεκριμένη διάταξη συνδέεται με τις ρυθμίσεις για τους οικοδομικούς συνεταιρισμούς, οι οποίοι, αν κατέχουν δάση ή δασικές εκτάσεις, θα μπορούν να προχωρούν σε μεταφορά συντελεστή δόμησης ή σε ανταλλαγές ακινήτων μέσω της Τράπεζας Γης.

Επίσημη πηγή του ΥΠΕΚΑ αναφέρει ότι αποκλείεται να προβλεφθεί επέκταση σχεδίων πόλεων και οικισμών μέσα σε δάση.

Παράλληλα όμως με το νέο νομοσχέδιο παίρνουν εισιτήριο δόμησης οι οικοδομικοί συνεταιρισμοί που έχουν εγκεκριμένο ρυμοτομικό σχέδιο πριν από την εφαρμογή του Συντάγματος του 1975. Οι συνεταιρισμοί αυτής της κατηγορίας, οι οποίοι υπολογίζονται σε μερικές δεκάδες, δεν θα μπουν σε διαδικασία ανταλλαγής γης, αλλά θα παραμείνουν και θα αξιοποιήσουν τις εκτάσεις τους σε Αττική και άλλες αστικές και τουριστικές περιοχές της χώρας, οι οποίες μετέπειτα χαρακτηρίστηκαν ως δασικές.

Σε άλλη διάταξη του νομοσχεδίου προβλέπεται η νομιμοποίηση των «δασικών οικισμών» που έχουν πολεοδομηθεί με αποφάσεις της πολιτείας πριν από το 1975 και ταυτοχρόνως έχουν τεθεί σε καθεστώς δασικής προστασίας (π.χ. Ανοιξη, Αγιος Στέφανος κ.ά.).

Επιτρεπόμενες χρήσεις

Διατηρούνται από το αρχικό νομοσχέδιο και... εμπλουτίζονται οι χρήσεις που θα μπορούν να λειτουργήσουν σε δάση και δασικές εκτάσεις. 
Προβλέπονται σύνθετα τουριστικά καταλύματα, κέντρα αναζωογόνησης και ευεξίας, καθώς και τα κέντρα ιαματικού τουρισμού. 
Αλλάζει ο νόμος 4030/2011, που προβλέπει ότι οι τουριστικές εγκαταστάσεις μπορούν να καταλαμβάνουν 30% της έκτασης δασών ή δασικών εκτάσεων (10% για τις βασικές εγκαταστάσεις και 20% για αθλητικές χρήσεις).

Στο σχέδιο νόμου του ΥΠΕΚΑ το ποσοστό δόμησης από 10% μειώνεται σε 5% και ο συντελεστής δόμησης περιορίζεται στο 0,05 από 0,1 που ισχύει σήμερα. Παράλληλα προβλέπεται ότι θα μπορούν να λειτουργούν στα δάση και τις δασικές εκτάσεις βιομηχανικές εγκαταστάσεις που χρησιμοποιούν ως πρώτη ύλη το ξύλο, βιομηχανίες εμφιάλωσης νερού και τυροκομεία και μόνιμες κτηνοτροφικές εγκαταστάσεις, όπως μελισσοκομεία, εκτροφεία θηραμάτων, εκτροφεία γουνοφόρων ζώων.

Επίσης θα επιτρέπονται πλήθος έργων και δραστηριοτήτων, όπως αθλητικές εγκαταστάσεις, εκπαιδευτήρια, νοσοκομεία, ιερές μονές, σωφρονιστικά καταστήματα, ΧΥΤΑ, υδροτριβεία, κεραίες ραδιοτηλεοπτικών μέσων, πάρκα κεραιών, κέντρα υποδοχής μεταναστών κ.ά.

Στις ίδιες εκτάσεις θα επιτρέπονται μεγάλα δημόσια έργα, έργα ηλεκτροπαραγωγής, μικρά δημοτικά έργα, ορειβατικά καταφύγια, αρχαιολογικές έρευνες και ανασκαφές. 

Για την κατασκευή τής βασικής υποδομής κατασκηνώσεων που λειτουργούν σε δάση και δασικές εκτάσεις μπαίνουν προδιαγραφές. Επιτρέπεται επίσης η εγκατάσταση τελεφερίκ (σχοινοσιδηρόδρομοι, καλωδιοκίνητοι εναέριοι θάλαμοι και τηλεσκί) για την εξυπηρέτηση τουριστικών εγκαταστάσεων.

Δασωμένοι αγροί

Εξάλλου με το νομοσχέδιο αλλάζει η διαδικασία αναγνώρισης των αγρών που άλλαζαν μορφή (δηλαδή από αγροτικές εκτάσεις έγιναν δασικές επειδή εγκαταλείφθηκαν). Απαιτούνται αεροφωτογραφίες του '45 ή του '60 -αν δεν υπάρχουν παλαιότερες- που να αποδεικνύουν ότι η περιοχή δεν ήταν δάσος, αλλά και τίτλοι ιδιοκτησίας πριν από το 1946.

Επιπλέον, μπορούν να καλλιεργηθούν «δασωμένοι αγροί» και μεταγενέστερα, αρκεί να υπάρχει τίτλος ιδιοκτησίας πριν από το 1975. Στις περιπτώσεις που έχει αλλάξει η χρήση του δασωμένου αγρού, τότε η έκταση θα περιέρχεται στην κυριότητα του Δημοσίου.

Πρόστιμα

Οι καμπάνες για όσους καταστρέφουν το δασικό περιβάλλον σχεδόν διπλασιάζονται. Ορίζεται πρόστιμο 3.000 ευρώ (αντί 1.466 ευρώ που ισχύει σήμερα) για κάθε 100 τ.μ. αναδασωτέας έκτασης που εκχερσώνεται, υλοτομείται παράνομα ή φυτεύεται με μη δασικά φυτά.
Αν η έκταση που έχει καταστραφεί είναι μεγαλύτερη του ενός στρέμματος, το πρόστιμο θα μπορεί να φτάνει τα 6.000 ευρώ (από 2.932 ευρώ που είναι σήμερα) ανά 100 τ.μ.
Η παράνομη βόσκηση σε αναδασωτέα έκταση θα τιμωρείται με 500 ευρώ (από 293 ευρώ σήμερα), ενώ στον υπότροπο θα επιβάλλεται πρόστιμο 5.000 ευρώ (από 2.932 ευρώ σήμερα).

http://www.enet.gr/