Καλός και κακός επιχειρηματίας

• 

  Κάτω από το πλακάκι κάθεται το Νικολάκι, έλεγαν οι παλιοί. Έτσι και με κάθε ιδιωτικοποίηση. Όπως κάτω από το πλακάκι κάθεται το Νικολάκι, κάτω από κάθε ιδιωτικοποίηση βρίσκεται η παραδοχή ότι το κράτος είναι κακός επιχειρηματίας.

  Την παραδοχή αυτή, ότι δηλαδή το κράτος είναι κακός επιχειρηματίας, δεν τολμάς να την αμφισβητήσεις. Κυκλοφορεί ως αυτονόητη και αυταπόδεικτη. Περίπου ως ισοδύναμη της παραδοχής ότι αύριο το πρωί θα βγει ο ήλιος από την Ανατολή και θα ξημερώσει. Έτσι και πεις «Μπα; Από πού κι ως πού το κράτος είναι κακός επιχειρηματίας;», μαύρο φίδι που σ’ έφαγε. Πέφτει μαζί σου το χάχανο της αρκούδας. Σ’ ακούνε και κρατάνε την κοιλιά τους από τα γέλια.

  Ως εκ τούτου, λοιπόν, αφού το κράτος είναι ένας κακός επιχειρηματίας, το κράτος πρέπει να πουλήσει τις επιχειρήσεις του στους ιδιώτες, οι οποίοι ιδιώτες, σε αντίθεση με το κράτος, είναι καλοί επιχειρηματίες.

  Γιατί οι ιδιώτες είναι καλύτεροι επιχειρηματίες; Μα, επειδή ρισκάρουν, λέει, τα κεφάλαιά τους και θ’ αγωνιστούν για να τα διαφυλάξουν. Αυτή είναι, παρακαλώ, η επίσημη απάντηση. Ενώ το κράτος, κατά συνέπεια, δεν θ’ αγωνισθεί όπως ο ιδιώτης. Η κυβέρνηση και ο εντεταλμένος υπεύθυνος τον οποίο διορίζει η κυβέρνηση δεν θ’ αγωνισθούν όπως ο ιδιώτης. Διότι, σου λέει, τι έχουν να χάσουν η κυβέρνηση και οι εντεταλμένοι της;

  Τα λένε αυτά άνθρωποι στα καφενεία, τα λένε και άνθρωποι που έχουν το κράτος στα χέρια τους! Και καλά όσοι τα λένε στα καφενεία… Οι άλλοι όμως; Εκείνοι που έχουν το κράτος στα χέρια τους; Δεν θα βρεθεί, μωρέ, ένας να τους κρεμάσει ανάποδα που τα λένε αυτά;

  Όσο δεν βρίσκεται κάποιος να τους κρεμάσει ανάποδα, πουλάνε με ύφος τον ΟΤΕ στην κρατική εταιρεία τηλεπικοινωνιών της Γερμανίας. Μάλιστα! Σε κρατική εταιρεία, με το επιχείρημα ότι το κράτος είναι κακός επιχειρηματίας! Ντινόπουλοι, Γιακουμάτοι, Αδώνηδες που δεν έχουν τίποτε να χάσουν… Και κορδώνονται. Ομοίως με τον ΟΤΕ, κορδώνονται που πούλησαν το λιμάνι του Πειραιά στην κινεζική Cosco –πιο κρατική από την Cosco δεν γίνεται σε ολόκληρο τον πλανήτη!!!

  Κάτω από το πλακάκι κάθεται το Νικολάκι, αλλά πάνω από το Νικολάκι κάθεται το Αντωνάκι με το Βαγγελάκι. Και πουλάνε, λέει, για να υπάρξει ανταγωνισμός. Δίνουν, λοιπόν, αυτοί οι κύριοι τον Ο.Π.Α.Π. στον Μελισσανίδη για να υπάρξει ανταγωνισμός, και μετά βγάζουν από πάνω και δικαστική απόφαση που λέει ότι δεν πειράζει να είναι μόνο ένας εκείνος που θα έχει τα λαχεία, κι ας μην υπάρχει ανταγωνισμός! Για διαβάστε εδώ!

  Πρόκειται περί συμμορίας. Θρασύτατης συμμορίας που τίποτε και κανένα από τα καμώματά της δεν θα μπορούσε να τα κάνει, αν πάνω από το πλακάκι δεν υπήρχαν ηλίθιοι που αναμασούν το θράσος τους.

  Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, να σας ξεκαθαρίσω ότι θεωρώ πως το κράτος είναι ο καλύτερος επιχειρηματίας που μπορεί να υπάρξει. Και ακριβώς επειδή το κράτος είναι ο καλύτερος επιχειρηματίας, να προσέχετε σε ποιους το αναθέτετε. Από εδώ και πέρα τουλάχιστον.

  
  

  Πηγή

   

  
  

Οι τέσσερις «βόμβες» του ΔΝΤ στην κυβέρνηση Σαμαρά!

Οι δανειστές «γκρέμισαν» και το τελευταίο τούβλο πριν αποχωρήσουν και απομένει να δούμε αν… πραγματικά βγαίνουμε από τα Μνημόνια

Με τέσσερα αιτήματα «φωτιά» αποχώρησε η τρόικα από την Αθήνα, με τους δανειστές ενώ είχαν τελειώσει τον πρώτο γύρο των επαφών με το οικονομικό επιτελείο χθες το μεσημέρι, κλήθηκαν ξανά αργά το βράδυ σε νέα σύσκεψη.

Η κυβέρνηση έκανε μια απέλπιδα προσπάθεια να κλείσει τουλάχιστον το θέμα των «κόκκινων» δανείων, με νέες προτάσεις που αποφασίστηκαν στη χθεσινή σύσκεψη στο Μαξίμου. Οι δανειστές όμως, φέρεται να έσπασαν τη σιωπή τους και να μίλησαν με «βόμβες», πριν αποχωρήσουν από την Αθήνα.

Η τρόικα που τις προηγούμενες ημέρες δεν είχε τοποθετηθεί για το προσχέδιο του προϋπολογισμού για το 2015, ζήτησε από την κυβέρνηση να ..ξανασκεφτεί τον στόχο για την ανάπτυξη. Το προσχέδιο εκτιμά ότι το 2015 η ελληνική οικονομία θα πετύχει ανάπτυξη 2,9% του ΑΕΠ, με την τρόικα να τα γυρίζει και να κάνει δεύτερες σκέψεις για μικρότερη αύξηση του ΑΕΠ, στο 2,5%.

Δεύτερον, ζήτησε να εξαιρεθούν οι μεγάλες επιχειρήσεις που χρωστούν τεράστια ποσά σε εφορία και ασφαλιστικά ταμεία, από τις όποιες ρυθμίσεις έρθουν για τα «κόκκινα» δάνεια.

Τρίτον, ζήτησε την θεσμική αυτονόμηση της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων. Έζησαν την απομάκρυνση Θεοχάρη και πλέον βιώνουν και τη στοχοποίηση της Κατερίνας Σαββαΐδου, με τη φορολόγηση των παροχών σε είδος (εταιρικά κινητά τηλέφωνα, ΙΧ κτλ). Η θέση του ΓΓΔΕ είναι πενταετούς διάρκειας και ανεξάρτητη. Ωστόσο, η ανεξαρτησία εξαντλείται στην εφαρμογή νόμων που έχουν ψηφίσει στο παρελθόν οι εκάστοτε κυβερνήσεις, δεν έχουν εφαρμοστεί ποτέ για πολιτικούς κυρίως λόγους και τώρα ζητούν από την Γενική Γραμματεία να βγάλουν εγκυκλίους που θα τις ενεργοποιούν ξανά.

Τέταρτον, η τρόικα επανέλαβε το αίτημά της να καταργηθεί ο μειωμένος ΦΠΑ που ισχύει σήμερα στα νησιά. Αυτό το αίτημα είχε θέσει στο παρελθόν το ΔΝΤ και φέρεται να επιμένει πιστεύοντας ότι έτσι θα αυξηθούν τα έσοδα του κράτους από τη μια και από την άλλη θα παταχθεί η ..φοροδιαφυγή!

Και μόνο το γεγονός ότι η ελληνική κυβέρνηση έκανε… όπισθεν ολοταχώς και δεν προχώρησε σε καμία μονομερή ενέργεια για να αποδείξει στην πράξη ότι η Ελλάδα βγαίνει από το… μνημόνιο και δεν έχει ανάγκη το ΔΝΤ, σημαίνει πολλά.

Είναι σαφές ότι το ΔΝΤ πριν φύγει και δώσει τη σκυτάλη στην εποπτεία της Ευρωπαϊκής Ενωσης, έχει πολλά ακόμα να «καταστρέψει». Και φυσικά, φεύγοντας θα αφήσει πίσω του ως παρακαταθήκη για τα επόμενα 20-30 χρόνια τους άνω των 400 εφαρμοστικούς νόμους, πολλοί εκ των οποίων ακόμα δεν έχουν τεθεί σε ισχύ…

Πηγή

 

«Βόμβα» Deutsche Bank: Το ευρώ θα πέσει στα 0,95 δολάρια το 2017

To πλεόνασμα αποταμίευσης και η έλλειψη επενδυτικών ευκαιριών στην Ευρώπη θα οδηγήσει σε βουτιά το ευρώ και θα κρατήσει σε χαμηλά επίπεδα τα επιτόκια στις ΗΠΑ, εκτιμά αναλυτής της Deutsche Bank.

Όπως μεταδίδει το Marketwatch, επενδυτές και αναλυτές έχουν επινοήσει διάφορες θεωρίες για να περιγράψουν την κατάσταση της παγκόσμιας οικονομίας μετά την οικονομική κρίση, όπως αυτή της «μακροχρόνιας στασιμότητας» και της «ομαλοποίησης». Η πρώτη δέχεται ότι οι αγορές θα ακολουθήσουν ένα μονοπάτι αδύναμης ανάπτυξης και χαμηλών επιτοκίων, ενώ η δεύτερη πως η επανέναρξη της ανάπτυξης θα οδηγήσει σε υψηλότερα επιτόκια και ένα πλαίσιο ομαλής νομισματικής πολιτικής.

Σύμφωνα με τον αναλυτή της Deutsche Bank, Γιώργο Σαραβέλο, καμία από τις δύο θέσεις δεν είναι ολοκληρωμένη και αυτό γιατί και οι δύο αγνοούν τις παγκόσμιας ανισορροπίες μεταξύ των πλεονασματικών και ελλειμματικών οικονομιών. Ο ίδιος υποστηρίζει πως οι ανισορροπίες αυτές αποτελούν το πιο κομβικό στοιχείο του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος, προβλέποντας πως το τεράστιο πλεόνασμα αποταμίευσης στην Ευρώπη – το «ευρωπλεόνασμα» (euroglut) - θα καθορίσει την τάση τα επόμενα χρόνια.

Ειδικότερα, ο κ. Σαραβέλος περιγράφει το «ευρωπλεόνασμα» ως την έλλειψη εγχώριας ζήτησης στην Ευρώπη που προκαλείται από την κρίση στην ευρωζώνη. Το φαινόμενο της υψηλής ανεργίας μαζί με τα πλεονάσματα ρεκόρ στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών αντανακλούν σύμφωνα με τον ίδιο ένα κοινό πρόβλημα: οι αποταμιεύσεις είναι πολύ υψηλές σε σχέση με τις επενδυτικές ευκαιρίες.

«Περίπου στα $400 δισ. κάθε χρόνο, το πλεόνασμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της Ευρώπης είναι μεγαλύτερο από της Κίνας την δεκαετία του 2.000. Αν διατηρηθεί, θα είναι το μεγαλύτερο που έχει δημιουργηθεί στην ιστορία των παγκόσμιων αγορών» τονίζει.

«Η Ευρώπη είναι η νέα Κίνα και μέσω μεγάλης ζήτησης για ξένα στοιχεία ενεργητικού, θα διαδραματίσει κομβικό ρόλο στην τάση που θα ακολουθήσουν οι τιμές των στοιχείων ενεργητικού σε παγκόσμιο επίπεδο για το υπόλοιπο της δεκαετίας» προσθέτει.

Οι επιπτώσεις στις αγορές

Όπως εκτιμά ο ίδιος, το «ευρωπλεόνασμα» σημαίνει πως μια περαιτέρω υποτίμηση του ευρώ δεν θα βοηθήσει την οικονομία της ευρωζώνης. Το πρόβλημα της ευρωζώνης επικεντρώνεται στην αδύναμη εγχώρια ζήτηση, υπογραμμίζει.

Παράλληλα, προβλέπει πως η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα προχωρήσει σε έναν επιθετικό γύρο αγοράς στοιχείων ενεργητικού, ο οποίος θα ρίξει προς τα κάτω τις πραγματικές αποδόσεις και θα δημιουργήσει έλλειμμα στοιχείων ενεργητικού. Αυτό θα αναγκάσει τους Ευρωπαίους επενδυτές να αναζητήσουν αποδόσεις στο εξωτερικό.

Οι εκροές αυτές θα οδηγήσουν την ισοτιμία του ευρώ με το δολάριο ακόμα χαμηλότερα. Ο κ. Σαραβέλος προβλέπει ότι το ένα ευρώ θα αγοράζει 0,95 δολάρια ως το τέλος του 2017.

Πηγή

Κοινό τοις πάσι

Το σύστημα έχει ξεσκεπαστεί. Έπεσαν οι κουρτίνες των παρασκηνίων και βλέπουμε στο θέατρο του παραλόγου τους πρωταγωνιστές της πολιτικής σκηνής μόνο με τα σώβρακά τους. Είναι όλοι ίδιοι, κρατώντας ο καθένας σε χαρτί το ρόλο που θα παίξει γραμμένο από τον ίδιο συγγραφέα. Χωρίς μακιγιάζ η αλήθεια φαντάζει τρομακτική αλλά από την άλλη είναι αλήθεια.

Έπαιξαν και το τελευταίο τους χαρτί με τις εκλογικές διαδικασίες οι  οποίες είχαν ποσοστά μοιρασμένα σε πάμπολλους συνδυασμούς αλλά από την άλλη είχαν το πραγματικό αποτέλεσμα όλων των πολιτικών θεατρίνων: Ολοκληρωτισμός.

Κατακερματίσαν την πολιτική σκηνή σε κόμματα (βγάζοντας στην σκηνή ακόμα και τους αθλιότερους κομπάρσους που τους τάιζαν χρόνια γι' αυτήν την ώρα ανάγκης), τα έδωσαν όλα στην πράξη εκλογές και αυτό που ξαναπήραν είναι αυτό που δημιουργήθηκε τα τελευταία 40 χρόνια στην χώρα: Πολίτες που δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει φιλελευθερισμός, ναζισμός, σοσιαλισμός, εθνικισμός, κομουνισμός και όποιον άλλο -ισμό νομίζουν ότι γνωρίζουν και πιστεύουν. Απλά στήριζαν το κόμμα-μαγαζί λόγω άγνοιας, εθελοτυφλίας, παράδοσης, λόγω χαζής αντίδρασης, λόγω επικίνδυνου ρομαντισμού  ή λόγω ιδιοτέλειας.

Δεν είμαστε όμως στις εποχές που η δεξιά καταπίεζε και ερχόταν ο σοσιαλισμός να σώσει τον λαό. Ούτε στις εποχές που ο ναζισμός έσφαζε και η δημοκρατία ήταν εκεί για να αντισταθεί. Ούτε στις εποχές που ο κομουνισμός θα σου έπαιρνε το σπίτι και στήριζες το φιλελεύθερο σύστημα. Όλοι οι -ισμοί έχουν μπει στο μπλέντερ και έχουν γίνει μια ομοιόμορφη μάζα όπως ακριβώς έχουν μπει στο μπλέντερ και οι ψηφοφόροι οι οποίοι δεν θέλουν να δουν ότι είναι στην ουσία ίδιοι όπως ίδια είναι και τα κόμματα που στηρίζουν με την ψήφο τους. Τα κόμματα και οι ιδεολογίες που έλεγαν ότι αντιπροσώπευαν πολτοποιήθηκαν με στόχο το Κοινό Κόμμα και ο λαός έγινε μάζα λόγω σύγχυσης και πανικού μην χάσει κι άλλα από αυτά που έχει ήδη χάσει. Κανείς όμως δεν έλαβε υπόψη την ανεξαρτησία που ήδη έχασε. Τι ρόλο παίζουν οι εκλογές όταν έχεις χάσει το δικαίωμα της ελευθερίας σου; 

Δεν υπάρχουν πλέον οι πολυτέλειες να σε σώσει το οποιοδήποτε κόμμα. Το Κόμμα είναι ένα που σε κυβερνά και το βλέπεις στην ολομέλεια της Βουλής και πολύ σύντομα θα το βλέπεις στην ολομέλεια της Ευρωβουλής. Αυτό το Κόμμα το μόνο που θέλει είναι να σώσει το αφεντικό του, που δεν είναι άλλο από την ΕΕ. Χρησιμοποιώντας το παλιό κόλπο “βάλε δημοκρατικά τους δήθεν αντιδραστικούς στο παιχνίδι" , οι λαοί θα νομίζουν ότι υπάρχει και αντίθετη άποψη από τον ολοκληρωτισμό. Δεν είναι άλλωστε καθόλου τυχαίο που τον ρόλο της υπεράσπισης της εθνικής ταυτότητας των κρατών στην Ευρωβουλή θα τον παίξουν δύο Αποικιοκρατικές Αυτοκρατορίες που μόνο έθνη δεν σεβόταν, ούτε σέβονται: Η Αγγλική και η Γαλλική.

Επίσης για τον φερετζέ του πραγματικού ναζισμού που εξαπλώνεται ραγδαία σε όλη την Ευρώπη βάζουν στο παιχνίδι και εκφραστές του “παλιού” ναζισμού για να ρίχνουν στάχτη στα μάτια των εθελοτυφλούντων. Ο κακός ναζισμός ενάντια στον καλό ναζισμό. Οι κακοί ρατσιστές εναντίον στους καλούς ναζιστές. Οι συνταγματικοί ενάντια στους αντισυνταγματικούς. Όμως όλοι ανήκουν στο Κόμμα και από το Κοινό Ταμείο τρέφονται με χρήμα κι έτσι μπορούν να χειραγωγούν τα απεγνωσμένα πλήθη.

Από την πλευρά του λαού, πλέον ο φασίστας και ο κομουνιστής πολίτης έχει την ίδια ακριβώς μοίρα. Το ίδιο και ο πρασινοφρουρός με τον παρακρατικό δεξιό. Όλοι έχουν το προσωπικό Γολγοθά που ανεβαίνουν κάθε μέρα, τα ίδια χαράτσια, τις ίδιες ικεσίες στο τραπεζίτη για το κόκκινο δάνειο, τους ίδιους αποχωρισμούς με τα παιδιά τους την ώρα που αυτά μπαίνουν στο αεροπλάνο για την ξενιτειά, την ίδια αναξιοπρέπεια στην ασθένεια και το ίδιο μαύρο μέλλον.

Αν ακόμα αντέχει μια μερίδα της μάζας είναι γιατί το Κόμμα τους χρειάζεται. Δίνοντάς τους ένα καλό μισθό τούς έχει όχι πλέον σε δημόσια ή επιδοτούμενη ιδιωτική εργασία, αλλά σε Κομματική εργασία διότι κοστίζουν λιγότερο από πριν. Έτσι, αποφεύγουν ξαφνικές κοινωνικές αντιδράσεις και είναι ο καλύτερος λόγος που η χώρα δανείζεται έτσι ώστε να υπάρχει χρέος, να παίρνει ευρωπαϊκές επιδοτήσεις που είναι μεγαλύτερες από το δήθεν χρέος κι έτσι κυλάει το Κοινό ευρωπαϊκό τραπεζικό χρήμα. Πολύ σύντομα ο ολοκληρωτισμός δεν θα τους χρειάζεται πλέον και τότε κι αυτοί θα μπουν με την σειρά τους στο μπλέντερ της κάτω κοινωνίας.

Πάντα, βέβαια, θα υπάρχουν οι ανάλογοι γερμανοτσολιάδες που για 70 ευρώ άνετα θα κόβουν κεφάλια είτε ανήκουν σήμερα σε ψηφοφόρους της Χ.Α, είτε σε ψηφοφόρους του Σύριζα. Ο ναζισμός δεν έχει ιδεολόγους υποστηρικτές, μόνο μισθοφόρους.
Φθάνουμε στο τέλος. Σε πολύ λίγο δεν θα χρειάζεται καν ο φερετζές Βουλή να είναι σε λειτουργία παρά μόνο εκπρόσωποι του Κόμματος ανά κράτος που με μία υπογραφή θα ορίζουν όχι το μέλλον σου αλλά αν θα πρέπει να ζήσεις ή να πεθάνεις και σε ποια εργοστάσια παραγωγής που στηρίζουν το Κόμμα θα εργάζεσαι. Στρατόπεδα αναγκαστικής δουλείας με το πέπλο της εργατικής απασχόλησης θα είναι και τίποτε περισσότερο. Κοινό Σύνταγμα, Κοινό Δίκαιο, Κοινά Εργασιακά Δικαιώματα, Κοινή Άμυνα, Κοινή Μοίρα.

Μέχρι να φθάσει στο ζενίθ της η Αυτοκρατορία του Κόμματος δεν θα υπάρξει καμία σθεναρή αντίσταση από κανέναν λαό. Όλα θα γίνουν ομαλά και φιλήσυχα, όπως το πάνε μέχρι σήμερα εισβάλλοντας χωρίς να βρουν αντίσταση από κανένα Ρούπελ, αποφεύγοντας τα λάθη του παρελθόντος που τους κόστισαν ακριβά σε χρήμα, σε στρατό και το σημαντικότερο σε διάρκεια ζωής. Από την άλλη όμως δεν θα υπάρχουν και τα Αναχώματα να ξεγελούν τον καταπιεσμένο προσφέροντάς του άνανδρα Ελπίδα. Ο ναζισμός χρειάζεται τα Αναχώματα μόνο μέχρι να φθάσει στην απόλυτη δύναμή του, μετά τα ισοπεδώνει.

Η Κοινή Πολιτική θα ρίξει τα σύνορα ειρηνικά αλλά από την άλλη θα δημιουργήσει έναν Κοινό Λαό που η κοινή του μοίρα ως δούλο θα γεννήσει έναν νέο -ισμό που θα τον απελευθερώσει. Χρονικά για πολύ λίγο, διότι ο Λαός υπάρχει από την στιγμή που γεννά από μόνος του την Εξουσία.

Πηγή

Ψήφος μη εμπιστοσύνης

Του Νίκου Σαραντάκου

Δεν ξέρω αν αιφνιδίασε η κίνηση της κυβέρνησης, που ανακοινώθηκε μάλιστα όχι από τον πρωθυπουργό αλλά από τον αντιπρόεδρό της, να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή, μια διαδικασία που θα αρχίσει τις αμέσως επόμενες μέρες, ούτε ξέρω αν θα αποφέρει τα προσδοκώμενα, πάντως το απτό αποτέλεσμα που πέτυχε προς το παρόν ήταν να φέρει στην επικαιρότητα τη λέξη «εμπιστοσύνη» που θα είναι το αντικείμενο του σημερινού μας σημειώματος.

Η λέξη εμπιστοσύνη δεν είναι αρχαία, πλάστηκε στα μεσαιωνικά χρόνια, όπως άλλωστε και η λέξη «έμπιστος». Στα αρχαία υπήρχε το ρήμα «εμπιστεύω» (που σήμαινε «αναθέτω κάτι σε έμπιστο πρόσωπο»), και που ο μέσος τύπος του, «εμπιστεύομαι», στα ελληνιστικά χρόνια χρησιμοποιήθηκε ως αποθετικό, με ενεργητική δηλαδή σημασία, «δείχνω εμπιστοσύνη».

Πηγαίνοντας προς την αρχή της ετυμολογικής αλυσίδας φτάνουμε στη λ. πίστη, πίστις στα αρχαία, η οποία παράγεται από το ρήμα πείθω (αρχαιότερος ήταν ο μέσος τύπος: πείθομαι), θέμα πιθ- με συριστικοποίηση του θ πριν από το τ (πιθ-τις), που ανάγεται στην ινδοευρωπαϊκή ρίζα *bheidh- απ’ όπου και το λατινικό fides (πίστη και εμπιστοσύνη, εξού και το bona fide – με καλή πίστη, αλλά τελικά και το χάι φάι της υψηλής πιστότητας) ή το αλβανικό be (όρκος, εξού και η δική μας μπέσα -περισσότερα έχουμε γράψει σε παλιό άρθρο).

Η πίστη δεν είχε στην αρχή θρησκευτικό χαρακτήρα, αφού είναι το αίσθημα βεβαιότητας κάποιου που έχει πειστεί. Μια από τις σημασίες της λέξης ήταν ακριβώς και η «εμπιστοσύνη» και αυτή τη σημασία έχει η λέξη στην αρχαιότερή της εμφάνιση, στα Έργα και ημέρες του Ησίοδου: «πίστεις .. ομώς και απιστίαι ώλεσαν άνδρας» (τόσο η εμπιστοσύνη όσο και η δυσπιστία μπορούν να καταστρέψουν κάποιον) ενώ αργότερα η λ. πήρε επίσης τη σημασία της εγγύησης, της επιβεβαίωσης και παράλληλα ανέπτυξε τη σημασία της εμπιστοσύνης προς ένα θεό, η οποία και έγινε κυρίαρχη με τον χριστιανισμό.

(Μια παρένθεση που θα μπορούσαμε να κάνουμε: Έχει πληθυντικό η πίστη; Θα λέγαμε όχι, αλλά τον έχω συναντήσει μερικές φορές, “οι πίστεις” αν και συνήθως χρησιμοποιείται αντί του “οι πεποιθήσεις”).

Πλάι στην πίστη και ο πιστός, που αρχικά δεν σήμαινε τον οπαδό κάποιας θρησκείας, αλλά είχε τη διπλή σημασία εκείνου που είναι άξιος εμπιστοσύνης, αξιόπιστος, και εκείνου που δείχνει εμπιστοσύνη, ενώ «τα πιστά» ήταν ο όρκος.

Από την ίδια ρίζα προέρχονται πολλές σημαντικές λέξεις που διατηρήθηκαν και στα νέα ελληνικά, όπως το ρήμα πιστεύω, η πίστωση (με την οικονομική σημασία να είναι δάνειο από τα γαλλικά), τα διαπιστευτήρια, η πεποίθηση, η πειθαρχία, το πείσμα, αλλά και ο πιθανός, που η αρχική του σημασία στα αρχαία ήταν «πειστικός», αλλά και ο πιστικός ή μπιστικός, που αρχικά σήμαινε τον έμπιστο άνθρωπο και τελικά κατέληξε να σημαίνει τον μισθωτό τσομπάνο.

Η μεσαιωνική εμπιστοσύνη πήρε σταδιακά τη σημερινή σημασία, συχνά με τη μορφή μπιστοσύνη, αφού ήταν λαϊκή λέξη, από την Ερωφίλη (το λογισμό μου να τση πω με πλήσια μπιστοσύνη) και τον Μακρυγιάννη ίσαμε τον Στράτο Παγιουμτζή που στις «Μηχανές» (Ψευτοφιλία είναι ο κανονικός τίτλος) συνιστά «Μην έχεις μπιστοσύνη ούτε και σ’ αδερφό».

Κατά πάσα πιθανότητα ο όρος «ψήφος εμπιστοσύνης» είναι δάνειο από την κοινοβουλευτική ορολογία άλλων χωρών, π.χ. vote de confiance στα γαλλικά, όπου confiance είναι το γαλλικό αντίστοιχο της εμπιστοσύνης, μετεξέλιξη του λατινικού confidentia, από το ρήμα confidere, ενώ το αγγλικό confidence σημαίνει τόσο την εμπιστοσύνη όσο και την εκμυστήρευση (στα σημερινά γαλλικά υπάρχει διάκριση: confiance η εμπιστοσύνη, confidence η εκμυστήρευση).

Βέβαια οι Άγγλοι έχουν και μιαν ακόμα λέξη για την εμπιστοσύνη, trust, που έχει πάρει ποικίλες σημασίες στην οικονομική ορολογία, και με μία από αυτές έχει έρθει και στα ελληνικά, ως τραστ, με τη σημασία της μεγάλης επιχείρησης που έχει προέλθει από τη συγχώνευση άλλων μικρότερων, με σκοπό τη δημιουργία μονοπωλίου σε ένα κλάδο –και έχει οδηγήσει τις αρχές στο να θεσπίζουν νόμους αντιτράστ, συνήθως ατελέσφορους. Τραστ του Γέλιου είχε ονομαστεί κι ένα παλιό ευθυμογραφικό περιοδικό θέλοντας να δείξει ότι είναι συνεταιρισμός πολλών ευθυμογράφων και γελοιογράφων που κυριαρχεί στο χώρο.

Με βάση το άρθρο 84 του Συντάγματος, η κυβέρνηση οφείλει να έχει την εμπιστοσύνη της Βουλής, την οποία υποχρεούται να ζητήσει μόνο μετά την ορκωμοσία κάθε νέου πρωθυπουργού, ενώ μπορεί να τη ζητεί και οποτεδήποτε άλλοτε. Ζητώντας αυτόβουλα ψήφο εμπιστοσύνης η κυβέρνηση θέλει να αποδείξει ότι απολαμβάνει την εμπιστοσύνη της Βουλής, αλλά στην πραγματικότητα δείχνει ότι δεν έχει εμπιστοσύνη στους βουλευτές που συγκροτούν την κυβερνητική πλειοψηφία της και επιχειρεί να τους συσπειρώσει –οπότε θα ήταν ακριβέστερο να μιλάμε για ψήφο μη εμπιστοσύνης, ενώ είναι επίσης σαφές ότι ακόμα κι αν, όπως όλα δείχνουν, επιβεβαιώσει ότι διαθέτει την εμπιστοσύνη αυτής της απονομιμοποιημένης και αναντίστοιχης με το λαϊκό αίσθημα Βουλής, η κυβέρνηση ολοφάνερα δεν έχει την εμπιστοσύνη του λαού. Αλλά και η αξιωματική αντιπολίτευση πρέπει να φανεί άξια της εμπιστοσύνης που της έδειξε και θα της δείξει ο λαός. Γιατί η εμπιστοσύνη κερδίζεται με κόπο, αλλά χάνεται εύκολα.

Πηγή

Διαλύεται η υποδομή του Προαστιακού, οργή των επιβατών

Του Γιώργου Δελαστίκ

Εξοργιστική έχει καταντήσει το τελευταίο διάστημα η κατάσταση με τον Προαστιακό Σιδηρόδρομο της γραμμής Κιάτο - Λιόσια - Αεροδρόμιο. Οι καθυστερήσεις των συρμών, σε ένα μέσο συγκοινωνίας που μέχρι πρότινος ήταν ακριβέστατο, φτάνουν τα δεκαπέντε, είκοσι ή και είκοσι πέντε λεπτά, προκαλώντας την οργή των δύστυχων επιβατών του. Μαθητές που πηγαίνουν σε φροντιστήρια, κόσμος που πηγαίνει στη δουλειά του, ταξιδιώτες που πηγαίνουν στο αεροδρόμιο, βλαστημούν την ώρα και τη στιγμή που επέλεξαν αυτό το μέσον! Τρία δρομολόγια την ώρα έχει όλα κι όλα ο Προαστιακός, τα δύο προερχόμενα από τα Ανω Λιόσια και το ένα από το Κιάτο. Ειδικά το δρομολόγιο από το Κιάτο είναι πλέον τραγικό. Προχτές, για παράδειγμα, είχε καθυστέρηση... 25 λεπτών! Πενήντα (!!!) ολόκληρα λεπτά είχαν μεσολαβήσει ανάμεσα σε δύο τρένα το απόγευμα. Μηχανοδηγοί μάς εξήγησαν τι συμβαίνει. Από τότε που άρχισε να λειτουργεί ο Προαστιακός, εδώ και δέκα ακριβώς χρόνια (το καλοκαίρι του 2004, λίγο πριν από την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας), δεν έχει γίνει κανένα σοβαρό έργο συντήρησης του δικτύου του. Η υποδομή ήταν άριστης ποιότητας από τεχνική σκοπιά. Φτιαγμένη για να κινούνται οι συρμοί με ταχύτητα ως και 160 χιλιόμετρα την ώρα -και πραγματικά με την ταχύτητα αυτή κινούνταν μέχρι πρόσφατα.

Από τη μία όμως η οικονομική κρίση και από την άλλη η απόφαση της κυβέρνησης να ιδιωτικοποιήσει την ΤΡΑΙΝΟΣΕ, αλλά και την Ελληνική Εταιρεία Συντήρησης Σιδηροδρομικού Τροχαίου Υλικού (ΕΕΣΣΤΥ), οδήγησαν στην εγκατάλειψη της συντήρησης τόσο του δικτύου όσο και του τροχαίου υλικού. Μοιραία άρχισαν να εμφανίζονται μικροανωμαλίες στις γραμμές -κάπου το έδαφος υποχωρεί βουλιάζοντας ελάχιστα εκατοστά, αλλού μπορεί κάποια ράγα να παρουσιάσει μικρή κάμψη ή στρέβλωση κ.λπ. Αποτέλεσμα ήταν να εκδοθεί εντολή η ανώτατη ταχύτητα των συρμών να πέσει στα 125 χιλιόμετρα την ώρα από τα 160! Αυτό όμως πρακτικά σημαίνει ότι ειδικά το δρομολόγιο Κιάτο - Αεροδρόμιο είναι εξ ορισμού αδύνατον να μην έχει σοβαρότατη καθυστέρηση δέκα, δεκαπέντε ή και περισσότερων λεπτών! Χώρια που στους σταθμούς γίνεται κυριολεκτικά το «έλα να δεις» και υπερδιπλασιάζεται ο χρόνος της στάσης μέχρι να χωρέσουν στον συρμό όλοι οι οργισμένοι επιβάτες, πολλοί από τους οποίους κουβαλούν αποσκευές αφού ο συρμός πάει στο αεροδρόμιο. Κανένα άλλο μέλημα δεν έχουν προφανώς οι κυβερνώντες πέρα από τη μείωση του κόστους λειτουργίας του σιδηροδρομικού δικτύου γενικότερα και του Προαστιακού ειδικότερα, ελπίζοντας σύντομα να ξεφορτωθούν μέσω ιδιωτικοποίησης τις κερδοφόρες δραστηριότητες των σιδηροδρόμων.

Η αδιαφορία και η εγκατάλειψη κυριαρχούν παντού, ακόμη και στους σταθμούς του Προαστιακού, παρόλο που η κίνηση έχει αυξηθεί κατακόρυφα λόγω της οικονομικής κρίσης, καθώς πολύς κόσμος δεν έχει πλέον χρήματα να πηγαίνει με το αυτοκίνητό του ή να χρησιμοποιεί ταξί. Ακόμη και στους δύο πιο νευραλγικούς σταθμούς του δικτύου του Προαστιακού, τη Νερατζιώτισσα και τη Δουκίσσης Πλακεντίας, που συνδέουν τον Προαστιακό με τον Ηλεκτρικό και το Μετρό σε επίπεδο βορείων προαστίων προσφέροντας πολυτιμότατη υπηρεσία, η εικόνα είναι αποκαρδιωτική. Μήνες ολόκληροι περνούν μέχρι να αποκατασταθούν βλάβες στους ανελκυστήρες ή στις κυλιόμενες σκάλες.

Σε ορισμένες περιπτώσεις φτύνουν αίμα οι ηλικιωμένοι ή όσοι έχουν σπάσει κανένα πόδι -και όταν λέμε μήνες, όχι απλώς το εννοούμε κυριολεκτικά, αλλά εννοούμε πραγματικά πολλούς μήνες. Για τα όργια που γίνονταν παλιότερα στον ΟΣΕ έχουμε ακουστά. Φυσικά και έπρεπε να προστατευθεί ο οργανισμός από το άγριο πλιάτσικο υλικών απίστευτης έκτασης. Φυσικά και έπρεπε να διορθωθούν πάμπολλα κακώς κείμενα. Αλλο αυτό όμως και εντελώς άλλο πράγμα η σημερινή εγκατάλειψη εν όψει της ιδιωτικοποίησης και της μείωσης πάση θυσία του λειτουργικού κόστους. Η κατάσταση αυτή δεν πάει άλλο. Αν η κυβέρνηση και οι αρμόδιοι νομίζουν ότι οι επιβάτες είναι «ζώα» και ότι αντί να εξοργίζονται πρέπει να λένε και «ευχαριστώ» που τους μεταφέρουν τα τρένα, δεν θα έχουν καλά ξεμπερδέματα. Πόσω μάλλον που η συνέχιση της αδιαφορίας για τη συντήρηση του δικτύου και του τροχαίου υλικού μπορεί να οδηγήσει σε πολύ σοβαρότερα προβλήματα από τις καθυστερήσεις, όπως γνωρίζουν πολύ καλά οι αρμόδιοι.

ΕΘΝΟΣ

Το Κομπάνι

Με τον Σενέρ Λεβέντ
Πέρασε η μπογιά του Χόλιγουντ. Δεν υπάρχουν πλέον ψεύτικες πολεμικές ταινίες. Υπάρχει ζωντανός πόλεμος. Αληθινός. Οι σφαίρες είναι αληθινές. Τα βλήματα είναι αληθινά. Οι βόμβες είναι αληθινές. Οι νεκροί είναι πραγματικά νεκροί. Το αίμα είναι πραγματικά αίμα. Άφησα κατά μέρος τις ταινίες τις οποίες έμπαινα στη σειρά για να παρακολουθήσω. Και παρακολουθώ το Κομπάνι μέχρι πρωίας. Περιμένω τις ειδήσεις που θα έρθουν από το Κομπάνι.
Τώρα είμαι και εγώ σαν τον ποιητή που είπε «η πίστη μου μεγαλώνει όσο πλησιάζει στη βρισιά». Νόμιζα ότι έχασα όλα τα ενδιαφέροντά μου, αλλά τώρα θα σκάσω από ενδιαφέρον. Σαστίζω για το πώς το ανέχεται αυτό το πράγμα η ανθρωπότητα και πώς μπορεί να παρακολουθεί με ψυχραιμία όλη αυτή τη θηριωδία. Τέλειωσαν πλέον οι ταινίες τρόμου και οι τραγωδίες. Πέρασε και αυτών η μπογιά τους. Κανέναν δεν μπορούν να τρομάξουν πλέον με τριξίματα της πόρτας και με ήχους από βήματα μέσα στην ήσυχη νύκτα. Δεν υπάρχουν ψεύτικοι φόβοι. Υπάρχει αληθινός φόβος. Δεν υπάρχει ψεύτικη τραγωδία. Υπάρχει αληθινή τραγωδία. Τι ήταν ο Τιτανικός; Ας μην κάνουν άδικο κόπο όσοι πρόκειται να γυρίσουν τις νέες του εκδοχές. Καθημερινά χάνουν τη ζωή τους σε τρικυμισμένες θάλασσες εκατοντάδες λαθραίοι πρόσφυγες, οι οποίοι γίνονται τροφή για τα σκυλόψαρα. Αν θα γυρίσουν ταινία, να πάνε να τη γυρίσουν εκεί που χάθηκε το αεροπλάνο της Μαλαισίας, όπου στα κομμάτια και αν έχει εξαφανιστεί. Δεν μπόρεσε να μας το πει ο Όλιβερ Στόουν. Αν μπορούν ας μας πουν εκείνοι ποιος πυροβόλησε τον Κένεντι. Δεν μπορούμε να περιμένουμε μέχρι το 2029. Κανείς δεν ξέρει ποιος ζει ποιος πεθαίνει μέχρι τότε.

Κάθομαι και παρακολουθώ το Κομπάνι μέχρι πρωίας. Δεν βρίσκεται πολύ μακριά από εμάς. Δίπλα μας είναι. Μόνο μια θάλασσα μας χωρίζει. Δεν κατάγομαι από το Κομπάνι. Είμαι Λευκωσιάτης. Αλλά σαν να κατάγομαι από το Κομπάνι εδώ και πολλά χρόνια. Πέρασα την παιδική μου ηλικία πίσω από τις αλογάμαξες. Μαζεύοντας σουτζούκι με τη μητέρα μου στα χωράφια. Πληγώνοντας τα γόνατά μου με τις τσουκνίδες στα τείχη. Και τρέχοντας πίσω από ένα λινγκρί. Και οι μητέρες στο Κομπάνι είναι μητέρες. Και οι πατέρες εκεί είναι πατέρες.  Εδώ και βδομάδες βάλλονται με βαριά όπλα. Τους ρίχνουν βόμβες. Οι δολοφόνοι με το καλυμμένο πρόσωπο θα μπουν στην πόλη από στιγμή σε στιγμή. Το βλέπω και εγώ. Το βλέπει και όλος ο κόσμος. Το βλέπει όλη η ανθρωπότητα.

«Έρχονται Ταράντα Μπαμπού, έρχονται να σε σκοτώσουν», έλεγε ο Ναζίμ Χικμέτ. Να, έρχονται και αυτοί. Έρχονται να αποκεφαλίσουν το Κομπάνι. Εγώ το ξέρω ότι έρχονται για να σφάξουν. Το ξέρουν όλοι όπως εγώ. Το ξέρουν και οι ευρισκόμενοι στην Άγκυρα. Και οι ευρισκόμενοι στη Νέα Υόρκη. Και οι ευρισκόμενοι στο Λονδίνο. Και οι ευρισκόμενοι στο Παρίσι. Και ο κύριος Μπαράκ Χουσεΐν Ομπάμα, ο οποίος γιορτάζει την 22η επέτειο του γάμου του. Το ξέρει και δεν κάνει τίποτα. Κανείς δεν κάνει τίποτα. Πόσο λατρεύουν όλοι να παρακολουθούν μια ζωντανή εγκληματική ταινία. Ιδού και η τελευταία είδηση: Αποκεφάλισαν γυναίκες κουρδικής καταγωγής. Ιδού τα άψυχα, ακέφαλα σώματα. Μην βλέπετε. Να μην χάσετε την ησυχία σας. Να μην πληγεί η θετική σας ενέργεια.

Δεν θα τα ξεχάσω μέχρι να πεθάνω αυτά. Δεν θα φύγουν από το μυαλό μου μέχρι να φύγω από αυτό τον κόσμο. Άντε κύριοι, τουλάχιστον γυρίστε μιαν ταινία για το αεροπλάνο της Μαλαισίας και σώστε τα ταμεία. Ψάξτε το αεροπλάνο που χάθηκε. Και εμείς να ψάξουμε τον Μουσταφά Γκαζί, ο οποίος εξαφανίστηκε στη Λουρουτζίνα εδώ και ενάμιση χρόνο και ακόμα δεν κατέστη δυνατό να βρεθεί.
Πηγή: Πολίτης

http://www.infognomonpolitics.blogspot.gr/

Κυβέρνηση Βορίδη!

Απών ο Σαμαράς, κομπάρσος ο Βενιζέλος - "Δαχτυλίδι" στον υπουργό Υγείας να εισηγηθεί στη Βουλή την πρόταση ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση προσέφεραν οι απερχόμενοι "συμπρόεδροι"

• Απών ο Σαμαράς, κομπάρσος ο Βενιζέλος

Σε μια καινοφανή κίνηση για τα κοινοβουλευτικά χρονικά, που αποτυπώνει αδρά την κατάσταση αλλά και τις εύθραυστες ισορροπίες στο εσωτερικό της κυβέρνησης, προχώρησε ο Αντ. Σαμαράς ορίζοντας τον Μ. Βορίδη να εισηγηθεί αντ' αυτού αύριο στη Βουλή την πρόταση για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης προς την κυβέρνησή του. Η άρνηση του πρωθυπουργού να αναλάβει την ευθύνη της πρότασης και να λάβει τη συνταγματικά οφειλόμενη απάντηση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης μαρτυρά την ένδεια των επιχειρημάτων και τον φόβο απογύμνωσης της εικονικής πραγματικότητας που επιχειρεί να χτίσει η κυβέρνηση.

Το γεγονός ότι την εισήγηση δεν αναλαμβάνει, όπως σε άλλες περιπτώσεις, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Ευ. Βενιζέλος, που σηματοδοτεί το ΠΑΣΟΚ, αλλά ούτε και ο πρώτος τη τάξει υπουργός αντανακλά τις εσωτερικές διεργασίες στη Ν.Δ. και πιθανότατα μας δίνει μια "σκηνή από το μέλλον" της συντηρητικής παράταξης.

Πηγή

Ο Προϋπολογισμός λέει την αλήθεια!

Του Νίκου Μπογιόπουλου

 Όσο κι αν το Προσχέδιο του Προϋπολογισμού που κατατέθηκε χτες είναι εικονικό,  καθώς το πραγματικό του περιεχόμενο θα το δούμε στην τελική του μορφή σε δυο περίπου μήνες, εντούτοις οι προβλέψεις που περιλαμβάνει είναι αποκαλυπτικές της φιλοσοφίας της κυβερνητικής πολιτικής που ισοδυναμεί μεαέναη συνέχιση και βάθεμα της καταστροφικής λιτότητας.

    Ενώ λοιπόν η κυβέρνηση μιλάει για «ανάπτυξη» μειώνει κατά επιπλέον 300 εκατ. ευρώ τις Δημόσιες Επενδύσεις. Ενώ μιλά για «ελαφρύνσεις» μονιμοποιεί την δήθεν «έκτακτη» φορολογία. Ενώ μιλά για «ανακούφιση» του λαού και για «τέλος των Μνημονίων και της επιτήρησης» θέτει το πλαίσιο της διαρκούς εποπτείας με βάση τις ευρωενωσιακές προδιαγραφές. Ενώ μιλά για «κοινωνική προστασία» μειώνει περαιτέρω τις δαπάνες στον κοινωνικό τομέα.

    Είναι χαρακτηριστικό ότι:

α)  Ο ελληνικός λαός (κεφάλαιο 2, σελ. 23, πίνακας 2.1) θα κληθεί το 2015 να πληρώσει φόρους αυξημένους συνολικά έναντι του 2014 κατά 1,735 δισ. ευρώ.

β) Οι άμεσοι φόροι θα αυξηθούν κατά 805 εκατ. ευρώ (από 21,339 δισ. ευρώ στα 22,144 δισ. ευρώ)

γ) Οι έμμεσοι φόροι θα αυξηθούν κατά 930 εκατ. ευρώ (από 24,312 δισ. ευρώ στα 25,242 δισ. ευρώ)    

δ) Οι δαπάνες που προβλέπονται για κοινωνική ασφάλιση και περίθαλψημειώνονται, για μια ακόμα χρονιά, κατά 459 εκατ. ευρώ (από 14,39 δισ. ευρώ το 2014 στα 13,931 δισ. ευρώ)

    Αξιοσημείωτο είναι ότι την ίδια ώρα που αντιλαϊκοί φόροι αυξάνονται και οι κοινωνικές δαπάνες μειώνονται, την ίδια ώρα που προαναγγέλλεται ότι «το ύψος των δαπανών για επιδόματα ανεργίας θα μειωθεί» (κεφάλαιο 2, σελ.31),  οι ταμειακές πληρωμές για εξοπλιστικές δαπάνες θα αυξηθούν κατά 250 εκατ. ευρώ ενώ κατά 200 εκατ. ευρώ θα αυξηθούν και οι δαπάνες για καταβολή τόκων...

    Αποκαλυπτικό, δε, είναι το Προσχέδιο ως προς το κυβερνητικό «αφήγημα» περί το δήθεν «τέλος της επιτήρησης». Ανάμεσα στα άλλα διαβάζουμε (κεφάλαιο 1, σελ. 10) ότι:

«Σύμφωνα με τη νέα οικονομική διακυβέρνηση της ΕΕ όλες οι οικονομίες των κρατών – μελών της ΕΕ υπόκεινται πλέον σε ενισχυμένη εποπτεία και υποχρεώσεις (…).  Το νέο πλαίσιο δημοσιονομικής πειθαρχίας καθορίζει τις υποχρεώσεις κάθε κράτους – μέλους οι οποίες περιλαμβάνουν: (…) τηνπροληπτική εποπτεία του εθνικού προϋπολογισμού (διαδικασία “ευρωπαϊκού εξαμήνου”), τον έλεγχο του προϋπολογισμού και των μακροοικονομικών προβλέψεων από ανεξάρτητες εθνικές αρχές (Δημοσιονομικό Συμβούλιο), τηνυπαγωγή σε καθεστώς “ενισχυμένης εποπτείας” και τη σύναψη μνημονίου συνεννόησης όταν προσφεύγει στη χρηματοδοτική στήριξη του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης (ΕΜΣ)»

    Εν ολίγοις: Στο ίδιο το Προσχέδιο του Προϋπολογισμού κονιορτοποιούνται όλα τα φληναφήματα περί «τέλους της εποπτείας». Τονίζεται ότι η παρουσία εντός της ΕΕ και της Ευρωζώνης συνεπάγεται, αυτόματα, την επιβολή καθεστώτος εποπτείας και επιτήρησης. Ομολογείται ότι εκείνο που θα αλλάξει μετά τη λήξη των Μνημονίων, θα είναι ότι οι έλεγχοι της ελληνικής οικονομίας - με αντικείμενο το ξεπούλημα, την εμβάθυνση του εργασιακού Μεσαίωνα, την εισοδηματική απομύζηση των λαϊκών στρωμάτων - δεν θα γίνονται ανά τρίμηνο, όπως τώρα με την τρόικα, αλλά ανά… εξάμηνο.

    Στο Προσχέδιο, τελικά, ομολογείται: Είτε με «ανάπτυξη» είτε με κρίση, αυτό το περίφημο «ευρωπαϊκό πλαίσιο» δεν σημαίνει τίποτα λιγότερο από «την τήρηση του κανόνα του ισοσκελισμένου προϋπολογισμού». Δηλαδή της –χωρίς ημερομηνία λήξης - λιτότητας.  

    Βλέπετε στα άνυδρα, στα στεγνά και τεχνοκρατικά κείμενα των κυβερνώντων, όπως στα κείμενα των προϋπολογισμών, ενίοτε καταγράφεται η αλήθεια.

email: mpog@enikos.gr 

Tags: ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Πηγή

Φοβού τους... ελεύθερους

Γράψε τέλος σε ό,τι νόμιζες ότι ήξερες και προπάντων σε αυτό που νόμιζες ότι ήσουν ικανός να κάνεις. Το σύστημα σε χαρακτήρισε δεινόσαυρο. Δεν έχει σημασία η ηλικία που κουβαλά ο καθένας μας, αλλά ούτε και η οποιαδήποτε εξειδίκευση έχει. Άλλαξαν όλα τριγύρω εκτός από εμάς τους ίδιους. Δεν ταιριάζουμε στη νέα εποχή, στη νέα τάξη πραγμάτων, στα νέα που εισέβαλαν στην χώρα. Δεν είναι τα καινούργια παπούτσια που μάς “χτυπάνε”, είναι τα πόδια μας πολύ μεγάλα για να χωρέσουν σε αυτά. Έτσι, ή θα τα φοράμε
κουτσαίνοντας μέχρι να μάς χώσουν στην κάσα ή θα αυτοακρωτηριάσουμε τα πόδια μας μπαίνοντας στην ομάδα αναπήρων του νέου κόσμου που έχει αρχίσει. Αυτός ο κόσμος δεν επιτρέπει ξυπόλητους. Τελεία και παύλα.

Για το ποιος φταίει δεν χρειάζονται αναλύσεις και μεγάλες κουβέντες. Κοίτα από το μπαλκόνι σου ποιος στο δρόμο περπατά ανάλαφρα με τα λουστρινένια made in EU υποδήματα και θα είσαι σίγουρος για τον ένοχο. Όποιος δεν κουτσαίνει, αυτός σε κατέστησε υποχρεωτικά ανάπηρο. Πολλές φορές δεν χρειάζεται να βγεις καν στο μπαλκόνι. Ακόμη και μέσα στο σπίτι σου -στην υπερεκτιμημένη οικογένειά σου- την ώρα του κυριακάτικου τραπεζιού, σκύψε και κοίτα κάτω από τραπέζι. Σε παράταξη θα δεις τα πόδια που προσαρμόστηκαν.

Δεν είναι το θέμα χρημάτων που κάνει τη διαφορά, είναι η νοοτροπία των πολλών που άλλαξε σταθερά και ήσυχα από το 2010 μέχρι σήμερα. Δεν είναι ο μισθός και η αδιαμαρτύρητη πληρωμή φόρων, αλλά η ευκολία να είναι τα “καλά παιδιά” βρέξει-χιονίσει. Μην τους σταμπάρει το σύστημα και τους στείλει στο εκτελεστικό απόσπασμα! Μην γυρίσει το μάτι του πάνω τους ο Πανόπτης και δεν προλάβουν να κρυφτούν. Κοινώς, χέστηδες, είτε έχουν θυρίδες σε τράπεζες, είτε συμπληρώνουν χαρτιά για επίδομα “ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος”. Φοβούνται την Ελευθερία περισσότερο από τον Θάνατο και θέλουν να καλύψουν την δειλία τους στριμωγμένοι κάτω από μία σημαία φωνάζοντας με πάθος αλλά κρυμμένοι στο πλήθος “Ελευθερία ή Θάνατος”. Τόσο χέστηδες.

Τούς βλέπεις με τα καινούργια τους παπούτσια να σπρώχνονται, άλλοι ανάλαφροι κι άλλοι κουτσοί, να είναι μπροστά-μπροστά στην πρώτη γραμμή πληρωμών αποδεικνύοντας ότι σε μια πολεμική σύρραξη θα έκαναν τα πάντα να μπουν στην πρώτη γραμμή λιποτακτών.

Δεν παίζει ρόλο αν ο μισθός είναι κρατικός ή από άγριο μεροκάματο. Δεν έχει σημασία αν τα χρήματα που θα δώσεις στο Κράτος θα είναι λυγδιασμένα από το πολύωρο ξύσιμο των αχαμνών σε ένα γραφείο ή λερωμένα από ασβέστη και γράσο. Το αποτέλεσμα είναι ότι στην ίδια πρώτη σειρά στέκονται να δώσουν τον οβολό τους για την “ελευθερία”.

Δεν περνά στιγμή από το μυαλό τους ότι κατάφεραν μετά την Δημοκρατία να καταστήσουν και την Ελευθερία πουτάνα με το ζόρι. Όποιος τα “σκάει” την απολαμβάνει για ένα λεπτό. Μόνο ένα λεπτό διότι το Κράτος-νταβατζής έχει ήδη βρει και άλλους λόγους για πληρωμή να σου επιβάλλει πριν ακόμη ντυθείς και δέσεις τα καινούργια σου παπούτσια έχοντας τελειώσει την γρήγορη συνουσία στα μπουρδέλα-ταμεία των εισπρακτικών ιδρυμάτων. 'Ενα λεπτό κρατάει η Ελευθερία σου: Από την ώρα που ο εισπράκτορας παίρνει τον οβολό σου κι εσύ το αποδεικτικό έγγραφο στα χέρια σου. Μέτρα τις αποδείξεις είσπραξης που σου παρέδωσε το Κράτος από το 2010 μέχρι σήμερα και άθροισε τα λεπτά εικονικής ελευθερίας σου.

Όσον αφορά την πραγματική Ελευθερία είναι σαν αυτόν τον τόπο. Έχει ψηλά και άγρια βουνά. Δεν περπατιούνται με καινούργια λουστρίνια ακόμα κι αν δε σε “χτυπάνε”, ούτε δείχνουν την αξιοθρήνητη ελεημοσύνη να δεχθούν να τα ανέβεις με δεκανίκια.        

Πηγή                             

Να φοβάσαι το φόβο

Της Νάντιας Κατσαρού

Μέσα στο λεωφορείο πέτυχα ένα από αυτά τα παιδάκια που στην αρχή λατρεύεις για τη σπιρτάδα τους και τη χαριτωμενιά τους και μετά, όταν καταλαβαίνεις πόσο κακομαθημένα είναι, θες να τα σαπίσεις στο ξύλο. Κι αυτά και όποιον τα κακόμαθε. Σε κάποια στιγμή, λοιπόν, ο μικρός άρχισε να κάνει τη σειρήνα και να τρυπάει τα τύμπανα των γύρω του. Η μάνα του τού ζήτησε να σταματήσει γιατί θα τον μαλώσει ο οδηγός αλλά ο μικρός συνέχισε ακάθεκτος. Μετά βρήκε καλύτερη απειλή. Του έδειξε έναν συνεπιβάτη που αυτός θα τον μάλωνε τελικά. Ο μικρός σώπασε για λίγο. Τον κοίταξε καλά καλά και, συνεχίζοντας να τον κοιτάει με αυθάδεια, άρχισε πάλι να κάνει τη σειρήνα, περνώντας του ξεκάθαρο μήνυμα: «Δεν πα να με μαλώσεις όσο θες; Εγώ δε σε φοβάμαι».

Βέβαια, ο τυχαίος επιβάτης του λεωφορείου δεν έλαβε το μήνυμα, αφού μπήκε ακουσίως σ’ αυτό το παιχνίδι. Επειδή έτσι βόλεψε τη μάνα του παιδιού, που όπως προανέφερα, το ξύλο το θέλει κυρίως αυτή. Που αντί να του εξηγήσει (από το σπίτι ακόμη και πολύ καιρό πριν) ότι δε φωνάζουμε, δεν ενοχλούμε, σεβόμαστε τους ανθρώπους γύρω μας, προσπάθησε να του προκαλέσει φόβο. Και δεν κατάφερε και πολλά τελικά. Μήπως αν είχε κάποιες αρχές εξ αρχής, το παιδάκι δε θα ούρλιαζε ποτέ;

Αυτοί που συνδέουν το σεβασμό με το φόβο, μάλλον δεν είναι ικανοί να τον διεκδικήσουν με άλλο τρόπο. Μάλλον δεν τους σεβάστηκε ποτέ κανείς επειδή τους αγάπησε ή τους εκτίμησε. Μάλλον πρέπει να τα ξεχωρίσουμε αυτά τα δύο. Ο σεβασμός είναι μια ηθική αξία, ο φόβος είναι μια ψυχική κατάσταση. Ενίοτε και διαταραχή. Μιλώ ως υψοφοβική, κλειστοφοβική και, καμιά φορά, αγοραφοβική. Ωστόσο δε φοβήθηκα ποτέ την τράπεζα, την εφορία, τον ΟΑΕΕ (αναφέρω κάποιες περιπτώσεις που έχουμε ανοίξει κακές παρτίδες) και γενικώς την εξουσία, όσο κι αν προσπαθούν να με φοβίσουν. Και δεν ξέρω αν ο φόβος που προκαλούν έχει ως στόχο το σεβασμό, αλλά ούτε αυτόν θα τους δώσω. Την απέχθειά μου όμως, τους τη χαρίζω απλόχερα. Παρέα με μπόλικη απάθεια.

Πιάνω το θέμα από την εξουσία, γιατί τα υπόλοιπα είναι παρακλάδια της. Οι άνθρωποι που την κατέχουν, αυτοί που μας εξουσιάζουν, αντί να μας υπηρετούν, αυτοί που εμείς τους δώσαμε αυτή τη δυνατότητα, οι πολιτικοί μας, δε στηρίζουν τη δράση τους στο λόγο του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη. Ακολουθούν πιστά τις Μακιαβελικές οδηγίες, σύμφωνα με τις οποίες, ο φόβος είναι το σημαντικότερο που πρέπει να προκαλεί ο ηγεμόνας.

Γεννιόμαστε και μεγαλώνουμε παρέα με το φόβο. Τα νήπια έχουν το φόβο του κακού που θα έρθει να φάει το φαΐ τους ή θα έρθει να τα πάρει από την τρυφερή αγκαλιά της μάνας τους. Όταν πάνε στο σχολείο, πλακώνουν φόβοι από παντού. Τα πηγαίνουν στην εκκλησία μετά φόβου Θεού. Και μεγαλώνουν. Βλέποντας τους γονείς τους να έχουν χάσει άλλοτε το βόλεμα κι άλλοτε τη δουλειά τους, και τους μεταδίδεται ο φόβος. Για το τι θα συναντήσουν, σε τι κόσμο θα βγουν, πώς θα τον αντιμετωπίσουν. Θα σπουδάσουν και επειδή θα φοβούνται πως δε θα μπορούν να κάνουν καριέρα στην Ελλάδα, θα φύγουν στο εξωτερικό. Θα μείνουν όσοι δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν, τίποτα να χάσουν.

Όλες μας οι πράξεις έχουν το φόβο οδηγό. Και κάποιοι, αυτοί οι Μακιαβελιστές που λέγαμε, το έχουν καταλάβει –ή μήπως το οργάνωσαν;- και το εκμεταλλεύονται. Θυμήσου κάθε φορά που, από το φόβο για το καινούργιο και το άγνωστο, έκανες κάτι που δε σου άρεσε, αλλά ήταν δοκιμασμένο και σίγουρο. Θυμήσου την τελευταία φορά που ψήφισες κάτι που το δοκίμασες και δε σου άρεσε, από φόβο μη χάσεις το ευρώ, λες και σου περισσεύει, μη χάσεις την εύνοια των εταίρων, λες και την είχες ποτέ, μη χάσεις το σπίτι σου, λες και τώρα δεν ετοιμάζονται να σου το αρπάξουν.

Θυμήσου κάθε φορά που δεν πληρωνόσουν αυτά που δούλευες. Εσύ είχες ανάγκη τη δουλειά ή αυτή εσένα; Σκέψου τι θα γινόταν αν όλοι οι απλήρωτοι σταματούσατε την εξαρτημένη εργασία και συνεργαζόσασταν για κάτι καινούργιο, δικό σας. Σκέψου ποιος θα έχανε αν μάθαινες να συνεργαζόσουν αντί να προσφέρεις μισθωτή εργασία και κυρίως αν δε φοβόσουν να δοκιμάσεις το καινούργιο;

Θυμήσου και τις ουρές όπου περίμενες υπομονετικά, οδηγημένος από το φόβο σου για το πρόστιμο. Και βλαστημούσες για την κατάντια σου και καταριόσουν τους βασανιστές σου, αλλά ήσουν εκεί. Έχοντας μαζέψει και τις τελευταίες σου πενταροδεκάρες, έχοντας κόψει ακόμη κι από τις βασικές σου ανάγκες. Συμβιβασμένος με την ιδέα να πληρώνεις, να ταπεινώνεσαι, να στερείσαι. Και δεν αναρωτιέμαι γιατί. Γιατί ο φόβος σε πλαδάρεψε τόσο που ούτε σκέφτεσαι να αντισταθείς. Ίσως να σου περνούσε απ’ το μυαλό, αν ήξερες ότι υπάρχουν κι άλλοι που θα αντισταθούν μαζί σου. Αλλά ξέρεις καλά πως μόνο φοβισμένοι υπάρχουν γύρω σου. Αυτό είναι ο μεγαλύτερος φόβος μου. Πως θα γεμίσουμε φοβισμένους ανθρώπους που δέχονται τα δεινά τους με στωικότητα και τα αντιμετωπίζουν με αδράνεια. Που δεν έχουν πού να στηριχτούν, κάποιον να τους σπρώξει, έστω να τους ταρακουνήσει. Να τους εξηγήσει ότι, αν είμαστε όλοι μαζί, δεν έχουμε κάτι να φοβόμαστε.

Όσο χωνόμαστε μέσα στην ένδεια, τόσο κι ο φόβος θα χώνεται μέσα μας. Ή μήπως θα έπρεπε να συμβεί το αντίθετο; Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι η κοινωνία δεν ωρίμασε τόσο ώστε να βρει τρόπο να αντισταθεί. Εγώ πάλι νομίζω ότι παραωρίμασε. Τόσο που σάπισε. Κι αυτό μας δίνει ελπίδες. Πως κάποιος κύκλος κλείνει, πως ένας καινούργιος θ’ ανοίξει. Πως μετά από τόσο φόβο, τόση υπακοή, τόση υποταγή, θα προκύψει κάτι ανώριμο. Ένα κακομαθημένο παιδί που δε θα σεβαστεί τους σάπιους φοβισμένους που υπάρχουν γύρω του. Που θα κάνει τη σειρήνα τρυπώντας τα τύμπανά τους. Που θα αγνοεί τις απειλές της μαμάς του για τον κακό τον κύριο στη γωνία που θα το μαλώσει. Που θα εξακολουθεί να τσιρίζει, κοιτάζοντάς τον με αυθάδεια. Μέχρι να τον διώξει.

Πηγή 

Βγαίνουμε στις διεθνείς αγορές…Έλληνες κουράγιο!

Του Θάνου Πασχάλη

Εξοδος στις διεθνείς αγορές..Θα αποτελεί -και το διατυμπανίζει- απο τις αρχές του 2015 την κύρια προτεραιότητα της Κυβέρνησης ..Να τελειώνουμε με τα Μνημόνια και να βγούμε για φτηνό δανεισμό στις διεθνείς αγορές (δηλαδή ξένα fund ,κερδοσκοπικά κεφάλαια,ασφαλιστικά Ταμεία,επενδυτικές Τράπεζες κλπ) χωρίς να είμαστε υποχρεωμένοι να λαμβάνουμε μέτρα και μέτρα όπως ζητούν τώρα οι Ευρωπαίοι κρατικοί πιστωτές μας.

Τι μας περιμένει όμως όταν θα προστρέξουμε για δανεισμό στους «γύπες»των διεθνών κεφαλαιαγορών ? Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά..Πολύ εύκολα μπορεί να ξαναβρεθούμε σε νέο Μνημόνιο καθώς τα επιτόκια θα είναι απαγορευτικά (με επιτόκια 7% μπήκαμε στα Μνημόνια και σήμερα βρίσκονται στο 6,5% όταν απο τα Ευρωπαϊκά κράτη δανειζόμαστε με 1-1,5%)…Η λογική των διεθνών κεφαλαιαγορών στηρίζεται σε πράγματα που δεν έχουν να κάνουν με τις δικές μας επιθυμίες για χαμηλά επιτόκια κλπ..Οι διεθνείς αγορές μετρούν διαφορετικά τα πράγματα όταν αποφασίζουν και με τι επιτόκιο να δανείσουν μια χώρα ώστε να υπάρξει ρευστότητα και φτηνός δανεισμός.

Καταρχάς πρωτεύοντα ρόλο παίζει η πιστοληπτική ικανότητα μιας χώρας όπως αυτή καθορίζεται από τους τρεις ανεξάρτητους πιστοληπτικούς οίκους δηλαδή τη MOODYS,την STANDARD&POORS και τη FITCH… Οι συγκεκριμένοι οίκοι αξιολόγησης βαθμολογούν σήμερα τα κρατικά μας ομόλογα ως junk( δηλαδή «σκουπίδια» )άρα οποίος σήμερα επιχειρήσει να διαθέσει «σκουπίδια» οι πιστωτές είτε θα αδιαφορήσουν είτε θα ζητήσουν εξωφρενικά επιτόκια όπως την «καλή» εποχή λίγο πρίν μπούμε στα Μνημόνια..Σήμερα η χώρα μας βρίσκεται σε κατάταξη caa1,Β,Β που με απλά λόγια σημαίνει πολυ υψηλός κίνδυνος για τους επενδυτές..Για να αναβαθμιστεί η χώρα μας πρέπει οι οίκοι αξιολόγησης να μας ανεβάσουν αρκετά «σκαλιά»στις επόμενες αξιολογήσεις τους που αναμένονται το Νοέμβριο και εντος του 2015 .Τουλάχιστον απο 5-7 «σκαλιά»..Δηλαδή στην κατηγορία «χαμηλού επενδυτικού κινδύνου «οπου δίνεται το «σήμα» για ασφαλείς τοποθετήσεις των επενδυτών…Πως όμως θα γίνει αυτό ώστε να μπορέσουμε να δανειστούμε απο τις διεθνείς αγορές με αξιοπρεπή επιτόκια της ταξης του 3%-5%? Οι προϋποθέσεις της αναβάθμισης δυστυχώς μοιάζουν με απαιτήσεις και προϋποθέσεις που έχουν και τα ίδια τα Μνημόνια..Οι κύριες προϋποθέσεις είναι σταθερή ετήσια αύξηση του ΑΕΠ της χώρας (πάνω απο 2% ),μείωση του χρέους ως ποσοστό του ΑΕΠ άνω των 7 ποσοστιαίων μονάδων ετησίως,μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος και φυσικά πολιτική και κυβερνητική σταθερότητα…

Εκτός αυτών ακόμη και ο λόγος και η στάση της ΕΚΤ θα πρέπει να είναι θετική όσον αφορά τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους και τις προοπτικές ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας,όπως επίσης και οι τοποθετήσεις των κυρίαρχων ευρωπαικών κρατών όπως η Γερμανία…Τα λέμε αυτά ώστε να μην τρέφουμε ψευδαισθήσεις του τύπου οτι βγαίνοντας απο τα Μνημόνια και πηγαίνοντας στις αγορές αυτομάτως θάχουμε βέβαιο και φτηνό δανεισμό..Και μη λάβει κανείς υπόψιν του την «πειραματική» μας εξοδο προ ολίγων μηνών για την απόκτηση,5-2 δισ με την έκδοση ενος 5ετούς ομολόγου όταν οι διεθνείς αγορές γνώριζαν οτι αυτό έγινε με την εγγύηση και τις «πλάτες»γερμανικών τραπεζών…

Τι υποδηλώνουν όλα αυτά ? Νέα εσωτερικά Μνημόνια λιτότητας που θα είναι υποχρεωμένη η χώρα μας να συντάξει και εφαρμόσει ώστε να πιαστούν οι στόχοι που ζητούν οι οίκοι αξιολόγησης ώστε να αναβαθμίσουν την πιστοληπτική μας ικανότητα και έτσι να μπορέσουμε να δανειστούμε φτηνά απο τις διεθνείς αγορές…Τι μένει να γνωρίζουμε λοιπόν ? Οτι, είτε με Μνημόνια που συνυπογράψαμε με τους πιστωτές μας της Ευρωζώνης, είτε με τα εσωτερικά που θα αναγκαστούμε να εφαρμόσουμε(για να αποκτήσουμε πρόσβαση για φτηνό δανεισμό στις διεθνείς κεφαλαιαγορές) η λιτότητα και οι περικοπές μισθών και συντάξεων θα παραμείνουν στην πρώτη
γραμμή….Είτε έτσι, είτε αλλοιώς …Ελληνες κουράγιο..

Πηγή

Ένας χρόνος χωρίς ίντερνετ

Ο Paul Miller εγκατέλειψε την online ζωή για ένα χρόνο. Τώρα μας περιγράφει την εμπειρία του.  

Έκανα λάθος. Πριν από ένα χρόνο εγκατέλειψα το ίντερνετ. Νόμιζα ότι με έκανε αντιπαραγωγικό. Νόμιζα ότι δεν είχε βαθύτερο νόημα. Νόμιζα ότι «διέφθειρε τη ζωή μου».   Έχει περάσει ένας χρόνος από την τελευταία φορά που «σέρφαρα», «τσέκαρα τα μέιλ μου» ή έκανα «like» σε οτιδήποτε. Κατάφερα να παραμείνω αποσυνδεδεμένος, όπως είχα σχεδιάσει.   Και τώρα υποτίθεται ότι πρέπει να σας πω πώς αυτό έλυσε όλα μου τα προβλήματα. Υποτίθεται ότι τώρα είμαι πιο «αληθινός». Πιο τέλειος.   Έχει χυθεί πολύ μελάνι για να αναλυθεί η ψεύτικη έννοια του «φίλου στο Facebook», αλλά μπορώ να σας πω ότι ο «φίλος στο Facebook» είναι καλύτερος από το τίποτα.   Στις αρχές του 2012 ήμουν 26 χρονών και εξοντωμένος. Ήθελα να κάνω ένα διάλειμμα από τη σύγχρονη ζωή. Ήθελα να δραπετεύσω. Αναρωτιόμουν τι άλλο υπήρχε στη ζωή. Στην «πραγματική ζωή», ίσως. Για κάποιο λόγο, το the Verge ήθελε να με πληρώσει για να βγω offline. Ο στόχος μου ήταν να ανακαλύψω τι είναι αυτό που μου έκανε το ίντερνετ όλα αυτά τα χρόνια. Να καταλάβω το ίντερνετ και να το μελετήσω «από απόσταση». Δεν θα γινόμουν απλώς καλύτερος άνθρωπος, θα μας βοηθούσα όλους να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.   Στις 30 Απριλίου 2012 αποσυνέδεσα το καλώδιο Ethernet, έκλεισα το Wi-Fi αντάλλαξα το smartphone με ένα ηλίθιο τηλέφωνο. Ένιωσα πραγματικά καλά. Ένιωσα ελεύθερος.   Όλα ξεκίνησαν ωραία, πολύ ωραία. Η ζωή μου γέμισε: «ζωντανές» συναντήσεις, φρίσμπι, ποδηλατάδες, ελληνική λογοτεχνία. Χωρίς να καταλάβω πώς, έγραψα το μισό μου μυθιστόρημα, έχασα 7 κιλά, χωρίς να προσπαθήσω ιδιαίτερα. Ο κόσμος μου έλεγε συνέχεια ότι φαινόμουν πολύ ευτυχισμένος.   Όσο το μυαλό μου άρχισε να τακτοποιεί τις σκέψεις του, η ικανότητα συγκέντρωσης αυξήθηκε. Τους πρώτους δύο μήνες, οι δέκα σελίδες της «Οδύσσειας» ήταν μεγάλη υπόθεση. Τώρα μπορώ να διαβάσω 100 σελίδες τη φορά, ή, αν η πρόζα κυλάει εύκολα, μερικές εκατοντάδες.   Έμαθα να εκτιμώ μια σκέψη που δε μπορεί να συνοψιστεί σε ένα ποστ, αλλά χρειάζεται την έκταση ενός μυθιστορήματος.   Χωρίς την προστασία ενός smartphone, αναγκάστηκα να βγω από το καβούκι μου σε δύσκολες κοινωνικές καταστάσεις. Χωρίς την συνεχή απόσπαση προσοχής άρχισα να έχω μεγαλύτερη επίγνωση της στιγμής. Η αδερφή μου, η οποία είχε απογοητευτεί πολλές φορές προσπαθώντας να μου μιλήσει, λατρεύει με τον τρόπο που μιλάω τώρα. Τους πρώτους μήνες φαινόταν ότι είχα υποθέσει σωστά: το ίντερνετ με αποσπούσε από τον πραγματικό μου εαυτό, τον καλύτερο μου εαυτό. Είχα βγάλει την πρίζα και είχα δει το φως.   Τον περισσότερο καιρό οι πρακτικές πτυχές αυτού του έτους πέρασαν εύκολα. Δεν είχα πρόβλημα να βρίσκω το δρόμο μου στη Νέα Υόρκη και σε άλλα μέρη αγόραζα χάρτινους χάρτες. Επίσης ανακάλυψα ότι τα χάρτινα βιβλία είναι πολύ ωραία.   Για την ακρίβεια, έμαθα ότι τα περισσότερα είναι δυνατά με ή χωρίς σύνδεση στο ίντερνετ. Δεν χρειάζεσαι μια ετήσια αποχή για να συνειδητοποιήσεις ότι η αδερφή σου έχει συναισθήματα.   Όμως μια μεγάλη αλλαγή ήταν το ταχυδρομείο. Απέκτησα μια ταχυδρομική θυρίδα, και δε μπορώ να σας περιγράψω τη χαρά μου όταν ήταν γεμάτη από γράμματα αναγνωστών. Είναι κάτι που δε συγκρίνεται με τις ηλεκτρονικές κάρτες.   Όμως μετά άρχισα να νιώθω άσχημα, γιατί ποτέ δεν απαντούσα.   Και μετά, για κάποιο λόγο, ακόμα και το να πηγαίνω στο ταχυδρομείο έμοιαζε με αγγαρεία. Άρχισα να φοβάμαι τα γράμματα και σχεδόν δυσανασχετούσα.  

   Όπως αποδείχτηκε, δέκα γράμματα την εβδομάδα μπορούν να αποδειχτούν τόσο καταπιεστικά όσο χίλια email τη μέρα. Και κάπως παρόμοια ήταν η εξέλιξη σε όλους τους τομείς της ζωής μου. Για να διαβάσω ένα καλό βιβλίο, χρειαζόμουν κίνητρο, άσχετα με το ίντερνετ. Το να βγαίνω έξω και να κάνω παρέα με ανθρώπους απαιτούσε το ίδιο κουράγιο όπως πάντα.   Ένα χρόνο μετά, δεν κάνω τόσο ποδήλατο. Το φρίσμπι μαζεύει σκόνη. Τις περισσότερες εβδομάδες δε βγαίνω να δω κόσμο. Το αγαπημένο μου μέρος είναι ο καναπές. Βάζω τα πόδια στο τραπεζάκι, παίζω ένα βίντεο γκέιμ. Περνάω μέρες στη σειρά χωρίς να βγαίνω έξω. Όταν η ύπαρξη μου χωρίς ίντερνετ καθιερώθηκε, οι χειρότερες πλευρές του εαυτού μου ξαναβγήκαν στην επιφάνεια. Το τηλέφωνο έμενε από μπαταρία, και κανείς δε μπορούσε να με βρει. Κάποια στιγμή οι γονείς μου έστειλαν την αδερφή μου να δει αν είμαι καλά. Μέσω ίντερνετ είναι εύκολο να διαβεβαιώσεις τους ανθρώπους ότι είσαι καλά, εύκολο να συνεργαστείς, εύκολο να είσαι ένα μέρος της κοινωνίας.   Έχει χυθεί πολύ μελάνι για να αναλυθεί η ψεύτικη έννοια του «φίλου στο Facebook», αλλά μπορώ να σας πω ότι ο «φίλος στο Facebook» είναι καλύτερος από το τίποτα.   Αυτό που ξέρω είναι ότι δε μπορώ να κατηγορήσω το ίντερνετ για τα προβλήματά μου. Έχω πολλές από τις ίδιες προτεραιότητες που είχα πριν αφήσω το ίντερνετ: οικογένεια, φίλοι, δουλειά, μάθηση. Και δεν έχω καμία εγγύηση ότι θα τις τιμήσω όταν επιστρέψω online, και για να είμαι ειλικρινής, μάλλον δεν θα το κάνω. Αλλά τουλάχιστον θα ξέρω ότι δεν θα φταίει το ίντερνετ. Θα ξέρω ποιός ευθύνεται, και ποιός μπορεί να το διορθώσει.   Από το the Verge. Απόδοση: Λένα Φουτσιτζή 


Πηγή